இந்தியாவின் சுதந்திரம் நமது சுதந்திரம்                                                             அதைக்  காப்பாற்றுவது நமது தேவை மட்டுமல்ல கடமையும் ஆகும்.

1947 ஆகஸ்ட் 15 அன்றைய இந்தியாவைப் பாருங்கள்.

இரவிலே வாங்கினோம் விடிந்தது புதிய யுகம் ! இந்த வீடியோவையும் பாருங்கள்.

அசோகர்

பழைய நாளிதழில் வந்த ஒரு நகைச்சுவைத் துணுக்கு:

பள்ளி ஆசிரியர் (மாணவனைப் பார்த்து):
        “சொல்.. அசோகர் ஏன் போரை வெறுத்தார்?”
மாணவன்(சினிமா ரசிகன்):
        “எம்.ஜி.ஆரின் அடி தாங்க முடியாமல் சார்!”

அசோகரைப் பற்றிப் பள்ளிக்கூட சரித்திரப் புத்தகங்களில் படிக்காதவர்கள் வெகு குறைவு.
அவர் – ஒரு கருணை மனம் கொண்ட சக்கரவர்த்தி – புத்த சமயத்தைத் தழுவி – உலகெங்கும் பரப்பிய உத்தமர் – சாலை ஓரம் நிழல் தரும் மரங்கள் நட்டார் – என்று பல விபரங்கள் படித்திருப்போம்.

ஒன்று மட்டும் நிச்சயம்!

அசோகர் போல எந்த ஒரு மன்னரும் தான் எண்ணியதை சரித்திரத்தில் ஆழமாகப் பதிவு செய்யவில்லை. ஸ்தூபிகள், கல்வெட்டுகள் எனப் பலப்பல பதிவுகள்.. அவைகள் எல்லாம் – தான் என்ன சொல்ல விரும்புகிறோமோ அவைகளை (மட்டுமே) பதிவு செய்தன! அதாவது -நம் எம் ஜி ஆர் தன் படங்களில் நல்லவராக நடித்து மக்கள் அபிமானம் பெற்றது போல்.

(கல்வெட்டு – கிரேக்க மற்றும் அராமைக்(Aramaic) மொழியில்)

(சாஞ்சி ஸ்தூபி)

நாம் இங்கு காணப் போவது?
அசோகர் போரை வெறுக்கும் முன்பு எப்படி இருந்தார் என்பது பற்றி.

நதி மூலம்… ரிஷி மூலம் பார்க்கக் கூடாது என்பர்.

ஒரு சில அரசர்களின் ‘மூலமும்’ அது போலே.

அதைத் தான் இன்று ஆராய்வோம்!

என்ன.. எனக்குக் குதர்க்க புத்தியா?

அட..சரித்திரம் எழுதத் துணிந்தால்..இதெல்லாம் சொல்லித்தான் ஆகவேண்டும்!  

அசோகனின் தாய் எவ்வளவு அழகோ, அசோகனது தோற்றம் அதற்கு நேர் மாறாக இருந்தது. அதன் காரணமாக பிந்துசாரன் அசோகனை அவ்வளவு விரும்பவில்லை.

பிந்துசாரனின் பல மனைவியர்களுக்கு பலப்பல மகன்கள் இருந்தனர். அவர்கள் நூறென்று சில கதைகள் கூறும். பிந்துசாரன் அந்த எல்லா மகன்களின் ஜாதகங்களையும் கணித்து வைத்திருந்தான்.

அசோகன் உஜ்ஜயினி நாட்டுக்கு ஆளுனராக நியமிக்கப்பட்டான்.

பிந்துசாரனின் மகன் சுசிமா, மூத்தவன். பிந்துசாரனுக்கு விருப்பமானவான்.  பட்டத்து இளவரசன்.  அவன்  தக்ஷசீலத்திற்கு ஆளுனராக நியமிக்கப்பட்டான். அங்கு மௌரிய அரசு அதிகாரிகள் செய்த கொடுமைகளால் நொந்த மக்கள் பெரும் புரட்சி நடத்தினர். கலவரங்களில் ஈடுபட்டனர். சுசிமாவால் ஒன்றும் செய்ய இயலவில்லை. பாடலிபுத்திரத்திற்குத் திரும்ப அழைக்கப்பட்டான்.

பிந்துசாரன் அசோகனை அழைத்து:

“அசோகா… சுசிமா தக்ஷசீலத்தில் கஷ்டப்பட்டுத் திரும்பி வந்துள்ளான்.”

அசோகன்: “தந்தையே, சுசிமா திறமையற்றவன். அனைவரையும் பகைத்துக்கொண்டால் வேறென்ன நடக்கும்?”

“அப்படியானால் நீ சென்று அந்த புரட்சியை அடக்குகிறாயா?”

“நீங்கள் ஆணையிட்டால் நான் நிச்சயம் செய்வேன்”

அசோகன் விரைந்தான்.

அந்தப் புரட்சியாளர் தலைவர்கள் அவனை எல்லையிலேயே சந்தித்துப் பரிசுகளை அளித்தனர்.:

“மக்கள் அதிகாரிகள் மீது தான் கோபம் கொண்டுள்ளனர். உங்கள் மீதோ மௌரிய அரசு மீதோ எங்களுக்கு எந்தப் பிரச்னையும் இல்லை, நீங்கள் அவர்களை அடக்கினால் எங்கள் புரட்சி அடங்கும்” –என்றனர்.

அசோகன் தக்ஷசீலத்தில் அமைதியை ஏற்படுத்தினான்.

பிந்துசாரன் மதகுருவின் பெயர் பிங்களவத்ஸா.

பிந்துசாரன் தன் மகன்களில் எவன் தனக்குப் பிறகு அரசாளப் பெரும் தகுதி கொண்டவன் என்பதைக் கண்டறிய எண்ணம் கொண்டான். அந்த செயலைப் பிங்களவத்ஸாவிடம் ஒப்புவித்தான்.

பிங்களவத்ஸா: “மன்னர் மன்னரே! எல்லா இளவரசர்களையும் தங்களது ‘தங்க’ அரண்மனைக்கு வரச் சொல்லுங்கள்”.

பிந்துசாரன் எல்லா இளவரசர்களையும் ‘தங்க’ மாளிகைக்குச் செல்லும்படி உத்தரவிட்டான்.

அசோகன் தயங்கி நின்றான்.

பிங்களவத்ஸா அவனிடம் சென்று ;

“மகனே.. அரசரும் மற்றும் எல்லா இளவரசர்களும் தங்க மாளிகைக்குச் சென்று விட்டனர். நீயும் செல்.”

அசோகன்:

“அரசன் என்னை முழுதும் வெறுக்கிறார். என்னை ஏறெடுத்தும் பார்ப்பதில்லை.  நான் ஏன் அங்கு போகவேண்டும்?”

பிங்களவத்ஸா:

“இருப்பினும் நீ செல்லத்தான் வேண்டும்”

அசோகன்:

“அப்படியானால் செல்கிறேன்”

அசோகன் ஒரு பழைய ராஜகுல யானை ஒன்றில் ஏறித் தங்கமாளிகை சென்றடைந்தான்.

இளவரசர்கள் அனைவரும் விருந்து உண்டனர்.

அசோகன் புழுங்கல் அரிசி சாதத்துடன் தயிர் சேர்த்து மண் பாண்டத்திலிருந்து உண்டான்.  

பிந்துசாரன்:

“குருவே, நீங்கள் தான் இந்தத் தேர்வை நடத்த வேண்டும். எனக்குப் பின் இந்த நாட்டை ஆளத் தகுதி கொண்டவன் யார்”

அடுத்த நாள் அனைத்து இளவரசர்களும் திரும்பினர்.

மன்னன் குருவை அழைத்து : “யார் இந்தத் தேர்வில் வெற்றி பெற்றதாக எண்ணுகிறீர்கள்”

குருவிற்கு அசோகன் பின்னாளில் அரசனாவான் என்று நம்பிக்கை இருந்தது.

ஆனால் மன்னனிடம் அப்படிச் சொன்னால் அவன் கோபம் கொள்ளக்கூடும்- தன் உயிரையும் பறிக்கக் கூடும்!.

ஆகவே:

“யார் அவர் என்பதை வெளிப்படையாகச் சொல்ல இயலாது. ஆனால் அவனது குணாதிசயங்களை மட்டும் சொல்ல முடியும். எவன் உலகத்தில் சிறந்தவற்றைக் கொள்கிறானோ அவனே”

போட்டுக் குழப்பி அடிக்கிறார்!! எப்படியாவது உயிர் தப்பவேண்டுமே!!

பிந்துசாரன் நொந்தான். தனக்குப் பிறகு சுசிமா அரசன் ஆவதை அவன் விரும்பி இருந்தான். ஆனால் இந்த சுசிமா என்ன யாரையும் மதிப்பதில்லையே! மந்திரிகள் எல்லாம் அவனை வெறுக்கின்றனரே! என் மகன்கள் ஒருவரை ஒருவர் வெறுக்கின்றனரே!

பிந்துசாரனின் 16 மனைவிகள் கிட்டத்தட்ட 100 மகன்களைப் பெற்றிருந்தனர். கணக்குத் தெரியாமல் பெண்களை மணந்தால், இப்படித்தான் கணக்குத் தெரியாத அளவுக்கு மகன்கள்..

பிந்துசாரன் உணவு உண்ண மறுத்து..வாழ்க்கை வெறுத்து.. சில தினங்களில் உயிர் துறந்தான். அவனுக்கு வயது 47!

47 வயதுக்குள் 100 மகன்கள்!

மனிதராகப் பிறந்த ஒவ்வொருவரும் புகழ், பணம், பெண், நிலம் என்று அலைவது இயற்கையான சமாசாரம். அதிலும் நாட்டு அரசனாவதோ மிகப் பெரிய விஷயம். மன்னன் ஆனவர் – சக்தி புகழ் மற்றும் சரித்திரத்தில் இடம் பெறுவதற்கு பெரும் வாய்ப்பு கொண்டவர். அதனால் யாருக்கும் கொலை – துரோகம் எதுவும் தவறாகத் தோன்றுவதில்லை.    

பிந்துசாரன் மறைந்த பின் இளவரசர்கள் பலர் அரசனாகத் திட்டமிட்டனர். பிந்துசாரன் மறைந்து நான்கு வருடங்கள் கடந்தது. யாரும் அரசனாக இயலவில்லை. இளவரசர்கள் அனைவரும் தங்கள் உயிரைக் காத்துக் கொள்ள பெரும் முயற்சி செய்து வந்தனர்.  

சில சம்பவங்கள் நேரடியாகச் சரித்திரத்தில் இடம் பெறாது. ஆனால் அவை சரித்திரத்தில் இடம் பெற்று விளங்க மூல காரணமாக இருக்கும். அத்தகைய சம்பவம் ஒன்று நிகழ்ந்தது.

இளவரசர்கள் ஒருவர் மீது ஒருவர் அவநம்பிக்கையும் – வெறுப்பையும் வெளிப்படுத்திக் கொண்டிருந்தனர். சுசிமாவுக்கு அசோகனை அழித்தால்தான் தனக்கு வாய்ப்பு என்று தோன்றியது. அசோகனுக்கு இப்படி ஒரு புகழ்? மந்திரிகளில் ‘ராதாகுப்தா’ அசோகனுக்கு வக்காலத்து வாங்கி அவனை அரசனாக்கத் துடிக்கிறார்!

(சுசிமா)

ஒரு நாள் சுசிமாவின் ஒற்றன் :

“இளவரசர் சுசிமா! அசோகனின் முதல் மனைவி தேவி கருவுற்றிருக்கிறாள்”

சுசிமா தனது மெய்க்காவல் படைத்தலைவனை அழைத்து:

“நீ ரகசியமாகச் சென்று அசோகன் மனைவியைக் கொன்று விடு”

(அசோகனின் ராணி)

அசோகனின் தாய் ‘தர்மா தேவி’யைப் பற்றி நாம் முன்பே படித்திருக்கிறோம். சுசிமாவின் கொலைப்படையாளி அசோகன் மனைவி தேவி என்று எண்ணி அசோகனின் தாய் தர்மா தேவியைக் கொன்றான்.

(அசோகனின் மனைவியும் தாயும்)

அசோகன் ஆக்ரோஷத்தின் உச்சியை அடைந்தான். தாயைக் கொன்றவர்களைப்  பூண்டோடு அழிப்பேன் என்று சபதம் செய்தான். 100 சகோதரர்கள். அவர்களில் யாரை என்று சந்தேகிப்பது?

அவனது மெய்க்காவலர் மொழிந்தது:

“இளவரசர் அசோகரே! இது சுசிமாவின் கை வேலை என்பது எங்கள் சந்தேகம்”

ஒரு அரசியல் நாடகம் வடிவமைக்கப்பட்டு அரங்கேறியது.

சுசிமா உடனே ஒரு தூதுவனை விட்டு ஓலை அனுப்பினான்.:

“அசோகா… இந்தத் துயரமான சம்பவம் உன்னை விட என்னைப் பாதிக்கிறது. இதற்குக் காரணமானவனை நானே கண்டு பிடித்து ஒழிப்பேன்”

அசோகன் மந்திரி ராதகுப்தனிடம் ஆலோசனை செய்து பதில் ஓலை அனுப்பினான்.

“சுசிமா… உனது கடிதம் எனக்குப் பெரும் ஆறுதலைத் தருகிறது. இனியும் நமது பகை தொடர்ந்தால் – நமது மற்ற எதிரிகள் வலுப்பெற்று நம்மை அழித்து விடுவர். நாம் இருவரும் ஒன்று சேர வேண்டும். எனக்கு மௌரிய அரசாட்சி மீது நாட்டம் குறைந்து விட்டது. என் தாய் எரிந்து கொண்டிருக்கிறாள். அதன் அருகே நான் உள்ளேன். நீ அங்கு வா. நாம் அங்கு சந்திக்கலாம்”

அசோகனின் கூடாரத்தைச் சுற்றி ஒரு முழு வட்டமாக தோரணம் அமைக்கப்பட்டிருந்த்தது.

சுசிமா காலம் கடத்தவில்லை..

முகத்தில்… சோகத்தைப் பரப்பினான்.

கண்ணில் ..கண்ணீர் பெருக்கினான்.

நடிப்புக்கலை அவன் முகத்தில் தாண்டவமாடியது.

“அசோகா..” என்று குரல் தழுக்கக் கூவியபடியே தோரணங்களைத் தாண்டி ஓடி வந்தான்.

தோரணங்களைத் தாண்டியவுடன்…

தொபக்கடீர் என்று குழியில் விழுந்தான்.

கூடாரத்தைச் சுற்றிக் குழியில் தணலாகக் கரி பரப்பப்பட்டிருந்தது.

கனன்று சிவந்து எரிந்து கொண்டிருந்தது.

சுசிமா உடல் தீப்பற்றித் துடித்தான்.

அசோகன் முகம் கோபத்தில் வெகு கொடூரமாக மாறியது.

“என் தாய் உடல் எரிந்து சாம்பலாகும் முன்னே உன் உடல் கருகி ஒழிய வேண்டும்”

நெருப்புக்குப் பிணம் என்ன உயிர் உள்ள உடல் என்ன!

அது ‘நெருப்புடா”!

எரித்து சிவந்தது!

நெருப்பு முடிவில் தணிந்தது.

அசோகனின் கோபம் தணியவில்லை.

மற்ற சகோதர்கள் அனைவரையும் வளைத்துப் பிடித்துக் கொன்றான்.

99 சகோதரர்களைக் கொன்றான் என்று சில சரித்திரத் துணுக்குகள் கூறும்.

கலிகால பீமன்!

ஒரே ஒரு சகோதரனை மட்டும் கொல்லாமல் விடுத்தான்.

அது அவன் சொந்தத் தம்பி ‘விட்டசோகன்’! (கருணை!)

புத்த சரித்திரங்கள் சொல்வது:

“அசோகன் பெரும் கோபக்காரன்!
மனித உருவில் வந்த அரக்கன்!”

‘அசோகன் நரகம்’ என்று ஒரு ‘கொடுமை செய்யும் அறை’ ஒன்று அமைத்திருந்தானாம்.

அது ‘சிவாஜி’ படத்தில் வரும் ‘ஆபீஸ் ரூம்’.

வெளியில் பார்க்கும்போது சொர்க்கபுரிபோல் இருக்கும்.

ஆனால் உள்ளே கொடுமை ரொம்ப உக்கிரமாக இருக்குமாம்!

ஒரு வழியாக அசோகன் மௌரிய மன்னனாக முடி சூட்டிக் கொண்டான். சில வருடங்கள் கடந்ததும் கலிங்கத்துடன் பெரும் போர் புரிந்து –பின்னர் வருந்தி- அந்த பச்சாதாபத்தால்- புகழ் கொண்டான்.

ஒரு கருத்துப்படி – கலிங்கப் போர் அவன் மனதை மாற்றவில்லை. தமிழகமே அதற்குக் காரணம் என்று கூறப்படுகிறது. அந்த கதை கேட்போம்:  

சோழ நாட்டின் எல்லையில் உள்ள செருப்பாழி என்ற இடத்தில் நடந்த
போரில் அசோகப் படைகளை இளஞ்சேட்சென்னி தோற்கடித்தான் என்று கூறப்படுகிறது. புகார் என்ற காவிரிப் பூம்பட்டினத்தைத் தலைநகராகக் கொண்டு இளஞ்சேட்சென்னி ஆண்டு கொண்டிருந்தான். இவன் மகன் கரிகாலன்-I.

சரித்திரம் படித்தவர்கள் –  சற்றுப் பொறுங்கள்!

குவிகம் ஆசிரியருக்குக் ‘குறை கடிதம்’ எழுது முன்… சற்றே மேலே படியுங்கள்!

வெண்ணிப்பறந்தலை கரிகாலன்-II மற்றும் அவன் தந்தை இளஞ்சேட்சென்னி (யவன ராணி படித்தவர் அறிவர்) வேறு . அவர்கள் இரண்டு நூற்றாண்டுகளுக்குப் பின் வந்தவர்கள்.

நமது இளஞ்சேட்சென்னிக்குக் கீழ் துளுவ நாடு, சேர நாடு மற்றும்
பாண்டிய அரசுகள் சிற்றரசர்களாக ஆட்சி செய்தனர். தமிழகத்திற்கும்
கலிங்கத்திற்கும் இடையே கோசர் என்ற முரட்டு வகுப்பினர் இருந்தனர். அசோகன்
கோசர்களைக் கொண்டு துளுவ நாட்டின் மீது படையெடுக்க வைத்தான்.
அந்நாளில் துளுவத்தை நன்னன் என்ற அரசன் ஆண்டு வந்தான். அவனால் கோசர்களை வெற்றி கொள்ள முடியவில்லை. போரில் தோல்வியுற்ற அவனைக் கோசர்கள் காட்டிற்கு விரட்டி அடித்தனர். அவனது தலைநகரான “பாழி”யை அரணாக்கி, வலிமைப்படுத்தி அதனையே தனது அடுத்த படையெடுப்பிற்குக் கோட்டையாக்கிக் கொண்டனர். அதன் பிறகு அவர்கள் சேரனையும், பாண்டிய நாட்டு எல்லையில் ஆட்சி செய்து கொண்டிருந்த மோகூர்தலைவனையும், சோழ நாட்டு எல்லையில் இருந்த அழுந்தூர்வேள்  திதியனையும் படிப்படியாகத் தாக்கினர்.

ஆனால் அழுந்தூர்வேள் திதியனிடம் கோசர்கள் தாக்குதல் எடுபடவில்லை. திதியன்
அவர்களை முறியடித்துத் துரத்தினான். மோகூர்தலைவன் நிமிர்ந்து நின்று
பாண்டிய நாட்டு எல்லைக்குள் புகாமல் தடுத்து நிறுத்தினான். இச்சமயம் வரை
மௌரியப் பேரரசு படைகள் தமிழகம் புகவில்லை. எல்லைப் படைகளே சண்டையில்
ஈடுபட்டு இருந்தன. இத்தோல்விகள் மௌரியப் பேரரசைத் தட்டி எழுப்பின.
அவர்கள் தனது படை முழுவதையும் திரட்டினர். மைசூரைக் கடந்து
தமிழகத்திற்கு வரும் பாதைகளைச் செப்பனிட்டனர்.

மௌரியப் படைகள் துளுவத்தில் தங்கிக் காட்டாறு போல் தமிழகத்தை வந்து
தாக்கின. இனிமேலும் சிற்றரச‌ர்களிடம் பொறுப்பை விட்டுவிட்டு ஒதுங்கி
இருப்பது தகாது என்று எண்ணி இளஞ்சேட்சென்னியும் பெரும் படைகளைத்
திரட்டினான். இப்போரில் மௌரியப் படைகள் நையப் புடைக்கப்பட்டன. மௌரியர்
மீண்டும் மீண்டும் புதுப் படைகளை அனுப்பினர். வடதிசைப் பேரரசின் முழுப்
படைகளும் இப்போரில் ஈடுபடுத்தப் பட்டிருந்தன. ஆயினும் சோழப் படைகளும்,
சிற்றரசுகளின் படைகளும் சேர்ந்து அவர்களைச் சிதறடித்தனர்.

அத்துடன் இளஞ்சேட்சென்னி நின்று விடவில்லை. துளுவ நாட்டிற்குத் துரத்திச்
சென்று பாழிக் கோட்டையை முற்றுகையிட்டு , அக்கோட்டையை தரைமட்டமாக்கும்வரை போரிட்டான்.  தமிழகத்தைப் போரால் வெல்ல முடியாது என்று அசோகன் உணர்ந்த பின்புதான் சமயப் போர்வையில் ஆட்சிப் புகழ் பரப்ப முனைந்தான் எனக்
கருதலாம்.

இளஞ்சேட்சென்னி, மௌரியரும், கோசரும் சேர்ந்த படையைத் தோற்கடித்தவன் என்று அகநானூற்றுப் பாடலொன்றில் புகழப்படுகின்றான்.

“எழூஉத்திணிதோள் சோழர்பெருமகன்
விளங்குபுகழ் நிறுத்த இளம்பெருஞ் சென்னி
குடி கடனாகலின் குறைவினை முடிமார்
செம்புறழ் புரிசைப் பாழி நூறி
வம்பவடுகர் பைந்தலை சவட்டிக்
கொன்ற யானை”

(நன்றி: http://siragu.com/?p=3184)

தமிழர் ஒற்றுமையாக இருந்தால் எதையும் சாதிக்கலாம்!

அசோகனையும் விரட்டி அடிக்க முடியும்!

இனி சரித்திரம் என்ன பேசப்போகிறது?

பொறுத்திருந்து பார்ப்போம்!

2015 ஆம் ஆண்டு மொழிபெயர்ப்புக்கான சாகித்ய அகாதமி விருது திருமதி கௌரி கிருபானந்தனுக்கு வழங்கியதை நாம் பிப்ரவரி குவிகம் இதழிலேயே கூறினோம்.

அந்த விருது வழங்கும் விழா இந்த ஆகஸ்ட் மாதம் 4 ந் தேதி மணிப்பூரின் தலைநகர் இம்பாலில் நடைபெற்றது.

தெலுங்கில் வோல்கா என்பவர் எழுதிய கதையை மீட்சி என்ற தலைப்பில் எழுதியதற்காகக் கிடைத்த விருது இது இதற்காக கௌரி கிருபானந்தனை எத்தனை முறை பாராட்டினாலும் தகும். 

(ஆகஸ்ட் 7 அன்று சென்னையில் நடந்த ஒரு விழாவில் எடுத்த புகைப்படம் )

மணிப்பூரில் சாகித்ய அகாதமி நிகழ்வு

இந்திய அரசினால் 1954ல் இலக்கியத்திற்காக ஒரு தேசீய அமைப்பாக தொடங்கப்பட்ட சாகித்ய அகாதமி  இந்திய மொழிகளில் படைப்பு உலகத்திற்கு ஒரு சீரிய பணியை ஆற்றி வருகிறது. இடையிடையில் பல விவாதங்களுக்கும் உள்ளாகி வருகிறது.

அகாதமி யின் முக்கியச் செயல்பாடுகளுகளில் ஒன்றாக ஆங்கிலம் மற்றும் 23 இந்திய மொழிகளில் படைப்பு, இளைஞர்கள் படைப்பு, குழந்தைகளுக்கான இலக்கியம் மற்றும் மொழிபெயர்ப்பு என்று நான்கு விருதுகள் ஆண்டுதோறும் வழங்கப் படுகிறது.

அகாதமி யின் ஒரு சில நிகழ்ச்சிகளில் பார்வையாளனாகக் கலந்துகொள்ளும் வாய்ப்பு அவ்வவ்போது? கிடைக்கும். 2015 ஆண்டிற்கான மொழிபெயர்ப்பு விருது  வழங்கும் விழா மணிப்பூர் மாநிலத்தில் இம்பால் நகரத்தில் ஆகஸ்ட் மாதம் 4 தேதி நடைபெற்றது. விருது வழங்கும் நிகழ்ச்சியைத் தொடர்ந்து 5 ஆம் தேதி  கௌரவிக்கப்பட்ட மொழிபெயர்பாளர்கள் உரை மற்றும் ‘அபிவ்யக்தி’ என்னும் நிகழ்வின் முதல் பகுதியான கவிதை வாசிப்பு நடைபெற்றது. ஆறாம் தேதி நிகழ்வுகளான சிறுகதை வாசிப்பு, நான் எழுதுவதற்கான தூண்டுகோல் மற்றும் கவிஞர்கள் சந்திப்பு ஆகிய நிகழ்ச்சிகளைக் காண இயலவில்லை.

மகாராஜா சந்த்ரகீர்த்தி அரங்கில் அரங்கிலும் வெளியிலும் அருமையான அலங்காரங்கள்.  நிகழ்ச்சி தொடங்கும் முன் நடந்த மணிப்பூரின் பரம்பரிய கலையான நடனமாடும் தாள இசைக்கலைஞர்களின் நிகழ்ச்சி    (‘பங்க் சோலோம்’)  கண்ணிற்கும் காதிற்கும்  நல்ல விருந்தாக இருந்தது. அங்கீகரிக்கப்பட்ட 24 மொழிகளிலில் மொழிபெயர்ப்பாளர்கள் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டிருந்தார்கள் அதில் வந்திருந்த 22 விருது பெற்றவர்களுக்கும் அவர்களைப் பற்றிய குறிப்புகளை வாசிக்கப்பட,  திரு திவாரி (சாகித்ய அகாதமியின் தலைவர்) மற்றும் ஞானபீட விருது பெற்ற குஜராத்தி எழுத்தாளர் திரு சவுதரி ஆகியோர் பூங்கொத்து, பட்டயம் மற்றும் பரிசுத்தொகை வழங்கினார்கள்.

பல்வேறு மொழிகள் பேசப்படும் இந்தியாவின் ஒருங்கிணைப்பிற்கு மொழிபெயர்பாளர்களுக்குக் குறிப்பிடத்தக்க பங்களிப்பு இருப்பதை தலைவர் திவாரி குறிப்பிட்டார். சிறப்புரையாற்றிய திரு சவுத்ரி விருது பெரும் படைப்பாளிகளில் 13 ஆண்களும் 9 பெண்களும் என்று குறிப்பிட்டு இது இனி வரும் ஆண்டுகளில் தலைகீழாக மாறலாம் என்று கருத்து தெரிவித்தார். மேலும் புதினங்களும், கவிதைத் தொகுப்புகளும், சிறுகதைத் தொகுப்புகளும் நிறைய இருந்தாலும் ஒரே ஒரு கட்டுரைத் தொகுப்புதான் உள்ளது என்றார். நாடகம் இல்லவே இல்லை என்பதும் கவனிக்கத்தக்கது என்றார்.

மறுநாள் முதல் அமர்வில் 22 விருதாளர்களும் தங்கள் அனுபவங்களைப் பகிர்ந்துகொண்டார்கள். உரைகள் ஆங்கிலத்திலோ அல்லது ஹிந்தியிலோ இருந்தது. (படைப்பின் ஆங்கில அல்லது ஹிந்தி மொழிபெயர்பிலிருந்து மறு மொழிபெயர்ப்பு செய்வதைவிட  படைப்பு வெளிவந்த மொழியிலிருந்து நேரடியாக மொழிபெயர்த்தலே சிறந்தது என்ற பொதுக் கருத்து நிலவியது. மொழிபெயர்ப்பில் எடுத்துக்கொள்ள வேண்டிய கவனங்கள், படைப்பு மொழி பேசுபவர்களின் கலாச்சாரம் மற்றும்  இருமொழிகளிலும் நிலவும் சொலவடைகள் தெரிந்திருத்தல் , படிப்பினை ஆழ்ந்து படித்து உணரவேண்டிய தேவை, சரியான சொல் அல்லது சொற்றொடர் ஆராய்ந்து பயன்படுத்துதல் ஆகியவற்றின் அவசியம் பலரது சொற்பொழிவுகளில் குறிப்பிடப்பட்டது. ஒரே ஒரு மொழிபெயர்ப்பாளர் தவிர மற்றவர்கள்  இலக்கு மொழியினரின் புரிதலுக்காக தேவைப்படும் இடங்களில் அடிக்குறிப்பு கொடுப்பதுதான் சிறந்தது என்று எல்லோரும் கருத்து தெரிவித்தார்கள். ஒருவர் மட்டும்,   இலக்கு மொழியினரின்  புரிதலுக்காக  சொல்லப்பட்டவைகளில் கூட்டல் கழித்தல் மற்றும் மாற்றலும் கடைபிடித்து மொழிபெயர்ப்பு ஒரு மொழியாக்கமாக  இருக்கவேண்டும் என்றார்.

மாலையில் ‘அபிவ்யக்தி’யின் முதல் அமர்வாக கவிதை வாசிப்பு நிகழ்வு. அபிவ்யக்தி என்றால் வெளிப்பாடு  என்னும் பொருள் என்று சொன்னார்கள்.  கருத்து என்பது எல்லோருக்கும் இருந்தாலும் அதை வெளிப்படுத்துபவர்கள் குறைவு. அவர்கள்தான் படைப்பாளிகள். சொல், இசை, சித்திரங்கள், சிற்பம் போன்ற பல சாதனங்களில் அந்த வெளிப்பாடு இருக்கக்கூடும். மொழிபெயர்ப்பு என்பது ஒருங்கிணைப்பு ஆயுதம் என்றும் சொல்லப்பட்டது. தொடர்ந்து தவிர அஸ்ஸாமிய, போடோ, மணிப்புரி, நேபாளி, டோங்க்ரி, ஹிந்தி கவிஞர்கள் தவிர தமிழகத்தை சேர்ந்த கவிஞர் யூமா வாசுகி கவிதைகளை வாசித்தார்கள். முதல் கவிதையை தங்கள் மொழியிலும் பிறவற்றின் ஆங்கில அல்லது ஹிந்தி மொழிபெயர்ப்புகளை வாசித்தார்கள்.

எல்லா நிகழ்வுகளும் சிறப்பாக இருந்தன. ஏற்பாடுகள் மிகுந்த கவனத்துடன் செய்யப்பட்டிருந்தன. மூன்றாவது நாள் நிகழ்வுகளை தவறவிடும் மனக்குறை இருந்தது. பணி நிமித்தமாக கொஞ்சம் ஹிந்தி பேசக் கற்றிருந்தது மிக உதவியாக இருந்தது. இல்லையெனில் ரசிப்பது மற்றுமின்றி  மற்றவர்களுடன் உரையாடுவதே மிகக் கடினம்.

இடையில் கிடைத்த சிறிது நேரத்தில், இம்பாலின் காங்க்லா கோட்டை, அருங்காட்சியகம், முழுவதும் பெண்களே நடத்தும் கடைகள் கொண்ட சந்தை RKCS கலைக்கூடம் ஆகிய இடங்களுக்குச் சென்று வந்தோம். (பெண்கள் நடத்தும் சந்தை மற்றும் அருங்காட்சியம் இரண்டுக்கும் இடையே எங்கள் வாகனம் நின்றிருந்த இடத்தில் மறுநாள் குண்டு வெடிப்பு நடந்தது)

தீர்க்கரேகை 94ல் அமைந்திருப்பதால் ஐந்து மணிக்கு முன்பே பொழுது விடிந்தது விடுகிறது. மிக அருமையான இயற்கை எழிலுடன் கூடிய மணிப்பூர் மாநிலம் சோகங்கள் நிறைந்த  வரலாறும், பழமை வாய்ந்த கலாச்சாரமும் உடையது.

சில மாதங்களுக்கு முன்னால் சதுரங்கம் என்னும் நாடகம் பார்க்கும் வாய்ப்பு கிட்டியது. மணிப்பூரில் அமலில் இருக்கும்   ராணுவம் (விசேஷ அதிகாரங்கள்) சட்டம் 1958 தொடர்பான சிக்கல்களை மையமாகக் கொண்ட நாடகம் அது.  கடந்த வாரத்தில் எல்லா தினசரிகளிலும்  மணிப்பூர் போராளி  இரோம் ஷர்மிளா  பற்றிய செய்திகள் வந்துள்ளன.   வரலாறும் அரசியல் சமூகச் சிக்கல்களும் குறித்த ஒரு கட்டுரை தனியாக எழுத வேண்டும்.         

காத்துக்கொண்டிருந்தாள் சில பல மணி நேரங்களாக ! 

காலையில் ஒளிப்பிழம்பாக இருந்த சூரியன் கமலா ஆரஞ்சுப்பழம் போல மெதுவாக கீழ் நோக்கி நகர்ந்துகொண்டிருந்தது. இன்னும் கத்திரி ஆரம்பமாகவில்லை.அதற்குள் என்ன கசகசப்பு. காலையில் கஞ்சி முடமுடப்போடு விறைப்பாக இருந்த புடவை வியர்வையில் நனைந்து சுருங்கி கால் பக்கம் மேலே ஏறி இருந்தது. நூறு தடவைக்கு மேல் யோசித்து விட்டாள். ஆனால் முடிவு எடுக்க முடியவில்லை. டூ வீலர் வாங்கிடலாம்…வேண்டாம்.. யாராவது லேசாக இடித்தால் கூட உயிருக்கு உத்தரவாதமில்லை. கால் டாக்ஸி உபயோகிக்கலாம். வேண்டாம், வாங்கும் சம்பளம் அதிலேயே போய்விடும். கார் வாங்கலாம், வேண்டாம் நிறுத்துவது சிரமம், வீட்டிலும் சரி, ஆஃபீசிலும் சரி!  ஷேர் ஆட்டோ..வேண்டாம். நிறைய நடக்க வேண்டியிருக்கும். இப்படி காரணங்கள் தேடித்தேடி தினமும் பஸ்ஸில் அவதிப்படுவது நிரந்தரமாகிவிட்டது.

யோசித்துப்பார்த்தாள். எது அவளை முடிவெடுக்க விடாமல் தடுத்தது?

ஒரு நாள் , பஸ் காலியாக வந்தது. அப்பாடி என்று பெருமூச்சு விட்டு டிக்கட் வாங்குவதற்குள் அடுத்த ஸ்டாப். தடதடவென்று பெரிய கும்பல்.
“போம்மா முன்னாடி இடம் இருக்குதில்ல..என்னமோ ஆணி அடிச்சாமாறி நின்னுக்கினு”…கண்டக்டர் எல்லோர் முன்னாலும் கத்தியது அவமானமாக இருந்தது. இன்னும் டிக்கட் எடுக்கவில்லை என்று சொல்ல பயமாக இருக்க, முன்னால் நகர்ந்தாள்.

“டிக்கட்..டிக்கட்..யாரும்மா முன்னாடி கொடுத்தனுப்பும்மா..இந்த கும்பல்ல ஒவ்வொருத்தர் கிட்டே வந்து டிக்கட் கேட்க முடியும். வாங்கிட்டு முன்னே போக வேண்டியதுதானே, வந்துட்டாங்க..”
கடைசியில் எல்லார் முன்பும் அவள் மேல் குற்றம் சாட்டப்பட்டது.

அன்று முடிவெடுக்கவில்லை.

மற்றும் ஒரு நாள்….

பஸ் ஏகத்திற்கு  நிறைந்திருந்தது. ஃபுட்போர்டிலிருந்து ஒரு வழியாக மேலே ஏறினாள்.

“ஐய்ய! கண்ணு என்ன பின்னாடியா இருக்கு. இப்படி காலை முதிக்குற”. ஒரு கறிகாய் கூடைக்காரி கூடையால் இடித்தாள்.
”சாரி”
“இத ஒண்ணு கத்து வெச்சிக்கிட்டாங்க. படிச்சவங்க..இந்த சாரி பூரிய சொல்லிபுட்டா வலி குறஞ்சிடுமா? யாருக்கு வேணும் உன்னோட சாரி. செருப்புக்காலால நசுக்கிப்புட்டு அப்புறம் என்ன சாரி”
இதை மனசில் வைத்துக்கொண்டு இன்னொரு நாள் யார் காலையோ தவறுதலாக மிதித்த போது சாரி சொல்ல வந்ததைக் கட்டுப்படுத்திக்கொண்டாள். அவளின் தோள்களை மெல்ல கைகளால் தொட்டாள்.
“ஏம்மா காலை உடச்சுப்புட்டு மேல வேற வந்து விழறே..ஒரு சாரி சொல்ல மனசில்ல”
“ கறுப்பாயி, எப்படி முழி முழிக்குது பாரு..இன்னாடா கஸ்டம் குடுத்துட்டமேன்னு ஒரு மன்னிப்பு கேக்குதாபாரு..”

இப்போதும் தவறு அவள் மேல்தான்.

அன்றும் முடிவெடுக்கவில்லை.

பஸ் இன்னும் வந்தபாடில்லை. போய்ச் சேருவதற்கு ஒரு மணி நேரம். அப்புறம் சமையல்…. கூட்டமாய் வந்தால் நிறுத்தாமல் போய்விடுகிறான். நிறுத்தினாலும் உட்கார இடம் கிடைப்பதில்லை.

அன்று அப்படித்தான். அவள் நின்று கொண்டிருந்த சீட் காலியாகியது. உட்கார்ந்துவிட்டாள். அடுத்த ஸ்டாப்பில் ஒரு மகளும் தாயும். மகளின் கையில் இரண்டு வயதுக்குழந்தை. உடனே எழுந்து அந்தத்தாயை அமரச்செய்தாள். குழந்தையைத் தாயிடம்  கொடுத்துவிட்டு மகளும் இவளுக்குப்பக்கத்தில் நின்றுகொண்டிருந்தாள். இன்னும் இரண்டு ஸ்டாப்புக்குப்பிறகு இன்னொரு பக்கத்து சீட் காலியாகியது, இவள் உட்காரப்போனாள். அதற்குள் அந்த அம்மா தன் கையில் வைத்திருந்த குழந்தயை சீட்டில் வைத்துவிட்டு ..” டீ கலா! வா சீட் காலி இங்கே” என்று பெருங்குரல் எடுத்துக்கத்தினாள்.
ஒரு கன்னத்தில் அடித்தால் மறு கன்னத்தைக்காட்டு..இதுதான் போல!

அன்றும் முடிவெடுக்கவில்லை.

ஆயிற்று, பஸ் வந்தபாடில்லை, இப்படிநடந்ததை யோசித்து யோசித்தே சோர்ந்து போனாள். ஒரு ஆட்டோ பிடித்திருக்கலாமோ?

கூட்டம் நிரம்பி வழிய பஸ் ஒரு பக்கமாய் சாய்ந்து வந்தது. பஸ் கலாச்சாரப்படி யாரும் இறங்கவோ ஏறவோ வழி கொடுக்கவில்லை. இங்கேதான் ஏறும்பாதை, இறங்கும் பாதை எல்லாம் ஒரே போல் இருக்கின்றதே!

ஒரு வழியாக ஏறிவிட்டாள். டிக்கட் எடுத்து மடித்து கைக்கடிகாரத்தின் அடியில் சொருகிவைக்கும்போது பின்னால் ஒரு நீள பென்ச் சீட் கிடைத்துவிட்டது. காலைத் தரையிலிருந்து உச்சாணிக்கொம்பில் இருக்கும் முதல் படியில் வைக்கும்போது கேட்ட மளுக் சத்தம் இப்போது வலிக்க ஆரம்பித்தது.

அப்போதுதான் பார்த்தாள். ஒரு 70 வயது கண்ணில் சோடா புட்டி அதன் வழியே பூதாகாரமாய் வெள்ளையோடிப்போன கண்களால் அந்த மூதாட்டி அவளையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். கூட்டத்தில் கம்பியைப் பிடிக்க  முடியாமல் ஒரே ஆட்டம். ஏதோ கெஞ்சுவது போல இவளையே பார்த்த பார்வை.
கொஞ்சம் உட்கார இடம் கொடு என்று பார்க்கிறாளோ? ஆனால் எதுவும் கேட்கவில்லை. முன் சீட்டில் அமர்ந்திருந்த பெண்களைப் பார்த்தாள். அவர்களின் மேல் சாய்ந்தும் நிமிர்ந்தும்தான் அந்த மூதாட்டி நின்றுகொண்டிருந்தாள். பெண்களுக்கு இருவது வயதுதான் இருக்கும். பாய் ஃப்ரெண்ட் சொன்னது, கேட்ட்து தொட்டது..இது பற்றி மூச்சு விடாமல் பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். அதற்குப்பக்கத்திலும் இளம் வயதுப்பெண்கள்தான். யாரும் அந்த மூதாட்டிக்கு இடம் கொடுக்கவில்லை. இவளுக்குக் கால் வலி முணுக்கென்றது. இது வரை மனித நேயம் பற்றிய பல நிகழ்ச்ச்கள் மனதில் தோன்றியது.

சே! உனக்கெதுக்கு வம்பு! வாங்கின அடி பத்தாதா?

அவள் மனது இறுகியது. அந்த மூதாட்டியின் பார்வையை அலட்சியப்படுத்தினாள்.

அப்போதுதான் அந்த நொடி வந்தது.

அந்த நொடியில் பஸ் ஒரு குலுக்கல் போட்டு முன்னே சென்று நின்றது.எல்லோரும் முன் நோக்கி நகர்ந்தனர். அந்தக்குழப்பத்தில் அரைகுறையாய் கம்பியைப்பிடித்தபடி நின்றிருந்த அந்த மூதாட்டி முதல் படியில் விழுந்து பின் ஸ்லோ மோஷனில் இரண்டாவது, கடைசி படிகளில் உருண்டு தரையில் மண்டையில் அடிபட விழுந்தாள்.ஒரு நூல் இழையாக ரத்தம் கோலம் போட்ட்து. திறந்திருந்த கண்கள் இன்னும் அவளையே பார்த்தன. சிறிதும் அடிபடாமல் சோடாபுட்டி கண்ணாடி நடு ரோடில் கிடந்தது.கண்களில் உயிர் இல்லை.

ஆனாலும் கேள்வி கேட்டது.. “இடம் கொடுத்திருக்கலாமே”.

இப்போதும் தவறு அவள் மேல்தான்.ஆனால் இதை யாரும் சொல்லவில்லை அந்த புரையோடிய கண்களைத் தவிர.

இனி பஸ்ஸில் ஏறப்போவதில்லை..அந்த நொடியில் கடைசியாக அவளுக்காக முடிவெடுக்கப்பட்டது.

அந்த ஒரு நிமிடம் . .

திரை விலக.

நல்ல சிவத்தின் மாணவன் மீது வெளிச்சம் . . .

(குழம்பிப் போயிருக்கும் மனநிலையில் அந்த மாணவன் சொல்வது) …

என்னால மாத்திரம் இல்லே. இந்த  மெடிக்கல் காலேஜ் மாணவங்க  யாரைக் கேட்டாலும்  இதையேதான் சொல்லுவாங்க.  எங்க டீன்  நல்லசிவம் இதைப் பண்ணியிருக்க சான்ஸே  இல்ல. அவரை மாதிரி ஒரு நல்ல மனுஷனை.  ஒரு நல்ல டீனை   தமிழ்நாட்டுல எந்த மெடிக்கல் காலேஜிலேயும் பார்க்கவே முடியாது.

(இப்பொழுது அவன் இடம் மாறி வெளிச்சம்படும் இன்னொரு வட்டத்தில். இப்பொழுது அவன் அவர் பக்கத்து வீட்டுக்காரனாக)

நல்ல சிவம் ஐயா எங்க வீட்டுக்குப் பக்கத்து வீடுதாங்க. . .  ஒரு பெரிய மெடிகல் காலேஜ் டீன்னு அவரைப் பார்த்து சத்தியம் பண்ணி சொன்னாக்கூட யாரும் நம்பமாட்டாங்க . . . அவ்வளவு சிம்பிளுங்க…..  இவ்வளவு ஏங்க…. ரெண்டு வருஷம் முன்னாடி அவரு பொண்ணு கல்யாணம் நடந்ததுங்க. .  ஒரு மெடிகல் காலேஜ் டீன் பொண்ணு கல்யாணம்னு யாராச்சம் அதை சொல்வாங்களா?

கோவில்ல வச்சுதாங்க மாப்ளை தாலிகட்டினாரு…. கூடவே அமெரிக்கா கூட்டிகிட்டுப் போயிட்டாரு.. நூறுபேருகூட மொத்தமாக  இல்லீங்க கல்யாணத்துக்கு… அவரால மாத்திரந்தாங்க இப்படியெல்லாம் செய்ய முடியும்.  கூப்பிட்டவங்க எல்லாரையும் அவரு எப்படி கவனிச்சாரு. எல்லாம் கூடவே இருந்த எனக்குத் தாங்க தெரியும்.  அவரு போயி இப்படி செஞ்சாருன்னு சொன்னா,  நம்பறா மாதிரியா இருக்குது?.

(ஒளி வட்டம் மாறுகிறது. வேறு இடத்திற்கு)

இப்பொழுது அதே மருத்துவக் கல்லூரி மாணவன் ஒருவனின் தந்தையாக.

இவரைப் பத்தி முழுக்கத் தெரியாதவங்க  என்ன வேணும்னாலும் பேசுவாங்க… யார் வேணும்னாலும் அதை நம்புவாங்க . .  எங்களால முடியாதுங்க… ( கண்களை இலேசாகத் துடைத்தவாறே)   இன்னிக்கு என் பையன் இதே மெடிகல் காலேஜில மூணாவது வருஷம் படிப்புங்க… கையில காசே இல்லாத குடும்பமுங்க…. கவர்மெண்ட்டு போடற சலுகையிலதாங்க என்னைய மாதிரி ஆளுங்க குடும்பமே நடக்குது.. மவன் படிப்புல கெட்டிக்காரனுங்க .. மேல டாக்டருக்குப் படிக்கணும்னு ஆசைப்பட்டாங்க… ஊர்ல சில நல்லவங்க வழிகாட்டுதல்..  உதவி … இவரை வந்து பாத்தேனுங்க… பையன்கிட்ட சில கேள்விங்கதாங்க கேட்டாரு… நாளைக்கு காலேஜூக்கு வான்னாருங்க… ஒரு பைசா வாங்காம அட்மிஷன்  என் புள்ளாண்டானுக்குக் கெடச்சுதுங்க… அவுரு கோட்டா… அது இதுன்னு ஊருல சொன்னாங்க. லட்ச லட்சமா கொடுத்தாலும் கெடக்காத சீட்டுன்னு சொன்னாங்க.    இந்த மனுஷன் இப்படி செஞ்சிட்டாருன்னு  சொல்றீகளே.. நாக்கு அழுகிப் போயிடுமிய்யா

(ஒளி வட்டம் மாறுகிறது)

ஒரு நிருபரா நான் இந்த செய்திய சேகரிச்சுகிட்டு வந்து எங்க எடிட்டர்கிட்ட கொடுத்தப்போ. அவரு தெகச்சிப் போயிட்டாரு… நல்லசிவத்தைப்பத்தி என் பத்திரிகைல இப்படி ஒரு செய்திய நான் எப்படிப்பா தீர விசாரிக்காம போட முடியும்?. அவனைப் பார்த்துட்டு முழுவிவரமும் தெரிங்சிக்காம நான் இந்த செய்தியை பிரிண்ட்டுக்கு அனுப்பவே மாட்டேன் .. பத்திரிகை சேல்ஸே படுத்தாலும் சரி. நான் மொதெல்ல அவனைப் பார்க்கணும்னு உடனே போயிட்டாரு. நேரமாயிகிட்டே போவுது. மார்னிங் எடிஷன் போயாவணும் மை காட் ! … எடிட்டர் கிட்டேர்ந்து ஒரு  நியூசும் காணோமே.

(ஒளி வட்டம் சுழன்று சுழன்று நிற்கிறது)

(மையமாக…          மையத்தில் மிகவும் அமைதியாக நல்லசிவம் நின்று கொண்டிருக்கின்றார்.  சலனமற்ற முகம்   மெதுவாக உள்ளே எடிட்டர் வருகிறார். நல்லசிவம் மிகவும் சோர்ந்து. தளர்ந்து காணப்படுகிறார்)

எடிட்டர் :-           ஒரு பத்திரிகை  எடிட்டர்ங்கற முறைல. என் இன்ப்ளுயன்சைப்  பயன்படுத்திகிட்டுத்தான் உங்கிட்ட பேசவே போலீஸ் பர்மிஷன் கெடச்சது. வாயயே தொறக்க மாட்டேங்குற… நல்ல சிவம் .. ப்ளீஸ் இன்னும் பதினஞ்சு நிமிஷந்தாண்டா இருக்கு… என்ன நடந்ததுன்னு சொல்லு சிவம். ப்ளீஸ்…  நல்லசிவம் அவரைத் திரும்பி மௌனமாகவே பார்த்துவிட்டுப் பழைய நிலைக்கே வருகிறார்.

எடிட்டர் :-       இந்த ஹரிகிட்ட கூட நீ நடந்ததை சொல்லலேன்னா அப்புறமா ஐம்பது வருஷமா நாமரெண்டுபேரும் பிரண்ட்ஸுன்னு சொல்லிக்கறதுக்கு அர்த்தமே இல்லாம போயிடும் சிவம்.  எனக்கு நல்லா தெரியும். நீ இப்படி பண்ணுற ஆளே இல்லை. எங்கியோ தப்பு நடந்திருக்கு. எனக்குத் தெரிங்சாகணும் ப்ளீஸ் .. சொல்லு சிவம்!

நல்லசிவம்:-   (மெதுவாக அவரையே பார்க்கிறார்…)  ஹரி .. . . ( நிறுத்தி நிதானமாக) இந்த சமூகத்துல ஒரு ப்ரெண்டு கிட்டியே சிலதெல்லாம் சொல்லமுடியாதுடா.. அதுலயும் நீ ஒரு பத்திரிகை எடிட்டர் வேற ..

ஹரிஹரன்:-   ( சிவனையே பார்க்கிறார்)  தெரியும் சிவம் . . . நானும் இந்த சமூகத்துல பொறந்து வளர்ந்தவன்தானே சிவம் . . . கணவன் – மனைவி உறவுங்கறது எவ்வளவு புனிதமானதுன்னு எனக்குத் தெரியாமலா  உன் கேசுல என்ன நடந்ததுன்னு விசாரிக்க நேரவே ஓடி வந்திருக்கேன். ஆமா. செண்பகம் கூட ஏதாவது சண்டையா?

நல்லசிவம் :-  (பெருமூச்சு விட்டவாறு. . மெதுவாக இங்குமங்கும் நடந்தவாறு….  .)  கணவன் –  மனைவி –  உறவு – புனிதம்.  ம்.. .  கேக்க நல்லா இருக்கு. இல்ல ஹரி .. இதெல்லாம் இன்னமும் இந்த சமூகத்துல இருக்குன்னு நெனக்கிறியா ?

ஹரிஹரன்:-    நீ நம்புறயோ இல்லியோ. நான் நம்புறேன்.. நம்ம சமூகம் இருக்குறவரை இவையெல்லாம் இருக்கத்தான் செய்யும் சிவம்.  போயிடாது… அழிஞ்சுடாது

நல்லசிவம் :-   ஆனா. கொஞ்சம்  கொஞ்சமா மாறும். மாறுது….      ஹரி… . .  மாறிகிட்டுவருது ஹரி  . . .

ஹரிஹரன் :-    என்ன சொல்ற சிவம் ?

நல்லசிவம் :-   செண்பகத்தை உனக்கு எவ்வளவு நாளா தெரியும்?

ஹரிஹரன் :-   இது என்ன கேள்வி? நீயாவது உன் கல்யாணத்து அன்னிலேர்ந்துதான்  அவகிட்ட பேச ஆரம்பிச்ச. . . ஆனா, தேனி பக்கம் ஒரு சின்ன ஊர்ல உன் கல்யாணத்துக்கு மொத நாளே அவ எங்கூட பேச ஆரம்பிச்சவ. என் சிநேகிதனுக்கு வரப்போறவகிட்ட அவன் சார்பா மொதல்ல நான்தான் பேசுவேன்னு,  அந்தக் காலத்துலயே அழிச்சாட்டியமா போய் நின்ன ஆளு நான் .

நல்லசிவம்:-    இப்பவும் நீயும் நானும் மூணுமாசத்துக்கு ஒரு தரமோ ஆறுமாசத்துக்கு ஒரு தரமோ. பாத்துக்குறோம்… வாரா வாரம் போனுல பேசிடறோம். இருந்தாலும் இப்ப உன் சம்சாரம் பத்தி எனக்கோ,  என் சம்சாரம் பத்தி உனக்கோ எந்த அளவுக்குத் தெரியும்னு,  உனக்கு ஏதாவது ஐடியா  இருக்கா. ஹரி?

(ஹரி கொஞ்சம் திடுக்கிடுகிறார்.)

ஹரிஹரன்:-    இது என்ன கேள்வி சிவம்? அப்ப நான் பார்த்த அதே செண்பகத்தையா நான் இப்பவும் பாக்கமுடியும். முப்பது வருக்ஷம் தாண்டிரிச்சில்ல. வயது கூடியிருக்கும்.  உருவம் கூடியிருக்கும். பருமனும் கூடியிருக்கும் . . இதெல்லாமா ஒரு கேள்வி ? .

நல்லசிவம்:-    இது தான் ஹரி. எல்லாருமே சொல்லக்கூடியது. ஆனா ஆசைங்க கூடியிருக்கும் பேராசையா பெருகியிருக்கும்.  நமக்குக் கூடி வராதது எதுவும் இருந்திரக்கூடாதுங்குற  வெறியும் அதிகமாயிருக்கும். அப்படி இப்படின்னு ஏதாவது சொல்லத் தோணவே இல்ல. உனக்கு இல்லியா?

ஹரிஹரன்:-   நான் பார்த்த வரை செண்பகம் அப்படிப்பட்ட பொண்ணு இல்லியேப்பா!

நல்லசிவம்:-    நான் பார்த்தவரை கூட செண்பகம் அப்படிப்பட்ட மனைவியா இருக்கல ஹரி.. ஆனா இந்த பத்து வருஷமா அவ மாறிகிட்டேதான் வந்திருக்கான்னு எனக்கே தெரியாம போயிருச்சே. உனக்கு மாத்திரம் எப்படித் தெரிஞ்சிருக்கும்?

ஹரிஹரன்:-    இது என்ன சிவம். புதுக் கதையா இருக்கு?

நல்லசிவம் :-    (மறுபடியும் யோசித்து)   கொறையான்னு எனக்குத் தெரியலை. . . அதுவும் அவளுக்கு எதிரான கொறையான்னு எனக்குச் சொல்லத் தெரியலை.  இருந்தாலும்.. எஸ்… கொறைதான் யூ கேன் கால் இட் எ சார்ஜ் (You can call it a charge … ) எஸ் நம்ம சமூகத்து மேல நான் இந்த சார்ஜை  வைக்கறேன்.

ஹரிஹரன்:-     என்ன சொல்ற நீ?

நல்லசிவம்:-    இந்தப் பத்து வருஷமா. என் குடும்பம் கொஞ்சம் கொஞ்சமா மாறிக்கிட்டே வந்திருக்கு.. மாறாம இருக்க நெனைச்ச என்னையும் மாத்திடும் போல இருக்கு. அக்கம் பக்கத்தைப் பார்த்துப் பார்த்து நம்மளை அறியாமலே  நாமே மாறிக்கிட்டு வரோமோன்னு நெனைக்கத் தோணுது. எல்லாத்தைவிட உலகத்துல பணமும், செல்வமுந்தான் பெரிசுங்கற எண்ணத்துக்கு-  நெலமைக்கு , இந்த உலகம் – இந்த நாடு –  நம்ம ஊரு, உற்றம், சுற்றம்,. சொந்த பந்தம்குடும்பம் எல்லாமே மாறிகிட்டு வருதோன்னு தோண ஆரம்பிச்சிரிச்சு, ஹரி !

ஹரிஹரன்:-      நான்சென்ஸ் !  ஏன் இப்படி எல்லாம் நெனைக்குறே…? நீ மாறிலியே. உலகம் உன்னை அதே நல்ல சிவமாத்தானே பார்க்குது.. நல்லசிவம்  செஞ்சிருக்கமாட்டாருன்னுதானே சொல்லுது. எது மாறிடிச்சிங்கறே?

நல்லசிவம் :-    (நிதானமாக) அந்த ஒரு நிமிஷம் எல்லாத்தையும் மாத்திரிச்சு ஹரி. செண்பகம் அப்படியேதானே இருக்கான்னு நீயும் நானும், அவ மாறினதையே புரிஞ்சிக்கில.. இந்த நல்லசிவம் மாறாமா அப்படியேதானே இருக்கான்னும், நீயும் உலகமும் இன்னமும் நம்புறீங்களே… ஆனா எல்லாத்தையும் அந்த ஒரு நிமிஷம் மாத்திரிச்சே..    ( விம்முகிறார்..)

ஹரிஹரன்:-     (அவர் அருகில் வந்து அவரை ஆதரவாகப் பற்றி)  நீயா சிவம் இது? என்னடா ஆச்சு , உனக்கு?

————————————————–

(இலேசாக மேடையில் இருள் ..  இருள் மெல்ல மெல்ல விலகி வெளிச்சம் பரவ,  மேடையில்  ஒரு நாற்காலியில் நல்லசிவம் இன்னொரு பக்கம்- வட்ட ஒளியில் செண்பகம் ஐம்பது  – ஐம்பத்தி ஐந்து வயதினளாக)

செண்பகம்:-        இதோ பாருங்க. . .  என்னால இதுக்கு மேல உங்ககிட்ட மல்லுக்கு நிக்க முடியாதுங்க… இன்னும் ரெண்டு வருஷத்துல நீங்க ரிட்டயர் ஆயிடலாம் .

நல்லசிவம்:-      தெரிஞ்ச விஷயந்தானே? அதுக்கென்ன இப்போ?

செண்பகம்:-     கல்யாணம் ஆயி. இந்த ஊருக்கு நான் வந்தப்போ. ஏதோ ஒரு காலேஜ் லேபில்ல டெமான்ஸ்ட்ரேட்டரா இருந்த உங்களுக்கு (லெக்சரரா ப்ரோமோஷன் கெடச்சுது. சைக்கிள்ல அதுவரை போயிகிட்டிருந்த நீங்க ஸ்கூட்டருக்கு மாறினீங்க.

நல்லசிவம்:-    ஆமா.  இல்லேங்கிறியா?

செண்பகம்:-    ஏழெட்டு வருக்ஷம் கழிஞ்சப்புறமா. ப்ரொபசரா பதவி உயர்வு கெடச்சது. அப்பவும் உங்க பின்னாடியே ஸ்கூட்டர்தால தான் போகணம்னு என் தலைல எளுதியிருந்தது.

நல்லசிவம்:-    இப்ப எதுக்கு அதெல்லாம்? மலரும் நினைவுகளா?

செண்பகம்:-    இல்ல. எரிச்சலான நினைவுங்க?

நல்லசிவம் :-   (சற்றே நக்கல் பார்வையாக) ஸ்கூட்டர்ல போனது எரிச்சலான நினைவுகளா? புரியலியே?

செண்பகம்:-        புரியலை இல்லையா? புரிய வைக்கிறேன். அந்த காலேஜில ஹெச் ஓ  டி  ஆனப்பறம் ஒரு பத்மினி ப்ரிமயர்னு ஏதோ ஒரு செகண்ட் ஹேன்ட்  காரு வாங்கினீங்க.

நல்லசிவம்:-   ஆமா.. நல்ல காருதானே!

செண்பகம்:-  அதுக்காக இன்னிவரைக்கும் அதே காரைத்தான் வச்சிக்கணுமா?

நல்லசிவம்:-      ஏன் அதுக்கென்ன… மொறப்படி சர்வீஸ்க்கு விடறேன். இன்னமும் நல்லாத்தானே ஓடிகிட்டிருக்கு

செண்பகம் :-    கேவலமா இல்லை? (பொண்ணு கல்யாண சமயங்கூட அதை மாத்தமாட்டேன்னு பிடிவாதமா இருந்தது நல்லவா இருந்திச்சி? தெரியாமத்தான் கேக்குறேன். ஒரு மெடிகல் காலேஜ் டீன் செய்யுற  காரியங்களா இதெல்லாம்?

நல்லசிவம்:-     (சற்றே குரல்)  இதெல்லாம்னா?..

செண்பகம்:-     இதைத் தாங்க நான் கையாலாகாத்தனம்னு முட்டிக்கிறேன்.

நல்லசிவம்:-      முட்டிக்க . .  நா என்ன செய்ய?  சிம்பிளா வாழ்ந்தா போதும்னு நெனைக்குறது  கையாலாகாத்தனம்னு நீ சொன்னா. நான் அப்பிடியே ஒத்துக்கிடணுமா?

செண்பகம்:-      ஒத்துக்காதீங்க.. உங்களை மத்தவங்க எளக்காரமா பேசறப்ப என் மனசு எம்புட்டு பாடுபடுதுன்னு கொஞ்சமாவுது உங்களுக்கு யோசனை இருக்குதா?

நல்லசிவம்:-           என் சம்பளத்துல நான் வாழறேன். வீட்டைக் கட்டின கடனே எனக்கு இன்னும் முடியலை. செண்பகம். வசதியான வீடுதானே?

செண்பகம்:-    ஏதோ ஒரு எண்ணூறு  சதுர அடிலே வீட்டைக் கட்டிப்புட்டாராம் வீட்டை .. யாரும் கட்டாத வீட்டை!  ஒரு மெடிக்கல் காலேஜ் டீனு வீடு மாதிரிமா இருக்குது இது?  கவர்மெண்ட்டுல வேலை செய்யுற ஒரு க்ளாஸ் போர் கட்டினவீடு கூட இதைவிட சூப்பரா      இருக்கும் !      வெளில சொல்லவே வெக்கமா இருக்குது எனக்கு!

நல்லசிவம்:-   போதும் செண்பகம். நிறுத்திக்கோ..

செண்பகம் :-   முடியாதுங்க. . . இன்னிக்கு ரெண்டுல ஒண்ணு பார்த்துடனும் உங்க கூட வாழ்ந்து வாழ்ந்து. இந்த முப்பது வருஷத்துல என்ன சுகத்தைக் கண்டேங்க நான்…?

நல்லசிவம் :-   (அதிர்ந்து போகிறார்)           நீ.. . . நீயா செண்பகம் இப்படிப்பேசறே?

செண்பகம்:-      பின்ன பக்கத்து வீட்டுக்காரியா வந்து உங்கிட்ட இப்படிப் பேசுவா? இவ புருசன் எதுக்கும் கையாளாகாதவன்னு. என் காதுபடத்தானே பேசுவாளுங்க..  பேசுறாளுங்க. .  உங்களுக்கென்ன காலேஜே கதின்னு கெடந்துட்டாப்போதும்.

நல்லசிவம்:-            இப்ப என்ன செய்யணம்ங்கறே?

செண்பகம் :-  வருஷா வருஷம். உங்களுக்குன்னு ஒரு சீட்டை உங்க மேனேஜ்மெண்ட்டுல ஒதுக்குறாங்கல்ல. . . அந்தக் கோட்டாவுல எம்பது லட்சம். ஒரு கோடின்னு வருசம் தவறாம சம்பாதிரிச்சிருந்தா கூட இன்னிக்குத் தேதில கையில ஒரு மூணு நாலு கோடி தேறி இருக்கும்ல? யாராவது கொறை சொல்லப் போறாணுங்களா? சட்டம். அது இதுன்னு சிக்கல்தான் உங்களுக்கு வரப்போவுதா? செஞ்சிருக்கலாம்ல?

நல்லசிவம்:-     என் மனசாட்சி என்னையக் கொன்னுரும் தாயி.. நான் அப்படி வளர்ல. .

செண்பகம்  :-  யாருக்கும் இல்லாத மனசாட்சி இவருக்குத்தான் இருக்கு…. கையாலாகாத்தனத்துக்கு இன்னொரு பேரு மனசாட்சி.  பேடித்தனத்துக்கு இன்னொரு பேரு.. நான் அப்படியெல்லாம் வளர்லியே…! இந்த நாட்டுல மத்தவங்க யாருமே நார்மலா வளரலியா?

(நல்ல சிவத்திற்குக் கொங்சம் கொஞ்சமாக  பி பி  ஏறுகிறது. இலேசாகத் தவிக்கிறார்.)

நல்லசிவம்:-   போதும்…..  பேச்சைக் கொறச்சி போயி கொஞ்சம் தண்ணி எடுத்துக்கிட்டு வர்றியா?

செண்பகம்:-     மாட்டேன். வேணும்னா போயி நீங்களே எடுத்திகிடுங்க. எனக்குன்னு எதையும் செய்யத்துப்பில்லாத மனுசனுக்கு நான் எதுக்கு மாங்கு மாங்குன்னு செய்யணும்?

(நல்ல சிவம் மனம் உடைந்து போகிறார். )

நல்லசிவம்:-   வேணாம் செண்பகம்… நீ செய்யறது பேசறது எதுவுமே நல்லயில்லே..

செண்பகம்:-   நீ செய்யறது மாத்திரந்தான் நல்லாயிருக்குன்னு நீ சொன்னா ஆயிரிச்சா . . காலமே நீ இல்லாதப்போ வீட்டுக்கு ஒருத்தன் வந்தான்.. அம்மா. என் புள்ளை மெடிகல் காலேஜ் படிச்துத்தான் ஆகணம்னு ஒத்தக்கால்ல நிக்கிறான். உன் வூட்டுக்காரரு மனசு வச்சா நிச்சயம் நடக்கும். இந்த ஒரே ஒரு முறை அவரு கோட்டா சீட்டுல என் மவனை அங்க சேத்துரச் சொல்லுன்னு அவரு சொன்னாரு! நாளைக்கே உன் வீடு தேடி வந்து ஒண்ணரைக்கோடி ரூபாய கொடுத்திறேம்மா.. இல்ல. எந்த அக்கவுண்டில. எந்த பேங்குல கட்டணம்னு சொல்லு.. கம்முனு முடிச்சி. ரசீது கொண்டு வந்து தரேன்… கருணை வை தாயின்னு கால்ல விளாத கொறையா கெங்சிட்டுப் போயிருக்கான் என்ன சொல்றீங்க?

நல்லசிவம்:-     வேண்டாம் செம்பகம் . இதெல்லாம் தப்பு…. உன் மூலமா என்னைய வளைக்கப்பபாக்குறவன் யாரா இருந்தாலும். அவன் இந்த சமூகத்துக்கு நல்லது செய்யப் போறதில்லை்.

செண்பகம்:-    வீடு தேடி வர்ற லட்சுமியை வேண்டாம்னு தள்ளி வக்கிற ஒனக்குப் போயி நான் களுத்தை நீட்டினே பாரு.. என்னையச் சொல்லணும். என்ன ஆம்புளயா நீ? இதோ என்கிட்ட அவன் செல் நம்பரைக் குடுத்துட்டுத்தான் போயிருக்கான். நாளைக்கே கொண்டு வான்னு சொல்லிடறேன். இந்த சந்தர்பத்தை நான் விடவே மாட்டேன்.

(அவள் செல்போனில் நம்பரை  அழுத்த. அவர் விரைந்து அதைத் தடுக்க. அவள் கொடுக்க மறுக்க. உள்ளே விரைந்து போகும் அவர் மிகவும் ருத்ரனாக. நரசிம்மனாக மாறி. ஏதோ ஒரு கட்டையால் அவள் மண்டையில் கோபமாக அடிக்க. அவள் பொத்தென்று விழுவது. துடிதுடித்தவாறே அவள் விழுகிறாள்… . கரங்கள் நடுங்க.  கொஞ்சம்   கொஞ்சமாக ஆவேசம் குறையும் அவர்,  அவளருகே அமர்கிறார்.  நாடி பார்க்கிறார். மூச்சு வருகிறதா என்று பார்க்கிறார். உருகுகிறார்.)

நல்லசிவம்:-    முப்பது வருஷமா நல்லாத்தானே செண்பகம் வாழ்ந்தோம்… இந்த அஞ்சி வருஷம் உன்னைய மாத்திரிச்சே. . . இந்த ஒரு நிமிஷம். ஒரு ஈயைக் கூடக் கொல்லாத என்னை.     (அவளைக்காட்டி) இப்படி செய்ய வச்சிரிச்சே … என்னைக் கொலைகாரனை மாத்திட்டியே செண்பகம் ..

(அவளின்  தலையைக் கோதி விம்முகிறார்.)

பாக்கியம் ராமசாமி  (ஜ.ரா. சுந்தரேசன்) எழுதிய அப்புசாமியின் கதையைக் கேட்க விரும்புகிறீர்களா? 

நண்பர் பாம்பே கண்ணன் உங்களுக்காகப் படிக்கிறார்.  காத்தாடி ராமமூர்த்தி அப்புசாமியாகப்  பேசுகிறார்.

 தமிழ் ஒலிப் புத்தகத்தின் அருமையையும்  உணருங்கள்!  

நாளைக்கு ப்ராக்டிக்கல்ஸை வைத்துக்கொண்டு ஃபிபோனஸி சீரீஸின் சி ப்ரோக்ராமை நவீன் மனப்பாடம் செய்துகொண்டிருந்தான். “சை! இதெல்லாம் என்ன ______ க்கு படிக்கணும். பைசா பிரயோஜனம் இருக்கா? வாழ்க்கைக்கும் இதுக்கும் சம்பந்தம் இருக்கா?” கடுப்போடு புக்கை மூடி வைத்துவிட்டுக் கைபேசியை எடுத்து நண்பனுக்கு டயல் செய்ய எத்தனித்தான். டயல் பேடில் 0,1,2,3,5,8 ஆகிய எண்களைக் காணவில்லை. ஏதும் கோளாறாக இருக்குமோ? லாக் செய்து திரும்ப அன்லாக் செய்து மறுபடியும் போய்ப் பார்த்தான். காணவில்லைதான். “ஏதும் புது வைரஸோ? போன மாசம்தானே வாங்குனேன்” என்று நினைத்தபடியே அதன் பின்மண்டையில் நாலு தட்டு தட்டினான்.

தட்டிக்கொண்டே இருக்கையில் பின்னிருந்து ஒரு புது குரல். “நவீன்”. “யாருடா அது?” என்று திரும்பிப் பார்த்தால் காணாமல் போன எண்கள் அங்கே நின்று கொண்டிருந்தன. சதுரமாய் ஒரு உடல், அதில் எண்கள் எழுதப்பட்டு, கைகால் மட்டும் முளைத்து. நவீனுக்கு ஒன்றும் விளங்கவில்லை. கண்ணைக் கசக்கிக் கொண்டு பார்த்தான். கிள்ளிப் பார்த்துக் கொண்டான். கனவில்லை. நிஜம்தான். ஆனால் ஏன்? “நீங்க?” என்று இழுத்தான். “இவ்வளவு நேரம் திட்டினியே? ஒரு கெட்ட வார்த்தை கூட சொன்னியே? நாங்கதான் ஃபிபோனஸி எண்கள். பேச்சு கேக்க முடியாம, சில விஷயங்களச் சொல்லி புரிய வைக்க நாங்களே வந்துட்டோம்.” பேசியது எண் 1.

தலையைச் சொறிந்துகொண்டே நின்றவனை உட்காரச் சொல்லியது எண் 2. எண் 3 தொண்டையைச் செறுமியபடி பேச ஆரம்பித்தது. முதல்ல எங்களப் பத்தி சொல்லிடுறோம். நாங்க ஒரு பெரிய கூட்டம். எவ்ளோ பேருன்னு எங்களுக்கே தெரியாது. ஆனா எங்களோட எண் குடும்பம் எங்ககிட்டயிருந்துதான் தொடங்குது. 0,1 ல ஆரம்பிச்சு இரண்டுத்தையும் கூட்டி வர்ற எண் 1. அது ரெண்டுத்தையும் மறுபடியும் கூட்டுனா 2, இப்படியே கடைசியா இருக்கற இரண்டு எண்களக் கூட்டினா புது எண் கிடைக்கும். இப்டியே செஞ்ச்சுகிட்டே இருக்கலாம். எங்களை இயற்கையில இருந்து கண்டுபிடிச்சவர் பேருதான் ஃபிபோனஸி. அவர் பேரையே எங்களுக்கு வச்சுட்டாங்க. ஆனா நாங்க இந்த பிரபஞ்சம் முழுக்க பரவியிருக்கோம். . 3 நிறுத்த 5 தொடர்ந்தது. உங்க வாழ்க்கையில பல இடங்கள்ல நாங்க குறுக்க வர்றோம். உங்க உடல்லயே சில இடங்கள்ல நாங்க இருக்கோம். “என் உடம்புலையா? நீங்களா?” நவீன் தன்னைத்தானே சந்தேகத்தோடு பார்த்துக்கொண்டான்.
“உன் காது இருக்குல்ல காது. அதோட வடிவம் எங்களுடைய ஜியமெட்ரி வடிவமான ஃபிபோனஸி ஸ்பைரல் மாதிரி இருக்கும். 8 அவனுடைய ஃபோனை அவன் கையிலிருந்து எடுத்து ஃபிபோனஸி ஸ்பைரலை இணையத்தில் தேடிக் காட்டியது. “காது மாதிரி இருக்கு” என தன் காதைத் தொட்டுத் தடவிப் பார்த்துக்கொண்டான். “காதோட வெளிப்புற அமைப்பு மட்டும் இல்ல. காதுக்குள்ள இருக்கற காக்லியா அப்டிங்கற எலும்புலயும் இந்த ஃபிபோனஸி சுருள் இருக்கு.

( Since these spirals have the Divine Proportion of 1.618 seeds per turn, counting the seeds any spiral will result in getting a Fibonacci Number.)

அப்றம் வீட்ல என்ன சமையல் எண்ணை? கோல்ட் வின்னரா? ஒரு சூரிய காந்திப் பூவை கைல எடுத்துப் பார்த்திருக்கியா? 1 திரும்பவும் கேள்வி கேட்டது. “இல்ல” என்றான் நவீன். வட்டம் வட்டமா பூவுக்கு நடுவுல விதைகள் இருக்கும். ஒவ்வொரு வரிசையில் இருக்கும் விதைகளின் எண்ணிக்கையும் ஃபிபோனஸி எண்கள்தான். எல்லா விதையும் முளைச்சு வர்ற செடி வளரும்போது விடக்கூடிய கிளைகளின் எண்ணிக்கை ஃபிபோனஸிதான்.அப்படி இருக்கும்போதுதான் எல்லா இலைகளுக்கும் அதிகபட்ச சூரிய ஒளி கிடைக்கும். ஆக நாங்க எல்லா இடத்துலையும் இருக்கோம்.

“இதுல இன்னொரு விஷயம் இருக்கு” ஒரு காலை மடக்கி சுவற்றில் சாய்ந்து நின்றுகொண்டிருந்த 2 சொல்ல ஆரம்பித்தது. “மூளைக்கு இயல்பாவே எங்களைப் புடிக்கும் தெரியுமா? எங்க அஞ்சு பேருக்கு அப்புறம் வர்ற எந்த ஒரு ஃபிபோனஸி எண்ணையும் எடுத்து அதுக்கு முந்தின ஃபிபோனஸி எண்ணால வகுத்தா, 1.6ன்னு ஒரு மதிப்பு தோராயமா கிடைக்கும். அதுக்கு தங்கப் பின்னம்னு பேரு. உனக்குப் புரியற மாதிரி சொல்லனும்னா golden ratio. டாவின்ஸி தெரியுமா டாவின்ஸி. மோனாலிஸா வரஞ்சாரே அவர்தான். அவர் ஒரு கணக்கு சொல்றார். முகத்தோட நீளத்தை முகத்தோட அகலத்தால வகுத்து கிடைக்கற எண் 1.6 ங்கற அளவுல இருந்தா, அவங்களுக்கு அழகான, பிறரைக் கவரக் கூடிய முகம் இருக்குமாம். பிரபலங்கள்ல, நல்ல கவரக்கூடிய முக அமைப்பு இருக்கறவங்களோட முக அளவுகள எடுத்துப் பார்த்தா அவர் சொன்னதோட ஒத்துப் போகுது. அவர் இந்த முக அளவுகளை வைச்சு ஒரு ஆள் குற்றவாளியா இல்லையான்னு சொல்லலாம்னு கூட சொன்னார். அதுவும் கொஞ்ச நாள் அமல்ல இருந்தது.” 2 கொஞ்சம் மூச்சு வாங்கிக் கொண்டது.

“உனக்குப் புரிஞ்சிருக்கும்னு நினைக்கிறேன். நீ செய்யாததுனால இதெல்லாம் படிச்சு என்ன பண்ணப் போறேன்னு நினைக்கிற. நீ விவசாயம் பண்றதில்ல. ஆனா யாரோ ஒருத்தன் விளைச்சல் செஞ்சாதானே உனக்கு சோறு. அதேமாதிரி தான். உனக்கு தேவையில்லாம இருக்கலாம். தெரிஞ்சுக்க முயற்சி பண்ணு. தேடு, கேள்விகேளு. அப்போதான் எங்களைப் பத்தி இன்னும் நல்லாப் புரியும் உனக்கு. எண்கள் இல்லாம எதுவும் இல்ல. ஒட்டுமொத்த பிரபஞ்சமும் இயங்கறது எண்களாலதான். நாங்க இப்போ போயிடுவோம். நீ யாருக்கோ ஃபோன் பண்ணப் போனியே. அவனப் பார்க்கப் போகும்போது வழியில சிக்னல்ல எரியற சிகப்பு விளக்க உத்துப்பார்” இதுவரை பேசாமலிருந்த 0 தான் இறுதியாக வந்தால்தான் மதிப்பு எனத் தெரிந்து இதைச் சொல்லிவிட்டு சட்டென்று அவன் போனுக்குள் குதித்து மறைந்தது. தொடர்ந்து 1,2,3,5,8 வரிசையாக உள்ளே குதித்து மறைந்தன.

தெளிவாகக் குழம்பித் தெளிந்திருந்தான் நவீன். ஃபோன் எடுத்துப் பார்த்தால் எல்லா எண்களும் அதனதன் இடத்தில் இருந்தன. நண்பனுக்கு ஃபோன் போட்டு “மச்சான்! நம்ம டீக்கடைக்கு வந்துடுடா அஞ்சு நிமிஷத்துல” எனச் சொல்லிவிட்டு பைக் எடுத்துப் புறப்பட்டான். முதல் சிக்னலை இவன் கடப்பதற்குள் சிகப்பு விழுந்துவிட்டது. சிகப்பை உற்றுப் பார்த்தான். சின்னச் சின்ன சிகப்பு ஒளியுமிழிகள்(light emitting diode) ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்தன. கொஞ்சம் கூர்ந்து நோக்குகையில் சூரிய காந்திப் பூவின் அமைப்பு. வட்ட வட்டமாக அடுக்கி வைக்கப்பட்ட ஒளியுமிழிகள். சட்டென்று ஃபிபோனஸி எண்கள் வந்துபோயின. 3,2,1 ல் மின்னி எரியும் சிகப்பு விளக்கு தன்னைப் பார்த்துக் கண்ணடிக்கிறாற்போல் தோன்றியது நவீனுக்கு.

உலகத்திலேயே அதிகமாகத்  தங்கம் வாங்கும் நாடு நம் இந்தியாதான்! ஆனால் ஒலிம்பிக்கில் மட்டும் ஏன் நம்மால் தங்கம் வாங்க முடியவில்லை?

அதற்கான வீரம் இல்லையா,  விவேகம் இல்லையா, தரம் இல்லையா, தகுதி இல்லையா ?   அல்லது சாதிக்கப் பிறந்தவர்கள்  யாருமே இல்லையா ? அனுமனும்  பீமனும் கதை நாயகர் மட்டும் தானா? உதாரண புருஷர்கள் இல்லையா ? நாம் பழமை பேசித் திரியும் பஞ்சாங்கமா?

விளையாட்டுக்கும் உடற்பயிற்சிக்கும் பள்ளியிலிருந்து முக்கியத்துவம் கொடுத்து நம்மை நாமே தயார் செய்யவில்லை என்றால் நம் இந்தியா வல்லரசானாலும் வெறும் சொல்லரசாகவே இருக்கும்.

ஏட்டுச் சுரைக்காய் போல டாக்டரையும் இஞ்சினியரையும்  தயாரிக்கும் தொழிற்சாலையாக இல்லாமல் உண்மைக் குடிமக்களை உருவாக்க நாம் முயலவேண்டும்.

செய்வோமா ? செய்வீங்களா?

யார் அந்த சிவப்பு டாப் மற்றும் நீல ஜீன்ஸ் பெண் ? எப்படியோ நமது டீம் கொடியெடுத்து வரும் போது கலந்து கொண்டு ஜாம் ஜாம் என்று மார்ச் பாஸ்டில் நடை போட்டு வருகிறாரே?  யாருக்கும் தெரியவில்லையாம்.

அடுத்த குளிர் கால ஒலிம்பிக்ஸ் எங்கே தெரியுமா ? பையோங்க்ஸங்க் என்ற சிறு  நாட்டில் 2018இல் நடக்க உள்ளது.

அதற்கு அடுத்த கோடைகால ஒலிம்பிக்ஸ் பீஜிங்கில் 2020இல் நடைபெற உள்ளது.

அதற்கு இப்போதே தங்கப்பையன்களையும் தங்கப்பெண்களையும் தயார் செய்வோம்.