கல்லூரியில் நான் மனநல ஆலோசகராக இருந்தபோது பதினேழு வயதுடைய தாமஸ் அணுகினான். தன் விவரங்களை அளித்தான். பலமுறை தான் பரீட்சையில் தோல்வி அடையப் போகிறோமோ என்ற அச்சம் இருப்பதைக் கூறினான். வகுப்புகளுக்குப் போவதைத் தவிர்த்து விடுவானாம். இதனால் தான் என்னை ஆலோசிக்கச் சொன்னார் அவனுடைய துறைத் தலைவர்.
யாரிடமும் பேச வெட்கப்படுவதால் மிகச் சிறிய நண்பர்கள் வட்டம். இப்போதும் புது இடத்திற்குப் போக வேண்டும் என்றால் கேட்கப் பயம். தனியாகப் போகவும் தயக்கம். தங்கும் மாணவர் (விடுதி) இல்லத்தில் எல்லாம் புதிராக இருக்கிறதாம், யாரையாவது கேட்டால், ‘முட்டாள் என எண்ணிவிட்டால்?’ என்ற அச்சம்.
இந்த பாதிப்பு எல்லாம் ஏன் என விளக்கச் சொன்னேன். தந்தை டேவிட் இப்படிச் செய்தால், “நீ ஒரு loser” (எப்போதும் தோல்வி அடைபவன்) என்பாராம். முருகன் வெற்றி பெறுகிற வியாபாரி. செல்வாக்கு உள்ளவர். கண்டிப்பானவர். அவர் முன் ஏதேனும் தவறு நேர்ந்தால், தாமஸுக்கு வார்த்தைகள் சிக்கி விடும். அவருக்குக் கோபம் அதிகமாகும். இந்த நிகழ்வை மறக்கப் பல நாட்கள் ஆகும். அம்மா டயனா “நீயா இதைச் சமாளிக்கக் கற்றுக்கொள்” என்று சொல்லிவிட்டுத் தன்னுடைய விளம்பர நிர்வாகத்தில் கவனம் செலுத்துவாள். போகும் முன், தாமஸிற்கு அதிக வியர்வை ஊற்றி வாடை இருப்பதனால் தன் மூக்கை மூடி, முகத்தைச் சுளித்துக் கொண்டே போய்விடுவாள். அவமானம் மட்டும் மிஞ்சும்.
பல செஷன்களுக்குப் பிறகு தாமஸ் இந்த சூழல்களையும் தன் வகுப்பில் நடப்பதையும் ஒப்பிட்டுப் பார்த்தான். பெற்றோரிடம் பயத்தினாலும், தாத்தாவின் கண்டிப்பு சந்தித்ததினாலும், எந்த ஒரு அதிகாரம் செய்வோரையும் இதே உணர்வில் பார்ப்பான். இதனால் வகுப்பில் ஆசிரியர்கள் கேட்கும் கேள்விக்குக் கையைத் தூக்க தயக்கம். சந்தேகம் கேட்டுக்கொள்ளவும் குழப்பம். மதிப்பெண் சரிந்தது. வகுப்பிற்குப் போக உள்ளுக்குள் தடுமாற்றம்.
கல்லூரி சேர்ந்ததிலிருந்து அறையில் உள்ள மற்ற மாணவர்கள் நன்றாகப் பழகினாலும் தன்னை ஏதோ தடுக்கிறது என்றான். ஞாயிற்றுக்கிழமைகளில் விடுதியில் இரவுச் சமையல் கிடையாது. எல்லோரும் ஏதேனும் வாங்கிக் கொள்வார்கள், அல்ல வெளியே போய்ச் சாப்பிடுவார்கள். தாமஸைத் தவிர. பட்டினியாக இருப்பானாம்.
அடுத்த செஷனில் இதை எடுத்துக் கொண்டோம். பல செஷன்களுக்குப் பின், தன் நிலையை அசை போடுவதால் வரும் சிந்தனைகள், எதிர்மறை எண்ணங்கள், வளர்ந்த சூழல் இவற்றினால் பதட்டம் அச்சம் தயக்கம் இவை உருவாகியுள்ளது என்று தாமஸ் அடையாளம் கண்டுகொண்டான்.
வகுப்பிற்குப் போய் வரும் போது தன் மனம் சொல்லும் சொற்கள், வரும் சிந்தனைகள், நிகழ்ச்சிகள், நபர்களை இவற்றை நினைவு வைத்துக்கொள்ளப் பரிந்துரைத்தேன். தாமஸ் இதை நான்கு வாரத்திற்குச் செய்த பிறகுத் தன் கடந்த வாழ்நாட்கள், தன்னை பாதித்த நிகழ்வுகள் இவற்றைப் பற்றி எழுதச் சொன்னேன். மடமடவென்று இருபதுக்கும் மேலான விஷயங்கள் குவிந்தது. எல்லாம் சோகம், துன்பம். ஒரே ஒரு சந்தோஷம், ஆசிரியர் தியாகராஜன் ஒருமுறை ஊக்குவித்தது. இது மன அழுத்தத்தில் சேராது. வீட்டில் அனுபவித்த கண்டிப்பு, அவதூறு சொற்களினால் தாமஸ் தன் சுய மதிப்பீட்டை மிகக் குறைவாகக் கணித்தான்.
இதை மாற்ற, பெற்றோரை வரப் பரிந்துரைத்தேன். வந்தார்கள். செஷன் முடிவில், தாமஸ் ஒரு “loser”, அவனுக்கு நேரம் தர முடியாது என்று இருவரும் சென்று விட்டார்கள். வேறு வழியை வகுத்தேன்.
கல்லூரி ஆசிரியர்களின் மனநலத் திறன்களை மேம்படுத்தப் பல பயிலரங்கங்கள் போய்க்கொண்டு இருந்தன. முதல் கட்டத்தில் கல்லூரி அதிபரும், மாணவர்களுடன் நல்ல உறவு இருக்கும் சில ஆசிரியர்களும் இவற்றில் பங்கு கொண்டார்கள். மனநல அம்சங்களை அறிமுகப்படுத்தி வழிமுறைகளைப் பயில்வதே இவற்றின் குறிக்கோள். மேற்கொண்டு தாமஸிற்கு இவர்களை உபயோகிக்க முடிந்தது.
தாமஸைப் பற்றி மேலோட்டமாகத்தான் விவரித்தேன், ஏனெனில் எங்களை அணுகுவோரின் அந்தரங்கங்களை யாரிடமும் பகிர மாட்டோம். தாமஸின் வகுப்பு ஆசிரியர் மற்றும் விடுதிக்காப்பாளர் இவர்களைச் சேர்த்துக்கொண்டேன். இருவருக்கும் தாமஸின் சுய உரையை மாற்ற உதவ வேண்டும் என்ற புரிதல் இருந்தது, செயல்படுத்தத் துவங்கினார்கள்.
தாமஸை தன்னுடைய இப்போதைய வாழ்வின் பக்கங்களை சிறிது சிறிதாகப் பிரிக்கச் செய்தேன். நண்பர்கள், வகுப்பு, சாப்பிடும் இடம், தங்கும் இடம், போய் வரும் வழி என்று எல்லாவற்றிலும் பயம் என்ற நூலிழை இணைந்திருந்தது.
ஒரு சிறிய முயற்சி. என் அறைக்கு வருவதற்குப் பல வழிகள் இருந்தன. தாமஸ் நேராக வரும் பாதையை மட்டுமே உபயோகிப்பான். இதற்குப் பதில் வழியை மாற்றி மாற்றி வரச் சொன்னேன். கல்லூரியின் அமைப்பின் வரைபடம் இருந்தது, ஆண்டுக் குறிப்பேடும் உதவிக்கு உள்ளது. அதை மீறியும் வழி தெரியாவிட்டால் எவரிடமாவது கேட்கவேண்டும். முதல் இரண்டு வாரம் வேர்வை ஊற்றிய உடை அவன் தவிப்பைத் தெரிவித்தது. புகழ வேண்டும், விடாமுயற்சியுடன் செய்ததை. சொன்னவுடன் மேலும் மனதை வைத்துச் செய்தான். ஓரிருவரிடம் கேட்டான்.
இதற்குப்பின் அறையில் இருக்கும் மாணவர்களிடம் கேட்க, மேலோட்டமாகப் பேச, காலை மாலை வணக்கம் கூற என்று ஆரம்பமானது. இப்போது தாமஸ் தனக்கே தினம் மாலை தூங்கும் முன் ஒரே ஒரு சபாஷ் தர வேண்டும், ஒரு முறை மட்டுமே. இப்படி இருப்போருக்குப் பெரும்பாலும் கடினமானது தனக்குத் தானே சபாஷ் சூட்டிக்கொள்வது. பல வாரங்களுக்குச் சபாஷ் சொல்லிக் கொள்ள எதுவும் இல்லை என்றான். பிறகு வந்தது, வகுப்பில் ஒருவருக்கு எதையோ விளக்கினான் என்று. மெதுவாக இது நீண்டியது, தனக்கு சபாஷ் சொல்வதும்.
ஆசிரியர்களிடமும் மாணவர்களிடமும் தாமஸிற்கு நிபந்தனையற்ற முறையில் (அதாவது முயற்சி, வெற்றி எனப் பாராமல்) நற்சொற்கள் சொல்வதின் உபயோகத்தைக் குறிப்பிட்டேன். ஆசிரியர்கள் செய்ய, இருமுறை தாமஸ் முயல்வதைப் பற்றி அவர்கள் பேசியது அவனை மிகவும் ஊக்குவித்தது.
இப்போது, ஞாயிற்றுக்கிழமை இரவு உணவிற்கு எவ்வாறு செய்ய என்று தாமஸைத் தீர்மானித்துக் கொள்ளச் சொன்னேன். இதற்கு, நட்பு தேவை என்று புரிய, முதலில் அறையில் உள்ளவர்களில் ஒருவர், பிறகு நால்வருடனும் சேர்ந்து கொள்ள, நட்பு வளர்ந்தது. எந்த ஒரு தயக்கம் இல்லாமல் அவர்களுக்கு அவன் உதவிகள் செய்வது மேலும் அவர்களை இணைத்தது.
உணவிற்குச் சிலமுறைத் தனியாகவும் செல்ல வேண்டும் என்று அமைத்தேன். முதல் முறை சென்று சற்று தவித்த பிறகு, உதவி கேட்க முடிந்தது. இதைப்பற்றி தற்செயலாகப் பகிர வைத்தேன். இதுபோல முன்பின் தெரியாத நபர்களிடம் பேச, பல இடங்கள் போக, இதைப்பற்றி அறிவதற்கு தன் வகுப்புக்கு அப்பால் உள்ள சில புத்தகங்களைப் படிக்க வைத்தேன். கண்ணோட்டம் விரிந்தது. விளையாட்டையும் சேர்க்க, உடல் நலம் கூடியது.
இப்போதைய படிப்பு அப்பாவால் முடிவு செய்யப்பட்டது. தாமஸிற்குக் கட்டிடக்கலையில் மிக்க ஆர்வம் உண்டு. கல்லூரியில் உள்ள அந்தத்துறை ஆசிரியர்களுடன் கலந்து பேசி, அவர்கள் தங்கள் புராஜக்ட்களில் இவனை உபயோகிக்கக் கேட்டுக் கொண்டேன். முன்வந்தார்கள். தாமஸின் ஆர்வம், எளிதாக வடிவமைப்பதைப் பார்த்து வியந்தார்கள். தாமஸ் மெதுவாக மாறுவதை அவனும் அடையாளம் கண்டுகொண்டான். ஆசிரியர்களும் அவன் முயற்சிகளை, மற்றவர்களுக்கு உதவும் தன்மையைப் பாராட்டினார்கள். தாமஸின் செஷன்கள் படிப்படியாக முடிந்தது.
*****************************************
குவிகம் மின்னிதழ் (மாத இதழ்) 