முன் கதைச் சுருக்கம்
இன்றைக்கு 1100 ஆண்டுகளுக்கு முன் வீர பாண்டியனின் தலையைக் கொய்து பாண்டிய நாட்டை வென்ற சோழ இளவரசன் ஆதித்த கரிகாலன். தன்னைப் புலியிடமிருந்து காப்பாற்றிய வந்தியத்தேவனின் வீரத்தைப் பாராட்டிக் கரிகாலன் அவனைத் தன் அந்தரங்க வேலைகளுக்காக நியமித்துக் கொண்டான்.
வந்தியத்தேவன் தன் வீரச்செயல்களால் கரிகாலன் இட்ட பல வேலைகளை வெற்றிகரமாக முடித்துக் கொடுத்தான். கரிகாலனின் சகோதரி குந்தவையின் காதலுக்குப் பாத்திரமானான். இளையவன் அருள்மொழி வர்மனின் நட்பையும் பெற்றான்
வீர பாண்டியனின் தலையைக் கிள்ளிய கரிகாலனைப் பாண்டிய நாட்டு ‘ஆபத்துதவிகள்’ மர்மமுறையில் கொன்று , அந்தப் பழி வந்தியத்தேவன் மேல் விழும்படி சந்தர்ப்பத்தை உருவாக்கினர். கரிகாலன் கொல்லப்பட்டது அவனால் அல்ல என்று நிரூபணமானபின், அவன் சோழ நாட்டுக்குச் செய்த சேவைகளுக்காக அவனுக்கு அவன் முன்னோர்கள் ஆண்ட வாணகப்பாடி நாட்டையே சோழ சக்கரவர்த்தி வழங்கினார். மேலும் அவன் ஈழத்தின் சேனாதிபதியாகவும் நியமிக்கப்பட்டான்.
வந்தியத்தேவன் , ஒருநாள் தஞ்சைக்குச் செல்லும்போது தனிமனிதனொருவன் ஒரு கும்பலால் கொல்லப்படுவதைத் தடுக்க முற்பட்டான் . அதற்குள் கத்தியை நெஞ்சில் பாய்ச்சிய கும்பல் குதிரைகளில் பறந்து சென்றுவிட்டது. அதில் ஏனோ ஒருவன் வந்தியத்தேவனைக் கண்டதும் முகத்தை மறைத்துக் கொண்டபின் பறந்தோடினான். தாக்கப்பட்டவனின் குதிரையைச் சோதனையிட்டபோது அவன் ஒரு சோழ ஒற்றன் என்பதை அறிந்தான். மற்றும் சில புதிர் பொதிந்த விசித்திர சித்திர ஒலைச் சுவடிகளையும் கண்டான். நெஞ்சிலிருந்து உருவிய கத்தியில் மீன் சின்னத்தைப் பார்த்த வந்தியத்தேவன் அவர்கள் பாண்டிய நாட்டைச் சேர்ந்த ‘ஆபத்துதவிகள்’ என்பதையும் அந்த சுவடுகளில் ஏதோ ஒரு மர்மம் புதைந்திருப்பதையும் புரிந்துகொண்டான்.
முன்னிரவு வேளையில் குடந்தை அரசாங்க விடுதியை வந்தடைந்த வந்தியத்தேவன், அவனுக்காக ஒதுக்கப்பட்டிருந்த அறையில் தங்கி, சுவடுகளை ஒவ்வொன்றாக ஆராய ஆரம்பித்தான். அதற்குமுன் முகத்தை வேண்டுமென்றே மூடி மறைத்த சதிகாரனின் கண்கள் அவனுக்கு ஏற்கெனவே பரிச்சியமான கருத்திருமன் என்பதை நினைவூட்டின… அவனுக்கு ஈழத்தில் மறைத்து வைக்கப்பட்டிருக்கும் பாண்டிய மணிமகுடம், இரத்தினஹாரம் பற்றிய இரகசியமும் தெரியும் என்பதையும் வந்தியத்தேவன் அறிந்திருந்தான்.
சில சுவடுகளை ஆராய்ந்தபோது அவற்றிலிருந்து ஒன்றில் பாண்டியர் மணிமகுடமும், மற்றொன்றில் இரத்தினஹாரமும் வரைந்திருந்ததைத் தெள்ளத் தெளிவாகக் கணித்தான். சுவடுகளில் மறைந்திருக்கும் மர்மம் பாண்டிய பொக்கிஷங்களைப் பற்றித்தான் என்பதை இப்போது வந்தியத்தேவன் ஊர்ஜிதம் செய்துகொண்டான்.
பணியாளிடமிருந்து ஒரு மரப் பலகையும், கிழிந்த துணிகளும் மற்றும் சில கரித்துண்டுகளும் கேட்டு வாங்கிக்கொண்டு அடுத்த கட்ட சோதனையைத் துவங்க ஆரம்பித்தான்.
புது நேயர்கள் இப்போதும் கதையைத் தொடரலாம்.
திடீரென்று எழுந்தான். பலகையை எடுத்து கரித்துண்டினால் கீழ்க் கண்டவாறு எழுதினான்:
முதலாவதாக இரு சந்திரன்களைத் தாங்கிய எண் ஐந்தைத் தேர்ந்தெடுத்தான். பலகையின் மறு பக்கத்தின் ஓரத்தில் கீழ்க்கண்டவாறு குறித்தான்::
கூட்டு வார்த்தைகளை ஆராய்ந்தான். அவைகள் சரியான விவரத்தைக் கொடுப்பதாகத் தோன்றவில்லை. மறுபடி சிந்தித்தான். ‘சந்திரனுக்கு திங்கள் என்ற மற்றுமொரு பெயர் இருக்கிறதே!.அது ஏன் என் மூளைக்கு இதுவரை எட்டவில்லை?’ என்று எண்ணி மறுபடியும் பலகையில் அதனையும் குறித்தான்.
‘இதுவும் சரியாக இல்லை’ என்று மறுபடியும் யோசித்தான். அவைகள் சந்திரனைப் பற்றி வேறு ஏதோ ஒன்றைத் தெரிவிக்க முயல்வதாகத் தோன்றியது. அவன் மூளையின் நரம்பு ஒன்று அசைந்தது! கடைசி கூட்டெழுத்துக்களை மாற்றி எழுதினான்.
புதிரின் விடை வந்தியதேவனுக்கு இப்போது பௌர்ணமியையும் திங்கள் கிழமையையும் குறிக்கிறது என்பது விளங்கியது.. இன்று சுக்லபட்ச தசமி வளர்பிறை புதன் கிழமை என்றும் அடுத்த பௌர்ணமி திங்கள் கிழமையில் வருகிறது என்பதையும் விரல்களால் கூட்டி உறுதிப்படுத்திக் கொண்டான். ‘அடுத்த பௌர்ணமித் திங்கள் கிழமைக்கும் இப்புதிரில் மறைந்து பொதிந்திருக்கும் விவரத்திற்கும் ஒரு முக்கியமான சம்பந்தம் இருக்கவேண்டும்.அதை நாம் கண்டுபிடித்தே ஆகவேண்டும்’ என்று சபதம் எடுத்துக் கொண்டான். பலகையின் மறுபக்கத்தைத் திருப்பி ஐந்தில் ‘சந்திரன் 1 சந்திரன் 2’ என்பதை அடித்து ‘பௌர்ணமி திங்கள்’ என்று எழுதினான்.
‘சந்திரன் 1’ பௌர்ணமியைக் குறித்தது. ‘சந்திரன் 2’ திங்கள் கிழமையைக் குறித்தது. இப்போது எண் ஒன்பதில் ‘முழுச்சந்திரன்’ எதைக் குறிக்கிறது? நாள் பௌர்ணமி. கிழமை திங்கள். இது ஒரு நாளின் பகுதியான ‘வேளை’ பற்றியதாக இருக்குமோ?’ என்று ஆராய்ந்தான். மறுபடியும் சித்திரத்தை நோக்கினான். ஆம்! முழுநிலா இரவின் நடுஜாமத்தை குறிப்பதாக இருக்கலாம். சந்தேகமில்லை! அதுதான் உண்மை’ என்று பலகையில் எண் ஒன்பதில் முழுச்சந்திரனை அடித்து ‘நடுஜாமம்’ என்று எழுதினான்.
‘ஏழாவதில் இருக்கும் கோபுரத்தின் நுழைவாயில், வேறு எதையாவது குறிப்பிடுகிறதோ?’ என்று சிறிது யோசனைக்குப் பின், ‘இது ஆவுடையார் மேல்பகுதி சிவலிங்கத்தைப்போல் இல்லை?ஆம்! அப்படியாகத்தான் இருக்கவேண்டும்’ என்று பலகையில் ஏழின் கோபுரம் நுழைவாயிலை அடித்து ‘சிவன் கோவில்’ என்று எழுதினான்.
‘ஆறாவது மனிதக் கும்பல், இரத்தின ஹாரத்தையும், மணிமகுடத்தையும் பற்றிப் விவாதிக்கப் போகும் ஒரு ‘கூட்டம்’ -இது சந்தேகத்திற்கிடமின்றிதெள்ளத் தெளிவாகத் தெரிகிறது’ என்று பலகையில் மனிதர் கும்பலை அடித்து ‘கூட்டம்’ என்று மற்றுமொரு மாற்றம் செய்தான்.
அடுத்ததாக ஒரே மாதிரியாக இருக்கும் இரண்டையும், பத்தையும் ஒன்றாக சேர்த்துப் பிணைக்கும் விவரத்தைக் கண்டறிய விரும்பி பலகையில் மறுபக்கத்தை துணியால் துடைத்தான். சிறிது நேரம் யோசித்தபின்.. இரண்டு சித்திரக் கூட்டணியில் ஐந்து விதமாக மாற்றி மாற்றி கரித்துண்டினால் பின்வருமாறு வரைந்தான்:
ஐந்தாவது கூட்டணியில் ஒரு மீனின் உருவம் தெளிவாகத் தெரிந்தது. ‘இது பாண்டிய வம்சத்துச் சின்னமான ‘மீன்’ அல்லவா?’ என்று பலகையில் இரண்டிலும் பத்திலும் இருந்த வளைகோடு 1 மற்றும் வளைகோடு 2 எழுத்துக்களை அடித்து பத்தில் ‘மீன் சின்னம்’ என்றுஎழுதினான். பலகையில் இதுவரை கணித்தத்ததை முழுவதுமாக நோக்கினான்:
கணித்தவைகள், என்ன செய்தியைச் சொல்லுகின்றன என்பதில் கவனம் செய்யத் தொடங்கினான். ‘கிடைத்த விவரங்கள், முன்னுக்குப் பின் முரணாக இருக்கின்றன. பிணைத்து ஒருங்கிணைத்து கிரகிக்க வேண்டும். அவைகளை வரிசைப்படுத்துவது அவசியமாகிறது’ என்று எண்ணிய வந்தியத்தேவன் ‘மீன் சின்னம்’. எல்லாவற்றிற்கும் பொதுவான சித்திரம். ஒட்டு மொத்த விவரங்களும் பாண்டிய நாட்டைப் பற்றியது. அதுவே வரிசையில் முதல் இடத்தைப் பெறுகிறது’ என்று முடிவெடுப்பவைகளை பலகையில், ஒரு தனிப் பகுதியில் எழுதலானான்.
‘எல்லா சித்திரங்களும் இரத்தின ஹாரத்தையும் மணிமகுடத்தையும் அடிப்படையாகக் கொண்டதாகத் தெரிகிறது!எனவே அவை இரண்டும், இரண்டாவது மற்றும் மூன்றாவது இடங்களை அடைகின்றன!’ என்று வந்தியத்தேவன் தீர்மானித்தான்.
‘பொக்கிஷங்களைப் பற்றி ‘கூட்டம்’ ஒன்றில் பேசப்படப் போவதாகத் தெரிகிறது.பேசப்படும் நாள் ‘பௌர்ணமித் திங்கள் கிழமை’ ஆகும்! எனவே அது நான்காம் இடத்தைப் பெறுகிறது! அந்தக் கூட்டம் நடு ஜாமத்தில் நடத்தப்படுவதாக நிர்ணயிக்கப்பட்டிருப்பதால் ‘நடு ஜாமம்’ ஐந்தாம் இடத்தை அடைகிறது’ என்று சிறிது நேரம் சிந்தித்தான்.
‘இந்தக் கூட்டம் நடக்க இருக்கும் இடம் ‘சிவன் கோவில்’ எனக்கொள்ளலாம்!
சிவன் கோவிலுக்கு நாம் ஆறாம் இடத்தைத் தரலாம்! அடுத்ததாக ‘கூட்டம்’ சித்திரம் ஏழாவது இடத்தைப் பெறுகிறது’ என்றெல்லாம் ஆராய்ந்த வந்தியத்தேவனின் கை அவ்வப்போது பலகையில் வரிசைப்படுத்தியவைகளை எழுதிக் கொண்டிருந்தது. அவை கீழ்க் கண்டவாறு காணப்பட்டன:
‘இவைகளைச் சேர்த்துப் பார்க்கும்போது விலை மதிக்கமுடியாத பாண்டிய பொக்கிஷங்களான இரத்தின ஹாரம், மணிமகுடம் பற்றிய முக்கிய விவரங்கள் அடுத்த பௌர்ணமி தினம் திங்கள் கிழமை நடுஜாமத்தில் சிவன் கோவிலில் கூட்டத்தில் விவாதிக்கப்படும் என்ற கணிப்பில் என்ற மாற்றமும் இல்லை!
எல்லாம் சரியாகத்தான் கணித்திருக்கிறோம்! ஆனால் இதில் முக்கியமாக கூட்டம் நடத்தப்படும் ஊரின் பெயர் இல்லையே! சோழ நாட்டில் ஆயிரமாயிரம் கிராமங்களும் இடங்களும் உள்ளனவே! ஊரின் பெயர் மட்டும் போதவே போதாது! அது இருக்கும் பகுதியின் பெயரைத் தெரிந்து கொள்வது மிக மிக அவசியமாகிறது! -இவைகள் இரண்டும் நாம் இதுவரை கணிக்காத சித்திரங்கள் ஒன்றிலும் நான்கிலும் புதைந்து கொண்டிருக்கின்றன’ என்று முடிவு செய்தான்.
அடுத்ததாக எண் நான்கின் ‘நீண்ட கோடுகள்’ ஓலையை கையில் எடுத்தான். உற்று நோக்கினான். அதில் பின் வருமாறு வரையப்பட்டிருந்தது:
வெகு நேரம் பரிசீலனை செய்தான். ‘இது என்ன மேலும் கீழுமாக ஒரே நீண்ட கோடுகளாகத் தெரிகின்றனவே! இதில் இருக்கும் வளைவுகளையும் புள்ளியையும் பார்க்கும் போது, இது ஒரு புரியாத புதிர் பொதிந்த மொழி போல் தோன்றுகிறது! நமக்குத் தெரிந்த வரையில் எந்த மொழியையும் எழுதும் போது சிறியவைகளாகத்தான் எழுதுவார்கள்! ஆம்! இந்த எழுத்துக்கள் வேண்டுமென்றே நீளமாக எழுதப்பட்டிருக்கின்றன! சித்திரத்தில் காணப்படும் புள்ளி, கோடுகளின் கீழே போடப்பட்டிருக்கிறது. ம்.. இப்படியே இவைகளை ஆராய்ந்து கண்டுபிடிப்பதில் நமக்கு ஏமாற்றமே காணப்படுகிறது! வேறு என்ன செய்யலாம்? இதில் தென்படாத விவரம் ஒருவேளை, வேறு கோணத்திலிருந்து பார்த்தால் கிடைக்கலாம்! அதிலிருந்து மறைந்திருக்கும் செய்தியை விளக்கும் குறிப்பை அறியலாம்!’ என்று ஓலையை தலை கீழாகத் திருப்பினான்.
சிறிது நேரம் உற்றுப் பார்த்தபின் ‘இதிலும் ஒன்றும் புலப்படவில்லையே! கணித்தபடி இது ஒரு மொழி என்பது மட்டும் உறுதியாகியிருக்கிறது! ஏற்கெனவே சிந்தித்தபடி, மொழிகளின் வழி முறைகளை பரிசீலனை செய்வது அவசியமாகத் தோன்றுகிறது! எந்த மொழியாக இருந்தாலும் அதன் எழுத்துக்கள் அனைத்தும் சிறிய அளவில் இருப்பது என்பது ஒரு மறுக்கப்பட முடியாத விதிமுறை. எனவே சோழ ஒற்றன் ஏதோ ஒரு செய்தியை வேண்டுமென்றே விதிக்கு மாறாக எழுதித் தெரிவிக்க முயன்றிருக்கிறான் போலும்! நாம் அந்த எழுத்துக்களை முறைப்படி சிறியதாக எழுதிப்பார்க்கலாமே! அதிலிருந்து ஏதாவது புலப்படலாம்!’ என்று வந்தியத்தேவன் எண்ணி பலகையில் எழுத ஆரம்பித்தான். எழுத்தோலையிலிருந்து ஒவ்வொரு எழுத்தையும் பார்த்து, பெரியதிலிருந்து சிறியதாக மாற்றி ஒரே அளவில் எழுத ஆரம்பித்தான். அதற்கு அவனுக்கு நிறைய நேரம் தேவைப்பட்டது. இறுதியில்..
‘இப்போது சுலபமாக இருப்பதுபோல் தெரிகிறது! தமிழைப் போலவும் இருக்கிறது. இல்லாதது போலவும் இருக்கிறது. தமிழைப் போலவே எழுத்து ‘ப’ இருக்கிறது! அடுத்து ‘ய’ போலவே இருக்கும் எழுத்தில் செங்குத்தாக இருக்கும் மூன்று கோடுகளுக்குமிடையே உள்ள இடைவெளி வேறுவிதமாக இருக்கிறது! தமிழில் உள்ள முதல் இரண்டு கோடுகளுக்கு, இடைவெளி சிறியதாகவும் மற்ற இரண்டிற்கும் உள்ள இடைவெளி பெரியதாகவும் இருக்கும். ஆனால் புதிரின் ‘ய’வின் இடைவெளிகள் தமிழுக்கு நேர் எதிராக இருக்கின்றன. ‘ப’ போன்றிருக்கும் எழுத்தின் அடுத்தது, ஓர் ஒற்றைக் கொம்பு போல் இருக்கிறது! ஆனால் கொம்பு வலப்புறம் ஆரம்பித்து இடது பக்கம் முடிவதுபோல் தென்படுகிறது! கொம்பு ‘ப’வின் இடப் பக்கத்திற்கு பதிலாக வலப்புறம் வேறு எழுதப்பட்டிருக்கிறது! தமிழின் சில எழுத்துக்களின் மூக்குக் கோடுகள் வலது பக்கத்தில் இருப்பது என்பது மரபு! ஆனால் இதில் காணப்படும் கோடுகள் இடது பக்கத்தில் எழுதப்பட்டிருக்கின்றன! ஒன்றும் விளங்கவில்லையே..’ என்று குழம்பி நின்றான் வந்தியத்தேவன்.
அறையைச் சுற்றி வலம் வந்தான். மேலே பார்த்தான். கீழே பார்த்தான். அவனுக்கு எதிரில் சுவற்றில் மாட்டப்பட்டிருந்த கண்ணாடியைப் பார்த்துக்கொண்டே மண்டையைச் சொரிந்து கொண்டான். என்ன ஒரு ஆச்சரியம்.. திடீரென்று அவனுக்கு உண்மை உதயமாகத் தொடங்கியது.
வலது கையால் சொரிந்தது கண்ணாடியில் இடது கையாகத் தெரிந்தது! இடது கையால் வலது காதையும், கண்ணையும் தொட்டான். இடது கை வலதாகவும், வலது கண் காது முறையே இடது கண் காதாகத் தென்பட்டது. ‘ஆகா!அதுவா சமாசாரம்!’ என்று பலகையை கையிலெடுத்து கண்ணாடியில் காட்டினான். அதில் விரிந்தது புதிரின் ஓரளவிற்கான விடை..
‘ஆகா!நமது தமிழ்!’ என்று வந்தியத்தேவன் வியப்பில் ஆழ்ந்தான்!
வியப்பிலிருந்து விடுவித்துக் கொண்டு, மறுபடி சிந்திக்க ஆரம்பித்தான். ‘எழுத்துக்கள் முன்னுக்குப் பின் முரணாக மாற்றி மாற்றி எழுதியிருக்கிறது!ஆகையால் அது சொல்லும் விவரத்தை நம்மால் அறிந்து கொள்ள முடியவில்லை’.
மேலும் எழுத்து ‘கோ’ வலதுபுறத்தை மேலாகவும் இடதுபுறத்தை கீழாகவும் கொண்டு எழுதப்பட்டிருக்கிறது! எழுத்து ‘ர்’ தலைகீழாக இருக்கிறது’.
எழுத்துக்களை வேறு விதமாக மாற்றி எழுதி சேர்த்துப் பார்க்கலாம்!’ என்று வந்தியத்தேவன் பலகையில் எழுத்துக்களை கோர்த்து, மாற்றி, கோர்த்து மாற்றி ஏதாவது ஊரின் பெயர் அல்லது இடத்தின் பெயர் வருகிறதா என்று நீண்ட நேரம் முயற்சித்தான். முடிவில்.. வெற்றி கிட்டியது! பலகையில் ஊரின் பெயரும் தெரிந்தது!
பெருமிதத்துடன் பலகையின் மறுபக்கத்தில் நான்கில் ‘நீண்ட கோடுகள்’ எழுத்துக்களில் கோடு இழுத்துப் பக்கத்தில் ‘பெரிய கோவிலூர்’ என்று எழுதினான். இதுவரை கணித்தவைகளை பலகையில் நோக்கினான்.
இடத்தின் பகுதியை மறைத்திருக்கும், எண் ஒன்றான மலையின் பெயரை என்னத்தான் முட்டிக்கொண்டு யோசனை செய்தபோதிலும் அவனுக்கு விடை தென்படவில்லை. எண் ஒன்றின் ‘மலை’யைச் சுற்றி ஓர் வட்டம் போட்டு ஒரு கேள்விக் குறியையும் போட்டான்! கணித்தவைகள் கீழ்க் கண்டவாறு காணப்பட்டன:
வந்தியத்தேவன் ஆராய்வதை நிறுத்தினான். படுக்கையில் சாய்ந்தான். வெகு நேரம் தூக்கம் வராமல் கஷ்டப்பட்டான். நடு நடுவே, ஆண்டவன் சந்நிதியில் இருந்து கொண்டே கொலைகாரத் திட்டங்கள் தீட்டப்படுவதால், கடவுளையே நிந்திக்கும் சதிகாரர்களின் மேல் அவனுக்கு அளவிலாக் கோபம் வேறு வந்துகொண்டிருந்தது.
நேரம் நடுஜாமத்தைத் தாண்டியது! கண்கள் சோர்வடைந்தன. மூளை வேலை செய்ய மறுத்தது. உடல் உறுப்புகள் தளர்ந்தன. இமைகள் அவனையும் அறியாமல் மெதுவாக மூடின. வந்தியத்தேவனை நித்திராதேவி ஆட்கொண்டாள். அவன் ஆழ்ந்த உறக்க நிலையை அடைந்தான்!
(தொடரும்)
அன்னியனில், அம்பி சபாவில் நந்தினிக்கு சான்ஸ் கேட்கப் போகும்போது முதலில் மாட்டேன் என்று மறுத்துப் பின்னர் அன்னியனாக மாறி அவரை துவம்சம் செய்தபிறகு ஒப்புக் கொள்வாரே அந்த நீலுவை மறக்க முடியுமா ?
