நன்றி: PINTEREST

பொள்ளாச்சி …

மதிப்பிற்குரிய நண்பர் கவிஞர் ரவி சுப்பிரமணியன்  எழுதிய பாடல் வரிகளைவிட  உக்கிரமாக வேறு யாரும்   இந்த அவலத்தை வார்த்தையில் வடித்துவிட முடியாது. 

துன்பத்தில் துவண்டிருக்கும் இளம் பெண்களுக்குத் தந்தையாய் தாயாய் அபயக்கரம் நீட்டுகிறார்.

காளியின் படத்தைப் பதிவு செய்துவிட்டு – பாரதியின்  காளிக் கூத்துக்  கவிதையைப் பாடிவிட்டுத் தன் அறச் சீற்றத்தை  மனவலியுடன் தருகிறார். 

இதற்கு என்னுடைய  ஒரே பதில் – ஒரே வார்த்தை …

“நெஞ்சு பொறுக்குதில்லையே” 

வெடிபடும் அண்டத்து
இடிபல தாளம் போட- வெறும்
வெளியில் இரத்தக் 
களியொடு பூதம் பாடப் – பாட்டின்
அடிபடுபொருள் உன் 
அடிபடும் ஒலியில் கூடக் – களித்து
ஆடுங் காளீ ! 
சாமுண் டீ! கங்காளீ!
அன்னை ! அன்னை ! 
ஆடும் கூத்தை
நாடச் செய்தாய் என்னை.

சக்தி பேய்தான் 
தலையொடு தலைகள் முட்டிச் – சட்டச்
சடசட சட்டென்று 
உடைபடு தாளம் கொட்டி – அங்கே
எத்திக்கினிலும் 
நின்விழிஅனல் போய் ஒட்டித் – தானே
எரியும் கோலம்
கண்டே சாகும் காலம்,
அன்னை ! அன்னை ! 
ஆடும் கூத்தை
நாடச்செய்தாய் என்னை.

– பாரதியார்.

————————-

தத் தரிகட தத் தரிகட தத்தோம்
——————————————
வெறிதிமிர்த்த வேட்கையின் முன்
நிராதரவாய் ஒலமிடுகிறது
அபயம் வேண்டும் குரல்
பயத்தில் அதிர்ந்து

கோரப்பற்களின் மினுக்கத்தில் 
சிதறுண்ட நம்பிக்கை
பம்மிப் பம்மிப் பதறுகிறது

சிறகசைக்கும் வேளையில்
முள் வலையில் சிக்கி முனகும்
உன் மீச்சிறு செருமல்
நெஞ்சை அறுக்கிறது

அணில்கள் தாவும் மர நிழலில்
பறவைகளின் கீதங்கள் கேட்டபடி
காற்று உதிர்க்கும் பூக்கள் சிதற
தலை உணர்த்திப் பாடிக்கிடக்கவேண்டிய வயதில்
என்ன நேர்ந்தது மகளே உனக்கு

பளுவேறி உறக்கம் சிதைக்கும்
இவ்வலிக்கு என் செய்வேன்

உன் தவறேதும் இல்லை
உடல் நடுங்கி மனம் குன்றி 
சஞ்சலம் கொள்ளாதே
தூய மெல்லுடல் உனது

மறுபடி ஏன் உமிழ்ந்த சளியையே 
பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறாய்

தரை கிடக்கும் மீனின் கண்களென
அனாந்திரத்தில் வெறிக்காதே
வீறிடும் நினைவறு
துர்பொழுதின் கனங்களை உதறு

ரெளத்திரக் காளியாகு 
சூலத்தால் குடல் கிழித்து வதம் செய்
தத் தரிகட தத் தரிகட தத்தோம்
தத் தரிகட தத் தரிகட தத்தோம்

கொந்தளிப்பை திருகி எறி 
பற்றி எரியட்டும் அந்த நாசகாரன்கள்
அனுகூல நாய்கள் அலறி ஓடட்டும்
தத் தரிகட தத் தரிகட தத்தோம்
தத் தரிகட தத் தரிகட தத்தோம்

போதும் வா 
சமனம் கொள்

இந்தா 
இந்த ஆறுதலைப் போர்த்திக்கொள்

சல்லிசல்லியான மனம் தேற
உன் கைகளைப் பற்றிக்கொள்கிறேன்

வெளியேறும் கதவின் வழி
இதோ தெரிகிறது பார்

மூர்க்க வக்கிரன்களின் காமத்தால் 
மிகு வெக்கையான
இவ்விடத்தைக் கடந்துவிடலாம்

நதியின் குளிர்மையுடன்
கதிரொளி மினுங்கும்
அழகியதொரு நிலம் அங்கே
உனக்கென செழித்துகிடக்கிறது வா.

( திரு ரவி சுப்பிரமணியன்  துடிதுடித்து முகநூலில் எழுதிய கவிதை  )

தமிழகச் செய்தி :

தேர்தல் நாள் : ஏப்ரல் 18 

அதிமுக கூட்டணி  போட்டியிடும் தொகுதிகளின்  பட்டியல் வெளியாகி உள்ளது.

அதிமுக-20 ;

தென்சென்னை,  காஞ்சீபுரம் (தனி),  திருவண்ணாமலை (தனி),  சேலம், நாமக்கல்,  ஈரோடு, திருப்பூர்,  நீலகிரி (தனி),  பொள்ளாச்சி,  கிருஷ்ணகிரி,  திண்டுக்கல், கரூர்,  பெரம்பலூர், சிதம்பரம் (தனி), நாகப்பட்டினம் (தனி),  மயிலாடுதுறை, மதுரை,  தேனி,  திருவள்ளூர்(தனி),  திருநெல்வேலி,

பாமக-7  ;

மத்திய சென்னை,  ஸ்ரீபெரும்புதூர்,  அரக்கோணம், தர்மபுரி,  ஆரணி,  விழுப்புரம் (தனி), கடலூர்.

பாஜக-5 ;

கோயம்புத்தூர்,  சிவகங்கை,  ராமநாதபுரம்,  தூத்துக்குடி,  கன்னியாகுமரி,

தேமுதிக-4  ;

வடசென்னை,  கள்ளக்குறிச்சி,  திருச்சி, விருதுநகர்.

என்.ஆர்.காங்கிரஸ் -1;

புதுச்சேரி.

த.மா.கா -1

தஞ்சாவூர்

புதிய தமிழகம் -1 ,

தென்காசி,

புதிய நீதிக்கட்சி -1 :

வேலூர்

திவாகர் தயக்கத்துடன் என்னை அணுகினான். இந்த 24 வயதுடையவன், வசதியான குடும்பத்தைச் சார்ந்தவன். ஏன் இப்போது என்னை அணுகினான் என்ற கேள்வி எழுந்தது. எதற்காக ஒரு ஸைக்காட்ரிக் ஸோஷியல் வர்கரைத் தேடி வரவேண்டும்?

திவாகர் கல்லூரியிலிருந்து கேம்பஸ் தேர்வு வழியாக வேலைக்குச் சேர்ந்து ஒரு மாதம்தான் ஆகிறது. அவனுடன் ஐந்துபேர் தேர்வானவர்கள். நல்ல இடம், அதிக சம்பளம். திவாகர் அப்படியே பூரித்துப்போனான்.

அவன் பெற்றோர் இருவரிடமும் ஏற்பட்ட சில மாற்றங்களினால் வேலையில் சேர்ந்த முதல் வாரத்திலேயே இந்த மகிழ்ச்சி கரைந்துபோக ஆரம்பித்தது. அவனுடன் வித்தியாசமாகப் பேசுவது, ஏதேதோ கேள்விகள், அவர்களின் மனப்பாங்கு ஏனோ மாறியுள்ளது எனத் தோன்றியது. இருவருமே தான் கிளம்பும் நேரத்தையும், திரும்பி வரும் நேரத்தையும் மிகக் கூர்மையாகக் கவனிப்பதை உணர்ந்தான். வேலையினால் ஒரு மணி நேரம் தாமதமாக வந்தால், அம்மா அழுதுகொண்டு, அப்பா குறுக்கும் நெடுக்குமாக நடந்து கொண்டு, தம்பி சிடுசிடுவென்று இருப்பதைக் கவனித்தான். இதுவரைக்கும் இப்படி ஒரு பொழுதும் இருந்ததில்லை.

அம்மாவைச் சமாதானப் படுத்தவோ, நம்ப வைக்கவோ முடியவில்லை. பக்கத்து வீட்டுப் பெண் ஏதோ கேட்டதற்குப் பதில் சொன்னதை அம்மா பார்த்தாள். வீட்டிற்கு வந்ததும் மிகவும் திட்டினாள் என்றான். இதுவும் முதல் தடவையே. இன்னொரு நாள் கோவிலில் தெரியாத பெண்ணிற்குப் பைக்குள் பிரசாதம் போட உதவியதைப் பார்த்த அம்மா அங்கேயே சத்தம் போட்டாள். வெட்கமானது. இந்த இரு சம்பவங்களுக்குப் பின்பு, கைப்பேசியில் யார் அழைத்தாலோ, குறுஞ்செய்தி அனுப்பினாலோ யார், என்ன என அம்மா கேட்டுக்கொண்டே இருப்பாளாம். எவ்வளவு சொன்னாலும் அவளுக்குச் சந்தேகங்கள் இருந்துகொண்டே இருந்தது.

நாளாகநாளாகத் தன்னால் கேள்விகளுக்குப் பதில் சொல்ல இயலவில்லை என எண்ணியதில் சலிப்புத் தட்டியது. அதுவரையில் வராத கோபம் வந்தது. கோபத்தில் சுருக் எனப் பேசினான். சந்தேகங்கள் அவன் குழப்பத்தை அதிகமாக்கியது. ஒரு அமைதியற்ற நிலை உணர ஆரம்பித்தான். இப்படித் தான் இருப்பதை வெறுத்தான். அப்பாவிடம் பேசுவது அர்த்தமற்றது என நினைத்து அவரை அணுகவேயில்லை.

ஒன்று மட்டும் எனக்கு மிகத் தெளிவாக, வெளிப்படையாகத் தெரிந்தது- மேற்சொன்ன ஒவ்வொன்றும் மன அழுத்தம் கொடுக்க, வேலையில் முழு கவனத்தைச் செலுத்தமுடியவில்லை. வேலையை நேரத்திற்கு முடித்துத் தராததை அவனுடைய மேல் அதிகாரிகள் ரசிக்கவில்லை.

அதிகாரிகள் அவனை எச்சரிக்கை செய்தார்கள். திவாகரின் ட்ரைனிங் ப்ரோபேசன் காலத்தில் இப்படி நேர்வது நல்லது அல்ல. அபாயகட்டம். திவாகர், வேலைக்கு ஆபத்து வந்துவிடுமோ எனக் கவலைப்பட்டான். வேலையிலிருந்து போகச் சொன்னால்? தலைகுனிவு. இந்தத் தருணத்தில்தான் திவாகர் ஒரு மனநல ஆலோசகரைப் பார்க்க முடிவெடுத்தான்.

திவாகரின் கல்லூரியில், பல ஆளுமை நிபுணர்களை அழைத்து, அவர்களின் தொழில், அந்தத் துறையில் நடத்தும் சாதனைகளைப்பற்றி மாணவர்களுக்குப் பகிர்ந்துகொள்ளச் செய்திருந்தார்கள். அப்படி ஒரு மனநல ஆலோசகர் பகிர்ந்ததும், மாணவர்கள் மனதில்பதிந்தது – நம்  உள்ளிலோ, அல்ல வெளியிலோ,  தாளமுடியாத அனுபவிப்பு / சூழ்நிலைகளினால் (திவாகரின் இப்போதைய குடும்பச் சூழல்போன்று) ஸ்தம்பித்து விட்டால், தெளிவு பெற மனநல நிபுணர்களின் உதவி நாடுவது நல்லது, அவமானம் அல்ல, பெரும்பாலும் இதற்கு மருந்துகள் தேவையில்லை என்பதையும் புரிந்துகொண்டார்கள்.

மனநல ஆலோசகரை நாடுவதால் மனத்திடத்தை வளர்த்துக் கொள்ளமுடியும் என்பதற்குச் சான்றாக, சில வகுப்புத் தோழர்களும், நெருங்கிய நண்பர்களும் இருந்தார்கள். இவர்கள் அப்படி நாடி, தம் பிரச்சினைகளுக்குத் தெளிவுபெற்றார்கள். பல நன்மை தரும் மாற்றங்கள் ஏற்பட்டிருந்தன. இந்த நண்பர்கள் திவாகரை மனநல ஆலோசகரை ஆலோசிக்கப் பரிந்துரைத்தார்கள்.

என்னை அணுக அச்சம் இருந்தது. திவாகரின் படிப்பு முழுவதும் ஆண்கள் படிக்கும் இடமாகவே இருந்தது. கூடப் பிறந்தவரும் தம்பி. உள்மனத்தின் ஊக்கத்தில் வந்தான்.

ஆமாம், எது திவாகரின் மனதைத் துளைத்தது? பிரதானமாக நின்றதோ, அம்மாவுடன் அவன் உறவு ஊசலாடுகிறதோ என்ற அச்சம்தான். அம்மா, திவாகர் செய்யும் ஒவ்வொன்றையும் விசாரிப்பது, கேள்வி கேட்பது, அவனை சதா சஞ்சலத்தில் வைத்தது. அம்மாவின் இந்த திடீர் மாற்றத்தினால் தன் இதயம் படபடப்பதாக உணர்ந்தான். சந்தேகம் சூழ்ந்துகொண்டதில் தவறுகள் அதிகரித்தது. கூட வேலை செய்வோரும், டீம் ஹெட்டும் பொறுமை இழந்தார்கள். இவை முதல் மாதத்திலேயே!

நான் திவாகர் கூறுவதை எதிர்க்காமல், குறுக்கிடாமல் கேட்டுக்கொண்டதால், தன்னை ஏற்றுக்கொண்டதாக அவனுக்குத் தோன்றியது. தன் சூழல் நேர்ந்ததற்கான காரணிகளை, தன்னைப்பற்றிய அந்தரங்கத் தகவல்களைப் பகிர்ந்துகொண்டான். இங்கு பகிரும் ஒவ்வொன்றும் வம்பு-தும்பு அல்ல, அவசியம் என்பது தெளிவானது. சொல்வதைக் கோர்த்து அதிலிருந்து பல விஷயங்களுக்கு அர்த்தம் விளங்க அவற்றை உபயோகித்தேன் என அறிந்தான்.

அவன் உள் மனதை உறுத்தியது, “நான் நல்ல மகனாக இல்லையோ?” என்பது..

இதை நாங்கள் ஆராய்ந்தது திவாகருக்குத் தன் அம்மாவின் பதட்டத்தின் காரணியைப் புரிந்துகொள்ள வாய்ப்பானது. அவன் அம்மா அவன் புது சூழலில் இருப்பதைப் பார்த்து “நான் அவனுக்கு வழி காட்டாவிட்டால், என் குழந்தை எப்படிச் சமாளிப்பான்?” என்று எண்ணி அவனுடைய ஒவ்வொரு அசைவையும் கூர்ந்து ஆராய்ந்தாள். கேள்விகள் கேட்டாள். அம்மா, ‘தன் குழந்தை’ எந்தவிதமான தொல்லைகளும் இல்லாமல் இருக்கப் பாதுகாக்கவேண்டும் என்ற எண்ணத்தால் இப்படி இயங்கினாள்.

இதனால் திவாகரின் அம்மாவுடன் நான் ஸெஷன் ஆரம்பித்தேன். அவளிடம் திவாகரைப்பற்றிக் கேட்க, அம்மா அளித்த பதில், “என் பிள்ளை நல்லவன். இந்த உலகை அறியமாட்டான். அதுவும் பெண்கள் வஞ்சகம், தந்திரமானவர்கள் என்பது அவனுக்குத் தெரியாது. கேள்விகள் கேட்டால், யோசிப்பான். அதான் கேட்டேன்”. அவன் அம்மாவை அவளுடைய சித்தி வளர்த்தாள். அந்த சித்தி தன் வாழ்க்கையில் வெவ்வேறு பெண்மணிகளினால் ஏமாற்றம் அடைந்திருந்தார். சித்தி, அம்மாவிடம்., “பெண்ணை மட்டும் நம்பாதே” என்று அடிக்கடி சொல்லுவாள். அது சரியா? இப்படி எண்ணுவதற்கு ஆதாரம் இருக்கிறதா என்று கேட்காமல், ஆராயாமல் சித்தி சொன்னதை அவன் அம்மா அப்படியே ஏற்றுக்கொண்டாள். தான் பெண்ணாக இருந்தும் இப்படி ஒரு எண்ணம்! அதிலிருந்து அவர்களின் அபிப்பிராயம் இப்படி மாறியது.

அம்மாவுடன் இதைப்பற்றிப் பல வாரங்கள் உரையாடவேண்டியதாயிற்று. அம்மா, தான் நினைப்பதையும், அந்த சித்தி பகிர்ந்ததையும், இதனால் தனக்குத் தோன்றும் எண்ணங்களையும் ஒரு தாளில் எழுதி விட்டு, மறு பக்கத்தில் இதற்கான தன் கடந்தகால வாழ்கையில் கண்ட ஆதாரங்களையும், இப்பொழுது தினசரி வாழ்வில் காணும் ஆதாரங்களையும் குறித்து எழுத வேண்டும். பல வாரங்கள் தேடியும் அப்படி ஆதாரம் எதுவும் அவளுக்குக் கிடைக்கவில்லை.

செய்யச் செய்யப் புரிந்து ஏற்றுக்கொண்டார் – ஒன்று நடந்துவிட்டால் மற்ற நேரங்களிலும் அச்சு அடிப்பதுபோல் அப்படியே நடக்கும் என்பதில்லை. அதே மாதிரி, ஒருமுறை ஒருவர் ஒன்று செய்தால் அடுத்த முறையும் அப்படியே செய்வார் என்பது இல்லை. எல்லோரும் இப்படி என்று நினைத்தால், தவறானது. 

அம்மாவிற்குத் தெளிவானது. ஒருவரின் அனுபவத்தில் சூழலின் தாக்கம் உள்ளடங்கும். அதனால்தான் ஒன்றை வைத்து எல்லாவற்றையும் அப்படியேதான் எனச் சொல்லமுடியாது என்பதை ஆதாரபூர்வமாகப் பார்த்தாள். நாளடைவில், அவர்களையும், மற்றவர்களையும் இது பாதிக்கிறது எனப் புரியவர, அடுத்த ஸெஷன்களில் இந்த மனப்பான்மையால் அவர் கண்ணை மூடிக்கொண்டு இருந்ததையும், அதன் பாதிப்புகளையும் ஆராய்ந்தோம்.

திவாகரின் அம்மா தன் சிந்தனைகளைச் சுதாரித்துவர, அப்பாவை ஸெஷனுக்குள் சேர்த்துக்கொள்ள நேரம் வந்தது. அவருடைய அச்சங்களைப் பகிர்ந்துகொள்ள ஆரம்பித்தார். அவரின் மிகப் பெரிய அச்சம்: திவாகருக்கு அதிக அனுபவம் இல்லை, வெளி உலகம் தெரியாதவன். இதன் விளைவாக, எந்தப் பெண்ணாவது அவனிடம் பரிவுடன் பேசிப் பழகினால் அவளிடம் மனதைப் பறிகொடுத்து விடுவானோ என்று. திவாகரின் படிப்பு முழுவதும் ஆண்கள் படிக்கும் இடமாகவே இருந்ததாலும் அவருக்கு இந்த அச்சம். அவனைக் கடுமையாகத் திட்டி, கேள்வி கேட்டு மடக்கினால் அதைச் சந்திக்க திவாகருக்குதத் தைரியம் வளரும் என முடிவு எடுத்திருந்ததால்தான் அவனிடம் கடுமையாகப் பழகுவதாகச் சொன்னார்.

எங்கள் உரையாடல்கள் வளர, அவருக்குப் புரியஆரம்பித்தது, திவாகரின் யோசிக்கும், முடிவு எடுக்கும் திறன்தான் தனக்குக் கேள்விக்குறியாக இருந்தது என்று. இதை அறியாமல், வேறு எதற்கோ அவனைக் கோபித்துக்கொண்டோம் என உணர்ந்தார்.

மேலும் தெளிவு பெறுவதற்கு ஆலோசித்தோம். அப்பாவை நிஜ வாழ்க்கையில் தனக்கு நடந்தவற்றை எடுத்து திவாகருடன் பேசப் பரிந்துரைத்தேன். அவைகளைப்பற்றி அவன் தன் அபிப்ராயங்களைப் பகிர்ந்துகொள்ள, அவன் நிலை, சிந்தனை ஆற்றல், மனப்பான்மை, அவருக்குத் தெரியவரும். அவனுக்கும் அப்பாவிடமிருந்து கற்றுக்கொள்ள வாய்ப்பாக அமையும்.

இதையே திவாகரைச் சற்று வேறுவிதமாகச் செய்யவைத்தேன். கலந்துரையாடலில் எழும் சிந்தனைகள், ஒரு தலைப்பட்ட கருத்துகள், ஓரவஞ்சனை, மனச்சாய்வு, என்பதை எல்லாம்பற்றி எழுதியபிறகு, அதன் பக்கத்தில் அதற்கு எதிர்வாதமும், அவன் அப்பாவின் கண்ணோட்டத்திலிருந்து தோன்றுவதையும் எழுதி வரச்சொன்னேன். இதைச் செய்ய, அவன் சிந்தனைத் திறன் நன்றானது. பிரச்சினைகளை மிகச் சுலபமாகச் சந்திக்க ஆரம்பித்தான். அப்பா-பிள்ளை பந்தம் இணைப்பு அதிகரித்தது. இதை “மேஜிக்” என்றே சொன்னார்கள்.

அப்பாவை திவாகருடன் தினம் ஒருமணி நேரம் கழிக்கச்சொன்னேன். அவருக்கு திவாகருடன் விளையாட்டுப் போட்டிகள் பார்ப்பது பிடிக்கும். முன்பு செய்ததுதான். அதையே இப்பொழுதும் துவங்கினார்கள். இருவரின் நெருக்கத்திலும், புரிதலிலும் பல திருப்பங்கள் வந்தன. இவர்களின் இணைப்பு கூடுவது பளிச்சென்று தெரிந்தது! பார்க்க மனதுக்கு இதமாக இருந்தது.

திவாகர், அவன் அம்மா, அப்பா, மூவரும் தங்களின் அனுபவங்களை மற்றவர்களின் சூழலிலிருந்து பார்க்க, மேலும் தெளிவு பெற்றார்கள். மூவரும் கடந்த மாதத்தில்  வெளிப்படுத்தியது அவரவர் பயத்திலிருந்து என்பது  அவர்களுக்குப் புரிந்தது. இதில் பரிதாபம் என்னவென்றால் அவர்கள் பாசமான குடும்பத்தினர். ஏனோ இந்தமுறை தங்களுக்குள் நிலவி வரும் அச்சத்தை நேரடியாகப் பகிர்ந்துகொள்ளவில்லை.

என்னுடன் பகிர்வதை முழுமையாக ஏற்றதினால், தன் உள்ளுணர்வைப் பகிரங்கமாகப் பகிர்ந்தார்கள். என்மேல் அவர்கள்  வைத்துள்ள நம்பிக்கையுடன், நானும் அவர்கள்மேல் வைத்துள்ள நம்பிக்கை கை கொடுத்தது. இதனால்தான் அவர்கள் சந்தித்த பல இடையூறுகளைச் சரிசெய்ய முடிந்தது.

அடுத்த கட்டமாக மூவரையும் ஒன்றாகப் பார்த்த ஸெஷன்கள். தங்கள் உணர்வு, விருப்பம், வேறுபாடுகளை, மற்றவருடன் பகிர்ந்துகொள்ளும் விதங்களைச் சரிசெய்யும் சந்தர்ப்பமானது. வேறுபாடுகள் நிலவியபோதெல்லாம் சரிசெய்யப் பல வழிகளை ஆராய்ந்தோம். பிரச்சினை ஒன்றுக்குப்  பதில்கள் பல்வேறு, அவற்றைத் தேட வழிகள் பல உண்டு என்ற புரிதல் வந்தது.

இப்போதெல்லாம் திவாகர் தன் வேலை, அதன் சலிப்பு, சிரிப்பு, சிறப்பைத் தானாக வீட்டில் பகிர்ந்தான். அப்பா இரு விஷயத்தை மிகவும் பாராட்டினார்:  இதையெல்லாம் திவாகர் பகிர்ந்துகொள்ளும்போது, தன் நிறுவனத்தை இழிவுபடுத்திப் பேசாததையும், நிறுவனத்தின் இரகசியம் பாதுகாத்த விதத்தையும். அம்மா, முழுமையாக ஏற்றக் கொண்டாள் – எந்தவித அச்சமோ, பயமோ இல்லாமல் தன் மகனோடு எல்லா வயது பெண்களும் சகஜமாகப் பழகிவருவதை. தன் ஆண்பிள்ளையை நம்பினாள். மிகவும் பெருமைப்பட்டாள்.

ரவீந்திரநாத் தாகூரின் கதையை அதன் மெருகு குறையாமல் படமாக்கியுள்ளார்கள் !

ஒரு லட்சம் பார்வையாளர்கள்!

நாளைய இயக்குனர் போட்டியில் பரிசு !

சிறப்பான ஒளிப்பதிவு!

அருமையான நடிப்பு!

பார்க்கத் தவறாதீர்கள் !

சூரிய தேவனுக்கோ, விஷ்வகர்மா தன்னை மயக்கத்தில் ஆழ்த்தித் தம்மை ஒன்றும் செய்யஇயலாதவனாக மாற்றிவிட்டாரே என்ற கோபாக்னி அவன் கண்களில் கொழுந்துவிட்டு எரிந்தது. ஸந்த்யாவின் மீது தான் கொண்டிருந்த அளப்பரிய காதல் தன்னை விஷ்வகர்மாவின்  கைப்பாவையாக மாற்றிவிட்டதே என்ற ஆத்ம நிக்ரகம் அவனை வாட்டிஎடுத்தது.

அந்தக் கோபத்தில்தான் அருணனிடம் யாரும் தன்னைத் தொந்தரவு செய்யக்கூடாது என்று கடுமையான உத்தரவைப் பிறப்பித்துவிட்டுத் தன் கோபத்தை எரித்துக்கொள்ளும் பயிற்சியில் ஈடுபட்டுக்கொண்டிருந்தான். 

 சுற்றிலும் நெருப்புக்  கோளங்கள், எரிவாயுக்கள் கொதிக்கும் கொப்பறையிலிருந்து குமிழி குமிழிகளாக வந்துகொண்டிருந்தன.   நெருப்பு ஆறு சுற்றிலும் ஓடிக்கொண்டிருந்தது.  நடுவே ‘ஓம்’ வடிவில் அமைந்த மாபெரும்  ஹோம குண்டம். அதிலிருந்தும் வருகின்ற தழல்கள் தாமரை வடிவில் எரிந்து கொண்டிருந்தன. அதன் நடுவே கைலாய பர்வதத்திலிருந்து  கொண்டுவந்த கல் இருக்கை . அந்த  சிம்மாசனத்தில் எரியும் நெருப்புக்களின் மத்தியில் அமர்ந்து அழிக்கும் கடவுளான பரமசிவனை தியானித்துக்கொண்டே தன் மனதில் பொங்கிப் பிரவாகம் எடுக்கும் கோபத்தை ஹோம நெருப்பில் விழச்செய்து தன்னைச் சாந்தப்படுத்திக்கொண்டிருந்தான் சூரியதேவன்.  கிட்டத்தட்ட அது முடிவடையும்  சமயத்தில்தான் அதைத் தடை செய்யும் விதத்தில் கதவு தட்டப்பட்டது.

எந்தக் கோபத்தை எரிப்பதற்காக  அவன் அங்கே கடும்  முயற்சி எடுத்துக்கொண்டிருந்தானோ அது பாதியில் தடைபெறும்படி கதவைத் தட்டியதால் அவன்  கோபாவேசம் மீண்டும் அதிகரிப்பதற்கான அறிகுறிகள் தோன்றின. 

கதவைத் திறந்தால் அங்கே ஸந்த்யா நின்றுகொண்டிருந்தாள். 

எவளுக்காகத் தன் ஆற்றலையே காந்தச் சிகித்சையின் மூலம் குறைத்துக்கொள்ளத் தயாராய் இருந்தானோ  அதே ஸந்த்யா எப்பொழுதும்போல் அவனை மயக்கும் விதத்தில் நின்றுகொண்டிருந்தாள். 

 பனிமழையில் குளிர் நிலவென இருக்கும் தடாகத்தில் பொன்மலர்போலக் குளித்துக்கொண்டிருந்த  அவளைக் கண்ட பிறகுதானே அவன் மனதில் புதுவித ஆசை என்னும் அக்னி உதித்தது. நெருப்பையே எரிக்கும் புதுவித காம அக்னி அல்லவா அது? குளிர்த்தீ !

அவளுடன் அவன் கூடியிருந்தபோது அவன் அதுவரைத் தீண்டிராத  புதுவித சுகத்தை அனுபவித்தான். அதற்காக  அவன் எதை வேண்டுமானாலும் தியாகம் செய்யத் தயாராயிருந்தான். அதைச் சாதகமாய்ப்  பயன்படுத்திக்கொண்ட விஷ்வகர்மாவின் வலையில் தான் விழுந்ததுபற்றி  எண்ணும்போது அவனுக்குத் தன்மேலேயே ஆத்திரம் பிறந்தது.  காந்தச் சிகித்சை சாந்துக்குளியல் என்று  தன்னை அவர் சிக்கவைத்ததை  நினைக்கும்போது அவன் கோபம் வீசிவிட்ட நெருப்புபோல்  வளர்ந்துகொண்டேயிருந்தது.  

ஆனால் ஸந்த்யாவின்  அழகு உருவத்தைக் கண்டதும் அவனுடைய கோபாக்னி குறைவதை உணர்ந்தான். ‘இவள் என் அருகே இருந்துவிட்டால் எனக்கு நெருப்பாற்றில்  கோபத்தை  எரிக்க வேண்டிய அவசியமே இல்லை ‘ என்பதை உணரத்தொடங்கினான்.   அவளைப் பிரிந்ததுதான் தன்னிலை தடுமாறச் செய்தது என்பதை உணர்ந்துகொண்டான். அவன் முகத்தில் புன்னகை அரும்பியது. 

அதனைக் கண்ட அருணன் ‘இனி பயமில்லை’ என்று உணர்ந்துகொண்டு சூரியதேவனை வணங்கிவிட்டு ரதத்தை எடுத்துக்கொண்டு சென்றான். 

ஸந்த்யா தன் வலது காலை எடுத்துவைத்து  சூரியதேவனின்  அரண்மனைக்குள் சென்றாள். 

அவள் காலடி பட்டதும்  அந்த அறையில் இருந்த வெப்பச் சலனங்கள் எல்லாம் மறந்து குளிர்த் தென்றல் உலாவத் தொடங்கியது.  

ஆனால் ஸந்த்யாவின் முகத்தைப்பார்த்த சூரியதேவன் திடுக்கிட்டான். அவள் முகத்தில் ஏன் இந்த கோபாக்னி? குளிர் முகத்தில் எப்படி வந்தது இந்த அக்னிச் சீற்றம்? 

” என்ன தைரியம் உங்களுக்கு? சூரியதேவன் அக்னியின் சாட்சிதானே? அந்த அக்னி சாட்சியாக நாம் புரிந்த காந்தர்வ மணத்தில் ஜனித்த குழந்தைகளை  அழிக்க ஆணையிட்ட நீங்கள் ஒரு நல்ல தந்தையா?” 

ஸந்த்யாவின் வாயிலிருந்து வந்த வார்த்தைகள்  சூரியதேவனை அப்படியே நிலைகுலையச் செய்தன. 

(தொடரும்) 

இரண்டாம் பகுதி

“எனதருமை எமபுரிப்பட்டணவாசிகளே!” என்று  அவருக்கே உரிய கணீர் குரலில்  ஆரம்பித்தார் ஆயிரக்கணக்கான பட்டிமன்றங்களில் நடுவராக இருந்து அமர்க்களமாகப் பேசிவந்த சாலமன் பாப்பையா அவர்கள். 

மதுரைக்காரரின் குரலில் அந்த ஊருக்கே உரிய நக்கலும்  நையாண்டியும் சேர்ந்து கொட்டும். தமிழ் அறிஞர், இலக்கிய விரிவுரையாளர், கலைமாமணி  என்று பட்டங்கள் பல இருந்தாலும் பட்டிமன்ற நடுவர் என்பதுதான் அவருக்கே உரித்தான பெயர்.

இனிய தமிழில் நகைச்சுவையாக உரையாற்றும் திறமை வாய்ந்த பேச்சாளர். சமூகத்திலும் இல்லங்களிலும் அன்றாடம் நிகழும் நிகழ்வுகளை மையமாகக்கொண்டு பட்டிமன்றங்களை நடத்துபவர். இவற்றின் மூலம் மக்கள் மனதில் நீங்கா இடம் பிடித்தவர். தினமும் காலையில் திருக்குறளுக்கும், சங்க இலக்கியப் பாடல்களுக்கும் விளக்கம் கூறி அவற்றில் உள்ள சுவைகளை மக்களுக்கு அறிமுகப்படுத்தியவர் .

உதாரணமாக அவருடைய  சமீபத்திய பொங்கல் விழா சிறப்பு பட்டிமன்றத்தைப்   பார்த்த பின்னர்தான் அவரையும்  அவரது குழுவையும் எமபுரிப்பட்டணத்துக்கு அழைத்து வரவேண்டும் என்று எமனும் சித்திரகுப்தனும் பெரிதும் விரும்பினார்கள்.

சாலமன் பாப்பையா அவர்களிடம் இதுபற்றி சித்திரகுப்தன் பேசியபோது அவரும் அவருக்கே உரிய பாணியில்,                               ” அழச்சுக்கிட்டுப்போய் மறுபடியும் இங்கனே இட்டுகிட்டு வருவீகளா? இல்லே அங்கனேயே பிடிச்சு வைச்சிறுவீகளா? ” என்று கேட்டார்.  ராஜாவும் ” ஐயா கேட்டது ரொம்ப சரியான கேள்விங்க! எதுக்கும் நீங்க கொடுக்கப்போகிற செக்கை எங்க புள்ளைங்க பேரிலேயே கொடுத்திடுங்க, பின்னாடி எந்தப் பிரச்சினையும் இருக்கப்பிடாது பாருங்க” என்றார்.

திண்டுக்கல் லியோனியும் , ” எங்களுக்கு எந்த தண்டனை  காத்துக்கிட்டிருக்கு? அந்தகூபமா?  கும்பிபாகமா ? ” என்று கேட்க ” பட்டிமன்றம் அமைத்து ஐயா தீர்ப்புப்படி தேர்ந்தெடுத்துக்கலாம்” என்று பாரதி பாஸ்கர்கூற அப்போதே விவாதமேடை களைகட்டிவிட்டது. 

முதலில் அந்தப் பொங்கல் விழாப் பட்டிமன்றத்தைப் பாருங்கள். அதன் பின்  விவாதமேடையில் அவர்கள் பேசியதைக் கேட்போம். .

(தொடரும்) 

அம்மா நிலாவைக் காட்டி
நிலா நிலா ஓடி வா
பாடி குழந்தை பருவத்தில்
அன்னம் ஊட்டி விட்ட
அந்த நிலாக்கால நினைவுகள்!

விண்ணில் மிதந்து வரும்
முழுநிலவைப் பார்த்து
மண்ணில் அமர்ந்து
கூட்டாஞ்சோறு உண்டு
உறவுகளுடன் உறவாடி
மகிழ்ந்த நிலாக்கால நினைவுகள்!

காதலனாக முழுநிலாவின்
நிழலில் அமர்ந்துகொண்டு
காதலியின் முகம் கண்டு
கவிதையில் முகம் செதுக்கி
ஓவியமாகிய அவளின் நினைவுகள் !

காதலர்களாக முழுநிலா ஒளியில்
சிரித்த சிரிப்புகள் சிந்தனைகள்
காதல்கள் மோதல்கள்
உறவுகள் ஊடல்கள்
துடிப்புகள் நடிப்புகள்
படிப்புகள் படிப்பினைகள் !

இளையநிலாவைக் கண்டு
அள்ளக் அள்ளக் குறையாத
காதலர்களின் மனதில் நிழலாடிய
இன்பங்கள் துன்பங்கள்
நிலாக்கால நினைவலைகள்!

புத்தம்புது பொருள்கேட்கும் சின்னஞ்சிறு குழவியும்
பெற்றவரைக் கேட்பதுவும் என்னதான் முடிவு?
பகலின்றி இரவின்றி ராப்பகலாய்ப் படித்துவிட்டு
தேர்வெழுதிக் கேட்பதுவும் என்னதான் முடிவு?

கால்சோர மெய்சோர கண்களுமே பூத்துவர
கற்படிகள் தேய்ந்திடவே பணிமனைகள் மீதேறி
‘காலியில்லை’ போர்டுகண்டு மனமுருகிக் கேட்பதுவும்
‘கடவுளே அடியேனுக்கு என்னதான் முடிவு?’

காதலிலே தோல்வியினைக் கண்டவக் காளையவன்
கருத்துடனே நோக்குவதும் என்னதான் முடிவு?
கடிமணம் கொண்டவன் பேதங்களைக் கண்டுவிட்டு
கதறிக் கேட்பதுவும் என்னதான் முடிவு?

வயிறொன்று பசியினை யள்ளிச் சொரிந்திட
வறுமை கோலத்தில் குழந்தைகள் கலங்கிட
வற்றிய வயிறுடனே ஏழையவன் கேட்பதுவும்
‘வறுமைக்கு ஆண்டவனே என்னதான் முடிவு?’

வாழ்வின் சாரமே தொக்கியே நிற்பது
வளமிக்க கேள்வியாம் ‘என்னதான் முடிவில்?’
இகத்தின் முதல்வன் இறைவனை நாடும்
இவ்வேழை கேட்பதுவும் ‘என்னதான் முடிவு?’

வாழ்வென்றும் தாழ்வென்றும்
வளமென்றும் குறைவென்றும்
சக்கரம் சுழல்கின்றது அதில் தான் சரித்திரம் நிகழ்கின்றது
யாருக்கும் வாழ்வுண்டு அதற்கொரு நாளுண்டு

பின்னாட்களில் என்னுடன் வேலை பார்த்த ஊழியர்களில் ஒருவர் பயிற்சி மையத்தில் அறிமுகமான தங்கப்பன். எங்கள் நிறுவனத்தில் பல தங்கப்பன்கள் இருந்ததால் இவரை இங்க்லீஷ் தங்கப்பன் என்று கூறுவார்கள்.

கல்லூரியில் சேர்ந்த சில நாட்களிலேயே தந்தையை இழந்தவர். அவர் தந்தை எங்கள் அலுவலக ஊழியர். கருணை அடிப்படையில் இவருக்கு வேலை வழங்கப்பட குடும்ப சூழ்நிலையை முன்னிட்டு அந்தக் கால புகுமுக வகுப்பிலிருந்து விலகி பணியில் சேர்ந்தவர்.
ஆங்கிலம் தவிர மற்ற பாடங்களைத் தமிழ்மொழியில் படித்துவிட்டு கல்லூரியில் எல்லாம் ஆங்கிலமயம் என்று தடுமாறுவது மிகவும் இயற்கை. தங்கப்பனின் உறவினர் ஒருவர் இந்தத் தடுமாற்றத்தில் கிட்டத்தட்ட மனநோய்க்கு ஆளாகிவிட்டார். அதனால் பதினோராம் வகுப்பு முடிந்து முடிவுகள் வருவதற்குள் தங்கப்பனை ஆங்கிலம் பயில சென்னையில் ஒரு பயிலகத்தில் சேர்த்திருந்தார்கள். ஆர்வத்துடன் இவர் கற்றாலும் மொழி இவருக்குப் பிடிபடவே இல்லை.

அவர் கற்ற ஆங்கிலம் கல்லூரிப் படிப்பிற்கு உபயோகப்படவில்லை. ஆனாலும் தேவை இருக்கிறதோ இல்லையோ இவர் அலுவலகத்தில் பெரும்பாலும் ஆங்கிலத்தில்தான் பேசுவார்.
பயிற்சி மையத்தில் சிறு குழுக்களைப் பிரிப்பார்கள். ஒவ்வொரு குழுவிற்கும் ஏதேனும் தலைப்பைக் கொடுத்து கலந்துரையாடச் செய்வார்கள். குழுவில் ஒருவர் நடந்த உரையாடல்களின் கருத்துக்களை எல்லோருக்கும் சொல்வார்கள். தனது குழுவிற்காக அந்தப்பணியை தங்கப்பன் ஏற்றார். தமிழில் யோசித்து ஆங்கில மாற்றம் செய்து தப்பும் தவறுமாகப் பேசி சமாளித்துவிட்டார்.
வகுப்பில் மற்றவர்கள் அந்தக் காலகட்ட மனமுதிர்ச்சியில் சற்று அதிகமாகவே தங்கப்பனைக் கலாய்த்து விட்டார்கள். முகம் எல்லாம் சிவந்து சிறுத்துப் போய்விட்டது இவருக்கு.

உங்கள் ஊகம் சரிதான் அந்த கேலியில் பங்கெடுக்காத ஒரே நபர் நான்தான். சாதாரணமாகப் பேசுவதே சொற்பம். (நல்ல நாளிலேயே தில்லைநாயகம் என்பார்களே அதுபோல்) தங்கப்பன் அன்று மாலையே ஒரு தமிழ் ஆங்கிலம் அகராதி ஒன்றும் ஒரு ட்ரான்ஸ்சிஸ்டர் ஒன்றும் வாங்கிவிட்டார். எப்படியாவது தான் சிறந்த ஆங்கிலப் பேச்சாளனாக வரத்தான் போகிறேன் என்று என்னிடம் மட்டும் சொன்னார். அதில் அவர் வெற்றி பெற்றாரோ இல்லையோ முயற்சியை மட்டும் எப்போதும் விடவில்லை. அவர் என்னுடன் இரு அலுவலகங்களில் இரு வேறு சந்தர்ப்பங்களில் வேலை பார்த்திருக்கிறார்.

வேலையில் கெட்டிக்காரன் என்று எப்போதும் பெயர் வாங்கியதில்லை. என்னையும் தங்கப்பனையும் தராசில் வைத்தால் எந்தத் தட்டு தாழும் என்று சொல்லமுடியாது என்று அலுவலகத்தில் பேசிக்கொள்வார்கள்.  ஒரே பிரிவில் இருவரையும் வைத்தால் அதோகதி என்று எண்ணியோ என்னவோ வேறுவேறு பிரிவுகளில்தான் நாங்கள் இருப்போம்.

சில்லறைச் சச்சரவுகள் அலுவலகத்தில் அவ்வப்போது எழத்தான் செய்யும். என்னை யாராவது எதாவது சொன்னால் அவர்களைக் கலங்கடிக்க எனக்கு ஒரு வழிதான் தெரியும். பதிலுக்கு ஒரு வெற்றுப் பார்வைதான். மேலே என்ன சொல்வது அல்லது செய்வது என்று தெரியாமல் தலையில் அடித்துக்கொண்டு போய்விடுவார்கள். எனக்கு அதில் ஒரு குரூர மகிழ்ச்சி இருந்திருக்க வேண்டும்.
தங்கப்பன் நேர் எதிர். இங்கிலீஷ் தங்கப்பன் என்றாலே ‘யார் அந்தச் சண்டைக் கோழியா?” என்று கேட்பார்கள் தன்னை சம்பந்தப்படுத்தி ஏதேனும் சச்சரவு வரக்கூடும் என்று தெரிந்தாலே, சகட்டுமேனிக்கு ஆரம்பித்துவிடுவார்.

“வாட் நான்சென்ஸ்..! தேர் இஸ் எ லிமிட் டு எவரிதிங். ஆல் யூஸ்லெஸ் பீபுள் ஆர் ட்ரையிங் டு ஆக்ட் ஸ்மார்ட். ஐ வில் டீச் தெம் அ லேசன்.” என்று ஆங்கிலத்தில் ஆரம்பிப்பார். உடனே தமிழுக்கு மாறிவிடுவார். “தலைக்கனம் பிடிச்சவன், அகராதி புடிச்சவன் எல்லாருக்கும் இந்த ஆபீசுல இடம் கொடுத்துட்டாங்க … “என்றெல்லாம் சற்று பலமாகவே முனகுவார். எதிராளி ஆரம்பிக்கும் முன்பே பின்வாங்கிவிடுவார்.
ஆனால் இயல்பாகவே மென்மையானவர். பிச்சை எடுக்கும் குழந்தைகளைப் பார்த்தாலே நெகிழ்ந்துவிடுவார். அவர் வீட்டருகில் பல எளியவர்களுக்கு யாருக்கும் தெரியாமல் உதவி செய்துவந்திருக்கிறார்.

ஒருமுறை அவர் நண்பர் ஒருவர் இவரை ஒரு உணவகத்திற்கு அழைத்துக் கொண்டுபோனார். என்ன காரணமோ நானும் உடனிருந்தேன். நண்பர்.வடநாட்டு முறைப்படி சப்ஜி ஆர்டர் செய்தார். அதுவரை இந்த நடைமுறை எனக்குத் தெரியாதே என்று வெளிப்படையாகச் சொன்னார். பல சமாச்சாரங்களைக் கற்றுக்கொள்ளாமலேயே வளர்ந்துவிட்டேன் என்று சொல்லிக்கொண்டார். அலுவலகத்தில் தன் வேலையில் யாரேனும் தப்பு கண்டுபிடிக்கப் போகிறார்கள் என்று தெரிந்தாலே பாயும் தங்கப்பன் இவர்தானா என்று எனக்குத் தோன்றியது.

அவருக்கு இரு மகன்கள். வீட்டில் கணினி வாங்குவது அப்போதுதான் தொடங்கியிருந்த நேரம். பிள்ளைகள் கணினி வாங்கித்தரச் சொல்லிக் கேட்டார்களாம். அதற்குக் கணிசமான தொகை செலவு செய்வதற்குமுன் பலரிடம் விசாரித்து வந்தார். அலுவலக நண்பர்கள் மேல் இவருக்கு நம்பிக்கை இல்லை. எங்கள் அலுவலகக் கணினிக்கு பேப்பர், ரிப்பன் போன்றவற்றை கொடுத்துவரும் நபர் மூலமாக ஒரு கணினி வியாபாரம் செய்யும் என்ஜினீயர் ஒருவரைப் பிடித்தார்.

எந்த வகைக் கணினி வாங்கலாம் என்று இவர் கேட்டிருக்கிறார். ஆனால் அந்தப் பொறியாளர், “உங்கள் பிள்ளைகள் என்ன செய்ய விரும்புகிறார்களோ அதற்கேற்ற கணினிதான் வாங்க வேண்டும். உங்கள் வீட்டிற்கு வருகிறேன்.” என்று சொல்லிவிட்டார். அதுபோலச் செய்யவும் செய்தார். அவர்கள் தேவைக்கேற்ப சரியான தேர்வு செய்து கணினி விற்றார்.

அவர் அப்போது சொன்னதை தங்கப்பன் அடிக்கடி சொல்வார்.

“எனக்கு நல்ல லாபம் கிடைப்பது என் நோக்கமல்ல. உழைத்துச் சம்பாதித்த காசு அதற்கேற்ற பயனைத் தரவேண்டும். நீங்கள் இன்னும் இரண்டு மூன்றுபேரிடம் என்னைப்பற்றிச் சொல்வீர்கள் அல்லவா? அதுவே எனக்கு பெரிய லாபம்.” என்றாராம்.

தனது தாழ்வு மனப்பான்மையை ஆவேசத்தால் மறைப்பது ஒரு வழி என்று எங்கோ படித்தபோது எனக்கு நினைவிற்கு வந்தது தங்கப்பன்தான்.

நானும் தங்கப்பனும் கிட்டத்தட்ட ஒரே சமயத்தில்தான் ஒய்வு பெற்றோம். நான் எந்தப் பதவி உயர்வும் பெறாமலே வேலைக்குச் சேர்ந்த அதே பதவியில் ஒய்வு பெற்றேன். தங்கப்பன் தாமதமாக முதல் பதவி உயர்வு பெற்றார். ஒய்வு பெறுவதற்குச் சற்றுமுன் இரண்டாவது பதவி உயர்வும் கிடைத்தது. ஓய்வூதியம் சற்று அதிகமாகக் கிடைக்க இது காரணமாயிற்று.

ஒரு மகன் திருமணத்திற்கு நான் போயிருக்கிறேன். அவர் மனைவி கனிவும் பாசமும் மிக்கவர். எனது அலுவலக நண்பர்கள் குடும்பத்திலேயே தங்கப்பன் குடும்பம் ஒன்றுடன்தான் என் மனைவி மக்களுக்குப் பழக்கம்.

பெரிய மகன் வளைகுடா நாட்டில் குடும்பத்தோடு இருக்கிறான். இரண்டாவது மகன் பேராசிரியராக ஒரு கலாசாலையில் பெரும் மதிப்போடு பணியாற்றுகிறான். முனைவர் ஆய்வுகளுக்கு இவனை கெய்ட் ஆகக் கிடைப்பது பெரும் அதிர்ஷ்டம் என்று சொல்லும் அளவிற்கு புகழுடன் இருக்கிறான். பெற்றோர்கள் அவனுடன்தான். செய்தித் தாள்களில் முனைவர் மனோகரன் தங்கப்பன் என்ற பெயர் அடிபடும் போதெல்லாம் எனக்குப் பெருமையாக இருக்கும்.

கிட்டத்தட்ட எங்கள் வயதுக்காரரான சேஷாத்ரி என்ற சக ஊழியர் இருந்தார். எங்களுக்கு சிலவருடங்களே சீனியர் ஆன அவர் படிப்படியாகப் பதவி உயர்வுகள் பெற்றுவந்த திறமைசாலி. எங்கள் நிறுவனத்தின் தலைமைப் பொறுப்பில் அரசு நியமித்த ஐ.ஏ.எஸ் அதிகாரி இருப்பார். நிறுவனத்திற்குள் ஊழியர்கள் பெறக்கூடிய அதிக பட்ச பதவி உயர்வாக இரண்டாவது பெரிய பதவிவரை உயர்ந்து ஓய்வுபெற்றார். அவரை நான் சில நாட்கள் முன் சந்தித்தேன்.

“தங்கப்பன் இருமகன்களும் நல்ல நிலையில் இருக்கிறார்கள். நான் பெரிய பதவி வகித்தவன். ஆனால் எனது பிள்ளைகள், என் கவனக் குறைவு காரணமாகவோ என்னவோ, இன்னும் செட்டில் ஆகவில்லை. எங்கள் இருவரில் வாழ்வில் வெற்றி பெற்றவன் யார் என்று இப்போது புரிகிறது.” என்றார்.

நான் வேலைக்குச் சேர்ந்தபோது மனதாரப் பாராட்டியது வேம்பு என்கிற எதிர்வீட்டுப் பையன் என்று நான் முன்னமேயே சொல்லியிருக்கிறேன். நான் இந்த நிறுவனத்தில் சேர இருப்பதைத் தெரிவித்தவுடன் என்னைவிட அவன் மிகவும் சந்தோஷப்பட்டதாகத் தோன்றியது. அவன் எவ்வகையிலோ இந்தத் தங்கப்பனுக்கு உறவினன்.

தங்கப்பன் என்னும் தன் உறவினன் சில நாட்கள் முன்புதான் இந்த நிறுவனத்தில் வேலைக்குச் சேர்ந்தான் என்று சொன்னான். அந்தத் தங்கப்பனை பயிற்சி மையத்தில் சந்திப்பேன் என்றோ ஒரே அலுவலகத்தில் வேலை செய்வோம் என்றோ தெரியாது.
ஏதோ ஒரு சமயத்தில் வேம்புவைப் பற்றி தங்கப்பன் விசாரித்தார். வேம்புவைப் பற்றி எனக்குத் தெரியாத சில விவரங்களையும் தெரிவித்தார். தங்கப்பன் விவரித்தபோது கண்களில் தெரிந்த வியப்பும் கனிவும் இன்றும் நினைவிருக்கிறது. சொல்லப்படுபவரின் குணநலன்களோடு சொல்பவரின் குணநலன்களும் இது போன்ற சமயங்களில் வெளிப்படும்.

வேம்புவின் தந்தை சங்கரலிங்கம் தன் தகப்பனார் பெயரான பொன்னுலிங்கம் என்பதைத்தான் அவனுக்குப் பெயராகச் சூட்டினார். கிட்டத்தட்ட தவமிருந்து பெற்ற பிள்ளை. அதற்கு முன் இரு குழந்தைகள் பிறந்திருந்தாலும் நாள் கணக்கிலேயே இறந்துவிட்டன. பெரியவரான தாத்தா பெயரை வைத்துக் கூப்பிடமுடியாது என்பதால், கூப்பிட வேறு பெயர் தேவைப்பட்டது. குழந்தைகள் தக்கவில்லை என்றால், பிச்சை, குப்பன், வேம்பு என்று பெயரிட்டு அழைப்பது வழக்கம். அதனால் குழந்தை பொன்னுலிங்கம் ‘வேம்பு’ ஆகிவிட்டான்.
அரிசி மற்றும் தேங்காய்தான் குடும்ப வியாபாரம். நல்ல செயலான குடும்பம். மேலும் கோவில் குளம் என்று தர்மம் செய்வது அவர்கள் வழக்கம். ஆனால் அதற்கான புகழ் தேடிக்கொள்வது அவர்கள் விருப்பமில்லை. சற்றுத் தொலைவில் இருந்த ஒரு கோவிலின் கும்பாபிஷேகத்திற்கு ஒரு பெரும் தொகையினை அளித்திருந்தார்கள். ஆனாலும், கூட்டத்தோடு கூட்டமாகத்தான் அந்த நிகழ்வில் குடும்பத்தினர் அனைவரும் கலந்துகொண்டார்கள்.

பல உறவினர்களுக்கு, முக்கியமாகக் கல்விச் செலவுகளுக்கு, உதவுவதில் தயங்கியதே இல்லை. சுற்றத்தில் இந்தக் குடும்பம்தான் பசையுள்ள குடும்பம். ஆனால் எளிமையான வாழ்க்கையும் ஆழமான பக்தியுமாக இருந்தார்கள்.

திருமணம் ஆகி பல வருஷங்களுக்குப் பின்பிறந்தவன் வேம்பு. ஒருமுறை பெற்றோரை அழைத்து வருமாறு வேம்புவிடம் சொல்லியிருந்தார்கள். சங்கரலிங்கம் மகனுடன் போயிருந்தார். தலைமை ஆசிரியர் புதியதாக வேலைக்கு வந்தவர். “அப்பா ஊரில் இல்லையா? தாத்தாவை அழைத்து வந்திருக்கிறாயே?” என்று கேட்டாராம்.

தாத்தா பொன்னுலிங்கம் வியாபாரத்தில் கெட்டிக்காரர். கொள்முதலிலும் ஏலம் எடுப்பதிலும் நல்ல அனுபவம். அவர் காலத்திற்குப்பிறகு அப்பா சங்கரலிங்கம் குடும்பத் தொழிலைத் தொடர்ந்தாலும் அவ்வளவு வெற்றிகரமான வியாபாரி என்று சொல்ல முடியாது.
கிராமப் பக்கங்களில் ஒரு சொல்வழக்கு உண்டு. ஒரு கண் உள்ள நெல்- இரு கண் உள்ள மாடு- மூன்று கண் உள்ள தேங்காய் மூன்றுமே வியாபாரியை எப்போது வேண்டுமானாலும் கவிழ்த்துவிடும் என்பார்கள்

ஒரு பெரும் தென்னந்தோப்பை ஏலம் எடுத்த விவகாரத்தில் பெரும் நஷ்டம் வந்துவிட்டது. இயற்கையின் ஆவேசத்தில் தோப்பு பாழாயிற்று. அந்தக் காலத்தில் காப்பீடு போன்ற வசதிகள் இல்லை. முழு நஷ்டத்தையும் தந்து இதர சொத்துக்களை விற்று ஈடு செய்தார். கொஞ்சமும் வருத்தப்படவில்லை.

வேம்புவின் தாய் நோய்வாய்ப்பட்டார். துரதிருஷ்டம் ஒன்றன்பின் ஒன்றாக வரும் என்று சொல்வார்களே, அதுதான் இந்தக் குடும்பத்திற்கு ஏற்பட்டது. சில நாட்களில் தாயும் தொடர்ந்து தந்தையும் மறைய வேம்பு அனாதையாக ஆனான். சுற்றத்தினர் தங்களால் இயன்றவகையில் உதவத்தான் செய்தார்கள்.

இலவச கல்விக்கும் ஹாஸ்டலுக்கும் யாரோ ஏற்பாடு செய்துகொடுத்தார்கள். வேம்புவிற்கு ஒரு தாய் மாமன் உண்டு. அவர் இளம் வயதிலிருந்தே உடல்நலம் குன்றியவர். அவரும் இவனுடன் சேர்ந்துகொண்டதால், ஹாஸ்டலை விடும்படியாகிவிட்டது, உறவினர்கள் ஒன்றுகூடி இவர்கள் செலவுகளை கவனித்துக்கொண்டார்கள். இவையெல்லாம் தங்கப்பன் எனக்கு அளித்த தகவல்கள். நானே கவனித்த சில விஷயங்களும் உண்டு.

சரித்திரம் நிகழ்ந்ததோ இல்லையோ, ‘வாழ்வென்றும் தாழ்வென்றும் வளமென்றும் குறைவென்றும் சக்கரம் சுழல்கின்றது’ என்பது வேம்புவிற்கு மிகவும் பொருத்தம்.

கதையின் ஆசிரியர்  ந . பானுமதி  அவர்களைப்பற்றி ……

மின்னிதழ்களான  பதாகை மற்றும் சொல்வனத்தில் இவரது  ஐம்பதுக்கும் மேற்பட்ட கதை கவிதை கட்டுரைகள் வெளிவந்துள்ளன.

நவீன விருட்சம் மற்றும் புதுகைத் தென்றல் இதழ்களிலும் இவரது கதைகளும் கவிதைகளும் இடம் பெற்றுள்ளன.

கிழக்குப் பதிப்பகம் சிறுகதைத் தொகுப்பொன்றில் இவரது ‘’”அஸ்வத்தாமா” கதை இடம் பெற்றுள்ளது.

கிழக்குப் பதிப்பகம் சிறுகதைப் போட்டியில் பரிசு பெற்ற இவர் ‘கவிமாமணி’, ’ஸ்வாமி இராமானுஜர் ஆயிரத்தாண்டு விருது’ ஆகியவை பெற்றவர்

ஊமைக்காயம்

“கயல், மகிழ்ச்சிதானே! உனக்கு மணவிலக்கு கிடைத்துவிட்டது. உன் பணத்தில் நீ கட்டிய வீடு, ஒருமுறை கூட இதுவரை நீ பார்த்திராத வீடு, உனக்கே உனக்கு என்று நீதிமன்றம் சொல்லிவிட்ட வீடு; உன் மகள் இசையுடன் இனி நீ அங்கு நிரந்தரமாக, சுதந்திரமாக இருக்கலாம். புது வாழ்க்கை தொடங்க என் வாழ்த்துக்கள்.” வழக்குரைஞர் என்னிடம் சொல்கையில் ஒருபுறம் வெற்றிக் களிப்பும், மறுபுறம் வெறுமையுமாக உணர்ந்தேன். எத்தனை நெருங்கிய சொந்தங்கள் எனக்கு, இன்று ஒருவரும் அருகிலில்லை. என் திருமணமும் அவர்களுக்குப் பிடிக்கவில்லை, என் மணவிலக்கும். இத்தனை பெரிய உலகில் பத்து வயது சிறுமியைக் கையில் பற்றிக்கொண்டு மிகத் தனியாக நிற்கிறேன். இல்லை, சோர்விற்கு இடமில்லை  வாழ்ந்து காட்ட வேண்டும், மகள் நல்ல துணையில்லையா, வேலை ஒரு கௌரவமில்லையா, நானே உழைத்து நானே முன்னேறும் இவ்வாழ்க்கை ஒரு வரமில்லையா?

அறுபத்தி நான்கு குடியிருப்புகள் அந்த வளாகத்தில் இருந்தன. என்னுடையது ‘சி’ ப்ளாக், இரண்டாம் மாடி. நான் என் சாமான்களுடன் நுழையும்போதே காவலாளி தடுத்தான்.

‘செகரட்டரி’ வந்து சொன்னாத்தான் உள்ள போகலாம்.’

“என் வீட்டுக்கு நான் போறதுக்கு யாரு சொல்லணும்?”

‘அந்த நியாயமெல்லாம் அவரிட்ட பேசு. அவரு சொல்லாம லாரி ஒரு இன்ச் நவராது’

“என்னம்மா இது, முன்னாடியே பேசி வக்கறதில்லையா? என்ன டிலே பண்றீங்க” லாரி ஓட்டுனர் படபடத்தார்.

‘அப்படிச் சொல்லுய்யா, பர்மிஷன் இல்லாம வர்லாமா? அவரு என்னைய வேலய விட்டுத் தொரத்திடுவாரு.’

நான் இம்மாதிரியான வரவேற்பை எதிர்பார்த்திருக்கவில்லை; என் வீட்டிற்கு நான் செல்வதை யாரோ தடுப்பார்கள் எனக் கனவிலும் நினைக்கவில்லை.

“சரி, செகரட்டரி எங்க இருக்காரு, ஃபோன்ல கூப்டுங்க, இல்ல நம்பர் தாங்க நான் பேசறேன்”

“புது நம்பரை அவரு எடுக்க மாட்டாரு. க்ளப்புக்குப் போயிருக்கிறாரோ என்னமோ? இன்டர்காம்ல கேக்கறேன். ஐயா வரல்லியா?”

நான் பதில் சொல்லாது நின்றேன்.

காவலாளியும், லாரி ஓட்டுனரும் இகழ்ச்சியான பார்வையை பரிமாறிக்கொள்வதைக் கவனித்தேன். ”பழகிக்கோ கயல்” என்று மனதினுள் சொல்லிக்கொண்டேன்.

படபடப்புடன்  ஒரு முதியவர் வாசலுக்கு வந்தார். ’ஆரு, என்னது, சி ப்ளாக் ஆறா, சந்த்ரன் வீடு இல்லியோ அது? என்னது உங்க வீடா? கோர்ட் சொல்லிடுத்தா? டிவோர்சியா? எப்படி சமாளிப்பேள்? டாக்குமென்ட் இருக்கா? பெண் குழந்தையா? ஈஸ்வரா! பகலோட வரப்படாதோ? உள்ள அனுப்புடா, முழிக்கிறான் பாரு.’

ஒரு வழியாக சாமான்களை இறக்கிப் பேசினதை விட அதிகத் தொகை கொடுத்து நிமிர்கையில் இசை உறங்கியிருந்தாள்.சாப்பிட வெளியிலும் போகமுடியாது, இங்கேயும் செய்யமுடியாது, நாளை பார்த்துக் கொள்ளலாம். எதிரெதிராக இரு ஃப்ளாட்கள்  ஒவ்வொரு தளத்திலும். கட்டிட அமைப்பில் நிறைய இடம் இருக்கும் தோற்றத்தை புத்திசாலித்தனமாக ஏற்படுத்தியிருந்தார்கள். காலை புலர்கையில் இசை விழித்துக்கொண்டு பசிக்கிறது என்றாள்.அவளுக்கு கார்ன் ஃப்ளேக்ஸ் கொடுக்கலாம் என்றால் பாலில் தா என அடம். எதிர்த்த வீட்டில் கேட்கலாமென பெல் அடித்தேன். முழுதாக இரு நிமிடங்களுக்குப் பிறகு கதவு பாதி திறந்தது. ஒரு நடுத்தர வயதுப் பெண் முகக் குறிப்பால் என்ன என்றார்.

“எதிர் வீடு என்னோடது. நேத்துதான் வந்தேன். எக்ஸ்ட்ரா பால் இருந்தா தாங்க.மாலயில வாங்கித் தரேன்.”

‘பாலுமில்ல, ஒன்னுமில்ல’ என்று கதவு சாத்தப்பட்டது. அதிர்ந்தேன். என்ன பிழை என்னிடம்? இசையை அடிக்கும் வேகம் வந்தது. இல்லை, அது இயலாமை. பிறர் உனக்கு எதையும் செய்யக் கடன்பட்டவர்களில்லை என்று என்னையே சமன் செய்துகொண்டேன்.

“பால் எங்க கிடைக்கும்? காய்கறி கட கிட்டக்க இருக்கா? பலசரக்குக் கட பக்கமிருக்கா?” என்று அந்த காவலாளியைத்தான் கேட்க நேர்ந்தது. அவன் குறுகுறுவெனப் பார்த்துக்கொண்டே ’நேரப் போயி ஜங்க்ஷன்ல  திரும்பு. அல்லாமிருக்கும்’ என்றான். பெரு நகரின் கலாசாரத்தை நோக்கி இந்த ஊர் சென்று கொண்டிருப்பதை உணர்ந்தேன்.

காலை உணவை முடித்துக்கொண்டு அனைத்துப் பொருட்களையும் சுமந்துகொண்டு திரும்பி வருகையில் ‘மிஸஸ். சந்த்ரன்‘ என்று பெண்குரல் கேட்டது. “என்பெயர் கயல்”.

“சாமாங்க இருக்கு. அப்புறம் வரேன்”

“அப்படியா? சரி, உள்ள வாங்களேன்.” ஏ1 வாசலிலிருந்து அழைத்த பெண்மணி செக்ரட்டரியின் மனைவி என சொல்லாமல் தெரிந்தது.

 “சும்மா இப்படி வைங்கோ, உங்க பொண்ணா, அப்படியே சந்த்ரன் ஜாட”

நான் பதில் சொல்ல முயலவில்லை. வீண், இதெல்லாம் வீண். என் தன்மானத்திற்கு நான் தரவேண்டிய விலை. இவைகள் உறுத்தும் ஊவா முட்கள். எரிச்சல் தரும் பார்வைகள், பின் முதுகில் ஊறும் நமட்டுச் சிரிப்புகள், பாவமே என்று பரிதாபப்படும் பகல் வேஷங்கள். காளியென இவர்களைக் கிழித்துப் போட்டுவிடலாம், ஆனால், எத்தனைபேரை அப்படிப் போடமுடியும்? அந்தக் காளியே மகிஷனை வதைத்தபிறகு விட்டுவிட்டாளே?

அந்த வளாகமே சந்திரனை அறிந்திருந்தது. அவனை நல்லவன் என்ற அதன் மதிப்பீட்டிலிருந்து சரித்துக்கொள்வதற்கு அவர்கள் விரும்பவில்லை. இசை, விளையாடப் போகையில் பெரியவர்கள் வந்து அவளிடம் கேள்விகள் கேட்பதாகச் சொன்னாள். “அந்த சவிதா இல்ல அவளும், இளங்கோவும் ‘உங்க அப்பா உன்னோட இல்லியா? அவரு கெட்டவரா’ன்னு கேக்கறாங்க மம்மி” என்று  அழுதாள். “மம்மி நம்ம வூருக்கே போலாம், அங்கதான் ராதா, சுரேஷ் எல்லாரும் ஒன்னும் கேக்க மாட்டாங்க.”

“நான்  பேசறேன்.      நீ ப்ரண்ட்ஸ்ஸோட நல்லா வெளயாடலாம். அம்மாகூட எல்லாரையும் விட்டுட்டுத்தானே  இங்க இருக்கேன். குட் கேர்ள் இல்ல, வீட்டுப்பாடம் எழுதவேணாமா? நாளக்கி தீம் பார்க் போலாம் ஓகேயா?”

இப்போதெல்லாம் என்னைப் பார்த்தால் சிலர் நட்புடன் சிரிக்கிறார்கள். தங்கள் இல்லங்களுக்கும் அழைப்பதில்லை, என் வீட்டிற்கும் வருவதில்லை. ஆனால், ஒதுக்கம் குறைந்துள்ளது. ஏன், அம்மாகூட ஒன்றும் கேட்பதில்லை. இணக்கம் வராமலா போய்விடும்? எனக்கும் அலுவலக வேலைகள், வீட்டு வேலைகள், இசையின் படிப்பும், அவளின் வயலின் வகுப்பும் என்று நேரம் பறக்கிறது. நீல இரவு விளக்கின் ஒளியில் என் கன்னங்களில் வழியும் கண்ணீர் பளபளவென்று மினுங்கி என் வாழ்வைப் போல் காய்ந்தும் விடுகிறது. இத்தனைக்கும் நடுவில் எதிர் வீட்டில் ஆள் இருக்கும் அரவமே இருப்பதில்லை. அன்று பார்த்த முகம், பாதி உடல் ஏனோ மருள் காட்சியெனத் தோன்றித் தோன்றி மறைந்தது.

இசையின் பள்ளி எங்கள் இருப்பிடத்திலிருந்து இரு கிலோ மீட்டருக்குள்தான். நானே அழைத்துச் சென்று விடுவேன், அழைத்து வந்தும் விடுவேன். அன்று காலையில் இருந்தே மனம் அமைதியாக இல்லை. முக்கியமான வழக்கு ஒன்றின் தீர்ப்பு பாதகமாக வரும் என்ற எதிர்பார்ப்பை ஊடகங்கள் சொல்லிக்கொண்டிருக்க, இசையின் பள்ளி நிர்வாகம் மதியம் மூன்றுமணிக்கு அனைவரையும் வீட்டிற்குச் செல்லுமாறு சொல்லிவிட்டது. இசை என்னிடம் அதைச் சொல்கையில் நான் முக்கிய கூடுகையிலிருந்தேன். தவிப்பாக இருந்தது, அவள் பள்ளியிலும் இருக்கமுடியாது, வெளியிலும் நிற்கமுடியாது, நானும் போகமுடியாது, கலவரம் நடந்தால் என்ன செய்வது? என் கவனம் சிதறுவது எனக்கே தெரிந்தது. ’மிஸ். கயல், நீங்கள் நிலையாக இல்லை, ஹேவ் சம் டீ’ என்றார் நிர்வாக இயக்குனர்.’ நான் அங்கு இருக்க வேண்டிய அவசியத்தை அவர் சொல்லும் முறை, நான் அவசரத்தில் இருக்கிறேன் என்று சொல்லக்கூடாத நிலை. தவித்தேன், நல்லவேளை, சவிதாவின் தாய் இசையையும் அழைத்துக்கொண்டு வீட்டில் விட்டுவிட்டதாகவும், தன் வசம் இருக்கும் சாவியால் வீட்டிற்குள் போய்விட்டதாகவும் இசை சொல்ல நிம்மதியாக இருந்தது.

அலுத்துச் சலித்துத் திரும்புகையில் எங்கள் வளாகத்தின் வாசலில் ஒரே கூட்டம். மேகத்திலிருந்து விடுபட்ட நிலவுபோல என் எதிர் வீட்டு அம்மா நின்றுகொண்டிருந்தார். ’யாரப் பாத்து என்னடா சொன்ன? என்ன உன் நெனப்பு? பொசுக்கிடுவேன், பாத்துக்க’ என்று கத்திக்கொண்டிருந்தார். காவலாளியை இரண்டுபேர் பிடித்துக்கொண்டிருந்தார்கள்.

“அப்பவே சொன்னேன், தனிப்பட்ட மொறையில வாட்ச்மேன் வேணாம், செக்கூரிடி ஏஜென்சி மூலமா  வைப்போம்னு; யாரும் கேட்டாத்தானே” என்றார் ஒருவர்.

”இப்படியும் சொல்வீங்க, மெய்ன்டினன்ஸ் ஏத்தினா கத்துவீங்க”

“சரி சார், அதையெல்லாம் அப்புறமா பேசலாம்; இவன என்ன பண்ணப்போறீங்க?”

‘போலீஸ்ல சொல்லிடுவோம்.’

“ஐயா, என்னய போலீசிலெல்லாம் மாட்டிடாதீங்க. நான் மன்னிப்புக் கேக்கறன், அம்மாகிட்ட. புத்தி பிசகி செஞ்சுட்டம்மா, எனக்கே அவமானமா இருக்கும்மா, மன்னிச்சுடுங்க. இந்தத் தெருவுக்குள்ள இனி நொழைய மாட்டன்.”

“அவன கணக்கு தீத்து அனுப்பிடுங்க, வேற ஆள பாத்து வையுங்க” என்ற அந்த அம்மா எங்கள் ப்ளாக்கை நோக்கி நடந்தார்.

என் ஃப்ளாட் வாசலில் தென்னம் விளக்குமாறு குச்சிகள் கிடந்தன. என் வீட்டில் தென்னம் துடைப்பம் கிடையாதே, என்னதான் நடந்திருக்கும்? இசை என்னைப் பார்த்ததும் ஓடிவந்து கட்டிக்கொண்டு அழுதாள்.

 “பயந்திருக்கா, அவன வெரட்டியாச்சு, இனி வரமாட்டான், கதவ இன்னாருன்னு பாக்காம தொறக்காத இனி”என்ற அந்த அம்மா என்னைப் பார்த்து.

“ஊமைக் காயத்தை உண்மையாச் சொல்லணும்னு இல்ல; சொல்ல முடியாத நெஜங்கூட நல்லதுதான். எத்தனையோ காயங்கள், யாரோ பேசி சச்சரவு தீந்தா போறாதா? போ போ உள்ள. எந்தக் கெடுதலும் நடக்கல”

அந்த அம்மாவின் கதவு மூடியதில் என் காயங்கள் ஆறின.   

. 

எம்ஜிஆர், சிவாஜி, கமல், மணிரத்னம் ஆகியோர் முயற்சி செய்து முடியாமல் போனது பொன்னியின் செல்வன் கதையை திரைப்படமாகக்  கொண்டுவருவது !

மணிரத்னம்  அவர்கள் பொன்னியின் செல்வன் படத்தை எடுக்க மீண்டும் முயற்சி  செய்கிறார் என்பது  தற்போதைய சுடும் செய்தி! 

தமிழ்  ஹிந்து செய்தி:  

நம் வீடுகளில் அன்றாடமோ அல்லது விசேஷ நாட்களிலோ தயாரிக்கும் உணவு வகைகளை வரிசைப்படுத்தி அவற்றின் மகிமைகளை வியந்து எளிய தமிழில் பாடப்படும் கவிதைப் பாடல்கள் இவை. இது ஒரு அறுசுவைத் தொடர். ஒவ்வொரு மாதமும் ஒரு கவிதைப் பாடலை வாசகர்களுக்கு வழங்கி மகிழ்கிறேன்.

1. கொழுக்கட்டை மஹாத்மியம் – மார்ச் 2018 .
2. இட்லி மகிமை – ஏப்ரல் 2018
3. தோசை ஒரு தொடர்கதை – மே 2018
4. அடைந்திடு சீசேம் – ஜூன் 2018
5. ரசமாயம் – ஜூலை 2018
6. போளி புராணம் – ஆகஸ்ட் 2018
7. அன்னை கைமணக் குறள்கள் – செப்டம்பர் 2௦18
8. கலந்த சாதக் கவிதை – அக்டோபர் 2018   
9. கூட்டுக்களி கொண்டாட்டம் – நவம்பர் 2018
10. சேவை செய்வோம் – டிசம்பர் 2018
11. பஜ்ஜி பஜனை – ஜனவரி 2019
12. பருப்புசிலி பாசுரம் – பிப்ரவரி 2019

வெண்பொங்கல் வேண்டுதல்

இட்லி தோசை என்று எதை நீட்டினாலும்

இருக்கட்டும் என்று சொல்லி சற்றுத் தள்ளி வைப்பேன்.

பொங்கலென்று சொல்லிவிட்டால் போதுமடா போதும்

பொங்கி வரும் பசி எனக்கு பிடுங்கித் தின்னத் தோணும்.

பொங்கலன்று நாம் பொங்கும் தித்திப்(பு) பொங்கலன்று –

நான் சொல்லும் பொங்கல் நல்ல விறுவிறு வெண்பொங்கல்.

பார்த்தாலே பசி எடுக்கும் கப கபவென எரியும் –

உண்ண உண்ண உயிர் சிலிர்க்கும் ருசி உனக்குத் தெரியும்.

கொதிக்க கொதிக்க வேணுமடா வெண்பொங்கல் எனக்கு –

கரண்டி நெய்யை மேலே விட்டு கிளறிக்கொண்டு கொட்டு !

உப்பும் மிளகும் தூக்கலாக இருக்க வேணும் எனக்கு –

சப்புக் கொட்டி சாப்பிடவே செய்யும் இந்த சரக்கு.

குளித்து முடித்து வந்து விட்டால் பசியும் வந்து சேரும் –

பொங்கல் வாசம் வந்து விட்டால் கையும் வாயும் பேசும்.

சட்னி சாம்பார் எதுவென்றாலும் சேர்த்தடிக்கத் தோணும்

கொத்சு என்று சொன்னால் மனசு குட்டிக்கரணம் போடும்.

பெருமாள் கோயில் பொங்கலென்றால் பெருமை உனக்குப் புரியும்

பக்தி கொஞ்சம் பசியும் கொஞ்சம் போட்டு வயிற்றைக் கிளறும்

அம்மா கையால் செய்த பொங்கல் மீண்டும் எனக்கு வேணும்

தவம் இருந்தால் கிடைத்திடுமோ மீண்டும் அந்தச் சொர்க்கம்.

பொங்கலோ பொங்கல் என்று உரக்க நீயும் சொல்லு

வெண்பொங்கல் வீட்டில் செய்தால் வயிறும் மனமும் நிறையும்

முந்திரியைப் போட்டு நெய்யில் வறுவறுன்னு வறுத்து

வெண்பொங்கல் வேண்டுமம்மா – வேண்டுதல் நிறைவேற்று.

பாபர்க் கு கார்மீலில் இருக்கிற எனது வீடுதான் உங்களுக்குத் தெரியுமே! ருஷ்யர்கள் படையெடுத்து வந்தபொழுது எனது பக்கத்து வீட்டில் ஒரு பைத்தியக்காரி வசித்து வந்தாள். அவளுக்குப் பைத்தியம் ஏற்பட்டதே ஒரு பெருங்கதை. இந்த உலகத்திலே துன்பத்தில் யாருக்குத்தான் பங்கு கிடையாது! அந்த ஸ்திரீக்கு துன்பம் தனது ஏகபோக அன்பைச் சொரிந்தது. அவளது இருபத்தைந்தாவது வயதில் தகப்பனாரை இழந்தாள். அவர் இறந்த ஒரு மாதத்திற்குள் அவள் புருஷனும், அப்பொழுதுதான் பிறந்த குழந்தையும் அவரைத் தொடர்ந்து சென்றார்கள். இப்படி ஒன்றன்பின் ஒன்றாக வந்த துன்பத்தின் கடாக்ஷத்தால் அவள் படுத்த படுக்கையாகி, பல நாட்கள் ஜன்னி கண்டு பிதற்றினாள். இதன் பிறகு கொஞ்ச நாள் சோர்வும், அமைதியும் அவளைக் கவ்வின. அசையாது அலுங்காது, படுத்த படுக்கையாக, வெறுமெனக் கண்களை மிரள மிரள விழித்துக்கொண்டு கிடந்தாள். உடம்பு குணமாகி விட்டது என்று நினைத்து அவளைப் படுக்கையைவிட்டு எழுந்திருக்கும்படி செய்ய முயற்சித்தார்கள். ஆனால், அவளைத் தூக்க முயன்றவுடன், அவள் கூச்சலிட்டு, கொல்லப்படுபவள் போல் ஓலமிடத் தொடங்கியதால், குளிப்பாட்டி உடைகளை மாற்றுவதற்கு மட்டுமே அவளைப் படுக்கையிலிருந்து எடுக்கவும், மற்றபடி படுத்த படுக்கையாகவே கிடக்கவும் அனுமதித்தார்கள்.

 சூர்ய குல  மன்னர்  ஸ்ரீ ராமபிரானின் பரம்பரையைப்பற்றித் தெரிந்துகொள்ளுங்கள்!

காளிதாசர் ரகுவம்ஸம்  என்று ஒரு காவியம் படைத்திருக்கிறார். 

1. ப்ரம்ஹாவின் மகன் மரீசி
2. மரீசி யின் மகன் காஷ்யப்
3. காஷ்யப் மகன் விவஸ்வான்
4. விவஸ்வான் மகன் வைவஸ்வத மனு
5. வைவஸ்வத மனு மகன் இக்ஷ்வாகு (இவர் அயோத்தியை உருவாகினார்).
6. இக்ஷ்வாகு மகன் குக்ஷி.
7. குக்ஷி மகன் விகுக்ஷி
8. விகுக்ஷி மகன் பான்
9. பான் மகன் அன்ரன்யா
10. அன்ரன்யா மகன் ப்ருது
11. ப்ருது மகன் த்ரிஷங்கு (இவருக்காக விஸ்வாமித்ரர் ஸ்வர்கம் படைத்தார்)
12. த்ரிஷங்கு மகன் துந்துமார்
13. துந்துமார் மகன் யுவனஷ்வா
14. யுவனஷ்வா மகன் மாந்தாதா
15. மாந்தாதா மகன் சுசந்தி
16. சுசந்தி மகன் துவசந்தி மற்றும் ப்ரசந்ஜீத்
17. துவசந்தி மகன் பரத்
18. பரத் மகன் அஸித்
19. அஸித் மகன் ஸாகர்
20. ஸாகர் மகன் அஸமஞ்ச
21. அஸமஞ்ச மகன் அன்ஷுமான்
22. அன்ஷுமான் மகன் திலீபன்
23. திலீபன் மகன் பாகீரதன் (கங்கையை வானுலகிலிருந்து பூலோகம் தந்தவன்)
24. பாகீரதன் மகன் காகுஸ்தன்
25. காகுஸ்தன் மகன் ரகு (காளிதாஸன் ரகுவம்ஸம் ) 
26. ரகு மகன் ப்ரவ்ருத்
27. ப்ரவ்ருத் மகன் ஷம்கன்
28. ஷம்கன் மகன் ஸூதர்ஷன் 
29. ஸூதர்ஷன் மகன் அக்னிவர்மன்
30. அக்னிவர்மன் மகன் சிஹ்ராக்
31. சிஹ்ராக் மகன் மேரு
32. மேரு மகன் பரஷுக்ஷுக்
33. பரஷுக்ஷுக் மகன் அம்பரீஷ்
34. அம்பரீஷ் மகன் நகுஷ்
35. நகுஷ் மகன் யயாதி
36. யயாதி மகன் நபாங்
37. நபாங் மகன் அஜ்
38. அஜ் மகன் தஸரதன்
39. *தஸரதன் மகன் ராமன்,லக்ஷமணன்,பரதன்,சத்ருக்னன்*
40. ராமன் மகன் லவன் மற்றும் குசன்

பிரும்மாவின்  39 வது தலைமுறை ஸ்ரீ ராமர்

(நன்றி: இணையதளம்) 

ஒன்பது கோடி

கி.பி. 1480-ல் அவர் ஒன்பது கோடிகளுக்கு அதிபதி.

சுமார் ஐந்நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் அவர் ஒன்பது கோடி சொத்துள்ள மிகப் பெரிய பணக்காரரின் மகன்.

கடைசியில் 80 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, அதாவது கி.பி. 1560-ல் அவர் ஒரு ஓட்டாண்டி.

நம்ப முடிகிறதா? கணக்குப் போட்டுப் பார்த்தால் இன்று பல லட்சம் கோடிகளுக்கு அதிபதியாக அவர் குலம் வாழ்ந்திருக்கும்.

ஆனால் இன்று பணமில்லை. மங்காத புகழ் இருக்கிறது. இதெல்லாம் இறைவன் திருவிளையாட்டு.

செல்வம் செல்வம் என்று செருக்குடன் வாழ்ந்த அவரைவிட்டு லட்சுமியானவள் “செல்வோம்… செல்வோம்…’ என்று போய்விட்டாள்.

ஆனால் அத்தனை பணமும் போனபின்புதான் அவருக்கு ஞானம் பிறந்தது.

கையில் ஒரு காசுகூட இல்லாத நிலையில்தான் அவர் மகாலட்சுமியை அழைத்தார்.

அதுவும் எப்படி? அற்புதமான ஸ்ரீராகத்தில் அழைத்தார். சிலர் அப்பாடலை மத்யமாவதி ராகத்திலும் பாடுவர்.

அந்தப் பாடலைப் பாடும்போதே கண்களில் நீர் பெருகும்; மனம் மகிழ்ச்சியில் பொங்கிடும்; நெஞ்சில் ஆனந்தம் தாண்டவமாடும்; மெய் சிலிர்க்கும்.

“பாக்யாத லக்ஷ்மி பாரம்மா- நம்மம்ம நீ சௌ
பாக்யாத லக்ஷ்மி பாரம்மா….’

மகாலட்சுமியை அவர் அழைக்கும் அழகே அழகு.

“சலங்கை கட்டிய கால்களினால் மெதுவாக அடியெடுத்து வைத்து, அந்த இனிமையான சலங்கை ஒலியால், உன்னை தஞ்சமடைந்து பூஜை செய்யும் பக்தர்களுக்கு தயிரிலிருந்து வரும் நறுமணமான வெண்ணெயைப்போல் வருவாய் தாயே’ என்று கெஞ்சுகிறார் அந்த மகான்.

அவருடைய இயற்பெயர் ஸ்ரீனிவாச நாயக்.

அவர் வசித்த ஊரின் நாட்டாண்மையாகத் திகழ்ந்தார் அவர். மக்கள் அவரை செல்வத்தின் பொருட்டு நவகோடி நாராயணசெட்டி என்றும் அழைத்தார்கள்.

அவ்வளவு பெரிய தனவந்தரான அவர் ஒரு கருமி. எச்சில் கையால்கூட காக்கையை விரட்டமாட்டார் என்பது அவருடைய விஷயத்தில் நிஜம்.

ஸ்ரீனிவாச நாயக்கிற்கு பதினெட்டு வயதாகும்போது திருமணம் நடந்தது. மனைவியின் பெயர் சரஸ்வதி.

அவள் இவருக்கு நேர் எதிரானவள். தான- தர்மம் என்றால் கொள்ளைப் பிரியம். கடவுள் பக்தி மிகுந்தவள்.

அவர் வாழ்ந்த ஊரில் பகவான் ஸ்ரீகிருஷ்ணன் பாண்டுரங்கனாகக் காட்சியளித்தான்.

பெரிய கோவில். மக்கள் “பாண்டுரங்கா… பாண்டுரங்கா’ என்று பக்திப் பரவசத்தில் நாள்தோறும், வீதி தோறும் பஜனைப் பாடல்களைப் பாடிக் கொண்டே போவார்கள்.

ஆனால் ஸ்ரீனிவாச நாயக் கண்டுகொள்ளவே மாட்டார்.

பார்த்தான் பாண்டுரங்கன். ஒரு முதிய ஏழை அந்தணன் உருவில், ஏழு வயதுச் சிறுவனோடு, ஸ்ரீனிவாச நாயக்கின் கடைமுன் வந்து நின்றான் இறைவன்.

“”ஐயா… தர்மப் பிரபுவே…”

ஸ்ரீனிவாச நாயக் அந்தப் பிராமணனை திரும்பிக்கூடப் பார்க்கவில்லை. விடுவானா இறைவன்?

“”ஐயா… தர்மப் பிரபுவே… சுவாமி…”

“”டேய்! யாருடா நீ?” அதட்டினார் ஸ்ரீனிவாசன்.

“”ஐயா… நான் ஓர் ஏழைப் பிராமணன். இவன் என்னுடைய ஒரே மகன். ஏழு வயதாகிறது. உபநயனம் செய்ய வேண்டும். நீங்கள் உதவி செய்தால் இவனுக்குப் பூணூல் போடலாம்…. பிரபு… ஏதாவது கொஞ்சம் பணம் கொடுங்கள்…. சாமி…”

“”போ… போ… வேறு எங்காவது போய் பிச்சை எடு. என்னிடம் பணமே இல்லை…” விரட்டினார் ஸ்ரீனிவாச நாயக். எவ்வளவு கெஞ்சிக் கேட்டும் நாயக்கின் மனம் இளகவில்லை. ஆனால் பகவான் அவரை விடுவதாயில்லை.

தினந்தோறும் வந்து, நமக்கு படியளப்பவனே அவரிடம் பிச்சை கேட்டான். நாயக்கும் அலுக்காமல் விரட்டினார்.

ஒருநாள், “”உங்களிடம் யாசகம் வாங்காமல் போகமாட்டேன் பிரபு…” என்று சொல்லி, இறைவன் நாயக்கின் கடை வாசலிலேயே உட்கார்ந்து விட்டான்.

“இது ஏதடா வம்பாப் போச்சே…’ என்று அலுத்துக்கொண்ட ஸ்ரீனிவாச நாயக், கல்லாப் பெட்டியிலிருந்து ஒரு செல்லாக் காசை எடுத்து அந்தணன் மேல் தூக்கி எறிந்தார். “”இந்தா, இதை எடுத்துப் போ. இனிமேல் கடைப்பக்கம் வராதே…”

அந்தக் காசைப் பார்த்துவிட்டு, “”பிரபு… இது தேய்ந்து போயிருக்கிறதே… எதற்கும் பிரயோஜனமில்லை. வேறு நல்ல காசு கொடுங்களேன்…” என்றான் இறைவன்.

ஸ்ரீனிவாச நாயக் யோசித்தார்.

“”நல்ல காசா? ஏதாவது பொருள் கொண்டுவந்து என் கடையில் அடமானம் வை… நல்ல காசு தருகிறேன்” என்றார்.

அந்தணன் அந்தச் சிறுவனை அழைத்துக்கொண்டு நேராக ஸ்ரீனிவாச நாயக்கின் வீட்டிற்குச் சென்றான்.

அங்கே- வெள்ளிக் கிழமையாதலால் துளசி பூஜையை முடித்துவிட்டு ஸ்ரீனிவாச நாயக்கின் மனைவி சரஸ்வதி ஊஞ்சலில் வந்து உட்கார்ந்தாள்.

“”பவதி… பிக்ஷாம் தேஹி…”

ஓடோடிச் சென்று வாசலில் பார்த்தாள். பார்த்ததும் காலில் விழுந்து கும்பிட்டாள்.

“”என்ன வேண்டும் சுவாமி?”

“”அம்மா… நான் ஓர் ஏழை. வயதாகி விட்டது. இவன் என் பையன். இவனுக்குப் பூணூல் போட வேண்டும். கையில் பணமில்லை.

ஒரு கஞ்சனைக் கேட்டேன். அவன் மிகப் பெரிய பணக்காரன். ஆனால் சல்லிக்காசுகூட தரமாட்டேன் என்று என்னை அடிக்காத குறையாகத் துரத்திவிட்டான். அம்மா…

உன்னைப் பார்த்தால் மகாலட்சுமி மாதிரி இருக்கிறாய். ஏதாவது உபகாரம் பண்ணம்மா…”

“பணம் நம்மிடம் கிடையாது. அப்படியே இருந்து, தர்மம் செய்தேன் என்று தெரிந்தால் புருஷன் அடித்தே கொன்றுவிடுவான். இவருக்கு நாம் எப்படி உதவுவது?’ என்று யோசித்த சரஸ்வதி முடிவில் தன்னுடைய பரிதாபமான நிலையை விளக்கினாள்.

“”அட… நீ என்னம்மா… புருஷன் உனக்குக் கொடுத்ததை தர்மம் செய்தால்தானே ஆபத்து? திருமணத்தின்போது உன் பெற்றோர் போட்ட நகைகள் உன்னுடையதுதானே?

அதைக் கொடுத்தால் அவர் என்ன செய்ய முடியும்?” என்று அவளை உசுப்பேற்றினான் பிராமணன்.

“அட… உண்மைதானே? நம் வீட்டில் ஏராளமான நகைகளைப் போட்டார்களே எனக்கு? அவை அத்தனையும் என்னுடையவை தானே… அதில் ஒன்றை தர்மம் செய்தால் என்ன?’

சட்டென்று தன்னுடைய வைர மூக்குத்தியைக் கழட்டி அந்த பிராமணனிடம் கொடுத்து விட்டாள் சரஸ்வதி.

அவளை மனதார வாழ்த்தி விட்டு, அந்தச் சிறுவனுடன் நேரே ஸ்ரீனிவாச நாயக்கின் அடகுக் கடைக்கே வந்தான் அந்த பிராமணன்.

ஸ்ரீனிவாச நாயக்கிற்கோ, மறுபடியும் தொந்தரவு ஆரம்பித்துவிட்டதோ என்று தோன்றியது.

“”இந்தாரும். இந்த மூக்குத்தியை எடுத்துக்கொண்டு ஏதாவது பணம் கொடும்” என்று மிரட்டினான் பிராமணன்.

கையில் மூக்குத்தியை வாங்கிப் பரீட்சித்துப் பார்த்து, “இதை எங்கேயோ பார்த்தமாதிரி இருக்கிறதே..’ என்று யோசித்தார் நாயக்.

சிறிது நேரம் கழித்து, “”ஓய் பிராமணரே… இந்த மூக்குத்தி இங்கேயே இருக்கட்டும். இப்போது என்னிடம் காசு இல்லை. நாளை வந்து பணம் வாங்கிக்கொள்…” என்றார்.

அதை ஒப்புக்கொண்ட அந்தணன் போய்விட்டான்.

உடனே ஸ்ரீனிவாச நாயக் தன் கடையைப் பூட்டிவிட்டு நேரே வீட்டிற்குப் போனார்.

மனைவியைப் பார்த்தபோது அவள் முகத்தில் மூக்குத்தியைக் காணவில்லை.

“”சரஸ்வதி… மூக்குத்தி எங்கே? இன்று வெள்ளிக்கிழமை. முகம் மூளியாய் இருக்கலாமா? போய் மூக்குத்தி போட்டுக் கொண்டுவா…”

சரஸ்வதி வெலவெலத்துப் போனாள். “ஐயய்யோ… இப்போது என்ன செய்வது? அந்தப் பிராமணனுக்கு தானம் கொடுத்தேன் என்றால் கொன்று விடுவாரே?’

கடைசியில் சரஸ்வதி ஒரு முடிவுக்கு வந்தாள். “இந்தத் துஷ்டனிடம் மூர்க்கத்தனமாக அடிபடுவதைவிட சாவதேமேல்…’ என்ற முடிவோடு, ஒரு பாத்திரத்தில் விஷத்தைக் கலந்து கையில் வைத்துக்கொண்டு துளசி மாடத்தை வலம் வந்தாள்.

“”தாயே துளசி… நான் உன்னிடம் வந்து விடுகிறேனம்மா” என்று சொல்லி விஷத்தைக் குடிக்க முற்படுகையில்-

விஷப் பாத்திரத்தில் ஏதோ விழும் ஓசை கேட்டது. சரஸ்வதி உள்ளே கைவிட்டுப் பார்த்த போது அவளின் மூக்குத்தி இருந்தது. அவளை ஆனந்தமும், வியப்பும் அணைத்துக் கொண்டது. “என்னைக் காப்பாற்றிவிட்டாய் தாயே” என்று கண்களில் நீர் பெருக விழுந்து கும்பிட்டாள்… பிறகு, கணவனிடம் ஓடோடிச் சென்று, “”இந்தாருங்கள் மூக்குத்தி…” என்று கொடுத்தாள்.

ஸ்ரீனிவாச நாயக்கிற்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. மூக்குத்தியை எடுத்துக்கொண்டு பித்துப் பிடித்தவர்போல மீண்டும் தனது அடகுக்கடைக்குச் சென்றார். கல்லாப் பெட்டியைத் திறந்து, உள்ளே பத்திரமாக வைத்திருந்த மூக்குத்தியைத் தேடினார்.

அங்கே அது இல்லை. கடை முழுவதும் தேடினார். மூக்குத்தி கிடைக்கவில்லை. நாளை அந்த பிராமணன் வந்து, “எனக்குப் பணம் வேண்டாம்… என்னுடைய நகையைக் கொடுங்கள்…’ என்று கேட்டால் என்ன செய்வது?

மனைவியினுடைய மூக்குத்தியையா அவனுக்குக் கொடுப்பது? பிரமை பிடித்தது அவனுக்கு. கூடவே பயமும் வந்தது.

மறுநாள் காலை!

கடை திறந்த சில வினாடிகளிலேயே அந்தக் கிழவன் சிறுவனோடு வந்துவிட்டான்.

“”ஐயா… பிரபுவே.. நான் கொடுத்த நகைக்குப் பணம் தருவதாகச் சொன்னீர்களே. இன்றும் பணம் இல்லாவிட்டால் பரவாயில்லை. என்னுடைய நகையைக் கொடுங்கள். வேறு கடையில் அடமானம் வைத்துக் கொள்கிறேன்…” என்றான்.

ஸ்ரீனிவாச நாயக்கின் நிலை பரிதாபமானது. செருக்குடன் வாழ்ந்தவர் கிழவனிடம் கெஞ்சினார்.

“”ஐயா… மன்னித்து விடுங்கள். வெளியிலிருந்து கொஞ்சம் பணம் வரவேண்டியிருக்கிறது.  வந்தவுடன் தருகிறேன். முடிந்தால் மாலை வாருங்களேன். கண்டிப்பாகப் பணம் தருகிறேன்.”

“”சரி… சரி… சாயங்காலமும் என்னை ஏமாற்றிவிடாதே. நான் வருவேன்…”

கிழவன் போனபின்பு, தன் கடையில் பணிபுரியும் ஒரு வேலையாளை அனுப்பி, அந்தக் கிழவன் எங்கே போகிறான் என்று கண்காணிக்கச் சொன்னார்.

அந்தக் கிழவனைப் பின்தொடர்ந்து சென்ற வேலையாள் சிறிது நேரம் கழித்து பதை பதைப்புடன் கடைக்கு ஓடி வந்தான்.

“”என்னடா… ஏன் இப்படி பயந்தாங்கொள்ளி மாதிரி ஓடி வருகிறாய்? கிழவன் உன்னை அடையாளம் தெரிந்துகொண்டு மிரட்டினானா?”

“”சுவாமி… என்னை மன்னித்துவிடுங்கள்… கிழவர் இரண்டு மூன்று தெருக்கள் தாண்டி, பாண்டுரங்கன் கோவிலுக்குச் சென்றார்….

நேரே கர்ப்பக் கிரகத்துக்குள் புகுந்தார்… பின்னர் மறைந்து விட்டார்…”

ஸ்ரீனிவாச நாயக் திடுக்கிட்டார். என்ன இது? கடைக்கு வந்த முதியவர் யார்? என்ன அதிசயம் இது.!

கடையைப் பூட்டிக்கொண்டு வீட்டிற்கு வந்து மனைவியிடம் நடந்த சம்பவத்தைச் சொன்னார். அவளும் மூக்குத்தியை அந்தக் கிழவருக்கு தானம் தந்ததையும், அவர் வாழ்த்திவிட்டுப் போனதையும் சொன்னாள்.

ஸ்ரீனிவாச நாயக்கிற்கு புரிந்துவிட்டது. கடவுளே தன்னைப் பரீட்சித்து விட்டதை உணர்ந்தார்.

அப்போது ஓர் அசரீரி பூஜை அறையிலிருந்து கேட்டது.

“இத்தனை செல்வங்களை வைத்துக்கொண்டு தான தருமம் செய்யாமல் வாழ்கிறாயே? உனக்கு எப்படி நற்கதி கிடைக்கும்?

போ… உன்னுடைய செல்வங்கள் அனைத்தையும் தானம் செய்துவிட்டு புண்ணியம் தேடிக் கொள்.

இனி உன் பெயர் ஸ்ரீனிவாச நாயக் இல்லை. இந்த ஊரின் பெயரான புரந்தரகட என்கிற பெயரால் இனி உன் பெயர் புரந்தரதாசன்.

பகவானைப் பாடு. நீ நாரதருடைய அம்சம். ஸ்ரீ கிருஷ்ண தேவராயருடைய குல குருவான ஸ்ரீ வியாசராயரை தஞ்சமடைவாயாக. அவர் உனக்கு குரு உபதேசம் செய்வார்….’

புரந்தரதாசன் ஸ்ரீனிவாச நாயக் தன்னுடைய அனைத்து சொத்துகளையும் ஏழை எளிய மக்களுக்கு தானம் செய்தார்.

ஒரு நொடியில் ஒன்பது கோடி ரூபாய் போயிற்று. ஓட்டாண்டியானார்.

தன் மனைவி, மக்களோடு இறைவன் நாமங்களைப் பாடியவாறே ஹம்பி சென்று ஸ்ரீ வியாசராயரை சரணடைந்தார்.

அவர் ஸ்ரீநிவாச நாயக்கின் பிறப்பின் ரகசியத்தைச் சொல்லி அவருக்கு குரு உபதேசம் செய்தார்.

கால்நடையாகவே பாரத தேசத்தை மூன்றுமுறை வலம் வந்தார் புரந்தரதாசர்.

சுமார் நான்கு லட்சம் பாடல்களை இறைவன்மீது பாடினார்.

நம்முடைய திருவையாறு சத்குரு ஸ்ரீ தியாகராஜ சுவாமிகளுக்கு, சிறுவயதில் அவருடைய அன்னை புரந்தரதாசரின் பதங்களையே சொல்லி க்கொடுத்தார்.

ஸ்வர வரிசை என்று சொல்லப்படுகிற “ஸ, ரி, க, ம, ப, த, நீ..’ என்கிற ஆரோகண அவரோகணங்களை சங்கீத உலகிற்குத் தந்த பிதாமகர் புரந்தரதாசரே.

அவருடைய பதங்கள் இன்றும் நம் நாட்டுக் கச்சேரிகளில் பாடப்படுகின்றன.

காலஞ்சென்ற திருமதி எம்.எல். வசந்தகுமாரி அவர்கள் தமிழ் நாட்டில் புரந்தரதாசரின் பதங்களைப் பாடி பக்தியை ஊட்டினார்.

எம்.எஸ்.ஸின் “ஜகதோ தாரணா’வும் கேட்க கேட்க பக்தியை நம் மனத்தில் விதைப்பவை.

அப்படிப்பட்ட மகான் புரந்தரதாசர் கி.பி. 1584-ல் இறைவனோடு இரண்டறக் கலந்தார்.