மீண்டும் அதிக பெரும்பான்மையுடன் வெற்றி பெற்று இந்தியாவை உலக அரங்கில் உயர்த்துவதற்காக வந்துள்ள பாரதப் பிரதமர் மோடி அவர்களையும் அவரது அமைப்பான பாரதிய ஜனதா கட்சியையும் போற்றி வணங்கி வரவேற்கிறோம்!

இந்த சாக்லேட் கிருஷ்ணா இன்று நம்மிடம் இல்லை !

இதை வரைந்தவர் இன்று இல்லை !

மேடை நாடகங்களிலும்  திரைப்படங்களிலும் சின்னத்திரையிலும் விரசமில்லாத நகைச்சுவையை அள்ளி வழங்கிய

நகைச்சுவை மேதை இன்று இல்லை.

ஆயிரக்கணக்கான வெண்பாக்களைப் பாடிய கிரேஸி மோகனும் இன்று இல்லை.

புகழ் மாலை ஈட்டிய  இவருக்கு அஞ்சலி மாலை சூட்டப்பட்டுவிட்டது.

அவர் பிரிவால் வாடும் நகைச்சுவைக் குடும்பங்கள் அனைத்திற்கும் குவிகத்தின் அஞ்சலி !

‘

வாழ்வில் வளமும் அவாளால்  வருமே

தனிமை மறைந்திடுமே

பெற்றோர் வருந்தும் சீதனம் வேண்டாம்

பெண்ணே சீதனமாம்

கற்றோர் வாழும் உலகமிது

காலத்தை உணர்ந்திடுவோம்  

இந்தப் பின்னணியில் நான், என் அலுவலகம், கொஞ்சம் நூலகம் என்று நாட்கள் நகர்ந்துகொண்டு இருந்தன, ஒருமுறை தீபாவளி பண்டிகைக்கு சென்னை வரச் சொன்னார்கள். பெரும் அளவில் விடுப்பு எடுத்ததில்லை என்பதால் விடுப்பு சேர்ந்துகொண்டே வந்தது. எடுக்காத விடுப்பு நாளடைவில் காலாவதி ஆகிவிடும் என்று அலுவலகத்தில் சொன்னார்கள்.

இருபது நாள்  விடுப்பில்  சென்னை சென்றேன். ஒருமாத விடுப்பை காசாக்கிக் கொண்டேன். விடுப்பு மற்றும் பயணத் திட்டத்தில் அப்பா அம்மா இருவரையும் கர்நாடக மாநிலத்தில் இருந்த இரண்டு மூன்று கோயில்களுக்கு அழைத்துப் போனேன்.    எங்கு போவது  போன்ற முடிவெல்லாம் அப்பாதான். அந்த ஸ்தலங்களுக்குப் போகவேண்டும் என்பது அவரது நெடுநாளைய ஆசை என்று பிறகுதான் தெரிந்துகொண்டேன். 

பயணத்தின்போது எனக்குப் பெண் பார்க்கலாமா என்று அம்மா கேட்டாள். எனக்கு அந்தச் சமயத்தில் யோசனை ஒன்றும் இல்லை. பெரும்பாலும் அந்தச் சமயத்தில் இப்போது  என்ன அவசரம் என்று மகன் பதிலைக்க வேண்டுமாம். நான் எனது வழக்கமான வெற்றுப் பார்வையைத் தான் பதிலாக அளித்தேன் என்று நினைவு.

தங்கைக்கு மணமாகி வேற்றூர் போனாள். அண்ணனுக்கு மணமாகி  அண்ணி வந்தாள்.  மிக இயல்பாக இரு பெண்களும் புதிய குடும்பத்தில் ஒன்றிப் போனார்கள். திருமண காலத்தில்  அண்ணனும் மாப்பிள்ளையும் முன்னேறத் தயாராக இருந்த இளைஞர்கள். எளிதாக குடும்பப் பொறுப்பை ஏற்றுக் கொண்டார்கள். என் மீது எனக்கே நம்பிக்கை இல்லை. ஓரிரு முறை அம்மா என் திருமண விஷயத்தை பேச்சில் கொண்டு வந்தாலும் ஒரு முன்னேற்றமும் இன்றி இருபதுநாள் விடுப்பு முடிந்து வேலைக்குத் திரும்பிவிட்டேன்.

ஓருநாள் வழக்கம்போல அலுவலகத்தில் வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்தபோது, சக ஊழியர் ஒருவர் என்னைத் தேநீர் அருந்த உடன் வரமுடியுமா என்று கேட்டார். பொதுவாக அப்படி யாரும் என்னைச் சேர்த்துக்கொள்ள மாட்டார்கள். நானும் போனேன். போகும்போது இன்னொருவரும் சேர்ந்து கொண்டார். தன் ஊரைச் சேர்ந்தவர்  என்று தேநீருக்கு அழைத்த நண்பர் சொன்னார்.

உணவகத்தில் ஒரு மேஜையில் சென்று அமர்ந்தோம். சமூசாவும் தேநீரும் ஆர்டர் கொடுத்தார், அந்த மூன்றாமவர். நான் இந்த ஊரில் தனியாகத்தான் தங்கிவருகிறேன் என்று  அலுவலக நண்பர் அந்த மூன்றாமவரிடம் சொன்னார். அப்படியே எனக்கு எந்த ஊர், குடும்பத்தில் யார் யார் இருக்கிறார்கள் என்றெல்லாம் பேச்சு வந்தது. நான் பேசவே இல்லை. அலுவலக நண்பர் ஒரு தகவலைச் சொல்லிவிட்டு சரிதானே என்பதுபோல் என்னைப் பார்ப்பார்.  எனக்குத் தலையை அசைப்பதைத் தவிர வேறு வேலை இல்லை. என் தம்பி வேலைபார்க்கும் நிறுவனத்தின் பெயரை தவறாகச் சொல்லிவிட்டார். நான் திருத்தினேன்.

“பரவாயில்லையே .. உங்கள் நண்பர் பேசிவிட்டாரே!” என்று அந்த மூன்றாமவர் நண்பரிடம்  முணுமுணுத்தது எனக்கும் கேட்டது. இந்த நிகழ்வை நான் மறந்தே போயிருந்தேன். 

ஒருநாள் பேச்சுவாக்கில் தன் மகளுக்காக மாப்பிள்ளை தேடி வந்தவர் அந்த மூன்றாமவர் என்ற விஷயம் தெரியவந்தது. ஐந்து நிமிடங்களிலேயே புரிந்துகொண்டு நல்லவேளையாக என்னை விட்டுவிட்டார் அந்த புத்திசாலி.

எங்கள் சமூகத்தில் அந்தச் சமயத்தில் மாப்பிள்ளை கிடைப்பது எளிதல்ல என்று சொல்வார்கள். காதில் விழுந்த இளைஞனைப் பற்றி விசாரிப்பது, சரியென்று பட்டால் மேற்கொண்டு குடும்பத்தாரைத் தொடர்புகொள்வது என்பது வழக்கமே. என்னைப் பற்றிய செய்தியை நான் வேலைபார்த்த அந்த ஊரில் ஒரு திருமணத் தரகர் மற்றவர்களுக்குச் சொல்லி வந்தார் என்று தெரிந்தது.

அதனால்  யாரேனும் என்னைப்பற்றி விசாரிக்க வருவது அடிக்கடி நேர்ந்தது. நான் உஷாராகிவிட்டேன். நான் அவற்றைத் தவிர்க்க முயல்வது வெளிப்படையாகத் தெரியும்படி நடந்துகொள்வேன். பிறந்து, வளர்ந்து, படித்து, வேலைக்குப் போய், திருமணம் செய்துகொண்டு, பிள்ளைகள் பெற்று…  பிறகு பிள்ளைகள் வளர்ந்து படித்து … என்கிற தொடர்தானே  வாழ்க்கை.   ஆனால் திருமணத்தைத் தள்ளிப்போட நான் விரும்பியது ஏன் என்று இப்போது விளங்கவில்லை.

என் வயதையொத்த அலுவலக நண்பர்கள் ஒருவர் ஒருவராக தீர்மானம் புரிந்துகொண்டார்கள். நாட்கள் செல்லச் செல்ல ‘எப்போது நீங்க  சாப்பாடு போடப்போகிறீர்கள்’ என்று கேட்கத் தொடங்கிவிட்டார்கள்.  திருமணத்தைப் பற்றி தீர்மானமான எண்ணம் எதுவும் எனக்கில்லை.  

பொதுவாக அப்போதெல்லாம் வெளியூரிலிருந்து  தொலைபேசியில், அவசரச் செய்தி இருந்தால் தவிர, அழைக்க மாட்டார்கள். செலவு அதிகம்.  ஒலியின் தரமும் அவ்வளவு உயர்வாக இருக்காது. சத்தமாகப் பேசவேண்டும். பேசுவது யார் எது சம்பந்தமாக பேசுகிறார்கள்  என்று புரிவதற்குள்  பெண்மணி குறுக்கிட்டு மூன்று நிமிடம் முடியப் போகிறது என்று சொல்வார்.

ஒரு வெள்ளிக்கிழமை அப்பா தொலைபேசியில் அழைத்தார். நான் வேலைபார்க்கும் ஊரிலிருந்து அறுபது கிலோமீட்டர் தொலைவில் இருந்த ஊருக்கு அப்பாவும் அம்மாவும்  ஞாயிறன்று  வரவிருப்பதாகத் தகவல். அங்கே எனது உறவினர் ஒருவர் வீட்டில் தங்கவிருப்பதாகச்  சொன்னார். என்னைக் கட்டாயம் ஞாயிறு காலை பத்துமணிக்குள் அங்கு வந்து சந்திக்கவேண்டும் என்றும் சொன்னார். அந்தத் திடீர் விஜயம் எதற்காக  என்று சொல்ல மறந்துவிட்டார் போலிருக்கிறது. ஆனால் தவறாமல் முகச் சவரம் செய்துகொண்டு வா என்று சொல்லியிருந்தார்.

நல்ல பிள்ளையாக நானும் சென்றேன். என் தம்பியும் கூட வந்திருந்தான். எனக்குச் சம்பந்தம் பேச ஒருவர் அங்கு வருவதாகத் தெரிந்தது. இரு தரப்பினரையும் நன்கு தெரிந்தவர்  அந்த உறவினர். பெண் வீட்டார்கள் அந்த ஊரில் தான் இருக்கிறார்கள்.

பெண்வீட்டார் வந்தார்கள். ஏதேதோ பொதுவாகப் பேச்சு நடந்துகொண்டிருந்தது. நான் எனக்குச் சம்பந்தமில்லாத விஷயம் போல் மௌனமாக இருந்தேன். பெண்ணின் புகைப்படம் ஒன்று கொண்டு வந்திருந்தார்கள். அப்பா, அம்மா இருவரும் பார்த்துவிட்டு என்னிடம் கொடுத்தார்கள். நான் ஒரு நொடி  பார்த்துவிட்டுத் திரும்பக் கொடுத்துவிட்டேன்.

 அப்போது தம்பி என்னைத் தனியாக அழைத்தான். திருமணம் செய்து கொள்ளத் தயங்குவது ஏன் என்று கேட்டான். அவன் ஒரு பெண்ணை விரும்புவதாகவும் என் திருமணத்திற்குப் பிறகு இரு வீட்டார் சம்மதத்துடன் மணம் புரிந்துகொள்ள   இருவரும் காத்திருப்பதாகவும் சொன்னான்.

நந்தி விலகக் காத்திருக்கிறார்கள். நந்தியும் விலகிவிடத் தீர்மானித்தது. எனது  திருமணப் பேச்சு அடிபடத் தொடங்கிய சமயத்தில் ஒரு தினசரியின் வார இதழில் வந்த  ஒரு கதையில் இருந்த கருத்து எனக்கு அற்புதமகப் பட்டது. அந்தப் பக்கத்தைக் கிழித்து வைத்துகொண்டேன்.  ஒரு வாலிபன் தனது திருமணத்திற்குச் சில நிபந்தனைகளைச்  சொல்வான்.

தற்செயலாக அந்த காகிதம் என் கைப்பையில் இருந்தது. அதைத் தம்பியிடம் கொடுத்துவிட்டேன்.

1)         அந்தப்  பெண்ணுக்கு ஆட்சேபம் இல்லையென்றால் எனக்கும் சம்மதம்.

2)         எக்காரணம் கொண்டும் ஒரு குடும்பம் தொடங்க அத்தியாவசிய பொருட்கள் தவிர எந்தச் சீதனமும் வாங்கக் கூடாது. மாப்பிள்ளை வீட்டாருக்கு  உடைகள் வாங்குவது போன்று எந்த அதிகப்படி செலவும் கூடாது.

3)         குடும்ப பழக்க வழக்கம் எப்படியானாலும்  திருமணச் செலவு முழுவதும் என்னுடையதுதான்.

வேலைக்குச் சேர்ந்து பல ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டிருந்தன. தங்கையின் திருமணச் செலவு தவிர பெரிய செலவு ஏதும் செய்யவில்லை. சொந்தச் செலவுகளும் குறைவுதான். வங்கிக் கணக்கில் கணிசமான தொகை இருந்தது. திருமணத்தின் முழுச் செலவையும் ஏற்றுக்கொள்ளப் பெரிய சிரமம் ஏதும் இல்லை.

தம்பி அப்பாவிடம் விவரம் தெரிவித்தான். பெண்வீட்டார் தன் பெண்ணைக் கலந்துகொண்டு குடும்பத்தில் பெரியவர்கள் இருவரிடம் அனுமதியும் வாங்கிக் கொண்டு மேற்கொண்டு தொடரலாம் என்று சொன்னார்கள். அப்பா, அம்மா, தம்பி மூவரும் சென்னை திரும்ப, நான் ஊருக்கு வந்துவிட்டேன்.

இரண்டு மூன்று மாதங்கள் எந்தத் தகவலும் இல்லை. சரி, இதுவும் கழண்டு கொண்டுவிட்டது என்ற முடிவிற்கு நானும் வந்திருந்தேன். திடீரென்று ஒருநாள் காலை பெண்ணைப் பெற்றவர் நான் குடியிருந்த வீட்டிற்கே வந்துவிட்டார். அதைவிட பெரிய ஆச்சரியம் அந்தப் பெண்ணும் வந்திருந்தாள்.

அந்த காலகட்டத்தில் இது நடப்பதற்கு சாத்தியமே இல்லை. அந்தப் பெண் என்னிடம் ஒரே ஒரு கேள்விதான் கேட்டாள். “உங்கள் நிபந்தனைகளில் நீங்கள் உறுதியாக இருக்கிறீர்களா?”

மிகச் சுலபமாக பதிலளிக்கக்கூடிய கேள்விதானே! வாயைத் திறக்க வேண்டாமே! ஆமென்று தலையை அசைத்தேன். அவள் தன் தந்தையைப் பார்த்தாள். அவர் என் இருகரங்ககளையும் சேர்த்துப் பிடித்துக்கொண்டு “ரொம்ப சந்தோஷம். வருகிறேன் மாப்பிள்ளை.” என்று சொல்லிவிட்டுக் கிளம்பிவிட்டார். என் வருங்கால மனைவியை ஓரிரு நிமிடங்கள் பார்த்தது அன்றுதான்.

ஒரு கேள்வி, ஒரு பதில், ஒரு கைகுலுக்கல் – இதற்காக இரண்டு  மணிநேரம்  பயணம் செய்து வந்திருந்தார்கள். ஆனால் மூவருக்கும் தெளிவும் தைரியமும் ஏற்பட்டது என்னவோ உண்மை.

ஒரு மாதத்திற்குள் திருமணம் எங்கள் ஊரில் நடந்தது. குலதெய்வம் கோவிலுக்குச் சென்றுவிட்டு வேலைபார்க்கும் ஊருக்கு வந்துவிட்டேன். – மன்னிக்கவும் வந்துவிட்டோம் என்று சொல்லவேண்டுமல்லவா?

அதற்குள் மனைவியின் அண்ணன், அவர் மனைவி இருவரும் என் வீட்டிற்கு வந்து பொருட்களை எல்லாம் வைத்து குடும்பம் நடத்தத் தயாராக வைத்திருந்தார்கள். எனது நிபந்தனையின்படி தவிர்க்கமுடியாத பொருட்களையே வாங்கியிருந்தார்கள்.  அன்று மதியத்திற்கு இரு பெண்களுமாகச் சேர்ந்து விருந்து சாப்பாடு தயாரித்தார்கள். அன்று மாலையே அண்ணனும் அண்ணியும் விடை பெற்றுக்கொண்டார்கள்.

அப்போதெல்லாம் வெளிநாட்டில்   வேலை செய்பவர்கள் என்றால்  சிங்கப்பூர் அல்லது மலேசியா தான் செல்வார்கள். வளைகுடா நாடுகளுக்கு வேலை பார்க்கப் போவது கேரளத்தில் மட்டுமே அதிகம். அப்படி சிங்கப்பூரில் இருந்து வருபவர்கள் டூ இன் ஒன் என்று சொல்லப்படும் வானொலி மற்றும் காஸெட் இயக்கும் கருவி கொண்டுவந்து விற்பார்கள். இலங்கை வானொலி மிகப் பிரபலம்.

அவர்கள் வைத்திருந்த  பொருட்களில் அந்த டூ இன் ஒன் ஒன்றும் இருந்தது. ஒரு கேள்விக்குறியுடன் மனைவியைப் பார்த்தேன். அவள் புன்சிரிப்போடு காஸெட்டை சுழல விட்டாள்.

இலங்கைப் பாடகர் அமுதன் அண்ணாமலையின் குரலில் மேலே சொன்ன அந்த வார்த்தைகள் ஒலித்தன.

சொல்ல மறந்து போனேனே சீதாராமனின் புதல்வியான தனம்,  அதாவது சீ தனம் எனக்கு மனைவியாக வாய்த்தது தற்செயல்தானே?

(திருமணத்தில் வந்து சுப முடிவாக முடித்துவிட்டேன். சுபம் என்று போட்டுவிடலாம். இனி மற்றவை அடுத்த பாகத்தில்தான் அதுவும் ஒரு இடைவெளிக்குப் பிறகுதான்)

வயதும் நினைவிலில்லை

காரணமும் நினைவிலில்லை

அன்றொரு நாளில்

அப்பாவிடம் அடிவாங்கி

கால் சட்டை நனைத்தது

மூன்றாம் வகுப்பு ஆசிரியருக்குப் பயந்து

இரண்டாம் வகுப்பிலேயே

இரண்டாண்டுகள் இருக்க நினைத்தது

ஊர்ப்புற நூலகத்தில்

சிறுவர் மலர் புத்தகத்தைத்

தெரியாமல் திருடியது

துவக்கப் பள்ளி நாட்களிலே

தோழி அவள் விரல்கள்

என் உள்ளங்கை வருடியது

தும்பி பிடித்து நூலில் கட்டி

கல்தூக்க வைத்து மகிழ்ந்து சிரித்தது

வாலறுந்து அது இறந்து போக

தனியாய்ச் சென்று தேம்பி அழுதது

கடவுளுக்கு நீர் தர மறுத்ததாய்

ஓணான் மீது குற்றம் சாட்டி

அதற்கு தூக்கு தண்டனை

நிறைவேற்றிய சிறுவர் கூட்டத்தில்

நானும் இருந்தது

பள்ளி முடிந்து வீட்டிற்கு

வேகமாய் ஓடும்போது

சுவரில் மோதி முன்பற்கள்

உடைந்து விழுந்தது

ஆடை அவிழ்ப்பு நாடகமொன்றை

அறியாமல் நான் காணநேர்ந்தது

அறியாத வயதில் எனக்கு

அவள் மேல் காதல் வந்தது

அம்மன் கோவில் திருவிழாவில்

அவளை முதலாய்த் தாவணியில் ரசித்தது

அன்றொரு நாளில் அவசரமாய்

அவளிடம் ஒருமுறை முத்தம் ருசித்தது

இப்படியாய் இன்னும்

எத்தனையோ நிகழ்வுகள்

இன்றுவரை என் தினசரிக் குறிப்பேட்டில்

எழுதப்படாத குறிப்புகளாக… ….

காதல்புரி விண்மீன்கள் கதைகள் பேசிக்
கண்ணடித்துக் கண்ணடித்துக் களிக்கும் வேளை,
பாதிநிலா, மீதிநிலா தன்னைத் தேடிப்
பால்போன்ற ஒளிவீசித் தவிக்கும் வேளை,
மோதுகுளிர் வாடையிலே துளிர்க்கும் வேளை,
முல்லைமணம் தொல்லைமிக வளர்க்கும் வேளை,
காதளவு நீண்டவிழிப் பெண்ணே, உன்னைக்
காணாமல் துடிக்கின்றேன், உடனே வாராய்!

நீரோடும் ஆற்றுவெள்ளம் நித்தி லம்போல்
நிலவொளியில் பளபளத்துச் சிரிக்கும் வேளை,
தேரோடும் நெடுவீதி அமைதி காக்கத்
தென்னையெலாம் குளிர்நடுங்கிச் சிலிர்க்கும் வேளை,
ஊராரும், களைத்திருக்கும் உறவும், நட்பும்
உறக்கத்தில் திளைத்திருக்கும் இரவு வேளை,
காரோடும் முகில்கூந்தல் பெண்ணே, உன்னைக்
காணாமல் துடிக்கின்றேன், உடனே வாராய்!

பனி விழும் மலர் வனம் – ரம்மியமான பாடல் வரிகள் மற்றும் இசை

படம் : நினைவெல்லாம் நித்யா  

இயக்குனர் : ஸ்ரீதர் 

பாடல் : வைரமுத்து 

இசை: இளையராஜா 

பாடியவர்: எஸ் பி பாலசுப்ரமணியன் 

அம்மா கை உணவு (16)

நம் வீடுகளில் அன்றாடமோ அல்லது விசேஷ நாட்களிலோ தயாரிக்கும் உணவு வகைகளை வரிசைப்படுத்தி அவற்றின் மகிமைகளை வியந்து எளிய தமிழில் பாடப்படும் கவிதைப் பாடல்கள் இவை. இது ஒரு அறுசுவைத் தொடர். ஒவ்வொரு மாதமும் ஒரு கவிதைப் பாடலை வாசகர்களுக்கு வழங்கி மகிழ்கிறேன்.

1. கொழுக்கட்டை மஹாத்மியம் – மார்ச் 2018 .
2. இட்லி மகிமை – ஏப்ரல் 2018
3. தோசை ஒரு தொடர்கதை – மே 2018
4. அடைந்திடு சீசேம் – ஜூன் 2018
5. ரசமாயம் – ஜூலை 2018
6. போளி புராணம் – ஆகஸ்ட் 2018
7. அன்னை கைமணக் குறள்கள் – செப்டம்பர் 2௦18
8. கலந்த சாதக் கவிதை – அக்டோபர் 2018
9. கூட்டுக்களி கொண்டாட்டம் – நவம்பர் 2018
10. சேவை செய்வோம் – டிசம்பர் 2018
11. பஜ்ஜி பஜனை – ஜனவரி 2019
12. பருப்புசிலி பாசுரம் – பிப்ரவரி 2019
13. வெண்பொங்கல் வேண்டுதல் – மார்ச் 2019
14. பாயசப் பாமாலை – ஏப்ரல் 2019
15. ஊறுகாய் உற்சாகம் – மே 2019

16. பூரி ப்ரேயர் !

அதி காலைப் பொழுதினிலே அடிவயிறு பேசும் –
அன்றைக்கு எது வேண்டும் என்றழகாய் சொல்லும் !
அம்மா என்ற தெய்வம் எந்தன் முகம் பார்ப்பாள் –
இன்று என்ன தேவை என்று சொல்லாமலே செய்வாள் !

ஒரு சில பொழுதுகள் அமைதியாக விடியும் –
இட்டிலியும் சட்டினியும் போதும் என்று தோன்றும் !
வேறு சில நாட்களிலே நா நமநமவென நீளும் –
முறுகலான தோசை இரண்டு தின்றால்தான் தீரும் !

பூரிக்கென்றே சில நாட்கள் பூரித்தே நிற்கும் ;
புருபுருவென உடலெல்லாம் புதிய நாதம் கேட்கும் !
பரபரவென பூரியினை உடலும் மனமும் தேடும் ;
கேட்டது கிடைத்தால்தான் ஆசைத்தீயும் அடங்கும் !

உருளை இரண்டு போதும் அவை உறுபசியைப் போக்கும் ;
அம்மா கையை வைத்தால் அதில் மணமும் ருசியும் சேரும் !
வெங்காயம் இல்லாமலே விறுவிறுவென்று இருக்கும் ;
இருந்து விட்டால் சேர்த்திடலாம் – ருசியும் மணமும் கூடும் !

மசால் மசால் என்று சுவைகள் பல இருந்திடினும் –
அம்மா செய்யும் மசாலா தான் பூரி கேட்டு வாங்கும் !
அப்பப்பா என்ன சுவை – நான் என்னவென்று சொல்வேன் !
ஒன்றிரெண்டு, மூன்று பூரி கணக்கில்லாமல் தின்பேன் !

கரகரவென பூரியென்றால் சிறு வயதில் பிடிக்கும் !
மெத்தென்ற பூரி சிலர் நாவில் மெல்லக் கரையும் !
பார்த்தாலே பூரிக்கும் எந்தன் மனம் என்றும் –
புசுபுசுவென பூரி பொங்க மனமும் கூட பொங்கும் !

எனக்குப் பிடித்த பூரி எந்தன் அம்மாவுக்கும் பிடிக்கும் –
என்றைக்கும் அவள் வளர்ந்த சிறு பிள்ளை போல் தான் !
என்ன வேண்டும் என்றாலே பூரி என்று சொல்வாள் –
ரசித்து ருசித்து உண்பாள் ; ஆஹா என்றே சொல்வாள் !

பூரி பூரி பூரி இன்று பூரி எனக்கு வேண்டும் !
எண்ணெய்ச் சட்டி ஏற்று – அதில் இரண்டு பூரி போடு !
மசாலா வாசம் வந்து என் மூக்கைத் துளைக்க வேண்டும் !
மூக்குப் பிடிக்க உண்டு எந்தன் மூளை மறக்க வேண்டும் !

***********************************************

ஜி.பி. சதுர்புஜன்
E Mail: kvprgirija@gmail.com
Ph: 98400 96329

அம்மம்மா என்னென்பேன் திவ்யாவி னழகுதனை
அந்நங்கை யுடலுருவை யெங்கனமே எடுத்துரைப்பேன்!
கன்னங்கரு பாம்புகளோ சிரத்திலுள்ள கருங்கூந்தல்
கன்னமென்ன தித்திக்கும் மாம்பழக் கதுப்புகளோ?
கண்ணென்ன கருமீனோ இதழென்ன செம்மலரோ
திலகமிட்ட நெற்றிதனைத் தொட்டிடவே தோன்றாதோ?
செம்பவளம் திறந்திட்டால் குயிலினொலி வாராதோ
செவ்வடி யெடுத்திட்டால் அன்னத்தைப் பழிக்காதோ?
முன்னழகு காளையரின் நெஞ்சத்தை வாராதோ
பின்னழகு பார்க்கையிலே பாடிடவும் தோன்றாதோ?
பல்வரிசை கடலோடிக் கண்டெடுத்த முத்துகளோ?
பளிங்கொத்த மேனியது மயிலழகைத் தாராதோ?
இடையென்ன கொடியோ உளமென்ன கடலோ
இயற்கையெழில் கூடிடவா அணிகலன்கள் பூட்டியது?

எழுபதாண்டு நிறைவான முதியவராம் குருசாமி
எத்தகைய குறையுமின்றி காத்துவந்த நங்கையவள்
தந்தைதாய் சுற்றமின்றி தவித்துநின்ற வேளையிலே
தந்தையாய் நிறைந்திருந்து போற்றிய நங்கையவள்
குழந்தைப் பருவம்முதல் சோறூட்டித் தாலாட்டி
இருபது வருடங்களாய் வளர்த்துவந்த பொக்கிஷமே
பங்கயமும் பருதியும் மலரும் மணமும்போல்
பிரியாது அவளோடு இருந்தவர் கண்ணன்றோ?
எழுபதாண்டுக் கிழவரவர் வாலிபருள முணராரோ
எவ்விடத்து சென்றாலும் திவ்யாவொடு செல்கின்றார்
வைத்தவிழி வாங்காது நோக்குமந்த வாலிபர்கள்
வஞ்சக விழிகளுமே யவள்மீது பாயாதோ
பொருட்டில்லை பலவயது கடந்திட்ட கிழவருக்கு
பயமின்றி யவளுடனே தன்வழியே செல்கின்றார்!

தண்ணிய மலரவளைக் கண்ணுற்ற சுந்தரமும்
தன்னுள்ளம் பறிகொடுத்துப் பார்த்ததிலே வியப்பேன்ன!
இன்பக் கனவுகளில் கண்டுவந்த கன்னியவளை
தன்னுடமை யாக்கிடவே விழைந்ததிலே வியப்பென்ன!
எத்துணையும் கேட்டாலும் கொடுத்திடவே மனங்கொண்டு
எழுபதாண்டுக் கிழவரையும் துணிவுடனே அணுகுகிறான்
‘ஐயன்மீர்.. ஐயன்மீர் அப்பெண்ணி னழகேயழகு
ஐயன்மீர்.. அவள்கரத்தை யென்கரத்தில் சேர்த்துவிடும்
எத்துணைச் செல்வங்கள் கேட்டாலும் கொடுத்திடுவேன்’
எழுபதாண்டுக் கிழவருமே சிரிப்புடனே கூறுகிறார்:

‘தம்பீநீ சொல்வதைச் சிந்தித்துப் பார்த்தாயா
தங்கம்நிகர் மங்கையவள் இக்கிழவனின் பொக்கிஷம்
இருபதாண்டு போற்றிக்காத்த எனதன்பு சாகரம்
இகமதனில் இருக்கின்ற செல்வங்கள் அளித்தாலும்
நிகராமோ திவ்யாதன் செவ்வடி தூசிற்கே’
நயமுடனே சொன்னவக் கிழவருடைச் சொற்களையே
செவியுற்ற சுந்தரத்திற்கு கோபமே வரவில்லை
செவ்வியதாய் வளர்த்திட்ட பிரிக்கவொணா பெரும்பாசம்
கிழவரையு மிவ்வாறு பேசிடவே செய்ததுவே!
நயமுடனே தன்கட்சி யவரிடமே வாதிட்டு
அடைந்திடுவோம் தங்கம்நிகர் மங்கையவள் திவ்யாவை

அசையாத நம்பிக்கை மனதிலே யெழுந்திடவே
கிழவருடன் பேசுகிறான் காளையவன் சுந்தரமும்
‘கற்றறிந்த முதியோரே யனுபவத்தில் பெரியவரே
புரிந்தது தங்களுடை மேல்நின்ற பாசங்கள்
பரிவுடனே என்வார்த்தை சிலகணங்கள் கேட்பீரே
இன்றிலையேல் மற்றோர்நாள் வேறொருவன் கரங்களிலே
இந்நங்கை கரங்களையே சேர்த்தெடுத் தளிப்பீரே
எப்போது மித்தைய லும்மோடு இருந்திடவும்
எஞ்ஞான்றும் பிரியாது இருந்திடவே யியன்றிடுமோ?
உம்மிறுதிக் காலத்தில் கண்டொருவன் கரங்களிலே
உயிரான மங்கைதனை யொப்படைத்தல் முறையாமோ?
ஒப்புவித்த மனிதனுமே திவ்யாவைக் காப்பானோ?
அவ்வைய மும்முயிரை நிம்மதியாய் விட்டிடுமோ
ஆசையுற்ற மனிதனுமே நானாக இருக்கின்றேன்
அஞ்சாது என்கையில் தந்திடுமே திவ்யாவை
இடரின்றி யாளமர்த்தி திவ்யாவைக் காத்திடுவேன்
இக்கண்ணி னிமையேபோல் நானவளைக் காத்திடுவேன்
வேண்டியன செய்வித்து இதமுடனே பார்த்திடுவேன்
தயங்காது என்கையில் ஒப்படைக்கும்’ என்றானே

காளையவன் வார்த்தைகளும் கிழவரது சிந்தனையை
கனிவோடு எழுப்பியது சிந்தித்தார் கிழவருமே
‘எழிலுக்கே யெழிலினது மேன்மைகள் புரிந்துவிடும்
எழிற்கன்னி திவ்யாவை யவனுக்கே தந்துவிட்டால்
கலங்காது காத்திடுவான் வேண்டியன செய்திடுவான்
காளையவன் பார்வைக்கு அழகாக இருக்கின்றான்
தளுக்கான வுடையுடனே ஆண்மையு மொருசேர
தன்னிகர் நானேயென யரும்புமீசை தலைகாட்ட
அழகிய முகத்துடனே யெழில்சோர நிற்கின்றான்
அழகிய திவ்யாவை வைத்திடத் தகுந்தவனே
பரந்தவுளம் கொண்டவனாய் காட்சிவேறு தருகின்றான்
இக்கட்டை வீழுங்கால் கண்டவனுக் களிப்பதினும்
ஆண்மைமிகு இவனுக்கே திவ்யாவைத் தந்திடுவோம்
ஆணழக னிவனைப்போல் மற்றொருவன் காண்பதரிது’

என்றெல்லா மெண்ணிய கிழவரும் பேசுகிறார்
‘என்னுயிரை யுன்கையில் தந்திடவே முடிவெடுத்தேன்
கலங்காது காப்பதுவே காளையுன் பொறுப்பேயென’
கூறிநின்ற கிழவரது கண்களும் குளமாக
‘கலங்கேல் ஐயன்மீர் கலக்கம் கொள்ளற்க
கருணையொடு யானளிக்கும் பத்தாயிரம் ரூபாயை
அன்புப் பரிசேபோல் ஏற்றுக் கொளவேண்டும்
அந்திமச் சின்னாளை யமைதியாய்க் கழித்திடவே
உம்முயிர் திவ்யாவை மாதத்திற் கொருதடவை
உடனழைத்து வந்திடுவேன் உம்மையே கண்டிடுவேன்
கலக்கம் கொளாதீ’ ரென்றானே சுந்தரமும்

கலங்கிய கண்களொடு திவ்யாவை யருகழைத்து
‘கண்ணேயென் திவ்யாவே யுன்னைநா னித்தம்பியிடம்
கலங்காது தந்திடவே யோசித்து முடிவெடுத்தேன்
அஞ்சாது வுன்னெண்ணம் கூறிடுநீ’ யென்றாரே
அந்நங்கை யாதொன்றும் பேசாது நின்றாளே

கடைக்கண் பார்வையினால் சுந்தரத்தைத் துளைத்தாளே
கட்டழகு சுந்தரத்தை முறுவலினால் வதைத்தாளே
கன்னியின் மனந்தனையே தப்பாது நோக்கியபின்
கட்டழகி யவள்கரத்தை யவனிடமே தந்துவிட்டு
நீர்வார்த்த கண்களையே மறுபுறமே திருப்பிட்டார்
நயமான வார்த்தைகள் துன்பங்கள் தனைச்சேர்க்கும்
என்றெண்ணி சுந்தரமும் பத்தாயிரம் ரூபாயை
அக்கிழவர் முன்வைத்து ‘வருகிறே’ னெனக்கூறி
ஆசையுடன் நங்கையினை யள்ளியே யணைத்திட்டு
திவ்யாவெனும் பதுமையொடு வழிநோக்கி நடந்தானே!
குறைவில்லா மகிழ்ச்சியும் அடங்கிடா பெருமையும்
கொண்டவன் திவ்யாவை யணைத்தபடி சென்றானே!

–

இது இன்னொரு பஜ்ரஞ்சி பாய் ஜான் !

சிறுகதை எழுத்தாளர்களில் சிறந்த ஐம்பது எழுத்தாளர்களின் குறிப்புகளை திரட்டி இதில் தொகுத்திருக்கிறேன். அந்த எழுத்தாளர்களின் சிறந்த சிறுகதைகளையும் குறிப்பிட்டு இருக்கிறேன். இந்த தொகுப்புக்காகத் தகவல்களை திரட்டும்போதுதான் இன்னும் நிறைய எழுத்தாளர்களின் தகவல்கள் திரட்ட வேண்டியிருக்கிறது என்பது புரிகிறது. இணையத்தில் எல்லாம் இருக்கிறது என்பர். அப்படியெல்லாம் இல்லை என்பது நன்றாக புரிகிறது. பல எழுத்தாளர்களைப்பற்றிய தகவல் இணையத்தில் இல்லாமல் இருப்பதை பெரும் குறையாகவே நினைக்கிறேன். இந்த கட்டுரை அந்த குறையை சிறிதளவாவது குறைக்கும் என்பது என் எண்ணம். இன்னும் இதில் இல்லாத சிறந்த சிறுகதை எழுத்தாளர்களை வேறொரு கட்டுரையில் காணலாம். –

-என். செல்வராஜ்

திலீப்குமார்

குஜராத்தி மொழியை தாய்மொழியாகக் கொண்ட இவர் தமிழ் இலக்கியத்தின் மீது பற்று கொண்டவர். இவருடைய கதைகள் யதார்த்தத்தின்

களத்தினை வெளிப்படுத்துபவை. தெளிந்த பாத்திரப்படைப்பு, மெல்லிய நகைச்சுவை, அனுபவபூர்வமான வாழ்க்கையின் தேடல்கள் கொண்டவை இவருடைய கதைகள். மூங்கில் குருத்து, கடவு ஆகிய சிறுகதைத் தொகுதிகள் வெளிவந்துள்ளன. கடவு சிறுகதை தொகுப்பை க்ரியா பதிப்பகம் வெளியிட்டுள்ளது. தமிழிலிருந்து சிறப்பாக ஆங்கிலத்துக்கு மொழி பெயர்ப்பு செய்யக்கூடியவர். சிறந்த தமிழ் சிறுகதைகளை ஆங்கிலத்தில் இரண்டு நூல்களாக தொகுத்துள்ளார். இவரின் சிறந்த சிறுகதைகள் மூங்கில் குருத்து, கடிதம், அக்ரஹாரத்தில் ஒரு பூனை, மனம் எனும் தோணி பற்றி

கோணங்கி

சுதந்திர போராட்ட வீரர் மதுரகவி பாஸ்கரதாஸ் அவர்களின் பேரன் கோணங்கி. இவரது இயற்பெயர் இளங்கோ. இவரது அண்ணன் ச தமிழ்ச்செல்வன். தம்பி முருகபூபதி தமிழின் முக்கியமான நாடகக் கலைஞர். கோணங்கி “கல்குதிரை” என்ற சிற்றிதழை நடத்தி வருகிறார். இவரது மொழி நடை தனித் தன்மையானது.இவரின் சிறுகதைகளில் மதினிமார்களின் கதை, கொல்லனின் ஆறு பெண் மக்கள் சிறப்பானவை. சலூன் நாற்காலியில் சுழன்றபடி என்ற முழு தொகுப்பை அடையாளம் பதிப்பகம் வெளியிட்டுள்ளது. இவரின் சிறந்த சிறுகதைகள் மதினிமார்களின் கதை, கருப்பு ரயில், கோப்பம்மாள்

ஜெயமோகன்

1987 ல் கணையாழியில் நதி சிறுகதை அசோகமித்திரனின் சிறு குறிப்புடன் வெளியாயிற்று. அது இவருடைய எழுத்துக்கு ஒரு தொடக்கம். தொடர்ந்து நிகழ் இதழில் படுகை, போதி முதலிய கதைகள் வந்து கவனிக்கப்பட்டன. 1988ல் எழுதிய ரப்பர் என்னும் புதினத்தை 1990ல் அகிலன் நினைவுப்போட்டிக்காக சுருக்கி அனுப்பி, அதற்கான விருதைப் பெற்றார். தமிழ்ப் புத்தகாலயம் இந் நாவலை வெளியிட்டுள்ளது. 1998 முதல் 2004 வரை “சொல்புதிது” என்ற சிற்றிதழை நண்பர்களுடன் இணைந்து நடத்தினார். இவர் எழுதிய விஷ்ணுபுரம் என்ற நாவல் புகழ் பெற்றது. ஜெயமோகன் சிறுகதைகள் என்ற முழு தொகுப்பை கிழக்கு பதிப்பகம் வெளியிட்டுள்ளது. அந்த தொகுப்புக்குப் பின் ஊமைச்செந்நாய், அறம், வெண்கடல் ஆகிய சிறுகதை தொகுப்புகள் வெளிவந்துள்ளன. நவீனத் தமிழிலக்கிய அறிமுகம், சங்க சித்திரங்கள் ஆகிய கட்டுரை நூல்கள் சிறப்பானவை. இவரின் சிறந்த சிறுகதைகள் திசைகளின் நடுவே பத்ம வியூகம், நதி, மாடன் மோட்சம், யானை டாக்டர், ஊமைச்செந்நாய்

லா ச ராமாமிர்தம்

திருச்சி மாவட்டம் லால்குடியில் பிறந்தவர் லா ச ரா. தொடக்கத்தில் சிறுகதைகள் மட்டும் எழுதிவந்த லா ச ரா தனது ஐம்பதாவது வயதில்

புத்ர நாவலை எழுதினார். தினமணிக்கதிரில் சிந்தாநதி என்ற வாழ்க்கைத்தொடரை எழுதினார். சிந்தாநதி நூலுக்காக 1989 ல் சாகித்ய அக்காடமி விருது பெற்றார். அவருடைய பாற்கடல் முக்கியமான படைப்பு. ராமாமிர்தத்தின் எழுத்துக்களில் புராணங்களும் தொன்மங்களும் நிறைந்திருக்கும். லா ச ரா தனக்கென ஒரு மொழியையும் நடையையும் சிருஷ்டித்துக் கொண்டுள்ளார். அது அவரை மற்ற எல்லா எழுத்தாளர்களிடமிருந்து வேறுபடுத்தும்.தமிழின் முன்னோடி எழுத்தாளரான அவர் மணிக்கொடி எழுத்தாளுமைகளுளின் இறுதிச் சுடராகவும் ஒளி வீசியவர். கதை சொல்லலில் புதிய நுட்பங்களைப் புகுத்தியவர். மனத்தின் அசாதாரணங்களைக் கவிதை மொழியில் புனைவாக ஆக்கியவர். ‘அபிதா, ‘புத்ர’. ‘செளந்தர்ய’ ஆகிய அவரது நாவல்கள் தமிழின் செவ்வியல் நாவல்களாகப் போற்றப்படுகின்றன. ஒரு விதத்தில் லா.ச. ரா அவர்கள் ஆயுள் முழுக்க ஓர் அம்பாள் உபாசகராக இருந்திருக்கிறார். தன் அன்னை மீது அவர் கொண்டிருந்த ஆழ்ந்த பக்தி அவருடைய பல படைப்புகளில் வெளிப்பட்டிருக்கிறது. அன்பு, சாந்தம், பரிவு, தியாகம் ஆகியவற்றுடன் கோபம், சாபம், ரௌத்திரம் எனப் பல அம்சங்கள் உள்ளடக்கியது அவருடைய தாய் உபாசனை. இவரின் சிறந்த சிறுகதைகள் பாற்கடல், ஜனனி, பச்சை கனவு

சுப்ரபாரதி மணியன்

இவர் சிறுகதைகள் , நாவல்கள், கட்டுரைகள், கவிதைகள் என பல தளங்களிலும் முப்பது வருடங்களாக எழுதி வருபவர். பல்வேறு சமூகப் பிரச்சினைகளிலும் அக்கறை கொண்டவர். கனவு என்ற இலக்கிய சிற்றிதழை முப்பது வருடங்களாக நடத்தி வருபவர். இவரது சாயத்திரை, மற்றும் சிலர், ஆகிய நாவல்கள் சிறந்த நாவல்களாகும். இவரது சிறுகதைகளின் முழு தொகுப்பை சுப்ரபாரதி மணியன் கதைகள் என்ற பெயரில் காவ்யா பதிப்பகம் வெளியிட்டுள்ளது.சுப்ரபாரதி மணியனின் படைப்புக்கள் ஒவ்வொன்றுமே சமகால வாழ்வியல் தரிசனத்தின் பன்முகக்கூறுகளை நமக்கு அடையாளம் காட்டுகின்றன. நகரமயமாதலின் விளைவான சூழல் பாதிப்பு, பொருள் மயமாதலின் காரணமாக மனித உறவுகளில் ஏற்படும் முரண்கள் இவை இரண்டும் இவரது கதைகளில் துலக்கம் பெறுகின்றன. இவரின் சிறந்த சிறுகதைகள் ஒவ்வொரு ராஜகுமாரிக்குள்ளும், வாக்கு

இந்திரா பார்த்தசாரதி

கும்பகோணத்தைச்சேர்ந்த இந்திரா பார்த்தசாரதி சிறந்த நாவலாசிரியர். சிறந்த நாடகாசிரியர். இவர் படைப்பாளியாகவும் ,பேராசியராகவும் ஒருங்கே

செயல்படும் வாய்ப்பு பெற்றவர். குருதிப்புனல் என்ற நாவலுக்காக 1977ல் சாகித்ய அக்காடமி விருது பெற்றவர். குருதிப்புனல் , தந்திர பூமி, சுதந்திர பூமி போன்ற இவரது நாவல்கள் அரசியல் சார்ந்தவை. இராமானுஜர் நாடகத்திற்காக சரஸ்வதி சம்மான் விருது பெற்றவர். இவரது நாடகங்கள் ஔரங்கசீப், நந்தன் கதை, இராமானுஜர் ஆகியவை சிறந்த படைப்புக்களாகும். கணையாழி இதழின் கௌரவ ஆசிரியராகவும் பணியாற்றினார். 39 ஈழத்து புலம் பெயர்ந்த எழுத்தாளர்களின் சிறுகதைகளை எஸ் பொவுடன் இணைந்து ” பனியும் பனையும் “என்ற தொகுப்பை தொகுத்துள்ளார். இவரின் சிறந்த சிறுகதைகள் ஒரு கப் காப்பி, தொலைவு,

இளமாறன் கொடுத்த பேட்டி, நாசகார கும்பல், பயணம்

எம் வி வெங்கட்ராம்

கும்பகோனத்தில் சௌராஷ்டிரா குடும்பத்தில் பிறந்த இவர் பல சிறுகதைகளை எழுதி உள்ளார். தேனீ என்ற சிற்றிதழை சில காலம் நடத்தினார்.

இவரது சிறுகதைகள் முழு தொகுப்பாக வெங்கட்ராம் கதைகள் என்ற தொகுப்பாக கண்மணி கிரியேட்டிவ் வேவ்ஸ் வெளியிட்டுள்ளது. நாட்டுக்கு உழைத்த நல்லவர் என்ற வரிசையில் 50 க்கு மேற்பட்ட நூல்களை சிறுவர்களுக்காக இவர் எழுதி பழனியப்பா பதிப்பகம் வெளியிட்டுள்ளது. 1993 ஆம் ஆண்டு காதுகள் என்ற நாவலுக்காக சாகித்ய அக்காடமி விருது பெற்றார். இவரது நித்ய கன்னி அழியாப்புகழ் படைத்த நாவலாகும். இவரின் சிறந்த சிறுகதைகள் பைத்தியக்கார பிள்ளை, தத்துப்பிள்ளை,

சார்வாகன்

சார்வாகன் என்று இலக்கிய வட்டத்தில் அறியப்பட்ட மருத்துவர் ஹரி ஸ்ரீனிவாசன் ஒரு தொழுநோய் மருத்துவர் மற்றும் தமிழ் சிறுகதை எழுத்தாளர் ஆவார்.இவர் தொழுநோயால் பாதிக்கப்பட்ட கைகளை மீண்டும் சரியாக்குவதில் சார்வாகன் கண்டுபிடித்த முறைகள்தான் இன்றும் அவர் பெயரிலேயே வழங்கப்படுகின்றன. இதற்காக இவருக்கு 1984 இல் இந்திய அரசால் பத்மஸ்ரீ விருது வழங்கப்பட்டது.எழுத்தில் ஆர்வம் கொண்ட இவர் கவிதைகளையும் சிறுகதைகளையும் சிற்றிதழ்களில் எழுதியுள்ளார். இவரின் கனவுக்கதை’ என்னும் சிறுகதை 1971-ஆம் ஆண்டின் சிறந்த சிறுகதையாக ‘இலக்கியச் சிந்தனை’ பரிசு பெற்றது. இவருடைய சிறுகதைகள் சில, ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பாகி வெளியாகியிருக்கின்றன.இவர் எழுத்துக்கள் முழு தொகுப்பாக சார்வாகன் கதைகள் என்ற பெயரில் நற்றிணை பதிப்பகத்தால் வெளியிடப்பட்டுள்ளது. இவரின் சிறந்த கதைகள் கனவுக்கதை, சின்னூரில் கொடியேற்றம்

எஸ். சம்பத்

சம்பத்தின் இளமைப்பருவம் முழுவதும் டில்லியிலேயே கழிந்தது. 1984-ல் இடைவெளி நாவல் வெளிவருவதற்கு முன்பு எஸ். சம்பத் என்று

அறியப்பட்ட சம்பத் இடைவெளி வந்த பின் ‘இடைவெளி சம்பத்’ என்றே அறியப்பட்டார். சிறுகதைப் பரப்பில் சம்பத் எழுதிய கதைகள் அதிகம் இல்லை. ஆனால் எழுதிய கதைகள் எதிர் மரபு சார்ந்தவை.அங்கீகரிக்கப்பட்ட கதைகூறல் மரபுக்கு, கருத்துக்கு எதிராகப் புனைவு செய்யப்பட்டவை. இவரது கதைகளை இரண்டு தொகுதிகளாக நவீன விருட்சம் வெளியிட்டுள்ளது. இவரின் சிறந்த சிறுகதைகள் சாமியார் ஜூவுக்கு போகிறார், இடைவெளி

நகுலன்

டி. கே. துரைசாமி என்ற இயற்பெயர் கொண்ட நகுலன் பிறந்தது தமிழ்நாட்டில் உள்ள கும்பகோணத்தில் ஆனாலும் இறுதிவரை வாழ்ந்தது

கேரளத்தின் திருவனந்தபுரத்தில். அண்ணாமலைப் பல்கலைக்கழகத்தில் தமிழில் முதுகலைப் பட்டம் பெற்றவர். ஆங்கிலத்தில் முதுகலையும் ஆராய்ச்சிப் பட்டமும் பெற்றவர். தமிழ்ச் சிறுகதைகளில் பல புதிய பரிசோதனைகள் செய்தவர். பழந்தமிழ் இலக்கியத்திலும் நவீன ஆங்கில இலக்கியத்திலும் மிகுந்த ஈடுபாடுகொண்டவர். ‘எழுத்து’ இதழில் எழுதத் துவங்கியவர். இவர் தொகுத்த ‘குருஷேத்திரம்’ இலக்கியத் தொகுப்பு, தமிழில் மிக முக்கியமானதாகும். விளக்கு விருது, ஆசான் விருது உள்ளிட்ட பல விருதுகளைப் பெற்றவர் நகுலன். நகுலனின் கவிதைகள் பெரும்பாலும் மனம் சார்ந்தவைகள். அவர் மனிதனின் இருப்பு சார்ந்தே கவிதைகளை வெளிப்படுத்தியுள்ளார். இவரின்சிறந்த சிறுகதைகள் ஒரு ராத்தல் இறைச்சி, அயோத்தி, ஒரு எட்டு வயது பெண் குழந்தையும் நவீன மலையாளக் கவிதையும்

நீலப் பின்ணணியில் உலா வந்த மேகங்கள் உரசிக்கொண்டும், விலகிக்கொண்டும்,இலேசாக ஓரங்களில் சாயும் கதிரவனின் நிறங்களைப் பெற்றுக் கொண்டும்,சிறுத்தும் பெருத்தும், வண்ணங்களை நொடிக்குள் மாற்றியும் நிலையற்று சென்று கொண்டிருந்தன.பார்க்கப் பார்க்க அலுக்காத கோலங்கள். நேற்றைப் போல் இன்றில்லை;இன்றைப் போல் நாளையும் இருக்கப் போவதில்லை. ஆனால்,பார்க்கையில் சட்டென்று மாறும் நிறத் துளிகள்,தொடு வானில் அவை எழுதும் கிறுக்கோவியங்கள்,காலத்தின் கணக்குகள் யாரிடம் என்று வானமும், பூமியும் நடத்தும் இரகசியப் போர்கள்,இவைகள் தனக்கென எதைக் கொண்டிருக்கும்? மேகங்கள் தம்மை மிதக்க வைத்த இயற்கைக்கு நன்றி சொல்லுமா, கோபம் கொள்ளுமா?பஞ்சு போல் வெளுத்த மேகங்களை மானுடர் விரும்பாத போது அதே நிறத்திலுள்ள மக்களை மேம்பட்டவர்களாக அவர்கள் நினைக்கும் விந்தை என்ன?கருமை கொண்டு சரமழை என இறங்குகையில் அதே நிறத்தவரை இந்த உலக மனிதர்கள் வெறுப்பதும் தான் என்ன?

உஷா தன் எண்ணங்கள் போகும் போக்கை நினைத்து சிரித்துக் கொண்டாள்.மனம் என்ற ஒன்று இல்லாமல் எந்த ஒரு காட்சியையும், பொருளையும் தன்னால் பார்க்கவே இயலவில்லை என்பது அவளுக்குக் கசப்பாக இருந்தது.மற்றவற்றில் புகுந்து அதன் சிந்தனை ஓட்டத்தை தான் அனுமானிக்க முயல்வது தவறல்லவா?இதில் என்ன தவறிருக்கிறது என்றது அக மனம்.தன்னை விட்டுவிட்டு பிறவற்றில் எண்ணங்களை ஏற்றித் தானே பார்த்து சிரிக்கும் வரம் அல்லது சாபம் எல்லோருக்கும் கிடைப்பதில்லை என்றது அது.

சங்கர் மூச்சிரைக்க மேல் மொட்டைமாடிக்கு ஓடி வந்தான்.’அம்மா,உன்னத் தேடிண்டு யாரோ சேதுவாம் வந்திருக்கார், வாசல்ல நிக்கறார்’ என்றான்

“சேதுவா, யார்டா அது? எனக்கு அப்படி யாரையும் தெரியல்லயே?”

‘அம்மா,உனக்கு உங்க ஊர்ல ‘ஊசி’ன்னு பேராமே?அதைச் சொல்லிக் கேட்டார்.பாக்க ரொம்ப சுமாரா இருக்கார்.நான் ஏதோ யாசகக் கேஸ்ன்னு நெனைச்சேன்’

“ஊசின்னா சொன்னார்,தம் பேரு சேதுன்னா சொன்னார்,அவனாடா வந்த்ருக்கான்?” சொல்லிக்கொண்டே வயதையும் மீறி படிகளில் விரைவாக இறங்கினாள்.

வாசல் படிகளைத்தாண்டி ஒரு வளைந்த நிழலென அவர் உருவம் தெரிந்தது.”சேதூ’ என்றாள் கரகரத்த குரலில்.அவனை உள்ளே வா என்று கூடத் தான் சொல்லவில்லை என்று  உறுத்தியது. ஆனால், என்று அவன் எவர் வீட்டிற்கும் அழைப்பின் பேரில் சென்றிருக்கிறான்?ஏழைகளை யார் விருந்திற்கு அழைத்திருக்கிறார்கள்? சுதாரித்துக்கொண்டு”வாடா சேது, ஏன் அங்கயே நிக்கற? உள்ள வா” என்றாள்.கிழியாத ஆனால் பழசான எட்டு முழ வேட்டி,சந்தனக் கலரில்  மேல்சட்டை, கைகளில் சிறிய மற்றும் பெரிய பைகள்.கண்கள் மிரள மிரள விழித்தன.ஆனாலும்,ஆதுரத்துடன் அவளைப் பார்த்தன.

‘உம் பொண்ணா ஊசி,அப்டியே உன்னப் பாக்கற மாரி இருக்கு;என்ன பேரு வச்சிருக்க?’

“சேது மாதவி; இவன் புள்ள ஹரிசங்கர்”

‘வாங்கோடா, கண்ணுகளா, மாமாடா நா’ என்று இருவரையும் அணைத்துக் கொண்டான்.கண்களில் கண்ணீர் அவனறியாமல் சுரந்து பெருகியது.வாங்கி வந்திருந்த மாம்பழங்களைக் கொடுத்தான்.

‘ஆத்துக்கார் இன்னமும் ஆஃபிஸிலேந்து வல்லயா?’ என்றான்.

“அவர் டூர் போயிருக்கார் சேது, உக்காரு,காஃபி போட்றேன்”என்றவாறே அவள் உள்ளே போனாள்.எண்ணங்கள் அலைபாய்ந்தன.

இப்போ எதுக்கு வந்திருக்கான்?ஆள் பார்வையாவே இல்லையே? கடன் கேப்பானோ?திருட்ற பழக்கம் இன்னும் இருக்கோ?இந்தக் கொழந்தேளுக்கு சமத்துப் போறாது.கண்ணெதிர்க்கவே அவன் எதையாவது எடுத்து வச்சுண்டாலும் தெரியாது.கைல மூட்ட இருக்கு, டேரா போட்றுவானோ, அவர் வேற ஊர்ல இல்ல.என்ன சொல்லி அவனக் கெளப்பறது.நீண்ட மூச்சு எடுத்து தன்னை அமைதியாக்கிக்கொண்டு அவள் அவனுக்கு மாம்பழத் துண்டுகளும் காஃபியும் கொடுத்தாள். அவன் கவனிக்காத போது ஹாலில் பொருட்கள் ஏதேனும் காணவில்லையா என அவசர அவசரமாகப் பார்த்தாள்.

‘உங்க அம்மா காஃபி ஞாபகம் வரதுடீ.நீ வேலய விட்டுட்டியா என்ன?’ என்றான்.

“ஆமாண்டா, எப்படி இந்த இடத்த கண்டு பிடிச்சே?”

‘உன் ஆஃபீஸ்ல போய்க்கேட்டேன். அவா தான் அட்ரஸ் கொடுத்தா.’

“சேது,நீ என்ன பண்ற?எங்க இருக்க?குடும்பம் இருக்கா? அம்மா எப்டி இருக்கா?”

‘அம்மா போய்ச் சேந்து கனகாலம் ஆய்டுத்து.கெடக்கற வேலயப் பாக்கறேன்.கல்யாணம் ஒண்ணுதான் கொறச்சல் எனக்கு.

“சுமதி, ருக்கு, கணேஷ் சௌக்யமா இருக்காளா?”

‘நன்னாருக்கா.கொழந்த குட்டின்னு செட்டில் ஆயிட்டா.அப்பப்பப் பாப்பேன்.உங்காத்துக்கு வந்து போன ஒட்டோ வொறவோ எனக்கு யார்ட்டயும் இல்லடி.உங்கம்மா இருக்காளே,என்ன ஒன்னுவிட்ட ஓர்ப்படி புள்ளன்னா பாத்தா,வரச்ச எல்லாம் அப்டி கவனிப்போ.எனக்குன்னு மோர்க்கூழ் பண்ணுவோ.எஞ்சுழி,அவளப் படுத்திட்டேன்.’

“அதெல்லாம் இப்ப என்னத்துக்கு? ராத்ரி இங்க சாப்ட்றியா? என்ன பண்ணட்டும்?”

‘உங்கம்மா மாரியே கேக்கற.சாம்பார், ரசம், கூட்டு, கறி எல்லாம் பண்ணு. மாகாளியும், மாவடுவும் இருக்கா.முடிஞ்சா அப்ளம் பொரிச்சுடு.’

“நீ இப்டி கேக்கறதே சந்தோஷமா இருக்குடா.வெண்டக்கா சாம்பார், கத்ரி ஸ்டஃப்ட் கறி, மிளகு ரசம், அப்ளம் இல்ல, வடாம் வறுத்துட்றேன் ஊறுகாயெல்லாமிருக்கு.மாது, சங்கு மாமாவோட பேசிண்டு, வெளயாடிண்டிருங்கோ;அம்மா நிமிஷத்ல வந்துட்றேன்”

கைகள் பரபரவெனெ இயங்கினாலும், காதும், கவனமும் ஹாலில் தான் இருந்தன.அவன் சாப்பாடு மெனு சொன்ன போது நெகிழ்ச்சியாக இருந்தாலும் என்ன ஒரு துணிச்சல், வெக்கமே இல்லாம என்றும் எண்ணம் ஓடியது. மேல் மாடியின் வெட்ட வெளியில் அவள் பார்த்த விளிம்புகள் மடிந்த அந்த வெள்ளை மேகம் இவன் திருடிச் சென்ற அப்பாவின் வெள்ளித்தட்டு போல் தோன்றியதை அவள் வியப்புடன் இப்போது நினைவு கூர்ந்தாள்.அவன் குழைந்தைகளுக்கு ஏதோ விளையாட்டுக் காட்டிக் கொண்டிருந்தான்.

அவளுடைய பிறந்த வீட்டிற்கு அவன் கடைசியாக வந்த நாளை அவள் எப்படி மறப்பாள்?அவளுக்கு அன்று மறுதினம் இரண்டாம் செமஸ்டர் தேர்வுகள் தொடங்கப் போகின்றன.கொட்டிலில் கட்டியிருந்த ‘கனகா’விற்கு பிரசவ நேரம்.இடையன் வந்து பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறான். அம்மா கனகாவைத் தடவித்தடவி ஏதேதோ சொல்கிறாள்.கால் மாற்றி மாற்றி நின்று பசு தவிக்கிறது.நந்தினி இனம் புரியாத தாபத்தில் முளையிலேயே சுற்றிச் சுற்றி வருகிறது.புண்ணாக்கை ஒரு கை பார்க்கும் கனகா அந்தத் தொட்டியைத் தொடக்கூட இல்லை. மட்டைத் தேங்காயும், உரித்த காயும், சீப்புப் பழமும், வெள்ளிக் குத்து விளக்கில் மின்னும் தீபமும், சரம் சரமாகத் தொடுக்கப்பட்ட மல்லிகை மாலையும் அம்மா ஒரு தாம்பாளத்தில் தயாராக வைத்திருக்கிறாள்.அம்மாவை அப்படி ஒரு தீவிரத்துடன், ஒரு தபசியைப் போல் பார்ப்பதே நெகிழ்த்துகிறது.அவளது கன்னத்திரளில் உருளும் வியர்வை முத்துக்களில் அவளின் மூக்குத்தி ஒளிச் சிதறல்களை அள்ளி வீசுகிறது.அவளை அப்படியே கட்டிக்கொள்ள வேண்டும் போலிருக்கிறது.பருத்திக்கொட்டையுடன் வேறு ஏதோ ஸ்பெஷலாகக் கலந்து ஒரு மரத் தொட்டி நிறைய மாட்டிற்கான தீவனம் சற்றுத் தொலைவில் வைக்கப்பட்டிருக்கிறது.இப்போது கூட அம்மாவின் அந்தக் குரல் கேட்கிறது அவளுக்கு.

‘ஹாலுக்குப் போய் படிச்சுண்டே பாத்துக்கோ, கன்னு போட்றச்சே கூப்ட்றேன்.கவனமா இரு.ஜில்லோன்னு எல்லாம் தொரந்திருக்கு’

அவள் போக்குக் காட்டிவிட்டு அங்கேயே சற்று மறைந்து நின்றாள்.முன்னங்கால்களில் முகத்தைப் பதித்துக்கொண்டு கன்று வெளி வருகையில் அம்மா கூப்பிட்டாள். கற்பூரம் ஏற்றிக் காட்டினாள்;அவள் கன்னங்களில் கண்ணீர் முத்துக்கள் வழிந்தோடின.யாருக்குக் குழந்தை பிறந்தது என அதிசயித்தது நினைவு வருகிறது.’லஷ்மி பொறந்திருக்கா’என்ற குரல் அம்மாவின் வழக்கமான குரலில்லை. அதில் ஏதோ விவரிக்க முடியாத ஒன்று இருந்தது.பிறந்ததும் துள்ளிக் குதித்தது கன்று.மாந்தளிரின் பழுப்பு நிறத்தில் மான்களைப் போன்ற விழிகளோடு நெற்றியில் வெள்ளையாக சுட்டி போல அமைப்புடன் இருந்த அதை பசு நக்கித் தீர்த்தது.

சிறிது நேரம் கழித்துதான் சேது வீட்டில் இல்லாதது தெரிந்தது.எப்படியும் ராச்சாப்பாட்டிற்கு வந்துவிடுவான் என நினைத்தார்கள்.தட்டுக்களைச் சாப்பிடுவதற்காகக் கழுவி வைக்கையில் அப்பா சாப்பிடும் வெள்ளித்தட்டு இல்லை.சேது இல்லை, தட்டுமில்லை.கோபமே வராத அப்பாவிற்க்கு அன்று வந்த சினம் அவள் அதுவரை அறியாத ஒன்று.ஓவல் வடிவில் சீரான மழுங்கடிக்கப்பட்ட வளைவுகளோடு ஒரு விரற்கடை ஆழத்தோடு(அம்மாவின் சொற்பிரயோகம்) கீழ்ப்புறத்தில் நான்கு குமிழ்களோடு அது கிட்டத்தட்ட ஒன்றரை கிலோ எடை.அவருக்கு மாமனார் கொடுத்த சீதனம்.அவர் போலீஸில் புகார் கொடுத்த அரை மணி நேரத்தில் அவனைத் தட்டோடு பிடித்துவிட்டார்கள்.சொந்தக்காரன் என்பதால் வீட்டிற்கே அழைத்தும் வந்துவிட்டார்கள்.அம்மா அப்போது செய்த காரியம் யாருமே எதிர்பார்த்திருக்கவில்லை.

‘என்னத்துக்கு இப்ப அவனத் திருடன்னு சொல்றேள்?நான்னா அவனுக்குக் கொடுத்தேன்;ஏன்டா, வாய்ல என்ன கொழக்கட்டையா, சொல்றதுதானே,சித்தி தான் வச்சுக்கோன்னு கொடுத்தான்னு.அடிச்சேளா என்ன,தப்பில்லையா,சரி சரி, உங்க வழிமுற வேற.என்னது,இவர் கம்ப்ளைன்ட் பண்ணாரா?தப்புத்தான்,அவருக்குத் தெரியாம அவர் தட்ட தூக்கிக் கொடுத்தது தப்புதான்.உங்க நேரமெல்லாம் வேஸ்டாப் போச்சு, மன்னிச்சுடுங்கோ’

“அம்மா….. உங்கள மாரியும் இருக்காங்கன்னு தெரிஞ்சுக்கிட்டோம்.அதுக்கு இந்த தம்பிக்கும் ஐயாவுக்கும் நன்னி சொல்லணும்” காவலர் போய் விட்டார்.

“போடா, தட்ட எடுத்துண்டு போய்டு” என்ற அப்பா,அம்மாவைக் கட்டிக்கொண்டார்.

நினைவுகளிலிருந்து மீண்ட உஷா அனைவரையும் சாப்பிடக் கூப்பிட்டாள்.

‘என் தட்லயே சாப்ட்றேன்’ என்ற சேது அந்த வெள்ளித்தட்டை வெளியில் எடுத்து வைத்த போது உஷாவின் கண்கள் பிதுங்கின.

‘இது என்னோட கடசி சாப்பாடுடி.தேசாந்த்ரியா போப் போறேன்.எத்தனையோ பணக்கஷ்டம் வந்த போதெல்லாம் இத மட்டும் விக்காம வச்சிருந்தேன்.உன்னப் பாத்து உங்க அம்மாவை நெனைச்சுண்டு உங்கையால ஒரு வாய் சாப்டுட்டு இதை உங்கிட்ட சேத்துட்டுப் போலாம்னுதான் வந்தேன்.நான் திருடினேன்டி,சித்தி திருத்தினாடி’

உணவறையின் சட்டகத்தின் வழியே நிலவின் வெண் ஒளிக் கண்ணிகளைத் தாங்கி வெள்ளித்தட்டென அதே வெண் மேகம் இப்போது காண்பதாக உஷாவிற்குத் தோன்றியது.

முதல் சுற்று!

இந்தியா அதிரடி வெற்றி 89  ஓ ட்டம் வித்தியாசத்தில் !

இறுதிச்சுற்று யாருக்கு?