இது ஒரு ஆங்கிலக்  குறும் படம். ஆனால் இது சொல்லும் பாடம் நம் அனைவருக்கும் பொருந்தும்.

நாம் குழந்தைகளை எப்படிப் பாதுகாக்கப் போகிறோம் ?  

அத்தியாயம் 11. மணிமகுடம்.

செவ்வேந்தி, மாலுமிகள் மற்றைய வீரர்களுடன் விடியற் காலையில் கலத்தின் மேல் தளத்திற்கு வந்து நின்று கொண்டிருந்தான். பின் வந்தியத்தேவன் வந்து அவர்களுடன் கலந்து கொண்டான்.

வந்தியத்தேவன் ஒரு வீரனிடம் பெரிய பூட்டு, அதற்கான சாவி, மண் வெட்டிகள், கூடைகள், கடப்பாரைகள், அணைந்த சில தீப்பந்தங்கள், சில எண்ணைக் குடுக்கைகள், தண்ணீர் குடுக்கைகள், கயிறுகள் முதலியவற்றை சாக்குகளில் போட்டுக் கட்டி எடுத்து வரச்செய்தான். அவற்றைத் தவிர சில நீண்ட கம்புகளையும் எடுத்து வரச் செய்தான். கீழே தள்ளப்பட்ட படகில், எல்லோரும் பொருட்களுடன், மாலுமிகள் துடுப்பு வலிக்க, தீவை நோக்கிச் சென்றனர்.
மூட்டைகளைக் கம்புகளின் நடுவே கட்டி, இருவர் இருவர்களாக சில வீரர்கள் சுமந்து கொண்டார்கள். கடைசியாக அனைவரும் பயணத்தைத் தொடங்கினார்கள். இறுதியில் குன்று இருக்குமிடம் வந்து, ஏறி உருண்டைக் கல் முன்னால் வந்து நின்றார்கள்.

வந்தியத்தேவன் கல் இருந்த இடத்திற்கு மேல் என்ன இருக்கிறது என்பதை அறிய அங்கு நோட்டம்விட்டான். சிறிய கற்கள் நிறைந்த சற்று உயரமான இடம் ஒன்று தென்பட்டது. அந்த இடத்தையும் தற்போது கல் இருக்கும் இடத்தையும், இடையில் உள்ள இடத்தையும் நோக்கினான்.

கல் இருக்கும் இடம் ஓர் பள்ளம் என்பதை உறுதிப்படுத்திக் கொண்டான். கற்கள் இருந்த உயரமான இடத்திலிருந்து உருண்டைக் கல் பள்ளத்திற்கு, கீழ் நோக்கிய சரிவு இருப்பதையும் அறிந்து கொண்டான். இடையே உருண்டைக் கல்லின் அளவிற்கு ஒரு சாய்வான பாதை அமைக்கப்பட்டிருப்பதையும் கவனித்தான்.

கல்லுக்குக் கீழேயும், மற்ற அதன் இரு பக்கங்களிலும் வெட்டப்பட்ட மரங்களின் கட்டைகள் அடுக்கப்பட்டிருந்தன. கிட்டத்தட்ட மூன்று ஆட்கள் உயரம் இருந்த கட்டைகளின் மேல் கல் உட்கார்ந்திருந்தது. மற்றும் கல்லைச் சுற்றிலும் கல்லின் கீழ் பாகத்தின் மேல் வரை, கட்டைகள் காணப்பட்டன. இதிலிருந்து கல் ஒரு கட்டைகளால் நிரப்பப்பட்ட பள்ளத்தில் இருத்தி வைக்கப்பட்டிருந்ததாகத் தோன்றின.
இவற்றையெல்லாம் கணித்த அவனுக்கு என்ன நடந்திருக்கும் என்பது புரிய ஆரம்பித்தது!

‘கல்லைவிட பெரியதாகவும், ஆழமாகவும் குழியைத் தோண்டி முதலில் பள்ளத்தில் பொக்கிஷப் பெட்டியை வைத்திருக்கிறார்கள்..பின் மண் போட்டு நன்றாக மூடியிருக்கிறார்கள். கட்டைகளால் அடியிலும், சுற்றிலும் கல்லின் அளவுக்கு சமச் சீராகவும், கல் சரிந்து கீழே இறக்கத்தில் ஓடிவிடாமல் இருக்கச் சரிவின் முன்னால் அதிகமாகவும் நிரப்பியிருக்கிறார்கள்’ என்பதை அறிந்து கொண்டான்.

‘மேலும் உயரத்திலிருந்த கல்லைச் சுற்றிலும், வெடி மருந்துகள் வைத்து அதைப் பெயர்த்திருக்கிறார்கள். கல் அவர்கள் அமைத்திருந்த சாய்வான பாதையில் உருண்டு குழியில் விழ இந்த ஏற்பாடுகள். அதை வெற்றிகரமாக முடித்து சாதனையும் செய்திருக்கிறார்கள்!’ என்றும் வந்தியத்தேவன் வியந்தான்!

‘அப்பப்பா!எவ்வளவு பெரிய அருஞ்செயல்!’ என்று எண்ணி, மஹாபாரதத்தில் சொல்லப்படும் ஒரு கதையை நினைவுபடுத்திக் கொண்டான்.

மஹாபாரதத்தின் முடிவில் பாண்டவர்கள் வடக்கே இமாலயத் தொடர்களில் மானாஸ் வழியாகத் தேவ லோகத்திற்குச் சென்று கொண்டிருந்தார்களாம்! அப்போது சரஸ்வதி நதி குறுக்கிட்டது. எல்லோரும் கரையிலிருந்து மறு கரைக்குத் தாண்டிச் செல்லத்தயாராக இருந்தார்கள். ஆனால் திரௌபதி மட்டும் மறுத்தாள்! அப்போது பீமன் பிரம்மாண்டமான நீண்ட கல் ஒன்றைப் பெயர்த்து பாலம் அமைத்தானாம்! அதைப் போலல்லவா இருக்கிறது இந்த அரும் பெரும் செயல்! என்று கணித்ததையெல்லாம் உறுதிப்படுத்திக் கொண்டான்!
இப்போது வந்தியத்தேவன் கல்லைப் பெயர்ப்பதற்கான உபாயங்களைப்பற்றி ஏற்கெனவே சிந்தித்து வைத்திருந்த எண்ணங்களை ஞாபகப்படுத்திக்கொண்டான். அதைச் செயல்படுத்தத் தொடங்கினான்.

செவ்வேந்தியை அழைத்தான்.
“கல்லுக்கு அடியில் உள்ள கட்டைகளைக் கீழேயிருந்து அகற்றுவதுதான் நமது முதல் வேலை. பாறை குழியிலிருந்து வெளிப்பட்டு உருண்டு கீழே போய்விடும்! கட்டைகளை அகற்ற அவற்றை எரிப்பதுதான் மிகச் சிறந்த உபாயம்!” என்றான்.

செவ்வேந்தி வீரர்களிடம் தீப்பந்தங்களைக் கொளுத்திக் கையில் தயாராய் வைத்துக்கொள்ளுமாறு ஆணையிட்டான்.

வந்தியத்தேவன் மெல்லத் தன் கையிலிருந்த பந்தத்தை கல்லுக்கடியிலிருந்த கட்டைகளில் போட்டான். மற்றவர்களையும் அவ்வாறே வெவ்வேறு இடங்களில் போடச் சொன்னான்.
வெய்யிலில்நன்றாய் காய்ந்திருந்த கட்டைகள் சட்டென்று தீயைப் பற்றிக்கொண்டு எரிய ஆரம்பித்தன! பெரிய ஜ்வாலையாய் வளர்ந்தது. பிறகு கட்டைகள் வேகமாக எரிந்து சாம்பலாகத் தொடங்கின. கல் மெல்ல மேலும் கீழுமாய் அசைய ஆரம்பித்தது அதன் ஆட்டம் அதிகமாயிற்று. கல்லைக் கீழே விழாமல் தாங்கிக்கொண்டிருந்த கட்டைகள் கருகத் தொடங்கின. பாரம் அதிகமாகிக் கல் பள்ளத்திலிருந்து வெளியில் வந்து, கீழ் நோக்கி உருள ஆரம்பித்தது.

அதன் வேகம் வினாடிக்கு வினாடி அதிகரித்தது. வேகமாகப் பெரிய சத்தத்துடன் சரிவில் கொடி செடி மரங்களைச் சாய்த்துக்கொண்டு உருண்டுபோய் மலையின் அடிவாரத்திற்குச் சென்று பிறகு நிலத்தில் உருண்டு கடலுக்குள் சென்று மறைந்தது!

ஒருவழியாகக் கட்டைகள் எரிந்து முடிந்தன! ஒரே புகைப்படலம்! சிறிது நேரம் ஒன்றும் புலப்படவில்லை! கட்டைகள் எல்லாம் சாம்பலாகி இருந்தன.

செவ்வேந்தி வீரர்களை மண்வெட்டிகள், கூடைகள், கடப்பாரை எடுத்து வரச் செய்து, மண்ணை வெட்டிக் கூடையில் எடுத்து, எரிந்த கட்டைகளின் மேல் தூவச் சொன்னான்.

புகை அடங்கிய பிறகு செவ்வேந்தி மறுபடி வீரர்களிடம் எல்லாவற்றையும் மண்வெட்டியால் அள்ளி, கூடையில் போட்டு, அகற்றச் சொன்னான். கட்டைகளின் கீழ் சுட்டுக்கொண்டிருந்த மணலையும் கடைசியில் அவர்கள் அகற்றினார்கள்.

செவ்வேந்தி மீண்டும் மண்வெட்டியால் அந்த இடத்தைத்  தோண்டச் சொன்னான். முடிவில் ஒரு தங்கப்பெட்டியின் மேல்பகுதி தென்பட ஆரம்பித்தது. பெட்டியின்மேல் மீன் சின்னம் பொறிக்கப்பட்டிருந்தது.
அதிக கனமுள்ள பெரிய பூட்டுடன் கூடிய அந்தப் பெட்டியை வெளியில் வீரர்கள் எடுத்தார்கள்.

வந்தியத்தேவன் வீரர்களிடம் பூட்டை உடைக்கச் சொன்னான். அவ்வாறே பூட்டு உடைக்கப்பட்டது. பூட்டை அகற்றிவிட்டுப் பெட்டியைத் திறந்தான்.

அங்கே..!
கண்ணைப் பறிக்கும் அழகுடன் பாண்டியனின் பொக்கிஷங்கள் கதிரவனின் ஒளியில் தகதகத்து கண்களைக் கூச வைத்தன!
மணிமகுடத்தை முதலில் எடுத்தான். தங்கத்திலான மிகுந்த வேலைப்பாட்டுடன் பல வைரங்கள் பதிக்கப்பட்டிருந்த மகுடத்தைப் பக்கத்துக் கல்லில் வைத்தான்.

‘ஆகா.என்ன வேலைப்பாடு. எத்தனை வைரங்களும் கோமேதங்களும் வைடூரியங்களும்! இதன் அழகை எவ்வாறு வர்ணிப்பது?’ என்று வந்தியத்தேவன் அதிசயித்தான்.

அடுத்து கண்ணைப் பறிக்கும் இரத்தினங்கள் பதித்த வேலைப்பாடுகள் நிறைந்த ஹாரத்தை எடுத்து சிறிது நேரம் மெய் மறந்தான்.
இந்தப் பொக்கிஷங்களை அடைய அவன் சாதித்தவை அனைத்தையும் எல்லாம் நினைவு கூர்ந்தான். அவனுக்கே அவை அதிசயமாகத் தோன்றின!

‘பாதிக் கடலைத் தாண்டியாகிவிட்டது. முழுவதையும் தாண்டி வெற்றிகரமாய் அவற்றை சோழர்களிடம் சேர்ப்பித்தாக வேண்டும். அதுவரை இன்னும் என்ன என்ன சோதனைகளை எதிர் கொள்ள வேண்டியிருக்குமோ? கையில் வாள் இருக்கிறது. நெஞ்சில் உரம் இருக்கிறது. நேர்மைத்திறன் இருக்கிறது. ஆகவே எடுத்த காரியத்தை முடித்தே தீருவேன்’ என்று உறுதி பூண்டான்.

பிறகு அவை இரண்டையும் உள்ளே வைத்துப் பெட்டியை மூடினான். பெட்டியிலிருந்த பூட்டை வெளியில் எடுத்துத் தூக்கி எறிந்தான்.
“இனி நாம் கலத்துக்குத் திரும்பலாம்” என்று அனைவருக்கும் கட்டளையைப் பிறப்பித்தான்.

பெட்டியை இருவர் தூக்கிக்கொண்டு வர மற்ற எல்லோரையும் அழைத்துக்கொண்டு மலையிலிருந்து கீழே இறங்கி பள்ளத்தாக்கில் நடந்து வந்து, மறுபடி மேலேறி வந்தியத்தேவன் பாறையை வந்தடைந்தான்.

ஓர் அடர்ந்திருந்த புதருக்கு அருகில் பெட்டியைக் கீழே வைக்கச் சொன்னான். அங்கிருந்து சற்றுக்  கீழே எல்லோரும் வந்தபின் எல்லோரையும் சிறிது நேரம் ஓய்வெடுக்கச் சொன்னான்.
அனைவரும், வந்தியத்தேவன் உள்பட அமர்ந்தார்கள்.

சற்று நேரம் கழித்து வந்தியத்தேவன் எதையோ மறந்து விட்டவன்போல் எழுந்து நின்றான்! பெட்டியை நோக்கி நடந்தான். மற்றவர்கள் வியப்புடன் பார்த்தார்கள்!

பெட்டி புதருக்குப் பின்னால் இருந்ததால் அவர்கள் அமர்ந்திருந்த இடத்திலிருந்து அது தென்படவில்லை! வந்தியத்தேவன் புதருக்குப் பின்னால் சென்று அவனும் மறைந்தான்!

அவர்கள் இருந்த இடத்திலிருந்து அவனைப் பார்க்க இயலவில்லை. அங்கு என்ன செய்தான் என்பது அவர்களுக்குத் தெரியாது! என்ன செய்திருப்பான் என்பதை யாமும் அறியோம்!!!

சிறிது ஓய்விற்குப் பின்..
செவ்வேந்தி முதலானோர் புதருக்குப் பின்னால் இருந்த வந்தியத்தேவன் பக்கம் வந்தார்கள்.

செவ்வேந்தி வந்தியத்தேவனைப் பார்த்து “ஏதாவது பிரச்சனையா?” என்றான்.
அதற்கு வந்தியத்தேவன்..
“இல்லை..இல்லை, பொக்கிஷங்களை மறுபடியும் பார்த்து மகிழ்ந்தேன், அவ்வளவுதான்” என்றான்.

வீரர்களிடம் சாக்கிலிருந்து பூட்டையும், சாவியையும் எடுத்து வரச் சொல்லி, வந்தபின் பெட்டியைப் பூட்டால் பூட்டினான். சாவியைத் தூர எறிந்தான்.

எல்லோரும் பெட்டியுடன் மறுபடி கரையை அடைந்தார்கள். வந்தியத்தேவன் கலம் இருந்த பக்கத்தை நோக்கினான். மூன்று கலங்கள் அவர்களின் கலத்திற்கு அருகில் நங்கூரம் பாய்ச்சி நிறுத்தப்பட்டிருந்தன!
வந்தியத்தேவன்செவ்வேந்தியிடம் “திருமலை, நமக்காக நான் கேட்டிருந்தபடி போர்க்கலங்களுடன் வந்திருக்கிறான். நாம் சீக்கிரமாக அங்கு சென்று அவர்களைச் சேர்வதுதான் நமக்கு நல்ல பாதுகாப்பு” என்றான்.

பெட்டியும் சாக்குகளும் படகில் முதலில் ஏற்றப்பட்டன. பிறகு மற்றோர் ஏறினர். மாலுமிகள் விரைவாகத் துடுப்பு வலித்து அவர்கள் கலத்தை அடைந்தார்கள். மேலிருந்து கீழே ஒரு கயிறு வீசப்பட்டது. பெட்டியை அதில் கட்டி மேலே இழுக்க, வந்தியத்தேவன் செய்கை காட்டினான். பெட்டி மேலே இழுக்கப்பட்டது! பிறகு அவர்கள் கொண்டு வந்திருந்த பொருட்கள் ஏற்றப்பட்டன. மற்றவர்கள் கீழே வீசிய கயிற்று ஏணியின் மூலம், ஒவ்வொருவராக மேல்தளத்தில் ஏறினார்கள். வந்தியத்தேவனும் கடைசியில் அவர்களைப் பின் தொடர்ந்தான்.

வந்தியத்தேவன் மேலே ஏறியதும் சடசடவென்று சில மாறுதலான நிகழ்ச்சிகள் வாயு வேகத்தில் நடந்தன. என்ன என்று தெரிந்து கொள்ளுமுன் அவனை  பத்துக்கும் அதிகமான போர்வீரர்கள் சூழ்ந்துகொண்டு கட்டிப்பிடித்தார்கள்.

வந்தியத்தேவன் சுற்றிப் பார்த்தான். தூரத்தில் அவனுடன் வந்த சோழ வீரர்கள், மாலுமிகள், செவ்வேந்தி மற்றும் எஞ்சியிருந்த மற்றோர் அனைவரும் கட்டப்பட்டு வாயில் துணி அடைக்கப்பட்டிருந்ததைக் கண்டான்.

பொக்கிஷப் பெட்டி கீழே வைக்கப்பட்டிருப்பதையும் பார்த்தான்.
சுற்றியிருந்த போர்க் கலங்களை நோக்கினான். அவை போர்க்கலங்கள் அல்ல என்பதை அறிந்துகொண்டான். மேலே பறந்து கொண்டிருந்த புலிக்கொடிகள், மண்டை ஓட்டுச் சின்னம் கொண்ட கடல் கொள்ளைக்காரர்களின் கொடிகளாக மாற்றப்படுவதைப் பார்த்து அதை உறுதி செய்துகொண்டான்.

‘திருமலை போர்க் கலங்களுடன் வருமுன் கொள்ளைக்காரர்கள் முந்திக் கொண்டுவிட்டார்களே, இது என்ன கொடுமை!’ என்று எண்ணினான்.
ஒரு பயங்கர சிரிப்புச் சத்தத்தைக் கேட்டு திரும்பிப் பார்த்தான்.

கீழ்த்தளத்திலிருந்து ரவிதாசன் எக்காளமிட்டுக் கொண்டே, கருத்திருமன், சோமன்சாம்பவன் புடை சூழ வந்தியத்தேவனை நோக்கி வந்து நின்றான்.

“வந்தியத்தேவா, எப்படி எங்கள் இந்த சோழப் படைவீரர்கள் வேடம்? நீ எவ்வளவோதடவை எங்கள் வேலைகளில் பிரவேசித்து சீரழித்திருக்கிறாய்! ஆனால் இந்த முறை அது பலிக்கப்போவது இல்லை!. எங்கள் பொக்கிஷம் எங்களிடமே சேர்ந்துவிட்டது.. அதுவும் உங்கள் உதவியினாலேயே..” என்று கூறி “ம்..” என்று மற்றவர்களுக்கு ஓர் செய்கை செய்தான்.

பெட்டி கயிற்றினால் கட்டப்பட்டு, கீழ் இறக்கப்பட்டு, படகில் அவர்களின் ஒரு கலத்தில் ஏற்றப்படும்வரை ரவிதாசன் பார்த்து கொண்டிருந்தான்.
“இனி உன்னை இப்படியே விட்டு வைத்திருப்பது எங்களால் இயலாத காரியம்.உன்னுடைய கதையை இப்போதே முடிக்கிறேன்! உன் இஷ்ட தெய்வத்தை வேண்டிக்கொள்; போன முறை நாங்கள் உன்னை விட்டுவிட்டது மகாராணியின் தயவால்.. இந்த முறை.. அது நடவாது” என்று வந்தியத்தேவன் முன் சென்று கத்தியை இடுப்பிலிருந்து உருவப் போனான்.
“சோழர் போர்க் கலங்கள் மூன்று நம்மை நோக்கி விரைவாக வந்து கொண்டிருக்கின்றன” என்று ஒரு கொள்ளைக்காரன் பாய்மரத்தின் உச்சத்திலிருந்து கத்திச் சொல்லிவிட்டுக் கயிற்றின் மூலமாக வேகமாகக் கீழே இறங்கி வந்தான்!

ரவிதாசனின் கவனம் சிதறியது. அந்த ஒரு கணம்தான் வந்தியத்தேவனுக்குத் தேவைப்பட்டது.

கைகளை உதறிக்கொண்டு தலைகீழாக மேலே எழும்பி ஒரு சுற்று சுற்றிக் கொள்ளைக்காரர்களின் பின் சென்று சுதாரித்துக் கொண்டு கத்தியை இடுப்பிலிருந்து உருவினான்.

கொள்ளைக்காரர்கள் கத்தியுடன் அவன்மேல் பாய்ந்தார்கள். பயங்கர கைகலப்பு தொடங்கியது. வந்தியத்தேவன் இருவரை மேல் உலகத்திற்கு அனுப்பினான். அதே சமயம் அவன் மேல் எறியப்பட்ட கத்தி படாதவாறு இமைக்கும் நேரத்தில் விலகி நின்றான்.

சட் சட்டென்று சோழ போர் வீரர்களின் கைக்கட்டுகளை அறுத்துவிட்டான்.

அவர்களும் சண்டையில் கலந்தார்கள்.
சோழர்களின் பலம் அதிகரித்ததைக் கண்டு கொள்ளைக்காரர்களுக்குக் கேட்கும்படியான பெரிய குரலில் ரவிதாசன் “கடலில் உடனே குதித்து நம் கலங்களுக்கு விரையுங்கள்” என்றான்.

விருட்டென்று திரும்பி, கலத்தின் விளிம்பில் கட்டப்பட்டிருந்த ஒரு பாய்மரக்கம்பத்தின் கயிற்றைக் கத்தியால் ஒரு வெட்டு வெட்டி மறுகணத்தில் கடலில் குதித்தான்.

அவன் மேல் பாய்ந்த வந்தியத்தேவன் தரையில் குப்புற விழுந்தான். பாய்மரக் கம்பம் அவன் தலையின்மேல் சரிந்தது. நிமிர்ந்த வந்தியத்தேவனின் தலை மறுபடி தரையில் சாய்ந்தது! அவன் சுய நினைவை இழந்தான்!

ரவிதாசன் முதலியோர் அவர்கள் கலத்தில் ஏறியபின் கொள்ளைக்காரர்களுக்கு மற்றும் ஒரு சைகை செய்தான்.
அவர்கள் தீ பொருத்திய எரியம்புகளை சர்சர் என்று வந்தியத்தேவனின் கலத்தின் மேல் சரமாரியாய் பொழிந்தனர். தீ முதலில் பாய்மரப் பாய்களைக் கவ்வியது! பிறகு மற்ற இடங்களிலும் பரவ ஆரம்பித்தது.முடிவாக கலத்தின் மேல் பகுதி முழுவதும் தீப்பற்றி எரிய ஆரம்பித்தது. அதில் மிகத்திருப்தி அடைந்த ரவிதாசன் “ஒழிந்தான் வந்தியத்தேவன்!” என்று பெருங்குரலில் கூறிவிட்டு அவர்களுடைய கலங்களை கிளம்புவதற்குக் கட்டளையிட்டான்! கலங்கள் அந்த இடத்திலிருந்து விரைவாக அகன்றன!

**********************************************************************

தொலைவில் வந்துகொண்டிருந்த சோழர் கலம் ஒன்றிலிருந்து திருமலை, வந்தியத்தேவன் தீவுக்குக் கொண்டு வந்திருந்த கலத்தின் பக்கத்தில் வேறு மூன்று பெரிய கலங்கள் நின்று கொண்டிருப்பதை கண்டு அவை கடற்கொள்ளைக்காரர்கள் என்று பார்த்தவுடனே அறிந்து கொண்டான்.
அந்த மூன்று கலங்களும் வந்தியத்தேவன் கலத்தைவிட்டு வேகமாக வேறுபக்கத்தில் செல்லத் தொடங்கியதையும் அவன் கண்டான்.
ஆனால்.. என்ன இது வந்தியத்தேவன் கலம் இப்போது கொழுந்துவிட்டு எரிய ஆரம்பித்திருக்கிறதே என்று பதறி, ‘வந்தியத்தேவனுக்கு என்ன நேர்ந்திருக்குமோ? கொள்ளைக்காரர்கள் எக்கேடாவது கெட்டுப் போகட்டும்’ என்று எண்ணி கலபதியிடம் “நாம் இப்போது எரிகின்ற நமது கலத்தைக் காத்தாக வேண்டும். அதில் இருப்பவர்களை தீயிலிருந்து மீட்டாக வேண்டும். உடனே மற்ற கலபதிகளிடம் இதைத் தெரிவியுங்கள்” என்றான்.
கலபதி சைகை விளக்கு மூலம் மற்ற கலபதிகளிடம் செய்தியைத் தெரியப்படுத்தினான்.

இந்த மாதிரியான சந்தர்ப்பங்களில் எப்படித் தீயை அணைத்து கலத்தில் சிக்கியவர்களைக் காப்பாற்றுவது, என்பதில் கைதேர்ந்த வீரர்களைக் கொண்ட அந்தச் சோழர் கலங்கள் சம்பவ இடத்திற்கு விரைந்து வந்தடைந்தன.

(தொடரும்) 

க்ளினிக் வந்து சேர்ந்தேன். கண்ணுக்குப்பட்ட முதல் காட்சி – ஒரு 35 (?) வயதுள்ள பெண்மணியின் பூப்படர்ந்த புடவையின் தலைப்பை அவளை ஒட்டி உட்கார்ந்த பையன் இழுத்து, இழுத்து, அவள் தலைப்பை சரி செய்ய, அவன் அதை இழுத்து விட்டு, “போடி போடி” என முணுமுணுத்து, அவளைக் கிள்ளி, மடியில் இருந்த பையைத் தட்டி விட்டான். பக்கத்து நாற்காலியில் ஒருத்தர் புத்தகம் படித்துக்கொண்டிருந்தார்.

இவர்களே, அன்று, என்னுடைய முதல் க்ளையன்ட். உள்ளே அழைத்தேன். அந்தப் பெண்மணியை அட்டைபோல் ஒட்டிக் கொண்டு அந்தப் பையன், அவளைக் கிள்ளியபடியே (பளிச்சென்று பல வடுக்கள் அவள் வெளிர் சருமத்தில்) உள்ளே வர, அந்தப் புத்தகம் படித்துக்கொண்டிருந்தவர் “குட் ஈவ்னிங் மேடம்” என்றபடி ஜம்முனு சென்ட் மணக்கக் கையில் புத்தகத்துடன் “ஐ யாம் ஹிஸ் ஃபாதர்” என்று சொல்லிக்கொண்டு உட்கார்ந்தார். அந்தப் பெண்மணி, அம்மா என யூகித்தேன்; கசங்கின புடவை, ஜூன் வெப்பத்தின் வியர்வை, பொட்டை கலைத்துச் சிவப்பாக வழிந்தபடி இருந்தது.

விவரிப்பில், பள்ளி கொடுத்த கடிதம் தந்தார்கள். அதில் சுனிலின் விவரம் புரியவந்தது. சுனில், ஆறாவது வகுப்பு வந்திருக்கிறான். அம்மா தன்னுடன் இருந்தால் மட்டுமே வகுப்பு செல்லத் தயாராம். இல்லா விட்டால் TV, ரிமோட், அம்மாவின் கருகுமணி தாலி, மேசையின் கண்ணாடி எனக் கையில் கிடைப்பதை உடைப்பானாம். அம்மா மீனா, குழந்தை என்று விட்டு விடுவாளாம். இந்த இரண்டு மாதங்களாக பள்ளி போனால், ஒரே இடத்திலேயே நிற்பது, துப்புவது, இல்லை சிணுங்குவது. ஆசிரியர், மன நல உதவி தேவை என்று கருதி, என்னிடம் (ஸைக்காட்ரிக் ஸோஷியல் வர்க்கர்) அனுப்பி வைத்திருந்தார்.

சுனில், இங்கு வர இஷ்டப் படவில்லை. அதனாலேயோ என்னவோ, முழுதாக விவரித்திருந்த ரிப்போர்டை waiting hallலில் கிழித்துக் கடாசி விட்டான் என அவன் அம்மா வந்த சிரிப்பை அடக்கி விவரித்தாள். அப்பா குமார் “சுனில்” என்று குரல் உயர்த்தினார். முப்பது வினாடி அவகாசம் கொடுத்த பின் “சரி, உனக்குப் பிடிக்கவில்லை. ஆனால் எனக்குத் தேவைதானே?” என்றேன். தலை அசைத்தவாறு “ஸோ” என்றான். கிழித்த பேப்பரை ஒட்டி தரச் சொன்னேன். “ஐயோ, நானே” என்று அவன் அம்மா குறுக்கிட்டாள். குமார் “நன்னா நாலு சாத்து சாத்தணும். Fool” என்றார். இருவருக்கும் சேர்த்தாற்போல்  சொன்னேன், “சுனில் இந்தக் கடிதத்தை மதிக்கவில்லை. ஸோ கிழித்தான். சுனிலே ஒட்டுவான், ரைட் சுனில்?” அவன் இதை எதிர்பார்க்கவில்லை, முறைத்தான். அமைதியில் இரண்டு வினாடி நகர்ந்தது. கோந்து பாட்டிலை சுனில் எதிரே வைத்தேன். ஒட்டி, ஸாரீ சொல்லித் தந்தான். பிறகு வருவாயா என்று கேட்டதற்கு, “சரி” சொன்னான்.

மறு வினாடி, அம்மாவைக் கிள்ளி “பாப்பின்ஸ் தாடி” எனக் கேட்டான். அவள் புன்முறுவலுடன் பசையான அந்தப் பாப்பின்ஸ் பேப்பரை கிழித்து அவனுக்கு வாயில் போட்டாள். அப்பாவைப் பார்த்து சுனில் “ஏய், வரியா”? பதிலுக்கு அவர், “வாடா குழந்தை ” என்று சொல்லி அழைத்துக் கொண்டுபோனார்கள். சில சமயங்களில் நெருக்கங்கள் நம்மைப் பலவீனம் ஆக்கலாம், இங்கு இடையூறானதோ?

சுனில் ஏன் இப்படிச் செய்கிறான்? இந்தச் சூழலின் தன்மைகள், பராமரிப்பில் விதங்கள், கட்டுப்பாடுகள், குடும்பத்தினரின் உறவுமுறை, வலிமைகள், இடையூறுகளை அறிந்து, அவன் செய்யும் துன்புறுத்தல் ஏன்-எப்போது உருவாகியது, அது அமைந்து-நிலவுவதைப் புரிந்து கொள்வது அவசியமாகும்.

மீனா, மதிய உணவு இடைவேளைக்கு இரண்டு பீரியட் முன்பு சென்று, 2 பீரியட் பின்பு வீடு திரும்புவாள். இது நல்ல கவனிப்பு என்றே எண்ணினாள். குமாரும், வீட்டில் இருப்பதற்கு, சுனில் பள்ளியில் எப்படிப் படிக்கிறான் என்பதைத் தெரிந்து கொள்வது நன்றேயென ஆமோதித்தார். அவருக்குப் படிப்பு நன்றாக இருக்க வேண்டும். அது போதும். இவன் படிக்கும் பள்ளியின் சுவர் சற்று குட்டையாக இருந்ததால் தன் அம்மாவை க்ளாஸில் இருந்தபடி பார்க்க முடிந்தது. இந்த வருடம் க்ளாஸ் பின்புறம் அமைய, அவனால் அம்மாவைப் பார்க்க முடியவில்லை. அதனால்தான் பக்கத்தில் இருக்க வற்புறுத்தினான்.

வீட்டில், இவன் ஒரே பையன், கடைக்குட்டி, செல்லப் பிள்ளை. குமார் பூனேயில் தனி நிறுவனம் ஒன்றில் வேலையில் இருந்தபோது சுனிலின் அக்காக்கள் ரேகா, ராகி பிறந்தார்கள். குமார்,1972இல் துபாய் போக நேர்ந்தது. மீனா தன் கணவரைப் பிரிய விருப்பப் படவேயில்லை. அவரும், மீனாவை தன்னோடு வந்தாக வேண்டும் என்றார். 11 வயது ரேகா, 9 வயது ராகி, மதுரையில் பாட்டியின் பராமரிப்பில் விடப்பட்டார்கள்.

துபாய் சென்று,1978இல், மீனா சுனிலைப் பிரசவிக்க மதுரை திரும்பினாள். ஐந்து வருடங்களுக்குப் பிறகே அம்மா-மகள்கள் சந்தித்தார்கள், அந்நியர்கள்போல். ஆறு மாதங்கள் கழித்து, குமாரும் திரும்பினார். மதுரையில் 6 மாதம் வசித்தார்கள். பிறகு, பூனேயில் வீடு வாங்கி 5 பேரும் குடி ஏறினார்கள். 1982யில் டில்லி, மும்பை, குவைட் என்று குமாரின் வேலை அமைந்தது. இவர் இன்ஜினியர்; சீனியர் மேனேஜர், தாராள மனசு, படிப்பு விஷயத்தில் மிகக் கண்டிப்பு. வேலையில் இங்கும் அங்குமாக இருந்ததால் வீடு சம்பந்தப்பட்ட எல்லா முடிவுகளும் மீனாவுடையதே – முழு சுதந்திரம் இருந்தும் ரசிக்கவில்லை. இவற்றை, பாரம், சலிப்பு, எரிச்சல் என்று விவரித்தாள். மீனாவுக்கு முடிவுகள் செய்வது, குடும்பத் தேவைகளை பார்த்து – பூர்த்தி செய்வதே பிடிக்கவில்லை.

இவள், சுதந்திரமாகத் திரிந்தவள். மீனா தன் அம்மாவின் செல்லக் குழந்தை. பி.யூ.சி முடித்து, 19 வயதில் கல்யாணம். இதுவே அம்மாவிடமிருந்து முதல் பிரிவு. அவள் மாமியார் “புக்காமே உன் ஆம்” என்று சொல்லியதால், மீனா அம்மா வீட்டுப் பக்கம் போகவே இல்லை. வேலை செய்யத் தவிப்பாள். அம்மா கூடவே செய்து பழக்கம். மாமியார், பருப்பு கேட்டால், முழிப்பாள், எது எந்தப் பருப்புனு தெரிய வாரங்கள் ஆயின. வெண்ணெய், நெய் காய்ச்சும் படலம் மீனாவுக்கு ஒப்பாது. பல தடவை மீனா இட்லி வாத்து, குக்கருக்கு whistle போட்டதும் உண்டு. குழந்தை பிறந்தவுடன், எதை, எப்போது செய்வது என்று தடுமாறினாள். மாமியார் உதவிக்கு வரமாட்டாள். “நீயே செய், அப்போதுதான் வரும்” என்று இருப்பாள்.

சுனிலின் குழந்தைப் பருவத்தில், குமார் தன் குடும்பத்தை பூனேயில் விட்டுவிட்டு 8 வருடத்திற்கு குவைட் சென்றார். தன் அம்மா வீட்டுக்குப் போகவில்லை என்றாலும், இவர் பக்கத்தில் இருந்தது பக்கபலமே. இந்தப் பிரிவின் துக்கத்தை அவளுக்கு சமாளிக்கத் தெரியவில்லை.

ரேகா, மூத்தவள். சின்ன வயதில் பெற்றோரால் ஆன பிரிவில் யாரையும் நம்பிவிடக் கூடாது என்று தன் வேலைகளைத் தானே செய்து பயின்றாள். பருவம் அடைந்த வயதில் வீட்டில் தம்பிப் பயல் பிறந்தான். “இவன் என் தம்பி” என சொல்லக் கூச்சமாக இருந்தது. பிறந்த குழந்தையின் கூச்சல், தூக்கப் பழக்கம், அவனுக்குச் செய்யும் சிஷ்ருஷையாலேயே பத்தாவதில் மதிப்பெண் குறைந்தது. இவளுக்கும், சுனிலுக்கும் 14 வயது வித்தியாசம் ஒரு உறுத்தலாகவே இருந்தது. இவள், படிப்பில் மிகக் கெட்டி, கை வேலையில் சிறந்தவள், சமைப்பது ருசியாக இருக்கும்; இருந்தும் தன் குறைகளேயே அதிகமாகப் பார்ப்பாள்.

ராகி, வெட்கப்படும் சுபாவம். யாரிடமும், எதையும் சொல்லமாட்டாள். சுனில் அவள் பொருளை எடுப்பான், கிழிப்பான், உடைப்பான். “குழந்தைதானே” என்று விட்டு விடுவார்கள். இவளுக்கு யாரும் ஆறுதல் சொன்னதில்லை. 11 வயது இடைவேளை இருந்தும், அவனைத் தூக்கினதோ, தன்னுடன் கூட்டிக்கொண்டு போனதோ இல்லை. படிப்பில் மட்டும் கவனம் செலுத்தி, இன்ஜினியரிங்கும், விஸ்காமும் படித்தாள். பல பரிசுகள் பெற்றாள்.

அக்காக்களிடமிருந்து சுனில் விலகியே இருந்தவன், அம்மாவிடம் ஒட்டினான். கல்யாணம், மீனாவை அம்மாவிடமிருந்து பிரித்தது, வேலையினால் கணவரைப் பிரிய நேர்ந்தது. தன்னுடன் இருக்கத் தானோ, சுனிலுக்கு சோறு ஊட்டி, குளிப்பாட்டி, உடை அணிவித்து அக்கறை என்று 7-8 வயது வரை, மறைமுகமாக 9-10 வரை செய்தாள். அவன் விளையாட்டு தோழனும் ஆனாள். அவளுடன் தூங்கினான். அவள் எங்குச் சென்றாலும், அவனும் கூடவே போவான். இவளுக்கு இது இதமாகவே இருந்தது.

குமார் பூனே திரும்பினார். வீட்டைப் பார்த்து வியப்பும், கோபமும் சூழ்ந்தது. அவர், சுனில் தன் வேலையைத் தானேசெய்யவும், விலகித் தூங்கவும் சொன்னார். அவனால் முடியவில்லை. மீனாவும் மறுத்தாள். இதனால், வாக்குவாதம் நீண்டது, கூச்சல் குழப்பம் உண்டானது.

ரேகா, ராகி, சுனில் படிக்கும் நேரம் குமார் கேள்வி கேட்பார். பதில் தவறாக இருந்தால், மீனா, சுனில் பக்கத்தில் இருப்பவளைப் பார்த்து “வேறு என்ன வேலை?” என்றும், தொடர்ந்து “முட்டாள், அதான் மேல படிக்கல, முட்டாள்” என்பார். பசங்களும் “அப்படியென்றால் அம்மா மக்கு”, என்று நினைத்தார்கள். சுனில் அவளை “ஏய் மக்கம்மா” எனக் கூப்பிடுவான். மரியாதை வலுவிழந்தது.

இருந்தும், மீனா, சுனில் எதைச் செய்தாலும் சபாஷ் சொல்வாள், முழு பாப்பின்ஸ் பேக்கட் தருவாள். ரேகா, ராகி இவளிடமிருந்து என்றும் பாராட்டு பெற்றதில்லை. ஈடு கட்டுவதுபோல் பள்ளியில் பாராட்டு குவியும். எல்லா ஸப்ஜெக்டிலும் நன்றாகச் செய்ய, ஆசிரியர்கள் அன்பாக அழைத்துப் பேசுவார்கள். வீட்டில் சலிப்பு தட்டி இந்த மூன்று பெண்களும் விலகியே இருந்தார்கள்.

சுனில் எது கேட்டாலும் கிடைத்துவிடும். கேட்டதை அக்காக்கள் கொடுக்காவிட்டால், திட்டுவான், எச்சில் துப்புவான், கடிப்பான். மீனா கொடுக்க வற்புறுத்துவாள். அப்படியும் மறுத்தால், சுனிலிடம் “எப்படியானும், நாம வாங்கிடலாம். அடிச்சி வாங்கி தரேன்”, என்பாள். இதன் பல வடுக்களை அக்காக்கள் அணிந்திருந்தார்கள். சுனில், எது செய்வதற்கு முன்பும் “டேய், பாப்பின்ஸ், ஃபிங்கர் சிப்ஸ் தரேன், பண்ணு.” எனக் கெஞ்சுவாள். பெற்றோர் பிள்ளைக்குத் தரும் லஞ்சம்: ஒரு ஆயுதமே!

ரேகா, 22ல் மேல் படிப்பு முடித்து, கேம்பஸ் ப்ளேஸ்மென்டில் கெளரவமான உத்தியோகம் அமைந்ததும்,கல்யாணம் செய்து விட்டார்கள். தன்னை மறுபடியும் தள்ளி விட்டார்கள் என்றே தோன்றியது. கணவர் மூர்த்தி மீதும், அவர் குடும்பத்தினரிடமும் அன்பயைம், கவனிப்பையும் பொழிந்தாள். இவள் இல்வாழ்வு கனடாவில் அமைந்தது. கல்யாணமான முதல் 6 மாதம் அம்மாவிடம் பேசமறுத்தாள். கடிதங்களுக்குப் பதில் எழுதவில்லை. தள்ளிவிட்டார்கள் என்ற தர்க்கத்தை மூர்த்தி ஏற்றுக் கொள்ள மறுத்தார். அவர் தூண்டுதலில் கடிதப் போக்கு தொடங்கியது. முதலில், குற்றச்சாட்டுகள் குவிந்தது, தொடர்ந்து “ஐயோ, தப்பு, மன்னித்துக்கொள்”, பிறகு கருணை எட்டிப் பார்க்க ஆரம்பித்தது.

இருந்தும், சுனில் மேல் வெறுப்பு வாட்டியது. அம்மா விவரித்தபின், க்ளினிக் போகவேண்டிய சூழ்நிலையை அறிந்து கொண்டாள். முதல் நாளின் நிகழ்வுகளை மீனா விவரித்தாள். அவன் துப்பினான், கத்தினான் ,ஆனால் சுத்தமும்படுத்தி, கேள்விகளுக்கும் பணிவாக பதிலும் சொன்னான் என்று.

மீனாவுக்கு “இப்படியும் செய்ய முடியும்” என்று தோன்ற ஆரம்பித்தது. என்றாலும் கூட சின்ன அச்சம்,எங்கே சுனில் தன்னை விட்டு விலகி, மேடம்மேல்  பாசம் கொள்வானோ என? அக்கறையாக, க்ளினிக் செல்வதற்கு முன், இப்படி இருக்கலாம், அப்படி ஆகலாம் என சுனிலைத் தயாரித்துக் கூட்டிச் சென்றதில் அடம் அதிகமானது. அம்மா-மகனை வெவ்வேறு நாட்கள் பார்க்க முடிவானது.

சுனிலுடன் என்னுடைய பரிமாற்றம், கதைகள், க்ளே மாடலிங், எனக் கலந்ததாக இருந்தது. அம்மா பக்கத்தில் இருந்தாக வேண்டும் என்றான். முதலில் கதவருகில் உட்கார்ந்தாள், பின்னர், கதவு திறந்து பார்த்தவாறு; ஐந்து செஷனில் ஸைக்காட்ரிக் ஸோஷியல் வர்க்கருடன்மட்டும் என ஆனது. மீனா அடம் பிடிப்பதை  சுதாரிப்பதை அணுகும் முறைகளைப் பார்க்கலானது.

குமாருக்கோ, அவர் பங்குக்கு, படிப்பைத் தவிர, சுனி்லுடன் ஆலோசித்து, இருவருமாகச் சேர்ந்து ஏதேனும் செய்ய வேண்டும். இது, டென்னிஸ் விளையாடத் தொடங்கி, சைக்கிளில் டபுள்ஸ், தோட்ட வேலை, கேரம் எனக் கூடிக்கொண்டேபோனது. தன் வயதுள்ளவர்களுடனும் சுனில் விளையாடத் தொடங்கினான்.

இதே சமயத்தில், சகோதரிகள் அவனுடன் க்ளினிக் வர ஆரம்பித்தார்கள், அம்மாவை விட்டுப் பழகவும், இவர்களின் இடையே இடைவெளி குறைப்பதற்காகவும். அம்மா தன் பக்கம் இல்லாமல் பள்ளியில் இருக்க முடியும் என்ற ஆலோசனை தொடங்க, மீனாவும் நானும் பள்ளிக்குச் சென்று விவரித்தோம்.

பள்ளியில், மிகக் கனிவுடன் சுனிலை வரவழைத்து, தகவலைப் புரிந்து, ஒத்துழைத்தார்கள். முதல் நாள் அவன் தட்டுத்தடுமாறி, முழித்து, கை பின்னி நின்றான். இப்படி ஆகக் கூடும் என்றே முன்னாலேயே அவன் க்ளாஸில் பொதுவாக, கனிவு-பதட்டம், பயம்- ஆதரவு ஜோடிகளைப் பற்றிய வர்க்க்ஷாப் நடத்தினேன். அதன் பிரதிபலிப்பு – சுனில் முழித்தபோது நான்-நீ என அவனுக்கு ஆதரவு குவிந்தது. தினம், முன்றைய தினத்தை விட, அம்மாவின்றி பள்ளியில் இருக்கும் நேரம் கூடியது. பள்ளி பழக ஆரம்பித்தான்; தயக்கமும், தைரியமும் கலந்து இருந்தது. மீனா சுனிலைப் பிரிந்து தத்தளித்தாள். அவளுக்குப் பிடித்த பூத்தையல் கை வேலையானது, கவலை கவ்வாமல் காத்தது.

வெவ்வேறு பரிமாணங்கள் அமைந்ததால், தயங்கி-தயங்கி பாசம் காட்டி, ஒருத்தருக்கு ஒருத்தர் உதவியானார்கள். பெற்றோருக்குள் கருத்து வேறுபாடு எழுந்தால், கதவை மூடிக் கொண்டோ, பிள்ளைகள் இல்லாத இடத்திலோ தங்கள் தர்க்கத்தை வைத்துக் கொண்டார்கள். சுனில்-ரேகா-ராகி பரிச்சயம், அம்மா-பெண்களின் நெருக்கம், மாப்பிள்ளை மூர்த்தி வரப்பிரசாதமானது இன்னொரு கதையே!

பாதுகாப்பின்மையின் தோற்றங்கள்

முடியவே முடியாது என்போம், சஞ்சலத்தில்!

கூடவே கூடாது என்போம், சந்தேகத்தில்!

என்னுடையது, எனக்கு மட்டும் என எண்ணுவோம்!

பாரபட்சம் காட்டுவோம், பகிர்ந்து கொள்ளவே மாட்டோம்!

பிடிவாதம், கோபம், நம் பாதுகாப்பின்மையின்

நிலையற்ற நிலையின் “வார்த்தைகள்”!