இதுவரை…….

 இடைக்கால சோழர் உத்தம சோழர் தஞ்சையில் ஆண்டு கொண்டிருந்த போது சோழர் கீழிருந்த வாணகப்பாடி நாட்டு சிற்றரசன்  வந்தியத்தேவன் ஈழத்தின் போர் புரிந்துகொண்டிருந்த சோழர் படையின் புது சேநாதிபதியாக நியமிக்கப் பட்டிருந்தான்.   

   புதுப் பதவியை ஏற்குமுன் பாண்டியர் வம்சாவளி மணிமகுடத்தையும் மற்றும் புராதானமான  இரத்தின மாலையையும்  ஈழத்தில் மறைத்து வைக்கப்பட்டிருக்கும் இரகசியத்தின் தகவல்கள் அவனுக்குத்  தற்செயலாகத் தெரியவருகிறது. அதனை மீட்டியபின்னர்  பதவி ஏற்கும் எண்ணத்தோடு இலங்கைக்கு, முதன் மந்திரியின் ஒற்றன் திருமலை உதவியொடு பூதத் தீவுக்கு வருகிறான்.

 இனி……………………..

அத்தியாயம் 10. பூதத்தீவு

அனைவரும் மீண்டும் வேளார் இருப்பிடம் வந்துசேர்ந்தனர். நடந்த அறிந்த விபரங்களை வேளாரிடம் கூறினான் திருமலை.
வந்தியத்தேவன் பெரிய வேளாரிடமிருந்து சிறிய கலம் ஒன்றைப் பெற்றுக்கொண்டான். அதில் மாலுமிகளைத்தவிர சில படை வீரர்களையும் சேர்த்துக் கொண்டான். சில தண்ணீர் குடுக்கைகளையும் எடுத்து வரச்செய்தான். செவ்வேந்தியின் உத்தரவுக்குப் பணிந்து மாலுமிகள் வந்தியத்தேவன், திருமலை முதலியோரை பூத தீவுக்குக் கொண்டுவந்து சேர்த்தார்கள்.. கலத்தை நங்கூரம் பாய்ச்சி நிறுத்தினர். ஒரு படகு கீழே இறக்கப்பட்டது.
வீரர்கள் தண்ணீர் குடுக்கைகளை கயிற்றின் மூலம் முதுகில் கட்டிக் கொண்டார்கள். இரு மாலுமிகள் துடுப்பு போட, வந்தியத்தேவனும், திருமலையும் செவ்வேந்தியையும் கூட ஐந்து வீரர்களையும் அழைத்துக்கொண்டு கரையின் தென்பக்கம் வந்தனர்.
வந்தியத்தேவன் மாலுமிகளைக் கரையோரமாக தீவை வலம் வரச் சொன்னான். இருவரும் வீடு ஏதாவது தென்படுகிறதா என்று கரையை நோக்கிப் பார்த்த வண்ணமிருந்தார்கள்..

சிறிது தூரம் வந்ததும் கரையோர மரங்களுக்கும் புதர்களுக்குமிடையே ஒரு வீட்டின் கூரை தெரிந்தது.

படகைக் கரையோரம் சென்று நிறுத்துமாறு வந்தியத்தேவன் ஆணையிட்டான்.. அவ்வாறே படகு நிறுத்தப்பட்டு எல்லோரும் இறங்கிப்   படகை மண்ணில் இழுத்து இருத்தினார்கள்.

வந்தியத்தேவன் வீட்டை நோக்கி நடந்தான். மற்றவரும் அவனைத் தொடர்ந்தனர். சிறிய வீட்டின் வாயிலை அடைந்ததும் வந்தியத்தேவன் வீடு பூட்டப்பட்டிருப்பதைக் கண்டான்.

சுற்றுமுற்றும் தன் கண்களைச் சுழலவிட்டு, யாரேனும் தென்படுகிறார்களா என்று பார்த்தான். கண்ணுக்கெட்டிய தூரம் வரை யாரையும் காணவில்லை.

செவ்வேந்தியிடம் பூட்டை உடைக்குமாறு பணித்தான். வீரர்கள் பூட்டை உடைத்தார்கள்..

அவர்களை வெளியிலேயே காவலிருக்கச் செய்துவிட்டு, திருமலையும் வந்தியத்தேவனும் உள்ளே நுழைந்தார்கள்.
உள்ளே சென்ற வந்தியத்தேவனும், திருமலையும் சிறிது நேரம் கழித்து வெளியே வந்தார்கள்.

ஆனால்..

அங்கே அவர்களுக்கு ஏமாற்றமே மிஞ்சியது.
“திருமலை!உள்ளே நன்றாக சோதனை செய்தும் பயன் ஒன்றுமில்லையே! உள்ளே ஒரு புத்தர் சிலையைத் தவிர வேறேதுமில்லையே! ஒன்றும் புரியவில்லை! நமது முயற்சி வீண்தானா?” என்றான் கவலையுடன் வந்தியத்தேவன்.

திருமலை தனது பாதி மழித்த தலையை கையால் ஒருதரம் தடவிக் கொண்டான்!

“இல்லை வந்தியத்தேவா..சிறிது பொறு. நாம் சற்று வெளிப்புறமாகப் பார்ப்போம். நீ இடதுபுறமாகச் செல். நான் வலதுபுறம் பார்க்கிறேன்” என்று கூறி மளமளவென்று தனது சரீரத்தைத் தூக்கிக்கொண்டு நடக்க ஆரம்பித்தான் வந்தியத்தேவனின் பதிலை எதிர்பாராமலே.
வீட்டைச்சுற்றி வலம் வந்தான். கிழக்குப் பக்கத்துச் சுவற்றை வந்தடைந்ததும், அவனுக்கு தலையும் புரியவில்லை, காலும் புரியவில்லை. சந்தோஷ மிகுதியில் அவன் கூவத்தொடங்கினான்.

“வந்தியத்தேவா!கவலை வேண்டாம்! நமக்கு வேண்டியவை வீட்டின் இந்தச் சுவற்றில் இருக்கின்றன” என்றான்.

அவன் கூக்குரலைக் கேட்டவுடன் வந்தியத்தேவன் அவன் நின்றிருந்த இடத்தை நாடினான்.

அங்கு பாறைச் சுவற்றில் தமிழில் இடதிலிருந்து வலமாய் எழுத்துக்கள் செதுக்கப்பட்டிருந்தன. அவைகள் ஸ்ரீராமஜயம் எழுதுவதுபோல் முதலிலிருந்து கடைசிவரை தொடர்ச்சியாக எழுதப்பட்டிருப்பதைக் கண்டார்கள்.

புத்தம் சரணம் கச்சாமி தர்மம் சரணம் கச்சாமி சங்கம் சரணம் கச்சாமி புத்தம் சரணம் கச்சாமி தர்மம் சரணம்..

அவைகள் ஏதோ மலைத்தொடர் போல் தொடர்ச்சியாக நீண்டுகொண்டே போயின.

இதனைப் பார்த்த வந்தியத்தேவன்.. சிறிது சிந்தனைக்குப் பின் திருமலையைப் பார்த்து “இந்த எழுத்துக்கள் நம்மை வேண்டுமென்றே, ஏமாற்றுவதற்காக செதுக்கப்பட்டிருக்கிறதுபோல் தோன்றுகிறது. இந்த ஆயிரக் கணக்கான எழுத்துக்களின் இடையே ஏதாவது குறிப்புகள் மறைந்திருக்கலாம்!” என்று கூறி செவ்வேந்தியைப் பார்த்து “செவ்வேந்தி, இந்த புத்த மகா வாக்கியங்களைத் தவிர வேறு மாற்றான வார்த்தைகள் இடையே செதுக்கப்பட்டிருக்கின்றனவா என்பதை முதலிலிருந்து தொடங்கி கடைசி வரை ஆராய்ந்து பார்த்துச் சொல்” என்றான்.
செவ்வேந்தி அவ்வாறே ஆராய்ந்து மிகவும் உன்னிப்பாகப் பார்க்கத் தொடங்கினான், பாதி வரை மாற்றான எழுத்துக்கள் ஏதும் இல்லை.
தொடர்ந்து அலசிக் கொண்டிருந்தான். திடீரென்று..
“வந்தியத்தேவரே, நீங்கள் சொன்னது உண்மைதான்.முதல் எழுத்து ‘கி’ தென்படுகிறது அதற்குபின் இடை இடையே ஒவ்வொரு தனியான எழுத்து ஆங்காங்கே புகுத்தப்பட்டிருக்கிறது” என்றான்.

மகிழ்ச்சியுடன் திருமலையை நோக்கித் திரும்பிய வந்தியத்தேவன், “செவ்வேந்தி! நீ சொல்லும் எழுத்துக்களை நான் தரையில் அப்படியே எழுதுகிறேன்” என்று ஒரு குச்சியைக் கொண்டு எழுதலானான்.
செவ்வேந்தி படித்துச் சொல்லச் சொல்ல எழுத்துக்கள் பிரிக்கப்பட்டன.
முதலில் ‘கி..ழ..க்..கு’ என்று தொடங்கி சொல்லிக்கொண்டே போனான். வந்தியத்தேவன் தரையில் குச்சியால் அவன் சொன்ன வார்த்தைகளை ஒன்றன்பின் ஒன்றாக எழுத ஆரம்பித்தான். இடை இடையே அவன் கண்டுபிடித்துச் சொன்ன வார்த்தைகள் கடைசியாக முடிவடைந்தன. வந்தியத்தேவன் எழுதிய வார்த்தைகள்..

வந்தியத்தேவன் சிறிது நேரம் அதை உற்றுப் பார்த்து தெளிவாக்க ஆலோசனை பண்ணினான்! விடை கிடைத்தது! கீழே வார்த்தைகளை விளக்கம் தரும் வகையில் எழுதினான்:

வந்தியத்தேவனும் திருமலையும் மண்டைகளைப் பிய்த்துக்கொண்டு வார்த்தைகளின் நோக்கத்தை அறிய முயன்றார்கள்.
வந்தியத்தேவன் “இந்த வார்த்தைகளில் மறைந்திருக்கும் புதிர் பொக்கிஷங்களை அடைவதற்கான வழியைச் சொல்லுகின்றன போலும்! முதல் புதிர் ‘கிழக்கு.’ இந்த இடத்திலிருந்து மறைந்திருப்பவை கிழக்கு திசையில் இருப்பதாக அறிவிக்கிறது” என்றான்.

“இரண்டாம் எழுத்து ‘கால்வாய்’ நாம் செல்லும் பாதை ஒரு கால்வாயில் கொண்டுபோய்ச் சேர்க்கும்” என்றான் திருமலை.

“நாம் இதுவரை எடுத்திருக்கும் விடைகளை மனதில் வைத்துப் பார்க்கும்போது கால்வாயின் முடிவில் வடக்கு நோக்கிச் செல்ல வேண்டும் என்று சொல்லப்பட்டிருக்கிறது.அங்கு ஒரு பாறை! அதை அடைவதற்கான வழி இந்தப் புதிர்களில் கிடையாது! அதைப் பற்றி தெரிந்துகொள்ள கால்வாயின் முடிவில் ஏதாவது குறிப்புகள் அல்லது வழிகள் தென்படலாம்! பாறையின் கீழே மறைந்திருக்கும் இடத்தைப் பற்றி ஏதோ விளக்கம் கொடுத்திருப்பதாகத் தெரிகிறது. மேலே ஏதோ புலப்படும் என்ற புதிரின் விடை அங்கு சென்றபின்தான் ஆராய்ந்து கண்டுபிடிக்க வேண்டும்” என்றான் வந்தியத்தேவன்.
“சபாஷ்!வந்தியத்தேவா, நாம் இப்போதே கிழக்கு நோக்கிச் சென்று கால்வாயைக் கண்டுபிடிப்போம்” என்றான் திருமலை.

எல்லோரும் கிழக்கு நோக்கி நடக்கலானார்கள்.
சிறிது நேரம் கழித்து சதுப்புநிலக் கால்வாய் ஒன்று தென்பட்டது. இயற்கையால் ஆக்கப்பட்ட கடல் தண்ணீர் நிறைந்த கால்வாய் கடற்கரையின் தென் பக்கத்திலிருந்து தொடங்கி வடக்கு திசையில், நீளமாக ஒரு நீண்ட ஆறுபோல் வளைந்து வளைந்து சென்றது. அங்கிருந்து பார்க்கும்போது முடிவில்லாத கால்வாய் போன்று தோன்றியது.

வந்தியத்தேவன் கால்வாயை அடைந்ததும் கிழக்கிலிருந்து திசையைத் திருப்பி வடக்கு வழியாக கால்வாயை ஒட்டி எல்லோரையும் அழைத்துச் சென்றான்.

சென்று கொண்டே இருந்தார்கள். ஆனால் முடிவு வருவதாக இல்லை! அவர்களின் மனோநிலை அவ்வாறு இருந்தது! ஓரிரு காத தூரம் வரை வந்திருப்பார்கள்! ஆரம்பம் என்றால் முடிவு ஒன்று இருக்கத்தானே வேண்டும்! அந்த கால்வாய் ஒரு மலைத் தொடரின் அடிவாரத்தில் வந்து முடிவடைந்தது.

வந்தியத்தேவன் எல்லோரையும் கையைக் காட்டி நிறுத்தினான். வடக்கில் கால்வாய் முடிந்த இடத்திலிருந்து, தொடர்ந்து அதே திசையில் மேற்கொண்டு ஏதாவது பாறை தென்படுகிறதா என்று பார்த்தான். மலையைத் தவிர பாறை அங்கு எங்கும் காணோம்!

சுற்றுமுற்றும் பார்த்துக் கொண்டிருந்த போது..
“அதோ!மலையின் நடுவில் பார்! அங்கு ஓர் தனி பாறை தென்படுகிறது. புதிரில் கூறப்பட்டிருந்தது போல் இங்கிருந்து வடக்கில்தான் இருக்கிறது. அந்தப் பாறையைத் தவிர பக்கத்தில் வேறு பாறைகள் இல்லை!” என்று உள்ளம் பொங்கக் கூறினான்.

“சரி திருமலை..நாம் அந்தப் பாறையை நோக்கி நகர்வோம்” என்று கூறி அனைவரையும் அப்பாறையை நோக்கித் திருப்பினான் வந்தியத்தேவன்.
எல்லோரும் பாறையை நோக்கிப் பயணத்தைத் தொடங்கினார்கள். மலையில் பாறையின் தென்பாகத்தை அடைந்தார்கள்.
பாறை இரண்டு ஆட்கள் உயரமும், மேலே சுமாரான சமதரையும் இருப்பதையும் கவனித்துக் கொண்டான் வந்தியத்தேவன்.

“அடுத்த புதிர் ‘கீழே விளக்கம்’ அல்லவா?அப்படியென்றால் பாறையின் கீழ் ஏதாவது தென்படுகிறதா என்று பார்க்கலாம்” என்றான் வந்தியத்தேவன்.

அவனும் திருமலையும் பாறையைச் சுற்றி முழுவதையும் அலசினார்கள். ஒன்றும் பயனில்லை. பாறையைச் சுற்றிலும் புதர் வளர்ந்து மண்டியிருந்தது.

வந்தியத்தேவன் “திருமலை, ‘கீழே விளக்கம்’ என்ற புதிரின் விடை பாறைக்கு அருகில் மண்டியிருக்கும் புதரை அகற்றினால் தெரியக்கூடும்” என்றான்.

திருமலை அதை ஆமோதித்தான்.

இருவரும் மற்றவர் உதவியோடு பாறையைச் சுற்றிலும் அடர்ந்திருந்த புதர்களைத் தங்களின் வாளினால் வெட்டி அகற்ற ஆரம்பித்தார்கள்.
சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு வீரன் ஒருவன் “செவ்வேந்தி அவர்களே, இங்கு பாறையில் ஏதோ தென்படுகிறது” என்று கூவினான்.

அனைவரும் அவ்வீரன் இருந்த இடத்திற்குச் சென்றனர். அங்கு நீண்ட சதுரமான திசைகாட்டியைப்போல் கல் ஒன்று, பாறையின் ஓரமாக நிறுத்தி வைக்கப்பட்டிருப்பது, புதர்களை நீக்கியதால் தெரிய வந்தது. அதில் ஏதோ செதுக்கப்பட்டிருந்ததை வந்தியத்தேவன் கவனித்தான்.
அதில் ஒரு மலையின் வடிவம் செதுக்கப்பட்டிருந்தது. ஒரு உருண்டைக் கல் மலையின் உச்சியின் சிறிது சரிவில் நன்றாக அமர்ந்திருந்தது! கீழே விழுந்துவிடாமல் சரிவில் இருந்தது ஒரு பெரும் அதிசயமாய் காணப்பட்டது! கல்லின் கீழ் ஒரு பெட்டி வைக்கப்பட்டிருந்ததையும், பெட்டியின் மேல் ஒரு மீனின் சின்னம் இருந்ததையும் கல்லில் செதுக்கப்பட்டிருந்தது. இவைகள் அனைத்தையும் அவர்கள் கண்டார்கள்!
திருமலையிடம் “கடைசியில் நாம் எதைத்தேடி வந்தோமோ அதன் இருப்பிடத்தைப்பற்றிய உண்மை தெரிந்துவிட்டது. ஆனால் எங்கே இருக்கிறது இந்த மலையும், உருண்டைக் கல்லும்?” என்றான் வந்தியத்தேவன்.

திருமலை “இதற்கான விடை கடைசி புதிரான ‘மேலே புலப்படும்’ என்பதில் இருக்கலாம்” என்றான்.

வந்தியத்தேவனும் திருமலையும் சிறிது நேரம் சிந்தித்தார்கள்.
“ஏன் திருமலை ஒருவேளை பாறையின் மேல் நமக்கு வேண்டியவைகளைப் பற்றிய மற்றும் ஒரு குறிப்பு கிடைக்குமோ என்னவோ?” என்று வினவினான் வந்தியத்தேவன்.

அதற்கு திருமலை “உண்மைதான் வந்தியத்தேவா. அப்படியாகத்தான் இருக்கவேண்டும். இவ்வளவு தூரம் வந்துவிட்டு அதையும் பார்க்காமல் போகமுடியாது. அதையும் பார்த்துவிடுவதே நல்லது” என்று ஆமோதித்தான்.

“திருமலை அதிலும் ஒரு சிக்கல் இருக்கிறது.இரண்டு ஆட்கள் உயரமான பாறை, செங்குத்தாக மற்றும் வழுமனாக இருப்பதால் அதில் ஏற ஏணி வேண்டும் அல்லது யுத்தத்தில் கையாளப்படும் இடுப்புடன் கூடிய கயிறு தேவை. அவை இரண்டும் நம்மிடம் இப்போது இல்லை. வேறு வழி கண்டு பிடித்தாக வேண்டும்” என்றான் வந்தியத்தேவன்.

ஒரு வழியும் அவர்களுக்குப் புலப்படாததால், கடைசியாக இதைப் பற்றி பேசி விவாதிக்க செவ்வேந்தியை அழைத்துப் பேசிப் பார்க்கலாம் என்று முடிவுக்கு வந்தார்கள் இருவரும்..

செவ்வேந்தி “கவலையைவிடுங்கள். இது எங்களுக்கு ஒரு பிரச்சனையே அல்ல! போர்ப் பயிற்சியில் இதை கையாளுவதைப் பற்றி நிறையவே கற்றிருக்கிறோம். ஒரு கணம் எனக்கு அவகாசம் கொடுங்கள்” என்று பதில் அளித்து வீரர்களிடம் சென்று கிசுகிசுத்தான்.

மூன்று வீரர்கள் வரிசையாக பாறையைப் பார்த்த வண்ணம் நின்றார்கள். நடுவில் இருந்தவனின் தோள்களில் பக்கத்திலிருந்தவர்கள் தலைக்கு ஒரு கையைப் போட்டு பிடித்துக் கொண்டனர். பிறகு மூவரும், பின் பக்கம் நான்கு கை விரல்களைக் கோர்த்து இரு கோப்பைகளாக்கினர். திருமலையும் செவேந்தியும் மூன்று வீரர்களுக்கு முன் வந்து நின்று கொண்டார்கள். இப்போது ஒரு வீரன் இடது பக்க கிண்ணத்தில் தன் ஒரு காலை வைத்து, இடப் பக்கமிருக்கும் இரு தலைகளிலும் தன் கைகளினால் அமுக்கி, நடுவரின் இடப்பக்க இரு தோள்களில் முதலில் தன் ஒருகாலைப் பொருத்தி, பின் மற்ற காலையும் வைத்து, மெதுவாக எழுந்து, இருகைகளையும் பாறையில் இருத்தி நன்றாக பாறையின் முன் சாய்ந்து கொண்டான்.

செவ்வேந்தி அவன் இரு கால்களை நன்றாகப் பிடித்துக் கொண்டான். அடுத்த வீரன் அவ்வாறே வலப் பக்கம் செய்தான். அவனிரு கால்களையும் திருமலை பிடித்துக் கொண்டான். இப்போது மேலிருக்கும் இருவரும் நான்கு கை விரல்களைக் கோர்த்து இரு கோப்பைகளாக்கினர்.
எஞ்சியிருந்த மாலுமிகள் வந்தியத்தேவனுக்கு உதவி செய்ய, அவன் இரு கோப்பைகளிலும் கால்களை வைத்து, தலைகளில் கைகளை வைத்து அமுக்கி, நடுவரின் தோளில் இரு கால்களையும் வைத்து மேலிருப்பவர்களின் உடம்பைப் பற்றியபடியே ஏறி நின்றான். பிறகு அதைப் போலவே மேலிருப்பவர்களின் தோள்களில், பாறையில் சாய்ந்த வண்ணம் ஏறலானான்.

வந்தியத்தேவனின் கால்கள் கிட்டத்தட்ட பாறையின் சமதரைக்கு இணையாக இருந்ததால், குனிந்து தரையில் கைகளை வைத்தபடியே ஏறி பாறையின் மேல்பாகத்திற்கு வருவதற்கு அதிக நேரம் பிடிக்கவில்லை. அங்கிருந்து தாவி பாறையில் ஏறி நின்றான்.
பாறையின் மேல்பாகத்தை முற்றிலும் நன்றாகச் சோதனை செய்தான். மூலை முடுக்கெல்லாம் தேடினான். என்ன ஏமாற்றம்! ஒரு குறிப்பும் தென்படவில்லை!

“திருமலை, இங்கு ஒரு விவரமும் இல்லை!இது பெரிய ஏமாற்றமே. இவ்வளவு சிரமப்பட்டும் பலன் இல்லாமல் போய்விட்டது” என்று பெருங் குரலில் கூறினான் வந்தியத்தேவன்.

பிறகு பாறையின் மறு பக்கத்தை நோக்கினான்.

மலையின் எஞ்சியிருந்த மேல் பாகம் தெரிந்தது. அதன் உச்சித் தொடர் நீண்ட நேர் கோடுபோல் இருந்தது ஒரு அதிசயமாகத் தென்பட்டது. உச்சியை அடைய சிறிது தூரமே பாக்கி இருந்தது. இதையெல்லாம் கவனித்த வந்தியத்தேவன்செவ்வேந்தியிடம் “கீழே வர இருக்கிறேன்” என்று கூறி சிறிது நேரத்தில், ஏறியதைப் போலவே இறங்கி வந்து அவர்கள் முன் நின்றான்.

“திருமலை, நமக்கு வேண்டியவைகள் இங்கில்லை” என்று மலையின் உச்சியைக் காண்பித்து “ஒருவேளை அங்கே புலப்படும்” என்றான்.
எல்லோரும் மறுபடி நடந்து உச்சியை அடைந்தார்கள். மறு பக்கத்தை நோக்கினார்கள். அவர்களின் கண்களை அவர்களால் நம்பமுடியவில்லை! மலையின் மறுபக்கத்தில் ஒரு பசுமை நிறைந்த பள்ளத்தாக்கு. சிறிது தூரத்தில் மரங்களும் செடிகளும் நிறைந்த ஒரு குன்று. அதன் சிகரம் இந்த மலையின் பாதி உயரமிருக்கும். சிகரத்தின் உச்சியிலிருந்து சிறிது கீழே சரிவில், ஒரு உருண்டைக் கல்லின் மேல் பாகத்தின் முக்கால் பகுதி, பக்கவாட்டில் நீட்டிக் கொண்டிருந்தது!
குன்றின் மறு பகுதியின் கீழே கடல் நீர். அது தீவின் மறு பக்க முடிவாக இருக்கலாம்! இவற்றையெல்லாம் எல்லோரும் கண்டார்கள்!

“இறுதியில் நமக்கு வேண்டியவைகள் இருக்கும் இடத்தைக் கண்டு பிடித்துவிட்டோம்!வாருங்கள். அங்கு செல்லலாம்” என்று வந்தியத்தேவன் மலையின் மறுபக்கத்தில் இறங்கி நடக்கலானான். பள்ளத்தாக்கு மூலம் குன்றை சென்றடைய விரும்பினான். அனைவரும் அவனைப் பின் தொடர்ந்தனர்.

எல்லோரும் பள்ளத்தாக்கில் இறங்கி சிறிது நேரம் சமதரையில் நடந்து குன்றின் அடிவாரத்திற்கு வந்து சேர்ந்தார்கள்.

குன்று ஏறிச் செல்ல இயன்றதாய் அமைந்திருந்தது. உருண்டைக் கல்லின் அருகாமையில் வந்துசேர அவர்களுக்கு அதிக நேரம் பிடிக்கவில்லை.
வந்தியத்தேவன் கல் அமர்ந்திருந்த இடத்தைக் கவனித்தான். அதைச் சுற்றிலும் பார்த்தான். நன்கு ஆராய்ந்தான். கைகளைக் கட்டிக்கொண்டு இரண்டு மூன்று தரம் குறுக்கும் நெடுக்குமாக நடந்தான்.

திருமலையும் அவன் பங்குக்கு கையைப் பிசைந்துகொண்டு மனதை அலசி ‘எப்படி அந்தக் கல்லை நகர்த்துவது?’ என்பதைப்பற்றி யோசித்துக் கொண்டிருந்தான்.

இருவருக்கும் அதற்கான பதில் கிடைக்கவில்லை.

வந்தியத்தேவன் “மகிந்தன் யாரும் எளிதில் செய்ய இயலாத காரியத்தை எப்படியோ சாதித்திருக்கிறான்! கல்லின் அடியில் பொக்கிஷம் இருப்பது உண்மை! அதை அவனால் எப்படி அந்த இடத்தில் வைக்க இயன்றது? மாபெரும் சாதனை!” என்றான். பிறகு மேற்கு வானத்தை நோக்கி “சூரிய அஸ்தமனம் தொடங்க ஆரம்பமாகியிருக்கிறது. இனிமேல் பொக்கிஷத்தை அடையும் வழியைக் கண்டுபிடித்து, அதை இருட்டுவதற்குள் வெளிக் கொண்டுவருவது என்பது இயலாத காரியம். நாம் இப்போது படகுக்குத் திரும்பலாம். கலத்திற்குச் சென்று உண்ட பிறகு இரவில் அடுத்த காரியத்தை எப்படித் தொடங்கி முடிப்பது என்பதைப் பற்றி யோசிக்கலாம்” என்றான்.

எல்லோரும் வந்த வழி நடக்கலாயினர்.

ஆனால்..
அவர்களை இரு நரிக் கண்கள் நோட்டமிடுவதை யாரும் கவனிக்கவில்லை.

குன்றுக்கு வெகு தொலைவில் ஒரு புதருக்கு பின்னால் மறைந்திருந்த சோமன்சாம்பவன், வந்தியத்தேவன் குழுவினர் நடவடிக்கைகளை இமை கொட்டாது, இரத்தம் கொதிக்கப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். அவர்கள் மறைந்ததும், வெளியில் வந்து தீவின் வட கடற்கரைக்குத் தலை தெறிக்க ஓடினான். படகில் ஏறி படகோட்டியிடம் வேகமாக வடக்குப் பக்கம் வலிக்கச் சொன்னான்.

மற்றவர்கள் நடந்து வந்துகொண்டிருந்த போது “நீ கொல்லிமலையில் கண்ட விவரத்தின்படி நாம் காலம் கடத்தும் ஒவ்வொரு கணமும் கடல் கொள்ளைக்காரர்களுக்கு சாதகமாய் அமையப்போகிறது. எந்த நேரத்திலும் அவர்கள் வந்து நமக்குத் தொல்லை கொடுக்கலாம்! என்று வந்தியத்தேவனிடம் கூறினான் திருமலை.

“அது முற்றிலும் உண்மை.இடும்பன்காரி கொல்லப்பட்டது இப்போது அவர்களுக்குத் தெரிந்திருக்கும். எனக்குக்  கிடைத்திருக்கும் இந்த அரிய ஒரு நாள் சந்தர்ப்பத்திற்கு இப்போது பங்கம் விளையலாம்! அடுத்த நாள் அவர்கள் தொடங்க இருந்த பயணத்தை முதல் நாளிலேயே ஆரம்பித்திருக்கலாம்.. “ என்று வந்தியத்தேவன் சிறிது நேரம் மௌனமானான்.

இப்போது பாறைக்கு வெகு அருகில் அவர்கள் நடந்து வந்திருந்தார்கள்.
வந்தியத்தேவன் முகம் திடீரெனத் தெளிவடைந்தது. திருமலையின் தோளில் கையைப்போட்டு அவன் காதருகில், பாறைக்கருகில் இருந்த புதரைச் சுட்டிக்காட்டி என்னவோ சொன்னான். பிரகாசமடைந்த திருமலை, அவன் சொன்னதை ஆமோதித்தான்.

“நாளை விடியுமுன்னே நாங்கள் கிளம்பி எப்படியாவது பொக்கிஷங்களைப் பெறுவதற்கான வழியைக் கண்டுபிடித்து அவைகளை மீட்போம் என்பது உறுதி!நீ நமது கலத்திலிருந்து மற்றுமொரு படகில் மாதோட்டம் சென்று, வேளார் அனுமதியுடன் மூன்று போர்க் கலங்களுடன் இங்கு வந்து சேர்” என்றான் வந்தியத்தேவன்.
சரியென்று தலையை ஆட்டி திருமலை ஆமோதித்தான்.

படகு கலத்திற்கு வந்தவுடன், எல்லோரும் தயார் செய்யப்பட்டிருந்த உணவை உண்டார்கள். பின் திருமலை வேறொரு மாலுமியுடன் மற்றுமொரு படகில் மாதோட்டத்திற்கு விரைந்தான். வந்தியத்தேவன், செவ்வேந்தியிடம் விடிகாலையில், சூரியன் உதிக்கு முன்பே தீவுக்குச் செல்ல ஆயத்தம் செய்யும்படி ஆணையிட்டான். பின்பு எல்லோரும் உறங்கச் சென்றார்கள்.

வந்தியத்தேவன் நீண்ட யோசனைக்குப் பிறகு மனம் தெளிந்தவனாய் உறங்கலானான். ஏன் நீண்ட நாட்களுக்குப் பிறகு என்றும் சொல்லலாம்.

(தொடரும் )

அத்தியாயம் 09. புத்த ஸ்தூபி

வந்தியத்தேவன், திருமலை, செவ்வேந்தி மூன்று நபர்களும் ஏறிய புரவிகள் அனுராதபுரத்தின் தென்மேற்குத் திசையில் விரைந்து கொண்டிருந்தன. வந்தியத்தேவன் பயணத்தின் நோக்கத்தை செவ்வேந்திக்கு விளக்கிக்கொண்டே வந்தான். முடிவில் அவர்கள் அடர்ந்த காட்டுப் பகுதியை வந்தடைந்தார்கள். அங்கிருந்து ஒற்றையடிப் பாதையில் சிறிது நேரம் சென்றார்கள். அது ஒரு மைதானத்தில் கொண்டு வந்து சேர்த்தது. அங்கு அந்த பிரம்மாண்டமான வட்ட வடிவமான உயர்ந்த சுவர்கள் எழுப்பிக் கட்டப்பட்ட கோவில் ஒன்றைக் கண்டார்கள். அதன் நடுவே மிகவும் உயரமான ஒரு புத்த ஸ்தூபியும் இருந்தது. கோவிலைச் சுற்றிலும் நிறைய ஜன்னல்கள் காணப்பட்டன. ஒரே ஒரு வாயில் மட்டும் இருந்தது. மைதானத்தைச் சுற்றிலும் காட்டுச் செடிகளும், புதர்களும் தாறுமாறாய் வளர்ந்து, கவனிப்பார் அற்று மண்டிக் கிடந்தன. அது இந்தப் பகுதிக்கு வந்து போவோர் மிகக் குறைவு என்பதைத் தெரிவித்தது.

கோவிலை அடைந்ததும் மூவரும் குதிரையிலிருந்து இறங்கி முகப்பு வாயிலுக்கு வந்துசேர்ந்தார்கள். அதிசயமாகக்  கதவு திறந்திருந்தது! சுற்றுமுற்றும் பார்த்த அவர்கள் உள்ளே எட்டிப் பார்த்தார்கள். ஒரு புத்த பிட்சு உள்ளிருந்து வெளியே வந்து,

‘புத்தம் சரணம் கச்சாமி,                                                                                                 தர்மம் சரணம் கச்சாமி,                                                                                                 சங்கம் சரணம் கச்சாமி’

என்று கூறி அவர்களை வணங்கிவிட்டு சுவற்றில் மாட்டியிருந்த தீப்பந்தத்தைச் சுட்டிக் காட்டிவிட்டு வெளியில் சென்றார். இருவரும் வெளியில் வந்து சுற்றுமுற்றும் பார்த்தபோது அவர் கோவிலில் இருந்து வெளிநோக்கிச் சென்றுகொண்டிருப்பதைக் கண்டார்கள்.

வந்தியத்தேவன் “இந்த இடத்தைச்  சுத்தம் செய்து கவனித்துவரும் புத்த பிட்சு போலும்! திறந்து வைத்துவிட்டு அவர் இருப்பிடத்திற்கு செல்லுகிறார்! நல்ல சமயம். அவர் திரும்பி வருவதற்குள் நமது காரியத்தை முடிக்க வேண்டும்” என்றான்.

செவ்வேந்தி தீப்பந்தத்தை சுவற்றிலிருந்து எடுத்து கையில் உயரத் தூக்கியபடி வர, அனைவரும் கோவிலினுள் அடியெடுத்து வைத்தார்கள்.

கோவிலின் வட்டவடிவமான சுவற்றில் வர்ணக் கற்களால் ஒட்டப்பட்டு வரைந்த சித்திரங்கள் மேலும் கீழுமாக பெரியதும் சிறியதுமாக நிறைய காணப்பட்டன. முதலில் ஸ்தூபியைச் சுற்றி ஒரு தடவை வலம் வந்து முன்னோட்டம்  விட்டார்கள்.

சித்திரங்கள் மிகவும் அபூர்வமாகவும் அற்புதமாகவும் காணப்பட்டன. சில புத்தரின் வாழ்க்கை வரலாற்றைக் குறித்தன. சில ஜாதகா கதைகளிலிருந்து கூறப்படும் நிகழ்ச்சிகளைச் சித்தரித்தன. வேறு சிலவோ புத்தரின் முந்தைய அவதாரங்களான போதிசத்வாவைப் பற்றி இருந்தன. ஒரு சில எதைப் பற்றி வரையப்பட்டிருக்கிறது என்று புரியாமல் இருவரும் விழித்தார்கள்! கடைசிப் பகுதி வெறுமையாக சித்திரங்களற்று இருந்தது.

“இந்த பெரும் சாதனையைச் செய்தவர்கள், இறுதிப் பகுதியை வரையாமல் விட்டதற்கு ஏதாவது ஒரு நல்ல காரணம் இருக்க வேண்டும்” என்றான் வந்தியத்தேவன் மற்ற இருவரையும் நோக்கி.

மறுபடியும் இருவரும், செவ்வேந்தி முன் செல்ல இரண்டாவது சுற்றைத் தொடங்கினார்கள்.

“புத்தர், ஜாதகா, போதிசத்வா போன்ற சித்திரங்களை ஒதுக்கி வேறு ஏதாவது மாறுதலாகத் தென்படுகிறதா, என்று பார்’ என்று வந்தியத்தேவன் திருமலையிடம் சொன்னான்.

கடைசியாக வெறுமையாய் இருந்த இடத்திற்கு முந்தைய பகுதியை அவர்கள் வந்தடைந்தார்கள். அங்கு வரையப்பட்டிருந்த கிரீடம் ஒன்றை வந்தியத்தேவனின் நுணுக்கக் கண்கள் கண்டு பிடித்தன. அதை திருமலையிடம் கூறினான். இருவரும் அடுத்திருந்த சித்திரங்களை ஆழமாக ஆராய ஆரம்பித்தார்கள்.

அந்த விசித்திரச் சித்திரங்கள் அவர்கள் எதிர்பார்த்து வந்த மர்ம செய்தியை தெரியப்படுத்துவதற்காகவே வரையப்பட்டிருப்பதாக இருவரும் முடிவு கட்டினார்கள்! இதனை மறுபடியும் கருத்திருமனின் கூற்றிலிருந்து நினைவுபடுத்திப் பார்த்தான் வந்தியத்தேவன்

கிரீடத்திற்கு அருகில் கழுத்தில் அணியும் வேலைப்பாடுடன் கூடிய ஆபரணம் ஒன்று வரைந்திருந்தது. யானைமேல் தேவர் ஒருவர் அமர்ந்திருந்தார். யானை வெள்ளை நிறமாக இருந்தது. அந்த யானை மேகத்தில் பறப்பதாக சித்தரிக்கப்பட்டிருந்தது. பின்னர் மன்னர் ஒருவர் சிம்மாசனத்தில் அமர்ந்திருந்தார். யானையிலிருந்து இறங்கியிருந்த தேவர் மன்னருக்கு முதலில் கிரீடத்தைச்   சூட்டினார். பிறகு அந்தஆபரணத்தை மன்னர் கழுத்தில் அந்த தேவரே அணிவிப்பது போல் வரையப்பட்டிருந்தது.

அதன் பிறகு புத்தர்பிரான் மேகத்தில் பறந்து வந்துகொண்டிருப்பதைப்போல் சித்தரிக்கப்பட்டிருந்தது. பின்பு புத்தர் அலைகள் சூழ்ந்த ஒரு நிலப்பரப்பில் இறங்கியிருப்பதைத் தெரிவித்தது. தொடர்ந்து வரையப்பட்டிருந்த சித்திரத்தில் அதே நிலப்பரப்பும், அதில் இரண்டு கொம்புகளுடன் கூடிய பூதம் ஒன்றும் வரையப்பட்டிருந்தது. ஆனால் புத்தர் இதில் இல்லை. இறுதியில் கடற்கரை ஓரத்தில் கருங்கல்லினால் கட்டப்பட்ட ஒரு சிறிய வீடு. சித்திரங்கள் இதோடு முடிவடைந்தன.

இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக்கொண்டு சித்திரங்கள் சொல்லும் செய்தியை அறிந்துகொள்ள முயன்றார்கள். சிறிது நேரம் சென்றது.

வந்தியத்தேவன் “உனக்கு ஏதாவது புரிகிறதா?” என்று திருமலையிடம் கேட்டான்.

“நன்றாகவே புரிகிறது.ஆனால்.. சில புதிர்களும் உள்ளன” என்றான் திருமலை.

“சரி; வா!மீண்டும் அதை உறுதிப்படுத்திக் கொள்வோம்” என்று கூறிய வந்தியத்தேவன் ஒவ்வொன்றாகப் பார்த்து ஆரம்பித்தான்.

“கிரீடம்தான் மணிமகுடம் என்றும், ஆபரணம்தான் இரத்தின ஹாரம் என்பதும் தெள்ளத் தெளிவாகிறது!”

வந்தியத்தேவன் வெண்மையான யானையைச் சுட்டிக்காட்டி “இது தேவேந்திரனின் வாகனமான ஐராவதமாக இருக்கலாம்!” என்றான்.

“அப்படியானால் அதில் அமர்ந்து பறந்து வருபவர் தேவேந்திரனாக இருக்க வேண்டும்” என்று முடித்தான் திருமலை.

“நன்கு!கண்டுபிடித்துவிட்டாய்! மன்னனின் பின்பக்கத்தில் கொடி ஒன்று பறப்பதை நோக்கினாயா? அதில் மீன் சித்தரிக்கப்பட்டிருக்கிறது பார்! மன்னர் பழம் பெருமை வாய்ந்த பாண்டியனாய் இருக்க வேண்டும்.”

“மணிமகுடத்தைச் சூட்டி தேவேந்திரன் இரத்தின ஹாரத்தை பரிசாக அணிவிப்பது இப்போது தெளிவாகிறது!”

‘ஆம்!இப்போது புத்தர் முதன் முதலில் பறந்து வந்து ஈழத்தில் இறங்கியதாகக் கூறப்படும் இடம் இது என்று நினைக்கிறேன்.! இடம் அலைகள் சூழ்ந்த நிலப்பரப்பைக் குறிக்கிறது! இடத்தின் பெயர் கூட..”

“தீவு!ஆம். இப்போது ஞாபகம் வருகிறது. போத தீவு!”

“அடுத்ததை நோக்கினாயா?அதில் சித்தரிக்கப்பட்டிருக்கும் இரட்டைக் கொம்பு உள்ள பூதம்.. இது என்னவாக இருக்கும்?”

“அதே போத தீவில் இருப்பதாக வரையப்பட்டிருக்கிறது. பூதத்திற்கும் போத தீவுக்கும் ஏதாவது சம்பந்தம் இருக்கலாம்!”

‘சந்தேகமில்லை!போத தீவின் பெயர் நாளடைவில் மருவி பூத தீவாக மாறியதைத்தான் இது தெரிவிக்கிறது” என்றான் வந்தியத்தேவன்.

மறுபடியும் வந்தியத்தேவன் “பொக்கிஷங்கள் பூதத் தீவில்தான் மறைத்து வைக்கப்பட்டிருக்கின்றன. எனினும் எனக்கு ஒரு சந்தேகம். அனுராதபுரத்திற்கு பக்கத்தில் இருக்கும் இந்த புத்த ஸ்தூபியும், பூத தீவும் நம் கட்டுப்பாட்டில்தானே இருக்கின்றன. அப்படியிருக்க மகிந்தன் ஏன் அதை இந்த இடங்களில் கொண்டு வந்து எப்படி வைத்தான்? அதுதான் புரியவில்லை!” என்றான்.

“அதுதான் மகிந்தனின் மிகப்பெரிய சாதுர்யம்!! இதை வேண்டுமென்றே செய்திருக்க வேண்டும். பொக்கிஷங்கள் சோழர் கட்டுப்பாட்டு இடங்களில் இருக்க வாய்ப்பில்லை என்றும் மகிந்தன் பிரதேசங்களிலேயே தேட முயல்வார்கள் என்பதுதான் அவனுடைய சித்தாந்தம்!” என்று பதிலளித்த திருமலை “ஆனால் பூத தீவில் எங்கு மறைக்கப்பட்டிருக்கிறது என்பதை சித்திரங்கள் விளக்கவில்லையே” என்றான்.

வந்தியத்தேவன் “கடற்கரையில் தனித்திருக்கும் வீட்டை கவனித்தாயா? உன் கேள்விக்கான விடை அதற்குள்ளிருந்து கிடைத்தாலும் கிடைக்கலாம்” என்றான்.

“சரி; மேற்கொண்டு என்ன செய்வது?அனைத்துச் சித்திரங்களையும் பார்த்தாகிவிட்டது. அடுத்து..?” என்று வினா எழுப்பினான் திருமலை.

“மீண்டும் பயணம்தான்.வா, செல்வோம்” என்று திரும்பினார்கள் மூவரும்.

செவ்வேந்தி சுவற்றில் தீப்பந்தத்தைப் பொருத்தினான். இருவரும் இதுவரை சேகரித்த விவரங்களில் திருப்தி அடைந்தவர்களாய் வெளியில் வருவதற்கும் பிட்சு இருப்பிடத்திலிருந்து திரும்பி வருவதற்கும் சரியாய் இருந்தது. நன்றி கூறிவிட்டு மூவரும் புரவிகளில் ஏறி மாதோட்டத்தை வந்தடைந்தார்கள்.

(தொடரும் )

அத்தியாயம் 06.                                          கொல்லிமலை

கொல்லிமலைப் பகுதியையும் சுற்றுவட்டாரத்தையும், இந்த வரலாறு நடந்த சுமார் எண்ணூறு வருடத்திற்குமுன், வல்வில்ஓரி என்னும் மன்னன் அரசாண்டு வந்தான். அவன் மிகச் சிறந்த கொடை வள்ளல். வீரத்திலும் சிறந்து விளங்கினான். போரில் பல நாடுகளை வென்று அதிபதியானான். அவன் வீரத்தைப் பற்றி இதிகாசங்களிலும் அங்கு வழங்கி வரும் நாட்டுப் பாடல்கள் மூலமாகவும் தெரிந்துகொள்ளலாம். வில்லம்புக் கலையில் அவனை மிஞ்ச ஒருவரும் இல்லை என்று அவைகளில் பேசப்படுகிறது. அவன் வில்லிலிருந்து கிளம்பிய ஒரே அம்பு, ஒரு சிங்கத்தையும், மானையும், கரடியையும் கடைசியாக ஒரு காட்டு எருமையையும் கொன்றது என்பதை அதன் மூலம் தெரிந்து கொள்ளலாம். அந்த வம்சத்தில் உதித்தவன் தற்போதைய கடம்பூர் குறுநில மன்னன் சம்புவரையர். அவன் மகன், இளவரசன் கந்தமாரன் தஞ்சையில் தங்கியிருந்த மாளிகைக்கு நமது நண்பர்கள் இருவரும் வந்து சேர்ந்தனர்.

கந்தமாரன் இருவரையும் வரவேற்றான். வந்தியத்தேவனைக் கட்டித் தழுவி “நண்பா, நலமா? கடம்பூர் மாளிகை தீக்கிரையான பின் புது மாளிகையைப்பாலாற்றுக்கு வடக்கே வல்லத்திற்கு அருகாமையில் கட்ட ஆரம்பித்திருக்கிறோம். இனி நாமிருவரும் அடிக்கடி சந்திக்கும் வாய்ப்பு இருக்கிறது” என்று நாத்தழுதழுக்கக் கூறினான்’.

அதற்கு வந்தியத்தேவன் “நான்கூட வல்லத்தில் மாளிகை கட்டும் வேலையை ஆரம்பித்துள்ளேன். நான் இங்கே உன்னைப் பார்க்க வந்தது, வேறு காரியத்திற்காக உன் உதவியை நாட” என்றான்.

“என்ன உதவி வேண்டுமானாலும் கேள். தயங்காமல் அதை செய்து முடிப்பது நண்பனான என் தலையாய கடமை” என்றான் கந்தமாரன்.

வந்தியத்தேவன் நடந்த சம்பவங்களைக் கூறிச் சித்திரங்களில் கணித்தவற்றை விளக்கினான். பிறகு “நண்பா, உன் பூர்வீகமான கொல்லிமலையில் பெரியகோவிலூர்அரப்பள்ளீஸ்வரர் சிவன்கோவிலில் அடுத்த பௌர்ணமித் திங்களன்று நடுநிசியில் ஆபத்துதவிகள் கூட்டம் நடைபெறவிருக்கிறது. அது கருத்திருமன் இலங்கையிலிருந்து கொண்டு வந்திருக்கும் பாண்டிய புராதனப் பொக்கிஷங்களான மணிமகுடம் இரத்தின ஹாரம் பற்றிய ரகசியமாகும். மாவீரன் ஆதித்த கரிகாலனைக் கொன்ற அவர்களைப் பழி தீர்க்க, அவர்களின் உயிர் நாடியான பொக்கிஷங்களை சோழ குலம் அடைய வேண்டும். அவை ஈழத்தில் புதைக்கப்பட்டிருக்கும் இருப்பிடத்தைப் பற்றிய ரகசியத்தைத்தான் அவர்கள் விவாதிக்கப் போகிறார்கள். எப்படியாவது அதைப்பற்றி அறிந்து, இருக்கும் இடத்தைக் கண்டுபிடித்து, அடைந்து, சோழர்களிடம் சேர்ப்பிக்க இது நமக்கு ஒரு நல்ல வாய்ப்பு. இதைத் தவறவிடக் கூடாது. எனவே உன் உதவியை நாடி வந்திருக்கிறேன்” என்று கூறி முடித்தான்.

“சோழ வம்சத்தை பூண்டோடு அழிக்க சபதமெடுத்திருக்கும் சதிகாரர்கள் எங்கள் பூர்வீக வட்டாரத்திற்குள் இருந்துகொண்டே செயல்படுவது என் இரத்தத்தைக் கொதிக்க வைக்கிறது.  இருக்கட்டும்! என் உதவி என்றும் உனக்கு உண்டு. நானே உன்னுடன் கொல்லிமலைக்கு வந்து என்னாலான அனைத்தையும் அவசியம் செய்கிறேன். ஆனால் அந்த இடத்திற்கு அதிபதியான என்னை மக்கள் பார்த்துவிட்டால் ஊரைக்கூட்டிக்கொண்டாட ஆரம்பித்துவிடுவார்கள். இந்த செய்தி சதியாளர்களுக்கு எட்டிவிடக்கூடும்! நமது காரியமும் கெட்டுவிடும். ஆகையால் நாம் மாறுவேடத்தில் செல்லுவது உசிதம்” என்று கந்தமாரன் கூறினான்.

உடனிருந்த திருமலை “வந்தியத்தேவா, நான் இங்கிருந்து கோடிக்கரை செல்லுகிறேன். அங்கு என் குருவிற்காக ஒரு மரக்கலம் எப்போதும் தயார் நிலையில் இருக்கும். ஈழத்திற்கு விரைவாகச் செய்திகள் அனுப்பவும் மற்ற தேவைகளுக்கும் அவைகளைப் பயன்படுத்துவார். மதுரை சோழர்களிடம் வீழ்ந்தபின் மாதோட்டத்திற்கு ராமேஸ்வரம் மூலமாக செல்வதே உசிதமான வழி என்றாலும் கோடிக்கரை மூலமாய் மாறுவேடங்கள் தரித்துச் செல்வதே உகந்தது. உன்னைப் பத்திரமாய் அங்கு கொண்டு சேர்ப்பது என் தலையான கடமை. நான் என் குருவிடம் செய்திகளைத் தெரிவித்துவிட்டு அங்கு உங்களுக்காகக் காத்திருப்பேன்” என்று கூறி திருமலை அவர்களிடம் விடைபெற்றுக் கொண்டு கிளம்பினான்.

வந்தியத்தேவன் “கந்தமாரா! பௌர்ணமிக்கு இன்னும் நான்கு நாட்கள் இருக்கின்றன. கொல்லி மலைக்குச் செல்ல எத்தனை நாட்கள் தேவை?” என்றான்.

கந்தமாரன் “மூன்று நாட்கள் தேவை. நாளை விடியற் காலையில் நாம் கிளம்ப வேண்டியிருக்கும். இன்று இரவு என்னுடனையே நீ தங்கலாம்” என்றான்.

கந்தமாரனும், வந்தியத்தேவனும்  மாளிகைக்குள் சென்றார்கள்.

சிலப்பதிகாரம், மணிமேகலை, பெரியபுராணம் போன்ற காவியங்களில் வெகுவாகப் போற்றப்படும் கொல்லிமலை, இராமாயண இதிகாசத்தில் சுக்ரீவனின் பொறுப்பில் இருந்த தேன் நிறைந்த மதுவனமாக  இடம் பெற்றிருந்தது! அதன் உச்சியிலிருந்த, ‘அரப்பள்ளீஸ்வரா சதகம்’ போன்ற பாடல்களில் போற்றப்பட்ட பெரியகோவிலூருக்கு பௌர்ணமித் திங்களுக்கு முதல் நாள் பொழுது சாயும் நேரத்தில் வந்தியத்தேவனும் கந்தமாரனும் வந்துசேர்ந்தார்கள். அன்று இரவு நடுஜாமம்தான் பௌர்ணமித் திங்கள் என்று அவர்கள் அறிந்திருந்தார்கள்! அவர்கள் தலையில் முண்டாசுடனும், முகத்தில் அடர்த்தியான மீசையுடனும், நெற்றியில் பட்டை விபூதியுடனும், அரையில் வெள்ளை நிற உடுப்புடனும் காணப்பட்டர்கள். உள்ளே அவர்களின் உடன்பிறவா கத்தியையும், தேவைப்பட்டால் உபயோகிக்க மறைத்து வைத்திருந்தார்கள்.

குதிரைகளை இருவரும் ஒரு மரத்தில் கட்டினார்கள்.

கந்தமாரன் “வந்தியத்தேவா, அதோ பார்த்தாயா, அரப்பள்ளீஸ்வரர் சிவன் கோவிலை! இன்று பிரதோஷ நாள். கோவில் மக்களால் நிரம்பியிருக்கிறது. அவர்கள் வெளியேறி கதவு மூடப்பட்டதும் நாம் உள்ளே செல்லலாம். உள்ளே போக வேறு வழி இருக்கிறது” என்று கூறி வந்தியத்தேவனைக் கோவிலுக்கு அருகாமையில் உள்ள ஆற்றின் கரை ஓரமாக அழைத்துச் சென்றான்.

“இதுதான் ‘ஐயாறு’.  நாம் செல்ல வேண்டிய பாதை அதோ” என்று ஒரு ஒற்றை அடிப்பாதையைச் சுட்டிக் காட்டினான் கந்தமாரன்.

ஒருமுறை சுற்றிலும் நோட்டம்விட்டு ஒருவரும் அருகில் இல்லாததை உறுதிப்படுத்திக் கொண்டு அவ்வழி நடக்கலானான். வந்தியத்தேவன் அவனைத் தொடர்ந்தான்.

“நண்பா, இந்தப் பாதையின் முடிவிலே பார்த்தவர்களைப் பரவசப்படுத்தும் ‘ஆகாய கங்கை’ நீர்வீழ்ச்சி இருக்கிறது. உன்னை ஒரு நாள் அங்கு அழைத்துச் செல்லுவேன்” என்றான் கந்தமாரன்.

ஒற்றை அடிப் பாதை சரிவாகக் கீழ் நோக்கிச் சென்று கொண்டிருந்தது. பள்ளத்தாக்கு போலும்! குறிப்பிட்ட ஒரு கரடு முரடான இடம் வந்ததும் கந்தமாரன் பாதையைவிட்டு விலகி, மலைக் காட்டுக்குள் செடி கொடிகளை விலக்கிக்கொண்டு வந்தியதேவனுடன் முன்னேறினான். சிறிது தூரம் நடந்தபின் திடீரென்று நின்றான். சற்றுத் தொலைவிலுள்ள ஓர் பெரிய பாறையை சுட்டிக்காட்டினான். கீழே ஓர் குகைத் துவாரம் தென்பட்டது.
“வந்தியத்தேவா, ஒரு காலத்தில் சித்தர்கள், புத்த மதத்தினர்கள் மற்றும் சமணர்களும் இந்த இடத்தின் அமைதியைக் கண்டு இந்த இடத்தைத் தேர்ந்தெடுத்து இங்கே தங்கினார்கள். அவர்களால் உபயோகப்படுத்தப்பட்ட குகைகள் ஆங்காங்கே இருக்கின்றன. இது ஒரு சமணர் குகை. வா” என்று உள்ளே அழைத்துச் சென்றான்.

கந்தமாரன் கையில் கொண்டுவந்திருந்த மூட்டையை அவிழ்த்து பக்கத்தில் கிடந்த கட்டையை எடுத்துத் தீப்பந்தம் ஏற்றினான். அங்கு சமணர்கள் கல் படுக்கைகள் இருந்தன. ஒரு தியானக் கோலத்தில் அமர்ந்திருந்த தீர்த்தங்கரர் சிலை இருந்தது. குகைக்குள் குனிந்து தரையைச் சுற்றிலும் ஆராய்ந்தான். தரையில், பாதி கரியாய் தீய்ந்திருந்த சில கட்டைகளைக் கண்டான். ‘ஓகோ!அப்படியா!’ என்று தனக்குத்தானே கூறிக்கொண்டு “வந்தியத்தேவா, வந்த வேலை முடிந்தது! வா, எங்களது முன்னோர் மாளிகைக்குச் செல்லலாம்” என்றான்.

குகைக்கு வெளியே வந்து கொண்டிருக்கும் போது இதுவரை இருளில் மறைந்திருந்து அவர்கள் செய்கைகளை நோக்கிக் கொண்டிருந்த மனிதன் ஒருவன் பயங்கரமாகக் கத்திக் கொண்டே கந்தமாரன் மேல் பாய்ந்தான். நிலை தடுமாறிய கந்தமாரன் ஒன்றும் புரியாமல் தரையில் அலறிக்கொண்டு விழுந்தான். அவன் கையில் பிடித்திருந்த தீப்பந்தம் தரையில் விழுந்தது. வந்தியத்தேவன் கண் இமைக்கும் நேரத்தில் அணையப் போகும் தீப்பந்தத்தைப் பாய்ந்து சென்று கைப்பற்றினான். ஆனால் அதற்குள் தீப்பந்தம் உயிரை விட்டிருந்தது. தீபம் அணைந்தது! எங்கும் காரிருள்! தடால் என்று ஒரு சத்தம்! ‘ஐயோ’ என்று ஓர் அலறல்! மறுபடி நிசப்தம்! சிறிது நேரம் கழித்துத் தீப்பந்தம் மறுபடியும் ஏற்றும் ஓசை! வெளிச்சத்தில் கையில் தீப்பந்தத்துடன் தெரிந்த வந்தியத்தேவன் கீழே நோக்கினான். அங்கே அவர்களைத் தாக்கியவன் மயக்கமாகிக் கிடந்தான். அவன் தலையிலிருந்து உதிரம் தரையில் வழிந்து கொண்டிருந்தது.. சுதாரித்துக் கொண்டு எழுந்த கந்தமாரன்,

“வந்தியத்தேவா, என்ன நேர்ந்தது?” என்று வினவினான்.

“இந்த மனிதன் நாம் இங்கு வந்தபோது குகையில் மறைந்திருந்தான் போலும்! சதிகாரக் கும்பல்களில் இவனும் ஒருவனாக இருக்கலாம்! சமயம் பார்த்து நம் இருவரையும் தீர்த்துக்கட்ட உன் மேல் பாய்ந்திருக்கிறான். நான் அவன் மண்டையில் அணைந்த தீப்பந்தத்தினால் அடித்ததால் மயங்கிக் கிடக்கிறான். அவனது முகத்தைப் பார்! இதற்கு முன் எங்கேயோ பார்த்தது போல் தோன்றுகிறது” என்றான் வந்தியத்தேவன்.
கந்தமாரன் அவன் முகத்தை நோக்கியதும் வியப்படைந்தான்.

“வந்தியத்தேவா, இவன் பெயர் இடும்பன்காரி. நீ கூடப் பார்த்திருக்கலாம். கடம்பூரில் எங்கள் அரண்மனைச் சேவகனாய் வேலை பார்த்தவன். ஆதித்த கரிகாலன் மறைவிற்குப் பின் திடீரென்று மாயமாய் மறைந்துவிட்டான். பாண்டியர் கூட்டத்தைச் சேர்ந்தவன் என்று இப்போது தெரிகிறது. எங்கள் அரண்மனையில் இருந்துகொண்டு ஒற்றன் வேலை பார்த்திருக்கிறான்” என்று கந்தமாரன்இடும்பன்காரியின் மூக்கில் விரலை வைத்துப் பார்த்தான்.

“வந்தியத்தேவா, நமக்கு மீண்டும் ஒரு சிக்கல். இவன் உயிர் பிரிந்துவிட்டது, இவன் இங்கு இறந்ததை சதியாளர்கள் அறிந்தால், எச்சரிக்கை அடைந்துவிடுவார்கள். இன்றைய கூட்டத்தில் அந்த ரகசியம் விவாதிக்கப்படாமலே போகலாம். உடனே உடலை அவர்கள் கண்களில்படாதவாறு அப்புறப்படுத்த வேண்டும்” என்று கந்தமாரன் கூறினான். இருவரும் அவனை அருகில் இருந்த புதர் ஒன்றின் பின்னால் மறைத்து வைத்தார்கள். சரகுகளைக் கொண்டு தரையில் இரத்தக் கறைகளை முடிந்தமட்டும் சந்தேகம் வராதபடி மூடினார்கள். ஒற்றையடிப் பாதையில் மறுபடி ஊருக்குத் திரும்பினார்கள்.

கோவில் கூட்டம் அதற்குள் நன்றாகக் குறைந்திருந்தது. நேராக கந்தமாரன் அவர்களின் பூர்வீக மாளிகைக்கு வந்தியத்தேவனைக் கூட்டிச் சென்றான். அதற்குள் நன்றாக இருட்ட வேறு ஆரம்பித்திருந்தது.

கந்தமாரன் மறுபடி சுற்றிலும் ஒருவரும் இல்லை என்பதை உறுதிப்படுத்திக்கொண்டு படியில் ஏறிக் கதவை லேசாகத் தட்டினான். கதவிலிருந்த குட்டிக் கதவு உள்ளிருந்து சிறிது திறந்தது. ஒருவன் தலையை வெளியே நீட்டி “யார் அங்கே?” என்றான்.

“சகாதேவா, நான்தான் உங்கள் இளவரசர்” என்று கந்தமாரன் தன்  மீசையைச் சட்டென்று விலக்கி அவனிடம் காண்பித்துவிட்டு மறுபடியும் அணிந்து கொண்டான்.

“வணக்கம் இளவரசே!” என்று கந்தமாரனை வேற்று உடையில் பார்த்த அதிர்ச்சியில் சற்றே லயித்த சகாதேவன் கதவை முழுவதுமாகத் திறந்து வெளியில் வந்தான்.கந்தமாரன் கால்களில் விழப்போன அவனை தன் இரு கைகளாளும் தூக்கி நிறுத்திய கந்தமாரன் ‘உஷ்..’ என்று உதட்டில் கையை வைத்து அவனை எச்சரித்து வந்தியதேவனுடன் உள்ளே சென்றான்.

உள்ளே ஓசைப்படாமல் நுழைந்தனர் நண்பர்கள் இருவரும்.
“சகாதேவா, எங்களுக்கு உண்ண உணவு ஏதாவது இருக்கிறதா?”
“இதோ ஒரு நொடியில் சமைத்துவிடுகிறேன்” என்றான் சகாதேவன்.
“வேண்டாம் சகாதேவா. பழங்கள் இருந்தால் போதுமானது” என்று கந்தமாரன் கூற, “நமது தோப்புகளிலிருந்து நிறைய காய்கனிகள் சந்தைக்கு எடுத்துச் செல்ல தோட்டத்தில் குவித்திருக்கிறார்கள்.இதோ எடுத்து வருகிறேன்” என்று கூறிவிட்டு சகாதேவன் சென்றான்.

அவன் அவ்விடத்தை விட்டு அகன்றதும், சந்தேகமாகப் பார்த்துக்கொண்டிருந்த நண்பனை நோக்கிய கந்தமாரன்,
“வந்தியத்தேவா, சகாதேவன் எங்கள் வம்சத்தைப் பரம்பரை பரம்பரையாய் பாதுகாத்துவரும் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவன். தனிக்கட்டை. மிகவும் நம்பிக்கைக்குப் பாத்திரமானவன். நாம் பழங்களை விரைவில் உண்டுவிட்டு நமது அடுத்த காரியத்தில் இறங்க வேண்டும். கோவிலிலிருந்து எங்கள் வம்ச முதல்வன் வல்வில்ஓரியினால், சுமார் எண்ணூறு ஆண்டுகளுக்கு முன் தோண்டப்பட்ட ஒரு பெரிய சுரங்கப் பாதை, மலை அடிவாரத்திற்குப் பக்கத்திலுள்ள ராசிபுரம்வரை செல்லுகிறது. நாம் தற்போது பார்த்த குகையில் வாழ்ந்த சமணர்கள் ஒரு சிறு பாதையை உருவாக்கிப் பெரிய சுரங்கத்தில் இணைத்திருக்கிறார்கள். இது எங்களுக்கு மட்டும் தெரிந்த ரகசியமாக இருந்தது. ஆனால் எப்படியோ பாண்டிய சதிகாரர்கள் இதை அறிந்து வைத்திருக்கிறார்கள். அதை அவர்கள் சதித்திட்டக் கூட்டங்களுக்கு உபயோகப்படுத்துகிறார்கள் போலும்! எனினும் கவலையில்லை. இந்த மாளிகையிலிருந்து கோவிலுக்குச் செல்ல எங்களுக்கென்று ஒரு பிரத்யேகமான சுரங்கமும் உள்ளது. அது சகாதேவனைத் தவிர வேறு எவருக்கும் தெரியாது. அதில்தான் உன்னைக் கோவிலுக்குள் அழைத்துச் செல்லப்போகிறேன்” என்றான் கந்தமாரன்.

வாழைப்பழம், மாதுளை, பலா போன்ற பழங்களை ஒரு பெரிய தட்டிலும் தேன், தேங்காய்பால், தண்ணீர் முதலியவைகளை குடுக்கைகளிலும் எடுத்து வந்து அவர்களுக்கருகில் வைத்துவிட்டு, சகாதேவன் கைகட்டிப் பக்கத்தில் நின்றான்.

கந்தமாரன் “சகாதேவா, நீ உடனடியாக ஒரு உதவி செய்ய வேண்டும். எங்கள் குதிரைகள் கோவிலுக்கருகில் மரத்தில் கட்டப்பட்டிருக்கின்றன. அவைகளை இங்கு கொண்டுவந்து கொள், இனிப்புத் தீனி முதலியவைகளைக் கொடுத்து நன்கு இளைப்பாற்று. காலையில் நாங்கள் உணவு உண்டபின் எங்கள் பயணத்தைத் தொடங்க வேண்டும். முதலில் தந்தை படுக்கும் அறையில் உள்ள சுரங்கப் பாதையில் நாங்கள் கோவிலுக்குச் செல்ல ஏற்பாடு செய்” என்று உத்தரவு பிறப்பித்தான்.

(தொடரும்)

அத்தியாயம் 04. அரசிலாறு.

வந்தியத்தேவனின் ஆழ்ந்த உறக்க நிலை அடுத்த ஒன்றரை ஜாமத்திற்கு மட்டுமே நீடித்தது. அவன் அடிமனதில் பதிந்து மறைந்து வெகுவாக பாதித்திருந்த ஒரு துக்ககரமான சம்பவம் மேல்மனதிற்கு வந்து அவனை அப்படியே ஸ்வப்பன நிலைக்குக்  கொண்டு சென்றது. அதில் ஒரு சுந்தர வதனம் படைத்த ஒரு பெண்ணின் உருவம் தெரிந்தது. அவனுடைய மடியில் அவள் தலை சாய்ந்திருந்தது. ஆ! அது என்ன? அவளின் கண்கள் ஏன் மூடிவிட்டன? அய்யோ! அவளின் உயிர் உடலைவிட்டுப்  பிரிந்துவிட்டதே! அதற்கு நாம் காரணமாகிவிட்டோமே என்றெல்லாம் எண்ணிய வந்தியத்தேவனுக்குத் துக்கம் தொண்டையை அடைத்தது. தலை சுற்றியது. திடுதிப்பென்று எழுந்து உட்கார்ந்தவன் சுய நினைவு நிலைக்கு வந்தான்! ஸ்வப்பன உலகத்தில் நிகழ்ந்த உண்மையான சம்பவங்கள் அவன் மனதில் பவனி வந்தன.

**************************************************************

ஆதித்த கரிகாலனின் மர்ம மறைவு கடம்பூர் சம்புவரையர் மாளிகையில் நிகழ்வதற்கு முன் அவனைக் கண்ணும் இமையுமாக வந்தியத்தேவன் கண்காணித்து வந்தான். அதற்கு வேண்டிய பல உத்திகளை அவன் கையாள வேண்டியிருந்தது. அதற்காக சம்புவரையர் மகள் – நண்பன் கந்தமாறனின் சகோதரி மணிமேகலையின் நட்பைச் சம்பாதித்துக் கொண்டான். அதன் விளைவு மணிமேகலையின் மனதில் அது ஒருதலைக்  காதலாக மலர்ந்தது. சதிகாரர்கள் ஆதித்த கரிகாலனைக் கொன்று பழியை வந்தியத்தேவன் மேல் விழும்படியான சந்தர்ப்பத்தை ஏற்படுத்தியிருந்தார்கள். அவ்வாறே பழி அவன் மேல் விழுந்தது. வந்தியத்தேவன் மேல் கொண்ட அளவிலாக் காதல் மற்றும் வந்தியத்தேவனின் பழியை தாங்க இயலாத  நிலை, பழியைத்  தானே ஏற்க முயன்று அது மணிமேகலையைப் பிச்சியாக்கியது. கரிகாலன் மறைவிற்கு வந்தியத்தேவன் காரணமல்ல என்று நிரூபிக்கப்பட்டு அவன் விடுவிக்கப்பட்டதை அறியாத மணிமேகலை அவனை மனதில் நினைத்தவளாகவே மற்றும் அவன் மடியில் தலை வைத்தவாறே  மறைந்தும் போனாள்!

**************************************************************

நிகழ்ந்தவை வந்தியத்தேவனின் மனதை மேலும் மேலும் உருக்கியது. தன்னால் ஒரு இளம் பெண் பலியானதை அவனால் ஏற்கவே முடியவில்லை. துக்கம் தொண்டையை அடைத்தது.

கடைசியாக அந்த நினைவு அவனை விவேகமடைய வைத்து ஒரு வைராக்கியசாலியாய் மாற்றியது! பழைய நினைவுகளில் இருந்து தன்னை விடுவித்துக் கொண்டு, ‘நமக்கு ஏன் இந்த வாழ்வு? பாண்டியர் சதிச்செயல்களைப் பற்றிய உண்மைகளைக் கையாளுவது மாமந்திரி அநிருத்தர் மற்றும் ஒற்றர் தலைவன் திருமலை போன்றவர்களின் வேலை. அவர்களிடம் கணித்தவைகளைச்  சமர்ப்பித்துவிட்டு நாம் வல்லத்திற்குச்  சென்று நிம்மதியான வாழ்க்கையை மேற்கொள்ளலாம்’ என்று வந்தியத்தேவன் வைராக்கியம் கொண்டான்!

‘காலில் சக்கரம் கட்டிக்கொண்டிருக்கும் திருமலை இப்போது எங்கே இருப்பான்?தஞ்சையில்தான் இருக்கக்கூடும்! அங்குதான் அவனைச்  சந்திக்க வேண்டும்’ என்று எண்ணிய வந்தியத்தேவன் கதிரவன் உதிக்கு முன் எழுந்து குளித்துவிட்டு அரசாங்க விடுதியிலிருந்து திருவையாறு வழியாகத்  தஞ்சையை நோக்கிச்செல்ல,  பயணத்தைத் தொடங்கினான். களைப்படைந்திருந்த குதிரை இரவு ஓய்விற்குப் பின் நன்றாக சுறுசுறுப்பைப் பெற்றிருந்தது. வந்தியத்தேவனையும் அவன் மனதின் சுமையையும் தாங்கிக் கொண்டு பறந்து சென்றது.

திருவையாற்றை அடையுமுன் குதிரை அரசிலாற்றங்கரையை நெருங்கியது. அங்கு வந்தியத்தேவனின் குதிரை மரங்கள் நிறைந்த அடர்த்தியான நதியின் கரை ஓரமாக சிறிது தூரம் வந்ததும் அவன் மனதில் கிளுகிளுப்பை உண்டாக்கிய  சம்பவம் நிகழ்ந்த இடத்திற்கு வந்திருப்பதை உணர்ந்தான். கடிவாளத்தைப்  பிடித்து நிறுத்தினான் -இல்லை.. ஏதோ ஒரு சக்தி அவனை நிறுத்த வைத்தது.

‘இந்த இடத்தில்தான் ‘அய்யோ முதலை..’என்ற பெண்களின் அபயக்குரலைக் கேட்டுக்குதிரையை வாயு வேகமாய்விட்டுக் கொண்டு சம்பவ இடத்திற்கு விரைந்தோம்! பஞ்சு அடைக்கப்பட்ட பொய் முதலையை நிஜ முதலை என்று எண்ணி குறிபார்த்து வேலைப்  பாய்ச்சினோம்!’ என்றெல்லாம் எண்ணிக்கொண்டு எந்த மரத்திற்கு முன்னால் வாயைப்  பிளந்து கொண்டு நின்ற முதலை வைக்கப்பட்டிருந்ததோ அங்கு வந்தடைந்தான். குதிரையிலிருந்து இறங்கி வசதியான வேர் ஒன்றில் அமர்ந்தான். ‘வேலுக்கு இழுக்கு நேர்ந்து மனம் நொந்திருந்தபோது இளைய பிராட்டி சொன்ன ஹிதமான வார்த்தைகள் இப்போது நினைத்தாலும் பரவசப்படுத்துகிறதே!’ என்று ஒரு கணம் மெய்மறந்தான். மறுகணம் மணிமேகலையின் நினைவுகள் அவன் மனதை மீண்டும் நிறைத்தன. கண்ணிலே நீர் மல்கியது. வளைந்து செல்லும் நதிப்ராவகத்தின் ஓசை சோககீதம் பாடுவதாகத் தோன்றியது. துக்கத்தில் தீவிரமாக ஆழ்ந்து தன்னை மறந்த நிலைக்குச் சென்றான்.

வந்தியத்தேவன் அமர்ந்த அடர்த்தியான மரத்திற்குச்  சிறிது தூரத்திற்கு முன்னால் இருந்த ஓடத்துறையில் ஒரு அழகிய அன்ன வடிவமான வண்ணப்படகு வந்து நின்றது. இது என்ன மாயம்! அதில் அவன் மனம் கவர்ந்த இளைய பிராட்டி குந்தவை அமர்ந்திருந்தாள்! படகில் வந்த காவல் ஆட்களிடம் அங்கேயே காத்திருக்கும்படி பணித்துவிட்டு, கரையில் இறங்கி மெல்ல வந்தியத்தேவன் அமர்ந்திருந்த மரத்திற்கு அருகில் வந்தாள். வந்தியத்தேவனை அங்கு எதிர்பாராமல் பார்த்த அவளின் அகன்ற கண்கள் மலர்ந்து பவளச்  செவ்வாய்கள் வியப்பினால் விரிந்தன. மகிழ்ச்சியை அடக்க முடியாமல் மெல்ல அவன் அருகில் வந்து அமர்ந்தாள்.

வந்தியத்தேவன் குந்தவை வந்ததையோ, பக்கத்தில் வந்து அமர்ந்ததையோ கவனிக்கவில்லை. கண்களில் தாரையாக உருண்ட நீர்த்துளிகளோடு மணிமேகலையின் சோக நினைவினால் ஆற்றின் ப்ரவாகத்தை வெறித்து நோக்கிக்கொண்டிருந்தான்.

குந்தவை அவன் முகத்தை நோக்கினாள். அவன் கண்களில் வழிந்த நீர் அவள் மனதை நெகிழவைத்தது. ஒரு நொடியில் அவன் மனதில் ஓடும் துயரச்  சிந்தனைகளைப்  புரிந்துகொண்டாள். குந்தவை திரும்பி வந்தியத்தேவன் கண்களிலிருந்த கண்ணீரை இடுப்பிலிருந்து எடுத்த துணியினால் ஒத்தி எடுத்தாள். குந்தவையின் கை ஸ்பரிசமும் கை வளைகள் எழுப்பிய நாதமும் அவனை இந்த உலகிற்குக் கொண்டுவந்து சேர்த்தன. இன்ப அதிர்ச்சியால் உந்தப்பட்ட வந்தியத்தேவன் மனதில் இந்த உலகத்தில்தான் இருக்கிறோமா என்ற கேள்வி எழுந்தது.

குந்தவை “வல்லத்து அரசர் வந்தியத்தேவரே, உங்களுடைய துக்கத்தை நான் அறிவேன்” என்றாள்.

வந்தியத்தேவன் “இது கனவா.. அல்லது நினைவா” என்றான்.

“இது நினைவுதான்..”

“எப்படி இங்கே..”

“கடம்பூரில் நடந்த துக்க செய்தி எங்களுக்கு வந்தது முதல் எனக்கு உங்கள் ஞாபகமாகவே இருந்தது.சஞ்சலம் அடையும் போதெல்லாம் என் உள்ளத்தைக் கொள்ளை கொண்ட நீங்கள் எங்களைக் காப்பாற்ற வீரச்செயல் புரிந்த இந்த இடத்திற்கு வருவதுண்டு.மனமும் அமைதி அடையும். அதற்காகவே இன்றும் வந்தேன்.”

குந்தவையின் சொற்கள் வந்தியத்தேவனை சொர்க்க பூமிக்குக்  கொண்டு சென்றது. சிறிது நேரம் அதிலேயே திளைத்திருந்தான். ‘மணிமேகலையின் மறைவிற்கு நான் காரணமாகிவிட்டேனே!இதற்கு எனக்கு மன்னிப்பே கிடையாது” என்று துக்கம் பொங்கக் கூறினான்.

அதற்குக்குந்தவை சரியான மறுமொழி கூறினாள். “மணிமேகலை இறந்ததற்குத்  தாங்கள் காரணமல்ல. அந்த பாபச்செயலைப்  புரிந்தவர்கள் நாங்களே. எங்கள் கோரிக்கையை சிரமேற்கொண்டு, உயிரைப் பணயமாய் வைத்து, பெரிய பழியையும் சுமந்து, எடுத்த காரியத்தில் ஓரளவு வெற்றியும் கண்டீர்கள். கரிகாலன் மரணத்திற்கு அவனே காரணம். எடுத்த காரியத்தினை முடிக்க மணிமேகலையைச்  சிறிது பயன்படுத்தியபோதிலும் அவளிடம் மிகவும் கௌரவமாகவும், கண்ணியத்துடனும் நடந்து கொண்டீர்கள். மேலும் கந்தமாறன் உங்களின் வீரச் செயல்களைப் பற்றி அவளிடம் வர்ணித்தபோது மணிமேகலை தன் மனதை உங்களுக்குப் பறிகொடுத்திருந்தாள். ஆகவே அவனுக்கும் இதில் பங்கேயின்றி தாங்கள் ஒருக்காலும் மணிமேகலையின் மரணத்திற்குப் பொறுப்பேற்க முடியாது” என்றாள்.

வந்தியத்தேவன் உடலும் உள்ளமும் ஒருவாறு பரவசமடைந்த போதிலும் சமாதானமடையாமல் “இருப்பினும் இந்த பொய், புரட்டு வேலைகளை என் மனது விரும்பவில்லை. அதற்கெல்லாம் அநிருத்தர், திருமலை போன்றவர்கள் இருக்கிறார்கள்’ நான் அமைதியான வாழ்க்கையைத் தொடங்கத் தீர்மானம் செய்துள்ளேன்” என்று கூறிவிட்டு,  குடந்தை சாலையில் நடந்தவைகளிலிருந்து அரசாங்க விடுதியில் தான் கணித்தவைகளையும் எடுத்துரைத்தான்.

குந்தவை அதனை வியப்பாகவும் வந்தியத்தேவனின் மதிநுட்பமான கணிப்புகளை கேட்டும் பெருமிதமடைந்தாள்.

கடைசியாய் வந்தியத்தேவன் “நடந்தவைகளையும் கணித்தவைகளையும் அநிருத்தரிடமும்,     திருமலையிடமும் சமர்ப்பித்துவிடப் போகிறேன். மேலும் எனக்குக் கொடுக்கப்பட்ட ஈழச் சேனாதிபதி பதவியிலிருந்தும் விடுதலை தரச் சொல்லிக்     கேட்டுக் கொள்ளப் போகிறேன்” என்று பெரியதொரு குண்டைத்   தூக்கிப்போட்டான்.

அதிர்ச்சி அடைந்தாள் குந்தவை. மனதைக் கவர்ந்தவனின் உணர்ச்சிகளை மதிக்கத் தெரிந்திருந்தபோதிலும் ,‘மாபெரும் வீரனின் மகத்தான சேவையை சோழர்குலம் இழக்க நேர்ந்துவிடும் போலிருக்கிறதே.  வெண்ணை திரண்டு வரும்போது தாழி உடைந்தது போலவும், மஹாபாரதப் போருக்கு முன் கௌரவர்களின் சேனையை வீழ்த்த பாண்டவர்கள் மலை   யைப் போல் நம்பியிருந்த அர்ஜுனன்,  வில்லைக்  கீழே எறிந்துவிட்டு, ‘காட்டுக்குச்  சென்று சன்யாசம் மேற்கொள்ளப்போகிறேன்’ என்று ஸ்ரீகிருஷ்ணரிடம் உரையிட்டது போல் அல்லவா இது இருக்கிறது! ஸ்ரீகிருஷ்ணர் எப்படி அர்ஜுனனுக்குப் பகவத் கீதையை உபதேசித்து அவன் கடமையை உணரவைத்தாரோ அப்படி வந்தியத்தேவனின் இந்த முடிவை மாற்றி அவனுக்கு உண்மையை உணரவைத்து, ஊக்குவித்து சமநிலைக்குக்   கொண்டுசேர்க்கும் முக்கியப் பணி   தனக்கு இப்போது இறைவனால் இடப்பட்டிருக்கிறது’ என்பதை உணர்ந்தாள்.

வந்தியத்தேவனைப் பார்த்து “உத்தமசோழர் ராஜ்யப் பொறுப்பை ஏற்றாலும் அவருக்கு உறுதுணையாய் அருள்மொழி இருக்கப்போகிறான். அவனுக்கு வலக்கையாகத்  தாங்கள் இருக்க வேண்டாமா? எந்த சந்தர்ப்பமும், நிகழ்ச்சியும் அரசியலில் சகஜம் அல்லவா? எந்தச்  சூழ்நிலையிலும் தங்கள் மனதைத்  தளரவிடலாமா? இது போன்ற எண்ணற்ற விஷயங்களைத்  தாங்கள் சந்திக்க வேண்டிவரும். அவைகளில் சில இன்பத்தை அளிக்கவல்லது. பல துன்பங்களைத்  தரக்கூடியவை. சில கோபங்களை வரவழைக்கும். பல மனத்தைத் தளர வைப்பவை. அவைகளைச் சீர்தூக்கிப் பார்த்து சம நிலையில் நல்ல முடிவுகளை எடுக்க வேண்டாமா? என் மனம் கவர்ந்த வந்தியத்தேவரே! நிமிர்ந்து நில்லுங்கள். உங்கள் கடமைகளையும் எதிர்பார்ப்புகளையும் சிந்தித்துப் பாருங்கள்! பாண்டியர் உயிர்நாடியான மணிமகுடத்தையும் இரத்தின ஹாரத்தையும் ஈழத்திலிருந்து மீட்டு வருவது தங்கள் ஒருவராலேயே முடியும்! அதற்குத் தங்களைத்  தயார் படுத்திக்கொள்ளுங்கள். ஈழச் சேனாதிபதிப்  பதவி ஏற்று அருள்மொழிக்குப் பக்க பலமாய் இருங்கள். மணிமேகலையாகிய தெய்வம் உங்களுக்கு என்றும் உறுதுணையாக இருந்து உங்களை நடத்திச் செல்வாள். என் இந்த நம்பிக்கையைத்  தகர்த்து விடாதீர்கள்!!!” என்று உணர்ச்சிவசமாய்ப்  பேசி முடித்தாள்.

குந்தவையின் கொவ்வை மலர்களை ஒத்த இதழ்களிலிருந்து பொங்கிய ஒவ்வொரு வார்த்தையும் வந்தியத்தேவன் நரம்புகளை முறுக்கி அவனை நிமிர்ந்து நிற்க வைத்தன. வைராக்கியம் தகர்ந்தது!! மனம் சமச்சீர் தெளிவை  அடைந்தது. !!! தன் கடமை என்ன என்பதை உணர்ந்து, நிலை தடுமாறியதை நினைத்து வருத்தப்பட்டான்.

“தேவி!உங்களின் வார்த்தைகள் எனக்கு ஊக்கமளித்து உண்மையை விளக்கின. என் கடமையை  உணர்த்தியதற்கு உங்களுக்கு நான் மிகவும் கடன்பட்டிருக்கின்றேன். என் சித்தம் நிலை குலைந்து தடுமாறியதற்காக வருத்தப்படுகிறேன்” என்றான்.

குந்தவை வந்தியத்தேவன் சோக உலகத்திலிருந்து மீண்டதை உணர்ந்தாள். அவன் பேசியதைக் கேட்டுப் பெருமிதம் கொண்டாள்.

“வெற்றியோடு திரும்பி வாருங்கள்.உங்களுக்காக நான் என்றென்றும் காத்திருப்பேன்” என்று குந்தவை தன் திருக்கரங்களை நீட்டினாள். வந்தியத்தேவன் தன் சொல் செயலிழந்து கைகளைப் பற்றிக்கண்களில் ஒற்றிக்கொண்டான்.

“திருமலையை முதலில் தஞ்சையில் சந்தித்துப்புதிரில் மறைந்திருக்கும் சில வினாக்களின் விவரங்களைப் பற்றிக் கலந்தாலோசித்துவிட்டுப்  பிறகு என் நீண்ட பயணத்தைத் தொடங்குவேன்” என்று கூறி விடை பெற்றுக்கொண்டு குதிரையில் தாவி ஏறினான். விருட்டென்று திரும்பி குதிரையைத்  தட்டிவிட்டான். குதிரை பிய்த்துக்கொண்டு பறந்தது.

வந்தியத்தேவனின் குதிரை மறையும்வரை பார்த்திருந்துவிட்டு நிம்மதியான பெருமூச்சுவிட்டாள். என்றும் இல்லா ஆனந்தத்துடன் ஓடத்துறைக்குத்  திரும்பினாள் குந்தவை.

(தொடரும்)

முன் கதைச் சுருக்கம்

இன்றைக்கு 1100 ஆண்டுகளுக்கு முன்  வீர பாண்டியனின் தலையைக் கொய்து  பாண்டிய நாட்டை வென்ற சோழ இளவரசன் ஆதித்த கரிகாலன். தன்னைப் புலியிடமிருந்து காப்பாற்றிய வந்தியத்தேவனின் வீரத்தைப் பாராட்டிக்  கரிகாலன்   அவனைத் தன் அந்தரங்க வேலைகளுக்காக நியமித்துக் கொண்டான்.

வந்தியத்தேவன் தன் வீரச்செயல்களால் கரிகாலன் இட்ட பல வேலைகளை வெற்றிகரமாக முடித்துக் கொடுத்தான். கரிகாலனின் சகோதரி குந்தவையின் காதலுக்குப் பாத்திரமானான். இளையவன் அருள்மொழி வர்மனின் நட்பையும் பெற்றான்

வீர பாண்டியனின்  தலையைக் கிள்ளிய கரிகாலனைப் பாண்டிய நாட்டு ‘ஆபத்துதவிகள்’ மர்மமுறையில்  கொன்று , அந்தப்  பழி வந்தியத்தேவன் மேல் விழும்படி சந்தர்ப்பத்தை  உருவாக்கினர்.  கரிகாலன் கொல்லப்பட்டது அவனால்  அல்ல என்று நிரூபணமானபின், அவன் சோழ நாட்டுக்குச்  செய்த சேவைகளுக்காக  அவனுக்கு அவன் முன்னோர்கள் ஆண்ட வாணகப்பாடி நாட்டையே  சோழ சக்கரவர்த்தி வழங்கினார்.  மேலும் அவன் ஈழத்தின் சேனாதிபதியாகவும் நியமிக்கப்பட்டான்.

வந்தியத்தேவன் ,  ஒருநாள்  தஞ்சைக்குச் செல்லும்போது தனிமனிதனொருவன் ஒரு கும்பலால் கொல்லப்படுவதைத் தடுக்க முற்பட்டான் . அதற்குள் கத்தியை நெஞ்சில் பாய்ச்சிய கும்பல் குதிரைகளில் பறந்து சென்றுவிட்டது. அதில் ஏனோ ஒருவன் வந்தியத்தேவனைக் கண்டதும் முகத்தை மறைத்துக் கொண்டபின் பறந்தோடினான். தாக்கப்பட்டவனின் குதிரையைச் சோதனையிட்டபோது அவன் ஒரு சோழ ஒற்றன் என்பதை அறிந்தான். மற்றும் சில   புதிர் பொதிந்த விசித்திர சித்திர ஒலைச் சுவடிகளையும் கண்டான்.  நெஞ்சிலிருந்து உருவிய கத்தியில் மீன் சின்னத்தைப் பார்த்த வந்தியத்தேவன் அவர்கள் பாண்டிய நாட்டைச் சேர்ந்த ‘ஆபத்துதவிகள்’ என்பதையும் அந்த சுவடுகளில் ஏதோ ஒரு மர்மம் புதைந்திருப்பதையும் புரிந்துகொண்டான்.

முன்னிரவு வேளையில் குடந்தை அரசாங்க விடுதியை வந்தடைந்த வந்தியத்தேவன்,  அவனுக்காக ஒதுக்கப்பட்டிருந்த அறையில் தங்கி, சுவடுகளை ஒவ்வொன்றாக ஆராய ஆரம்பித்தான். அதற்குமுன் முகத்தை வேண்டுமென்றே மூடி மறைத்த சதிகாரனின் கண்கள் அவனுக்கு ஏற்கெனவே பரிச்சியமான கருத்திருமன் என்பதை நினைவூட்டின… அவனுக்கு ஈழத்தில் மறைத்து வைக்கப்பட்டிருக்கும் பாண்டிய மணிமகுடம், இரத்தினஹாரம் பற்றிய இரகசியமும் தெரியும் என்பதையும் வந்தியத்தேவன் அறிந்திருந்தான்.

சில சுவடுகளை ஆராய்ந்தபோது அவற்றிலிருந்து ஒன்றில் பாண்டியர் மணிமகுடமும், மற்றொன்றில் இரத்தினஹாரமும் வரைந்திருந்ததைத் தெள்ளத் தெளிவாகக் கணித்தான். சுவடுகளில் மறைந்திருக்கும் மர்மம் பாண்டிய பொக்கிஷங்களைப் பற்றித்தான் என்பதை இப்போது வந்தியத்தேவன் ஊர்ஜிதம் செய்துகொண்டான்.

பணியாளிடமிருந்து ஒரு மரப் பலகையும், கிழிந்த துணிகளும் மற்றும் சில கரித்துண்டுகளும் கேட்டு வாங்கிக்கொண்டு அடுத்த கட்ட சோதனையைத் துவங்க ஆரம்பித்தான்.

புது நேயர்கள் இப்போதும் கதையைத் தொடரலாம்.

திடீரென்று எழுந்தான். பலகையை எடுத்து கரித்துண்டினால் கீழ்க் கண்டவாறு எழுதினான்:

முதலாவதாக இரு சந்திரன்களைத் தாங்கிய எண் ஐந்தைத் தேர்ந்தெடுத்தான். பலகையின் மறு பக்கத்தின் ஓரத்தில் கீழ்க்கண்டவாறு குறித்தான்::

கூட்டு வார்த்தைகளை ஆராய்ந்தான். அவைகள் சரியான விவரத்தைக் கொடுப்பதாகத் தோன்றவில்லை. மறுபடி சிந்தித்தான். ‘சந்திரனுக்கு  திங்கள் என்ற மற்றுமொரு பெயர் இருக்கிறதே!.அது ஏன் என் மூளைக்கு இதுவரை எட்டவில்லை?’ என்று எண்ணி மறுபடியும் பலகையில் அதனையும் குறித்தான்.

‘இதுவும் சரியாக இல்லை’ என்று மறுபடியும் யோசித்தான். அவைகள் சந்திரனைப் பற்றி வேறு ஏதோ ஒன்றைத் தெரிவிக்க முயல்வதாகத் தோன்றியது. அவன் மூளையின் நரம்பு ஒன்று அசைந்தது! கடைசி கூட்டெழுத்துக்களை மாற்றி எழுதினான்.

புதிரின் விடை வந்தியதேவனுக்கு இப்போது பௌர்ணமியையும் திங்கள் கிழமையையும் குறிக்கிறது என்பது விளங்கியது.. இன்று சுக்லபட்ச தசமி வளர்பிறை புதன் கிழமை என்றும் அடுத்த பௌர்ணமி திங்கள் கிழமையில் வருகிறது என்பதையும் விரல்களால் கூட்டி உறுதிப்படுத்திக் கொண்டான். ‘அடுத்த பௌர்ணமித் திங்கள் கிழமைக்கும் இப்புதிரில் மறைந்து பொதிந்திருக்கும் விவரத்திற்கும் ஒரு முக்கியமான சம்பந்தம் இருக்கவேண்டும்.அதை நாம் கண்டுபிடித்தே ஆகவேண்டும்’ என்று சபதம் எடுத்துக் கொண்டான். பலகையின் மறுபக்கத்தைத் திருப்பி ஐந்தில் ‘சந்திரன் 1 சந்திரன் 2’ என்பதை அடித்து ‘பௌர்ணமி திங்கள்’ என்று எழுதினான்.     

‘சந்திரன் 1’ பௌர்ணமியைக் குறித்தது. ‘சந்திரன் 2’ திங்கள் கிழமையைக் குறித்தது. இப்போது எண் ஒன்பதில் ‘முழுச்சந்திரன்’ எதைக் குறிக்கிறது? நாள் பௌர்ணமி. கிழமை திங்கள். இது ஒரு நாளின் பகுதியான ‘வேளை’ பற்றியதாக இருக்குமோ?’ என்று ஆராய்ந்தான். மறுபடியும் சித்திரத்தை நோக்கினான். ஆம்! முழுநிலா இரவின் நடுஜாமத்தை குறிப்பதாக இருக்கலாம். சந்தேகமில்லை! அதுதான் உண்மை’ என்று பலகையில் எண் ஒன்பதில் முழுச்சந்திரனை அடித்து ‘நடுஜாமம்’ என்று எழுதினான்.

‘ஏழாவதில் இருக்கும் கோபுரத்தின் நுழைவாயில், வேறு எதையாவது குறிப்பிடுகிறதோ?’ என்று சிறிது யோசனைக்குப் பின், ‘இது ஆவுடையார் மேல்பகுதி சிவலிங்கத்தைப்போல் இல்லை?ஆம்! அப்படியாகத்தான் இருக்கவேண்டும்’ என்று பலகையில் ஏழின் கோபுரம் நுழைவாயிலை அடித்து ‘சிவன் கோவில்’ என்று எழுதினான்.

‘ஆறாவது மனிதக் கும்பல், இரத்தின ஹாரத்தையும், மணிமகுடத்தையும் பற்றிப் விவாதிக்கப் போகும் ஒரு ‘கூட்டம்’ -இது சந்தேகத்திற்கிடமின்றிதெள்ளத் தெளிவாகத் தெரிகிறது’ என்று பலகையில் மனிதர் கும்பலை அடித்து ‘கூட்டம்’ என்று மற்றுமொரு மாற்றம் செய்தான்.

அடுத்ததாக ஒரே மாதிரியாக இருக்கும் இரண்டையும், பத்தையும் ஒன்றாக சேர்த்துப் பிணைக்கும் விவரத்தைக் கண்டறிய விரும்பி பலகையில் மறுபக்கத்தை துணியால் துடைத்தான். சிறிது நேரம் யோசித்தபின்.. இரண்டு சித்திரக் கூட்டணியில் ஐந்து விதமாக மாற்றி மாற்றி கரித்துண்டினால் பின்வருமாறு வரைந்தான்:

ஐந்தாவது கூட்டணியில் ஒரு மீனின் உருவம் தெளிவாகத் தெரிந்தது. ‘இது பாண்டிய வம்சத்துச் சின்னமான ‘மீன்’ அல்லவா?’ என்று பலகையில் இரண்டிலும் பத்திலும் இருந்த வளைகோடு 1 மற்றும் வளைகோடு 2 எழுத்துக்களை அடித்து பத்தில் ‘மீன் சின்னம்’ என்றுஎழுதினான். பலகையில் இதுவரை கணித்தத்ததை முழுவதுமாக நோக்கினான்:

கணித்தவைகள், என்ன செய்தியைச் சொல்லுகின்றன என்பதில் கவனம் செய்யத் தொடங்கினான். ‘கிடைத்த விவரங்கள், முன்னுக்குப் பின் முரணாக இருக்கின்றன. பிணைத்து ஒருங்கிணைத்து கிரகிக்க வேண்டும். அவைகளை வரிசைப்படுத்துவது அவசியமாகிறது’ என்று எண்ணிய வந்தியத்தேவன் ‘மீன் சின்னம்’. எல்லாவற்றிற்கும் பொதுவான சித்திரம். ஒட்டு மொத்த விவரங்களும் பாண்டிய நாட்டைப் பற்றியது. அதுவே வரிசையில் முதல் இடத்தைப் பெறுகிறது’ என்று முடிவெடுப்பவைகளை பலகையில், ஒரு தனிப் பகுதியில் எழுதலானான்.

‘எல்லா சித்திரங்களும் இரத்தின ஹாரத்தையும் மணிமகுடத்தையும் அடிப்படையாகக் கொண்டதாகத் தெரிகிறது!எனவே அவை இரண்டும், இரண்டாவது மற்றும் மூன்றாவது இடங்களை அடைகின்றன!’ என்று வந்தியத்தேவன் தீர்மானித்தான்.

‘பொக்கிஷங்களைப் பற்றி ‘கூட்டம்’ ஒன்றில் பேசப்படப் போவதாகத் தெரிகிறது.பேசப்படும் நாள் ‘பௌர்ணமித் திங்கள் கிழமை’ ஆகும்! எனவே அது நான்காம் இடத்தைப் பெறுகிறது! அந்தக் கூட்டம் நடு ஜாமத்தில் நடத்தப்படுவதாக நிர்ணயிக்கப்பட்டிருப்பதால் ‘நடு ஜாமம்’ ஐந்தாம் இடத்தை அடைகிறது’ என்று சிறிது நேரம் சிந்தித்தான்.

‘இந்தக் கூட்டம் நடக்க இருக்கும் இடம் ‘சிவன் கோவில்’ எனக்கொள்ளலாம்!

சிவன் கோவிலுக்கு நாம் ஆறாம் இடத்தைத் தரலாம்! அடுத்ததாக ‘கூட்டம்’ சித்திரம் ஏழாவது இடத்தைப் பெறுகிறது’ என்றெல்லாம் ஆராய்ந்த வந்தியத்தேவனின் கை அவ்வப்போது பலகையில் வரிசைப்படுத்தியவைகளை எழுதிக் கொண்டிருந்தது. அவை கீழ்க் கண்டவாறு காணப்பட்டன:

‘இவைகளைச் சேர்த்துப் பார்க்கும்போது விலை மதிக்கமுடியாத பாண்டிய பொக்கிஷங்களான இரத்தின ஹாரம், மணிமகுடம் பற்றிய முக்கிய விவரங்கள் அடுத்த பௌர்ணமி தினம் திங்கள் கிழமை நடுஜாமத்தில் சிவன் கோவிலில் கூட்டத்தில் விவாதிக்கப்படும் என்ற கணிப்பில் என்ற மாற்றமும் இல்லை!

எல்லாம் சரியாகத்தான் கணித்திருக்கிறோம்! ஆனால் இதில் முக்கியமாக கூட்டம் நடத்தப்படும் ஊரின் பெயர் இல்லையே! சோழ நாட்டில் ஆயிரமாயிரம் கிராமங்களும் இடங்களும் உள்ளனவே! ஊரின் பெயர் மட்டும் போதவே போதாது! அது இருக்கும் பகுதியின் பெயரைத் தெரிந்து கொள்வது மிக மிக அவசியமாகிறது! -இவைகள் இரண்டும் நாம் இதுவரை கணிக்காத சித்திரங்கள் ஒன்றிலும் நான்கிலும் புதைந்து கொண்டிருக்கின்றன’ என்று முடிவு செய்தான்.

அடுத்ததாக எண் நான்கின் ‘நீண்ட கோடுகள்’ ஓலையை கையில் எடுத்தான். உற்று நோக்கினான். அதில் பின் வருமாறு வரையப்பட்டிருந்தது:

வெகு நேரம் பரிசீலனை செய்தான். ‘இது என்ன மேலும் கீழுமாக ஒரே நீண்ட கோடுகளாகத் தெரிகின்றனவே! இதில் இருக்கும் வளைவுகளையும் புள்ளியையும் பார்க்கும் போது, இது ஒரு புரியாத புதிர் பொதிந்த மொழி போல் தோன்றுகிறது! நமக்குத் தெரிந்த வரையில் எந்த மொழியையும் எழுதும் போது சிறியவைகளாகத்தான் எழுதுவார்கள்! ஆம்! இந்த எழுத்துக்கள் வேண்டுமென்றே நீளமாக எழுதப்பட்டிருக்கின்றன! சித்திரத்தில் காணப்படும் புள்ளி, கோடுகளின் கீழே போடப்பட்டிருக்கிறது. ம்.. இப்படியே இவைகளை ஆராய்ந்து கண்டுபிடிப்பதில் நமக்கு ஏமாற்றமே காணப்படுகிறது! வேறு என்ன செய்யலாம்?  இதில் தென்படாத விவரம் ஒருவேளை, வேறு கோணத்திலிருந்து பார்த்தால் கிடைக்கலாம்! அதிலிருந்து மறைந்திருக்கும் செய்தியை விளக்கும் குறிப்பை அறியலாம்!’ என்று ஓலையை தலை கீழாகத் திருப்பினான்.

சிறிது நேரம் உற்றுப் பார்த்தபின் ‘இதிலும் ஒன்றும் புலப்படவில்லையே! கணித்தபடி இது ஒரு மொழி என்பது மட்டும் உறுதியாகியிருக்கிறது! ஏற்கெனவே சிந்தித்தபடி, மொழிகளின் வழி முறைகளை பரிசீலனை செய்வது அவசியமாகத் தோன்றுகிறது! எந்த மொழியாக இருந்தாலும் அதன் எழுத்துக்கள் அனைத்தும் சிறிய அளவில் இருப்பது என்பது ஒரு மறுக்கப்பட முடியாத விதிமுறை. எனவே சோழ ஒற்றன் ஏதோ ஒரு செய்தியை வேண்டுமென்றே விதிக்கு மாறாக எழுதித் தெரிவிக்க முயன்றிருக்கிறான் போலும்! நாம் அந்த எழுத்துக்களை முறைப்படி சிறியதாக எழுதிப்பார்க்கலாமே! அதிலிருந்து ஏதாவது புலப்படலாம்!’ என்று வந்தியத்தேவன் எண்ணி பலகையில் எழுத ஆரம்பித்தான். எழுத்தோலையிலிருந்து ஒவ்வொரு எழுத்தையும் பார்த்து, பெரியதிலிருந்து சிறியதாக மாற்றி ஒரே அளவில் எழுத ஆரம்பித்தான். அதற்கு அவனுக்கு நிறைய நேரம் தேவைப்பட்டது. இறுதியில்..

‘இப்போது சுலபமாக இருப்பதுபோல் தெரிகிறது! தமிழைப் போலவும் இருக்கிறது. இல்லாதது போலவும் இருக்கிறது. தமிழைப் போலவே எழுத்து ‘ப’ இருக்கிறது! அடுத்து ‘ய’ போலவே இருக்கும் எழுத்தில் செங்குத்தாக இருக்கும் மூன்று கோடுகளுக்குமிடையே உள்ள இடைவெளி வேறுவிதமாக இருக்கிறது! தமிழில் உள்ள முதல் இரண்டு கோடுகளுக்கு, இடைவெளி சிறியதாகவும் மற்ற இரண்டிற்கும் உள்ள இடைவெளி பெரியதாகவும் இருக்கும். ஆனால் புதிரின் ‘ய’வின் இடைவெளிகள் தமிழுக்கு நேர் எதிராக இருக்கின்றன. ‘ப’ போன்றிருக்கும் எழுத்தின் அடுத்தது, ஓர் ஒற்றைக் கொம்பு போல் இருக்கிறது! ஆனால் கொம்பு வலப்புறம் ஆரம்பித்து இடது பக்கம் முடிவதுபோல் தென்படுகிறது! கொம்பு ‘ப’வின் இடப் பக்கத்திற்கு பதிலாக வலப்புறம் வேறு எழுதப்பட்டிருக்கிறது! தமிழின் சில எழுத்துக்களின் மூக்குக் கோடுகள் வலது பக்கத்தில் இருப்பது என்பது மரபு! ஆனால் இதில் காணப்படும் கோடுகள் இடது பக்கத்தில் எழுதப்பட்டிருக்கின்றன! ஒன்றும் விளங்கவில்லையே..’ என்று குழம்பி நின்றான் வந்தியத்தேவன்.

அறையைச் சுற்றி வலம் வந்தான். மேலே பார்த்தான். கீழே பார்த்தான். அவனுக்கு எதிரில் சுவற்றில் மாட்டப்பட்டிருந்த கண்ணாடியைப் பார்த்துக்கொண்டே மண்டையைச் சொரிந்து கொண்டான். என்ன ஒரு ஆச்சரியம்.. திடீரென்று அவனுக்கு உண்மை உதயமாகத் தொடங்கியது.

வலது கையால் சொரிந்தது கண்ணாடியில் இடது கையாகத் தெரிந்தது! இடது கையால் வலது காதையும், கண்ணையும் தொட்டான். இடது கை வலதாகவும், வலது கண் காது முறையே இடது கண் காதாகத் தென்பட்டது. ‘ஆகா!அதுவா சமாசாரம்!’ என்று பலகையை கையிலெடுத்து கண்ணாடியில் காட்டினான். அதில் விரிந்தது புதிரின் ஓரளவிற்கான விடை..

‘ஆகா!நமது தமிழ்!’ என்று வந்தியத்தேவன் வியப்பில் ஆழ்ந்தான்!

வியப்பிலிருந்து விடுவித்துக் கொண்டு, மறுபடி சிந்திக்க ஆரம்பித்தான். ‘எழுத்துக்கள் முன்னுக்குப் பின் முரணாக மாற்றி மாற்றி எழுதியிருக்கிறது!ஆகையால் அது சொல்லும் விவரத்தை நம்மால் அறிந்து கொள்ள முடியவில்லை’.

மேலும் எழுத்து ‘கோ’ வலதுபுறத்தை மேலாகவும் இடதுபுறத்தை கீழாகவும் கொண்டு எழுதப்பட்டிருக்கிறது! எழுத்து ‘ர்’ தலைகீழாக இருக்கிறது’.

எழுத்துக்களை வேறு விதமாக மாற்றி எழுதி சேர்த்துப் பார்க்கலாம்!’ என்று வந்தியத்தேவன் பலகையில் எழுத்துக்களை கோர்த்து, மாற்றி, கோர்த்து மாற்றி ஏதாவது ஊரின் பெயர் அல்லது இடத்தின் பெயர் வருகிறதா என்று நீண்ட நேரம் முயற்சித்தான். முடிவில்.. வெற்றி கிட்டியது! பலகையில் ஊரின் பெயரும் தெரிந்தது!

பெருமிதத்துடன் பலகையின் மறுபக்கத்தில் நான்கில் ‘நீண்ட கோடுகள்’ எழுத்துக்களில் கோடு இழுத்துப் பக்கத்தில் ‘பெரிய கோவிலூர்’ என்று எழுதினான். இதுவரை கணித்தவைகளை பலகையில் நோக்கினான்.

இடத்தின் பகுதியை மறைத்திருக்கும், எண் ஒன்றான மலையின் பெயரை என்னத்தான் முட்டிக்கொண்டு யோசனை செய்தபோதிலும் அவனுக்கு விடை தென்படவில்லை. எண் ஒன்றின் ‘மலை’யைச் சுற்றி ஓர் வட்டம் போட்டு ஒரு கேள்விக் குறியையும் போட்டான்! கணித்தவைகள் கீழ்க் கண்டவாறு காணப்பட்டன:

வந்தியத்தேவன் ஆராய்வதை நிறுத்தினான். படுக்கையில் சாய்ந்தான். வெகு நேரம் தூக்கம் வராமல் கஷ்டப்பட்டான். நடு நடுவே, ஆண்டவன் சந்நிதியில் இருந்து கொண்டே கொலைகாரத் திட்டங்கள் தீட்டப்படுவதால், கடவுளையே நிந்திக்கும் சதிகாரர்களின் மேல் அவனுக்கு அளவிலாக் கோபம் வேறு வந்துகொண்டிருந்தது.

நேரம் நடுஜாமத்தைத் தாண்டியது! கண்கள் சோர்வடைந்தன. மூளை வேலை செய்ய மறுத்தது. உடல் உறுப்புகள் தளர்ந்தன. இமைகள் அவனையும் அறியாமல் மெதுவாக மூடின. வந்தியத்தேவனை நித்திராதேவி ஆட்கொண்டாள். அவன் ஆழ்ந்த உறக்க நிலையை அடைந்தான்!

(தொடரும்) 

ஒவ்வொரு ஓலையிலும் ஒவ்வொரு விசித்திரமான சித்திரம் வரையப்பட்டிருந்தது.

அதை நோட்டம்விட்ட வந்தியத்தேவனின் தலை சுற்றியது. ‘ஏதோ புதிர் பொதிந்த ஓலைகள் போல் தோன்றுகின்றனவே!’ என்று மறுபடியும் அவைகளை நோக்கினான்.

‘சோழர்களால் முறியடிக்கப்பட்ட பாண்டிய நாட்டை மீட்டு பாண்டியர்களின் ஆட்சியை நிலைநாட்ட சபதம் எடுத்துக் கொண்டவர்கள் ‘ஆபத்துதவிகள்’ எனப்படும் சதிகாரர்கள். அந்தக் கும்பலின் ரகசியம் ஒன்றை சோழ ஒற்றன் அறிந்து கொண்டிருக்கிறான். அதைத் தெரிந்துகொண்ட சதிகாரர்கள் அவனைத் துரத்திக் கொன்றிருக்கிறார்கள். அறிவாளியான ஒற்றன், உண்மையை ஓலைகளில் சங்கேத சித்திரமாகப் பதித்து எவரிடமாவது கொடுக்க நினைத்திருந்தான் போலும்!

பாண்டிய சதிகாரர்களின் மிகப் பெரிய ரகசியம் ஒன்று இந்த குறிப்பேடுகளில் புதைந்து கிடக்கிறது, நன்கு பொறுமையாக அலசி புதிர் முடிச்சை அவிழ்க்க வேண்டும். மறைந்திருக்கும் ரகசியத்தை கண்டுபிடிக்க வேண்டும்! சோழ நாட்டை முன்னெச்சரிக்கையுடன், விழிப்பாக இருக்கச் சொல்ல வேண்டிய கடமை நம் தலை மேல் சுமத்தப்பட்டிருக்கிறது’ என்று எண்ணிய வந்தியத்தேவன் அடுத்து என்ன செய்ய வேண்டும் என்பதைத் தீர்மானித்துக் கொண்டு தன் குதிரையை நோக்கி நடந்தான்.

அவன் அருகிலிருந்த சிற்றூரை அடைந்த போது ஒரு நாழிகை ஆகிவிட்டது. அங்கிருந்த ஊர்ச்சபைத் தலைவரைப் பார்த்து தான் யார் என்றும் வழியில் நடந்த விபரங்களையும் கூறி, மாண்ட சோழ ஒற்றனின் நல்லடக்கத்திற்கு ஆவன செய்யுமாறு கேட்டுக் கொண்டான். விவரங்களை அறிந்த ஊர்ச்சபைத் தலைவரும் அப்படியே செய்வதாக உறுதியளித்தார். நிம்மதிப் பெருமூச்சு ஒன்றை விட்டுவிட்டுத் தன் பயணத்தைத் தொடர்ந்தான் வந்தியத்தேவன்.

அத்தியாயம் 02. வந்தியத்தேவன்.

குதிரையில் அமர்ந்த வந்தியத்தேவன் குடந்தையை நோக்கிப் பயணத்தைத் தொடர்ந்தான். இந்த சமயத்தில் வந்தியத்தேவனைப் பற்றிய விவரங்களைத் தெரிந்து கொள்வது அவசியமாகிறது!

‘விஜயாலயன்’ அஸ்திவாரம் அமைத்து நிலை நாட்டிய சோழ பரம்பரையில்  உதித்த ‘மதுராந்தக உத்தம சோழர்’ அரசாண்டு கொண்டிருந்த காலம் அது.வந்தியத்தேவன், தமிழ் வரலாற்றில் புகழ்பெற்ற வாணர் குலத்தில் தோன்றியவன். சோழர்கள் கீழ் இருந்த வாணகப்பாடி நாட்டு வல்லத்து அரசன். ‘அரையன்’ என்னும் சொல்லை நாட்டின் பெயரையும் சேர்த்துப் பட்டப் பெயராக அந்த நாட்களில் வழங்கப்பட்டு வந்தது. ஆகையால் நமது வீரன், ‘வல்லவரையன் வந்தியத்தேவன்’ என்று அழைக்கப்பட்டான்.

வந்தியத்தேவன் சிறுவனாய் இருக்கும் போதே வாணர் ஆட்சியின் பொற்காலம் முடிவடைந்தது. வந்தியத்தேவன் பெற்றோர், உறவினர், நாடு அனைத்தையும் இழந்து அனாதையானான். நசிந்த குலத்தின் கடைசி வாரிசாக மிஞ்சினான். வாலிபப் பருவத்தை அடைந்ததும் இழந்த நாட்டை சிறிதேனும் மீட்க உறுதிகொண்டான்.

அதற்கான சந்தர்ப்பம் ஒன்று அவனைத் தேடி வந்தது. சோழர் கீழ் இருந்த கடம்பூர் வல்வில்ஓரி குலத்து இளவரசன், அவனுடைய இளம் வயது நண்பன் கந்தமாறன், வந்தியத்தேவனைக் காஞ்சீபுரத்திற்கு அழைத்தான். அப்போதைய சக்ரவர்த்தி சுந்தரசோழரின் மூத்த குமாரன், பட்டத்து இளவரசன் ஆதித்த கரிகாலன், படைத்தளபதி மாதண்டநாயகனாக நியமிக்கப்பட்டிருந்தான். சோழர்களின் வடதிசைப் படையை, காஞ்சீபுரத்தை மையமாகக் கொண்டு எல்லையைப் பாதுகாத்து வந்தான். அவனுடன் அங்கு கந்தமாறன் எல்லைக் காவலில் பணிபுரிந்து கொண்டிருந்தான். இது ஒரு நல்ல வாய்ப்பு என்று எண்ணிய வந்தியத்தேவன் வல்லத்திலிருந்து பாலாறு வழியாகக் காஞ்சிக்குப் பயணத்தைத் தொடங்கினான்.

காஞ்சியை நெருங்கும் சமயம் வனவிலங்குகள் நிறைந்த காட்டு வழியாக வந்து கொண்டிருந்தான். அப்போது தூரத்தில் ஒரு பயங்கரமான காட்சியைக் கண்டான். ஒரு ஓடையில் சர்வலட்சணங்களும் பொருந்திய வாலிபன் ஒருவன் குனிந்து தண்ணீர் பருகிக் கொண்டிருந்தான். சத்தம் இல்லாமல் மெதுவாய் பதுங்கிப் பதுங்கி அடிமேல் அடி வைத்து நடந்து வந்த புலி ஒன்று பக்கத்தில் இருந்த பாறையின் மேலேறி அந்த வாலிபன் மேல் பாயத் தருணம் பார்த்தது.

ஒரு கணம்தான்! வந்தியத்தேவன் குதிரையிலிருந்தபடியே   தொங்கவிடப்பட்டிருந்த வேலை எடுத்து மின்னல் வேகத்தில் புலிமேல் குறிதவறாது எறிந்தான். புலி பாய்வதற்கும், பறந்து வந்த வேல் அதன் கழுத்தின் ஒரு பக்கத்தில் தைத்து, உள்ளே புகுந்து மறுபக்கத்தின் வழியாக வெளிவந்து சிறிது நீட்டிக் கொண்டு நிற்பதற்கும் சரியாக இருந்தது. பாய்ந்த புலி கோரமாகக் கத்திக் கொண்டே வெருண்டு, நெளிந்து, வாலிபனைத் தள்ளிக்கொண்டு தண்ணீரில் தொப்பென்று விழுந்தது. உணர்வை இழந்து தண்ணீரை விழுங்க ஆரம்பித்து, மூழ்கியது!

கனமான வஸ்து ஒன்றால் தள்ளப்பட்ட வாலிபன் என்ன நேர்ந்தது என்பது தெரியாமல் திடுக்கிட்டான். அதிர்ச்சியால் இடறி தண்ணீரில் விழுந்தான். விழும் முன் ஒருகணம் வந்தியத்தேவனையும் புலியையும் நோக்கினான். வாயில் தண்ணீர் புகுந்து தத்தளித்தான். மூச்சு முட்டியது. நினைவை இழந்தான்.

 அதற்குள் வந்தியத்தேவன் குதிரையிலிருந்து தடால் என்று கீழே குதித்து கையில் கத்தியை உருவிக்கொண்டு பாய்ந்து வந்தான். தண்ணீருக்கு அடியில் சென்ற புலி இன்னும் வெளியே வரவில்லை. கத்தியைக் கரையில் வைத்துவிட்டுத் தண்ணீரில் இறங்கி மூழ்கிக் கொண்டிருந்த வாலிபனைத் தூக்கினான். தண்ணீரை வெகுவாகக் குடித்திருந்த அவனை மெதுவாகத் தரையில் குப்புறப் படுக்க வைத்தான். வயிற்றின் பின்புறத்தில் முதுகில் கையை வைத்து அமுக்கி அமுக்கி எடுத்தான். வாலிபன் வாயிலிருந்து தண்ணீர் குப்குப்பென்று வெளிவந்தது. அவன் உயிருக்கு ஆபத்து இல்லை என்பதை உறுதிப்படுத்திக் கொண்டு கத்தியை மறுபடி கையில் எடுத்து புலி தண்ணீரில் விழுந்த இடத்தை நோக்கினான். அடியிலிருந்து ரத்தம் மேல் வந்து தண்ணீரைச் சிவப்பு நிறமாக்கத் தொடங்கிக் கொண்டிருந்தது.

திடீர் என்று குதிரைகளின் குளம்புகள் எழுப்பிய சத்தத்தைக் கேட்ட வந்தியத்தேவன் அச்சத்தம் வந்த திக்கை நோக்கி எழுந்து நின்றான். அதில் வந்த வீரர்கள் சரட்சரட் என்று குதிரையிலிருந்து இறங்கி ஓடிவந்தனர். வாலிபன் குப்புறப்படுத்திருப்பதையும் வாளேந்திய ஒரு வீரன் ஒருவன் பக்கத்தில் நிற்பதையும் கண்டு வந்தியத்தேவனைக் குற்றவாளி என்று எண்ணி சூழ்ந்து கொண்டு பிடித்தனர். வியந்துபோன வந்தியத்தேவன் அமைதியாக வாலிபன் இருந்த இடத்தை நோக்கினான். மற்றவர்கள் அவனை ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்டிருந்தார்கள்.

வாலிபன் மெல்லக் கண்விழித்தான்.

வந்திருந்த வீரர்கள்..

‘வட திசை மாதண்டநாயகன்..

பட்டத்து இளவரசர்..

ஆதித்தகரிகாலர்!

வாழ்க! வாழ்க!!’

என்று கோஷம் எழுப்பியது வந்தியத்தேவனை வியக்க வைத்தது. வீரர்களுக்குத் தலைவனாகத் தோன்றியவன் அருகில் வந்து “இளவரசே! உங்களுக்கு ஆபத்து ஒன்றும் இல்லையே? இந்த வாலிபன் உங்களைத் தாக்க முயன்றானா? சொல்லுங்கள்! உடனே இவனை எமலோகத்திற்கு அனுப்புகிறேன்!” என்றான்.

ஆதித்த கரிகாலன் முதலில் கட்டுண்ட வந்தியத்தேவனைப் பார்த்துப் பின் தண்ணீரை நோக்கினான். இரத்தச் சிவப்பாக மாறியிருந்த இடத்தில், செத்த புலி திடீரென அடியிலிருந்து தண்ணீர் மட்டத்திற்கு மேல் வந்து மிதந்தது. வேல் புலியின் கழுத்திலே நீட்டிக் கொண்டிருப்பதைக் கண்டான். அதற்குள் எங்கிருந்தோ வந்த பறவைகள் கூட்டம் புலியை மொய்க்க ஆரம்பித்தன. நடந்ததை புரிந்து கொண்ட கரிகாலன் காவலர்களை நோக்கி வந்தியத்தேவனின் கட்டுக்களை அவிழ்க்குமாறு கட்டளையிட்டு, மெல்ல எழுந்து எல்லோரையும் விலக்கி வந்தியத்தேவன் அருகில் செல்லத் தலைப்பட்டான். உடன் வந்த காவலர்கள் தலைவன் விரைந்து சென்று வந்தியத்தேவனின் கட்டுக்களை அவிழ்த்துவிட்டு மன்னிப்புக்கோரும் பாவனையில் தலைதாழ்த்திச் சொல்லிவிட்டு தன் வீரர்களுடன் சிறிது தூரம் தள்ளிச் சென்றான்.

அதற்குள் வந்தியத்தேவனின் அருகில் வந்து   அவனை அணைத்துக் கொண்டு “நண்பா! யார் நீ? எங்கிருந்து வருகிறாய்?” என்று கரிகாலன் கனிவுடன் கேட்டான்.

“பெயர் வந்தியத்தேவன்..”என்று ஆரம்பித்த வந்தியத்தேவன் முடிக்கவில்லை. அதற்குள் கரிகாலன்,

“ஆகா!வல்லவரையன் வந்தியத்தேவனா? உன்னைப் பற்றி ஏற்கெனவே எனக்குத் தெரியும்! கந்தமாறன் என்னிடம் உன் வீரத்தைப் பற்றிப் புகழ்ந்து தள்ளியிருக்கிறான். அதை, அறிமுகமாகுமுன்பே, என் முன்னாலேயே நிரூபித்துவிட்டாயே! குறி தவறாமல் வேலை புலி மேல் பாய்ச்சி என் உயிரைக் காப்பாற்றிவிட்டாய் அல்லவா!” அதிலும் என்ன ஒரு வேகம்.. என்னவொரு குறி.. அபாரம் நண்பா.. அபாரம்!” என்றான்.

“இளவரசே!தக்க சமயத்தில் சந்தர்ப்ப இடத்திற்கு என்னால் வந்ததினால் இதை சாதிக்க முடிந்தது. என்னுடைய இடத்தில் யாராய் இருந்தாலும் அதைத்தான் செய்திருப்பார்கள்” என்றான் வந்தியத்தேவன்.

“நல்ல அறிவும், வீரமும் உள்ள உன்னிடம் மிகுந்த பணிவும் காணப்படுகிறது. அது உன் மேல் எனக்கிருக்கும் நம்பிக்கையை மேலும் வலுப்படுத்துகிறது நண்பா!” என்று கரிகாலன் பதில் கூறினான்.

“வீரமும், விவேகமும் பணிவும் என் பெற்றோர்கள் சின்ன வயதிலேயே எனக்குப் புகட்டியிருக்கும் விஷயங்கள். ஆனால் அவர்கள் இப்போது உயிருடன் இல்லை இளவரசே..!” என்று சொல்ல ஆரம்பித்த வந்தியத்தேவன் முடிக்கவில்லை.

கரிகாலன் அவன் பேசுவதைத் தடுத்து “ஆம்! நண்பா அறிவேன். ம்.. கவலையை விடு. நீ இழந்த வாணகப்பாடியை மறுபடியும் அடையலாம்! நீ மேலும் என் பொருட்டு சாதிக்க வேண்டிய காரியங்கள் நிறையவே இருக்கின்றன! வா. பாசறைக்குச் சென்று மற்றவைகளைப் பற்றிப் பேசலாம்” என்று வந்தியதேவனின் தோள்களில் கையைப் போட்டு, குதிரைகளினருகே சென்று வீரர்களிடம் ‘போகலாம்’ என்பதை கையை உயர்த்தி, மறுபடியும் முன்னால் தாழ்த்தி செய்கை மூலம் உணர்த்தினான். அனைவரும் புரவிகளில் ஏறிப் பாசறைக்கு விரைந்து சென்றனர்.

இப்படியாக ஆரம்பித்த அவர்களின் சந்திப்பு அடுத்தடுத்து நிகழ்ந்த வந்தியத்தேவனின் தீரமான வீரச்செயல்களாலும் யாரையும் ஈர்த்துச் சிரிக்க வைக்கும் வாக்குச் சாதுர்யங்களினாலும், கரிகாலனின் நம்பிக்கைக்குப் பாத்திரமானான். அவன் இட்ட பல வேலைகளை வெற்றிகரமாக முடித்துக் கொடுத்தான். கரிகாலனின் சகோதரி இளைய பிராட்டி, குந்தவையின் காதலைப் பெற்றான். பிற்காலத்தில் ராஜராஜன் என்று சரித்திரத்தில் புகழ் பெறப்போகும் கரிகாலனின் சகோதரன் அருள்மொழியின் ஒப்பிலா நட்பைப் பெற்றான்.

இந்த நிலை வெகுகாலம் நீடிக்கவில்லை. காரணம் கரிகாலன் தன் பதினெட்டாம் வயதில் பாண்டியர்களுடன்  நடத்திய போரில் வீரபாண்டியனின் தலையைக் கொய்து வெற்றி பெற்றான். கோபம் அடைந்த பாண்டியனைச் சேர்ந்த ஆபத்துதவிகளான வீரபாண்டியனின் மகள் நந்தினி மற்றும் ரவிதாசன், கருத்திருமன் போன்றோர் கரிகாலனையும் சோழர் குலத்தையும் வேரோடறுத்துப் பாண்டிய நாட்டை மீண்டும் ஸ்தாபிக்க சபதம் எடுத்தனர்.

வந்தியத்தேவன் கரிகாலனைச் சேர்ந்த சில காலத்தில் இந்தச் சதிச்செயலைப் பற்றிய செய்தியை ஓரளவு புரிந்து கொண்டான். கரிகாலனை கண்ணும் இமையுமாக கண்காணித்து வந்தான். ஆனால்.. விதி வலியது. சதிகாரர்கள் வெற்றி பெற்று கரிகாலனை மர்மமான முறையில் கொன்றார்கள். கரிகாலனைக் கொன்ற பழி வந்தியத்தேவன் மேல் விழும்படியான சூழ்நிலையை வேறு உருவாக்கியிருந்தார்கள். பழி அவன் மேல் விழுந்தது. வல்லவரையன் தஞ்சைப் பாதாளச் சிறையில் அடைக்கப்பட்டான். உண்மையான குற்றவாளி அவன் அல்ல என்ற உண்மை நிரூபிக்கப்பட்டு விடுவிக்கப்பட்டான்.

சுந்தர சோழருக்குப் பிறகு உத்தம சோழர் அரச பதவியை ஏற்றார். வந்தியத்தேவன் செய்த சேவைகளைப் பாராட்டி வாணகப்பாடியை திரும்பவும் பெற்று வல்லத்து குறுநில மன்னன் ஆகினான். மேலும் ஈழத்தின் புது சேனாதிபதியாக நியமிக்கப்பட்டான். பதவியை ஏற்குமுன் வல்லத்து மாளிகைகளை நிர்மாணம் செய்வதில் தற்சமயம் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருந்தான். அவன் வல்லத்திலிருந்து குடந்தை வழியாகத்தஞ்சை செல்லும் போதுதான் அந்தத் துயரச் சம்பவம் நடந்தது.

தொடரும்