கோகுலன் சென்னையில் ஒரு பெரிய நகைக்கடை வணிகரின் மகன். அழகன். கண்மணி , அவளும் ஒரு பெரிய வைர வியாபாரியின் மகள். அழகி.  இருவர் திருமணமும் மேற்படி பெரியோர்களால் நிச்சயிக்கப்பட்டு  ஏ வி எம்  ராஜேஸ்வரியில் வழக்கமான ஆடம்பரத்துடன் கிட்டத்தட்ட மூன்று ‘சி’ செலவில் தாம் தூம் என்று நடைபெற்றது. ரிசப்ஷன் போது கண்மணி அணிந்திருந்த வைரத்தோடு மட்டும் ஒரு கோடிக்கு மேல் இருக்கும் என்று வந்திருந்த மற்ற நகைக் கடைக்கார்கள் பேசிக்கொண்டார்கள். சிவப்பை உமிழும் அந்தத் தோடு  டால் அடித்தது.

முதல் இரவு அடையார் பார்க்கில். கண்ணே, மணியே, தங்கமே, முத்தே, வைரமே  என்று பாடிக்கொண்டார்கள் இரு நகைக்கடை  இளஞ்சிட்டுக்கள் .இருவர் கண்களிலும்  மிதந்த காதல் உடலெங்கும் பரவியது.

மறுநாள்  இருவரும் தேன் நிலவிற்கு தாய்லாந்தின் பட்டயாவிற்குப் போனார்கள். மரக் கட்டைகளுக்கும் காதல் வெறியைப் பற்றவைக்கும் அந்த அழகுப் பிரதேசத்தில் இவர்கள் இருவரும் சிறகடித்துப் பறந்தார்கள்.
இவர்கள் தங்கியிருந்த ஹோட்டலில் தமிழ்ப் படத்தின் ஷூட்டிங் கும்பலின் முக்கியமானவர்கள் தங்கியிருந்தார்கள். ஹீரோ, ஹீரோயின் , தயாரிப்பாளர் மூவர் மட்டும் இங்கே. மற்றவர்களெல்லாம் சுமாரான லாட்ஜில் அடைக்கப் பட்டிருந்தார்கள். ஹீரோயின் ஸாத்வி.
தமிழ்நாட்டின் சமீபத்திய கவர்ச்சிப் புயல். ஸ்ரீதேவிக்குக் கண் – இலியானாவுக்கு இடுப்பு – ரம்பாவுக்கு.. நமீதாவுக்கு .. என்றெல்லாம் இருக்கும் தமிழ் சினிமா  வரிசையில் ஸாத்வியின் உதடுகள் -இதழ்கள் மிகவும்  பிரபலம்.அவள்,  அவற்றை மட்டும் தனியாக இன்ஷ்யூர் செய்திருப்பதாக வதந்தி வேறு. வைரமுத்து வேறு அவள் இதழுக்காக ஒரு பாட்டு எழுதி பிலிம்ஃபேர் விருது வாங்கினார் என்றும் செய்தி அடிபட்டது.

இரவு பத்து மணிக்கு கோகுலனும் கண்மணியும் வெளியே சுற்றிவிட்டு தங்கள் 44 வது மாடியில் அவர்களுக்கென்று ஒதுக்கப்பட்ட  தனி சூட்டுக்கு லிப்டில் போகும் போது, லிப்டில் தனியாக ஸாத்வி வந்தாள்.  கண்மணியைத்  தமிழ் என்று அறிந்ததும்  ஸாத்வி அவளைக் கட்டிக் கொண்டாள். கோகுலனுக்குக் கை கொடுத்தாள். பத்தாயிரம் வோல்ட் மின்சாரம் பாய்ந்தது. ஆனால் ஸாத்வியின்  கண்களில் கண்ணீர். தயாரிப்பாளர் , ஹீரோ இருவரும்  அவளைத் தொந்தரவு செய்கிறார்கள் . இன்று ஒரு இரவு தப்பித்துவிட்டால் நாளை இந்தியா போய்விடலாம். எங்கே ஒளிவது?

கோகுலனும் கண்மணியும் ஸாத்வியை ரகசியமாக முக்காடு போட்டுத் தங்கள் தனி சூட்டுக்கு  அழைத்துச் சென்றார்கள்.  அவர்கள் படுக்கை அறை அலங்கரித்திருந்த விதத்தைப் பார்த்து ஸாத்விக்கே ஒரு மாதிரி இருந்தது.  அவள் பக்கத்தில் இருந்த சிறு அறையில் புகுந்து கொண்டாள். ஹீரோவுடன் இருப்பதாக தயாரிப்பாளரிடமும் , தயாரிப்பாளருடன் இருப்பதாக ஹீரோவிடமும் போன் செய்துவிட்டு சுகமாகத் தூங்கினாள் ஸாத்வி. ஆனால் அவர்கள் இருவரும் ஸாத்வியை  நினைத்துக் கொண்டு  தூங்க முடியாமல் துடித்தார்கள். அவர்கள் மட்டுமல்ல. கோகுலனும் கண்மணியும்   கூட அன்று வேறு காரணமாகத்  தூங்க முடியவில்லை.  ஸாத்வியின் அழகு இருவரையும் பாதித்திருந்தது . என்னதான் தனி அறையாக இருந்தாலும் இன்னொரு பெண் பக்கத்தில் இருக்கும் போது எப்படி ? இது கண்மணியின் ஆசையை அணைத்தது. கவர்ச்சிப் புயல்  உடன் தேனிலவு … நினைக்கும் போதே கோகுலனுக்கு உடம்பின் ஒவ்வொரு அணுவும் துடித்தது. பக்கத்தில் இருக்கும் கண்மணியை மறந்தே போனான். அவனும் தூங்கவில்லை.

மறுநாள் காலை ஸாத்வி தன் கவர்ச்சி இதழால் கண்மணிக்கு முத்தம் கொடுத்துவிட்டு, மன்னிப்புக் கேட்டுக்கொண்டு புறப்பட்டாள். போவதற்கு முன் கோகுலனின் கையைப் பிடித்துக்கொண்டு அவனிடமும் மன்னிப்புக் கேட்கத் தவறவில்லை. அவள் கையை விடுவிக்க அவனுக்கு மனசே இல்லை.

அடுத்த வாரம் அவர்கள் சென்னை திரும்பினார்கள். ஸாத்வியின் கவர்ச்சி உதடுகள் அவனை ‘வா வா’ என்று ஒவ்வொரு நிமிடமும் அழைத்துக் கொண்டே இருந்தன. அவளுக்குப் போன் செய்தான். அவளைச் சந்திக்க அவள் இல்லத்துக்குப் போனான். பெரிய முத்துப் பதித்த அழகிய சிறு சங்கிலியை அவளிடம் காட்டினான். அவளது அழகிய உதடுகள் மேலும் அழகாக விரிந்தன. அவ்வளவு  பெரிய அழகான முத்தை அவள் பார்த்ததே இல்லை. ‘இருபது லட்சம்’ என்றான். “ இதை எங்கே அணிவது?, காதிலா, கழுத்திலா?” என்று அவன் தோளில் கையை வைத்துக் கேட்டாள். ‘தொப்புளில்’ என்று சொல்லி அவள் ஆசைப்பட்டபடி அவனே அணிவித்தான். அவள் இதழ்கள் அவனுடைய இதழ்களைப் பற்றின.

கிசுகிசுக்கள் வந்தன. இருவரும் லட்சியம் செய்யவில்லை. சூட்டிங் தவிர மற்ற எந்த இடத்துக்கும் கோகுலன் இல்லாமல் ஸாத்வி  போவதில்லை. அவள் வீட்டிலேயே நிரந்தரமாகத் தங்கி விட்டான்.  கண்மணி? அப்படி ஒருத்தியைத் திருமணம் செய்து கொண்டதையே மறந்து விட்டான். ஸாத்விக்கு என்றே தனி வீடு, நகை, கார், தோட்டம் எல்லாம் வாங்கிக் கொடுத்தான். யார் சொல்லையும் கேட்பதாக இல்லை. யார் மிரட்டலுக்கும் பயப்படுவனும் இல்லை அவன். அசையும், அசையாச் சொத்துக்கள் எல்லாம் கரைய த் தொடங்கின.

அன்றைக்கு அவளைக் காணோம். அவள் இல்லாமல் அவனுக்கு என்னவோ போலிருந்தது. மதுவிற்கு  அடிமை  – போதை மருந்துக்கு அடிமை .அதைப்போல  பெண்ணும் ஒரு அடிமைப்படுத்தும்  பொருளா?   அவள் இல்லையென்றால் ஏன்  மனதும் உடம்பும் இப்படித் துடிக்கின்றன? இப்போதே அவள் வேண்டும். எங்கே அவள்? அவள் நடிக்கும் சூட்டிங் ஸ்டூடியோவிற்குச் சென்றான் முதல் முறையாக. அவனைத் தெரிந்தவர் அங்கே நிறையபேர் இருந்தார்கள். யாரும் அவனைத் தடுக்க முயற்சிக்கவில்லை. அங்கே அவள் முத்தக் காட்சியில் நடித்துக் கொண்டிருந்தாள். வசனங்கள் ஒலித்தன .

“ எங்கே உன்னுடைய காதலன் ?”

“ அவனைக் காதலன் என்று சொல்லாதே! அவன் என் அடிமை! என் கால் கொலுசை நக்கும் நாய்”

“அப்படியானால் நான்?”

“ நீ என்  இதழ்த் தேனைச் சுவைக்க வரும்  பட்டாம்பூச்சி.”

“ ஆஹா! இதழ்த்தேனே.. சுவைத்தேனே ..” – பாடல் வரி மெல்ல ஒலிக்கும் போது அவன் அவளை முதலில் மெதுவாக மூன்று முறை பிறகு அழுத்தமாக மூன்று முறை முத்தம் கொடுத்தான். அவனிடமிருந்து ஒரு சில வினாடிகள் விலகி பிறகு அதைவிட வெறியுடன் ஸாத்வி அவனை நாலைந்து முறை முத்தமிட்டாள்.

இந்த முத்தக் காட்சி நாலைந்து டேக்குகள் வாங்கின. டைரக்டர் கட் என்று சொன்னபிறகும் கூட அவர்கள் இருவரும் லிப் லாக்கிலிருந்து வெளியே வரவில்லை.

‘அவன் என் அடிமை! என் கால் கொலுசை நக்கும் நாய். – நீ -பட்டாம்பூச்சி .. இதழ்த்தேனே.. சுவைத்தேனே!’ –  அந்த வரிகள் கோகுலின் காதுகளில் மீண்டும் மீண்டும் ஒலித்துக் கொண்டிருந்தன.

வேகமாக வீட்டுக்குத் திரும்பினான். சற்று நேரத்தில் ஸாத்வி வந்தாள். “இது வெறும் நடிப்புத் தான்” என்று அவள் எவ்வளவு சொல்லியும் அதை நம்பும் மனநிலையில் அவன் இல்லை.  அவன் மனதில் அந்த லிப்லாக் விஸ்வரூபம் எடுத்துக் கொண்டே இருந்தது. இருவருக்கும் வாக்குவாதம். சண்டை முற்றியது. காரை எடுத்துக் கொண்டு தன் வீட்டுக்கு வந்தான்.

வீட்டில் தனியே இருந்த கண்மணியைப் பார்த்ததும் அவன் இதயமே வெடித்துவிடும் போலிருந்தது. அவளைக் கட்டிக் கொண்டு அழுதான். அவளுக்குப் புரிந்துவிட்டது. சொத்தெல்லாம் அடமானத்தில். அவர்கள் குடியிருக்கும் வீட்டையும்  காலி செய்யச் சொல்லிவிட்டாட்கள். மறுநாள்  ஒரு கோடியை ஸாத்விக்குக் கொடுக்காவிட்டால் அவன் உயிரையும் எடுத்துவிடப் போவதாகச் சற்றுமுன் ஒருவர் போனில் கூறியது நினைவுக்கு வந்தது. அவனிடம்  பணமில்லை. அவளிடமும் பணமில்லை. சட்டென்று அவளுக்கு ஞாபகம் வந்தது. அவள் அணிந்திருந்த தோடுகள். திருமணத்தின் போது அவள் தந்தை அவளுக்கென்று வாங்கியது. கோடி ரூபாய் பெறும். சரியாகப் பராமரிக்காதலால்  அழுக்கடைந்து   இருந்தாலும் அவற்றின் மதிப்பு குறையப் போவதில்லை. அந்த தோடுகளைக்  கழற்றி அவனிடம் கொடுத்து  ‘இதை ஸாத்விக்குக் கொடுங்கள். இல்லையேல் அவர்கள் உங்களை …’ என்று கண்ணீர் மல்கக் கூறினாள். அவன் நெஞ்சில் கத்தியால் குத்தப்பட்டவனைப் போல் துடித்தான்.

“கண்மணி ! உன் அருமை தெரியாத பாவி நான். இதை  அவர்களுக்குக் கொடுக்கப் போவதில்லை. நாம் இருவரும் இப்போதே மதுரை செல்வோம். அங்கே என் தந்தையின் உயிர் நண்பர் கீர்த்திலால் இருக்கிறார். அவர் நமது காட் ஃபாதர். அவருக்கு அரசாங்கத்தில் நல்ல  செல்வாக்கு உண்டு. ‘டான்’ களும் அவருக்குப் பயப்படுவார்கள். அவர் மூலமாக இதை  விற்று நாம் மதுரையிலேயே தொழில் செய்வோம்.” இருவரும் புறப்பட்டார்கள்.

மதுரையின் போலீஸ் கமிஷனர் பாண்டியனுடைய சின்ன  வீட்டில் ஏக அமர்க்களம்.

அவர் பெயர் எல்லா ஊழலில் வந்தாலும் அவரை யாரும் அசைக்கமுடியாது. காரணம் அவருக்கு அமைச்சகத்தில் இருந்த செல்வாக்குத்தான்.   அவரால் தான் ஆளுங்கட்சி கடந்த தேர்தலில் வெற்றிபெற்றது என்பது அனைவருக்கும் தெரிந்த உண்மை. எதிர்க்கட்சிகள் தேர்தல் ஆணையத்தில் அவரைப் பற்றிப் புகார் கொடுத்தும் ஒன்றும் செய்யமுடியவில்லை. மதுரையே அவர் கையில். ஆனால் அவரோ அவருடைய சின்னவீடு தேவியின் கையில். அவர் அடாவடியாகச் சம்பாதிப்பதே அவளைத் திருப்திப்படுத்தத்தான்.

அப்படித்தான், அன்று காலை ஒரு குவாரி காண்ட்ராக்டர் தன்னுடைய நன்றியறிதலை அவருக்குத் தெரிவிப்பதற்காக ஒரு அழகான ஜோடி வைரத் தோடுகளை அவருக்கு அன்பளிப்பாகத் தந்தார். ஹாலந்திலிருந்து திருட்டுத்தனமாக வந்தவை அவை. விளக்கின் அருகில் அவை  பச்சையாக மின்னியன. அந்தத்தோடுகளின் அருமை பெருமைகளையும் சொன்னார். அடுத்த கணம் தேவியின் காதுகளில் அவை மின்னின. தேவி அவரைச் சிறிது நேரம் இன்பத்தின் உச்சியில் பறக்க வைத்தாள். அந்த மிதப்பில் அவர்  இருக்கும் போது   அவசரமாக அலுவலக அழைப்புவர தவிர்க்கமுடியாமல் சென்றார். இரவு எப்படியும் வந்துவிடுகிறேன் என்று உறுதி அளித்துவிட்டுச் சென்றார். மாலை முக்கிய மீட்டிங்கில் இருக்கும்போது தேவியின் போன் அலறியது. மீட்டிங் எப்படியோ போகட்டும் என்று அவள் வீட்டுக்குப் பறந்தார். தேவி கண்ணீரும் கம்பலையுமாக நின்றாள். அவளின் ஒரு தோடு காணவில்லையாம். இரண்டு தோடுகளில் ஒன்று சற்று லூசாக இருந்ததால் அதைச் சரிசெய்ய பிரபல வைரக் கடைக்குச் சென்றாள். அதைச் சரி செய்துவிட்டு வீட்டுக்கு வந்து பார்த்தால் இரண்டு தோடுகளில் ஒன்றைக் காணோம். எங்கு தொலைந்தது? கடையிலா ? வீட்டிலா ? வழியிலா ?  தேவிக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை.

பாண்டியன் அசரவில்லை. ‘கவலைப்படாதே இன்னும் நாலு மணிநேரத்தில் அந்தத் தோடு கிடைத்துவிடும்’ என்று உறுதிகூறினார். தன் போலீஸ் ஆட்களால் அது முடியாது என்று அவருக்குத் தெரியும்.  அதுமட்டுமல்ல யாராவது விஷயத்தை  வெளியில் விட்டுவிட்டால் , பிறகு தோடு எப்படி வந்தது என்ற விசாரணை வரும் என்பதும்   அவருக்குத் தெரியும். அதனால் அவரின் நம்பகமான வலதுகரம் மதுரையை அழைத்தார். மதுரையால் மதுரையில் முடியாத காரியம் எதுவும் இல்லை. விஷயத்தைச் சொன்னார். அவன் களத்தில் இறங்கினான்.

கோகுலன் கண்மணியின் தோடுகளை எடுத்துக்கொண்டு தன் ஆப்த நண்பர்  கீர்த்தியிடம்  விற்றுத் தரும்படிக் கேட்க வைரக்கடை  அருகே வந்து கொண்டிருந்தான். அங்கே ரவுண்ட் வந்துகொண்டிருந்த மதுரையின் சந்தேகப் பார்வை கோகுலன் மீது விழுந்தது.

பாண்டியனுக்கு மதுரையிடமிருந்து போன் வந்தது. “ திருடன் அகப்பட்டுவிட்டான். பொருள் அவனிடம் தான் இருக்கிறது” என்று சொன்னான்.  தோடு கிடைத்த  மகிழ்ச்சியில்  பாண்டியன்,   தேவிக்கு முத்த மழை பொழிந்து கொண்டிருந்தான்.  மறுபடியும் போன் மதுரையிடமிருந்து வந்தது  “அவன்  உயிர் போனாலும் பொருளைத் தர மாட்டேன் என்கிறான். என்ன செய்வது? “என்று கேட்டான். “பறித்துக் கொண்டு வா” என்று கத்தினார் பாண்டியன். உயிரைப் பறிக்கக் கத்தியால் குத்தினான். கோகுலன் துடிதுடித்து வீதியில் விழுந்தான். மதுரை அவனிடமிருந்த இரு தோடுகளையும் எடுத்துக் கொண்டு ஒன்றைத் தன் பெல்ட்டின் ரகசிய அறையில் பதுக்கினான். மற்றொன்றை பாண்டியனிடம் கொடுக்கக்  காரில்  பறந்தான்.

கீர்த்திலால் கண்மணியிடம் வந்தார்.  பாண்டியன் மதுரையைக் கொண்டு  கோகுலனைத் திருடன் என்று கூறி,அவனைக்  கத்தியால் குத்தி, தோடுகளை எடுத்துக்கொண்டு போனதைக் கூறினார்.  கண்மணி  துடிதுடித்துப் போனாள்.  கோகுலனைக்கூடப் பார்க்காமல் நேராகப் பாண்டியன் இருக்கும் தேவியின் வீட்டிற்குப் போனாள். காவலர்கள் யாரையும் காணோம். காலிங் பெல்லை அழுத்தினாள் . அப்போதுதான் தேவியைத் திருப்திப்படுத்திவிட்டுப் புறப்படத் தயாராகயிருந்த கமிஷனர் பாண்டியன் அவளைப் பார்த்து,  “யாரம்மா நீ?உனக்கு என்ன வேண்டும்? ” என்று விசாரித்தார்.

“உங்களால் திருடன் என்று தவறாகக் குற்றம் சாட்டப்பட்ட கோகுலனின் மனைவி  கண்மணி நான் என்றாள்”

“ திருடனின் உயிரைப் பறித்தாலும் தப்பில்லை. இருந்தாலும், நான் தோட்டை மட்டும் பறித்துக் கொண்டு வரச்சொல்லி மதுரையிடம் சொன்னேன்” என்றார்.

“ அவன் என் கணவனின் உயிரையே பறித்துவிட்டான். என் கணவர்  திருடர் இல்லை. அது என் தோடு.”

“ இருக்கவே முடியாது.”  என்று கூறினான்.

“ நெருப்புச் சோதனையில் தெரிந்துவிடும்” என்று ஆத்திரத்துடன் கூறினாள் கண்மணி.

“அந்தச் சோதனை எனக்கும் தெரியும்” என்று கூறி தேவியை அழைத்தான். அவள்  காதிலிருந்த தோடுகளைக் கழட்டச் சொன்னார். தன் பாக்கெட்டிலிருந்து சிகரெட் லைட்டரை பற்ற வைத்துத்  தோட்டுக்கு அருகே கொண்டு சென்றார்.

“ என் தோடு ஹாங்காங்கிலிருந்து வந்தது. பச்சை நிறத்தை உமிழும்” என்று சொன்னார்.  ஒரு தோடு பச்சை நிற ஜாலம் காட்டியது. “ மற்றது என் தோடு . அது ஹாலந்திலிருந்து வந்தது. சிவப்பு நிறத்தை உமிழும்”  என்று கூறி   அவனிடமிருந்து லைட்டரை வாங்கி அடுத்த தோட்டுக்கருகே சென்றாள். அது அந்த அறையையே சிவப்பு நிறத்தில் மூழ்க அடித்தது.

பாண்டியனும் தேவியும் திடுக்கிட்டார்கள்.

அந்த அதிர்ச்சியில் அவர்கள் இருக்கும் போதே கண்மணி,  பாண்டியனின் துப்பாக்கியை எடுத்து “ நீயா கமிஷனர்! நீ ஒரு கொலை காரன்” என்று கூறி அவனைத் துப்பாக்கியால் சுட்டாள். தடுக்க வந்த தேவியையும் சுட்டாள். பக்கத்து வீடுகளில் வெடித்த பட்டாசு வெடிச் சத்ததில் இந்தத் துப்பாக்கி வெடிச் சத்தம் கேட்கவில்லை.

இன்னும் அவள் கோபாவேசம் அடங்கவில்லை. வாசலில் ஒரு கார் நின்று கொண்டிருந்தது. அதற்குள் மதுரை அமர்ந்து தான் திருடிய கண்மணியின்  தோட்டைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அதன் மயக்கத்தில் அவனுக்கு உள்ளே  நடந்த துப்பாக்கிச் சத்தம் கேட்கவில்லை.  அவன் தான் மதுரை, தன் கணவனைக் கொன்றவன் என்று உணர்ந்து கொண்டாள். அவனை எப்படி அழிப்பது? அவன் போராத காலம் அவன் காரின் பெட்ரோல் டாங்க்  திறந்திருந்தது. சத்தம் இல்லாமல் அருகே சென்றாள். மார்பில்  மறைத்து வைத்திருந்த பாண்டியனின் சிகரெட் லைட்டரை எடுத்தாள். அதைப்  பற்றவைத்து  அந்த டாங்கில் போட்டாள்.

மதுரையுடன் காரும் எரிந்தது.

கூட்டமாக ஆட்கள் வரும் சத்தம் கண்மணிக்குக் கேட்டது. அவள் அப்படியே மயங்கி விழுந்தாள்.

கண் விழித்ததும், தான் ஒரு மலையாள இயற்கை வைத்திய விடுதியில் இருப்பதை உணர்ந்தாள் கண்மணி. கதவைத் திறந்து கொண்டு வந்தார் கீர்த்திலால். “ஐயா! தாங்களா? நான் எப்படி?” என்று கேட்டாள்.

“ நான் தானம்மா உன்னைத் தொடர்ந்து வந்தேன். நீ பாண்டியனைக் கொன்று விட்டு  மதுரையை எரித்துவிட்டு வந்ததும் அங்கேயே மயங்கி விழுந்தாய்.  நான் உன்னை என்னுடைய கேரளா  செல்லும் லாரியில் போட்டு அனுப்பினேன். ஒரு மாதமாக  நீ மயக்கத்தில் இருந்தது எனக்கு மிகவும் வருத்ததைக் கொடுத்தது. இது கேரளக் காட்டில் இருக்கும் மிகச் சிறந்த  ஆயுர்வேத ஆஸ்பத்திரி.  உன்னை எப்படியாவது குணப்படுத்திவிடுவார்கள் என்று தெரியும். மதுரையில் ரவுடி மதுரைக்கும் பாண்டியனுக்கும் நடந்த தகராறில் ஒருவரை ஒருவர் தாக்கிக்கொண்டார்கள் என்கிற மாதிரி செட்டப் செய்திருக்கிறேன். ஆனாலும் அவர்களுடைய ஆட்களும் போலீசும்  உன்னைத் தேடிக்கொண்டிருக்கின்றன. அதனால்  நீ இங்கிருந்து சீக்கிரம் புறப்படவேண்டும்.” என்றார் கீர்த்திலால்.

“ஐயா!! என் கணவரை …..”  சொல்ல முடியாமல் துடித்தாள் கண்மணி.

அப்போது ஒரு ஹெலிகாப்டர் வரும் சத்தம் கேட்டது.  கீர்த்திலால்  அவசரமாக வெளியே சென்றார்.  அந்த ஹெலிகாப்டர் அவர்கள் இருந்த இடத்துக்கு அருகே நின்றது. அதிலிருந்து இரண்டுபேர் பிடித்துக்கொள்ள கோகுலன் இறங்கி நடந்து வந்தான்.கழுத்திலும் , வயிற்றிலும்  கட்டுப் போட்டுக்கொண்டிருந்தாலும் உயிர் பிழைத்துவிட்டான்.   கண்மணிக்குத்  தன் கண்களையே நம்ப முடியவில்லை. ஓடிப்போய் அவனைக் கட்டிக் கொண்டாள்.இருவர் கண்களும் நன்றி நிறைந்த கண்ணீரோடு கீர்த்திலாலைப்  பார்த்தன.

“ நீங்கள் இருவரும் இந்தியாவில் இருப்பது ஆபத்து. உங்களை துபாய்க்கு அனுப்ப ஏற்பாடு செய்துவிட்டேன்.  இப்போதே இந்த ஹெலிகாப்டரில் ஏறி திருவனந்தபுரம் செல்கிறீர்கள். அங்கே உங்களுக்குப் புது பாஸ்போர்ட்  விசா எல்லாம்  வழங்கப்படும். உடனே நீங்கள் துபாய்க்குப் போகிறீர்கள். சொல்ல மறந்து விட்டேனே? இனி உங்கள் பெயர் கோவலன் – கண்ணகி. எல்லா நலனுடனும் நீங்க துபாயில் வாழ சகல வசதிகளையும் செய்திருக்கிறேன் “ என்றார் கீர்த்திலால்.

ஹெலிகாப்டர் அவர்கள் மூவரை  மட்டும் ஏற்றிக்கொண்டு பறந்தது.

அந்த ஆயுர்வேத ஆஸ்பத்திரியில் இரண்டு பணக்கார  சகோதரர்கள் தங்கி உடம்பைத் தேற்றிக் கொண்டிருந்தார்கள்.  ஆஸ்பத்திரி மருத்துவர் சாத்தனிடம்  அவர்களைப்  பற்றி விசாரித்தனர்.

“அவள் கண்மணி . அவன் கோகுலன்.  அவர்கள் கதை  தமிழில் இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன் நடந்த சிலப்பதிகாரம் போலவே இருக்கிறது. கீர்த்திலால் தான் எல்லாவற்றையும் சொன்னார். ஒரு வித்தியாசம். அதில் சிலம்பு. இதில்  தோடு.” என்று அவர்கள் கதையைச் சொன்னார்  சாத்தன்.

“அவர்கள் கதை மிகவும் விறுவிறுப்பாக இருக்கே. இதை அப்படியே தமிழ் சினிமாவாக எடுக்கலாமா? விஜய் சேதுபதி , லட்சுமி மேனன், நயன்தாரா சரியா இருப்பாங்க. நீ என்ன சொல்லற இளங்கோ?” என்று கேட்டார் மூத்த அண்ணன் மற்றும் தயாரிப்பாளர் செங்குட்டுவன்.   “ நான் திரைக்கதை எழுதி இயக்கத் தயார்.  தோட்டதிகாரம் என்ற பெயர் ஒகேயா?” என்றார்  அவரது தம்பி இளங்கோ, பிரபல டைரக்டர்.

“ அது சரி, ஸாத்வி கேரக்டரில் ஸாத்வியையே நடிக்க வைத்து விட்டால் என்ன? என்று கேட்டார் செங்குட்டுவன்.

“சாரி! சாரே! ஸாத்வி கதை எனக்கு நன்றாகவே தெரியும். நான் தான் அவளுக்குக் குடும்ப வைத்தியன். அவள்  நடிப்பதையே நிறுத்திவிட்டு ராஜஸ்தான் மவுண்ட் ஆபூக்குப் போய் பிரும்ம குமாரிகள் இயக்கத்தில் சேர்ந்து விட்டாள். ஒரு ரகசியம். கோகுலனுக்கும் அவளுக்கும் ஒரு பெண் குழந்தை கூட இருக்கிறது. அவள் பெயர் மேகலா.  மேகலாவை மையமாக வைத்து ஒரு பெரிய நாவல் எழுதத் தீர்மானித்திருக்கிறேன்” என்றார் சாத்தன்.

“சரி, முதலில் தோட்டதிகாரம் ஆரம்பிப்போம்”  என்றார் செங்குட்டுவன்.

‘ஐ ஆம் ஸாரி மேடம்… நான் எத்தனை தடவை
சொல்றது? எங்க ரூல்ஸ்படி எல்.கே.ஜி. அட்மிஷனுக்குக்
குழந்தைக்கு மூன்று வருடம் பத்து மாதம் வயதாகி
யிருக்கணும். உங்க குழந்தைக்கு மூன்று வருடம் ஒம்பது
மாதம் தான் ஆகியிருக்கு. ஸோ.. ஒரு மாதம் ஷார்ட்.
அட்மிஷன் கொடுப்பதற்கில்லை..’ என்று அடித்துக் கூறினாள்
பிரின்ஸிபால்.

சுபாஷ் நகர் கான்வென்ட். தன் பெண்ணிற்கு அட்மிஷன்
வாங்குவதற்காகச் சென்றிருந்த சுமதி, பிரின்ஸிபாலின்
முகத்தைப் பரிதாபமாகப் பார்த்துக் கொண்டு உட்கார்ந்-
திருந்தாள். அவள் பக்கத்தில் பிரமித்துப் போய் உட்கார்ந்-
திருந்தாள் அவள் தோழி வனஜா. பெயர் பெற்ற லேடீஸ்
கிளப்பின் பிரஸிடென்ட்.

‘ஸிஸ்டர்.. நீங்க அப்படிச் சொல்லக் கூடாது. இந்த ஒரு
மாதம் ஷார்ட்டேஜுக்காக அவளுக்கு ஒரு வருடம் வீணாப்
போய் விடும். நீங்க மனது வெச்சா கொஞ்சம் அட்ஜஸ்ட்
பண்ணலாம்..’ என்றாள் சுமதி தன்னை சமாளித்துக் கொண்டு
சிறிது கெஞ்சலாக.

‘என்ன நீங்க..? சொன்னதையே திருப்பித் திருப்பிச்
சொல்லிக்கிட்டு..? மூன்று மாதம் பத்து மாதம் முடிஞ்ச
குழந்தைக பல பேர் கியூவிலே நின்னுட்டிருக்காங்க… அவங்-
களுக்கெல்லாம் நான் அட்மிஷன் கொடுத்தாகணும்..”

இதுவரை பேசாமலிருந்த வனஜா, ‘ஸிஸ்டர்.. சுமதியுடைய
முதல் குழந்தை உங்க ஸ்கூலில்தான் படிக்குது.. ஸோ.. அவ
இரண்டாவது பெண்ணையும் இங்கேயே சேர்க்கப் பிரியப்-
படறா.. இரண்டு பேரும் சேர்ந்து ஸ்கூலுக்கு வந்துட்டுப்
போகலாம் பாருங்க..’ என்றாள் மெதுவாக.

‘ஐ ஆம் ஸாரி.. அதுக்கு நான் என்ன செய்யறது..? எங்க
ஸ்கூலிலே அட்மிட் பண்ணிக்க முடியாது.. வேறே ஏதாவது
ஸ்கூலிலே டிரை பண்ணிப் பாருங்க.. ஈ·ப் யூ ஆர் ஸோ
பர்ட்டிகுலர், பெரிய பெண்ணுடைய டி.ஸி.யையும் வாங்கிக்-
கிட்டு அந்தப் பள்ளிக் கூடத்திலியே சேர்த்துடுங்க. ஸோ..
ரெண்டு பெண்களும் சேர்ந்தே ஸ்கூலுக்குப் போகலாம்’
என்றாள் பிரின்ஸிபால் சிறிது எகத்தாளத்தோடும், இறுமாப்-
போடும்.

வனஜாவின் முகம் கோபத்தால் சிறிது மாறியது. சுமதி
நிதானத்தோடு இருக்கும்படி அவள் கையைப் பிடித்து
அமுக்கினாள்.

மேலெழுந்து வந்த கோபத்தை அடக்கிக் கொண்டு
வனஜா, ‘ஸிஸ்டர்.. உங்களுக்கு ஒரு உண்மை தெரியும்.
நீங்கள் அட்மிஷன் கொடுத்துள்ள ஐம்பது ஸ்டூடண்ட்ஸில்
அட்லீஸ்ட் இருபது ஸ்டூடண்ட்ஸ்க்காவது நீங்க விதிச்ச
வயத விட கம்மியாத்தான் இருக்கும். அவங்க ·பால்ஸ்
பர்த் ஸர்டி·பிகெட் வாங்கிட்டு வந்து குழந்தைகளைச் சேர்த்தி
யிருக்காங்க.. ஆனா இந்த சுமதி ரொம்ப நேர்மையா குழந்-
தையின் சரியான பிறந்த தேதியைக் கொடுத்து பர்த் ஸர்டி-
·பிகெட் வாங்கிட்டு வந்திருக்கா.. பட், இந்த ஒரே ஒரு
மாத ஷார்ட்டேஜுக்காக எங்க குழந்தைக்கு அட்மிஷன்
இல்லை. இதைக் கொஞ்சம் கன்ஸிடர் பண்ணக் கூடாதா..?’
என்றாள் மெதுவாக, ஆனால் அழுத்தமாக.

‘அதுக்கு நாங்க என்ன செய்ய முடியும்? நாங்க
ரெகார்டுபடிதான் போக முடியும்’ என்றாள் பிரின்ஸிபால்
முடிவாக.

சில நிமிடங்கள் யோசனையோடு உட்கார்ந்திருந்த
வனஜா, ‘ஸிஸ்டர்.. ஈ·ப் யூ டோன்ட் மைன்ட்.. கொஞ்சம்
டெலிபோனை யூஸ் பண்ணிக்கலாமா..? என்று கேட்டாள்.

‘ம்..’ என்ற பதில் வந்தது பிரின்ஸிபாலிடமிருந்து.

யாரிடம் பேசப் போகிறாள் என்ற திகைப்போடும்,
ஆவலோடும் உட்கார்ந்திருந்தாள் சுமதி.

டெலிபோன் நம்பர்களைச் சுழட்டிய வனஜா, சில
வினாடிகள் காத்திருந்து விட்டு, ‘ஹலோ.. ஆன்டி, எப்படி
இருக்கீங்க.. நான் வனஜா பேசறேன். ஸி. எம். இருக்காரா?
கொஞ்சம் கனெக்ஷன் கொடுக்கறீங்களா..’ என்று கூறிக்
காத்திருந்தாள்.

‘ஹலோ ஸார்.. நான் வனஜா பேசறேன்.. நல்லா இருக்கீங்களா? உங்க வெளி நாடு ட்ரிப் எல்லாம் எப்படி இருந்தது..?’

‘ …. ‘

‘ஓ.. வெரிகுட்.. நான் இப்ப சுபாஷ்நகர் கான்வென்டி-
லிருந்து பேசறேன். ஒரு சின்ன பிராப்ளம்….’

‘ ….’

‘சேச்சே… அப்படி ஒண்ணுமில்லே.. ப்ராப்ளமில்-
லேன்னாலும் ·போன் பண்ணுவேன். இந்த ரெண்டு மாசமா
ஒரே பிசி.. என் பிரண்டு சுமதியுடைய ஸெகன்ட் டாட்ட-
ருக்கு அட்மிஷனுக்காக வந்தோம். ஆனா ஒரு மாசம்
ஏஜ் ஷார்ட்டேஜுங்கறாங்க..’

‘…..’

‘என்ன..? மூணு வயது நாலு மாதக் குழந்தைகளையும்
இவங்க சேர்த்துக்கிட்டிருக்காங்களா..? உங்களுக்கு
கம்ப்ளெயின்ட் வந்துருக்கா.. அப்போ ஏன் இந்தக்
குழந்தையை மட்டும் சேர்த்துக்க மாட்டேங்கறாங்க..?’

‘….’

‘சரி, நாங்களும் ரிப்போர்ட் பண்ணறோம்.. எஜுகேஷன்
மினிஸ்டருக்கு ஒரு லெட்டர் அனுப்பிச்சிட்டு உங்களுக்கும்
ஒரு காபி அனுப்பறோம்.. நாளைக்கு வந்து நான் உங்களைப்பார்க்கறேன்..’ என்று டெலி·போனை வைத்து விட்டு, ‘தாங்க்யூ ஸிஸ்டர்.. வா சுமதி போகலாம்..’ என்று எழுந்தாள் வனஜா

இந்த உரையாடலைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த
பிரின்ஸிபாலின் முகம் வெளிறி யிருந்தது.

‘ஒரு நிமிஷம்.. நீங்க ஏன் ஸி. எம். லெவலுக்கு போயிட்
டீங்க..? ஸி. எம்.மைத் தெரியும்னு முன்னாலேயே சொல்லக்
கூடாதா..? இந்தம்மாவின் குழந்தைக்கு அட்மிஷன் கொடுக்-
கிறேன்.. ஆனா.. ஒரு கண்டிஷன்.. ஸி.எம். கிட்டே சொல்லி
ஏதோ எங்க ஸ்கூலைப்பத்தி கம்ப்ளெய்ன்ட்ஸ்னு சொன்னீங்-
களே.. அதைப் பத்தி ஸிவியரா ஆக்ஷன் எடுக்காம பார்த்-
துக்கணும்’ என்றாள் பிரின்ஸிபால் அழாக் குறையாக.

வனஜா பெருமையோடு சுமதியைப் பார்த்துச் சிரித்துக்
கொண்டே அமர்ந்தாள்.

சுமதிக்கும், வனஜாவிற்கும் ராஜோபசார மரியாதை
நடந்தது.

குழந்தையின் அட்மிஷன் ·பீஸைக் கட்டிவிட்டு
வெளியே வந்த சுமதி, ‘வனஜா இதுவரை எங்கிட்டே நீ
சொன்னதேயில்லையே, உனக்கு ஸி. எம். மைத்
தெரியும்னு. நீ இந்த ஏரியாவுலேயே பெரிய லேடீஸ்
கிளப் பிரஸிடென்ட்னு தெரியும்.. அதனால்தான் நானே
உன்னை இங்கே கூட்டிட்டு வந்தேன். ஆனா உனக்கு
சீ·ப் மினிஸ்டரைத் தெரியும்னு தெரியாது..’ என்றாள்.

வனஜா கடகடவென்று சிரித்தாள். ‘சீ·ப் மினிஸ்-
டரையாவது… தெரியறதாவது.. ஏதோ ஒரு நம்பரைச்
சுழற்றினேன். எங்கேஜ்ட் ஸவுன்ட் வந்தது. சீ·ப்
மினிஸ்டர் கிட்டே பேசற மாதிரி ஒரு டயலாக். அவ்வளவு-
தான். உன் பெண்ணுக்கு அட்மிஷன். இந்தக் காலத்துலே
நேர்மைக்கும், உண்மைக்கும் விலையே இல்லே..’

திகைத்து நின்றாள் சுமதி.

நேர்மையே உன் நிறம் என்ன…?

வெகு நேரமாக பஸ்ஸுக்குக் காத்திருந்ததில் அவளுக்குக் கால்கள் நிறையவே வலித்தது. வெள்ளை போர்ட் பஸ் தூரத்தில் வருவது தெரிந்தது… சாளேஸ்வரம்… கண்ணாடி இல்லாமல் படிக்கமுடிவதில்லை… கிட்டப் பார்வை, தூரப்பார்வை….இருந்துவிட்டுப் போகட்டும்….. பார்வையே இல்லாது இருந்தாலும் பரவாயில்லை, காதும் கேட்காவிட்டால் அபாரம் … என்ற நிலைக்கு மருமகள் செய்கைகள் தள்ளிவிட்டிருந்தது…..

கட்டி இருந்த கிழிந்து போன தேவேந்திரன் புடவை சோப்பைப் பார்த்து மிக அதிக காலம் ஆகி இருக்கும் என்று சிக்கு வாடை காட்டிக்கொடுத்தது.

“இந்த பஸ் போகுமா….??”

போனில் எதையோ பார்த்து கேனத்தனமாகச் சிரித்துக் கொண்டிருந்த பையன் வேண்டா வெறுப்பாகத் தலையைத் தூக்கிப்  பார்த்து…. தலை அசைத்தான்.

அது மேலும் கீழும் போலும், வலது இடது போலவும் இருக்கச் செய்தது அவன் கற்ற கலையே….

“ போகுங்களா…??”

”ம்……”

”எங்கே அந்த ஒடிசலா ஒரு அம்மா இருந்தாங்களே…அம்மா…சேவா கேன்த்ரா  இஸ்டாபிங் இதான்….எறங்கிக்கிங்க…..”

சேவா கேன்த்ரா பார்வை எட்டும் தூரம் வரை நீண்டு கிடந்தது. ஒத்தையடி மண் பாதைபோல் ….பேருக்கு அங்காங்கே சிமின்ட் திட்டுக்கள். உயர்ந்து வளர்ந்திருந்த மரங்கள் பெயரையும் வயதையும் வெள்ளை பெயின்ட் தடவல்களில் பெருமைப் பட்டபடி….

தன் பெயர்… அது என்றோ மறந்துவிட்ட ஒன்று …. மரங்களைப் போல் யாரும் பெருமைப்படுத்த வேண்டாம்… மாற்றாமல் இருந்திருக்கலாம்… சனியன், கழுத்தறுப்பு, வேலைக்காரி, தண்டச்சோறு…. இன்னும்….. மறந்துதான் போய்விட்டது அவைகளும்…. இவ்வளவு இருந்தால் …..???

“யாரும்மா அது…?’

அதட்டலாகக் கேட்கப்பட்டது.

இது என்ன புதுசா…? அன்பான குரல் பேசப்பட்டிருந்தால் அங்கேயே உடைந்து அழுதிருக்கக்கூடும். வறண்டு வெறிக்கும் கண்களில் எங்கேயோ அந்தக் கண்ணீர் துளி உற்பத்தித் தொழிற்சாலை அமைத்திருக்கக்கூடும்..

“அம்மாவப் பாக்கணும்….”

” யாரு… உன் அம்மாவையா… உனக்கே எட்டு கழுத வயசிருக்கும் போல…?”

” இல்ல… பிரின்சிபால் மேடத்தை….”

”பார்ரா… இச்கோலு படிக்க வந்தியா…..?”

பதிலுக்குத் தடுமாறியபடி நிற்க…..

மெலிதான ஒரு பெளடர் வாசம் முன்னே வர…

“யசோதா…. வாயாடாத… இன்னும் ஒரு தடவை இப்படி செய்வதைப்பார்த்தேன் ……  அது சரி…யாரும்மா நீங்க…?”

”புகலிடம் தேடி வந்திருக்கேன்….”

” இங்கியா….. யார் சொன்னாங்க…?”

”தெரிஞ்சவங்க….”

கைகளில் ஒரு மஞ்சள் பை…. அழுத்தமாகச் சுற்றப்பட்டு…இன்னும் அழுத்தமாகக் கைகளில் பிடிபட்டு….. தோள்பட்டையில் கிழிந்த ப்ளவுஸ், நுனியில் நூல்களாகத்  தொங்கிய புடவை… எண்ணை தீபாவளிக்குக் கூட காணாத பரட்டை முடிக்கற்றைகள்…நெற்றியில் கருப்பாக ஒரு புள்ளி சாந்து பொட்டு…கழுத்தில் தங்க நிறத்தில் ஒரு நாளில் மினுக்கி, இன்று முலாம் கரைந்து மூலப் பொருளாகப் பல்லிளித்த ஒற்றைச் சங்கிலி……

”தப்பா வந்திருக்கீங்கம்மா….இங்கே யாரையும் இப்போ சேக்கரதில்ல….”

”அம்மா அப்படிச் சொல்லக்கூடாது…வீட்டை விட்டு வந்துட்டேன்.    திரும்பப்  போக முடியாது .”

” ஓ… அப்போ வேகன்சி இருந்தாலுமே நீங்க சேர முடியாது..இங்கே யாரும் இல்லாத அநாதைங்களுக்குத்தான் புகலிடம்…வீடு இருக்குங்கிறீங்க….யாரு அது?’

” என் மகன்தான்… உயிரோடுதான் இருக்கான்… என்ன… அவன் பார்வையிலே நான்தான் செத்துட்டேன்.. அப்போ… யாரும் இல்லை தானே…..”

” பாருங்கம்மா…ரூல்ஸ் மாத்த முடியாது..கேட்டீங்களா…போங்க போங்க…”

அவள் கண்களில் பசியைப் பார்த்திருக்கக்கூடும்….

”காலையிலே எதுனாச்சும் சாப்டீங்களா….டீ இவளே… பொங்கலும் காப்பியும் கொடு…தின்னுட்டுப் போகட்டும்”

”ரொம்ப நன்றீங்கம்மா… சாப்புட்றேன்…அதுக்கு ஏதானும் ஒரு வேல செய்ய அனுமதிங்க…”

சிறிது நேரம் இவளைப்பார்த்தாள்….

” சரி… எங்கே போவீங்க…?”

”தெரியலை… அந்த வீட்டுக்குப் போக முடியாது….”

”என்ன வேல செய்வீங்கோ…?”

“நன்னா சமைப்பேன்”

”பிராமின்ஸ்ஸுங்களா?”

”ஆமாம்…”

”இங்கே அவங்க யாரும் கிடையாது… கறி சோறு ஏதும் செய்யமாட்டோம்..ஆனால் ஸேவா கேன்திரா நடுநிலைப்பள்ளி இருக்குது. அதுலே சமையல் வேலை செய்யறீங்களா…? இங்கே தங்க அனுமதியும் கிடைக்கும். “

” அப்பா..எவ்ளோ நாள் ஆச்சு…இப்புடி ஒரு சமையல் சாப்பிட்டு….சமையலுக்கு ஆள் இருக்கா….?”

”அது…வந்து……” மாட்டுப்பெண் தடுமாற……..

” மா…சொல்லேம்மா… நம்ம வீட்டுலே ஒரு ஆல் இன் ஆல் வேலைக்காரி வீட்டோடு இருக்கிறாள் என்று…… பேத்தி சொல்லிற்கு மகன் அசெளகர்யமாகத் தலை ஆட்ட……

எங்கோ ஒரு நூலிழையாக ஒட்டி நின்ற பந்தம் சடாரென்று அறுபட்டு நின்றது.

“சுமாரா சமைப்பேன்..சாப்டு பார்த்துட்டுச் சொல்லுங்கோ…..”

”சரி… டீ…இவளே…மாமிய ஓல்ட் ஏஜ் ஹோமுக்கு அழைச்சுப்போ…..”

இதில் அவ்வளவாக ஏற்பு இல்லாத பெண் ஒருத்தி முன்னே நடக்க….

கொஞ்சம் தயங்கினாலும் போகச்சொல்லிவிடுவார்களோ என்ற அச்சத்தில் இவள் பின் ஓட…..

முப்பதுக்கு முப்பது விஸ்தாரமான பெரிய ஹால். இரு புறமும் சிறியது சிறியதாகச் சின்னச் சின்ன அறைகள்.

” தா… ஓரமா குந்து. துன்ன எடுத்தாறேன்…..”

”யாருடி….இது?”

”அக்காங்….புது அட்மிஸன் தான்”

”பாருடி… எடமில்லம நாமே அவஸ்தையிலே இருக்கம்…. இவ வேறயா…?”

“பல்லி கணக்கா தான் இருக்கா… சுவத்துல ஒட்டிடலாம்…சபக்குனு…”

பெரிய கூட்டம் சுற்றி அமைந்தது

அவளுக்கு அவர்கள் பேசுவது அவ்வளவாகப் புரியவில்லை. ஆனால் தன்னை அவர்களுக்குப் பிடிக்கவில்லை என்பது சர்வ நிச்சயமாகப் புரிந்தது.

” அய்யோ….அம்மாடி…நாசமா போறவளே….தண்ணியா கொட்டற… இரு வெளியார வந்து ஒன் தலையிலே பக்கெட்ட போடல……நான்……..”

” பின்ன என்னாடி…எம்புட்டு நேரமா கக்கூசுக்குள்ள என்னா பண்ணுற..? அவள் அவள் இங்கே நாறிகிட்டு கெடக்கா……”

“அய்ய… என்னா பயந்துட்டியா புது அட்மிஸனு…. ஒனக்கும் ஒருநா தலையுல தண்ணி விழும்…பாத்துக்க…”

”யாருடி…என் பாடீஸ எடுத்தது…?”

”நான்தேன்….நா மறைச்சு வெச்ச சாக்லேட் எடுத்து தின்ன இல்ல… பனிஸ்மென்ட்…….”

”பன்னாட… புத்திய காண்பிச்சுட்ட பாத்தியா…. புதுச போட்டு நா எடுப்பா நிக்கிறது ஒனக்கு ஆவுல….”

”பொத்திகிட்டு போவியா….”

” அட , இத தனியா வேற சொல்லணுமா… ஒண்ணும் போடாத என்னாத்த காட்டுறது….. பொத்திகிட்டு தான் போவணும்….”

புதிதாக வந்த பல்லி என்று நாமகரணம் இடப்பட்ட அவள் மறக்கப்பட்டு…அங்கே…..”கொல்”

“அய்ய…. நிறுத்துங்கடி…. இந்த புது அட்மிஸன் எப்புடி சமைக்கிறாங்க பாக்கணுமாம் . இந்தாடி… யாரு சமையல் டூட்டி… இநத அம்மாவையும் சேத்துக்க….”

”நீங்க பிராமின்ஸ்ஸா….?’”

” ஆமாம்…”.

” சரிபட்டு வராது அக்கா…”

” அக்காங்…நானும் அதைத்தான் நெனச்சேன்….நமக்கு ஏன் பாலிடிக்ஸ்ஸு….சமையல் முழுசா செய்யட்டும்… வெசயம் சபைக்கு வந்துடுமில்ல….”

“இந்தா…இப்ப நாப்பது பேரு துன்ன வருவாங்கோ… ஒண்டியா சமைப்பியா…?”

“புது எடம். பாத்திரம் பண்டம் பழகணும்…கொஞ்சம் ஒத்தாசையா இருந்தா….”

”மாமீ…. தெரியும் …நீங்க லேசுப்பட்ட ஜாதியில்ல….ஒத்துவராது….போய்கினே இருங்க….”

” இல்ல… சமையல் ருசி பார்க்கறேன்னு சொல்லியிருக்கா…. ஏதாவது செய்யறேன்….”

கத்திரி பொடி இடித்த கறி, முருங்கை அரைத்துவிட்ட சாம்பார் அங்கே வாசமளிக்க ஆரம்பித்தது.

”இன்னாடி…. இன்னா கறி…?”

”ஆங்…. கத்திரிக்காய் தான்..”

” மனுசன் துன்னுவான்….வாரம் முழுசூட்டும் இத்தேதாநாடி….”

”புது அட்மிஸன் செஞ்சிருக்கு….துன்னுப்பாரு…..”

அப்போதே அங்கே தங்க அவளுக்கு அனுமதி வழங்கப்பட்டது….

“எங்கே நான் இருந்துக்கறது…?”

”இதப் பாரு… யாரு ரூமிலேயும் எடமில்ல….இத்தோ…ஒரு ஓரமா இருந்துக்க”

மகன் வீட்டில் கக்கூஸ் வாசலில் ஒரு கிழிந்துப்போன புடவையை விரித்து, அதன் தலப்பை சுருட்டி தலைக்கு வைத்து, ஒண்ணுக்கு வீச்சத்தையும் மீறி லேசாக கண் அசந்த நேரம் “சனியன் பரத்திண்டு தூங்கறது பார்” என்று காலை மிதித்துச்செல்லும் மருமகள் நினைவுக்கு வந்தது .

இங்கேயும் யாருக்கும் பிடிக்கவில்லை…. துரத்திவிட்டுவிடுவார்கள் என்றே தோன்றியது. ஜாதி வேறு பிரச்சனை. எப்போதோ பாடி வைத்து விட்டு போய்விட்டார்கள்…மாதராய் பிறப்பதற்கு மா தவம் செய்தல் வேண்டும்…..

“ஏய்…. அம்மா ஆபீசுக்கு கூட்டியாரச் சொன்னாங்க… வா….”

” உங்களை சமையல் வேலைக்கு எடுத்துவிட்டேன்.சாப்பாடு, படுக்கை,தங்க வசதி எல்லாம் உண்டு. உங்க வேலைக்குக் கொடுக்கப்படும் சம்பளம் இதற்காக எடுக்கப்படும். மீதம் இருந்தால் கைகளில் கொடுப்போம்.. “ ஏதோ சொல்லிக்கொண்டே போனார்கள். மையமாக தலை அசைப்பு மட்டும் கொடுத்தாள்.

” என்னை போகச்சொல்ல மாட்டேள் இல்ல…”

அவள் திரும்பிச் சென்ற போது அவள் மஞ்சள் பை அக்கு வேறு ஆணி வேறாக பிரிக்கப்பட்டுக் கிடந்தது . போட்டோ ஒன்றும் வீசப்பட்டுக் கிடந்தது. பொறுக்கி எடுத்தபோது சில கண்ணீர் துளிகளுடன் பளபளத்தது.

“ஏய்… புது அட்மிஸனு… ரொம்ப தான் பிலிம் காட்டாத….தோ பார்ரா….என்னமோ பெரீய்ய சொத்து வச்சிருக்க…நாங்க எடுத்துட்டோம்….இங்கப் பாரு… நீ தான் எங்க சோறுக்குப் போட்டியா வந்திருக்கே…. ரூல்ஸ்படி நாங்கதான் அழுவோனும்…..வா…வா…குந்து…”

வேலை முடிந்து யாவரும் இருந்தார்கள். எங்கோ தூரத்தில் தவளையின் கறக். அழுது வடிந்த ஓர் மஞ்சள் விளக்கு. தலைக்கு மேல் முழு நிலவு….

”அய்ய…. யாருநாச்சும் பாடறது….”

”ரோசி….பாடு…நல்லாத்தானே பாடுற….”

”புது அட்மிஸன் பாடுமா…கேளு….”

மெல்லப் பாடினாள்…. சின்ன வயதில் ரேடியோவில் கேட்டு, பின் மகன் தூங்கப் பாடி… எப்போதாவது ஓர் அரிய நேரத்தில் கணவனுக்காகவும் பாடிய…அமுதைப் பொழியும் நிலவே…..

எல்லோரும் சுற்றி….மிக அருகில்… சுற்றி அமர்ந்தார்கள்.

சட்டென்று இரவில் மலர் விடும் பவழமல்லிகையாக, நட்பும் அங்கே மலர்விட்டது.

வால்

ஞானம் என் நண்பர். அவருடன் நேரம் தெரியாமல் பேசிக் கொண்டிருந்தேன். வெளியில் மழை பெய்து கொண்டிருந்தது. ஓரளவிற்குமேல் பேசி முடித்தபின்னும், பேசியதையே இன்னும் பேசிக்கொண்டிருந்தோம். மழை ஒரு வழியாக நின்றபிறகு வீட்டிற்குக் கிளம்ப எத்தனித்தேன்.

ஞானம் அப்போது சொன்னார். “உனக்கு வால் முளைத்து விட்டது!” என்று. எனக்கு அவர்மீது தாங்கமுடியாத கோபம். அவர் சொல்லிவிட்டாரே என்பதற்காக அல்ல. அவர் கண்டுபிடித்துவிட்டாரே என்று. நான் பதில் பேசாமல் நழுவினேன். சொன்னவுடன் அவர் என் முகமாற்றத்தைக் கவனித்திருக்கலாம்.

இரண்டு வாரங்கள் கழித்து திரும்பவும் ஞானத்தைப் பார்க்கச் சென்றேன். இருவரும் வழக்கம்போல் பல விஷயங்களைக் குறித்துப் பேசிக்கொண்டிருந்தோம். சுவாரஸ்யமாகப் பேசிக்கொண்டிருந்தவர், நடுவில் ஆத்திரம் வந்ததுபோல், “உனக்கு வால் முளைத்துவிட்டது” என்றார்.

இந்த முறை நானும் அவரைப் பார்த்துக் கோபத்துடன், “உங்களுக்கு எப்படித் தெரியும்?” என்று கேட்டேன்.

“நீ மறைக்கலாம். ஆனால் என் பார்வைக்கு அது தெரிந்துவிட்டது, நண்பனே” என்றார்.

நானும் கோபம் தணியாமல், “வால் இருந்தால் என்ன?”என்று கேட்டேன்.

“அதைக் குறித்து எனக்கு அக்கறை இல்லை. நீ சாமர்த்தியமாய் மறைக்கிறாய். ஆனால் எனக்குத் தெரியும் உனக்கு வால் முளைத்திருப்பது.”

அன்று முதல் அவருடன் நான் பழகிய முறையில் வித்தியாசம் ஏற்பட ஆரம்பித்தது. அவரும் இதைப் புரிந்துகொண்டிருப்பார். அவர் என்னைவிட வயதில் பெரியவர். அவரிடம் எனக்கு மதிப்பும், மரியாதையும் எப்போதும். பல விஷயங்களில் நாங்களிருவரும் ஒரே கருத்துடையவர்கள். திரும்பவும் அவரைப் பார்க்கச் செல்லும்போது என் உடைமேல் உடை அணிந்து வாலை மறைத்துக்கொண்டேன். அடக்கமாகச் சிரித்தேன். அதிகமாகப் பேசுவதைத் தவிர்த்தேன்.
அவரும் என்னுடன் பேசுவதிலிருந்து மிகமிக மாறிவிட்டார்.

மிஸஸ். ஞானம் என்னைப் பார்த்து, “என்ன நீங்கள் முன்பு மாதிரி இங்கு வருவதில்லை” என்று கேட்டார்.

“இல்லை எனக்கு ஒழிவதில்லை. வீட்டில் பிரச்சினை” என்றேன்.

ஞானத்துடன் பேசும்போது காரணத்துடன் பேசத் தெரிந்து கொண்டேன். உண்மையில் அவரைப் பார்க்க ஏதாவது காரணம் இருக்கும். தேவைக்கு அதிகமாக ஒரு வார்த்தை பேசுவதில்லை. அவர் முறைத்து ஒருவரைப் பார்க்கும்போது, எதிராளியை ஊடுருவதுபோல பார்வையில் தீர்க்கம் இருக்கும்.

நான் வாலை மறைத்துக்கொண்டிருக்கும் விதம் அவருக்குத் தெரியாது. அவரும் அதைக் குறிப்பிடவில்லை. அதற்கு இரண்டு காரணங்கள் இருக்கலாம். ஒன்று, அவருக்கு என் வால் இருப்பது பற்றி குறிப்பிட்டது மறந்து போயிருக்கக்கூடும். இரண்டு, அது குறித்து பேச விரும்பாமல் இருக்கலாம். இரண்டாவது காரணம் சரி என்று பட்டது.

ஒரு நாள் அவர் குறிப்பிட்டார்.

“நான் சொல்கிறேன் என்று தப்பாக நினைக்காதே! உன் வாலை வெட்டிவிடு”

கேட்டு நான் சிரித்தேன்.

“அது முடியாது. இருந்துவிட்டுப் போகட்டும் வால்.”

அவர் பேசாமலிருந்தார் நான் சொல்வதைக் கேட்டு. இப்படி எதையாவது சொல்லிவிட்டு, என் பொறுமையின்மையை அவர் சோதிப்பதாகத் தோன்றியது.

“இது மோசமான உலகம். ஒரு மனிதன் வால் இல்லாமல் இருப்பதை பார்ப்பது அரிது” என்றார் அவர்.

“மனித தர்மங்கள் குலைந்துவிட்டன. ஒவ்வொருவரும் வால் வைத்துக்கொள்வது அவசியம்”

“நான் மனித தர்மங்களைப் பற்றிக்கவலைப்படவில்லை. ஆனால் எனக்கு வால் முளைக்கவில்லை” என்றார் ஞானம்.

“நீங்கள் எப்படி முயற்சி செய்தாலும், உங்களுக்கு வால் முளைக்காது” என்றேன்.

“எப்படி?” என்றார் ஞானம் வியப்போடு.

“உங்களுக்கு வயதாகிவிட்டது. வால் முளைக்காது. வேண்டுமென்றால் போலியாய் வாலை ஒட்ட வைத்துக் கொள்ளலாம்.”

“ஓஹோஹோ” வென்று பலமாகச் சிரித்தார் அவர்.

அவருடைய சிரிப்பலைகளால் உட்கார்ந்த இடமெல்லாம் அதிர்ந்து. அறையில் எதிரொலித்தது. மிஸஸ் ஞானம் பயந்து விட்டார்.

“என்ன ஆயிற்று உங்களுக்கு?” என்று ஞானத்தைப் பார்த்து பதட்டத்துடன் கேட்டார்.

“ஒண்ணுமில்லை, இவன் சொல்றான். எனக்கு வால் முளைக்காதாம்”
“ஆனால் மிஸஸ் ஞானத்திற்கு வால் முளைத்து விட்டது” என்றேன் நான்.

மிஸஸ் ஞானத்திற்குக் கோபம்  “எப்படித் தெரியும் உங்களுக்கு எப்படித் தெரியும்” என்று  என்னை முறைத்தார்.
“எனக்குத் தோன்றுகிறது. உங்கள் பேச்சு பழக்கவழக்கங்கள் மூலம் அறியலாம். ஏன் ஞானத்துக்கும் இது தெரியும்” என்றேன்.
ஞானம் நான் சொன்னதை ஆமோதிப்பது போல் தலையாட்டினார்.

“அப்படியென்றால் உலகத்தில் யாருக்கு வேண்டுமானாலும் வால் முளைக்கலாம், என்கிறீரா?” என்று கேட்டார் மிஸஸ் ஞானம்.

“நிச்சயமாக. ஒருவருக்கு வால் முளைத்ததை அவரால் புரிந்துகொள்ள முடியும். மறுப்பது வேண்டுமென்று மறைக்கிற விஷயம்.”

“எப்படி…?”

“நமக்கு வால் முளைத்த விதத்தை நம்மால் எளிதில் உணரமுடியும். அதை நம்புவதில்லை.”

மிஸஸ் ஞானம், நான் சொன்னதை எப்படிப் புரிந்துகொண்டார் என்பது தெரியவில்லை. அவர் சாதாரணப் பெண்மணி. டி.வி.பார்த்துக்கொண்டு லோக்கல் சினிமாக்களைப் பற்றிப் பேசிக்கொண்டு, எல்லாப் பெண்களையும் போல நகை, புடவை முதலிய விஷயங்களில் ஆர்வம் உள்ளவராக இருப்பவர். என் மனைவியும் அப்படித்தான்.

வழக்கம் போல நான் ஞானத்தைப் பார்க்கப் போவதில்லை. அதற்கு எந்தக் காரணமும் இல்லை. சில சமயம் ஞானம் இருப்பதே மறந்து போய்விடும். சந்திப்பதற்கு எந்தக் காரணமும் இல்லாததால், தோன்றும்போது சந்திக்கத் தோன்றும். வீட்டில் நான் இல்லையென்றால், எங்கே ஞானத்தைப் பார்க்கப் போயிருப்பான் என்பார் என் அப்பா. எந்த விஷயத்தையும் உடனே ஞானத்தைப் பார்த்துச் சொல்லாமலிருக்க முடியாதே? என்பாள் மனைவி. அப்படிச் சொல்வதும் இப்போதெல்லாம் குறைந்துவிட்டது.

வெகு நாட்கள் கழித்து நான் ஞானத்தைப் பார்க்கச் சென்றபோது, தூக்க முடியாத கனத்துடன் வாலுடன் ஞானம் காத்திருந்தார். என்னைப் பார்த்தவுடன் அவருக்குச் சந்தோஷம்.

“என்ன இப்படித் தூக்க முடியாத கனத்துடன் வாலைத் தைத்துக் கொண்டிருக்கிறீர்கள்?”

“எல்லோருக்கும் வால் இருக்கும்போது, எனக்கு மாத்திரம் வால் இல்லாமலிருப்பது சரியில்லை. அதனால் ஒரு வாலை ஒட்டி வைத்துக்கொண்டேன். இப்போதுதான் எனக்குத் திருப்தி.”

“உங்களுடைய செயற்கை வாலைப் பார்த்து எனக்கு வருத்தம். ஆனால் வால் என்ற ஒன்று உள்ளதே? என் வீட்டில்கூட, என் மனைவி, குழந்தைகளுக்கு வால்கள் முளைத்துவிட்டன. அப்பாவிற்கு வால் உதிர்ந்து கொண்டிருக்கிறது” என்றேன்.

ஞானம் சிரித்தபடி இருந்தார் . அவர் மகிழ்ச்சியாக இருந்தார்.

STROREACH என்கிற அமைப்பின் கீழ்  சில சனிக்கிழமைகளில் காலை 6 மணிக்கு பெசன்ட்நகர்  பீச்சில் ( ஆறுபடை முருகன் கோயில் அருகே) 20-30 இளைஞர்கள் ஆங்கிலத்திலோ தமிழிலோ கதைகள் படித்து கலந்துரையாடும் வழக்கம் நடைபெற்றுவருகிறது. குவிகம் ஆசிரியர் குழுவும் சென்று கேட்டு இன்புற்று வருகிறார்கள். அதில் படிக்கப்பட்ட  ஒரு கதைதான் இது: 

( கதையில்,  முக்கியமான ஒன்றைப்பற்றிச் சொல்லாமல் முடித்திருப்பது இதன் சிறப்பு) 

“எட்டு மணி ஆச்சு, எந்திரி கண்ணா…” என்ற குரலுக்கு அலுப்பு முறித்தான் அன்பு. அன்று விடுமுறை. ஆனாலும் அன்று பள்ளிக்குச் சென்றாக வேண்டும். வழக்கம்போல எழுந்ததும் தன் அறையிலுள்ள பரணைப் பார்த்தான்.

சிறு பிராயத்தில் இருந்தே அவன் தந்தையின் தோள்மீது அமர்ந்து அந்தப் பரணைப் பிடித்துத் தொங்குவது அவனுக்குப் பிடித்த விளையாட்டாக இருந்தது. நாளடைவில், தானே வளர்ந்து அதைப்பிடித்துத் தொங்குவது அவனது இலட்சியமாகவே ஆகியிருந்தது. அதற்கு எவ்வளவு வளர வேண்டும் என்று தினமும் தனக்குத்தானே கணக்குப் போட்டுக்கொள்வான். ஆனால் சில வாரங்களாக அவனால் அதைச் சரியாக ஊகிக்க முடியவில்லை. தொடமுடியாத வானம் போலத் தோன்றியது அந்தப் பரண்.

“அங்க என்ன வேடிக்க? Parent teachers meet போக வேணாமா?” என்றது சற்றே கடினமான குரல்.

குளியலறை போதிமரம் அவனுக்குப் பல சிந்தனைகள் கொடுத்தது. வழக்கமாக நல்ல மதிப்பெண் பெறும் மாணவன்தான். சென்ற மாதத் தேர்வில் கூட நல்ல மதிப்பெண் பெற்றிருந்தான். ஆனால் காலாண்டுத் தேர்வில் அவை நன்றாகக் குறைந்துவிட்டிருந்தன. அவனது வெண்ணிறத் துண்டு அவனுக்கு விடைத்தாள்போல் காட்சியளித்தது.

“இங்க்லீஷ் தமிழ் கூடப் பரவாயில்ல, கொஞ்சம் தான் கொறஞ்சிருக்கு. மத்ததெல்லாம் பாதிக்குப் பாதி தான் வாங்கிருக்க?” என்று அப்பா, அவன் மேல் விழுந்த வெந்நீர் போல் கொதித்தது நினைவுக்கு வந்தது.

தனக்கு உண்டான அசௌகரியங்களையும், செய்யாத வேலைக்கு சாக்குப்போக்குகளையும் அடுத்தவரிடம் சொல்லக் கற்றுக்கொள்ள அவனுக்குப் பத்து வருடம் போதவில்லை. “கொறஞ்சிடுச்சு…” என்று முணுமுணுத்தான்.

“அதான் ஏன்னு கேக்குறேன்.” என்று அவர் கோபக்கனல் கக்கியதில் அவனது உடல், தற்போது உள்ளதுபோல் வியர்வையில் நனைந்துவிட்டிருந்தது. பூட்டிய கதவின் வழியாக வெளியேறத் துடிக்கும் எறும்பு போல அவ்விடம் விட்டு அகலத் தவித்துக்கொண்டிருந்தான்.

காலத்தால் செய்த குறுக்கீட்டினால் அவனைக் காப்பாற்றிய அம்மாவின் “கெளம்பியாச்சா?” என்ற கூவல் கேட்டவனுக்கு கிடைத்த ஞானம் போதும் எனப்பட்டது.. ஆனது ஆகட்டும் என்று மனதை திடப்படுத்திக்கொண்டு கிளம்பிவிட்டான்.

“போன மாசம் முழுக்க திட்டு வாங்கி இருக்கேன். Science miss தான் class miss-ஆ வரணுமா?” என்று மனதிற்குள் குமுறிக்கொண்டு செல்ல வேண்டிய அறைக்குள் நுழைந்தான்.

“அன்புவோட parents-ஆ, உக்காருங்க…” என்றவர், மேசை மீது அடுக்கப்பட்டிருந்த பச்சை நிற அட்டைகளில் ஒன்றை எடுத்து அவனிடம் கொடுத்து, “தெறந்து பாரு. போன monthly test-க்கும் quarterly-க்கும் ஏன் இவ்ளோ வித்தியாசம்?” என்று முறைத்தார்.

“கேக்குறாங்கல்ல? சொல்லு.” என்ற அதட்டல் அவனுக்குப் பழக்கப்பட்ட குரல்.

“Classwork-ல இல்லாத question வந்துருச்சும்மா.” என்று தனது நம்பிக்கைக்குப் பாத்திரமான தாயிடம் தஞ்சம் புகுந்தான்.

“அதெல்லாம் இல்ல சார், Last bench, first bench எங்க உக்கார வச்சாலும் board-ல எழுதிப் போடறத copy பண்ண மாட்டேன்கறான் சார். Remarks எழுதிருக்கேன், படிக்க சொல்லுங்க அவன” என்று பச்சை அட்டையை நோக்கிக் கைகாட்டினார்.

அன்பு அதை முகத்திற்கு நேராக வைத்துப் படிக்க முயன்றான்.

“ஏன் அதை வச்சி முகத்த மறைக்கிற?” என்ற குரல் மட்டுமே அவனுக்குக் கேட்டது. அவ்வட்டையை கீழே இறக்கிப் பிடித்த அன்பின் முதுகு கேள்விக்குறி போல் வளைந்திருந்தது. அட்டையோ அவன் மூக்கை வருடிய வண்ணம் இருந்தது. அவனது புருவங்களின் இடையில் ஏற்பட்ட சுருக்கங்களின் அழுத்தம் அவன் தந்தையின் இதயத்தைப் பிழிந்து கண்கள் வழியே சாறை வெளியே எடுத்துக்கொண்டிருந்தது.

கையிலிருந்த பிளானை மேல் வாரியாகப் பார்த்து
விட்டுத் திறந்து வைத்திருந்த தன் மேஜை டிராயரில் அலட்சிய-
மாக எறிந்த பின், தலை நிமிர்ந்து எதிரே உட்கார்ந்திருந்த
மதனை நோக்கிப் புன்னகைத்தான் மோகன்.

‘எஸ்;; மிஸ்டர் மதன்… அடுத்த மாதம் பத்தாம் தேதி
வாங்க.. அதற்குள்ளாக உங்க வீட்டுப் பிளானை ஸாங்ஷன்
வாங்கி வைக்க டிரை பண்ணறேன்…’

‘ஆனா.. மிஸ்டர் மோகன்.. இது ஆவணி மாதம்..
ஹௌஸ் கன்ஸ்ட்ரக்ஷன் ஆரம்பிக்க நல்ல மாதம்.. பிளானும்
உங்க ரூல்ஸ்படிதான் போட்டிருக்கோம்.. ஒரு டீவியேஷனும்
இல்லே… அதனாலே ஒரு வாரத்துலே நீங்க அப்ரூவல்
வாங்கிக் கொடுத்தீங்கன்னா நான் கன்ஸ்ட்ரக்ஷன் வேலையை
ஆரம்பிச்சுடுவேன்… ‘

‘பட்… அது எப்படி ஸார் முடியும்.. நாங்க பிளானை
ஸ்டடி பண்ண வேண்டாமா..? நீங்க ஒருத்தர்தான் பிளான்
கொடுக்கறீங்களா..? எக்கச்சக்கமா பேப்பர்கள் வந்து
குவியுது. கண்டிப்பா அட்லீஸ்ட் ஒரு மாதமாவது ஆகும்..’

‘நீங்க அப்படிச் சொல்லக் கூடாது.. நீங்க மனசு வெச்சா
கண்டிப்பா செய்யலாம். என் ·பிரண்டு முரளிக்குக் கூட நீங்க
தான் பிளானுக்கு ஒரு வாரத்துலே அப்ரூவல் வாங்கிக்
கொடுத்தீங்களாம்..’

‘மிஸ்டர் மதன்.. நான் என்ன செய்ய முடியும் சொல்-
லுங்க. ஆல்ரெடி, நிறைய பிளான்கள் அப்ரூவலுக்காக
பென்டிங்கிலே இருக்கு.. நான் அவற்றை யெல்லாம் ஓவர்லுக்
பண்ணி இந்த பிளானை எடுத்தா என் மேலதிகாரிகள்
மட்டுமல்ல… உங்களைப் போல பப்ளிக்கும் என்னைத்
தாளிச்சுடுவாங்க….’

‘என்னமோ ஸார்… நான் உங்களைத்தான் நம்பி
இருக்கேன். நீங்க மனசு வெச்சா எனக்குக் கண்டிப்பா
ஹெல்ப் பண்ண முடியும்….’

‘என்ன ஸார்… இப்படி யெல்லாம் பேசி என்னை ஒரு
இக்கட்டிலே கொண்டு வந்துட்டீங்களே… ‘ என்றவன் தன்
குரலைத் தாழ்த்திக் கொண்டு, ‘சரி ஸார்.. இவ்வளவு தூரம்
நீங்க கேக்கறதாலே ஒரு டிப் கொடுக்கறேன்… இந்த
பேப்பரை முதலில் எடுத்து ஆபீஸருக்குப் போடணும்னா
எங்க ஆபீஸிலேயுள்ள மற்ற ஸ்டா·புக்குத் தெரியாம
பண்ண முடியாது. நான் உங்களுக்காக – நீங்க இவ்வளவு
தூரம் கேட்கறதுக்காகச் செய்யறேன். ஆனா அவங்களுக்கு
இதனாலென்ன லாபம்..? அவங்களுக்கு ஏதாவது ஸம்திங்க்
கொடுத்து வாயை மூடிடலாம்…’

நிமிர்ந்து உட்கார்ந்தான் மதன். ‘இந்த ஸம்திங்க்’ அப்ப-
டியே மோகனுக்குத்தான் போகப் போகிறது என்று நன்றாகத்
தெரியும் அவனுக்கு. ‘தங்கள் டியூடியை செய்யக் கூட
லஞ்சமா..? நம் நாடு எப்போதுதான் உருப்படப் போகிறது?’
என்று நினைத்து நொந்து கொண்டான். ஆனால் என்ன
செய்வது? அவனுக்கு வேலை நடக்க வேண்டுமே..

‘எவ்வளவு செலவாகும்..? என்றான் தயங்கியபடியே..

‘அதிகம் ஒண்ணுமில்லே ஸார்.. ஒரு பத்தாயிரம்
ரூபாய் இருந்தால் சமாளித்து விடலாம்.. உங்களுக்கு
வேலையும் முடிந்து விடும்.. எனக்கும் தொந்தரவு இருக்காது’
என்றான் மோகன் அவனைப் பார்த்தபடியே.

அப்படியே அயர்ந்து உட்கார்ந்து விட்டான் மதன்.

மோகனின் பக்கத்திலிருந்த டெலி·போன் மணி
அடித்தது. ரிஸீவரை எடுத்து ‘ஹலோ..’ என்றான் மோகன்.

‘ …………..’

‘ஓ… பிரபுவா… நமஸ்காரம் ஸார்… பிரைமரி கான்
வென்டில் விசாரிச்சீங்களா..? நாளைக்கு என்னை வந்து
பார்க்கச் சொன்னாங்களா..? ஓகே.. ஸார்.. நான் பார்த்துட்டு
வரேன்.. தாங்க் யூ ஸார்.. ஸாரி பார் தி டிரபிள்.. தாங்க் யூ
உங்களை நாளைக்கு சாயந்திரம் வந்து வீட்டிலே பார்க்கி-
றேன்.. ‘ என்றபடியே ·போனை வைத்து விட்டு மதனைப்
பார்த்து அசட்டுச் சிரிப்புச் சிரித்தான் மோகன்.

‘அதையேன் கேட்கறீங்க ஸார்.. ஒரு எல். கே. ஜி.
அட்மிஷனுக்கு நாயா அலைய வேண்டியிருக்கு. என்
·பிரண்ட் ஒருத்தர் ·போன் பண்ணினார்.. பிரைமரி
கான்வென்டில் இன்னும் அட்மிஷன் க்ளோஸ் பண்ணலை-
யாம்.. அந்த பிரின்ஸிபலைப் போய் பார்க்கச் சொன்னார்..’

‘அப்படியா..’ என்று யோசித்தபடியே ஒரு நிமிடம்
உட்கார்ந்திருந்தான் மதன். ‘ஆமாம்.. அப்படிச் செய்தால்
என்ன.?’ என்ற எண்ணம் அவன் மனதில் தலைதூக்கியது.

‘ஓகே… மிஸ்டர் மதன்.. நாளைக்கு நான் லீவ்..
அந்தக் கான்வென்டிற்குப் போகணும். நாளன்னிக்கு வந்து
உங்களாலே அந்தப் பணத்தை அட்ஜஸ்ட் செய்ய முடியு-
மான்னு சொல்லுங்க. அப்புறம் ஒரு வாரத்துலே அப்ரூவ்டு
பிளான் உங்க கையிலே இருக்கும்.. பெஸ்ட் ஆ·ப் லக்..’

மெதுவாக எழுந்து வெளியேறினான் மதன்.
இரண்டாவது நாள்.. மோகனின் முன்னால் வந்து
அமர்ந்தான் மதன்.

ஏதோ ·பைலைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த மோகன்
தலையைத் தூக்கி மதனை நோக்கிப் புன்னகைத்தான்.

‘என்ன முடிவு பண்ணினீங்க ஸார்..?

‘வேறே என்ன வழி..? நீங்க சொன்ன பணத்தோடு
வந்திருக்கேன்’ என்று கூறிய படியே ஒரு நூறு ரூபாய்
கட்டை எடுத்து அவன் முன்னே வைத்தான்.

அலட்சியமாக அந்த நோட்டுக் கட்டைப் பார்த்தபடியே
‘என்ன ஸார்.. ஒரு கட்டுதான் கொண்டு வந்திருக்கீங்க..
ரெண்டு கட்டல்ல வேணும்.. ஒரு கட்டு குறையுதே..’ என்றான்
மோகன்.

‘என்ன நீங்க..? முந்தா நாள் பத்தாயிரம் ரூபாய்
செலவாகும்னுதானே சொன்னீங்க..?’

‘யூ ஆர் கரெக்ட்.. அப்ப அப்படித்தான் சொன்னேன்.
இந்த ரெண்டு நாளிலே என்னென்னவோ நடந்து போச்சு..
அன்னிக்கு நீங்க இங்கே இருக்கும்போதுதானே பிரைமரி
கான்வென்டிலே அட்மிஷன் க்ளோஸ் பண்ணலேன்னு எனக்கு
என் ·பிரண்டு ·போன் பண்ணினார்..’

‘ஆமாம்..’

‘நேத்து நான் அங்கே போனேனா.. அந்த பிரின்ஸிபல்
கூலா, ‘அட்மிஷன்லாம் க்ளோஸ் ஆயிடுச்சு.. ஸாரி’ ன்னு
சொல்லிட்டாங்க. ‘அவர் ரொம்ப தங்கமானவங்க.. ஸ்டிரெய்ட்
·பார்வார்டு.. பண விஷயத்துலே ரொம்ப ஸ்ட்ரிக்ட்’னெல்லாம்
கேள்விப் பட்டிருக்கேன். அவங்ககிட்டே கெஞ்சிக் கூத்தாடி
அவங்க காலைப் பிடிக்காத குறையா நின்னேன். கடைசி –
யிலே சுற்று முற்றும் பார்த்தபடி, தயங்கித் தயங்கி ஒரு
பத்தாயிரம் ரூபாய் கொடுத்தா ஹெல்ப் பண்ணறேன்னு
சொன்னாங்க. நீங்க – அதாவது பப்ளிக் – எங்களையெல்லாம்
திட்டறீங்க. அவரைப் பாருங்க.. ஸ்கூல் பிரின்ஸிபால்.
குழந்தைகளுக்கு லஞ்சம் வாங்கக் கூடாதுன்னு அறிவுரை
சொல்ல வேண்டியவங்க.. அவங்களே லஞ்சம் வாங்கினா..?
எனக்கு வேறென்ன வழி..? அந்தப் பத்தாயிரம் ரூபாயையும்
அவருக்கு அழுது பையனுக்கு அட்மிஷன் வாங்கினேன்.
அந்தச் செலவை நான் எப்படிச் சரிக் கட்டறது? உங்களை
மாதிரி தாராள பிரபுக்கள் யாரிடமாவதுதானே வாங்க
முடியும்…’

மதன் முகத்தில் ஈயாடவில்லை.

அடப் பாவமே.. பிள்ளையார் பிடிக்கப் போய் குரங்-
காய் மாறின கதை ஆயிடுத்தே..!

முந்தாநாள் மோகனைப் பார்த்து விட்டு வெளியே
வந்ததும் பிரைமரி கான்வென்ட் பிரின்ஸிபாலை ·போனில்
தொடர்பு கொண்டான் மதன். கான்வென்ட் பிரின்ஸிபல்
மாயா மதனின் ·பிரெண்டு. மதன் சொல்வதை யெல்லாம்
கேட்டுக் கொண்டாள்.

‘ஓகே.. மதன் அதுக்கு நான் என்ன பண்ணணும்னு
சொல்றே..?

‘மோகன் நாளைக்கு அட்மிஷன் கேட்டு உன்கிட்டே
வருவான்.. ஹீ ஈச் ஸோ டெஸ்பரேட்.. அவன்கிட்டே அட்-
மிஷனெல்லாம் முடிஞ்சு போச்சு.. ஆனா ஒரு பத்தாயிரம்
ரூபாய் எக்ஸ்டிரா கொடுத்தா வேலையை முடிச்சுடலாம்னு
சொல்லு.. இந்தப் பசங்களுக்கு இது மாதிரி டிட் ·பார் டாட்
கொடுத்தாத்தான் புத்தி வரும்..’

‘மை காட்.. மதன் .. வாட் ஆர் யூ டாக்கிங்..?
என்னை லஞ்சம் வாங்கச் சொல்றியா..?’ கொதித்துப்
போனாள் மாயா.

‘தப்பேயில்லே .. நீ இந்த சமுதாயத்திலே
ஒருத்தனைத் திருத்தறதுக்குத்தான் கேட்கறே..! நார்மல்
கோர்ஸ்லே கிடைக்க வேண்டிய ஒன்று.. அதுக்கு லஞ்சம்
கொடுக்க வேண்டியிருக்கிறதே என்ற உணர்வு அவனுக்கு
வந்தாத்தான் அவன் திருந்துவான். நீ வேணா பார்.. நான்
சொன்னபடி செய்.. நாளன்னிக்கு அந்தப் பத்தாயிரம் ரூபாய்
வேண்டாம்னு சொல்வான் பார்.. அப்போ அவன்கிட்டே
எல்லாத்தையும் விளக்கி அவன் உனக்குக் கொடுக்கப் போற
பத்தாயிரம் ரூபாயையும் திருப்பிக் கொடுத்து விடலாம்..’

மாயாவை ஒத்துக் கொள்ள வைக்கப் பெரிதும்
போராட வேண்டியிருந்தது மதனுக்கு.

ஆனால் இன்று நடந்தது விபரீதமாகவல்லவா
இருக்கிறது? மோகன் திருந்துவதற்குப் பதில் மேலும்
பத்தாயிரம் ரூபாய் கேட்கிறான். இந்த ஸொஸைட்டியில்
மாயாவிற்கு இருந்த நல்ல பெயரும் ரிப்பேராகி விட்டது.

தலை சுற்றியது மதனுக்கு. அப்படியே நாற்காலி-
யில் கண்ணை மூடியபடி சாய்ந்தான்.

காத்துக்கொண்டிருந்தாள் சில பல மணி நேரங்களாக ! 

காலையில் ஒளிப்பிழம்பாக இருந்த சூரியன் கமலா ஆரஞ்சுப்பழம் போல மெதுவாக கீழ் நோக்கி நகர்ந்துகொண்டிருந்தது. இன்னும் கத்திரி ஆரம்பமாகவில்லை.அதற்குள் என்ன கசகசப்பு. காலையில் கஞ்சி முடமுடப்போடு விறைப்பாக இருந்த புடவை வியர்வையில் நனைந்து சுருங்கி கால் பக்கம் மேலே ஏறி இருந்தது. நூறு தடவைக்கு மேல் யோசித்து விட்டாள். ஆனால் முடிவு எடுக்க முடியவில்லை. டூ வீலர் வாங்கிடலாம்…வேண்டாம்.. யாராவது லேசாக இடித்தால் கூட உயிருக்கு உத்தரவாதமில்லை. கால் டாக்ஸி உபயோகிக்கலாம். வேண்டாம், வாங்கும் சம்பளம் அதிலேயே போய்விடும். கார் வாங்கலாம், வேண்டாம் நிறுத்துவது சிரமம், வீட்டிலும் சரி, ஆஃபீசிலும் சரி!  ஷேர் ஆட்டோ..வேண்டாம். நிறைய நடக்க வேண்டியிருக்கும். இப்படி காரணங்கள் தேடித்தேடி தினமும் பஸ்ஸில் அவதிப்படுவது நிரந்தரமாகிவிட்டது.

யோசித்துப்பார்த்தாள். எது அவளை முடிவெடுக்க விடாமல் தடுத்தது?

ஒரு நாள் , பஸ் காலியாக வந்தது. அப்பாடி என்று பெருமூச்சு விட்டு டிக்கட் வாங்குவதற்குள் அடுத்த ஸ்டாப். தடதடவென்று பெரிய கும்பல்.
“போம்மா முன்னாடி இடம் இருக்குதில்ல..என்னமோ ஆணி அடிச்சாமாறி நின்னுக்கினு”…கண்டக்டர் எல்லோர் முன்னாலும் கத்தியது அவமானமாக இருந்தது. இன்னும் டிக்கட் எடுக்கவில்லை என்று சொல்ல பயமாக இருக்க, முன்னால் நகர்ந்தாள்.

“டிக்கட்..டிக்கட்..யாரும்மா முன்னாடி கொடுத்தனுப்பும்மா..இந்த கும்பல்ல ஒவ்வொருத்தர் கிட்டே வந்து டிக்கட் கேட்க முடியும். வாங்கிட்டு முன்னே போக வேண்டியதுதானே, வந்துட்டாங்க..”
கடைசியில் எல்லார் முன்பும் அவள் மேல் குற்றம் சாட்டப்பட்டது.

அன்று முடிவெடுக்கவில்லை.

மற்றும் ஒரு நாள்….

பஸ் ஏகத்திற்கு  நிறைந்திருந்தது. ஃபுட்போர்டிலிருந்து ஒரு வழியாக மேலே ஏறினாள்.

“ஐய்ய! கண்ணு என்ன பின்னாடியா இருக்கு. இப்படி காலை முதிக்குற”. ஒரு கறிகாய் கூடைக்காரி கூடையால் இடித்தாள்.
”சாரி”
“இத ஒண்ணு கத்து வெச்சிக்கிட்டாங்க. படிச்சவங்க..இந்த சாரி பூரிய சொல்லிபுட்டா வலி குறஞ்சிடுமா? யாருக்கு வேணும் உன்னோட சாரி. செருப்புக்காலால நசுக்கிப்புட்டு அப்புறம் என்ன சாரி”
இதை மனசில் வைத்துக்கொண்டு இன்னொரு நாள் யார் காலையோ தவறுதலாக மிதித்த போது சாரி சொல்ல வந்ததைக் கட்டுப்படுத்திக்கொண்டாள். அவளின் தோள்களை மெல்ல கைகளால் தொட்டாள்.
“ஏம்மா காலை உடச்சுப்புட்டு மேல வேற வந்து விழறே..ஒரு சாரி சொல்ல மனசில்ல”
“ கறுப்பாயி, எப்படி முழி முழிக்குது பாரு..இன்னாடா கஸ்டம் குடுத்துட்டமேன்னு ஒரு மன்னிப்பு கேக்குதாபாரு..”

இப்போதும் தவறு அவள் மேல்தான்.

அன்றும் முடிவெடுக்கவில்லை.

பஸ் இன்னும் வந்தபாடில்லை. போய்ச் சேருவதற்கு ஒரு மணி நேரம். அப்புறம் சமையல்…. கூட்டமாய் வந்தால் நிறுத்தாமல் போய்விடுகிறான். நிறுத்தினாலும் உட்கார இடம் கிடைப்பதில்லை.

அன்று அப்படித்தான். அவள் நின்று கொண்டிருந்த சீட் காலியாகியது. உட்கார்ந்துவிட்டாள். அடுத்த ஸ்டாப்பில் ஒரு மகளும் தாயும். மகளின் கையில் இரண்டு வயதுக்குழந்தை. உடனே எழுந்து அந்தத்தாயை அமரச்செய்தாள். குழந்தையைத் தாயிடம்  கொடுத்துவிட்டு மகளும் இவளுக்குப்பக்கத்தில் நின்றுகொண்டிருந்தாள். இன்னும் இரண்டு ஸ்டாப்புக்குப்பிறகு இன்னொரு பக்கத்து சீட் காலியாகியது, இவள் உட்காரப்போனாள். அதற்குள் அந்த அம்மா தன் கையில் வைத்திருந்த குழந்தயை சீட்டில் வைத்துவிட்டு ..” டீ கலா! வா சீட் காலி இங்கே” என்று பெருங்குரல் எடுத்துக்கத்தினாள்.
ஒரு கன்னத்தில் அடித்தால் மறு கன்னத்தைக்காட்டு..இதுதான் போல!

அன்றும் முடிவெடுக்கவில்லை.

ஆயிற்று, பஸ் வந்தபாடில்லை, இப்படிநடந்ததை யோசித்து யோசித்தே சோர்ந்து போனாள். ஒரு ஆட்டோ பிடித்திருக்கலாமோ?

கூட்டம் நிரம்பி வழிய பஸ் ஒரு பக்கமாய் சாய்ந்து வந்தது. பஸ் கலாச்சாரப்படி யாரும் இறங்கவோ ஏறவோ வழி கொடுக்கவில்லை. இங்கேதான் ஏறும்பாதை, இறங்கும் பாதை எல்லாம் ஒரே போல் இருக்கின்றதே!

ஒரு வழியாக ஏறிவிட்டாள். டிக்கட் எடுத்து மடித்து கைக்கடிகாரத்தின் அடியில் சொருகிவைக்கும்போது பின்னால் ஒரு நீள பென்ச் சீட் கிடைத்துவிட்டது. காலைத் தரையிலிருந்து உச்சாணிக்கொம்பில் இருக்கும் முதல் படியில் வைக்கும்போது கேட்ட மளுக் சத்தம் இப்போது வலிக்க ஆரம்பித்தது.

அப்போதுதான் பார்த்தாள். ஒரு 70 வயது கண்ணில் சோடா புட்டி அதன் வழியே பூதாகாரமாய் வெள்ளையோடிப்போன கண்களால் அந்த மூதாட்டி அவளையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். கூட்டத்தில் கம்பியைப் பிடிக்க  முடியாமல் ஒரே ஆட்டம். ஏதோ கெஞ்சுவது போல இவளையே பார்த்த பார்வை.
கொஞ்சம் உட்கார இடம் கொடு என்று பார்க்கிறாளோ? ஆனால் எதுவும் கேட்கவில்லை. முன் சீட்டில் அமர்ந்திருந்த பெண்களைப் பார்த்தாள். அவர்களின் மேல் சாய்ந்தும் நிமிர்ந்தும்தான் அந்த மூதாட்டி நின்றுகொண்டிருந்தாள். பெண்களுக்கு இருவது வயதுதான் இருக்கும். பாய் ஃப்ரெண்ட் சொன்னது, கேட்ட்து தொட்டது..இது பற்றி மூச்சு விடாமல் பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். அதற்குப்பக்கத்திலும் இளம் வயதுப்பெண்கள்தான். யாரும் அந்த மூதாட்டிக்கு இடம் கொடுக்கவில்லை. இவளுக்குக் கால் வலி முணுக்கென்றது. இது வரை மனித நேயம் பற்றிய பல நிகழ்ச்ச்கள் மனதில் தோன்றியது.

சே! உனக்கெதுக்கு வம்பு! வாங்கின அடி பத்தாதா?

அவள் மனது இறுகியது. அந்த மூதாட்டியின் பார்வையை அலட்சியப்படுத்தினாள்.

அப்போதுதான் அந்த நொடி வந்தது.

அந்த நொடியில் பஸ் ஒரு குலுக்கல் போட்டு முன்னே சென்று நின்றது.எல்லோரும் முன் நோக்கி நகர்ந்தனர். அந்தக்குழப்பத்தில் அரைகுறையாய் கம்பியைப்பிடித்தபடி நின்றிருந்த அந்த மூதாட்டி முதல் படியில் விழுந்து பின் ஸ்லோ மோஷனில் இரண்டாவது, கடைசி படிகளில் உருண்டு தரையில் மண்டையில் அடிபட விழுந்தாள்.ஒரு நூல் இழையாக ரத்தம் கோலம் போட்ட்து. திறந்திருந்த கண்கள் இன்னும் அவளையே பார்த்தன. சிறிதும் அடிபடாமல் சோடாபுட்டி கண்ணாடி நடு ரோடில் கிடந்தது.கண்களில் உயிர் இல்லை.

ஆனாலும் கேள்வி கேட்டது.. “இடம் கொடுத்திருக்கலாமே”.

இப்போதும் தவறு அவள் மேல்தான்.ஆனால் இதை யாரும் சொல்லவில்லை அந்த புரையோடிய கண்களைத் தவிர.

இனி பஸ்ஸில் ஏறப்போவதில்லை..அந்த நொடியில் கடைசியாக அவளுக்காக முடிவெடுக்கப்பட்டது.

அந்த ஒரு நிமிடம் . .

திரை விலக.

நல்ல சிவத்தின் மாணவன் மீது வெளிச்சம் . . .

(குழம்பிப் போயிருக்கும் மனநிலையில் அந்த மாணவன் சொல்வது) …

என்னால மாத்திரம் இல்லே. இந்த  மெடிக்கல் காலேஜ் மாணவங்க  யாரைக் கேட்டாலும்  இதையேதான் சொல்லுவாங்க.  எங்க டீன்  நல்லசிவம் இதைப் பண்ணியிருக்க சான்ஸே  இல்ல. அவரை மாதிரி ஒரு நல்ல மனுஷனை.  ஒரு நல்ல டீனை   தமிழ்நாட்டுல எந்த மெடிக்கல் காலேஜிலேயும் பார்க்கவே முடியாது.

(இப்பொழுது அவன் இடம் மாறி வெளிச்சம்படும் இன்னொரு வட்டத்தில். இப்பொழுது அவன் அவர் பக்கத்து வீட்டுக்காரனாக)

நல்ல சிவம் ஐயா எங்க வீட்டுக்குப் பக்கத்து வீடுதாங்க. . .  ஒரு பெரிய மெடிகல் காலேஜ் டீன்னு அவரைப் பார்த்து சத்தியம் பண்ணி சொன்னாக்கூட யாரும் நம்பமாட்டாங்க . . . அவ்வளவு சிம்பிளுங்க…..  இவ்வளவு ஏங்க…. ரெண்டு வருஷம் முன்னாடி அவரு பொண்ணு கல்யாணம் நடந்ததுங்க. .  ஒரு மெடிகல் காலேஜ் டீன் பொண்ணு கல்யாணம்னு யாராச்சம் அதை சொல்வாங்களா?

கோவில்ல வச்சுதாங்க மாப்ளை தாலிகட்டினாரு…. கூடவே அமெரிக்கா கூட்டிகிட்டுப் போயிட்டாரு.. நூறுபேருகூட மொத்தமாக  இல்லீங்க கல்யாணத்துக்கு… அவரால மாத்திரந்தாங்க இப்படியெல்லாம் செய்ய முடியும்.  கூப்பிட்டவங்க எல்லாரையும் அவரு எப்படி கவனிச்சாரு. எல்லாம் கூடவே இருந்த எனக்குத் தாங்க தெரியும்.  அவரு போயி இப்படி செஞ்சாருன்னு சொன்னா,  நம்பறா மாதிரியா இருக்குது?.

(ஒளி வட்டம் மாறுகிறது. வேறு இடத்திற்கு)

இப்பொழுது அதே மருத்துவக் கல்லூரி மாணவன் ஒருவனின் தந்தையாக.

இவரைப் பத்தி முழுக்கத் தெரியாதவங்க  என்ன வேணும்னாலும் பேசுவாங்க… யார் வேணும்னாலும் அதை நம்புவாங்க . .  எங்களால முடியாதுங்க… ( கண்களை இலேசாகத் துடைத்தவாறே)   இன்னிக்கு என் பையன் இதே மெடிகல் காலேஜில மூணாவது வருஷம் படிப்புங்க… கையில காசே இல்லாத குடும்பமுங்க…. கவர்மெண்ட்டு போடற சலுகையிலதாங்க என்னைய மாதிரி ஆளுங்க குடும்பமே நடக்குது.. மவன் படிப்புல கெட்டிக்காரனுங்க .. மேல டாக்டருக்குப் படிக்கணும்னு ஆசைப்பட்டாங்க… ஊர்ல சில நல்லவங்க வழிகாட்டுதல்..  உதவி … இவரை வந்து பாத்தேனுங்க… பையன்கிட்ட சில கேள்விங்கதாங்க கேட்டாரு… நாளைக்கு காலேஜூக்கு வான்னாருங்க… ஒரு பைசா வாங்காம அட்மிஷன்  என் புள்ளாண்டானுக்குக் கெடச்சுதுங்க… அவுரு கோட்டா… அது இதுன்னு ஊருல சொன்னாங்க. லட்ச லட்சமா கொடுத்தாலும் கெடக்காத சீட்டுன்னு சொன்னாங்க.    இந்த மனுஷன் இப்படி செஞ்சிட்டாருன்னு  சொல்றீகளே.. நாக்கு அழுகிப் போயிடுமிய்யா

(ஒளி வட்டம் மாறுகிறது)

ஒரு நிருபரா நான் இந்த செய்திய சேகரிச்சுகிட்டு வந்து எங்க எடிட்டர்கிட்ட கொடுத்தப்போ. அவரு தெகச்சிப் போயிட்டாரு… நல்லசிவத்தைப்பத்தி என் பத்திரிகைல இப்படி ஒரு செய்திய நான் எப்படிப்பா தீர விசாரிக்காம போட முடியும்?. அவனைப் பார்த்துட்டு முழுவிவரமும் தெரிங்சிக்காம நான் இந்த செய்தியை பிரிண்ட்டுக்கு அனுப்பவே மாட்டேன் .. பத்திரிகை சேல்ஸே படுத்தாலும் சரி. நான் மொதெல்ல அவனைப் பார்க்கணும்னு உடனே போயிட்டாரு. நேரமாயிகிட்டே போவுது. மார்னிங் எடிஷன் போயாவணும் மை காட் ! … எடிட்டர் கிட்டேர்ந்து ஒரு  நியூசும் காணோமே.

(ஒளி வட்டம் சுழன்று சுழன்று நிற்கிறது)

(மையமாக…          மையத்தில் மிகவும் அமைதியாக நல்லசிவம் நின்று கொண்டிருக்கின்றார்.  சலனமற்ற முகம்   மெதுவாக உள்ளே எடிட்டர் வருகிறார். நல்லசிவம் மிகவும் சோர்ந்து. தளர்ந்து காணப்படுகிறார்)

எடிட்டர் :-           ஒரு பத்திரிகை  எடிட்டர்ங்கற முறைல. என் இன்ப்ளுயன்சைப்  பயன்படுத்திகிட்டுத்தான் உங்கிட்ட பேசவே போலீஸ் பர்மிஷன் கெடச்சது. வாயயே தொறக்க மாட்டேங்குற… நல்ல சிவம் .. ப்ளீஸ் இன்னும் பதினஞ்சு நிமிஷந்தாண்டா இருக்கு… என்ன நடந்ததுன்னு சொல்லு சிவம். ப்ளீஸ்…  நல்லசிவம் அவரைத் திரும்பி மௌனமாகவே பார்த்துவிட்டுப் பழைய நிலைக்கே வருகிறார்.

எடிட்டர் :-       இந்த ஹரிகிட்ட கூட நீ நடந்ததை சொல்லலேன்னா அப்புறமா ஐம்பது வருஷமா நாமரெண்டுபேரும் பிரண்ட்ஸுன்னு சொல்லிக்கறதுக்கு அர்த்தமே இல்லாம போயிடும் சிவம்.  எனக்கு நல்லா தெரியும். நீ இப்படி பண்ணுற ஆளே இல்லை. எங்கியோ தப்பு நடந்திருக்கு. எனக்குத் தெரிங்சாகணும் ப்ளீஸ் .. சொல்லு சிவம்!

நல்லசிவம்:-   (மெதுவாக அவரையே பார்க்கிறார்…)  ஹரி .. . . ( நிறுத்தி நிதானமாக) இந்த சமூகத்துல ஒரு ப்ரெண்டு கிட்டியே சிலதெல்லாம் சொல்லமுடியாதுடா.. அதுலயும் நீ ஒரு பத்திரிகை எடிட்டர் வேற ..

ஹரிஹரன்:-   ( சிவனையே பார்க்கிறார்)  தெரியும் சிவம் . . . நானும் இந்த சமூகத்துல பொறந்து வளர்ந்தவன்தானே சிவம் . . . கணவன் – மனைவி உறவுங்கறது எவ்வளவு புனிதமானதுன்னு எனக்குத் தெரியாமலா  உன் கேசுல என்ன நடந்ததுன்னு விசாரிக்க நேரவே ஓடி வந்திருக்கேன். ஆமா. செண்பகம் கூட ஏதாவது சண்டையா?

நல்லசிவம் :-  (பெருமூச்சு விட்டவாறு. . மெதுவாக இங்குமங்கும் நடந்தவாறு….  .)  கணவன் –  மனைவி –  உறவு – புனிதம்.  ம்.. .  கேக்க நல்லா இருக்கு. இல்ல ஹரி .. இதெல்லாம் இன்னமும் இந்த சமூகத்துல இருக்குன்னு நெனக்கிறியா ?

ஹரிஹரன்:-    நீ நம்புறயோ இல்லியோ. நான் நம்புறேன்.. நம்ம சமூகம் இருக்குறவரை இவையெல்லாம் இருக்கத்தான் செய்யும் சிவம்.  போயிடாது… அழிஞ்சுடாது

நல்லசிவம் :-   ஆனா. கொஞ்சம்  கொஞ்சமா மாறும். மாறுது….      ஹரி… . .  மாறிகிட்டுவருது ஹரி  . . .

ஹரிஹரன் :-    என்ன சொல்ற சிவம் ?

நல்லசிவம் :-   செண்பகத்தை உனக்கு எவ்வளவு நாளா தெரியும்?

ஹரிஹரன் :-   இது என்ன கேள்வி? நீயாவது உன் கல்யாணத்து அன்னிலேர்ந்துதான்  அவகிட்ட பேச ஆரம்பிச்ச. . . ஆனா, தேனி பக்கம் ஒரு சின்ன ஊர்ல உன் கல்யாணத்துக்கு மொத நாளே அவ எங்கூட பேச ஆரம்பிச்சவ. என் சிநேகிதனுக்கு வரப்போறவகிட்ட அவன் சார்பா மொதல்ல நான்தான் பேசுவேன்னு,  அந்தக் காலத்துலயே அழிச்சாட்டியமா போய் நின்ன ஆளு நான் .

நல்லசிவம்:-    இப்பவும் நீயும் நானும் மூணுமாசத்துக்கு ஒரு தரமோ ஆறுமாசத்துக்கு ஒரு தரமோ. பாத்துக்குறோம்… வாரா வாரம் போனுல பேசிடறோம். இருந்தாலும் இப்ப உன் சம்சாரம் பத்தி எனக்கோ,  என் சம்சாரம் பத்தி உனக்கோ எந்த அளவுக்குத் தெரியும்னு,  உனக்கு ஏதாவது ஐடியா  இருக்கா. ஹரி?

(ஹரி கொஞ்சம் திடுக்கிடுகிறார்.)

ஹரிஹரன்:-    இது என்ன கேள்வி சிவம்? அப்ப நான் பார்த்த அதே செண்பகத்தையா நான் இப்பவும் பாக்கமுடியும். முப்பது வருக்ஷம் தாண்டிரிச்சில்ல. வயது கூடியிருக்கும்.  உருவம் கூடியிருக்கும். பருமனும் கூடியிருக்கும் . . இதெல்லாமா ஒரு கேள்வி ? .

நல்லசிவம்:-    இது தான் ஹரி. எல்லாருமே சொல்லக்கூடியது. ஆனா ஆசைங்க கூடியிருக்கும் பேராசையா பெருகியிருக்கும்.  நமக்குக் கூடி வராதது எதுவும் இருந்திரக்கூடாதுங்குற  வெறியும் அதிகமாயிருக்கும். அப்படி இப்படின்னு ஏதாவது சொல்லத் தோணவே இல்ல. உனக்கு இல்லியா?

ஹரிஹரன்:-   நான் பார்த்த வரை செண்பகம் அப்படிப்பட்ட பொண்ணு இல்லியேப்பா!

நல்லசிவம்:-    நான் பார்த்தவரை கூட செண்பகம் அப்படிப்பட்ட மனைவியா இருக்கல ஹரி.. ஆனா இந்த பத்து வருஷமா அவ மாறிகிட்டேதான் வந்திருக்கான்னு எனக்கே தெரியாம போயிருச்சே. உனக்கு மாத்திரம் எப்படித் தெரிஞ்சிருக்கும்?

ஹரிஹரன்:-    இது என்ன சிவம். புதுக் கதையா இருக்கு?

நல்லசிவம் :-    (மறுபடியும் யோசித்து)   கொறையான்னு எனக்குத் தெரியலை. . . அதுவும் அவளுக்கு எதிரான கொறையான்னு எனக்குச் சொல்லத் தெரியலை.  இருந்தாலும்.. எஸ்… கொறைதான் யூ கேன் கால் இட் எ சார்ஜ் (You can call it a charge … ) எஸ் நம்ம சமூகத்து மேல நான் இந்த சார்ஜை  வைக்கறேன்.

ஹரிஹரன்:-     என்ன சொல்ற நீ?

நல்லசிவம்:-    இந்தப் பத்து வருஷமா. என் குடும்பம் கொஞ்சம் கொஞ்சமா மாறிக்கிட்டே வந்திருக்கு.. மாறாம இருக்க நெனைச்ச என்னையும் மாத்திடும் போல இருக்கு. அக்கம் பக்கத்தைப் பார்த்துப் பார்த்து நம்மளை அறியாமலே  நாமே மாறிக்கிட்டு வரோமோன்னு நெனைக்கத் தோணுது. எல்லாத்தைவிட உலகத்துல பணமும், செல்வமுந்தான் பெரிசுங்கற எண்ணத்துக்கு-  நெலமைக்கு , இந்த உலகம் – இந்த நாடு –  நம்ம ஊரு, உற்றம், சுற்றம்,. சொந்த பந்தம்குடும்பம் எல்லாமே மாறிகிட்டு வருதோன்னு தோண ஆரம்பிச்சிரிச்சு, ஹரி !

ஹரிஹரன்:-      நான்சென்ஸ் !  ஏன் இப்படி எல்லாம் நெனைக்குறே…? நீ மாறிலியே. உலகம் உன்னை அதே நல்ல சிவமாத்தானே பார்க்குது.. நல்லசிவம்  செஞ்சிருக்கமாட்டாருன்னுதானே சொல்லுது. எது மாறிடிச்சிங்கறே?

நல்லசிவம் :-    (நிதானமாக) அந்த ஒரு நிமிஷம் எல்லாத்தையும் மாத்திரிச்சு ஹரி. செண்பகம் அப்படியேதானே இருக்கான்னு நீயும் நானும், அவ மாறினதையே புரிஞ்சிக்கில.. இந்த நல்லசிவம் மாறாமா அப்படியேதானே இருக்கான்னும், நீயும் உலகமும் இன்னமும் நம்புறீங்களே… ஆனா எல்லாத்தையும் அந்த ஒரு நிமிஷம் மாத்திரிச்சே..    ( விம்முகிறார்..)

ஹரிஹரன்:-     (அவர் அருகில் வந்து அவரை ஆதரவாகப் பற்றி)  நீயா சிவம் இது? என்னடா ஆச்சு , உனக்கு?

————————————————–

(இலேசாக மேடையில் இருள் ..  இருள் மெல்ல மெல்ல விலகி வெளிச்சம் பரவ,  மேடையில்  ஒரு நாற்காலியில் நல்லசிவம் இன்னொரு பக்கம்- வட்ட ஒளியில் செண்பகம் ஐம்பது  – ஐம்பத்தி ஐந்து வயதினளாக)

செண்பகம்:-        இதோ பாருங்க. . .  என்னால இதுக்கு மேல உங்ககிட்ட மல்லுக்கு நிக்க முடியாதுங்க… இன்னும் ரெண்டு வருஷத்துல நீங்க ரிட்டயர் ஆயிடலாம் .

நல்லசிவம்:-      தெரிஞ்ச விஷயந்தானே? அதுக்கென்ன இப்போ?

செண்பகம்:-     கல்யாணம் ஆயி. இந்த ஊருக்கு நான் வந்தப்போ. ஏதோ ஒரு காலேஜ் லேபில்ல டெமான்ஸ்ட்ரேட்டரா இருந்த உங்களுக்கு (லெக்சரரா ப்ரோமோஷன் கெடச்சுது. சைக்கிள்ல அதுவரை போயிகிட்டிருந்த நீங்க ஸ்கூட்டருக்கு மாறினீங்க.

நல்லசிவம்:-    ஆமா.  இல்லேங்கிறியா?

செண்பகம்:-    ஏழெட்டு வருக்ஷம் கழிஞ்சப்புறமா. ப்ரொபசரா பதவி உயர்வு கெடச்சது. அப்பவும் உங்க பின்னாடியே ஸ்கூட்டர்தால தான் போகணம்னு என் தலைல எளுதியிருந்தது.

நல்லசிவம்:-    இப்ப எதுக்கு அதெல்லாம்? மலரும் நினைவுகளா?

செண்பகம்:-    இல்ல. எரிச்சலான நினைவுங்க?

நல்லசிவம் :-   (சற்றே நக்கல் பார்வையாக) ஸ்கூட்டர்ல போனது எரிச்சலான நினைவுகளா? புரியலியே?

செண்பகம்:-        புரியலை இல்லையா? புரிய வைக்கிறேன். அந்த காலேஜில ஹெச் ஓ  டி  ஆனப்பறம் ஒரு பத்மினி ப்ரிமயர்னு ஏதோ ஒரு செகண்ட் ஹேன்ட்  காரு வாங்கினீங்க.

நல்லசிவம்:-   ஆமா.. நல்ல காருதானே!

செண்பகம்:-  அதுக்காக இன்னிவரைக்கும் அதே காரைத்தான் வச்சிக்கணுமா?

நல்லசிவம்:-      ஏன் அதுக்கென்ன… மொறப்படி சர்வீஸ்க்கு விடறேன். இன்னமும் நல்லாத்தானே ஓடிகிட்டிருக்கு

செண்பகம் :-    கேவலமா இல்லை? (பொண்ணு கல்யாண சமயங்கூட அதை மாத்தமாட்டேன்னு பிடிவாதமா இருந்தது நல்லவா இருந்திச்சி? தெரியாமத்தான் கேக்குறேன். ஒரு மெடிகல் காலேஜ் டீன் செய்யுற  காரியங்களா இதெல்லாம்?

நல்லசிவம்:-     (சற்றே குரல்)  இதெல்லாம்னா?..

செண்பகம்:-     இதைத் தாங்க நான் கையாலாகாத்தனம்னு முட்டிக்கிறேன்.

நல்லசிவம்:-      முட்டிக்க . .  நா என்ன செய்ய?  சிம்பிளா வாழ்ந்தா போதும்னு நெனைக்குறது  கையாலாகாத்தனம்னு நீ சொன்னா. நான் அப்பிடியே ஒத்துக்கிடணுமா?

செண்பகம்:-      ஒத்துக்காதீங்க.. உங்களை மத்தவங்க எளக்காரமா பேசறப்ப என் மனசு எம்புட்டு பாடுபடுதுன்னு கொஞ்சமாவுது உங்களுக்கு யோசனை இருக்குதா?

நல்லசிவம்:-           என் சம்பளத்துல நான் வாழறேன். வீட்டைக் கட்டின கடனே எனக்கு இன்னும் முடியலை. செண்பகம். வசதியான வீடுதானே?

செண்பகம்:-    ஏதோ ஒரு எண்ணூறு  சதுர அடிலே வீட்டைக் கட்டிப்புட்டாராம் வீட்டை .. யாரும் கட்டாத வீட்டை!  ஒரு மெடிக்கல் காலேஜ் டீனு வீடு மாதிரிமா இருக்குது இது?  கவர்மெண்ட்டுல வேலை செய்யுற ஒரு க்ளாஸ் போர் கட்டினவீடு கூட இதைவிட சூப்பரா      இருக்கும் !      வெளில சொல்லவே வெக்கமா இருக்குது எனக்கு!

நல்லசிவம்:-   போதும் செண்பகம். நிறுத்திக்கோ..

செண்பகம் :-   முடியாதுங்க. . . இன்னிக்கு ரெண்டுல ஒண்ணு பார்த்துடனும் உங்க கூட வாழ்ந்து வாழ்ந்து. இந்த முப்பது வருஷத்துல என்ன சுகத்தைக் கண்டேங்க நான்…?

நல்லசிவம் :-   (அதிர்ந்து போகிறார்)           நீ.. . . நீயா செண்பகம் இப்படிப்பேசறே?

செண்பகம்:-      பின்ன பக்கத்து வீட்டுக்காரியா வந்து உங்கிட்ட இப்படிப் பேசுவா? இவ புருசன் எதுக்கும் கையாளாகாதவன்னு. என் காதுபடத்தானே பேசுவாளுங்க..  பேசுறாளுங்க. .  உங்களுக்கென்ன காலேஜே கதின்னு கெடந்துட்டாப்போதும்.

நல்லசிவம்:-            இப்ப என்ன செய்யணம்ங்கறே?

செண்பகம் :-  வருஷா வருஷம். உங்களுக்குன்னு ஒரு சீட்டை உங்க மேனேஜ்மெண்ட்டுல ஒதுக்குறாங்கல்ல. . . அந்தக் கோட்டாவுல எம்பது லட்சம். ஒரு கோடின்னு வருசம் தவறாம சம்பாதிரிச்சிருந்தா கூட இன்னிக்குத் தேதில கையில ஒரு மூணு நாலு கோடி தேறி இருக்கும்ல? யாராவது கொறை சொல்லப் போறாணுங்களா? சட்டம். அது இதுன்னு சிக்கல்தான் உங்களுக்கு வரப்போவுதா? செஞ்சிருக்கலாம்ல?

நல்லசிவம்:-     என் மனசாட்சி என்னையக் கொன்னுரும் தாயி.. நான் அப்படி வளர்ல. .

செண்பகம்  :-  யாருக்கும் இல்லாத மனசாட்சி இவருக்குத்தான் இருக்கு…. கையாலாகாத்தனத்துக்கு இன்னொரு பேரு மனசாட்சி.  பேடித்தனத்துக்கு இன்னொரு பேரு.. நான் அப்படியெல்லாம் வளர்லியே…! இந்த நாட்டுல மத்தவங்க யாருமே நார்மலா வளரலியா?

(நல்ல சிவத்திற்குக் கொங்சம் கொஞ்சமாக  பி பி  ஏறுகிறது. இலேசாகத் தவிக்கிறார்.)

நல்லசிவம்:-   போதும்…..  பேச்சைக் கொறச்சி போயி கொஞ்சம் தண்ணி எடுத்துக்கிட்டு வர்றியா?

செண்பகம்:-     மாட்டேன். வேணும்னா போயி நீங்களே எடுத்திகிடுங்க. எனக்குன்னு எதையும் செய்யத்துப்பில்லாத மனுசனுக்கு நான் எதுக்கு மாங்கு மாங்குன்னு செய்யணும்?

(நல்ல சிவம் மனம் உடைந்து போகிறார். )

நல்லசிவம்:-   வேணாம் செண்பகம்… நீ செய்யறது பேசறது எதுவுமே நல்லயில்லே..

செண்பகம்:-   நீ செய்யறது மாத்திரந்தான் நல்லாயிருக்குன்னு நீ சொன்னா ஆயிரிச்சா . . காலமே நீ இல்லாதப்போ வீட்டுக்கு ஒருத்தன் வந்தான்.. அம்மா. என் புள்ளை மெடிகல் காலேஜ் படிச்துத்தான் ஆகணம்னு ஒத்தக்கால்ல நிக்கிறான். உன் வூட்டுக்காரரு மனசு வச்சா நிச்சயம் நடக்கும். இந்த ஒரே ஒரு முறை அவரு கோட்டா சீட்டுல என் மவனை அங்க சேத்துரச் சொல்லுன்னு அவரு சொன்னாரு! நாளைக்கே உன் வீடு தேடி வந்து ஒண்ணரைக்கோடி ரூபாய கொடுத்திறேம்மா.. இல்ல. எந்த அக்கவுண்டில. எந்த பேங்குல கட்டணம்னு சொல்லு.. கம்முனு முடிச்சி. ரசீது கொண்டு வந்து தரேன்… கருணை வை தாயின்னு கால்ல விளாத கொறையா கெங்சிட்டுப் போயிருக்கான் என்ன சொல்றீங்க?

நல்லசிவம்:-     வேண்டாம் செம்பகம் . இதெல்லாம் தப்பு…. உன் மூலமா என்னைய வளைக்கப்பபாக்குறவன் யாரா இருந்தாலும். அவன் இந்த சமூகத்துக்கு நல்லது செய்யப் போறதில்லை்.

செண்பகம்:-    வீடு தேடி வர்ற லட்சுமியை வேண்டாம்னு தள்ளி வக்கிற ஒனக்குப் போயி நான் களுத்தை நீட்டினே பாரு.. என்னையச் சொல்லணும். என்ன ஆம்புளயா நீ? இதோ என்கிட்ட அவன் செல் நம்பரைக் குடுத்துட்டுத்தான் போயிருக்கான். நாளைக்கே கொண்டு வான்னு சொல்லிடறேன். இந்த சந்தர்பத்தை நான் விடவே மாட்டேன்.

(அவள் செல்போனில் நம்பரை  அழுத்த. அவர் விரைந்து அதைத் தடுக்க. அவள் கொடுக்க மறுக்க. உள்ளே விரைந்து போகும் அவர் மிகவும் ருத்ரனாக. நரசிம்மனாக மாறி. ஏதோ ஒரு கட்டையால் அவள் மண்டையில் கோபமாக அடிக்க. அவள் பொத்தென்று விழுவது. துடிதுடித்தவாறே அவள் விழுகிறாள்… . கரங்கள் நடுங்க.  கொஞ்சம்   கொஞ்சமாக ஆவேசம் குறையும் அவர்,  அவளருகே அமர்கிறார்.  நாடி பார்க்கிறார். மூச்சு வருகிறதா என்று பார்க்கிறார். உருகுகிறார்.)

நல்லசிவம்:-    முப்பது வருஷமா நல்லாத்தானே செண்பகம் வாழ்ந்தோம்… இந்த அஞ்சி வருஷம் உன்னைய மாத்திரிச்சே. . . இந்த ஒரு நிமிஷம். ஒரு ஈயைக் கூடக் கொல்லாத என்னை.     (அவளைக்காட்டி) இப்படி செய்ய வச்சிரிச்சே … என்னைக் கொலைகாரனை மாத்திட்டியே செண்பகம் ..

(அவளின்  தலையைக் கோதி விம்முகிறார்.)

பாக்கியம் ராமசாமி  (ஜ.ரா. சுந்தரேசன்) எழுதிய அப்புசாமியின் கதையைக் கேட்க விரும்புகிறீர்களா? 

நண்பர் பாம்பே கண்ணன் உங்களுக்காகப் படிக்கிறார்.  காத்தாடி ராமமூர்த்தி அப்புசாமியாகப்  பேசுகிறார்.

 தமிழ் ஒலிப் புத்தகத்தின் அருமையையும்  உணருங்கள்!  

நாளைக்கு ப்ராக்டிக்கல்ஸை வைத்துக்கொண்டு ஃபிபோனஸி சீரீஸின் சி ப்ரோக்ராமை நவீன் மனப்பாடம் செய்துகொண்டிருந்தான். “சை! இதெல்லாம் என்ன ______ க்கு படிக்கணும். பைசா பிரயோஜனம் இருக்கா? வாழ்க்கைக்கும் இதுக்கும் சம்பந்தம் இருக்கா?” கடுப்போடு புக்கை மூடி வைத்துவிட்டுக் கைபேசியை எடுத்து நண்பனுக்கு டயல் செய்ய எத்தனித்தான். டயல் பேடில் 0,1,2,3,5,8 ஆகிய எண்களைக் காணவில்லை. ஏதும் கோளாறாக இருக்குமோ? லாக் செய்து திரும்ப அன்லாக் செய்து மறுபடியும் போய்ப் பார்த்தான். காணவில்லைதான். “ஏதும் புது வைரஸோ? போன மாசம்தானே வாங்குனேன்” என்று நினைத்தபடியே அதன் பின்மண்டையில் நாலு தட்டு தட்டினான்.

தட்டிக்கொண்டே இருக்கையில் பின்னிருந்து ஒரு புது குரல். “நவீன்”. “யாருடா அது?” என்று திரும்பிப் பார்த்தால் காணாமல் போன எண்கள் அங்கே நின்று கொண்டிருந்தன. சதுரமாய் ஒரு உடல், அதில் எண்கள் எழுதப்பட்டு, கைகால் மட்டும் முளைத்து. நவீனுக்கு ஒன்றும் விளங்கவில்லை. கண்ணைக் கசக்கிக் கொண்டு பார்த்தான். கிள்ளிப் பார்த்துக் கொண்டான். கனவில்லை. நிஜம்தான். ஆனால் ஏன்? “நீங்க?” என்று இழுத்தான். “இவ்வளவு நேரம் திட்டினியே? ஒரு கெட்ட வார்த்தை கூட சொன்னியே? நாங்கதான் ஃபிபோனஸி எண்கள். பேச்சு கேக்க முடியாம, சில விஷயங்களச் சொல்லி புரிய வைக்க நாங்களே வந்துட்டோம்.” பேசியது எண் 1.

தலையைச் சொறிந்துகொண்டே நின்றவனை உட்காரச் சொல்லியது எண் 2. எண் 3 தொண்டையைச் செறுமியபடி பேச ஆரம்பித்தது. முதல்ல எங்களப் பத்தி சொல்லிடுறோம். நாங்க ஒரு பெரிய கூட்டம். எவ்ளோ பேருன்னு எங்களுக்கே தெரியாது. ஆனா எங்களோட எண் குடும்பம் எங்ககிட்டயிருந்துதான் தொடங்குது. 0,1 ல ஆரம்பிச்சு இரண்டுத்தையும் கூட்டி வர்ற எண் 1. அது ரெண்டுத்தையும் மறுபடியும் கூட்டுனா 2, இப்படியே கடைசியா இருக்கற இரண்டு எண்களக் கூட்டினா புது எண் கிடைக்கும். இப்டியே செஞ்ச்சுகிட்டே இருக்கலாம். எங்களை இயற்கையில இருந்து கண்டுபிடிச்சவர் பேருதான் ஃபிபோனஸி. அவர் பேரையே எங்களுக்கு வச்சுட்டாங்க. ஆனா நாங்க இந்த பிரபஞ்சம் முழுக்க பரவியிருக்கோம். . 3 நிறுத்த 5 தொடர்ந்தது. உங்க வாழ்க்கையில பல இடங்கள்ல நாங்க குறுக்க வர்றோம். உங்க உடல்லயே சில இடங்கள்ல நாங்க இருக்கோம். “என் உடம்புலையா? நீங்களா?” நவீன் தன்னைத்தானே சந்தேகத்தோடு பார்த்துக்கொண்டான்.
“உன் காது இருக்குல்ல காது. அதோட வடிவம் எங்களுடைய ஜியமெட்ரி வடிவமான ஃபிபோனஸி ஸ்பைரல் மாதிரி இருக்கும். 8 அவனுடைய ஃபோனை அவன் கையிலிருந்து எடுத்து ஃபிபோனஸி ஸ்பைரலை இணையத்தில் தேடிக் காட்டியது. “காது மாதிரி இருக்கு” என தன் காதைத் தொட்டுத் தடவிப் பார்த்துக்கொண்டான். “காதோட வெளிப்புற அமைப்பு மட்டும் இல்ல. காதுக்குள்ள இருக்கற காக்லியா அப்டிங்கற எலும்புலயும் இந்த ஃபிபோனஸி சுருள் இருக்கு.

( Since these spirals have the Divine Proportion of 1.618 seeds per turn, counting the seeds any spiral will result in getting a Fibonacci Number.)

அப்றம் வீட்ல என்ன சமையல் எண்ணை? கோல்ட் வின்னரா? ஒரு சூரிய காந்திப் பூவை கைல எடுத்துப் பார்த்திருக்கியா? 1 திரும்பவும் கேள்வி கேட்டது. “இல்ல” என்றான் நவீன். வட்டம் வட்டமா பூவுக்கு நடுவுல விதைகள் இருக்கும். ஒவ்வொரு வரிசையில் இருக்கும் விதைகளின் எண்ணிக்கையும் ஃபிபோனஸி எண்கள்தான். எல்லா விதையும் முளைச்சு வர்ற செடி வளரும்போது விடக்கூடிய கிளைகளின் எண்ணிக்கை ஃபிபோனஸிதான்.அப்படி இருக்கும்போதுதான் எல்லா இலைகளுக்கும் அதிகபட்ச சூரிய ஒளி கிடைக்கும். ஆக நாங்க எல்லா இடத்துலையும் இருக்கோம்.

“இதுல இன்னொரு விஷயம் இருக்கு” ஒரு காலை மடக்கி சுவற்றில் சாய்ந்து நின்றுகொண்டிருந்த 2 சொல்ல ஆரம்பித்தது. “மூளைக்கு இயல்பாவே எங்களைப் புடிக்கும் தெரியுமா? எங்க அஞ்சு பேருக்கு அப்புறம் வர்ற எந்த ஒரு ஃபிபோனஸி எண்ணையும் எடுத்து அதுக்கு முந்தின ஃபிபோனஸி எண்ணால வகுத்தா, 1.6ன்னு ஒரு மதிப்பு தோராயமா கிடைக்கும். அதுக்கு தங்கப் பின்னம்னு பேரு. உனக்குப் புரியற மாதிரி சொல்லனும்னா golden ratio. டாவின்ஸி தெரியுமா டாவின்ஸி. மோனாலிஸா வரஞ்சாரே அவர்தான். அவர் ஒரு கணக்கு சொல்றார். முகத்தோட நீளத்தை முகத்தோட அகலத்தால வகுத்து கிடைக்கற எண் 1.6 ங்கற அளவுல இருந்தா, அவங்களுக்கு அழகான, பிறரைக் கவரக் கூடிய முகம் இருக்குமாம். பிரபலங்கள்ல, நல்ல கவரக்கூடிய முக அமைப்பு இருக்கறவங்களோட முக அளவுகள எடுத்துப் பார்த்தா அவர் சொன்னதோட ஒத்துப் போகுது. அவர் இந்த முக அளவுகளை வைச்சு ஒரு ஆள் குற்றவாளியா இல்லையான்னு சொல்லலாம்னு கூட சொன்னார். அதுவும் கொஞ்ச நாள் அமல்ல இருந்தது.” 2 கொஞ்சம் மூச்சு வாங்கிக் கொண்டது.

“உனக்குப் புரிஞ்சிருக்கும்னு நினைக்கிறேன். நீ செய்யாததுனால இதெல்லாம் படிச்சு என்ன பண்ணப் போறேன்னு நினைக்கிற. நீ விவசாயம் பண்றதில்ல. ஆனா யாரோ ஒருத்தன் விளைச்சல் செஞ்சாதானே உனக்கு சோறு. அதேமாதிரி தான். உனக்கு தேவையில்லாம இருக்கலாம். தெரிஞ்சுக்க முயற்சி பண்ணு. தேடு, கேள்விகேளு. அப்போதான் எங்களைப் பத்தி இன்னும் நல்லாப் புரியும் உனக்கு. எண்கள் இல்லாம எதுவும் இல்ல. ஒட்டுமொத்த பிரபஞ்சமும் இயங்கறது எண்களாலதான். நாங்க இப்போ போயிடுவோம். நீ யாருக்கோ ஃபோன் பண்ணப் போனியே. அவனப் பார்க்கப் போகும்போது வழியில சிக்னல்ல எரியற சிகப்பு விளக்க உத்துப்பார்” இதுவரை பேசாமலிருந்த 0 தான் இறுதியாக வந்தால்தான் மதிப்பு எனத் தெரிந்து இதைச் சொல்லிவிட்டு சட்டென்று அவன் போனுக்குள் குதித்து மறைந்தது. தொடர்ந்து 1,2,3,5,8 வரிசையாக உள்ளே குதித்து மறைந்தன.

தெளிவாகக் குழம்பித் தெளிந்திருந்தான் நவீன். ஃபோன் எடுத்துப் பார்த்தால் எல்லா எண்களும் அதனதன் இடத்தில் இருந்தன. நண்பனுக்கு ஃபோன் போட்டு “மச்சான்! நம்ம டீக்கடைக்கு வந்துடுடா அஞ்சு நிமிஷத்துல” எனச் சொல்லிவிட்டு பைக் எடுத்துப் புறப்பட்டான். முதல் சிக்னலை இவன் கடப்பதற்குள் சிகப்பு விழுந்துவிட்டது. சிகப்பை உற்றுப் பார்த்தான். சின்னச் சின்ன சிகப்பு ஒளியுமிழிகள்(light emitting diode) ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்தன. கொஞ்சம் கூர்ந்து நோக்குகையில் சூரிய காந்திப் பூவின் அமைப்பு. வட்ட வட்டமாக அடுக்கி வைக்கப்பட்ட ஒளியுமிழிகள். சட்டென்று ஃபிபோனஸி எண்கள் வந்துபோயின. 3,2,1 ல் மின்னி எரியும் சிகப்பு விளக்கு தன்னைப் பார்த்துக் கண்ணடிக்கிறாற்போல் தோன்றியது நவீனுக்கு.

( சென்ற இதழ் தொடர்ச்சி )

அடுத்த நாள்… ‘விபரீதம் ஏதாவது நடந்தால் என்ன செய்வது என்று ஒரு மணி நேரம் முன்னதாகவே ஆபீஸிற்கு வந்து விட்டார் பரந்தாமன். மெதுவாக எல்லா ஸ்டா·பும் ஆபீஸிற்கு வந்தார்கள்.

பத்து மணிக்குத் தன் செக்ரடரியைக் கூப்பிட்டார்.

‘மோகனா .. நம்ம ஆபீஸ் அன்டு ·பாக்டரி அட்டென்டன்ஸ் எப்படி இருக்குன்னு செக் அப் பண்ணி சொல்லு..’என்றார்.

மோகனா வெளியே போய் யார் யாருக்கோ ·போன் பண்ணி தகவல்களை சேகரித்துக் கொண்டு உள்ளே வந்தாள்.

‘ஸார்.. அன்டென்டன்ஸ் ஆஸ் யூஷ்வல் ஸென்ட் பெர்ஸென்ட் ஸார்…”

‘வாட்..?’ ஆச்சரியமாகப் பார்த்தார் பரந்தாமன்.

‘ஸார்.. அப்புறம் ஒரு விஷயம்.. நம்ம கம்பனி காம்பௌண்டுக்கு வெளியே நம்ம ஸ்டாபுடைய மனைவி-மார்கள் சில பேர் ‘எங்களது நியாயமான கோரிக்கைகளை நிறைவேற்றுங்கள்’ என்று போர்டு வைத்துக் கொண்டு
உண்ணாவிரதம் இருக்காங்க… நம்ம டைரக்டர்ஸ் வீட்டுலேயிருந்தெல்லாம் டெலி·போன் வந்தது.. அவங்க வீட்டு முன்னாலேயும் இதே போல பெண்கள் உட்கார்ந்து உண்ணாவிரதம் இருக்காங்களாம்’

‘வாட்.. போலீஸிற்குத் தகவல் சொன்னீங்களா..?’

‘போலீஸிற்கு இன்·பார்ம் பண்ணியாச்சு.. அவங்க கூட இரண்டு கான்ஸ்டபிள்களை நிறுத்தியிருக்காங்க, கலாட்டா ஆனா தடுப்பதற்காக. ஆனா அந்த பெண்கள் சத்தமோ கூச்சலோ போடாம அந்த போர்டை மட்டும் வெச்சுக்கிட்டு ஏதோ பத்திரிகைகளையெல்லாம் புரட்டிப் பார்த்துட்டு உட்கார்ந்துண்டிருக்காங்க. சில பத்திரிகைக்காரங்க
அவங்களப் பார்த்து விசாரிச்சுட்டு போறாங்களாம். நாளைக்கு பேப்பர்களில் இதே நியூஸா இருக்கப் போறது‘

‘ஓ ஷிட்… சரி.. சரி.. நீ போ’ என்றார் எரிச்சலோடு.
‘ஸார்.. உங்களைப் பார்க்க நம்ம கஸ்டமர் ஒருத்தர்வந்துருக்கார்’

‘சரி.. வரச் சொல்..’

‘நமஸ்காரம்…’ என்று சொன்னபடியே எதிரே போடப்பட்ட நாற்காலியில் அமர்ந்தார் அந்த கம்பனியின் நீண்ட கால கஸ்டமர் சச்சிதானந்தம்.

‘எஸ்.. மிஸ்டர் சச்சிதானந்தம்.. எப்படி இருக்கீங்க?.. என்ன விஷயம் சொல்லுங்க..’என்றார் வலிய ஒரு புன்னகையை வரவழைத்துக் கொண்டு.

‘ஸார்.. நான் வந்த வேளை சரியில்லை போலிருக்கு..இத்தன வருஷமா இல்லாம நம்ம கம்பனிக்கு முன்னாலே உண்ணாவிரதம்… இந்த லேபர் பிராப்ளம் எப்பத்தான் தீருமோ..? எனிவே நான் வந்த வேலையைச் சொல்-
லிடறேன். நான் ஒரு ஆர்டர் கொடுத்திருந்தேன் இல்லையா.. அதன் ஸப்ளை ஏப்ரலில்தான் டியூ.. பட், எனக்கு அது கொஞ்சம் முன்னால் கிடைத்தால் தேவலை..ஸே.. இந்த மாதம் அதாவது மார்ச் மாதம் பதினஞ்சாம் தேதிக்குள் கிடைத்தால் பரவாயில்லை..’

‘பார்க்கறேன்.. சச்சிதானந்தம்.. நீங்கதான் பார்த்தீங்களே.. நான் செக்கப் பண்ணி நாளைக்குச் சொல்றேன்..’

‘இந்தப் போராட்டத்தோட கிரேவிடி எனக்குத் தெரியாது.. ஏப்ரல், மே மாத சப்ளைகளெல்லாம் கரெக்டா வந்துடுமான்னு பார்த்துச் சொல்லுங்க..
இல்லேன்னா, நான் ஆல்டர்னேடிவ் அரேஞ்ச்மென்ட் பண்ணியாகணும்’ என்று எழுந்தார் சச்சிதானந்தம்.

‘ஓகே..’ என்றார் பரந்தாமன் எரிச்சலை வெளிக்காட்டாமல்.

ஒருவர் ஒருவராக டைரக்டர்களிடமிருந்து ·போன் வர ஆரம்பித்தது பரந்தாமனுக்கு. ஒரு குடும்பமா, ஒண்ணுக்கு ஒண்ணா இருந்துட்டு இவ்வளவு நாள் கம்பனி முன்னேற்றத்திற்காக பாடுபட்டுட்டு முதுகிலே குத்திட்டான் பார் அந்த ரவி..அந்த சச்சிதானந்தம் இனி சப்ளையெல்லாம் ரெகுலரா வருமான்னு கேட்கறார்… டிஸ்கிரேஸ்·புல்.. ‘ என்று தன் வீட்டில் மனைவியிடமும், மகளிடமும் கத்திக்கொண்டிருந்தார் பரந்தாமன்.

‘அப்பா.. இன்னிக்கு நைட் நியூஸிலே அஸோஸியேஷன் லீடர் ரவியின் இன்டர்வியூ இருக்காம்’ என்றாள் அவர் மகள் புவனா.

‘டாம்மிட்… அதைப் போய் என்னப் பார்க்கச் சொல்றியா..?’

‘ அப்பா.. கூல்..கூல்.. அவர் என்னதான் சொல்றார்னு கேட்போமே.. ஆஸ் அ மானேஜிங் டைரக்டர் உங்களுக்குப் பொறுமை வேண்டாமா அப்பா.. அவர்
சொல்றதைக் கேட்கறதாலே நமக்கு என்னப்பா நஷ்டம்..?’

‘சரி.. சரி.. பார்க்கலாம்’

புவனா டி,வி.யை ஆன் செய்தாள். நியூஸ் வந்து கொண்டிருந்தது. ரவி டி.வி. யின் திரையில் புன்னகைத்துக் கொண்டிருந்தான்.

‘மிஸ்டர் ரவி.. வணக்கம்.. தொழிலாளர்களின் டிமாண்ட்ஸை மானேஜ்மென்ட் ஏத்துக்கலேன்னா வேலை நிறுத்தம், கதவடைப்பு என்றெல்லாம் கேள்விப்பட்டிருக்கோம். இது என்ன புதுமையான போராட்டம்?
உங்க ஸ்டா·பெல்லாம் வேலையில் இல்லா மனைவிமாரையும், மகள்களையும் உங்க கம்பனி ஆபீஸ், ·பாக்டரி, கம்பனி டைரக்டர்ஸ் வீடுகளுக்கு முன்னால் உண்ணாவிரதம் செய்ய வைத்திருக்கிறீர்கள்.. அதுவும் கூச்சலில்லை,கோஷமில்லை… ‘கோரிக்கைகளை நிறைவேற்று’ என்ற போர்டுகளை மட்டும் கொடுத்து வைத்திருக்கிறீர்கள். ஆண்களாகிய நீங்களெல்லாம் கம்பனிக்குள் சென்று வேலை செய்திருக்கிறீர்கள்;;; ? என்றார் நிருபர் புன்னகையோடு.

‘எங்களுடைய உழைப்பினால் உருவானது இந்தக் கம்பெனி. இன்னிக்கு பொருள்களின் தரத்திலாகட்டும், விற்பனையிலாகட்டும், நிகர் லாபத்தி லாகட்டும் முதல் இடத்தில் இருக்கிறது. எங்க கம்பெனியின் உற்பத்தி
பாதிக்கப்பட்டால் அது இந்த நாட்டின் பொருளாதாரத்தைப் பெருமளவு பாதிக்கும், ஏற்றுமதியைப் பாதிக்கும். அப்படிப்பட்ட கம்பெனியின் சரிவிற்கு நாங்கள் காரணமாக இருப்போமா..? ஒரு போதும் மாட்டோம்.. எங்களது கோரிக்கைகள் – எங்களைப் பொறுத்தவரை நியாயமான கோரிக்கைகள் – எங்களுக்கும், எங்கள் மானேஜ்மென்டுக்கும் உள்ள பிரச்னை.. ஒரு குடும்பச் சண்டை மாதிரி.. அதை நாங்கள் பேசித் தீர்த்துக் கொள்வோம்..”

‘நீங்கள் முழுமனதாக ஒத்துழைப்பு கொடுத்து, உற்பத்தி குறையாது பார்த்துக் கொண்டால், உங்கள் கம்பனி மானேஜ்மென்ட் உங்கள் டிமாண்டை அக்கறையோடு பரிசீலித்து ஒத்துக் கொள்வார்கள் என்று
நினைக்கிறீர்களா..? அவர்களுக்கு தொந்தரவு ஏற்படாதவரை அவர்கள் அப்படியே ஒதுங்கி அலட்சியமாக இருந்து விடலாமில்லையா..?

‘ஒரு சில முதலாளிகள் அதுமாதிரி இருக்கலாம். எங்கள் முதலாளிகள் எங்கள் கூடப் பிறவா சகோதரர்கள் மாதிரி.. எங்களுடனேயே வளர்ந்-
தவர்கள். அவர்களிடம் எங்கள் கோரிக்கைகளின் நியாயத்தை – அவை கம்பெனியின்  உற்பத்தியை, விற்பனையை, லாபத்தை எந்த விதத்திலேயும் பாதிக்காது என்று புள்ளி விவரத்துடன் கூறி இருக்கிறோம்… அவர்களுக்கும் சிறிது டைம் வேண்டும் அல்லவா..? சிந்தித்து நல்ல முடிவு எடுப்பார்கள் என்று மனப்பூர்வமாக நம்புகிறேன். கத்தியின்றி, ரத்தமின்றி போராடி சுதந்திரம் வாங்கிய நாடு இது.. சாத்வீகப் போராட்டத்திற்கு உள்ள பலம் வயலன்ஸிற்குக் கிடையாது.. உண்ணாவிரதம் இருக்கும் எங்கள் மனைவிமார்களுக்கும் புள்ளி விவரத்தோடு எங்கள் கோரிக்கைகளின் நியாயத்தைச் சொல்லி இருக்கிறோம். அவர்கள் எங்கள் டைரக்டர்களின் மனைவிமார்களிடம் நிச்சயமாக டிஸ்கஸ் செய்திருப்பார்கள். டைரக்டர்களின் மனைவிமார்கள் எங்கள் பக்கம்தான் இருப்பார்கள் என்று நிச்சயமாக நம்புகிறேன். அந்த முறையிலும் எங்கள் மானேஜ்மென்டுக்கு பிரஷர் இருக்கிறது..‘

‘அதாவது மதுரையைப் பிடித்தால் சிதம்பரம் தானாக தலையாட்டும்னு சொல்றீங்க’

மெலிதாகச் சிரித்தான் ரவி.

‘உங்களுடைய போராட்டம் – நூதனமான போராட்டம்- இப்போது நாடு முழுவதும் பிரசித்தமாகி விட்டது. இதனால் உங்களுடைய கஸ்டமர்ஸ்
உங்களை விட்டுப் போகலாமல்லவா..? இது உங்கள்  கம்பெனிக்கு அட்வர்ஸ் பப்ளிஸிடி இல்லையா?’

‘இல்லை.. அப்படி நான் நினைக்கவில்லை.. நீங்கள் எங்கள்  கம்பெனிக்குக் காலணா செலவு இல்லாமல் நல்ல பப்ளிஸிடி தேடிக் கொடுத் திருக்கிறீர்கள்.. இந்த இன்டர்வியூ மூலம் எங்கள் கஸ்டமர்ஸ¤க்கும், ஜெனரல் பப்ளிக்குக்கும் எங்களால் – எங்கள் போராட்டத்தால் –
எங்க  கம்பெனியின்  உற்பத்திக்கோ, விற்பனைக்கோ ஒரு பங்கமும் வராது என்று புரிந்திருக்கும். என்னால் இன்று நடந்த ஒரு நிகழ்ச்சியை உதாரணமா சொல்ல முடியும். எங்களது நீண்ட கால கஸ்டமர் ஒருத்தர் இன்று எங்களது எம்.டி.யை அணுகி, ‘நாங்கள் ஏப்ரலில் சப்ளை செய்ய
வேண்டிய சில ஐட்டங்களை மார்ச் பதினஞ்சாம் தேதிக்குள் கொடுக்க முடியுமா என்று கேட்டிருக்கிறார். நாச்சுவரலி எங்கள் எம்.டி. ஒன்றும் சொல்ல முடியாது நாளை சொல்கிறேன் என்று சொல்லி இருக்கிறார். இது தெரிய வந்த நான் அவரைத் தொடர்பு கொண்டு எங்கள் போராட்டத்தைப் பற்றிக் கவலைப்பட வேண்டாம். அவரது சப்ளைகள் ரெகுலராக இருக்கும். அவர் விரும்பியபடியே ஏப்ரலில் சப்ளை செய்ய வேண்டிய ஐட்டங்களையும் எம்.டி.யிடம் ஒரு வார்த்தை கேட்டு விட்டு சப்ளை செய்ய ஏற்பாடு செய்வதாக உறுதி அளித்தேன்‘

‘இட் ஈஸ் வெரி கிரேட்…. உங்களை மாதிரி தொழிலாளர் தலைவர்கள் இருந்தால் எல்லாக்  கம்பெனிகளும் செழிப்பாக இருக்கும். ஆமாம்.. உங்கள் போராட்டத்தைக் காரணம் காட்டி உங்கள்  கம்பெனி காம்படிடர்ஸ் உங்களை அவர்கள் பக்கம் இழுக்க டிரைபண்ணலியா..?’

‘செய்தார்கள்.. செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள். ஏன், எங்கள் திறமையையும், இனீஷியேடிவையும் பார்த்து ,நாங்கள் இப்போது வாங்கும் சம்பளத்தை விட இருமடங்கு தருவதாக ஆசை காட்டினார்கள். ஆனால் இங்கு வேலை செய்யும் நாங்கள் எல்லாம் எங்கள்  கம்பெனிக்கு கமிடெட் ஸ்டா·ப்… ஸோல்ஜர்கள்.. அவர்கள் என்ன கொடுத்தாலும் போக மாட்டோம் எங்கள் கம்பெனி மானேஜ்மென்ட் எங்களை வெளியே அனுப்பினால் ஒழிய.
எங்களது டைரக்டர்கள் எங்கள் கோரிக்கைகளைப் பரிசீலித்து ஒரு நல்ல பதில் சொல்வார்கள் என்று காத்துக்கொண்டிருக்கிறோம். நன்றி..‘

ரவி டி.வி. ஸ்கிரீனிலிருந்து மறைந்தான். புவனா டி.வி யை ஆ·ப் செய்தாள்.

பரந்தாமன் கண்களில் கண்ணீர். ‘ரவி புள்ளி விவரங்களோடுதானே கேட்டான். அவன் கேட்டவற்றில் நியாயம் இருக்கிறதே. நாம் கோரிக்கைகளை ஒத்துக்கொண்டுதான் பார்ப்போமே..’

அவர் முகத்தில் ஒரு தெளிவு பிறந்தது. மற்ற டைரக்டர்களுடன் இந்த விஷயத்தைப் பற்றிப் பேச டெலிபோன் நம்பர்களைச் சுழற்ற ஆரம்பித்தார்.

வாட்ச் மேன்

என் நண்பனைப் பார்ப்பதற்காக, அவன் அபார்ட்மென்ட் முன்பு ஆட்டோவை நிறுத்தி, மனைவி மகளுடன் கீழே  இறங்கினேன்.

ஆட்டோ டிரைவருக்குப் பணம் கொடுப்பதற்காக பாக்கெட்டிலிருந்து பணம் எடுத்துக் கொண்டே, ‘ரமா.. டைம் என்னாச்சு..?’ என்று கேட்டேன்.

என் மகள் மிதிலா அந்த அபார்ட்மென்ட் கேட்டருகில் இருந்த வாட்ச் மேனிடம் போய், ‘அங்கிள்.. டைம் என்னாச்சு..?’ என்று கேட்டாள்.

அந்த வாட்ச்மேன், ‘பாப்பா.. அங்கிள்கிட்டே வாட்ச் இல்லே.. டைம் தெரியாதே..’ என்றான் மெலிதாக சிரித்துக் கொண்டே.

‘என்ன அங்கிள்..? உங்களிடம் வாட்ச் இல்லை. பின் ஏன் உங்களை எல்லோரும் வாட்ச்மேன்  என்று கூப்பிடறாங்க..?’ என்றாள் மிதிலா.

வாட்ச்மேனுடன் நாங்களும் திகைத்து நின்றோம்!.

முப்பது வருடங்கள் ஒரு அலுவலகத்தில் பணியாற்றிவிட்டு ஓய்வு பெற்ற அன்று நன்றி அறிவித்தலாக அலுவலக நண்பர்களும் நிர்வாகமும் அணிவித்த மாலையும் கழுத்துமாக பரிசுப் பொருட்களுடன் காரைவிட்டு இறங்கிய ரங்கராஜனிடம்     “நீங்க ஜாக்கிரதையா இறங்குங்கோ  நானும் சீனுவும் இதெல்லாம் எடுத்துண்டு வரோம், சீக்கிரமா உள்ளே போங்கோ,  யார் கண்ணாவது படப்போறது ” என்றாள் வைதேகி

“சரிடீ சும்மா என்னை மெரட்டிண்டே இருக்காத,நானும் கொஞ்சம் எடுத்துக்கறேன் ” என்றபடி அவரால் முடிந்த அளவு எடுத்துக்கொண்டு  “காரிலிருந்து எல்லாம் எடுத்தாச்சன்னு ஒருவாட்டி பாத்துட்டு அனுப்பு, அப்புறமா இத மறந்துட்டேன் அதைக் காணோம்னு புலம்பாத ” என்றபடி  உள்ளே போனார் ரங்கராஜன்

“சரி  நானும் கிளம்பறேன் அம்மா காத்திண்டு இருப்பா உங்காத்துக்கு போய்ட்டு வரேன்னு சொல்லிட்டுதான் வந்தேன் இருந்தாலும் கவலைப் படுவா”  என்றான் சீனு

“இருடா கைகால் ஓடவிடாம ஆக்காதே ஒருவாய் காப்பி போட்டுத்தரேன் சாப்டுட்டு அப்புறமா போயேன் யாரு வேண்டாம்னா ” என்றபடி,உள்ளே போய் காப்பியை எடுத்துண்டு வந்து ” இந்தாங்கோ ஒருவாய் காப்பி சாப்டுங்கோ ..இந்தாடா சீனு நீயும் சாப்புடு ” என்றபடி காபி கொடுத்துவிட்டு உள்ளே போனாள்  வைதேகி

சீனு கையில் காப்பியை வைத்துக்கொண்டு  ” என்ன  சார் ரிடையர்ட் ஆயாச்சு , இனிமே எப்படி பொழுது போகும் உங்களுக்கு ? வழக்கமா காத்தாலெ 7 மணிக்கெல்லாம் கிளம்பி ஆபீசுக்கு ப் போய்ட்டா சாயங்காலம் 7 மணியாகும் வரதுக்கு…  ஏதாவது ப்ளான் வெச்சிருக்கேளா ? ” என்றான்

” டேய் சீனு என் மனசில ஓடறதைக் கண்டுபிடிச்சா மாதிரி கேள்வி கேக்கற. நான் கூட்டுப் புழுடா எனக்கு அந்த வேலையை விட்டா ஒண்ணும் தெரியாது.. ஏதோ இதுவரைக்கும் வேலை கொடுத்த அந்த  ஆபீசுக்காகவே  யோசிச்சு யோசிச்சு வேலை செஞ்சாச்சு.  இது வரைக்கும் ஒருநாள் கூட லீவு எடுத்ததில்லே அதுக்காகவே  எங்க எம் டி மேடையிலே என்னை எப்பிடிப் பாராட்டினார் பாத்தியா ? எப்போ வேணா  மறுபடியும்  வேலை செய்யணும்னு எண்ணம் வந்தா இந்த ஆபீஸ் உங்களுக்குக் கதவைத் திறந்தே வெச்சிருக்கும்னு சொன்னார், கவனிச்சியோ ? ”  என்றார்  ரங்கராஜன்

” சார் சொல்றேன்னு தப்பா நினைக்காதீங்கோ. எல்லாருமே மேடையிலெ அப்பிடித்தான்  பாராட்டுவா . அதெல்லாம் நம்பிண்டு அங்கே போய் நிக்காதீங்கோ …மதிக்கமாட்டா ,  அதெல்லாம் மேடை நாகரீகம் அவ்ளோதான் ”  என்றான் சீனு. ” உங்க அனுபவத்தை அதும் மூலமாக் கிடைச்ச அறிவை, யுக்திகளை எல்லாம் யாருக்காவது சொல்லிக்குடுங்களேன்,  நல்ல பொழுது போக்கா இருக்கும் எல்லாருக்கும் உதவியா இருக்கும் . இப்பவே மணி எட்டாறது ஏதாவது கொஞ்சம் சாப்ட்டுட்டு  ரெஸ்ட் எடுங்கோ  …. உழைச்சது போதும்.  சரி நான் கிளம்பறேன் ”  என்றபடி சீனு கிளம்பினான்,

“இந்த வேளைக்கு நீங்க உழைச்சு நாம் படிப்படியா முன்னுக்கு வந்து  நம்ம கடமைகளையும் முடிச்சாச்சு   இனிமே பெரிய பொறுப்புன்னு எதுவும் நமக்கு இல்லே.  உழைச்சது போதும் நீங்க பாட்டுக்கு வேளாவேளைக்கு சாப்புடுங்கோ, நல்ல நல்ல புஸ்தகமா வாங்கிப் படிங்கோ, கொஞ்ச நேரம் டீவி பாருங்கோ,  மனசை நிம்மதியா வெச்சிண்டு இருங்கோ”  என்றபடி அங்கே வந்த வைதேகி வாசல் கதவைத் தாப்பாள் போட்டுட்டு வந்து அவர் பக்கத்தில் உட்கார்ந்தாள். 

” தாய்க்குப் பின் தாரம்னு சொல்லுவா.  நான் ஆபீஸ்லே  மேனேஜரா இருந்தேன் . அங்கே நான் சொன்னதை எல்லாரும் செய்வாங்க.  இனிமே நீ சொல்றதைத்தான்  நான் செய்யணும். நீதான் எனக்கு மேனேஜர் ” என்று  சிரித்தபடி  கூறினார் ரங்கராஜன்.

.” அடப் போங்கோன்னா உங்களுக்கு எப்பவுமே கேலியும் கிண்டலும்தான்.  நான் நல்லதைத்தான் சொல்லுவேன். நான் சொல்றதைக் கேக்கலாம்  தப்பில்லே ” என்றாள் வைதேகி.  ” இப்போ டீவியைப் பாருங்களேன் ”  என்றபடி டீவியைப் போட்டாள் வைதேகி

அந்த தொலைக் காட்சித் தொடரில்  ஒரு பெண் கருமையில் முக்கி மீண்டும் பொருத்திக் கொண்டாற்போன்ற  கண்களோடு  நெற்றியில் பலவிதமான  பொட்டுக்களோடு பளபள ஆடை அலங்காரங்களோடு   தன் காதலனிடம் ஆக்ரோஷமாகப் பேசிக்கொண்டிருந்தாள்  . ” ரமேஷ் என்னை ஏமாத்திடலாம்னு நெனைக்காதே   என்னைக் காதலிச்சுட்டு வேற ஒருத்திய  நீ கல்யாணம் செஞ்சுண்டா அதைப் பாத்துண்டு நான் சும்மா இருக்க மாட்டேன்,  உன்னையும் வாழவிடமாட்டேன்”  என்றாள் முகத்தைக் கர்ண கடூரமாக வைத்துக்கொண்டு. 

எரிச்சலுடன்  அடுத்த  சேனலுக்குத் தாவினார்.   அங்கே ஒருவன்  “இதோ பாரு!  எனக்குக் கிடைக்காத  உன்னை  யாருக்குமே கிடைக்காம செஞ்சிருவேன்  . கொன்னுடுவேன் ”  என்று பயமுறுத்திக் கொண்டிருந்தான்

“ஏண்டி இவ இப்பிடி ராக்ஷசி மாதிரி கத்தறா இவளை எப்பிடி இவன் காதலிச்சான் முட்டாள் முட்டாள்!”  என்றார் ரங்கராஜன்

” நானும் நீங்களும்   சீரியல் எல்லாம் பாத்ததில்லே அதுனால்தான் தெளிவா இருக்கோம் . இதெல்லாம் பாக்காதீங்கோ ! நேஷனல் ஜியாகரபிக் ன்னு ஒரு சேனல் இருக்கு.  அனிமல் ப்ளானட்டுன்னு ஒண்ணு இருக்கு . அதெல்லாம் பாருங்கோ ! ட்ராவல் அண்ட் லிவ்விங் ன்னு ஒரு சேனல் இருக்கு அதைப் பாருங்கோ !  இனிமேயாவது ரெண்டு பேரும் கிளம்பி எல்லா  ஊரையும் சுத்திப்பாக்கலாம் ” என்றாள் வைதேகி,

” உண்மையிலேயே  நமக்கெல்லாம்  இந்தப் பாழாய்ப்போன காதலைத் தவிர  உருப்படியா  யோசிக்கறதுக்கு  எதுவுமே இல்லையா ? எப்பிடி எல்லாருக்கும் மூளை இப்பிடி வறண்டு போச்சு ?   அது சரி,  இந்தக் காதலப் பத்தி உன் அபிப்ராயம் என்ன ? ”  என்றார் ரங்கராஜன். 

வைதேகி,  ” போறும் \ ரொம்ப வழியாதீங்கோ !  காதலைப் பத்திப் பேசற வயசைப் பாரு …… இந்தக் கண்றாவியைப் பத்தி எனக்கொண்ணும் தெரியாது.  உங்களை எனக்குக் கல்யாணம் பண்ணி வெச்சா.  நாமளும் வாழ்ந்து நம்ம கடமையை நெறைவேத்தியாச்சு.  அவ்ளோதான் எனக்குத் தெரியும் . தனித்தனியா பொறந்தோம், ஒண்ணா சேர்ந்தோம், தனித்தனியா போகப்போறோம், இதுலே காதல்னா என்னான்னு சொல்றது ?” என்றாள். 

ரங்கராஜன்  அவள் பேசுவதையே   கேட்டுக் கொண்டிருந்தார்.  

” உங்களுக்கு என்னைக் கல்யாணம் செஞ்சு குடுக்கும் போது  எங்கம்மா சொன்னா .. நீயும் சந்தோஷமா இரு , மாப்பிள்ளையையும் சந்தோஷமா இருக்க விடுன்னு .  அதைத்தான் நானும் செஞ்சுண்டு இருக்கேன. இப்போ காதலிக்கறவா யாரு சந்தோஷமா இருக்கா ?  எனக்குத் தூக்கமா வரது. உங்களுக்கு அடுப்பு மேடையிலே பால் காச்சி வெச்சிருக்கேன்.  மறந்து போய்ட்டேன்னு அப்பிடியே வெச்சிட்டு வந்துடாதீங்கோ !   எறும்பு உள்ளே விழுந்து செத்துப் போகும். பாலைக் குடிச்சுட்டு  நேரத்தோட தூங்குங்கோ”  என்றபடி உள்ளே போனாள் வைதேகி,

அப்பிடியே சோபாவில் உட்கார்ந்து அசை போடத் துவங்கினார் ரங்கராஜன். 

 அவருக்குத்  திருமணம் ஆனதிலிருந்து இன்று வரை  எல்லாக் காட்சிகளும்  மனத்திரையில்  நடனமாடின. ‘நண்பனாய் மந்திரியாய் நல்லாசிரியனுமாய் பண்பிலே தெய்வமாய் பார்வையிலே சேவகனாய்’   என்னும் பாட்டு சீர்காழி கோவிந்த ராஜன் அவர்களின்  குரலில் ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது.   வைதேகி வெச்சிருந்த இதமான சூட்டுடன் கூடிய பாலைக் குடிச்சுட்டுப்  படுக்கை அறைக்குப் போன  ரங்கராஜன் ஆழ்ந்து  தூங்கிக் கொண்டிருந்த வைதேகியைப் பார்த்தார்  அவர் மனதுக்குள் அன்பு பாசம்  நேசம்  எல்லாம் கலந்த  நறுமணமான ஒரு தாமரை  மலர்ந்தது. அருகே சென்று குனிந்து போர்வையை எடுத்து அவளுக்குப் போர்த்திவிட்டுப் படுத்தார்.   காதல் என்றால் என்னவென்று புரிந்தது அவருக்கு.

இந்த மூன்று பாறை வடிவமைப்பு ‘தி த்ரீ சிஸ்டெர்ஸ்’ – மூன்று சகோதரிகள் என்று அழைக்கப்படும். இருக்குமிடம் ஆஸ்ட்ரேலியா  ‘ந்யூ சௌத் வேல்ஸ்’ மாகாணத்தின் கடூம்பா பகுதியில் ‘ப்ளு மௌண்டன்’  மலைத் தொடர்களில் ‘எக்கோ பாயிண்ட்’டில் அமைந்துள்ளது.   கடல்  மட்டத்திலிருந்து 3000 அடிக்கு மேல்  கம்பீரமாக இருக்கும் அடுத்து அடுத்து அமைந்துள்ள இந்த மூன்று பாறை அமைப்பு ஆஸ்ட்ரேலியாவின் சுற்றுலா தளங்களின் முக்கிய இடங்களில் ஒன்று. மூன்று சகோதரிகளின் தனித்தன்மை நாள் முழுவதும் சூரிய கிரணங்களினால் வெவ்வேறாக மாறி பார்ப்பவர்களை பிரமிக்க வைக்கின்றன.

இந்த இடத்திற்கு ஆஸ்ட்ரேலியா ஆதிவாசிகளான அபரிஜினி குடிமக்களின் பழங்கால மரபுக் கதைகள் இரண்டு உள்ளன. இரண்டிலும் காரணங்கள், பாத்திரங்களின் பெயர்கள், முடிவுகள்  ஒரே மாதிரியாய் இருப்பதால்   அவைகளில் ஒன்றை மட்டும் இங்கு சொல்ல ஆசைப்படுகிறேன்.

கடூம்பா ஜமைசன் பள்ளத்தாக்கு  ஆதிவாசிகளின் குடியில் ‘மீனி’ ‘விம்லா’ ‘குன்னெடூ’ என்று கன்னிபெண்களான மூன்று சகோதரிகள் வசித்து வந்தனர். இந்த அழகிய சகோதரிகள்  நேப்பியன் ஆதிவாசிகளின் குடியில் வசித்த மூன்று சகோதர்களுக்கு தமது உள்ளங்களைப் பறிகொடுத்தனர். ஆனால் ஆதிவாசிகளின் கட்டுப்பாடுகள் அதற்கு இடம் தரவில்லை.

சகோதரர்களின் காதல் அவர்கள் கண்களை மறைத்தன. சட்டத்தை கையில் எடுத்துக்கொண்டு மூன்று சகோதரிகளையும் கட்டாயப்படுத்திக் கைப்பற்ற அவர்கள் முயன்றதால் அந்த செய்கை இரு ஆதிவாசிகளுக்குள்ளும் பெரிய யுத்தத்தை ஏற்படுத்தியது.

அந்த மூன்று சகோதரிகளுக்கும் பெரிய ஆபத்து நிகழப்போவதை அறிந்த கடூம்பா பள்ளத்தாக்கு மந்திரவாதி அவர்களை ஆபத்திலிருந்து மீட்க மூன்று கல் பாறைகளாக சமைத்துவிட்டான். யுத்தம் முடிந்ததும் மீண்டும் அவர்களை மீட்டுக் கன்னிப் பெண்களாக மாற்ற எண்ணியிருந்தான்.  யுத்தம் முடிவதற்குள் அவன் மாண்டே போனான். அவன் ஒருவனால் மட்டுமே  கற்களாய் சமைந்துவிட்ட சகோதரிகளை மறுபடி அழகிய கன்னிகளாய் மாற்ற இயலும்! அது இயலாததால் கன்னிகள் இன்றும் மூன்று கல் பாறைகளாகவே  இருந்து வருகின்றனர்.

இப்போது  The Great Continent Drift theory பற்றி ஒரு சிறு தொகுப்பு! பல மிலியன் நூற்றண்டுகளுக்கு முன் உலகின் ஏழு கண்டங்கள் உருவாவதற்கு முன் ஒரே ஒரு கண்டம் உலகின் தென் கோடியில் இருந்ததாக கூறப்படுகிறாது. அதன் பெயர் காண்ட்வானா. பிறகு மெதுவாக கண்டத்தின் பகுதிகள் வடக்கு நோக்கி ஆசைந்து அசைந்து மேலே சென்று இன்றைய கண்டங்களான வடக்கு அமெரிக்கா, தென் அமெரிக்கா, ஆப்பிரிக்கா, ஐரோப்பா, ஆசியா உருவாகியன. பின் ஆஸ்ட்ரேலியாவின் வட கிழக்கிலிருந்து   ஒரு பகுதி மேலெழும்பி ஆசியாவின் தென் பகுதியில் மோதி இன்றைய இந்தியா 

உருவானது. இது 1915ன் ஆல்ஃப்ரெட் வெகெனெர் என்ற புவி தரை தோற்றவியலாளரின் தொகுப்பு.

ஆஸ்ட்ரேலியாவின் வடகிழக்கில் ஒரு விரிசல் இருப்பதைக் காணலாம். இந்த விரிசலும் இந்தியாவின் தீபகற்ப பகுதியும் சரியாக பொருந்துவது அந்த தொகுப்பை உறுதி செய்கிறது. ஆஸ்ட்ரேலியாவின் அபரிஜினியின் உடல் தோற்றம் கிட்டத்தட்ட தென் இந்திய இந்தியர்களின் தோற்றத்தை ஒத்து இருக்கிறது. சைவர்கள் வீபூதியை உடம்பில் பூசிக்கொள்வது போல அபரிஜினி சாம்பலை உடலில் பூசிக்கொள்ளுகிறார்கள். அவர்கள் மரபுக் கதைகள் இந்திய புராதன கதைகள் போல இருக்கின்றன. அவர்களின் உதடுகள் பெரியதாக உள்ளன. மேலும் இந்தியர்களை விட கருப்பு மிகுந்தவர்களாய் காணப்படுகிறார்கள்.

மரபுக்கதையில் வரும் பெயர் விம்லா நமது விமலாவா? மீனி கிட்டத்தட்ட நமது மீனாவாக இல்ல? மற்றும் தோற்ற ஒற்றுமைகளையும் சில செயல்பாடுகளைப் பார்க்கும்போது நமக்கும் அபரிஜினிகளுக்கும் தொடர்பு இருக்கக்கூடுமா?

                                –

      என்ன ஆயிற்று..? எல்லாம் சரியாகத்தானே போய்க் கொண்டிருந்தது..!

      ‘ மாங்கல்யம் தந்துணானேனா..’ என்று மாங்கல்யச் சரடை மாப்பிள்ளையிடம் நீட்டிக் கொண்டு,  ஆள்காட்டி விரலை உயரே தூக்கி,  ‘ கெட்டி மேளம்.. கெட்டி மேளம்..’ என்று கூறப் புறப்பட்ட புரோகிதரின் விரலைக் கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொண்டு, கடுகடுத்த முகத்தோடு சிடுசிடுவென புரோகிதரின் காதில் ஏதோ முணுமுணுத்தான் மாப்பிள்ளை முகுந்தன்.  அவரும் ஒரு அசட்டுச் சிரிப்புச் சிரித்தபடியே என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் ஏதேதோ மந்திரங்களை முணுமுணுத்துக் கொண்டிருந்தார்.

      கெட்டிமேளம் கொட்டுவதற்கான சைகையை எதிர்பார்த்திருந்த நாதஸ்வர வித்வான்கள், அச் சைகை வராதது கண்டு குழப்பத்தோடு ஏதேதோ பாட்டுக்களை வாசித்துக் கொண்டிருந்தனர்.

      மாப்பிள்ளை முகுந்தன் வாட்சைப் பார்த்துக் கொண்டு அருகிலிருந்த அவன் தந்தையிடம் ஏதோ கூறிக் கொண்டிருந்தான்.  மேடையில் நிலவிய திடீர் நிசப்தத்தால், மாங்கலய தாரணத்தை ஆவலோடு எதிர் பார்த்துக் காத்திருந்த, அத் திருமண மண்டபத்தில் இருந்த சுற்றமும், உறவினரும் குழப்பத்தோடும், சிறிது கவலையோடும் நிசப்தமாக உட்கார்ந்திருந்தனர்.  திடீர் நிசப்தத்தைக் கவனித்த பெண்ணின் தகப்பனார் திகைத்துப் போய் உட்கார்ந்திருந்தார். மேடையில் அவர்கள் மிகவும் சன்னமாகப் பேசும் பேச்சு மண்டபத்திலுள்ளோர் காதுகளில் தெளிவாக விழவில்லை. 

      ‘ இல்லைடா..  தேர் ஈஸ் சம்திங் ராங்…  மாப்பிள்ளையைப் பார்.. வாட்சை வாட்சைப் பார்க்கிறார்.  ரொம்ப சீப்பான வாட்சை வாங்கிக் கொடுத்திட்டாங்களோ..? அதனாலே மாப்பிள்ளை கோவிச்சிட்டிருக்காரோ..? என்றார் என் பின் வரிசையில் உட்கார்ந்து இருந்த ஒருவர்.

      அதற்குள் மாப்பிள்ளையிடம் மன்றாடிக் கொண்டிருந்தார் பெண்ணின் தந்தை.  மாப்பிள்ளை முகுந்தன் மணப்பெண் ரதியின் கழுத்தைக் காட்டிக் காட்டி என்னவோ சன்னமான குரலில் பெண்ணின் தந்தையிடம் கூறிக் கொண்டிருந்தான்.

      ‘ நோ வே.. இது வரதட்சணைப் பிரச்னைதான்.  அங்கே பார்.. மாப்பிள்ளை பெண்ணின் கழுத்தைக் காட்டிக் காட்டி ஏதேதோ சொல்கிறார்.  பெண் வீட்டார் சொன்னபடி கரெக்டாக நகைகளைப் போடவில்லையோ..? என்றார் மற்றொருவர்.

      மேடையில் என் நண்பன் இதையெல்லாம் பார்த்தபடி நின்றிருந்தான். ‘ என்னதான் நடக்கிறது..? இங்கே வந்து சொல்லேன்’ என்று அவனை சைகையால் அழைத்தேன்.

      ‘ கொஞ்சம் பொறு வருகிறேன்..’ என்று அவனும் பதிலுக்கு சைகை செய்தான். ‘ என்ன நடக்கிறது?’ என்ற சஸ்பென்ஸ்தான் நீடித்தது.

      பெண்ணின் தகப்பனார் குழப்பத்தோடும், கவலையோடும் மாப்பிள்ளையின் தந்தையின் காதில் ஏதோ கிசுகிசுத்தார்,

      மாப்பிள்ளையின் தந்தையும் தன் மகனிடம் ஏதோ மன்றாடினார்.  முகுந்தன் அதே கடுகடுப்பான முகத்துடன் மணப் பெண்ணின் கழுத்தைக் காட்டிக் காட்டி ஏதேதோ தன் தந்தையிடம் சொன்னான்.

      ‘ ஏம்பா! எனக்கென்ன தோணரதுன்னா.. மணப் பெண்ணுக்கு ஒரு தங்கச்சி இருக்காள் இல்லையா..? அவள் யாரோடவாவது ஓடிப் போயிட்டாளா.. அதுதான் இவ்வளவு சீரியஸா விவாதிக்கிறாங்களா..? மானம் போயிடுமேன்னு இந்தக் கல்யாணத்தை அரேஞ்ச் பண்ணின பெண்ணின் தகப்பனாரும், பையனின் தகப்பனாரும் ‘ ஏதோ நடந்தது நடந்து போச்சு.. அதைப் பத்தி அப்புறம் பேசிக்கலாம்.  இப்போ தாலியைக் கட்டு’ என்று சொல்கிறார்களோ.. என்ன கொடுமைடா இது?’ என்றார் மூன்றாமவர்.

      எனக்கு எழுந்து அந்த மூன்றாமவரை ஒரு சாத்து சாத்தலாம் என்று தோன்றியது.  அவர்கள் பேச்சு மண்டபத்தில் யாருக்குமே கேட்கவில்லை.  என்னவென்றே புரியவில்லை.  அதற்குள் இப்படி அபத்தமான அதீத கற்பனையா..? கடவுளே…!

      அதற்குள் மேடையில் சலசலப்பு அடங்க, மாப்பிள்ளை புரோகிதரின் விரலை ரிலீஸ் செய்ய,  புரோகிதரும் தனது ஆள்காட்டி விரலை உயர்த்தி, ‘ கெட்டி மேளம், கெட்டி மேளம்’ என்று கணீரென்று முழங்கினார்.

      அவர்களும் இந்தக் குழப்பத்தில் – கற்பனையில் – இருந்தார்களோ என்னவோ, நாதஸ்வர, தவில் வித்வான்கள் சில வினாடிகள் நிதானித்துக் கெட்டி மேளம்- சகல வாத்தியம் – முழங்கினர்.  மாப்பிள்ளையும் பெண்ணின் கழுத்தில் மூன்று முடிச்சுப் போடக் கல்யாணம் இனிதாக முடிந்தது.  

      மாங்கல்ய தாரணம் முடிந்ததும் என் நண்பன் என்னை நோக்கி ஒரு புன்முறுவலுடன் வந்தான்.

      “ என்னடா… என்ன ஆச்சு? என்ன கன்ப்யூஷன்?”

      “ ஒன்றுமில்லேப்பா.. முகூர்த்த நேரம் ஒன்பதிலிருந்து பத்து மணி வரைன்னு போட்டிருந்தாங்க..  ஆனா மாப்பிள்ளைக்குத் தெரிஞ்ச ஜோசியர், ‘ ஒன்பது நாற்பதிற்குத் தாலி கட்டினா ரொம்ப விசேஷம்னு’ சொல்லி இருந்தாராம்.  மாப்பிள்ளை இதை முன்கூட்டியே புரோகிதரிடம் சொல்லியிருந்தும், அவர் ஏதோ நெனப்பில் ஒன்பது முப்பத்தெட்டிற்கே தாலியை எடுத்துக் கொடுத்துட்டார். பட், மாப்பிள்ளை ‘ இது எங்க லைஃப் பிரச்சினை.  அவ கழுத்திலே மாங்கல்யம் ஒன்பது நாப்பதுக்குத்தான் ஏற வேண்டும்’ என்று பிடிவாதமாக சாதித்து ஒன்பது நாப்பதுக்குத் தாலியைக் காட்டினார்..” என்றான் சிரித்தபடி.

      நான் மெதுவாக என் பின் வரிசையைப் பார்த்தேன்.  கற்பனைக் குதிரைகளைத் தட்டி விட்ட மகான்கள் யாரையுமே அங்கே காணவில்லை.  எங்கோ ஓடி ஒளிந்து விட்டார்கள் போலும்.

      ‘ஒன்பதிலிருந்து பத்து மணி வரை நல்ல முகூர்த்த நேரமாக இருக்க ஒரு இரண்டு நிமிடங்கள் முன்னாலோ பின்னாலோ இருந்தால் என்னா..? அதற்காக இப்படியா..?’

      எனிவே.. ஆல் ஈஸ் வெல் தட் எண்ட்ஸ் வெல்…

மாற்றி யோசி..!

‘ அந்தப் பெண்ணுக்கு எவ்வளவு நெஞ்சழுத்தம்ங்க.. ‘ உன் கழுத்திலே தாலி ஏறினதும் நான் கண்ணை மூடிடுவேன்;னு உடம்பு முடியாம படுத்துட்டிருக்கிற அவளைப் பெத்த அம்மா கதறி அழுதபடியே சொல்லியும் மசியறதாகவே தெரியவில்லையே…  வருகிற வரன்களையெல்லாம் தட்டிக் கழிச்சிட்டே இருக்காளே” என்றாள் என் மனைவி, டி.வி.யில் வந்து கொண்டிருந்த சீரியலைப் பார்த்தபடியே.

நானும், என் மனைவியும், என் பத்து வயது பெண்ணும் சீரியலைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தோம்.

சிறிது மௌனமாக இருந்த என் பெண் மிதிலா, “ அம்மா! அந்த அக்கா கல்யாணம் பண்ணிக்காம இருக்கறதுக்குக் காரணம் அவங்க அம்மாதான்.  ‘ உன் கழுத்திலே தாலி ஏறினதும் நான் கண்ணை மூடிடுவேன்னு’ சொன்னா பாசமுள்ள எந்தப் பெண்ணுக்கும்மா கல்யாணம் பண்ணிக்கத் தைரியம் வரும்? அதையே, அந்த ஆன்டி, ‘ உன் கழுத்திலே தாலி ஏறினா, நானும் டென்ஷன் குறைஞ்சு மகிழ்ச்சியால் உடம்பு தேறி இன்னும் நூறு வருஷம் இருப்பேன்னு சொல்லட்டும். அந்த அக்கா வர வரன்கள்ளே ஒண்ண தேர்ந்தெடுத்து சீக்கிரமா கல்யாணம் பண்ணிக்குவா” என்றாளே பார்க்கலாம்.

பிரமித்து நின்றோம் நாங்கள்.  என்ன ஒரு அனாலிஸிஸ் . இதுதான் பாசிடிவ் திங்கிங் என்பதா?

ஷாலு இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் வரப்போகிறாள். எனக்கே ரொம்ப சந்தோஷமாயிருக்கு. குழந்தைகளுக்கு எப்படி இருக்கும்? அவர்களையும் அழைத்துக் கொண்டு ஏர்போர்ட்டுக்கு வந்தேன்.

சிங்கப்பூரிலிருந்து கிளம்பறதுக்கு முன்னாடி  ஷாலு போன் பண்ணி ச்  சொன்னாள் – சிங்கப்பூர் ஏர்போர்ட்டில  ஒரு வி‌ஐ‌பி இருக்காராம். குருஜினியும் அவளும் அவரைப்பார்த்துப் பேசிவிட்டுக் கிளம்பி வருவோம் என்று சொன்னாள்.

“யார் அந்த வி‌ஐ‌பி ” என்று கேட்டதுக்கு “அதை யார் கிட்டேயும் சொல்லக் கூடாதுன்னு  சொல்லியிருக்காங்க ” என்றாள்.

“சரி யார் கிட்டேயும் சொல்லல , நீ சொல்லு”  என்றேன்.

“அட, குறிப்பா உங்க கிட்டேயும் குழந்தைகள் கிட்டேயும் சொல்லக்கூடாதுன்னு சொன்னாங்க” என்றாள்.

” சரி, ஷிவானி கிட்டே கொடுக்கறேன். அவ தான் லாயக்கு. உங்கிட்டேயிருந்து உண்மையை வரவழைக்க” என்றேன்.

” ப்ளீஸ் அவ கிட்டே இதை சொல்லிடாதீங்கோ , அவ ஏதாவது கேட்டா நான் உளறிடுவேன் அப்பறம் பிரச்சினையா போயிடும்.”

“ஓகே , சொல்லல, ஒரு சின்ன க்ளூ கொடேன். “

” ப்ளீஸ், நான் நேரில வந்து எல்லாத்தையும் சொல்றேன். அப்புறம் சிங்கப்பூரிலிருந்து உங்களுக்குப் பிடிச்ச சென்ட் வாங்கி வைச்சிருக்கேன்”

” நீ போட்டுக்கற சென்ட் தானே? உனக்குப் பிடிச்ச சென்ட்டுன்னு  சொல்லு”

” நீங்க தானே அதையே போட்டுக்கோன்னு சொல்வீங்க! அப்பறம் பசங்களுக்குக் கேட்டதெல்லாம் வாங்கிட்டேன்.”

“எனக்கு என்ன வாங்கிட்டு வர்ரே? “

” நீங்க தான் ஒண்ணும் வேணாம். எல்லாம் சென்னையிலேயே கிடைக்குதுன்னு சொன்னீங்களே?”

“அடிப்பாவி, எங்க மேனேஜர் ஒரு லேப்டாப் கேட்டாரே வாங்கிட்டியா ?  “

“சாரி, எலெக்ட்ரானிக்ஸ் சாமான் எல்லாம்  வாங்கிட்டு வந்தா சிக்கல் வருமுன்னு குருஜினி சொன்னாங்க. அதனால் அதை வாங்கலை . அதுக்குப் பதிலா எனக்கு ஒரு ஜோடி வளையல் வாங்கிக்கிட்டேன். பின்னாடி ஷிவானி கல்யாணத்துக்கு உதவும்”  .

” நல்லதாப் போச்சு, நானே வேண்டாமுன்னு சொல்லலாம்னு நினைச்சேன். மறந்து போயிட்டேன். அந்த மேனேஜர் சாவு கிராக்கி போன வாரம்  வேலையை ரிசைன் பண்ணிட்டு ஓடிட்டான்.”

” அடப் பாவமே! என்ன பண்ணப்போறார்? “

” புதுசா ஒரு ஸ்டார்டப் ஆரம்பிக்கப் போறாராம். காபி கிளப்!  கும்பகோணம் டிகிரி காபி !  வேணுமுன்னா சிங்கப்பூரிலிருந்து அவருக்கு ஒரு காபி பில்டர் வாங்கிக் கொடுக்கலாம்”

” அவர் காபிக் கடை  வைச்சா என்ன ? டீ கடை  வைச்சா என்னா?  நான் மோடியைப் பாக்கப் போறேன்னு யாரு கிட்டேயும் சொல்லிடாதீங்க! ஐயையோ ! உங்க கிட்டே சொல்லிட்டேனே!”

“அடடா, பேரு சரியா காதிலே விழலையே ! எந்த லேடியப் பாக்கப் போறே?”

” சும்மா நடிக்காதீங்கோ, உங்களுக்குப் பாம்புச்செவின்னு எனக்கு நல்லாவே தெரியும்! “

“பாம்புக்குக் காதே  இல்லையாம்”

” சரி சரி,  உங்க கிட்டே சொல்லவும் முடியலை சொல்லாம இருக்கவும் முடியலை”

“சரி, சொல்ல வந்ததை முழுசா சொல்லிடு, இல்லாட்டி உனக்குக் கையும் ஓடாது காலும் ஓடாது. அப்புறம் சென்னை பிளைட்டுக்குப் பதிலா டெல்லி பிளைட் பிடிச்சுப் போயிடுவே”

” சரி, மனசில வைச்சுக்குங்கோ, யாரு கிட்டேயும் சொல்லக்கூடாது “

“பைத்தியமே, மனசில வைச்சுக்குங்கோன்னு  மனசுக்குள்ளேயே பேசினா எனக்கு எப்படிக் கேட்கும்? சொல்லறதுன்னா சொல்லு,  இல்லாட்டி விட்டுடு. “

“அட, நீங்க வேற,  யாரோ நான் பேசறதை ஒட்டுக்  கேட்கிற மாதிரி இருந்தது. “

” .ஓகே ஷாலு, ஒரு விஐபின்னு நீ சொன்னதும், ரஜினிகாந்த் தான் கபாலி ஷூட்டிங் முடிச்சு சிங்கப்பூர் ஏர்போர்ட்டுக்கு வறார்னு நினைச்சேன். நீ சொல்றதைப் பார்த்தா இது ரொம்ப ரகசிய மிஷன் மாதிரி இருக்கு. நேரில வந்தப்பறமே சொல்லு”

” சொல்றதை முழுசாக் கேளுங்கோ!  நானும் குருஜியும் சென்னை ஏர்போர்ட்டில செஞ்ச யோகா பயிற்சியைப் பாராட்டி வி ஐ பி லவுஞ்சில எங்களுக்கு டீ கொடுக்கப் போறார். “

” ஹை ! அவர் கையாலே டீயா? நீ ரொம்ப லக்கி கேர்ள். அவரும் உங்க கூட தான் சென்னைக்கு வர்ராரா? வந்தா  இவர் தான் என் ஹஸ்பெண்டுன்னு அறிமுகப் படுத்துவியா? “”

” அவர் வேற பிளைட் பிடிச்சு டெல்லி போறாராம்”

” அவ்வளவு தானா? வெறும் டீ யோட மீட்டிங் ஓவரா? “

இன்னொரு சமாசாரமும் இருக்கு , அதை சென்னை வந்த பிறகு சொல்றேன்”

” ஷாலு, உனக்கும் சஸ்பென்சுக்கும் ஆகாதுன்னு உனக்குத் தெரியுமில்லே? பின்னே ஏன் முயற்சி பண்றே? “”

” அப்படியா சொல்றீங்க? மற்றவை நேரில் தான் ” அப்படின்னு  போனை வைத்து விட்டாள்.

என்னவா இருந்தாலும் சரி, நேரிலேயே சொல்லட்டும். இன்னும் விலாவாரியா சொல்லுவா! அவ கதை சொல்றதைக்  கேட்கிறது ரொம்ப நல்லா இருக்கும். நடுவில நான் ஏதாவது ஏடா கூடமா பேசினா  அவளுக்கு வருமே ஒரு கோபம். காது சிவந்து போய், கண் பெரிசா விரிஞ்சு உதடு துடிக்கும்.இந்த ஷிவானியும் அப்படியே அவ அம்மா  தான். அவளுக்கும் ஷாலு மாதிரியே கோபம் வரும். அப்படியே பிஞ்சுக் கையாலே நெஞ்சிலே  குத்துவா.

“அப்பா , நாங்க ரெடின்னு ”  ஷியாமும், ஷிவானியும் வந்தார்கள். கார் ஏர்போர்ட்டை நோக்கிப் பறந்தது. பார்க் செய்யும் போதே  மொபைல் அடித்தது. “

” நீங்க தானே ஷாலு மேடத்தின் ஹஸ்பெண்ட்? ” என்ற அதிகாரக் குரல் கேட்டது.

“ஆமாம், நீங்க யாரு ? ‘  என்று கேட்டேன்.

” நான் டெல்லி பஜ்ரங்க்பலி சேனா தலைவர் ! உங்க கூட கொஞ்சம் தனியா பேசணும்”

” என்  கூட என் குழந்தைகள் வந்திருக்காங்க. நீங்க யாரு? உங்களுக்கு என்ன வேணும் ? “

” பயப்படாதீங்க !  நீங்க ஏர்போர்ட்டுக்கு உள்ளே போக டிக்கட் எடுக்க வேண்டாம்.  உங்க கூட  உங்க குழந்தைகளையும் அழைத்துக் கொண்டு வாங்க . ஷாலு மேடம் வர்ற வரைக்கும் வி ஐ பி லவுஞ்சில் உட்கார்ந்து பேசலாம் . நான் ரெண்டாம் நம்பர் கேட் வாசலில் சிவப்பு குர்தா போட்டுக்கொண்டு உங்களுக்காகக் காத்துக் கொண்டிருக்கிறேன் ”  என்றார்.

எனக்குக் கொஞ்சம் தலை சுற்றியது.

மற்றவை பிறகு

“

ஆஞ்சநேயர் ஜோதிடத்துக்கு டோக்கன் வாங்கும் இடத்தில் ஷாலுவைப் பார்ப்பேன் என்று நான் கொஞ்சமும் எதிர்பார்க்கவில்லை. இன்றைக்கும் அவள் ரெட் கலர் தான். ஆனால் சிவப்புக் கலர் சல்வார்  துப்பட்டா அணிந்திருந்தாள்.  அவள் என்னைப் பார்த்துவிட்டு ஆச்சரியப் படுவாள் என்று எதிர்பார்த்தேன். அதுமட்டுமல்லாமல் அவள் கைவளையல் என் கையில் பட்டுக் கீறி இரத்தம் வரவழைத்தற்காக வருந்துவாள் என்றும் எதிபார்த்தேன்.

ஆனால் அவள் முகத்தில் என்னைப் பார்த்ததும் அப்படி ஒரு கோபம் வரும் என்று நான் எதிர்பார்க்கவில்லை. வளையல் உடைந்ததுக்காக சென்டிமெட்டலா கோபித்துக் கொண்டாள் என்று தான் முதலில் நினைத்தேன் . அவள் காசு கொடுத்து வாங்கின பேப்பர் டோக்கனை கிழித்து எறிந்துவிட்டு என்னைப் பார்த்து ‘ஹும்’ என்று உறுமிவிட்டு மேலே நடக்க முற்பட்டாள்.

“ஷாலு என்னைத்  தெரியலையா ? நான் தான் நேற்று உன்னை இன்டர்வியூ பண்ணினேனே , ஞாபகம் இல்லையா ?” என்று  பழைய ஸ்ரீதர் படம் ஜெமினிகணேசன்  மாதிரி கேட்டேன்.

” உங்க கம்பெனிக்கு மட்டும்   இவ்வளவு பாஸ்ட்டான கூரியர் எப்படிக் கிடைச்சான். நேத்திக்கு சாயங்காலம் தான் இன்டர்வியூ    நடந்தது. இன்னிக்குக் காலையிலேயே  ரிசல்ட் வந்து நிக்கறது”

” அதுக்கு நீ எனக்குத் தான் தேங்க்ஸ் சொல்லணும். நான் தான் உன்னை ஸ்ட்ராங்கா ரெகமென்ட் பண்ணினேன்.” என்றேன்.

” அப்படியா ! உங்களுக்கு உங்க கம்பெனியில அவ்வளவு தான் மதிப்போ? ” என்று கேட்டாள்.

” நீ என்ன சொல்லற?”

” இங்கே பாருங்கோ” என்று சொல்லி அவளுடைய ஹேன்ட் பேகிலிருந்து லெட்டரை எடுத்து என் மூஞ்சிக்கு நேரே நீட்டினாள். படித்தேன். பக் என்றிருந்தது. ‘உங்களுக்கு இந்த வேலையைத் தர இயலாமைக்கு வருந்துகிறோம்’ என்று எழுதியிருந்தது.  கீழே மிஸ்.  ஓ எம் ஆர் கையெழுத்துப் போட்டிருந்தாள்.                          ‘ பழிவாங்கி விட்டாளே ‘ என்று நொந்துகொண்டு, ‘ சாரி, ஷாலு, எங்கேயோ தப்பு நடந்திருக்கு.  நாளான்னக்கி ஆபீஸில்  இதை சரி  பண்ணிடறேன்.”

வேண்டாம் சார். நீங்க இன்டர்வியூ முடிஞ்சதும்  ‘ நீ செலக்டட்’ என்று சொன்னதை நம்பி நேத்து என் பிரண்ட்ஸ்களுக்கெல்லாம்  பார்ட்டி வேறே கொடுத்திட்டேன். இன்னிக்கு காலைல இந்த மாதிரி லட்டர் வருது. எனக்கு உங்க கம்பெனியே வேண்டாம்  “

அப்படிச் சொல்லிவிட்டு ” வாடி போகலாம்” என்று பக்கத்தில் இருந்த ஒரு குட்டிப் பொண்ணை இழுத்துக் கொண்டு போகப் புறப்பட்டாள்.  ஷாலுவின் ஜாடை அப்படியே இருந்தது.  என் பிற்கால மச்சினியாக இருக்கக்கூடும்.

” ஒரு நிமிஷம்.  நான் சொன்னதை நீ நம்பலை இல்லையா ? இதோ இந்த ராம்ஸ் கிட்டே கேட்டுக்கோ”  என்று  சொல்லித் திரும்பிப் பார்த்தா ராம்ஸைக் காணோம்.

குரங்கு ஒரு கையில்  கம்ப்யூட்டரில் விளையாடிக் கொண்டே இன்னொரு கையில் ஒவ்வொரு கடலையை  ஸ்டைலா எடுத்து வாயிலே போட்டுக் கொள்ளும் அழகை ராம்ஸ் ரொம்பப் பக்கத்தில் நின்று  ரசித்துக் கொண்டிருந்தான்.  ” ராம்ஸ், இங்கே வாயேன்” என்று நான் கத்தியதைக் கேட்டு அவசர அவசரமாகத் திரும்பியவன் குரங்குக்குப் பக்கத்தில் வைத்திருந்த கடலையைத் தட்டிவிட்டான். குரங்குக்கு வந்ததே கோபம். கம்புட்டரை விட்டுவிட்டு  அவனைத்  துரத்த ஆரம்பித்தது. அவன் ஓடி வந்து எனக்கும் ஷாலுவுக்கும் நடுவில்  நின்றான். கிட்டே வந்த குரங்கு ஷாலுவின் துப்பட்டாவைப் பறித்துக் கொண்டு பக்கத்தில் இருந்த மரத்தின் மேலே ஏறியது. துப்பட்டாவைத் தனது கைகளில் சுற்றிச் சுற்றி விளையாட ஆரம்பித்தது. ஷாலு  திக்பிரமையில் அப்படியே சிலை மாதிரி நின்றுவிட்டாள். ரொம்ப கஷ்டமாப்  போச்சு.

கும்பல் எல்லாம் அந்த மரத்தைச் சுற்றி வந்தது. கம்ப்யுட்டர் ஜோசியக்காரனுக்குக் கெட்ட கோபம். பின்னே,  அது அவன் வருமானப்   பிரச்சினை இல்லையா?

அப்போ நான் என் பாக்கெட்டில இருந்த கடலைப் பொட்டலத்தைக் குரங்குக்குத் தூக்கிப் போட்டேன். அது மறுபடியும் ஸ்டைலா கடலைப் பாக்கெட்டை ஒரு கையால் பிடித்து இன்னொரு கையிலிருந்த  துப்பட்டாவைத் தூக்கிப் போட்டது. அது நேரா  என் கழுத்தில் மாலையா விழுந்தது. ஆஹா என்ன சுகம் என்று சில வினாடி அதன் வாசனையை அனுபவித்து உடனே சுய நினைவு வந்து அதை எடுத்து அவளிடம் நீட்டினேன். அவள் திக்பிரமையில் இருந்ததால் நானே அவளுக்கு அதை மாலையா மாட்டிவிட்டேன்.

பாரதிராஜா பக்கத்தில் இருந்திருந்தா உடனே ஏழு குட்டிப்  பொண்ணுகளுக்கு தேவதை டிரஸ் போட்டு எனக்குப் பின்னாடி ஆட விட்டிருப்பார்.

கூட்டத்தில் இருந்த மக்கள் எல்லோரும்  கை தட்டி விசில் அடித்தார்கள்.

ஷாலுவும் நினைவுக்கு வந்தாள். வெட்கத்தில் நெளிந்தாள். என்னைப் பார்த்து லேசாகச் சிரித்தாள்.

குரங்குக்காரனும் ” வா ராஜா வா” என்று கெஞ்ச அதுவும் கடலையை அப்படியே ஒரே வாயில் போட்டுக் கொண்டு தாவிக் குதித்து கம்ப்யூட்டர் முன்னால்  வந்து பழையபடி தொழிலைப் பார்க்க ஆரம்பித்தது.

“முதல்ல இந்த அம்மாவுக்கும் சாருக்கும் ஜோசியம் பாத்துட்டுத் தான் மத்தவங்களுக்கெல்லாம் ” என்று ஜோசியக்காரன் சொல்லக் கூட்டம் ஆமோதித் துக் கையைத் தட்டியது.

ஷாலு வெட்கத்தோட என் கூட வந்தாள். ” கண்ணா இந்த அம்மாவுக்கு என்ன வேணும் ?  இந்த ஐயா ஆசைப்பட்டது கிடைக்குமா ?  என்று சொல்லிக் குரங்கை டியூன் பண்ணினான் அந்த ஜோசியக்காரன். குரங்கு எங்கள் இருவர் முகத்தையும் சில வினாடிகள் மாறி மாறிப் பார்த்தது.  நானும் என் பாக்கெட்டிலிருந்த இன்னொரு கடலைப் பொட்டலத்தை எடுத்து நீட்டினேன். “லஞ்சம்” லஞ்சம்” என்று பின் பக்கத்திலிருந்து ஒரு பொடியன்  வாய்ஸ்   கொடுத்தான்.

குரங்கு எதையுமே லட்சியம் பண்ணாம கொடுத்த கடலையை வாங்கி  சாப்பிடாமல் அப்படியே அருகிலிருந்த டேபிளில் வைத்துவிட்டு கீ போர்டில் ஏதோ அடித்தது. கம்யூட்டர்  கருப்பு ஸ்கிரீன் எங்களைப் பார்த்து இருந்தது. திடீரென்று அதில் நானும் ஷாலுவும் தெரிந்தோம். கூட்டத்தில் விசில் பறந்தது. குரங்கு வெப்கேமை  ஆன் செய்திருக்கு. மறுபடியும் கி போர்டில் குரங்கு கட கட . இப்போது ஸ்கிரீனில் ராமர் சீதைக்கு மாலை போடும் காட்சி  தெரிந்தது.  அந்த மாலை சிவப்பு கலரில்   இருந்தது. சீதையும் சிவப்பு கலரில் புடவை உடுத்தியிருந்தாள். எனக்கு ஜிவ்வென்று இருந்தது.

இதுக்கு மேல நான் விளக்கம் ஏதாவது சொல்லவேண்டுமா? என்று கேட்டான் ஜோசியக்காரன். கூட்டத்தில் சிரிப்பு அலை மோதியது. ஷாலுவின் முகம் வெட்கத்தில் அவள் சல்வார் கலரில் மாறியது. அவள் சட்டென்று எழுந்து போக ஆரம்பித்தாள். நான் ஒரு நூறு ரூபாயை ஜோசியக்காரனுக்குக் கொடுத்து விட்டு  அவள் பின்னால் நடந்தேன். ராம்ஸும் என் பிற்கால மச்சினியும் கூட வந்தார்கள்.

அடுத்த வாரம் ஷாலுவும்  ஸ்டெல்லாவும் எங்கள் கம்பெனியில்  சேர்ந்தார்கள்.  எங்களை மாதிரியே ராம்ஸுக்கும் ஸ்டெல்லாவுக்கும் செட் ஆகியது. அது ஒரு தனிக் கதை !

(அப்புறம்?)