குண்டலகேசியின் கதை -3

முன் கதைச் சுருக்கம் :

பூம்புகார் நகரத்துப் பெருங்குடி வணிகனின் அருமை மகள் பத்திரை.
சிறு வயதில் தாயை இழந்தாலும் அன்புத் தந்தையின் அரவணைப்பில் மகழ்ச்சி அடைந்தாள்..
ஒருநாள், அரசனின் வீரர்கள், கொடிய கள்வன் காளன் என்பவனைக் கொலைக் களத்திற்கு இழுத்துச் செல்வதைக் கண்டாள். அவன் மீது காதல் கொண்டாள்…….

பத்திரை நிலை!

ஓதிய கல்வி, கேள்வி,
ஒன்றுமே உதவ வில்லை.
ஈதலும், அறமும் கொண்ட
இல்லதன் பெருமை விட்டாள்.
கோதிலாத் தந்தை காத்த
குலமுறை மரபும் விட்டாள்.
காதலால் நாணும் கெட்டாள்,
காரணம் அறிய மாட்டாள்

எயிற்றிலே நஞ்சை ஏந்தும்
எழில்கொளும் அரவம் உண்டு
வயிற்றிலே முத்தைத் தாங்கும்
வனப்பிலாச் சிப்பி உண்டு
பயிற்றியே விளக்கும் கல்வி
பாங்குடன் கற்ற போதும்,
கயிற்றினால் ஆடும் பாவை
காதலால் ஆனாள் பாவை.

( எயிற்றில் — பல்லில்)

தோழியிடம் தன் காதலைக் கூறுதல்

என்னுயிர் அனையாய் நானிங்கு
இயம்பிடும் சொற்கள் கேளாய்!
இன்னுயிர் தங்க வேண்டின்
இவனையான் மணக்க வேண்டும்
மின்னெனச் செல்வாய், எந்தை
விரும்பிட இதனைச் சொல்வாய்
மன்னனைப் பார்த்துப் பேசி
மாற்றிட வேண்டும் ஆணை.

தோழியின் அறிவுரை

கள்ளினை அமுதாய் எண்ணிக்
களிப்புடன் பருக லாமோ?
முள்ளினை மலராய் எண்ணி
முடிதனில் சூட லாமோ?
புள்ளினை வேடன் கையில்
புகலெனக் கொடுக்க லாமோ?
கள்ளமும் சூதும் கொண்ட
கயவனை விரும்ப லாமோ?

செய்தி அறிந்த தந்தை புலம்புதல்

மங்கையின் தோழி செய்தி
வணிகனைக் கண்டு சொன்னாள்.
வெங்கதிர் தளர்ந்து மேற்கில்
வீழ்வதைப் போலச் சாய்ந்தான்.
தங்கிய புகழும் போனால்,
தள்ளரும் மானம் போனால்,
எங்குலப் பெருமை போனால்,
இங்குநான் வாழேன் என்றான்.

இந்தவோர் இழிவு நேர
என்பிழை செய்தேன் கொல்லோ!
முந்தையோர் முறைகள் யாவும்
முடிந்தன கொல்லோ! என்றன்
சொந்தமும் நட.பும் ஊரும்
சொல்வதைப் பொறுப்பேன் கொல்லோ!
சிந்திடும் கண்ணீர் மல்கச்
செப்பினன் உயிரைத் தாங்கி.

பத்திரையிடம் தந்தை கூறுவது

வழிவழியாய் வந்தகுடிப் பெருமை விட்டு
வழிப்பறிசெய் கொள்ளையனை விழைந்தாய் போலும்
பழிவருமே தந்தைக்கு மறந்தாய் போலும்
பற்றென்மேல் வைத்ததெல்லாம் துறந்தாய் போலும்
விழிவிரித்த வலையினிலே விழுந்தாய் போலும்
வெல்லுமதி முழுதினையும் இழந்தாய் போலும்
அழிவென்ற வழிவிரும்பி நடந்தாய் போலும்
அன்புடனே சொல்கின்றேன், கடந்து போவாய்.

கேட்டவை எல்லாம் தந்தேன்
கேட்டினைத் தரவே மாட்டேன்.
காட்டுவாழ் புலிஅன் னானைக்
கடிமணம் புரிய ஒப்பேன்
ஊட்டியே வளர்த்த பெண்ணை
உயிருடன் இழக்க மாட்டேன்
நாட்டினில் வேறு நல்லோன்
நன்மணம் செய்து வைப்பேன்.

பத்திரை மறுமொழி.

உளத்தினால் விரும்பி விட்டால்
உறுமணம் என்றே சொல்வர்.
வளத்தினால், புகழால் ஓங்கி
வாழ்வதால் தயங்கு கின்றாய்.
அளத்தலில் அன்பால் மெல்ல
அவனையான் திருத்தி, வாழ்வில்
விளைத்திடும் விந்தை கண்டு
வியந்துநீ மகிழ்வாய் என்றாள்.

பொம்மையால் மகிழ்ந்த காலம்
போனதே பின்னர் என்றன்
அம்மையால் மகிழ்ந்த காலம்
அதுவுமே போன தந்தோ!
இம்மையில் மகிழ மீண்டும்
இந்தவோர் வாய்ப்புத் தந்தால்
செம்மையாய் வாழ்ந்து காட்டிச்
சிறப்பதைக் காண்பாய் நீயும்!

(தொடரும்)

தலைப்பு சம்ஸ்கிருதத்தில் இருக்கிறதே என்று யோசிக்கிறீர்களா, கதையைப் படித்தவுடன் நீங்களே இந்த தலைப்புதான் இதற்குப் பொருத்தம் என்று எண்ணுவீர்கள். இதற்கு சமமான அன்பு, ஆசை, பாசம், நேசம், காதல் என்று எத்தனை வார்த்தைகள் இருந்தாலும் இத்தம்பதியரின் அந்நியோன்யத்தைப் ‘பிரியத்’தைத் தவிர வேறு எதனாலும் பறை சாற்ற முடியாது என்று நீங்களும் உணர்வீர்கள்.

‘கல்யாணமாம் கல்யாணம் 60 ஆம் கல்யாணம்’ என்று 20 வருடங்களுக்கு முன் 60 ஆம் கல்யாணம் முடிந்து, இதோ 10 நாட்களுக்கு முன் 80 ஆம் கல்யாணமும் ஆயிற்று அந்த தம்பதியினர் பார்வதி சங்கரனுக்கு. பெண், பிள்ளைகள் கல்யாணம் ஆகி தம்தம் குழந்தைகளோடு அமெரிக்காவில் உள்ளனர். இவர்கள் இருவரும் தற்போது சின்னதொரு வீட்டில் சிறிய சிறிய பூந்தொட்டிகளுடனும், அளவான சமையலுடனும் இரண்டாவது தனிக்குடித்தனம் நடத்திக் கொண்டிருந்தனர். மெதுவாக கோவிலுக்குச் செல்வதும், தம்தம் காரியங்களைத் தாமே செய்து கொள்வதுமாக நாட்களைக் கடத்திக் கொண்டிருந்தனர் .

அந்த வீட்டிற்குப் பக்கத்து வீட்டிற்குப் புதிததாக மணமுடித்த தமபதியினர் சதீஷும் ஹேமாவும் குடித்தனம் வந்தனர். துணி உலர்த்தும் போது பார்த்து பரிச்சயம் ஆன இந்த மூத்த தம்பதியினரின் பரிவும், பேச்சும், அக்கறையும் இவர்கள் இருவருக்கும் மிகவும் பிடித்துப் போய் விட்டன. அப்பப்ப கேரள ஸ்டைல் எரிசேரி, காளான், ஓலன் என்று சதீஷுக்குப் பிடித்த சமையல் ஐட்டங்களை பார்வதியிடமிருந்து கற்று வந்து ஹேமா சமைப்பாள். இப்படி அவர்களின் நட்பு நாளொரு மேனியும் பொழுதொரு சமையலுமாக வளர்ந்து வந்தது.

பார்வதி ஒரு நாள் சாயந்திரம் காபி குடிக்க சதீஷையும், ஹேமாவையும் அழைத்தார். காபி அருந்தி விட்டுக் கொஞ்ச நேரம் அளவளாவிக் கொண்டிருந்து விட்டு இவர்கள் இருவரும் வீட்டிற்கு வந்தனர். இதில் இரண்டு தம்பதியினர்க்கும் சுவாரஸ்யம் ஏற்படவே இப்பழக்கம் தொடரலாயிற்று.

சதீஷ் தினமும் காபி சாப்பிடும் நேரத்தில் ஒரு காட்சியைக் கவனித்தான். பார்வதி காபி குடுவையைக் கொண்டு வருவதும், அதைத் திறக்க முடியாமல் திணருவதும், தன் கணவர் சங்கரனை விட்டுத் திறக்கச் சொல்வதுமாக இருந்தாள். சதீஷுக்குத் தன் அம்மா நினைவு வரவே, அந்தப் பெண்மணியின் கஷ்டத்தைப் போக்க நினைத்தான். அந்தக் குடுவையை எளிதாகத் திறக்க ஒரு ஸ்பேனர் மாதிரி பொருளை வாங்கி வந்து அவர் கணவருக்குத் தெரியாமல் பார்வதியிடம் கொடுத்து ‘நீங்கள் என அம்மா மாதிரி. தினமும் குடுவையைத் திறக்கக் கஷ்டப்படுகிறீர்கள். இதன் உதவியால் திறந்து பாருங்கள். உங்கள் கஷ்டம் தீரும்’ என்று ஆதரவாகக் கூறினான். அதைக் கேட்டு பார்வதி ஒரு சிறு புன்முறுவலுடன் அதனை ஏற்றுக் கொண்டாள்.

ஆனால் இது என்ன! மறு நாள் பழையபடியே பார்வதி தன் கணவரை விட்டு குடுவையைத் திறக்கச் சொல்வதைப் பார்த்து சதீஷ் ஆச்சர்யப்பட்டான்! ஏன் நான் வாங்கிக்கொடுத்த ஸ்பேனர் சரியில்லையா அல்லது அவர்களுக்கு அதை உபயோகப்படுத்தத் தெரியவில்லையா என்று யோசித்தான். பார்வதி உள்ளே சென்றவுடன் இவனும் பின்னாலயே சென்று ‘ஏன் அம்மா ஸ்பேனர் சரியில்லையா, ஏன் அதை உபயோகப்படுத்தவில்லை’ என்று வினவினான். அதைக் கேட்டு பார்வதி ‘கண்ணா, நீ என மீது இவ்வளவு அக்கறையும் பரிவும் காட்டுவதற்கு நன்றி. என்னால் எதன் உதவியும் இல்லாமல் இந்தக் குடுவையைத் திறக்க முடியும்’ என்று சிறிது நிறுத்தினாள். அதைக் கேட்டு ஆச்சரியம் அடைந்த சதீஷ் ‘அப்ப ஏன் மறுபடியும் உங்கள் கணவரையேத் தொந்தரவு செய்கிறீர்கள்’ என்று கண்கள் விரிய, புருவம் சுருங்கக் கேட்டான். அதற்கு பார்வதி சொன்ன பதில் அவனை வியப்பின் எல்லைக்கே கொண்டு சென்றது. ‘ மகனே, என்னால் முடியாமல் நான் அவரிடம் செல்லவில்லை. இந்த மாதிரி அவரைக் கேட்பதால் அவர் மனத்தில் நான் இன்னமும் அவரைச் சார்ந்திருப்பது போலும், அவரில்லாமல் என்னால் இயங்க முடியாது என்றும், என வாழ்வின் ஆதாரம் அவர், இந்தக் குடும்பத்தின் தலைவர் அவர் என்ற உணர்வு அவர் மனதை விட்டு நீங்காதிருக்கவும் தான் நான் அவ்விதம் நடந்து கொள்கிறேன்’ என்றார். இதைக் கேட்ட சதீஷ் கண்கள் பணிக்க, மனம் நிறைக்க வியந்து மகிழ்ந்து வீடு திரும்பினான்.

பின்னால் வந்து கொண்டிருந்த சங்கரன் அவர்கள் இருவரும் அறியா வண்ணம் இதைக் கேட்டு விட்டு தனக்குள் சிரித்துக்கொண்டே ‘எனக்காகத்தான் பார்வதி இவ்வாறு நடந்து கொள்கிறாள் என்பது நான் மட்டுமே அறிந்த ரகசியம். அவள் மனம் கோணாதவாறு நானும் நடந்து கொள்வேன்’ என்று மனத்தில் நினைத்துக் கொண்டார்.

இவர்களது இத்தனைக்  கால வாழ்வின் இயல்பு ஒருவரைஒருவர் சார்ந்திருக்கும் இந்தப் ‘பிரியமே’ என்று புலனாகிறது அல்லவா!

குவிகம் வாசகர்களுக்கு வணக்கம்.

“குதூகலம் தரும் குழந்தை பாடல்கள்” என்ற பாடல் தொடரை உங்கள் வீட்டு குழந்தைகளுக்காக வழங்குகிறேன்.
எளிய நடையில் குழந்தைகளுக்கு ஏற்றவாறு ஒவ்வொரு பாடலையும் அமைக்க முயற்சிக்கிறேன். ஒவ்வொரு குவிகம் மாத இதழிலும் ஒன்று, இரண்டு அல்லது மூன்று சிறிய பாடகள் இடம் பெறும். பாடல்களை செல்வி சாய் அனுஷா அழகாக தன கொஞ்சும் குரலில் பாடிய வீடியோக்களையும் இத்துடன் இணைத்துள்ளோம்.
பார்த்து, கேட்டு மகிழுங்கள் !
இதுவரை இந்த பாடல் தொடரில் இடம் பெற்றவை:

1. பிள்ளையார் பிள்ளையார் – ஜூலை 2020
2. அம்மா அப்பா ! – ஜூலை 2020
3. ஹையா டீச்சர் ! – ஆகஸ்ட் 2020
4. இயற்கை அன்னை ! – ஆகஸ்ட் 2020
5. எனது நாடு – செப்டம்பர் 2020
6. காக்கா ! காக்கா ! – செப்டம்பர் 2020

7. செய்திடுவேன்!

உதயம் முன்னே எழுந்திடுவேன் !
உற்சாகமாய் நான் ஓடிடுவேன் !
உடற்பயிற்சிகள் செய்திடுவேன் !
மூச்சுப் பயிற்சியும் செய்திடுவேன் !

பச்சைக் காய்கறி சாப்பிடுவேன் !
பழமும் தினமும் நான் உண்பேன் !
எதிர்ப்பு சக்தியை வளர்த்திடுவேன் !
ஆரோக்கியம் நான் பேணிடுவேன் !

ஆலயம் நானும் சென்றிடுவேன் !
ஆண்டவனையே வேண்டிடுவேன் !
அம்மா அப்பா சொன்ன விதம் –
அழகாய் நானும் வாழ்ந்திடுவேன் !

உறவுகள் நானும் போற்றிடுவேன் !
உதவிகள் செய்தே வாழ்ந்திடுவேன் !
நல்ல பழக்கங்கள் மேற்கொள்வேன் !
நல்லவன் என்றே பெயர் எடுப்பேன் !

நாடும் வீடும் போற்றணுமே !
நாளைய உலகம் சிறக்கணுமே !
நானும் நீயும் சேர்ந்திடுவோம் !
நல்ல உலகத்தைப் படைத்திடுவோம் !

8. மயிலே ! மயிலே ! மயிலே !

மயிலே ! மயிலே ! மயிலே ! – உனக்கு
வண்ணத் தோகை தந்தது யாரு ?
வண்ணத் தோகை தந்து உன்னை
ஆடச் சொன்னது யாரு ?

குயிலே ! குயிலே ! குயிலே !- உனக்கு
இனிய குரலைத் தந்தது யாரு ?
குரலைத் தந்து கூ கூ என்றே
கூவச் சொன்னது யாரு ?

காட்டின் தலைவா சிங்கம் – உனக்கு
வீர நடையைக் கொடுத்தது யாரு ?
நடையைக் கொடுத்து காட்டுக்கே நீ
ராஜா என்றது யாரு ?

வீட்டைச் சுற்றும் பூனை – உனக்கு
மீசை தந்தது யாரு ?
மீசை தந்து உன் மேல் எனக்கு
ஆசை தந்தது யாரு ?

எத்தனை உயிர்கள் எத்தனை உயிர்கள் –
உலகில் உள்ளது பாரு !
உலகில் உள்ள அனைத்தும் பாரு –
இயற்கையின் பெருமையைக் கூறு !
இயற்கை என்பது என்ன ? தம்பி –
இறைவன் என்பதும் அதுதான் !
இறைவன் புகழைப் பாடு – தம்பி
இன்பம் சேர்த்தே வாழு !

சித்திரை மாதத்து வெயிலின் உக்கிரம் அந்த ஞாயிறு பிற்பகல் கொஞ்சம் அதிகமாகவே இருந்தது.

ஒரு வாரம் அலுவலக வேலையாய் வெளிநாடு சென்று விட்டு அன்று அதிகாலைதான் சென்னை திரும்பியிருந்தேன். அதனாலேயே என்னவோ வெய்யில் அதிகமாக இருப்பது போல தோன்றியது.

அந்த பயணத்தின் அலுப்பும், அசதியும் உடலில் இன்னும் நிறைய மிச்சம் இருந்தது. கண்களில் கூட லேசான எரிச்சல்.

வந்தவுடன் ஒரு நல்லெண்ணைக் குளியல் போட்டிருக்கலாம். சோம்பேறித்தனம்.

கண்டிப்பாக இன்று இளநீராவது குடிக்க வேண்டும்.

நான் ஒரு இளநீர் பைத்தியம். எல்லாருக்கும் ஏதாவது ஒரு பொருளின் மேல் இருக்கும் பற்றும் பைத்தியமும் எனக்கு இளநீர் மேல்.

மழை நாட்கள், குளிர் காலம் (அது எங்கு சென்னையில் இருக்கிறது?) தவிர, நான் சென்னையில் இருக்கும் பெரும்பாலான நாட்களில் இளநீர் குடிக்கத் தவறியது இல்லை.

கோடைக் காலம் என்றால் கேட்கவே வேண்டாம். தினம் ரெண்டு இளநீராவது குடித்து விடுவேன்.

எனக்கு நினைவு தெரிந்து முதலில் இளநீர் குடித்தது ஸ்கூல் படிக்கும் போதுதான். அப்போது எனக்கு மஞ்சள் காமலை வந்திருந்தது. தினமும் காலையில் அப்பா என்னை தி நகரில் இருக்கும் டாக்டரிடம் மருந்து சாப்பிட அழைத்துப் போவார்.

கசப்பான அந்த கஷாயத்தை குடித்து விட்டு திரும்பும்போது, என்னை சமாதானம் செய்யும் விதமாக பனகல் பார்க் அருகில் இருக்கும் இளநீர்க்காரனிடம் தினமும் இளநீர் வாங்கித் தருவார்.

“தண்ணி காயா ரெண்டு இளநீர் குடுப்பா”, என்று கேட்டு, ஒன்றை எனக்கு வெட்டி தரச் சொல்வார். நான் மிகுந்த ஆவலோடு அவன் அதை வெட்டுவதையே பார்த்துக் கொண்டிருப்பேன். அவன் காயின் மேல் பாகத்தை சீவி அதில் ஒரு ஸ்ட்ரா போட்டுத் தரும் போது ஏதோ ஆஸ்கார் அவார்ட் வாங்குவது போல நான் கை நீட்டுவேன். அந்த இளநீர் பூராவும் எனக்குத் தான் என்பதில் எனக்கு அலாதி சந்தோஷம்.

“இளநீர் உடம்புக்கு ரொம்ப நல்லதுமா. ரத்தத்த சுத்தம் பண்ணும். உடம்ப குளிர்ச்சியாக்கும்”, என்று அவருக்குத் தெரிந்த இயற்கை மருத்துவத்தை சொல்லுவார். எனக்கு அதைப் பற்றி எல்லாம் பெரிதாக அக்கறை இல்லை. ஆனால், இளநீர் நீரின் சுவை தொண்டை வழியே உள்ளே போக உடம்பெல்லாம் ஒரு புத்துணர்ச்சி பரவுவது போல தோன்றும்.

வீட்டில் உள்ள மற்ற எல்லாருக்கும் அந்த இன்னொரு காயில் இருக்கும் தண்ணீர் தான், பாவம், என்று நினைத்துக் கொள்வேன்.

இளநீரை பாட்டிலில் வாங்கி வந்து ஃப்ரிட்ஜ்ல் வைத்துக் குடிப்பதில் எல்லாம் எனக்கு உடன்பாடில்லை. சில மாதங்களுக்கு முன்னால் அமெரிக்கா போன போது அங்குள்ள ஒரு சூப்பர் மார்க்கெட்டில் ‘கோகநட் வாட்டர்’ என்று அழகாக பேக் செய்து வைத்திருந்தார்கள். ஏன் நம் ஊரில் கூட இப்போது இளநீர் பேக் செய்து பாட்டிலில் வந்து விட்டது. ஆனால், ஏனோ அதை வாங்க மனம் ஒப்பவில்லை.

பாண்டி காய், பொள்ளாச்சி காய், செவ்வெளநீர் என்று நமக்கு இப்போது ‘சாய்ஸ்’ அதிகம். மேலும், நம் ஊரில் இளநீர் வாங்கி குடிப்பதே ஒரு தனி அனுபவம்.

“நல்ல தண்ணி காயா லேசா வழுக்கையோட குடுங்க,” என்று கேட்டு வாங்கி, கடைக்காரர் அதை அழகாக மேல் பக்கம் சீவி, லாவகமாக நடுவில் நெம்பி துளை போட்டுத் தரும் அழகை ரசித்துக் குடிக்க வேண்டும்.

நான் இளநீர் ஸ்ட்ரா போட்டு குடிப்பதை நிறுத்தி பல வருடங்கள் ஆகி விட்டது. ஸ்ட்ரா ப்ளாஸ்டிக் பொருள், சுகாதாரம் கிடையாது என்று காரணம் எல்லாம் தாண்டி, இளநீரை இரு கைகளில் பிடித்து, அதன் வாயோடு வாய் வைத்து, கடைசி சொட்டு வரை ரசித்துக் குடிப்பதில் ஒரு தனி சுகம் இருக்கத்தான் செய்கிறது.

இளநீர் கனவில் மூழ்கி இருந்தவளுக்குத் தாகம் அதிகமாகி எடுத்து ஏதாவது குடித்தால் தேவலை என்று தோன்றியது.

ஜில்லென்று கொஞ்சம் பானைத் தண்ணீர் குடித்தேன்.

டீ வி பார்த்துக் கொண்டிருந்த மகனிடம், ‘டேய், அம்மாக்கு இளநீர் வாங்கிட்டு வாடா’ என்றேன்.

அட போம்மா, உனக்கு வேற வேலை இல்லை என்பது போல என்னைப் பார்த்தான். ‘என்னால போக முடியாது, அப்பாவ போக சொல்லு,’ என்று அவரைக் கோர்த்து விட்டான்.

இதுதான் பிள்ளைகளின் சாமர்த்தியம். அவர் பாவமாக என்னைப் பார்த்தார்.

“கொஞ்ச நேரம் கழிச்சு டூ வீலெர்ல போய்ட்டு வரலாம்.  இப்ப வேணாம். ரொம்ப வெயிலா இருக்கு,” என்றார்.

இது நடக்கும் கதையாக எனக்குத் தோன்றவில்லை. ‘தெருமுனைதானே, நானே நடந்து போய் குடிச்சிட்டு வரேன்’, என்று வீம்பாக கிளம்பினேன்.

தெருவில் இறங்கி நடக்க ஆரம்பித்ததும் வெயில் கொஞ்சம் குறைந்திருப்பது போல தோன்றியது. காற்று கூட கொஞ்சம் அடித்தது.

நிழலில் நிறுத்தியிருந்த கார்களையும் என்னையும் தவிர தெரு வெறிச்சோடி இருந்தது.

எங்கள் தெருவின் இரு பக்கமும் நெடிந்து வளர்ந்து கிளை பரப்பியிருந்த குல்மொஹர் மரங்கள், சாலை முழுதும் மஞ்சள் பூக்களை இறைத்திருந்தன.

அவற்றை மிதிக்க மனமில்லாமல் சாலையின் நடுவில் நடந்தேன்.

தெரு முனையை நெருங்கும் போதே ஏமாற்றம் காத்திருந்தது.

எப்போதும் இருக்கும் இளநீர் வண்டி அங்கில்லை.

ஞாயிற்று கிழமை கூட இருப்பானே, ஏன் காணோம்? ஊருக்குப் போயிருப்பானோ? அவன் ஊரில் இல்லை என்று இவருக்கு முன்னாடியே தெரியுமோ? அதனால்தான் டூ வீலர்ல போலாம்னு சொன்னாரோ? என்றெல்லாம் யோசித்தபடி எனது அவசர குடுக்கைத்தனத்தை நானே திட்டிக் கொண்டேன்.

ஆனாலும் ‘இளநீர் தாகம்’ விடுவதாய் இல்லை. என்ன ஆனாலும் சரி. எவ்வளவு தூரம் நடந்தாலும் சரி. இன்று இளநீர் குடித்துவிட்டுதான் மறுவேலை, என்று முடிவு செய்துக் கொண்டேன்.

மெயின் ரோடில் கோயில் எதிரே ஒரு இளநீர்கடைக்காரர் இருப்பது நினைவுக்கு வந்தது.

இன்னும் கொஞ்சம் நடந்தால் அங்கே போய் குடிக்கலாம் என்று என்னை நானே உற்சாகப்படுத்திக் கொண்டு மறுபடியும் நடக்கத் தொடங்கினேன்.

மெயின் ரோடில் வெய்யில் அதிகமாகத் தெரிந்தது. வாகனத்தில் போய் பழக்கப்பட்ட அந்த ரோடில் நடக்கும் போது ரொம்ப தூரம் நடப்பது போல் தோன்றியது.

கொஞ்ச நேரத்திற்கெல்லாம் இது என்ன முட்டாள்த்தனமான பிடிவாதம் என்று தோன்ற ஆரம்பித்தது.

ஒரு வேளை அந்த கடையும் இல்லை என்றால்? இந்த வெய்யிலில் இவ்வளவு தூரம் நடப்பது ரொம்ப அவசியமா, அதுவும் ஊரிலிருந்து வந்தவுடனே? ஒரு நாள் இளநீர் குடிக்காவிட்டால் என்ன ஆகிவிடும்? என்றெல்லாம் என் சுய விமர்சனம் தொடர்ந்தது.

நல்ல வேளை தூரத்தில் கோவிலுக்கு எதிரே ஒரு பெரிய மரத்தின் நிழலில் இளநீர்க் கடை இருப்பது தெரிந்தது.

சட்டென்று நடையில் ஒரு சுறுசூறுப்பும் உற்சாகமும் வந்து ஒட்டிக்கொண்டன.  

ஒரு பெரிய தள்ளுவண்டி முழுதும் பெரிதும் சிறிதுமாய் காய்கள். வண்டிக்கு அருகில் ஒரு ப்ளாஸ்டிக் சேரில் கடைக்காரர்.

ஒரு அழுக்கான கரையேறிய லுங்கியில் தன்னுடைய பருத்த சரீரத்தை மறைத்திருந்தார். அவரது கண்கள் மூடி, வாய் லேசாக திறந்திருந்தது. நல்ல தூக்கத்தில் இருந்தார்.

அவர் மூச்சின் சீரான தாளத்திற்கேற்ப அவரது வயிறு மேலும் கீழும் ஏறி இறங்கியது.

வெப்பமோ, வாகனங்களின் இரைச்சலோ அவரை தொந்திரவு செய்ததாக தெரியவில்லை.

ஐயா என்று அழைத்து அவரை எழுப்பலாமா என்று தோன்றிய யோசைனையை சட்டென்று மாற்றிக் கொண்டேன்.

இந்த வெயிலில், சத்தத்தில் இப்படி தூங்குகிறார் என்றால் எவ்வளவு களைப்பு இருக்க வேண்டும். பாவம் என்ன அசதியோ, இரவு தூங்காமல் வேலைப் பார்த்தாரோ என்னவோ? யாருக்குத் தெரியும் இவர்களுடைய உழைப்பும், வாழ்க்கையும்?

என் மனம் தனக்குத் தெரிந்த விதத்தில் அவருடைய வாழ்க்கையைக் கற்பனை செய்து கொண்டது.

அவர் நிம்மதியாக தூங்குவதைப் பார்த்து ரசித்தபடியே, இளநீர் குடித்தத் திருப்தியோடு வீட்டை நோக்கி நடக்கத் தொடங்கினேன்.

பட்டம்

இராகு பிடித்தது என் விண்மீனை
பனைஒலைப் பட்டம் கட்டி விரதமிருந்த
சிறு வயதில் ஆதவன் வெளி வரும் வரை
அத்தனை யம பயம்
வரவேற்கக் காத்திருக்கிறேன்
பின்னவரை இன்றும் கூட
என் விண்மீனில் தானாம்
பட்டம் கட்டாத படபடப்புடன்.
வழி பாத்திருக்கும் மணமகள்

தன் நலன்

பாதி கிழித்துப் போனான்.
மீதி வாழ்வில் என்னைக்
கோர்த்து தாய்வீடு அனுப்பிய
தயாளன்,முழுதும் கொடுத்திருப்பேன்
கேட்டிருந்தால் அவன் முன்பு கொண்டிருந்த
அன்பையே ஆடையென்றணிந்து
அவனை நள(ல)ன் என்காதீர்கள் இனியும்.

மாற்றம்

தீபச் சுடரொளி என தென் கிழக்கிலிருந்து
மிதந்து வந்த அந்த வான் தூதுவன்
திசை மாறி வட மேற்காய் சிவப்பு ஒளியில்
அலுமினிய வான் கோள் சொன்ன சேதி ஒன்று
வழிகாட்டியை மாற்றியவன் அந்த வித்தகன்.

கம்பன் சொல்லும் கதை

 கவிஅமுதன்

பரசுராமன் – இராமன் :

முன்கதை:

பரசுராமன் – இராமன் இருவருமே விஷ்ணுவின் அவதாரங்கள்.
இருவரும் ஒரே இடத்தில் சந்தித்தால்?
வால்மீகி – கம்பர் இந்தக் காட்சியை நமக்கு கதையாக்கியுள்ளனர்.
இராமன் – சீதை திருமணம் முடிந்து அவர்கள் மிதிலையிலிருந்து அயோத்தி வருகிறார்கள். தசரதனும் கூட வருகின்றார். வழியில், பரசுராமன் வருகிறார்.
பயங்கரமான அவர் வரவை கம்பர் ஒன்பது பாடல்களில் வர்ணிக்கிறார்.
பரசுராமன் வரவு கண்டு தசரதன் சோர்கிரான்.
இராமன் வினவுகிறான்:
‘யாரோ? இவர் யாரோ?’?
தசரதன் பரசுராமருக்குப் பூசை செய்து வணங்குகிறான்.
முனிவன் (பரசுராமன்) முனிந்திட்டான், சினந்திட்டான்.
இராமனைப் பார்த்து: ‘மிதிலையில் நீ செய்தவற்றைக் கேட்டு அறிந்தேன்.
உன் தோள் வலி காணவே வந்தேன். வேறு ஒன்றும் விஷயம் இல்லை”- என்கிறார்.
தசரதன் அபயம் வேண்டுகிறார்.
‘என் மகன் சிறியவன். விட்டு விடுங்கள்’ – கெஞ்சுகிறார்..

பரசுராமன் தசரதனை லட்சியம் செய்யாமல், இராமனைப் பார்த்து: ‘என்னிடம் இருக்கும் இந்த வில், நீ மிதிலையில் ஒடித்த வில்லுக்கு சமானமானது. இது என் தந்தை ஜமதக்கினிக்கு, மகாவிஷ்ணு அளித்தது. இதை வளைத்து நாணேற்றுவாய். அம்பும் தருகிறேன். இதை செய்வாயேல் பிறகு நாம் யுத்தம் செய்யத் தொடங்கலாம் – வல்லையேல் என வில்லை வளை”
கம்பன் வார்த்தைகளில்: –“வல்லை ஆகின , வாங்குதி. தனுவை’.

அதாவது, என்னுடன் யுத்தம் செய்ய உனக்குத் தகுதி இருக்கிறதா என்று முதலில் பார்க்கலாம் என்கிறார்.

கம்பர் வரிகளில்:
‘இராமனும் முறுவல் எய்தி, நன்று ஒளிர் முகத்தான் ஆகி.
“நாரணன் வலியின் ஆண்ட வென்றி வில் தருக”’  

தோளுற அந்த வில்லை வாங்கி சொல்லும்
இராமன் சொல்வதை – கம்பர் கவிக்கிறார்.

‘பூதலத்து அரசை எல்லாம் பொன்றுவித்தனை; என்றாலும் 
வேத வித்து ஆய மேலோன் மைந்தன் நீ; விரதம் பூண்டாய்.
ஆதலின் கொல்லல் ஆகாது; அம்பு இது பிழைப்பது அன்றால்,
யாது இதற்கு இலக்கம் ஆவது? இயம்புது விரைவின்!’என்றான்

அதாவது:
மண்ணில் உள்ள மன்னர்களை கொன்று குவித்தீர்.
தங்கள் தந்தை கொல்லப்பட்டதற்குப் பழி வாங்கினீர்.
அதைக் குற்றம் என்று சொல்லலாகாது.
ஆனால்.. என்னிடம் அம்பைக் கொடுத்தீர்.
வம்பை வாங்கினீர்.
இது வம்போ? அன்றி வீம்போ? நானறியேன்!
ஆயினும், உங்கள் ஆசைப்படி, இப்பொழுது இதை நாணேற்றி விட்டேன்.
இந்த அம்பு வீணாகலாகாதே!.
எந்த இலக்கை நோக்கி இந்த அம்பைச் செலுத்துவது?
இதற்கு பதிலை, விரைந்து சொல்வீரே!

இராமனுக்கே என்ன பிரச்சினை என்றால்:
அம்பு தொடுத்த பின் – அதை எய்யாமல் இருக்க இயலாது. மேலும் அம்பைத் தொடுத்தபின் உடனே எய்தாயாக வேண்டும். தாமதம் தகாது. அதனால் அந்த வார்த்தைகளைக் கூறினான்.

இராமன் வில்லை வளைத்ததும் பரசுராமனரது தேஜஸ் வாடியது.
அவரது அவதார சக்தியும் மறைந்ததாம். இராமனைப் பற்றி அவருக்கு எல்லாம் விளங்கிவிட்டது. இராமனைப் பார்த்து கூறுகிறார்:

கம்பன் வரிகள்:

‘எய்த அம்பு இடை பழுது எய்திடாமல், என்
செய் தவம் யாவையும் சிதைக்கவே!’ என
கை அவண் நெகிழ்தலும், கணையும் சென்று, அவன்
மை அறு தவம் எலாம் வாரி, மீண்டதே

இதன் கருத்து:
பரசுராமர்: நான் பெற்ற தவம் அனைத்தும் அழிய உனது அம்பை விடுவாயாக. அது கேட்டு, இராமன் வில்லில் இருந்து அந்தக் கணை புறப்பட்டு பரசுராமர் தவத்தை எல்லாம் வாரி- திரும்பியது.

பரசுராமன்: ‘எண்ணிய பொருள் எலாம் இனிது முற்றுக’. என்று இராமனை வாழ்த்தி விடை பெறுகிறான்.

பின்கதை:

இராமன் தந்தையைத் தொழுது அவர் துயர் போக்கினான்.
தசரதன் மகிழ்ந்து மகனை உச்சி மோந்தான்.
தேவர் மலர்மழை பொழிய, வருணனிடம் பரசுராமன் வில்லை சேமிக்கக் கொடுத்து விட்டு அயோத்திக்கு சென்றடைகின்றனர்.

யாம் ரசித்த இந்த கம்பன் கதையை யாவரும் ரசிப்போமே!

மனம்நொந்து உனைநாடி வருகின்ற பக்தரிடம்
முன்பிறவி கர்மாவென சொல்வதுவும் சரிதானோ?
பாவங்கள் செய்தவன் செழிப்போடு வாழ்ந்திட்டான்
அப்பாவி பக்தனை அல்லல்பட விடலாமோ?

பாவச்சுமை ஏற்றியவன் சுகமாகப் போய்விட்டான்
பாவவினை விலையென்ன அவனுக்குத் தெரியாது
பாவம்செயா இவனுமே அல்லல்பல படுகின்றான்
தப்பென்ன செய்தோமென இவனுக்குப் புரியாது!

பாவங்கள் செய்தவன் சுகமாகச் சென்றுவிட
அப்பாவி மனிதனுக்கு இத்தனை தண்டனையா?
தர்மநெறி நிற்பவன் நிலைகுலைய மாட்டானா?
‘அறநெறி நல்வழி’யெனும் நம்பிக்கை போகாதா?

தப்புகளைச் செய்தவன் மனம்வருந்த தண்டனையை
அப்பிறவியில் கொடுத்துவிடு அவன்கணக்கைத் தீர்த்துவிடு
பிற்பிறவி மனிதனையே மகிழ்வோடு வாழவிடு
பிறவியின் விதிகளை யதற்கேற்ப மாற்றிவிடு!

சுமார் முப்பத்தைந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நடந்தது இது. பூமிஜா சந்தித்த இன்னல்களை, தன்னைப் பாதுகாத்துக் கொண்ட விதத்தை – மீறி வந்ததை உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்ள வேண்டும்!

பூமிஜா எனக்கு அறிமுகம் ஆகும் போது பதிமூன்று வயதானவள். அவள் படிக்கும் பள்ளிக்கூடத்தில் ஆசிரியர்களுக்கு நான் மன நலக் கல்வியறிவு அளிக்கும் போது, அவளுடைய ஆசிரியை இவளைப் பற்றி என்னிடம் சொல்ல, அவளைப் பார்க்க ஆரம்பித்தேன்.

அழைத்ததும் கிடுகிடுவென்று அவள் மூச்சுக் காற்றை என்னுடைய ரோமங்கள் உணரும் அளவிற்கு மிக அருகில் வந்து நின்றாள் பூமிஜா. இடைவெளி இல்லாததைப் பலர் சாதகப்படுத்தி கொள்வார்கள் என்றதை இவள் தெரிந்து கொள்ளவில்லை என்று கொஞ்சம் சங்கடமாக இருந்தது. அவளுடைய முகபாவத்தில், வந்து நின்ற தோரணையில் ஒரு வெகுளித் தனம் எட்டிப் பார்த்தது. ஆகையால் அவளுக்கு இதனால் நேரக்கூடும் துன்பங்களை விளக்கினேன். இடைவெளி விடுவதைப் பற்றி விளக்கினேன். மனதில் வாங்கிக் கொண்டாள் என்றதைக் காட்டியது அடுத்த முறையெல்லாம் சந்திக்கும் போது உள்ள சரியான இடைவெளி.

பூமிஜா அணிந்திருந்த தடித்த கண்ணாடி பிரத்தியேகமாக இருந்தது. கையில் பெரிய கைக்குட்டை. மூக்கை துடைத்துக் கொண்டு இருந்தாள். அவளுடைய வயதினரோடு கொஞ்சம் வளர்ச்சி அதிகம். முக முதிர்ச்சியும். இது பிரச்சினை தரக்கூடும் என்பது என் மனதைக் குடைந்தது.

இவள் இந்தப் பள்ளிக்கூடம் சேர்ந்து இரண்டாவது வருடம். இவளை அறிமுக செய்த ஆசிரியை பூமிஜாவின் பெற்றோர் பள்ளியின் எந்த அழைப்பிற்கும் வராததைப் பற்றிக் கூறினாள். அவர்களின் இந்தச் செயல் தனக்குச் சங்கடமாக இருப்பதாகச் சொன்னாள். அற்புதமான ஆசிரியை என வியந்தேன்!

முதலில் பூமிஜாவை சந்தித்து அவளைப் பற்றிய தகவல்களைக் கேட்க ஆரம்பித்தேன். இவள் தான் மூத்தவள். அம்மா வேலையிலிருந்து வருவதற்குள் வீட்டைச் சுத்தம் செய்து, துணிகளை மடித்து, இரவு உணவையும் செய்து வைப்பது இவளுடைய பொறுப்பாம். இவளுடைய ஏழாவது வயதிலிருந்து இது ஆரம்பமானது. தங்கை நன்றாகப் படிப்பதால் எந்த வேலையிலும் கை கொடுக்க மாட்டாள். இவளிடம் அதிகம் பேச்சும் வைத்துக் கொள்ளவும் மாட்டாள். தம்பி சிலசமயங்களில் பூமிஜா செய்யும் வேலையில் ஒரு சிறிய பங்கைச் செய்வான். செய்யும் பலகாரங்களைப் புகழவும் செய்வான்.

அப்பா ராமன் வேலையில்லாமல் இருந்தார். பெரும்பாலும் வேலைக்குப் போகாமல் சீட்டு ஆடி, நண்பர்களுடன் பொழுதைக் கழிப்பாராம். அம்மா அவரிடம் பேசுவது  மிகக் குறைவாக இருப்பதாக பூமிஜா சொன்னாள்.

நண்பர்களுடன் வீட்டில் இருக்கும் போது அப்பாவிடம் போகவே பூமிஜா அஞ்சுவாளாம். ஏளனமாகப் பேசுவதும், தேவை இல்லாமல் சீண்டி விடுவதும் உண்டு. அவர் அப்பா என்றாலும் நண்பர்கள் முன்னே இப்படிச் செய்வது அவளை ஏதோ செய்ய, கூச்சமும், அழுகையும் வரும் என்றாள்.

அம்மாவைப் பற்றிச் சொல்லும் போது பூமிஜா, கொஞ்சம் முகபாவம் மாறியது. அம்மா ரமா பக்கத்திலிருந்த தனியார் நிறுவனத்தில் வேலை பார்த்தாள். நல்ல உழைப்பாளி என்பதால் வெகு சீக்கிரத்தில் ஸுபர்வைஸராகி இப்போது மேல் அதிகாரியாக இருப்பதாகச் சொன்னாள். வீட்டில் தங்கை தம்பிக்கு அம்மா பாடம் சொல்லித் தருவதால் சாப்பிட்டு முடிந்த பின் சுத்தம் செய்வது பூமிஜா வேலை. இதையெல்லாம் கேட்கும்போது ஏதோ இல்லாதது போலவே தோன்றியது. அம்மாவுக்குப் பயந்தவளோ என நினைத்தேன்.

பூமிஜா அவளால் முடிந்தவரை மற்றவர்களுக்கு உதவுவது என்று எடுத்துக் கொண்டாள். தன்னால் முடிந்த வரை செய்தாள். யாரையும் திட்டவோ, கோபித்துக் கொள்ளவோ இல்லை. இதைத் தான் மோகன், அவனுடைய கூட்டமும் தவறாக எடுத்துக் கொண்டார்கள்

மோகனும் அவனுடைய தோழர்களும் பூமிஜாவை கேலி செய்வது, வேண்டும் என்றே காலை நீட்டித் தடுக்கி விழவைப்பது எனச் செய்தார்கள். முதலில் பூமிஜா பரவாயில்லை என்று விட்டு விட்டாள். போகப் போக மோகன் கைகள் அவள் மேல் பட, அதற்குப் பிறகு பார்க்கும் பார்வை அவளை உலுக்கியது. உஷாரானாள். அவர்களைத் தவிர்க்க முயற்சி செய்த போதிலும் இது தொடர்ந்தது. மூன்று முறை ஆனதும் ஆசிரியரிடம் புகார் செய்தாள். ஆசிரியர், பூமிஜாவை சமாதானம் படுத்தி அனுப்பி வைத்தார். கேலி தொடர்ந்தது.

பூமிஜாவுக்கு எப்படிக் கையாளுவது என்று தெரியவில்லை. ஆசிரியரிடம் சொல்லியும் அவர் மோகனை ஒன்றும் சொல்லவில்லை. மாறாக அவர்கள் முன்னேயே இவளிடம் “நீ அடக்க ஒடுக்கமாக இரு” என்றார்.

சக மாணவிகள் இதைக் கேட்டதும், அவர்கள் பரிந்துரை செய்ததில், தன் வகுப்பு லீடர் சன்ஜீவிடம் புகார் செய்தாள். அவனும் எடுத்துச் சொல்லி, இதைத் தடுக்க முடிந்த வரை முயன்றான்.

சரிசெய்ய முடியாததால் மனநல ஆலோசகரான என்னிடம் சன்ஜீவ் இதைப் பற்றிப் பேசினான். இப்படி நடப்பதை சகமாணவர் யாரும் தட்டிக் கேட்காதபடி மோகன் முழு வகுப்பையும் பயமுறுத்தி வைத்திருந்தான்.

வகுப்பு மாணவர்களிடம், மோகன், அவனுடைய ஜால்ரா கூட்டத்தார் செய்யும் இன்னல்கள் பற்றி விசாரித்தேன். தெளிவாகத் தெரிந்தது, அவர்கள் பூமிஜாவிடம் செய்வது அடாவடித்தனம் (bullying). புகார் செய்தும், ஆசிரியர் கண்டிக்கவில்லை, அதுதான் தொடர்ந்து தொந்தரவு செய்து கொண்டு வந்தார்கள்.

முடிவு செய்தேன், மோகன் கூட்டாளிகள் உட்பட, வகுப்பிற்கு இந்த அடாவடித்தனமான புல்லியிங் பற்றிய வர்க்ஷாப் நடத்த வேண்டும் என்று. தலைமை ஆசிரியரிடம் சொல்லி, ஒரு ஆசிரியர் இருந்தால் நல்லது என்று சேர்த்துக் கொண்டேன்.

ஆம், யாரிடம் புகார் செய்து நடவடிக்கை எடுக்காமல் இருந்தாரோ, அந்த ஆசிரியரைத் தான். அது அவரை தலைகுனிவு ஏற்படுத்த அல்ல, அவருக்கும் புரிய வைக்கத் தான். அவர் ஒன்றும் செய்யாதது, எப்படிச் செய்ய என்ற அணுகுமுறை தத்தளிப்பா? இல்லையேல், அவருக்கே தாழ்வு மனப்பான்மையா? அல்லது இந்த மாதிரியான வன்முறை பற்றிய தவறான கருத்து – பெண்களால் தான் ஆகிறது என்றா?

கடைசி பாடத்தில் இருபது நிமிடம் இதற்கு அமைத்தோம். சிலர் ஏன் இப்படிச் செய்கிறார்கள்? அதன் விளைவு, தீங்கு, வன்முறை என்ற பல கோணங்களில் வடிவமைத்துச் செய்து வந்தேன். பயிற்சியில் ஏன் இதை இப்போது நடத்துகிறேன் என்றதற்கு விளக்கம் அளிக்கவில்லை. யாருடைய பெயரும் (குற்றச்சாட்டு-பாதிக்கப்பட்ட நபர்) சொல்லப்படவில்லை.

போகப்போக, பூமிஜாவுக்கு நடப்பது உடல்-உணர்வு வன்முறை என்றதை உணர்ந்தார்கள். ஆசிரியர் தானாகப் போய் அவளிடம் பேசினார். அதைத் தடுக்க தன்னுடைய முழு ஒத்துழைப்பபைத்  தருவதாகவும்  கூறினார்.

இது நடந்து கொண்டு இருக்கையில் ஒரு நாள் பூமிஜா கலங்கி வந்தாள். அழுகையை அடக்க முடியாமல் விம்மினாள். அவளுக்கு ஒரு ஐந்து ஸ்பூன் சக்கரை போட்ட சூடான காப்பியை ஆயாவிடம் சொல்லி எடுத்து வரச் சொன்னேன். அருந்தினால் உடலை, மனதைச் சாந்தப் படுத்த உதவும் என்பதால் கொடுத்தேன். அழுதுகொண்டே, தன் அம்மாவிடம் ஏதோ பகிரப் பார்த்ததாகவும் அம்மாவோ கையை உதறிவிட்டு இவளைத் தள்ளிவிட்டுப் போனது, மனதை வலித்தது என்றாள்.

அன்று மாலை பூமிஜா வீட்டிற்குச் சென்று பெற்றோரை நேரில் சந்தித்து, மறுநாள் எங்களைப் பார்க்கப் பள்ளிக்கு வர வேண்டும் என்று சொன்னேன்., ரமா முடியாது என்றாள். ராமனும் மறுத்தார்.  இல்லை என்பதற்கு இடமில்லை என்று சொன்ன பிறகு, சம்மதம் வாங்கினேன். வந்தார்கள்.

ரமா ஜம்மென்று வந்திருந்தாள். தனியாகப் பேச வேண்டும் என்றதால் ராமனை வெளியே அமர வைத்து விட்டு வந்தேன். ரமா வெளிப்படையாகச் சொன்னாள், வற்புறுத்தி, ராமனை தனக்குக் கல்யாணம் செய்து வைத்தார்கள் என்று. கல்யாணத்திற்கு முன்பே வேலை இல்லாமல் சீட்டாடிக் கொண்டு இருப்பான். கல்யாணம் ஆனால் மாறும் என்று செய்து வைத்தார்கள் (தவறான கருத்து). சமுதாயத்திற்காக ராமனுடன் இருக்கிறாள் என்றாள்.

பூமிஜாவை கடுகளவு கூட பிடிக்காது என்று முகத்தைச் சுளித்து, வெறுப்பு பொங்கச் சொன்னாள். அதனால் தான் அவள் சம்பந்தப்பட்ட எதிலும் பங்கு கொள்வதில்லை என்றாள். இதன் தாத்பரியம், புமிஜாவிற்கு “பெற்றோரின் நிராகரிப்பு” (parental rejection). எக்காரணத்திற்கும் ராமனுடன் ஒரு அறையில் இருக்க விரும்பவில்லை என்றும், இனிமேல் பூமிஜாவுக்காக வர முடியாது எனச் சொல்லி விட்டுச் சென்றாள்.

ராமன், தகவல்களைப் பகிர்ந்தான். பூமிஜா பிரசவம், பிறப்பு எதுவுமே ரமாவிற்குப் பிடிக்கவில்லை என்றான். கூட, அவள் சற்று மனவளர்ச்சி குன்றிய குழந்தை என்றதால், தூக்கி வைத்துக் கொள்ள மாட்டாளாம். டாக்டர்கள் சொன்னது, படிப்பு மந்தமாக இருக்கலாம், ஆனாலும் எல்லா குழந்தைகள் போகும் பள்ளிக்குப் போகலாம். மாலையில் இவளைப் போன்ற குழந்தைகளுக்கு கற்றுத் தரும் ஸ்பெஷல் எடுகேடரிடம் படிக்க வேண்டும் என்று.

பூமிஜாவிற்கு வேலை சொல்லித் தரலாம் என்றார்கள். ரமா தன் அம்மாவைச் சொல்லித் தரச் செய்தாள். பூமிஜாவிற்கு விளாவரியாக புரிய வைக்க வேண்டும். மெதுவாகச் சொல்லித் தர வேண்டும். மற்றபடி அவளால் எல்லாம் செய்ய முடியும். ராமன் இதை நிராகரித்து, அவளை “மக்கு” என்றே அழைத்தான், எதுவும் புரியாது என்று எடுத்துக் கொண்டான்.

அதனால் தான் சீண்டுவான். இதைப் பார்த்து வந்த அவனுடைய ஒரு நண்பன், கொச்சையாக, “அவளை வைத்து, சம்பாதி” என்றான். ராமனுக்கு தன்னுடைய செலவுக்குப் பணம் தேவைப் பட்டது. கொஞ்சம் கூட உடம்பை அலட்டிக்கொள்ளாமல் இது ஒரு வழி என்று நினைத்தான், அவனுள் இருந்த அசுரன் வெளியேறினான். பூமிஜாவை பிடிக்காததால் ரமா தலையிட மாட்டாள் எனத் தெரியும்.

நண்பர்கள் வரவழைக்க ஆரம்பித்தான். பூமிஜாவை ஏதாவது ஒன்றைச் சொல்லி அவர்கள் அருகில் உட்கார வைப்பான். அவர்கள் தவறாக இங்கே அங்கே தொடுவதைப் பார்க்காதது போல இருப்பான். பணமும் வாங்கிக் கொண்டான்.

பூமிஜா நழுவ முயலுவாள். அவளுக்குத் தப்பு நடக்கிறது என்று நன்றாகப் புரிந்தது. தவித்தாள். அம்மாவிடம் சொல்ல முயன்றாள் அவளோ செவி சாய்க்கவில்லை.

எப்பவும் போல பூமிஜா மருத்துவரைப் பார்க்கப் போனாள். இவளுக்குக் குழந்தைப் பருவத்தில் நேர்ந்தது பல நோய்கள். அவைகளுக்கு இன்னும் சிகிச்சை போய்க்கொண்டு இருந்தது. இன்றைக்குப் போக மனம் வரவில்லை. அவள் இதுவரை பார்த்த மருத்துவர் தன்னுடைய ஊருக்குப் போவதாகச் சொல்லி இருந்தார். அந்த பகுதியில் எல்லோருக்கும் பிடித்தவர். பூமிஜா தன்னுடைய கவலை எல்லாம் பகிர்ந்து கொள்வாள். அப்பா பற்றிச் சொல்வதற்குள் மருத்துவர் கிளம்பி விட்டார்.

வேறு மருத்துவர் வந்தார், இவளும் சந்தித்தாள். ஆனால் இவர் அவர் மாதிரி இல்லை. முழு நம்பிக்கை வைத்திருந்தாள். அதனால் தான் எப்போதும் போல தனியாக வந்திருந்தாள். இவர் பரிசோதனை செய்யும் போது அவளுக்கு ஏனோ அசிங்கமாகப் பட்டது. ஏதோ சரியில்லை எனத் தோன்றியது.

இந்த நேரத்தில், வகுப்பு பயிற்சியில் சுயபாதுகாப்பைப் பற்றி மாணவி – மாணவர் எனப் பிரித்துச் சொல்லித் தந்து வந்தேன். பல விளக்கம்,உரையாடல், செய்து, புரிந்து கொள்ள ரோல் ப்ளே நடத்தி வந்தேன். இதிலிருந்து, ஏறத்தாழ பூமிஜா தனக்கு நேர்வதை அடையாளம் செய்தாள்.

இதையும் பூமிஜா ஸெஷன்களில் பகிர மேலும் விளக்கி, உரையாடினோம். பூமிஜா தன்னைத் தானே பார்த்துக் கொள்ள ஒவ்வொரு வார்த்தையையும் நன்றாக உள்வாங்கிக் கொண்டாள்.

வகுப்பில் எல்லோரும் தன் அனுபவங்களைப் பகிர்ந்து கொள்ள நேரம் அமைத்தேன்.

பூமிஜா முதலில் பகிர்ந்தாள். மோகன், அவன் கூட்டாளியும் அவளுடைய கையைப் பிடிக்கையில், இவள் மணிக்கட்டை இறுக்கிப் பிடித்து அழுத்த, கையை விடுவித்தார்கள். பயிற்சியில் சொன்னபடி, பயத்திற்குப் பதிலாகச் சமயோசிதமாகச் செய்வது உதவியது எனச் சொன்னாள். தனக்கு ஏற்பட்ட வேதனை, “அசிங்கம்”, சோகம் எல்லாம் சொன்னாள். பூமிஜா இருப்பதை அப்படியே சொல்ல, அது கேட்கும் ஒவ்வொருவரின் மனதைத் தொட்டது. பலருக்கு ஊக்கமானது.

இதைத் தொடர்ந்து செய்தோம். பலர் தைரியமாகப் பகிர்ந்த பின்பே மோகன் அன்ட் பார்ட்டிக்கு உரைக்க ஆரம்பித்தது.

பூமிஜாவுக்கு செய்வதை, அதன் வலி, ரணத்தைச் செய்பவர்கள் உணர வேண்டும். செய்பவர்களைப் பற்றி அறிந்ததால், அவர்களின் குறைபாட்டையும்ச் சரி செய்தோம். ஆசிரியரும் இதுபோல மற்ற வகுப்பில் நடக்காமல் இருக்க யோசனை, செயல்பாட்டைப் பகிர்ந்தார்.

பயிற்சியின் எதிரொலியாக, அன்று டாக்டர் பரிசோதனை செய்யும் போது தற்காப்புக்காக நர்ஸ் உள்ளே இருக்கச் சொன்னாள். அதையும் மீறி அவருடைய முரட்டுத்தனமான நடத்தையால் திகைத்துப் போனாள். இது நடந்தது சுமார் முப்பத்தைந்து வருடத்திற்கு முன்பு. இப்போது போன்ற சட்டம் இல்லை. மகளிர் காவல்நிலையம் இல்லை. அந்த மருத்துவரைப் பற்றி புகார் செய்ய அவளைக் காவல்நிலையம் அழைத்துச் சென்றேன். அவர் பெரிய புள்ளி என்று அறிந்தும் காவல்துறை அதிகாரிகள் அவருக்கு ஒரு எச்சரிக்கையிட்டு வந்தார்கள்.

பூமிஜா வீட்டில் வன்முறை தொடர்ந்தாலும், இப்போதெல்லாம் அந்த ஆண்கள் அவளை இழுத்தாலோ கை வைத்தாலோ சத்தம் போடுவதால் அவர்கள் தடுமாறிப் போவதைக் கூறினாள். அம்மா மாறாமல் இருந்தது கவலையாக இருந்தது. அப்போது திடீரென்று பல மாறுதல்கள் நடந்து விட்டது.

பூமிஜா வீட்டிற்குப் புதிதாகக் கல்யாணம் ஆன சிற்றப்பா சித்தி இங்கு வேலை கிடைத்ததால், அவர்களுடன் இருக்க வந்தார்கள்.

சித்தி பாசமானவள். பட்டதாரி. பூமிஜாவின் நிலை புரிந்து, பாடம் சொல்லித் தந்து, அவளுடன் வேலை செய்ததால், ரமாவிற்கு சித்தியையும் பிடிக்கவில்லை. வந்த புதிதில் பூமிஜா ராமன் அருகில் வந்தாலே குரலை எழுப்புவது, கண்களை விரித்து, ம்ம் என்றவுடன் அவனும் விலகியதைக் கவனித்தாள். எதுவும் கேட்கவில்லை. சில நாட்கள் கடந்தன. சிற்றப்பாவிடமும் அதையே செய்வதைச் சித்தி கவனித்தாள். வியப்பு ஆனது அவளுக்கு.

புது மாற்றத்தை என்னிடத்தில் சொன்னாள் பூமிஜா. இதுவரை, இவளைச் சமையல் அறையில் தூங்க வைத்தார்கள். அதை மாற்றி, அம்மா-தங்கை அருகில் படுக்க என யோசித்து வந்தோம். இதைச் செய்த பின் சில நாட்களுக்கு பூமிஜா பள்ளிக்கூடம் வரவில்லை, உடல்நலம் சரியில்லை என்ற கடிதம் வந்தது. மூன்றாவது நாள் தலைமை ஆசிரியரும் நானும் அவளைப் பார்க்கச் சென்றோம்.

பூமிஜா வீட்டில் இல்லை. பக்கத்துத் தெருவிலிருந்தாள். சித்தியுடன்.

சித்தி விளக்கினாள். அவளுடைய கணவனும் பூமிஜாவுடன் தவறாக நடந்து கொண்டதைப் பார்த்ததில் அங்கே அவர்களுடன் வாழ விருப்படவில்லை. தன்னுடைய பெற்றோரிடம் தெரிவித்து, இங்கு வந்து விட்டாள் என்று சொன்னாள். பூமிஜா தன்னுடைய பொறுப்பு மட்டுமே எனச் சொன்னாள்.

இருவரின் பாதுகாப்பைக் கருதி, காவல்துறையிடம் போய் விளக்கினோம். அவர்கள் ஆதரவாகப் பேசி, சித்தியின் தைரியத்தை வாழ்த்தி, அவர்களுடன் ராமன், சிற்றப்பா, ரமா மூவரையும் பார்த்து எச்சரிக்கை செய்து, அங்கே ரோந்து பணியில் உள்ள காவல்துறையினர் இவர்களைப் பார்த்துக் கொள்வதாகக் கூறினார்கள். செய்தார்கள்!

இத்துடன் முடியவில்லை, பூமிஜா பத்தாம் வகுப்பு முடித்தபின் வொகேஷனல் ட்ரைனிங் (vocational training, தொழில் பயிற்சி) சேர்ந்து பல கைவேலை கற்றுக்கொண்டாள். பூமிஜா தானாகச் சம்பாதிக்க, விசேஷங்களுக்கு கோலம் போடுவது என ஆரம்பித்தது. அவளை பலர் அழைத்தார். wire பை பின்னி விற்பனை, பூ தொடுத்துத் தருவது எனப் பல கைவேலை. பொருளை விற்பனை செய்ய இடம் அமைத்தேன். பக்கத்தில் உள்ள சிறுவர் பள்ளியில் உதவியாளராக வேலையும் கிடைத்தது. சித்தி மிகப் பாசமாகப் பார்த்துக் கொண்டாள்.

பல ஆண்டுகளுக்குப் பின்னர், ஒரு சந்தர்ப்பத்தில் சித்தியைச் சந்தித்த போது அவள் பூமிஜா எப்படி தான் வேலை செய்யும் இடத்தில் தற்காப்பு பற்றி கற்றுத் தந்தபடி, யாரும் அவளை வன்முறைக்கு ஆளாக்க விடாமல் இருந்ததையும் சொன்னாள்.

நீண்ட இடைவெளிக்குப் பின்

தற்செயலாய் சந்தித்துக்கொண்டோம் வங்கியில்.

நல்ல படைப்பாளி நண்பர் அவர்.

கொரானா, பொதுமுடக்கம்,

ஊதிய இழப்பு, புலம்பெயர் தொழிலாளர்கள்,

அரசியல், சமூகம்,

போராட்டங்கள், தொழிற்சங்கங்கள்,

ஆசைகள், இலக்குகள்,

குடும்பம், நண்பர்கள்

இப்படியாக நிறைய பேசினோம்.

வீடு கட்டவிருப்பதாகச் சொன்னார்.

பழைய மகிழுந்தின்

மூன்றாவது உரிமையாளராகவிருப்பதை

கொஞ்சம் கூச்சத்தோடு சொன்னேன்

பின் ஆளுக்கொரு

கடன் படிவத்தை எடுத்து

நிரப்பத் துவங்கினோம்.

அக்கித்தம் அச்சுதன் நம்பூதிரிக்கு ஞானபீடம்

(இந்த தளத்தில் உள்ள கட்டுரைகளை இணையத்தில் கட்டுரையின் இணைப்புடன் பகிர்ந்து கொள்ளலாம் – ஜெயமோகன் )

மலையாள கவிஞர் அக்கித்தம் அச்சுதன் நம்பூதிரி அவர்களுக்கு இவ்வாண்டுக்கான ஞானபீட விருது வழங்கப்பட்டுள்ளது. இதையொட்டி ஒரு நினைவு. 2007ல் மலையாள திரைப்பாடலாசிரியரும் கவிஞருமான ஓ.என்.வி.குறுப்ப்புக்கு ஞானபீடம் வழங்கப்பட்டபோது மலையாள வார இதழான மாத்ருபூமிக்கு நான் அளித்த நீண்ட பேட்டியில் ஓஎன்வி அவர்களுக்கு ஞானபீடம் வழங்கப்பட்டதை கண்டித்து அப்பரிசுக்கு எவ்வகையிலும் தகுதியானவர் அக்கித்தம் அவர்கள்தான் என்றும், அவர் இருக்கையில் ஓஎன்விக்கு அளிக்கப்பட்டது ஒரு வகை மீறல் என்றும் குறிப்பிட்டிருந்தேன்.

அது ஒரு சிறு விவாதத்தைக் கிளப்பியது. பலவகையிலும் மலையாளிகளுக்கு பிரியமான பிரபலக் கவிஞர் ஓஎன்வி. இடதுசாரிக்கவிஞர். கேரள இடதுசாரி இயக்கத்தின் பண்பாட்டுமுகங்களில் ஒருவர். அவர் பரிசுபெறும் அச்சூழலில் அவ்வாறு சொல்வது அவரை அவமதித்தலாகும் என்று சொல்லப்பட்டது. என் கருத்துடன் உடன்பட்டவர்கள்கூட இன்னொருவரிடம் ஒப்பிட்டிருக்கவேண்டாம், இருவருக்குமே சங்கடம் என்றார்கள். ஓஎன்வியின் பாடல்களின் இசையொருமை,சொல்லழகு பற்றி எனக்கு மாற்றுக்கருத்தில்லை என்றும் ஆனால் ஞானபீடம் என்பது தனக்கான தனிப்பார்வையும் தனிப்படைப்புமொழியும்கொண்டு ஒரு சூழலின் மையவிசையாக இயங்கும் படைப்பாளிக்கு அளிக்கப்படவேண்டியது என்றும் நான் மறுமொழி சொன்னேன். அதைச் சுட்டிக்காட்டவே அந்த ஒப்பீட்டை நிகழ்த்தினேன் என்றேன்.

அக்கித்தம் அவர்களுக்கு ஞானபீடம் என்னும் கருத்தை ஒருவகையில் அவ்வாறு தொடங்கிவைத்தேன் என எண்ணிக்கொள்கிறேன். ஏனென்றால் அக்கித்தம் அன்று பிரபலக் கவிஞர் அல்ல. அவர் சென்றகாலத்தைய கவிஞராக, ஒருவகையில் புதியவாசகர்களால் கவனிக்கப்படாதவராக ஆகிவிட்டிருந்தார். அவர் மலையாளத்தில் புதுக்கவிதை தோன்றுவதற்கு முந்தைய அழகியல்மரபைச் சேர்ந்தவர். அவர் தீவிரமாகச் செயல்படுவதை நிறுத்தி நீண்டநாள் ஆகிவிட்டிருந்தது

அக்கித்தம் என்பது அவருடைய குடிப்பெயர். 1926 மார்ச் 18 ஆம் தேதி பாலக்காடு மாவட்டத்தில் குமரநல்லூரில் பிறந்தவர் அக்கித்தம் அச்சுதன் நம்பூதிரி. அமேற்றூர் அக்கித்தத்து மனையில் வாசுதேவன் நம்பூதிரியும் சேகூர் மனைக்கல் பார்வதி அந்தர்ஜனமும் பெற்றோர். இவருடைய தம்பி அக்கித்தம் நாராயணன் புகழ்பெற்ற ஓவியர். இவர் மகன் அக்கித்தம் வாசுதேவனும் புகழ்பெற்ற ஓவியர்தான்

அக்கித்தம் இளமையில் இசையும் சோதிடமும் கற்றார். இளமையில் காந்திய இயக்கத்தி ஆதரவாளராகவும் பின்னர் இடதுசாரி கருத்துக்கள் கொண்டவராகவும் திகழ்ந்தார். எம்.ஆர்.பி [எம்.ராமன் பட்டதிரிப்பாடு] அவர்களின் ஆசிரியத்துவத்தில் கொல்லத்தில் இருந்து வெளிவந்த உண்ணிநம்பூதிரி என்னும் மாத இதழின் வெளியீட்டாளராக 1946ல் தன் இருபதாம் வயதிலேயே பணியாற்றினார். நம்பூதிரி சமூகத்தின் மூடநம்பிக்கைகள், பழைமையான ஆசாரங்களுக்கு எதிராகச் செயல்பட்ட முக்கியமான சீர்திருத்த இதழ் இது

கேரளத்தில் இலக்கியம், சமூகசிந்தனை ஆகியவற்றில் ஆழ்ந்த செல்வாக்கைச் செலுத்திய மங்களோதயம் யோகக்ஷேமம் போன்ற இதழ்களில் உதவி ஆசிரியராக பணியாற்றினார். திரிச்சூரிலிருந்து வெளியான மங்களோதயம் கேரள நவீனஇலக்கியத்தில் பல தொடக்கங்களை நிகழ்த்திய சிற்றிதழ்- ஒருவகையில் மணிக்கொடியுடன் ஒப்பிடலாம். இவ்விதழின் ஆசிரியரையும் இதழ்ச்சூழலையும் குறித்த வேடிக்கையான சித்திரத்தை வைக்கம் முகமது பஷீரின் ‘ஒரு பகவத்கீதையும் சில முலைகளும்’ என்னும் குறுநாவலில் காணலாம்

1956ல் கோழிக்கோடு ஆகாசவாணியில் ஆசிரியராக பணியில் சேர்ந்தார். 1975 ஆம் ஆண்டு திரிச்சூர் ஆகாசவாணியில் பொறுப்பாளரானார். 1985ல் ஓய்வுபெற்றார். அக்கித்தம் இசையிலும் ஈடுபாடுள்ளவர். பொதுவாக அரசியல் விவாதங்களிலோ இலக்கியவிவாதங்களிலோ ஈடுபாடு காட்டாதவர். அனைவரிடமும் நல்லுறவு கொண்டிருந்தவர். ஆனால் இடதுசாரி இயக்கத்தின் உட்பூசல்கள், சோவியத் ரஷ்யாவில் கம்யூனிஸ்ட் அரசின் மானுட அழிவுகளும் ஒடுக்குமுறைகளும் வெளிப்படுத்தப்பட்டமை அவரை இடதுசாரி இயக்கங்கள்மேல் அவநம்பிக்கை கொள்ளச்செய்தது.இஎம்எஸ் போன்ற மூத்த கம்யூனிஸ்டுத் தலைவர்களுடன் அணுக்கமான உறவு கொண்டிருந்த அக்கித்தம் அவ்வியக்கத்தின் தொடர்புகளை வெளிப்படையாக விலக்கிக் கொண்டார்.

1951ல் வெளிவந்த இருபதாம்நூற்றாண்டின் இதிஹாசம் [இருபதாம் நூற்றாண்டின் தொன்மம்] என்னும் புகழ்பெற்ற குறுங்காவியம் அந்த கொந்தளிப்பையும் விலக்கத்தையும் வெளிப்படுத்துவது.

வெளிச்சம் துஃகமாணு உண்ணீ

தமஸல்லோ சுகப்ப்ரதம்

[வெளிச்சமே துயரம் மகனே, இருட்டல்லவா இனியது]

என்னும் வரி அக்கவிதையில் உள்ளது. மலையாளத்தில் ஒரு பழமொழி போல புழங்குவது அது. 1983ல் வெளிவந்த ‘இடிஞ்ஞு பொளிஞ்ஞ லோகம்’ [இடிந்துசிதைந்த உலகம்] இடதுசாரிகள் மேல் கடுமையான விமர்சனத்தை முன்வைத்த இன்னொரு நீள்கவிதை.

இக்காரணத்தால் பொதுவாக இடதுசாரி விமர்சகர்களால் ஆளப்படும் மலையாள இலக்கியச் சூழலில் அக்கித்தம் தொடர்ச்சியாக புறக்கணிப்புக்கும் விமர்சனத்திற்கும் உள்ளானார். 1973ல் அவருக்கு கேந்திர சாகித்ய அக்காதமி விருது வழங்கப்பட்டது. அதன்பின் முக்கியமான விருதுகள் எவையும் அளிக்கப்படவில்லை. 2017ல் பத்மஸ்ரீ விருது வழங்கப்பட்டது. இப்போது ஞானபீடம்

அக்கித்தம் கவிதைகள் கேரளத்தின் மரபுக்கவிதை இலக்கணத்தை ஒட்டியவை. அதேசமயம் மரபுக்கவிதைகளிலுள்ள வழக்கமான சொல்லணிகள், மரபுத்தொடர்கள் அற்றவை. கேரளப் புதுக்கவிதையைப்பற்றிப் பேசும்போது ஒருமுறை பி.ராமன் சொன்னார். “மலையாளத்தில் வசனகவிதை எழுதுவதில் ஒரு சிக்கல் உள்ளது. மலையாள உரைநடை பேச்சுமொழிக்கு அணுக்கமாகச் செல்லும்போது தொய்வான சொல்முறையாக ஆகிறது. அதை இறுக்கமான உரைநடையாக ஆக்கமுயன்றால் செயற்கையாக மாறிவிடுகிறது.இறுக்கமான இயல்பான கவிமொழியை அடையவேண்டும் என்றால் மரபுக்கவிதையின் தாளக்கட்டு உதவுகிறது”

இது ஓர் உண்மை. அக்கித்தம் போன்றவர்களின் மரபுக்கவிதை வரிகளுடன் ஒப்பிட்டால் மலையாள வசனகவிதைகள் நீளநீளமாக ஒலிப்பதைக் காணலாம். மலையாள மரபுக்கவிதை சம்ஸ்கிருத சொற்புணர்ச்சி இலக்கண முறைமையை அடியொற்றி பல சொற்களை ஒன்றோடொன்று இணைத்து அடர்த்தியான சொல்லாட்சிகளை உருவாக்குகிறது. அது பழகிய தாளத்தில் அமைந்திருப்பதனால் நினைவில் நிற்கவும் நாவால் சொல்லவும் அயலாக இருப்பதுமில்லை.

அக்கித்தம் கவிதைகளை வாசிக்கையில் அவை பிறகுவந்த மலையாள நவீனக் கவிதைகளைவிடச் செறிவானவை எனத் தோன்றுவது இதனால்தான். ஏனென்றால் அவருடைய கவிதையின் பேசுபொருட்கள் புதுக்கவிஞர்கள் எடுத்துக்கொண்டவைதான். அவருடைய பார்வையும் நவீன காலகட்டத்தைச் சேர்ந்ததுதான். அவருடைய மொழி மட்டுமே யாப்புக்குள் நிற்பது.

மலையாள மரபுக்கவிதையில் இருந்த ‘காளிதாசக்களிம்பு’ அக்கித்தம் கவிதைகளில் இல்லை என்று விமர்சகர்கள் சொல்வதுண்டு. உணர்ச்சிக்கொந்தளிப்புள்ள, கட்டற்ற மொழியில் நீண்டு செல்லும் கவிதைகளையே மரபுக்கவிஞர்கள் எழுதிவந்தனர். அக்கித்தம் சொல்லெண்ணி சுருக்கி எழுதும் ஒரு மரபுக்கவிமொழியை உருவாக்கினார். ஆனால் இயல்பான ஓட்டமும் சொல்லழகும் கொண்டவையாக அவ்வரிகளை அமைத்தார். மலையாளப் புதுக்கவிதையில் சொற்செறிவுக்கு அதேயளவுக்கு கவனம் அளித்தவர் ஆற்றூர் ரவிவர்மா. அவருக்கு அக்கித்தம் மேல் பெருமதிப்பு இருந்தது.

இன்னொன்றும் கூறவேண்டும். மலையாள மரபுக்கவிதைகள் அவற்றின் செறிவு, இசைத்தன்மை ஆகியவற்றுக்காக சம்ஸ்கிருதச் சொற்களை நோக்கிச் செல்வதே வழக்கம். மலையாளம் ஒரு புழக்கமொழி. சந்தத்தில் அமையும் சொல்தேடிச்சென்றால் சம்ஸ்கிருதத்தையே நாடவேண்டும். மலையாள மொழியின் அமைப்புக்கு சம்ஸ்கிருதச் சொற்களை அப்படியே எடுத்தாள்வது பிழை அல்ல. ஆகவே மலையாளம் சற்று செம்மைகொண்டாலே நேரடிச் சம்ஸ்கிருதமாக ஆகிவிடும். புதுக்கவிதைகள்கூட சம்ஸ்கிருதச்செறிவு கொண்டவையே

ஆனால் முறையான சம்ஸ்கிருதக் கல்விகொண்டவரான அக்கித்தத்தின் கவிதைகளில் சம்ஸ்கிருதம் தேவைக்குமேல் பெருகி நிறைந்திருப்பதில்லை. மலையாள நாமொழி மரபிலிருந்தே சொற்களை கையாளவும் அவற்றை சம்ஸ்கிருதச் செவ்வியல் கவிநடை அளவுக்குச் செறிவுடன் அமைக்கவும் அவர் எடுத்த முயற்சியில் அடைந்த வெற்றியே மலையாளக் கவிஞர்களில் அவரை முதலிடம் கொண்டவராக ஆக்குகிறது. மலையாளக் கவிமொழியையே ஒட்டுமொத்தமாக மாற்றியமைத்தவர் என்று அவரைச் சொல்லமுடியும். பின்னாளில் எழுதவந்த அனைவரிடமும், இன்று எழுதிக்கொண்டிருக்கும் நவகவிஞரான பி.ராமன் வரை, அக்கித்தம் அவர்களின் செல்வாக்கு உண்டு.

ஒரு நவீனக் கவிதைவாசகன் அக்கித்தம் அவர்களின் கவிதையில் இன்று கண்டு வியப்பது நாட்டார்ப்பாடல் அளவுக்கு,பேச்சுமொழி அளவுக்கு எளிய மலையாளச் சொற்கோவைகள் அடர்த்தியான கவிமொழியாக ஆவதன் அழகைத்தான். சற்றே நிறுத்திச் சொன்னால் எவராலும் புரிந்துகொள்ளக்கூடிய வரிகளே அவருடைய பெரும்பாலான கவிதைகள்

இந்நலேப் பாதிராவில் சின்னிய பூநிலாவில்

என்னையும் மறந்து ஞான் அலிஞ்ஞு நில்கே

தானே ஞானுறக்கேப்பொட்டிக் கரஞ்ஞுபோயி

தாரகவியூகம் பெட்டெந்நு உலஞ்ஞுபோயி

பரமதுக்கம் என்னும் கவிதையின் முதல்நான்குவரி இது. மேலே உள்ள வரிகளிள் சொற்களை நான் பிரித்திருக்கிறேன். சம்ஸ்கிருத சொல்லிணைவு முறைமைப்படி இணைந்த சொற்களாக அமைந்த கவிதை இது. [நேற்று பாதி இரவில் சிதறிய நிலவொளியில் என்னையும் மறந்து நான் கரைந்து நின்றிருந்தபோது தானாகவே நான் விம்மியழுதுவிட்டேன். விண்மீன்களின் சூழ்கையும் மெல்ல நெளிந்தாடியது ]. எந்தக் காரணமும் இல்லாத, எவ்வகையிலும் விளக்கமுடியாத ஒரு துயரத்தின் கணத்தைச் சொல்லும் கவிதை இது.

அக்கித்தம் அவர்களின் இலக்கியச் சாதனைகளில் ஒன்று சம்ஸ்கிருதத்தில் இருந்து பாகவதத்தைச் செய்யுளில் மொழியாக்கம் செய்தது. மூன்று தொகுதிகளாக அது வெளியாகியிருக்கிறது. அக்கிதத்தின் கவிதைகள் இரண்டு பெருந்தொகைகளாக வெளிவந்துள்ளன.

அக்கித்தம் அவருடைய பின்னாளைய கவிதைகளிலூடாக நவீன ஜனநாயக விழுமியங்களுக்காகவும், மனித உரிமைகளுக்காகவும் பேசும் கவிஞராக வெளிப்படுகிறார். ஆனால் அவருடைய முதன்மையான கவிதைகளில் உலகியல் கொந்தளிப்புகளுக்கு அப்பால் மானுட உள்ளம் அடையும் தனிமையை, முழுமைக்கான தேடலை, அதன் மாற்றில்லாத துயரை வெளிப்படுத்துகிறார்.

மரபுக்கவிதையை நம் உள்ளம் இயல்பாக கற்பனாவாதத்துடன் இணைத்துக்கொள்கிறது. அக்கித்தம் கற்பனாவாதப் பண்புக்கு எதிரானவர். உணர்வடங்கிய நிலை கொண்டவை அவருடைய கவிதைகள். கொந்தளிப்பை வெளிப்படுத்தும்போதும் சமநிலை தவறாத சுருக்கமான மொழியை நோக்கிச் செல்பவை. பெரும்பாலும் மிக யதார்த்தமான வாழ்க்கைச்சித்திரங்கள் கொண்டவை.அவ்வகையில் அவரை நவீனச் செவ்வியலை எழுதியவர் என வரையறைசெய்ய முடியும்

அக்கித்தம் அவர்களுக்கு வணக்கம்

நாமும் ஜெயமோகன் அவர்களுடன் சேர்ந்து அக்கிடகம் அவர்களை வணங்குகிறோம் !

பி எஸ் ராமையா

உப்பு சத்தியக்கிரத்தில் பங்குகொண்டு சிறைத்தண்டனை பெற்றவர். கதர் விற்பனையாளராகவும் தொண்டர் முகாம்கள் அமைத்து நடத்துபவராகவும் தேசிய இயக்கத்தில் பணியாற்றியவர்.

தமிழ் உரைநடை இலக்கியத்தில் ‘மணிக்கொடி காலம்’ என்று அறியப்படும் அளவிற்கு மணிக்கொடி பத்திரிகை மிக முக்கியமானதாகும். வத்தலகுண்டு சுப்ரமணியன் ராமையா என்னும் பி எஸ் ராமையா (வத்தலகுண்டு ஆங்கிலத்தில் Batlagundu என்று எழுதப்படுகிறது) ‘மணிக்கொடி’ ஆசிரியராகப் பணியாற்றிய காலம் 1935 மார்ச் முதல் 1938 ஜனவரி வரை. மணிக்கொடியிலிருந்து விலகியபின்   நாடகத்திலும் திரைத்துறையிலும் கவனம் செலுத்தினார்.

“தேரோட்டி மகன்”, “பிரசிடன்ட் பஞ்சாட்சரம்”,   “போலீஸ்காரன் மகள்” போன்ற மிக நாடகங்கள் மாபெரும் வெற்றி பெற்றன. பிரசிடென்ட் பஞ்சாட்சரமும் போலீஸ்காரன் மகளும் திரைப்படமாகவும் வெற்றி பெற்றன. போலீஸ்காரன் மகள் தெலுங்கிலும் எடுக்கப்பட்டது.

1940 தயாரிக்கப்பட்ட “பூலோக ரம்பை” திரைப்படத்தில் தொடங்கி, “பணத்தோட்டம்” என இருபது திரைப்படங்கள் இவரது கதை- வசனம் கொண்டு தயாரிக்கப்பட்ட படங்கள். இவற்றில் சில படங்களை அவரே தயாரித்திருக்கிறார். இயக்கியும் இருக்கிறார்.  ஆனந்தவிகடன் நடத்திய போட்டியில் இவரது ‘மலரும் மணமும்’ கதைக்கு பத்து ரூபாய் சன்மானமாகப் பெற்றார்.  ‘ஜெயபாரதி’ என்னும் இதழில் துணையாசிரியராகப் பணிபுரிந்தார். முன்னூறுக்கும் ஏற்பட்ட சிறுகதைகள் எழுதியிருக்கிறார். அவற்றில் பெரும்பாலானவை  ‘ஆனந்த விகடன்’, ‘தினமணி கதிர்’, ‘குமுதம்’ தவிர மணிக்கொடியில் வெளிவந்தவை.

 ‘ராமையாவின் சிறுகதைப் பாணி’ என்னும் நூலை சி.சு. செல்லப்பா எழுதியிருக்கிறார்.

மணிக்கொடி இயக்கத்தைப் பற்றி எழுதிய “மணிக்கொடி காலம்” என்ற இலக்கிய வரலாறு புத்தகத்திற்கு 1982ம் ஆண்டிற்கான சாகித்திய அகாதமி விருது ராமையா பெற்றார்.

* * * * * *

இவரது “மடித்தாள் பட்டி” என்னும் கதை

மதுரையிலிருந்து பழனிக்குப்போகும் சாலையிலிருந்து நாலைந்து மைல் தூரத்திலிருக்கும் ஒரு கிராமத்திற்குப் போய் விட்டுத் திரும்பி வந்துகொண்டிருந்தேன். ஒரு காலத்தில் காட்டோடையாக இருந்த அந்த நொடிப் பாதையில், வண்டி அடிக்கொரு தரம் குலுங்கி விழுந்து ஆடி அசைந்து கொண்டிருந்தது. திடீரென்று வண்டிக்காரன் வண்டியை நிறுத்தி, “இடது காளைக்கு ஒரு லாடம் விழுந்திருக்குதுங்க மாடு நொண்டுது” என்றான்.

என்று தொடங்குகிறது

வேறு வழியின்றி வண்டியிலிந்து  குதித்து ஆலமத்தடிக்குப் போகிறார். புண்பட்ட மாட்டை மட்டும் ஒட்டிக்கொண்டு வண்டிக்காரன் செல்கிறான்.  அந்த இடத்தின் அழகும் கம்பீரமும்  அவர் மனத்திலிருந்த எரிச்சலெல்லாம் ஒரே வியப்பாக மாற்றுகிறது. மூன்று பக்கம் குன்றுகள் சூழ்ந்த இடம். சாதாரணக் காட்டுக் கள்ளிச் செடிக்குக்கூட இடம் கொடுக்கமறுக்கும் கருங்கல் கரடு ஒரு பக்கம்.  இங்கொன்றும் அங்கொன்றுமாக புதர்கள் முளைத்திருந்தன.

இரண்டு குன்றுகளுக்கிடையில் மாரிக் காலத்தில் குளமாக வேஷம் போடும் ஒரு பெரிய பள்ளத்தாக்கு அதில் அடர்த்தியாகக் கருவேலம் செடிகளும், மரங்களும் வளர்ந்து நிறைந்திருந்தன. இந்தக்குளத்தின் மூன்றாவது திசையில்தான் அந்த நீலப்பச்சைமலை நின்று கொண்டிருந்தது.

ஆலமரத்திற்கு மேற்கே கொஞ்சம்தள்ளி ஒரு பெரிய கிணறு இருந்தது. அதற்குக் கருங்கல்லால் கரை கட்டி உள்ளே இறங்கப் படிகளும் அமைக்கப்பட்டிருந்தன. கிணற்றையடுத்து ஒரு மரத்தடியில் ஒரு சிறிய காட்டுக் கோயில் மண் சாந்து வைத்துக் கருங்கற்களால் கட்டியது.

ஒரே அறைகொண்ட அந்தக் கோயிலின்  முன்புறம் ஆணும் பெண்ணுமாக இரு மண் சிலைகள்.  மரத்தில் கட்டப்பட்டிருந்த பெரிய வெண்கல மணி. படையல் இடப்பட்டதின் அடையாளமாக  அடுப்பு மூட்டி எரித்த மும்மூன்று  செங்கற்கள்.  ரசித்துக்கொண்டே சென்றுகொண்டிருந்த கதைசொல்லி  ‘முருகா’ என்று குரல் கேட்டுத் திரும்பிப் பார்க்கிறார்.

அறையில் கோவணம். மேலே உடலை மறைத்துப்போர்த்திய ஒருகாவித்துணி, மழ மழவென்று சிரைத்த தலை, நெற்றியிலும் உடலிலும் பளிச்சென்று பூசிய திருநீறு. கழுத்திலே காவித் துணிக்கு மேல் விழுந்து புரண்டு கொண்டிருக்கும் ருத்திராட்ச மாலை. வலது கையில் தண்ணிர்நிறைந்ததிருவோடு இடதுகையில் ஒரு முறுக்குத்திடி.

யாரோ சோம்பேறிப் பண்டாரம் என்று முதலில் தோன்றினாலும் அவர் முகத்தில் இருந்த தனிக்களை இவரை ஈர்க்கிறது. ’பூசை போட வந்தீர்களா’ என்று கேட்கிறார் பண்டாரம். தற்செயலாக இங்கு வரநேர்ந்ததைச் சொல்லிவிட்டு கோவிலைப்பற்றி விசாரிக்கிறார்.

 பண்டாரம் அந்த கோவிலின் கதையைச் சொல்கிறார். பக்கத்திலுள்ள இந்தக் கோயில்  தெய்வம் என்று அடுத்துள்ள கிராம மக்கள் நம்பினார்கள். முன்னொரு ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்ட கோவில்.

மதுரையில் ஆண்டுவந்த திருமலைநாயக்கர் இறுதிக்காலத்தில் மைசூர் உடையார் படைகள் மதுரையைமீது படையெடுக்க வந்த வழியில்  சத்தியமங்கலம் வரை மைசூர் படைகள் பிடித்துவிட்டன. மறவச்சீமை அதிபதி ரகுநாத சேதுபதி நாயக்கருக்கு உதவியாக பெரும் படையுடன்  வந்தார்.  எதிரிளைத் துரத்தி வெகு தூரம் பின்வாங்கச் செய்துவிட்டார்.    

மூன்று புறம்  மலைசூழ்ந்து கோட்டைபோல இருந்தது. அதைப் பயன்படுத்திகொண்டு  மைசூரில் இருந்து வரும் உதவிக்காககே காத்திருந்தன மைசூர் படைகள். சேதுபதியின் படைகளும் ஒரு காத  தூரத்தில் முகாமிட்டார்.  பத்து நாள்வரை இரண்டு படைகளும் காத தூரத்திலேயே ஒதுங்கி இருந்தன

பத்தாம் நாள் மைசூரிலிருந்து புதிய படைகள் வந்திருப்பதாகச் சேதுபதிக்குச் செய்தி எட்டியது. அதுபற்றிய உளவு தெரிந்துகொண்டு மேற்கொண்டு யுத்தம் எப்படிச் செய்யலாம் என திட்டம் தீட்ட முடிவுசெய்தார், சேதுபதி. உளவறியத் திறமைசாலிகள் பலர் இருந்தும்  தானே உளவறியச் சென்றாராம் சேதுபதி.

அந்தக்காலத்தில் அதோ இருக்கிறதே. வண்டிப்பாதை அது ஒரு காட்டோடையாக இருந்தது. இந்த மடித்தாள் பட்டி அப்போது நல்ல செழிப்பான கிராமம். பத்துப் பதினைந்து மச்சு வீடுகளும் உண்டு. இந்த எல்லை போர்க்களமாக மாறியவுடன் கிராமத்து மக்கள் ஊரைவிட்டு ஓடிவிட்டார்கள். மைசூர்க்காரர்கள் வந்த பார்த்து யாருமில்லாததால் ஊரை அப்படியே விட்டு விட்டார்கள்.

ஊரைவிட்டு ஓடிவிட்ட கிராம மக்களில் ஒருவன் கள்ளமுத்தன். பணக்காரன். பணத்தை வீட்டிலேயே ஓரிடத்தில் புதைத்துவிட்டுப் போயிருந்தான். சில நாட்களாகச் சண்டை ஏதும் நடக்காததால் புதைத்த செல்வத்தை எடுத்துப்போக வந்திருந்தான் . மனைவியும் மடியாச்சியும் பிடிவாதமாகக் கூட  வந்திருந்தாள்.   

புதைத்தவற்றை தோண்டி எடுக்கும்போது சேதுபதி வீட்டுக்குள் குதித்தார். கள்ளமுத்தன் பயந்து கத்தினான். சேதுபதி தான் யாரெனப் புரியவைத்தார். சேதுபதிக்குப் பதிலாக கள்ளமுத்தன்  உளவறிந்து வரலாமே என்கிற யோசனையைச் சொல்கிறாள் மடியாச்சி. என்ன காரணத்தாலோ சேதுபதி அதற்குச் சம்மதித்தார்.   கள்ளமுத்தன் வீட்டிலிருந்து புறப்பட்டபோது சரியாகத் தானிருந்தான்.

ஆனால் போகும் வழியில் சூழ்ந்திருந்த இருளில் ஆட்சிபுரிந்த பேய்களின் குணங்கள் அவன் நெஞ்சிலும் ஆட்சிபுரிய ஆரம்பித்து விட்டன. சேதுபதிக்கு உதவி செய்வதில் கிடைக்கும் சன்மானம் எவ்வளவு இருக்கும்? ஆனால் எதிரி தளபதியிடம் சேதுபதியையே பிடித்துக் கொடுப்பதாகச் சொன்னால் ஏராளமான சன்மானம் கிடைக்கக் கூடுமல்லவா? இந்த எண்ணத்தை எதிர்த்துப் போராடி வெற்றி கொள்ள அவனிடம் சக்தி இல்லை. தன்னைக் கண்டு அவன் போட்ட பயக்கூச்சலைக் கொண்டே சேதுபதி இதைப் புரிந்துகொண்டிருக்கவேண்டும். ஆனால்..!

கள்ளமுத்தன் சேதுபதியைக் காட்டிக் கொடுத்து எதிரிகளிடமிருந்து பெரும் சன்மானம் பெறாலாம் முடிவு செய்கிறான். மைசூர்ப் படைகளின் தளபதியச் சந்தித்தான்  அதன்படி  ஐம்பது வீரர்களை உடனனுப்பினால் சேதுபதியைப் சிறைபிடித்துகொண்டு வருவதாகச் சொன்னான்.  ஆனால் தளபதியோ கள்ளமுத்தனைக் காவலில் வைத்துக்கொண்டு  வீரர்களை மட்டும் அனுப்புகிறான். துப்பு சரியாக இருந்தால் வெகுமதியும் தவறாக இருந்தால் தண்டனையும் கள்ளமுத்தனுக்குக்  கிடைக்கும் என்று ஏற்பாடு.

நூறு வீரர்கள் சேதுபதியைச் சிறப்பிடிக்கச் சென்றார்கள். சேதுபதி தப்புவதற்கு நேரம் தராமல் வீரர்கள் வீட்டுக்குள்ளேயே குதித்து விட்டார்கள்

 “மடிச்சியாச்சியைப் பிடித்த பயம் ஒரே நொடியில் அவளை தெய்வப் பெண்ணாக மாற்றிவிட்டது. அவளிடம் இயற்கையிலே இருந்த தாய்மைதான் பொங்கி எழுந்திருக்க வேண்டும். சேதுபதியைத் தன் சொந்த மகனாக வரித்துக் கொண்ட அந்தத்தாய், அடுத்த கணம். அன்னை பராசக்தியின் ஒர் அவதாரமாகிவிட்டாள்.

“ஒரே கணத்தில் அந்தக்கூடத்துக்காட்சியை மாற்றி அமைத்தாள். ஒருபக்கத்தில் கிடந்தபாயைக்கொண்டுவந்து நடுக்கூடத்தில் விரித்தாள். முற்றத்தில் தோண்டிப் போட்டிருந்த மண்ணில் கொஞ்சம் அள்ளிக்கொண்டு வந்தாள். பானையிலிருந்த தண்ணிரில் மண்ணைக் கலந்து சேதுபதியின் நெற்றியிலும், கன்னங்களிலும், மூக்கின்மேலும்பூசினாள்.பாயின்மேல் உட்கார்ந்து சேதுபதியைத் தன் மார் மேல் சாய்த்துக்கொண்டு மகாராஜா, நீங்கள்தான் என் கணவர். உங்களுக்கு உடம்பு சரியில்லை என்று ரகசியமாகச் சொல்லிவிட்டு, உரத்த குரலில், ‘என் சாமியில்லே! கொஞ்சம் தூங்குங்க. உடம்பு நெருப்பாக கொதிக்குதே காளியாத்தா என் தாலிக் கவுத்தைக் காப்பாத்திக் குடு தாயே! ஒனக்கு ரெண்டு கடா வாங்கி வெட்டச் சொல்றேன் என்று பிரலாபிக்க ஆரம்பித்தாள்.

கணவனைத் தவிர வேறு யாரையும்  ஒரு பெண் மார்போடு அணைத்துக்கொள்ள மாட்டாள் என நம்பினார்கள்.  மடியாச்சியும் வீர்கள் கேட்ட கேள்விகளுக்கு நம்பும்படியான பதில்களைச் சொன்னாள். வீரர்கள் திரும்பிப் போய்விட்டார்கள்.

தளபதி கள்ளமுத்தன் மூக்கை அறுத்துவிட்டான். கள்ளமுத்தன் கோபத்துடன் திரும்பிவந்து மனைவியின் மூக்கையும் அறுத்ததோடு,  கண்டம் துண்டமாக வெட்டிப் போட்டான்.

சேதுபதி தாமே போய் உளவு அறிந்துகொண்டு  மறுநாளே மைசூர்ப் படைகளைத் தாக்கி மைசூர் வரையில் துரத்திக் கொண்டு போனார்.. மடிச்சியாச்சியின் மூக்குக்கு பதிலாக மைசூர் தளபதியின் மூக்கையே வாங்கிப் பழி தீர்த்துக்கொண்டார்.   அதனால்தான் அந்த யுத்தத்துக்கு மூக்கறுத்தான் சண்டை என்று பெயர் ஏற்பட்டது என்கிறார் அந்தப் பண்டாரம்..

சேதுபதி திரும்பி வரும் வழியில், இங்கே இதே இடத்தில்தான் தண்டடித்துத்  தங்கினார். மடிச்சியாச்சியை அடக்கம் செய்திருந்த அந்த இடத்தில் கோவிலைக் கட்டுவித்தார். அவளுக்கு மடி கொடுத்ததாய் என்று பெயரும் வைத்தார். மடிகொடுத்ததாய் மடி கொடுத்த அம்மனாகி இப்போது மடித்தாளம்மனாகிவிட்டாள்.

நானும் கூடவே எழுந்து, “இது நிஜக் கதையா ஸ்வாமி” என்றேன். பண்டாரம், “அவ்வளவும் கல்லிலே பொறித்து வைத்திருக்கிறது. கல் அந்தக் கிணற்றுக்குள்ளே கிடக்கிறது. உற்சாகமுள்ளவர்கள் தேடி எடுத்தால் பார்க்கலாம்” என்றுபுறப்பட்டார்.

அவர்போவதையே பார்த்துக்கொண்டு, அரை நாழிகைவரை நான் சிலைபோல் நின்றிருந்தேன் என்பது வண்டிக்காரன் சொல்லித் தான் எனக்குத் தெரியும்.

என்று கதை முடிகிறது.

*******

ஒரு செவிவழிக் கதையினை சுவாரசியமான சிறுகதையாகப் படைத்திருப்பது வியக்க வைக்கிறது.

எப்போதோ படித்த ஒரு செய்தி.  மணிக்கொடியின் இதழ் அச்சாவதற்குமுன் பக்கங்கள் குறைந்தால்  ‘இந்தா பிடி’ என்று ஒரு  அருமையான சிறுகதையை தேவையான பக்க அளவிற்கு   எழுதித் தந்துவிடுவாரம் ராமையா.

ஒருமுறை கு.அழகிரிசாமியின் ‘கவிச்சக்கரவர்த்தி” நாடகத்தையும், பி.எஸ். ராமையா எழுதிய தளவாய் குமாரப்பிள்ளை நாடகத்தையும் ‘சேவா ஸ்டேஜ்‘ தயாரித்து பம்பாயில் அரங்ககேற்றம் செய்ததாம்.  அது குறித்த சுவையான செய்திகளை ‘கோமல்’ சுவாமிநாதன் ‘பறந்துபோன பக்கங்கள்’ பகுதியில் சுபமங்களாவில் எழுதியிருக்கிறார்.   

அவர் தமிழகத்தில் ஒரு பிரபலமான சாமியார்.

அவருடைய பெயர் ஸ்ரீ ஸ்ரீ பாபா சங்கர். வயது அறுபது.

தக்காளிப்பழ நிறத்தில் நீண்ட தாடியுடன்; கோல்ட் ப்ரேம் கண்ணாடியில் தள தளவென இருப்பார்.

அவர் சென்னையில் நேற்று ஒரு ஆன்மீக சத்சங்கத்தில் ஈடு பட்டுக் கொண்டிருந்தபோது திடீரென மார்பு வலி ஏற்பட்டு அப்பல்லோ ஹாஸ்பிடலில் அனுமதிக்கப் பட்டார்.

செய்தியைக் கேள்விப் பட்டவுடன் தமிழகமே பதறியது.

அவருக்கு உடனே ஆஞ்சியோகிராம் செய்யப்பட்டது. அவரைப் பரிசோதித்த டாக்டர் அவருக்கு இதயத்தில் 80% அடைப்பு இருப்பதைக் கண்டுபிடித்து, உடனே பை-பாஸ் சர்ஜரி செய்யவேண்டும் என்றார்.

பை-பாஸ் சர்ஜரி இல்லாமல் தனக்கு ஆஞ்சியோ பிளாஸ்ட் மட்டும் செய்யும்படி சாமியார் டாக்டரிடம் கெஞ்சினார். டாக்டர் அது அவருக்கு பலனளிக்காது என்பதை விளக்கிச் சொன்னபிறகு;  “எல்லாம் பகவத் சங்கல்பம்” என்று கைகளைக் கூப்பினார்.  கடைசியில் நீண்ட யோசனைக்குப் பிறகு சர்ஜரி செய்து கொள்வதற்கு சாமியார் ஒப்புக் கொண்டார்.

விஷயத்தைக் கேள்விப்பட்ட அவருடைய பக்தர்கள் மிகக் கவலையடைந்தனர். பை-பாஸ் சர்ஜரி நல்லபடியாக நடக்க வேண்டுமே என எல்லாம் வல்ல இறைவனை வேண்டிக்கொண்டனர்.

சர்ஜரிக்கு முந்தைய நாள் சாமியாருக்கு உடம்பிலுள்ள மயிர்கள்  அனைத்தும் மழிக்கப்பட்டு அவரை சிகிச்சைக்குத் தயார் செய்தனர். . நீண்ட தாடியை இழக்க நேரிட்ட சாமியார் மொழுக்கென மிகவும் வித்தியாசமாக காணப்பட்டார். இரவு தூங்கும்முன் அவருக்கு எனிமா கொடுக்கப்பட்டு வயிற்றை காலியாக்கினர்.

சர்ஜரிக்கு குறைந்தபட்சம் நான்கு லட்சம் ஆகும் என்று டாக்டர்களால் எஸ்டிமேட் தரப் பட்டது. சாமியாரும் அதற்கு ஒப்புக் கொண்டார்.

எனினும் பை-பாஸ் சர்ஜரி என்பதால், அவருக்கு உள்ளூர மரண பயம் . தொற்றிக்கொண்டது. மிகவும் பயந்தபடியேதான் ஆப்பரேஷன் தியேட்டருக்குள் சக்கர நாற்காலியில் நுழைந்தார்.

ஆபரேஷன் நல்லபடியாக நடந்து முடிந்தது.

சாமியார் மிகுந்த சந்தோஷமடைந்தார்.

இரண்டு நாட்கள் சாமியார் ஐசியூவில் பாதுகாக்கப் பட்டார்.

அவரை டிஸ்சார்ஜ் செய்யும் முன், சாமியாரிடம் மருத்துவ மனையின் பொறுப்பான அதிகாரி ஒருவர் எட்டு லட்ச ரூபாய்க்கான டோட்டல் பில்லைக் கொடுத்தார்.

அந்தப் பில்லை வாங்கிப் பார்த்த சாமியார் பெரிதாக அழ ஆரபித்துவிட்டார். அவரின் அழுகையை மருத்துவ அதிகாரியினால் எவ்வளவோ முயன்றும் கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை.

“சாமி… அழாதீர்கள். நான்கு லட்சத்திற்கு எஸ்டிமேட் கொடுத்தோம் என்பது உண்மைதான். ஆனால் தற்போது எட்டு லட்சம் வரை ஆகிவிட்டது. நான் எங்களின் சிஈஓவிடம் பேசிப் பார்க்கிறேன். அவர் கண்டிப்பாக மொத்தத் தொகையைக் குறைப்பார்…”

“அட போய்யா… எட்டு லட்சம் என்ன… இந்த உலகிற்கு என்னை மறுபடியும் மீட்டுத் தந்த இந்த ஹாஸ்பிடலுக்கு எண்பது லட்சமே என்னால் இப்போது தரமுடியும்…. ஆனால் அறுபது வருடங்களாக என் இதயத்தைப் பாதுகாத்த இறைவன் இதுவரை ஒரு ரூபாய்க்குகூட என்னிடம் பில்லை நீட்டவில்லையே… இத்தனை வருடங்களாக நான் இதை உணரக்கூட இல்லை. இப்போது அதை உணர்ந்துகொண்டதும் என்னால் என் அழுகையை கட்டுப் படுத்த முடியவில்லை…”

“………………………………”

“நான்கு மணிநேரங்கள் மட்டும் என் இதயத்தை கிழித்துப் பார்த்து தையல் போட்டுத் தைத்துவிட்ட உங்களுக்கு எட்டு லட்ச ரூபாய். ஆனால் அந்த எல்லாம் வல்ல இறைவன் என்னை இதுகாறும் 525,600 மணி நேரங்களுக்கும் மேல் பாதுகாத்திருக்கிறான். பதிலுக்கு அவனுக்கு நான் என்ன செய்தேன்? அவனின் கருணையையும்; அன்பையும் நினைத்துப் பார்க்கையில் எனக்கு பரவசம்தான் ஏற்படுகிறது…”

“ஆமாம் சாமி தாங்கள் கூறுவது உண்மைதான். நம் எல்லோருக்கும் இது பொருந்தும்…”

“இறைவனின் அருட்கொடைக்கு நிகர் இறைவனே… நாம்தான் நன்றி கெட்டவர்களாக இப்பூவுலகில் வாழ்கிறோம்…நம்மிடம் எந்த எதிர்பார்ப்புமே இல்லாமல்; நம்மை எப்பொழுதும் கண்ணும் கருத்துமாக பத்திரமாகப் பாதுகாப்பவர், அன்பே உருவான இறைவன் மட்டுமே.”

“நன்றாகச் சொன்னீர்கள் சாமி…”

“நமக்கு கிடைத்த இந்த நல்ல வாழ்க்கை எத்தனை பேருக்கு கிடைக்கவில்லை என்பதை உணர்ந்தால்,  நாம் இறைவனுக்கு நன்றி சொல்ல மட்டுமே தினமும் கோவிலுக்குச் செல்லுவோம்…”

சாமியார் அன்றே மொத்தத் தொகையான எட்டு லட்ச ரூபாயைக் கொடுத்துவிட்டு சந்தோஷத்துடன் ஹாஸ்பிடலை விட்டு வெளியேறினார்.

உயிருடன் முழுதாக மீண்டு வந்த சாமியார் மிகவும் மாறிப்போனார். அதன்பிறகு சாமியாரே வாழ்வின் தாத்பரியங்களைப் பற்றிய பல உண்மைகளை தனக்குள் உணர்ந்துகொண்டார். ஏழைகளின் நல் வாழ்விற்காக பல நல்ல காரியங்களுக்கு நிறையப் பணம் கொடுத்து உதவினார். அது தவிர, பல கல்வி நிறுவனங்களைத் தொடங்கி, நன்கு படிக்கும் ஏழை மாணவர்களுக்கு அதில் முன்னுரிமை கொடுத்து அவர்களை முன்னேறச் செய்தார். கல்வி ஒன்றுதான் மக்களை முன்னேறச் செய்ய ஒரேவழி என்பதை உலகிற்குப் புரிய வைத்தார்.

சேவை மனப்பான்மையை மட்டுமே தன் மனதில் குவித்து, அதைத் திறம்பட செயலில் காட்டி, மக்களிடம் மேலும் நிறைய மரியாதையை சம்பாதித்துக் கொண்டார்.

நந்திவர்மன்

பிரசங்கம் பண்ணிக்கொண்டிருக்கும் போது இது என்ன அதிகப் பிரசங்கம் – என்று சொல்வார்கள்.
அது போல.. பல்லவர்களைப் பற்றி சொல்லும் போது..
திடீரென்று இது என்ன இடையில் சேரமான் பெருமாள் கதை – ஆதி சங்கரர் கதை?
குமுறுகிறார்கள் நம் வாசகர்கள்!
ஒரே வார்த்தை : மன்னிப்பு
சரித்திரத்தை நகர்த்துவோம்.
சரி..பல்லவர்களை எங்கே விட்டோம்?

சிறிய முன்கதை:
நரசிம்மவர்மன்..
இரண்டாம் மகேந்திரன்..
பரமேஸ்வரவர்மன்..
ராஜசிம்மன்..
இரண்டாம் பரமேஸ்வரவர்மன்..
இவர்களுடன் சிம்மவிஷ்ணுவின் சந்ததி முடிகிறது.

சிம்மவிஷ்ணுவின் தம்பி. பெயர் பீமவர்மன் பரம்பரையில் வந்த நந்திவர்மன் அரசனாகிறான்.
அவன் அரசாட்சி – கிபி 710 முதல் 775 வரை.
அறுபத்தைந்து வருடங்கள் அரசாட்சி!
எந்தப் பல்லவ மன்னனும் இவ்வளவு வருடங்கள் ஆண்டதில்லை!
நந்திவர்மன் .. இரண்டாம் விக்கிரமாதித்யனிடம் தோற்றாலும்..
பல்லவ பதவியைத் தக்க வைத்துக் கொள்கிறான்.
ராஷ்டிரகூட மன்னன் தந்திவர்மனுடன் கூட்டு சேர்ந்து..
சாளுக்கிய மன்னன் கீர்த்திவர்மனைக் கொன்று..
சாளுக்கிய வம்சத்தை ஒரு முடிவுக்குக் கொண்டு வருகிறான்.
இரண்டாம் பரமேஸ்வரனது மகன் சித்திரமாயன் பல்லவ அரியணைக்காகப் போராடுகிறான்.

முன் கதை முடிந்தது.

ஒரு மனிதன் தோல்விகள் பல கண்டாலும்..துவளாமல் கடுமையாக பாடுபட்டால் வெற்றிக்கு வழி உண்டு.
மக்களின் மாறாத ஆழ்ந்த அன்பும்..
மனோ திடமும்..
புத்திகூர்மையும்..
நீண்ட ஆயுளும்.. (65 வருடம் அரசனாக ஆண்டான்)
இறையருளும் ..
இருந்தால் என்ன நடக்கும் என்பதற்கு நந்திவர்மன் கதை ஒரு சிறந்த உதாரணம்.

பிரச்சினை என்ன என்று பாருங்கள்:

எட்டாம் நூற்றாண்டில்..மிகவும் கடினமான வேலை என்ன தெரியுமா?
அது.. தென்னிந்தியாவில் ஒரு நாட்டின் அரசனாக இருப்பது..
அரண்மனை உண்டு.. அறுசுவை உண்டு .. அந்தப்புரம் உண்டு.. என்று ஆனந்தமாக இருக்க முடியாது.
பகை மேகங்கள் ..நாற்புறமும் .. இடி முழக்கங்களுடன். அனு தினமும்..
சும்மா இருந்தாலும் விடாமல் வலுச்சண்டைக்கு வர பல மன்னர்கள் ..
வித விதமாகக் கூட்டணி அமைத்துக் கொல்ல வரும் எதிரிகள்..

கதைக்குச் செல்வோம்:
முதல் வில்லன் :கீர்த்திவர்மன்
(நந்திவர்மன் இன்று நமது ஹீரோ.. அதனால் கீர்த்திவர்மன் இன்று நமது வில்லன்).
அவன் கதை முடிந்தது.
சாளுக்கிய வம்சமும் முடிந்தது.
அடுத்தவன்.. சித்திரமாயன் – பரமேஸ்வரன் மகன் ..
அவன் ஒரு பெரும் கூட்டணி அமைக்கத் திட்டமிட்டான்.
விக்கிரமாதிய சாளுக்கியனுடன் கூட்டுசேர்ந்தான்..
சாளுக்கியன் நந்திவர்ம பல்லவனை வென்ற பிறகு..
சித்திரமாயன் சில மாதங்கள் பல்லவ அரியணையில் அமர்த்தப்பட்டு இருந்தான் .
நந்திவர்மன் அவனைப் படையெடுத்துத் துரத்தி விட்டான்.
சாளுக்கிய ராஜ்யம் முடிவுக்கு வந்த பின் சித்திரமாயன் பாண்டியனுடன் கூட்டு சேர்ந்தான்.

பல்லவர்க்கும் பாண்டியர்க்கும் போர் நடந்ததற்கு ஒரு காரணம்..
கொங்குநாட்டு உரிமை!
கொங்குநாடு ஒருகாலத்தில் பாண்டியரிடமும் பிறிதொருகாலத்தில் பல்லவரிடமும் கைமாறிவந்தன.
நந்திவர்மன் கொங்குநாட்டைப் பிடிக்க முயன்றான்.
அதற்காகப் பாண்டிய அரசன் போரிட வேண்டியவன் ஆனான்.
அடுத்த காரணம்..
சித்திரமாயன் (பரமேசுவரன் மகன்) பாண்டியனைச் சரணடைந்திருந்தது.
இவ்விரண்டு காரணங்களாலும், பாண்டியன் அரிகேசரி பராங்குச மாறவர்மன் (கி.பி. 710-765) நந்திவர்மனைத் தாக்கச் சமயம் பார்த்திருந்தான்

சம்பவத்திற்கு வருவோம்..
கும்பகோணத்திற்கு அருகில் உள்ள ‘நாதன் கோவில்’ என்னும் இடம்.
அது அந்தக் காலத்தில் பல்லவரின் தென்புறக் கோட்டையாக இருந்தது.
அதற்கு நந்திபுரம் என்பது பெயர்.
அந்த நந்திபுரக் கோட்டைக்குள் பல்லவன் தங்கியிருந்தான் – சிறிய காவல் படையுடன்.
பல்லவ பெருஞ்சேனை காஞ்சியில் இருந்தது.
வழிவழியாகப் பல்லவர்க்குப் படைத்தொண்டு செய்துவந்த ‘பூசான்’ மரபில் பிறந்த உதயசந்திரன் – பல்லவப் படைத்தலைவன்.
அந்த தளபதி உதயசந்திரனோ காஞ்சியிலே!

பல்லவன் சிறுபடையுடன் நந்திபுரத்தில் இருப்பதை ஒற்றர்கள் மூலம் அறிந்தான் பாண்டியன்.
அது அவனுக்கு இனித்தது.
பாண்டியன் தன் துணைவரான சிற்றரசர் பலருடனும், பெருஞ் சேனையுடனும் போருக்கு வந்தான்.
பாண்டியன் படையெடுப்பை நந்திவர்மன் எதிர்பார்க்கவில்லை.
பாண்டியன் சில இடங்களில் வெற்றி பெற்றான்.
சிறிய பல்லவ சேனை சிதறியது.
நந்திவர்மன் நந்திபுரத்தில் நுழைந்தான்.
பாண்டியன் நந்திபுரத்தை முற்றுகை இட்டான்.
நந்திவர்மன் கோட்டைக்குள் அகப்பட்டுக்கொண்டான்.

சேதி கேட்ட சித்திரமாயன்..
தனது எதிரி நந்திவர்மன் தோற்று அழிவதைக் காண ஆசை கொண்டான்.
கியூரியாசிட்டியால் பூனைக்கு அழிவு என்று சொல்வார்கள்!
மதுரையிலிருந்து நந்திபுரம் செல்லக் குதிரையைத் தட்டினான்.

நந்திவர்மனது நிலை – ஓலை வடிவில் புறா ஒன்று உதயசந்திரனுக்குக் கொண்டு சென்றது.
படைத்தலைவன் உதயசந்திரன் பல்லவப் படையுடன் உடனடியாக நந்திபுரம் செல்ல படையெடுத்தான்.
உதயசந்திரன் வந்த பின் போரின் நிலைமை மாறியது.
பாண்டியர்கள் இரு பல்லவப் படைகளுக்கு நடுவே மாட்டிக்கொண்டு திணறினர்.
பாண்டியன் சித்திரமாயனிடம்:
“உன்னை மதுரையை விட்டு வர வேண்டாம் என்று தானே சொல்லியிருந்தேன்?
என்ன தலை போகிற காரியமாக.. இந்தப் போர்க்களத்துக்குப் புறப்பட்டு வந்தாய்?“ – என்றான்.
அவன் கேள்வி நியாயம் தான் போலும்..
அன்று நடந்த போரில் ..
உதயசந்திரன் தன் வாளால் சித்திரமாயன் தலை கொண்டான்.. கொன்றான்..
பாண்டியன் சொன்னது சரியாயிற்று..
சித்திரமாயனுக்கு அது தலை போகிற காரியமாகியது.
முடிவில் பல்லவர்கள் போரில் வெற்றி பெற்றனர்.
பாண்டியப்படை மதுரைக்கு திரும்பியது.

இருதரப்பினரும் தாங்கள் வென்றதை மட்டும் கல்வெட்டுகளில் பதித்தனர்.
(இவ்வளவு சரித்திரம் படித்தோமே,
எந்த மன்னனாவது எப்போதாவது தனது தோல்வியை..
கல்வெட்டுகளில் குறித்திருக்கிறானா என்ன?
நமக்கு எதற்கு இந்த குசும்பு)

நந்திவர்மன் கதை தொடரும்..(65 வருட ஆட்சியாயிற்றே).
விரைவில் சந்திப்போம்..

     பொழுது விடிந்தும் விடியாதது போல இருந்தது. முருகன் எழுந்திருக்க மனமின்றி படுத்துக் கிடந்தான். உடலோடு உள்ளமும் சோர்வாக இருந்தது. அம்மா வாசலில் சாணம் தெளிக்கும் சத்தம் கேட்டது. தோட்டத்தில் சேவல் குரலெடுத்துக் கூவியது. காகங்கள் கரையும் சத்தம் தெளிவாகக் கேட்டது.

      முருகன் எழுந்து வாசலில் திண்ணையில் உட்கார்ந்தான். அம்மா கோலம் போட்டுவிட்டுப் பால் கறக்கப் போய்விட்டாள். அம்மா போடும் கோலம் மிக அழகாக இருக்கும்.  இனி அவள் உலகம் தொடங்கி விட்டது. நான்கு மாடுகளில் பால் கறந்து அதைக் கொண்டுபோய்ப் பல வீடுகளில் கொடுத்துவிட்டு வந்து இவனைப் பள்ளிக்கு அனுப்பும் வேலைகளில் ஈடுபடத் தொடங்கி விடுவாள். சமையலை முடித்து முருகனுக்கும் சாப்பாடு எடுத்து வைத்துவிட்டு மாடுகளையும் ஆடுகளையும் மேய்க்கப் போய்விட்டாளானால் இவன் பள்ளிவிட்டு வருவதற்குள் வந்து விடுவாள்.

      பாலைக் கறந்து எடுத்துக் கொண்டு வந்தவள் முருகனைப் பார்த்து ”ஏன் தம்பி ஒக்காந்துகிட்டு இருக்கே, போய் பல்லு வெளக்கிட்டு வா, காப்பித் தண்ணி வச்சு குடுக்கிறேன்” என்று சொல்லி விட்டு உள்ளே போனாள்.

      முருகன் எழுந்து தோட்டத்திற்குப் போனான். அங்கே வீடு கிட்டத்தட்ட முடிந்துவிட்டது. இன்னும் வெள்ளை அடிக்க வேண்டியதுதான் பாக்கி. கிணற்றிலிருந்து நீர் இறைத்துப் பல் தேய்த்து முகம் கழுவியபின் சற்றுப் புத்துணர்ச்சி வந்ததுபோல் இருந்தது. 

      முருகா, ”காப்பியைக் குடி, பாலைக் கொண்டுபோய்க் குடுத்துட்டு வந்துடறேன்” என்று சொல்லிவிட்டு அம்மா போவது தெரிந்தது. பள்ளிக்குப் போகவேண்டுமே என்று முருகன் கவலைப் பட்டான். முதல் நாள் பள்ளிக்குப் போனபோது இருந்த புத்துணர்ச்சியெல்லாம் எங்கே போனதென்று தெரியவில்லை.

      தான் படித்த பள்ளியிலேயே அதுவும் படித்த தலைமையாசிரியர் கீழேயே வேலை பார்ப்பது என்பது முருகனுக்கு முதலில் மிகவும் உற்சாகமாக இருந்தது.  அந்தத் தனியார் உயர்நிலைப் பள்ளி அந்த வட்டாரத்திலேயே மிகவும் புகழ் பெற்றது. படிப்பிலும் விளையாட்டிலும் முதன்மையாய் இருந்த பள்ளி அது. ஓரிருவர் தவிர அனைவருமே உள்ளூர் ஆசிரியர்கள்தாம். அதனால் முருகனைப் பற்றி எல்லார்க்கும் நன்றாகத் தெரிந்திருந்தது. அதுவே அவனுக்கு பலமாகவும் பலவீனமாகவும் இருந்தது. 

      தமிழாசிரியாரகப் பொறுப்பேற்ற இந்த இரண்டு ஆண்டுகளிலேயே அவனது ஆளுமையால் முருகன் அனைவரையும் கவர்ந்து விட்டான். ஒவ்வொரு நாளும் இறைவணக்கத்தில் ஒவ்வோர் ஆசிரியர் மாணவர்க்கு அறிவுரை கூறி உரையாற்றும் வழக்கம் அங்கிருந்தது. முருகன் பேசுகிறான் என்றால் அனைவரும் கூர்ந்து கவனித்து வந்தனர்.

      இருந்தாலும் உள்ளூர் ஆசிரியர்கள் சேதுமாதவன், கோபாலன் போன்றவர்களின் போக்கு இன்னமும் அவனுக்குப் பிடிபடாத புதிராகவே இருந்தது. முதல் நாளே மதிய இடைவேளையில் சாப்பிடும் போது கோபாலன் கேட்டான். “பால்காரர் என்னா சாப்பாடு கொண்டாந்திருக்காரு?”

      பெரும்பாலும் எல்லாருமே மதிய உணவை எடுத்துக் கொண்டு வந்துவிடுவது வழக்கமாக இருந்தது. அதுவும் முருகனின் அம்மா ஆடு மாடு மேய்க்கச் செல்வதால் அவன் காலையில் வரும்போதே எடுத்து வந்து விடுவான்.

      காதில் விழாதவாறு முருகன் இருக்க கோபாலன் அதே கேள்வியை மறுபடியும் கேட்டான். வந்த கோபத்தை அடக்கிக் கொண்ட முருகன், ”என்பேரு முருகங்க, அதைச் சொல்லிக் கூப்பிடுங்க” என்றான். ”சரி, வெளையாட்டுக்குச் சொன்னேம்பா. என்னா கொண்டாந்திருக்கே? சொல்லு”

      ”தயிர் சோறுதான்”என்றான் முருகன் வருத்தமான குரலில்.

      பதிலுக்கு அங்கே உட்கார்ந்திருந்த சேதுமாதவன் ”அதானே பார்த்தேன், ஒங்க வீட்ல பாலுக்கும் தயிருக்கும் பஞ்சமா? தெனம் பால் தயிர்தானே?” என்றார் கிண்டல் குரலில். முருகன் பதில் சொல்லிப் பிரச்சினையை வளர்த்த விரும்பாமல் சாப்பிட்டு முடித்தான்.

      ”இப்படியும் மனிதர்கள் இருப்பார்களா” என்று முருகன் நினைத்தான். அவன் நினைத்தது சரிதான் அந்த மனிதர்கள் மறைமுகமாக பல பிரச்சனைகளை உருவாக்கினார்கள். முருகன் சும்மா இருந்தாலும் சீண்டிப் பார்த்தார்கள். அவனது வளர்ச்சியை அவன் பெரும் புகழைப் பார்த்துப் பொறமைப் பட்டார்கள். நேற்றுதான் அவனுக்குத் தெரியாமல் அந்த விஷ விருட்சம் மிகப் பெரியதாக வளர்ந்திருப்பதைத் தெரிந்து கொண்டான்.

      வகுப்பில் நுழையும்போது யாரோ ஒரு மாணவனின் குரல் ”டேய், பால்கார வாத்தியாரு வராருடா” என்று சொன்னது முருகன் காதில் விழுந்தது. அவனுக்குக் கோபம் வரவில்லை. இச் சூழலின் வேர் எங்கிருக்கிறது எனத் தெரிந்து கொள்ள விரும்பினான். எனவே சிரித்துக் கொண்டே ”யார்ரா அது சொன்னது” என்று கேட்டான். யாருமே பதில் பேசவில்லை.

      ”பயப்படாமே சொல்லுங்கடா, ஒண்ணும் செய்ய மாட்டேன், தைர்யமா சொல்லுங்கடா” என்று முருகன் மீண்டும் கேட்க ,”ஐயா, கண்ணாயிரம்தான் சொன்னான்” என்றான் ஒரு மாணவன். உடனே சிரிப்பு மாறாமல் முருகன் கண்ணாயிரத்தைப் பார்த்து, “என்னா கண்ணாயிரம்” என்றான்.

      எழுந்து நின்ற கண்ணாயிரம் பேசாமல் இருந்தான். அவன் முகத்தைப் பார்த்தால் அழுது விடுவான்போல் இருந்தது. முருகன் அவனைப் பார்த்து ”ஏம்பா தமிழ் வாத்தியார்னு சொல்லியிருக்கலாம்ல” என்றான்.

      ”இல்லிங்கய்யா தவறிப் போய் வந்திட்டுது” என்று அவன் பதில் சொல்ல வேறொருவன் எழுந்து ‘இல்லிங்கய்யா, கணக்கு வாத்தியார் சொல்லச் சொல்ல அதுவே பழக்கமாயிடுச்சி” என்றான். ”கணக்குக்கு யாரு,சேதுமாதவனா?” என்று கேட்டான் முருகன். கண்ணாயிரம் சொன்னான் ”ஆமாங்கய்யா, தெனமுமே தமிழ் வகுப்புக்கு முன்னாலே கணக்குதாங்கய்யா, அவர் கெளம்பிப் போகச்சே “அடுத்த வகுப்பு யார்ரா? பால்கார வாத்தியாரா”ன்னு கேட்டுட்டுதான் போவாரு.

      முருகனுக்கு முகத்தில் அறைவதுபோல் இருந்தது. மனம் மிகவும் கனமாகியது. ஆத்திரமும் கோபமும் சேர்ந்து வந்தன. தலைமை ஆசிரியரிடம் போய்ச் சொல்லலாமா, சொன்னால் என்ன ஆகும்? மாணவர்களுக்கு ஏதாவது பாதிப்பு வருமா” என்றெல்லாம் நினைத்தான். அப்படியே நாற்காலியில் உட்கார்ந்து விட்டான். ஒரு நொடிதான், அதற்குள் தன்னைச் சுதாரித்துக் கொண்டு முகத்தைச் சாதாரண நிலைக்குக் கொண்டு வந்து விட்டான். “சரி செய்யுள் பகுதியை எடுங்கள்” என்று கூறினான்.              ”என்னடா தம்பி ரெண்டு இட்லியைப் பாத்துக்கிட்டே ஒக்காந்துக்கிட்டு இருக்கே? காலையிலேந்தே ஒரு மாதிரியாயிருக்கே?” என்றாள் அம்மா. பதில் பேசாமல் ஒரு இட்லியை எடுத்து விண்டு வாயில் போட்டுக் கொண்டான். ”என்னடா முருகா,ஒடம்பு கிடம்பு சரியில்லியா?” என்று கேட்ட அம்மாவிடம் முருகன் பட்டென்று கேட்டான். “ஏம்மா நீ இந்த பால் வியாபாரத்தை உட்டுட்டா என்னா?”

      அவன் அம்மாவுக்கு இந்தக் கேள்வி ஆச்சரியமாக இருந்தது. ”என்னடா திடீர்னு இப்படிக் கேக்கறே?” சிரித்துக் கொண்டே கேட்டாள் அவள். ”இல்லம்மா, எனக்கும்தான் கை நெறய சம்பளம் வருது. பின்னால ஊடும்தான் ஓரளவிற்கு முடிஞ்சு போச்சு, இன்னும் ஏம்மா நீ கஷ்டப்படணும்தான். நானும் ரொம்ப நாளா நெனச்சிகிட்டுதான் இருக்கேன்.” என்று வருத்தமான குரலில் சொன்னான் முருகன்.

      ”இன்னும் ரெண்டு இட்லி வச்சுக்கோ” என்று கூறியவாறே இட்லியை வைத்துவிட்டுப் பேசாமல் இருந்த அம்மாவிடம் மேலே என்ன பேசுவதென்றே தெரியவில்லை முருகனுக்கு. சற்று நேரம் ஏதும் பேசாமல் இட்லிகளைத் தின்று முடித்த அவன் தட்டில் கை கழுவிக்கொண்டே  “என்னம்மா ஒண்ணுமே பேசலே” என்றான். அவன் அம்மா பதிலுக்கு, ”எனக்கு என்னடா கஷ்டம் வழக்கமா செய்யறததுதானே? நீயும் பள்ளிக்கூடம் போனதுக்கு அப்புறம் நான் இங்க குந்திகிட்டு என்னா செய்யப் போறேன். சும்மா மோட்டுவளையைப் பாத்துகிட்டு ஒக்காராமே மாடு கன்னை மேய்ச்சுட்டு வரேன் வேறஎன்னா?” என்றாள்.

       சட்டையை மாட்டிக் கொண்டே, ”இல்லம்மா, வாணாம் இந்த பால் வியாபாரம் உட்டுடு” என்றான் முருகன். ”என்னாடா அதையே புடிச்சுகிட்டிருக்கே, என்னாச்சு ஒனக்கு? ஏன் இந்தப் பால் வியாபாரம் செய்யறதுல்ல ஒனக்கு என்னா நஷ்டம்” என்று அழுத்தமாகக் கேட்டாள் அம்மா.  ”இல்லம்மா நாமதான் இப்ப கொஞ்சம் நல்லா வந்துட்டம்ல” என்று அவன் தொடங்கியதுமே அம்மா குறுக்கிட்டாள்.

      ”என்னடா நல்லா வந்துட்டோம், ஊடு கட்டிச்சுன்னா ஆச்சா,என்னும் எவ்வளவோ இருக்குடா. அது மட்டும் இல்லடா, இது ஒரு ஒதவி மாதிரி; நல்ல பாலை எல்லாருக்கும் கொடுக்கிறோம்ல?”

      ”நாம இல்லாட்டா வேற யாராவது கொடுக்கப் போறாங்க”

      ”என்னா நீ முடிவு செஞ்சுட்ட மாதிரி பேசறே? யாராவது ஏதாச்சும் சொன்னாங்களா?

      அம்மா இதைக் கேட்டதுதான் அவன் காதில் விழுந்தது. உடனே அவன் உள்ளில் இருந்தது பட்டென்று வெளியில் வந்துவிட்டது.

      அம்மாவைப்பார்க்காமல் வேறு பக்கம் திரும்பிச் சொன்னான் முருகன்.

      ’ஆமாம்மா எல்லாரும் பால்கார வாத்தியாருன்னு மட்டம்மா பேசறாங்கம்மா”

      ”அதானே பாத்தேன் இன்னிக்கி ஒருநாளும் இல்லாத திருநாளா அதையே பேசிகிட்டு இருக்கியேன்னு நெனச்சேன்”. என்று சிரித்த முகத்துடன் பேசினாள் அவன் அம்மா.  

      ”இல்லம்மா, எல்லாரும் பேசச்சே மனசுக்கு ரொம்ப வேதனையாயிருக்கும்மா”. அவனுக்கு அழுகை வருவது போல இருந்தது. மனம் மிகவும் கனத்தது. தலைவலி வரும்போல இருந்தது. இன்று பள்ளியில் எப்படிப் பாடம் நடத்தப் போகிறோம் என நினைத்தான். அதைவிட இந்த அம்மாவுக்கு எப்படிப் புரிய வைக்கப் போகிறோம் என நினைத்தான்.

      ஆனால் அவன் அம்மா மிகவும் தெளிவாகப் பேசினாள். ”முருகா, இந்த உலகம் பொல்லாதது. நாலுபேரு நாலுவிதமா பேசத்தான் செய்வாங்க, அதையே நெனச்சுகிட்டு ஒக்காந்தா வாழவே முடியாது. நான் கேக்காத பேச்சா, பாக்காத மனுசங்களா? பேசறவங்களா நாளைக்கு வந்து ஒதவப்போறாங்க, ஒங்கப்பா ஒன்னை அஞ்சு வயசுல உட்டுட்டு அல்பாயுசில போனபோது ரெண்டு ஆடும் ரெண்டு மாடும் தான் இருந்தது. நானோ வீட்டை உட்டு வெளியே போகாத ராசாத்தி மாதிரி இருந்தேன். கொஞ்சம் கொஞ்சம்மா பழகிகிட்டு இதுங்களை மேச்சு பெரிசாக்கி ஒன்னையும் வளத்து ஆளாக்கினேன். ஏதோ நாமும் இப்ப கொஞ்சம் மனுசங்க மதிக்கிற மாதிரி வர்றதுக்கு இதுங்கதான்பா காரணம். போ, மனசைக் கொழப்பிக்காதெ, வேலையைப் பாரு”    

       அம்மா சொல்லி விட்டுப் போய்விட்டாளே தவிர முருகன் மனம் இன்னும் நிலைக்கு வரவில்லை. ஊர் முழுதும் சுற்றி விட்டு வந்தால்தானே தேர் நிலைக்கு வரும். அவன் மனம் இன்னும் சுற்றிக் கொண்டே இருந்தது. முதல் இரண்டு பிரிவுகளும் பாடம் கற்பிக்கவே முடியவில்லை. மாணவர்களுக்கு எழுத்து வேலை அதிகமாகக் கொடுத்து சமாளித்தான். இடைவேளையின்போது தலைமை ஆசிரியர் அழைப்பதாகத் தகவல் வந்தது.  

      அவரிடம் போனபோது ”முருகா, நாளை இறைவணக்கத்தின் போது நீதான் பேசவேண்டும், அதற்குத்தான் வரச்சொன்னேன் என்று கூறினார். உரையாற்றக் கூடிய மனநிலையில் அவன் இல்லை என்றாலும் அவர் சொல்லை மீற முடியாமல் அவன் ஒப்புக் கொண்டான். அவன் பேசினான்.

      ”இன்று அன்னையர் தினம். நாம் அறியும் முதல் தெய்வம் தாய்தான். அதனால்தான் அன்னையும் பிதாவும் முன்னறி தெய்வம் என்றார்கள். ஒவ்வொரு தாயும் தனது பிள்ளையைப் பத்து மாதம் சுமந்து பெற்றுத் தருவதோடு அவனை அல்லது அவளை வளர்த்து ஆளாக்கி ஒரு நல்ல வாழ்வு உண்டாக்கித்தர படாத பாடு படுகிறாள். அது       அநுபவித்தவர்களுக்குத்தான் தெரியும். எனக்கு அந்த அநுபவம் உண்டு ஏனென்றால் என் தாய் என்னை அப்படித்தான் மாடு மேய்த்து பால் வியாபாரம் செய்துதான் வளர்த்துப் படிக்க வைத்தாள். அதனால் என் அம்மாவின் பெயரே எல்லாருக்கும் மறந்துபோய் பால்காரம்மா என்றாகி விட்டது. என்னையும் இப்போது பால்கார வாத்தியாரு என்று அழைக்க ஆரம்பித்து விட்டனர். இப்போது அது குறித்து எனக்கு வருத்தம் ஏதும் இல்லை. ”பால்கார வாத்தியாரு” என்று என்னை அழைக்கும்போது என் அம்மாவின் உழைப்பை மதிப்பதாகவும் கௌரவப் படுத்துவதாகவும்தான் நான் நினைக்கிறேன். அப்படி உழைத்த அம்மாவுக்கு நான் மரியாதை செலுத்த வேண்டாமா”     

      இப்போது முருகன் பேச்சை சற்று நிறுத்தினான். அவன் என்ன செய்யப் போகிறான் என்று யாருக்குமே தெரியவில்லை. சட்டென்று பள்ளிக் கட்டிடத்தின் பக்கம் திரும்பி “அம்மா இங்கே கொஞ்சம் வாங்க” என்று சத்தமாகக் கூவினான். அப்போதுதான் அவன் அம்மாவும் வந்திருப்பது அனைவர்க்கும் தெரிந்தது. மரங்களுக்கிடையில் மறைந்து இருந்தவர் வெளியில் வந்தார்.  

      சாதாரண கிராமத்துப் பெண்மணியாக ஒரு நூல் புடவை கட்டியிருந்த அவர் தலை குனிந்துகொண்டே கூச்சத்துடன் வந்தார். அடுத்து முருகன் செய்ததை யாருமே எதிர்பார்க்கவில்லை.

      ”இவங்கதான் என் பால்கார அம்மா” என்று கூறிக் கொண்டே அவர் காலில் அனைவர் முன்னிலையிலும் நெடுங்கிடையாய் விழுந்தான். “தம்பி என்னா இது எழுந்திரு’ என்று கூறியவாறே அவன் அம்மா அவனைத் தூக்கினாள்.  மாணவர்களின் கைத்தட்டல் வானைப் பிளந்தது. தலைமை ஆசிரியர் கண்ணாடியைக் கழற்றிக் கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டார்.

            —————————  ———————————-  ————————-