களிமண் தட்டில் எழுதப்பட்ட முதல் இதிகாச காவியம்) 

(கில்காமேஷ்)                                                   (என்கிடு) 

உலகக் காவியமான கில் காமேஷ் பற்றித் தெரிந்துகொள்ளுமுன் உலக வரலாற்றை விளக்கும் இந்த வீடியோவில் முதல் 15 மிமிடம் பாருங்கள்.  உங்களை உலுக்கிப் போட்டுவிடும். 

இன்றைய நாகரிக மனிதன் அவ்வப்பொழுது கேட்கும் ஒரு கேள்வி !

உலகத்தில்  முதல் நாகரிகம் தோன்றிய இடம் எது?

தேசப்பற்றும் இனப்பற்றும் கொண்டவர் அனைவருக்கும்  தங்கள் நாடு- தங்கள் மொழி – தங்கள் கலாசாரம் – தங்கள் நாகரிகம்தான் முதலில் தோன்றியிருக்கும் என்ற எண்ணம்  இருக்கும்.  அப்படியிருந்தால் நன்றாக இருக்குமே என்ற என்ற விருப்பத்தில் விளையும் எண்ணம் . அதில் தவறில்லை.

இந்தியாவில் இருக்கும் நம் அனைவருக்கும் வேத காலம்தான் ஆதியில் தோன்றிய காலம் என்ற அசைக்க முடியாத நம்பிக்கை உண்டு.

தமிழகத்தில் பிறந்த நமக்கு ‘கல் தோன்றி மண் தோன்றா காலத்து முன் தோன்றிய  மூத்த குடி’  என்ற எண்ணமும் ஆழமாகப் பதிந்திருக்கிறது.

ஆனால் வரலாற்று ஆசிரியன் உண்மையான ஆராய்ச்சியின்  அடிப்படையில்தான் செல்லவேண்டும்- சொல்லவேண்டும்.

கோர்டன் சைல்ட் (Gordon Childe) என்னும் இங்கிலாந்து நாட்டு வரலாற்று ஆசிரியர் பத்து அளவுகோல்களை முடிவு செய்தார். இவற்றின் அடிப்படையில்தான் நாகரிகங்களை அளக்கவும், ஒப்பிடவும் வேண்டும் என்று கூறினார்.

அவர் குறிப்பிடும் அம்சங்கள்:

1)நகரக் குடியிருப்புகள்

2)தேர்ந்தெடுத்த சில தொழில்களில் தொழிலாளர்கள் வித்தகர்கள் ஆதல்

3)தேவைக்கு அதிகமான உற்பத்தி

4)வரையறுக்கப்பட்ட சமுதாயப் பிரிவுகள்

5)அரசாங்க அமைப்பு

6)பொதுமக்கள் பயன்படுத்துவதற்கான பெரிய கட்டடங்கள்

7)தொலைதூர வாணிபம்

8)கலைப் பொருட்கள்

9)எழுத்துக்கள், இலக்கியம்

10)கணிதம், வடிவியல் (Geometry) வானியல் ஆகிய துறைகளில் தேர்ச்சி.

(நன்றி: விக்கிபீடியா – https://ta.wikipedia.org/wiki/)

உலகின் நாகரிகங்கள் நதிக் கரைகளில்தான் தோன்றின.

யூப்ரட்டீஸ், டைக்ரிஸ் என்ற இரண்டு பெரு நதிகளுக்கு நடுவே அமைந்துள்ள இன்றைய ஈராக்கின் பெரும்பகுதி அன்று சுமேரியா, மெசபடோமியா, பாபிலோனியா என்றெல்லாம் அறியப்பட்ட  நாகரிகங்கள்.

இந்தியாவின் சிந்து நதிப் படுகைகளில் தோன்றியது  சிந்து சமவெளி நாகரிகம் மொகஞ்சாதரோ , ஹாரப்பா போன்ற இடங்களில் நடந்த அகழ்வு ஆராய்ச்சிகள் இந்த நாகரிகத்தைப் பறை சாற்றுகின்றன.

எகிப்தின் நைல் நதியில் படர்ந்த நாகரிகமும் பழமையான நாகரிகங்களில் ஒன்று.

தமிழ் கூறும் நல்லுலகம் குமரிக்கண்டம்  , லெமூரியா என்ற ஆஸ்திரேலியா முதல் இந்தியாவரை  இருந்து  பின்னர் அழிந்த மாபெரும் நிலப்பரப்பு பற்றி  பேசுகிறது.

இன்கான், மாயன் ,கிரேக்க,  ரோம  சீன நாகரிகங்கள் போன்று  எத்தனையோ நாகரிகங்கள் உலகில் தோன்றியிருக்கின்றன.

ஆனால்  நாகரிக வளர்ச்சின் முதல் பங்கு மற்ற நாகரிகத்தை அழிப்பதுதான் போலும்.  இந்த ஆதிக்க எண்ணம் பழைய நாகரிகத்தை  அழித்துப் புது நாகரிகத்தை உருவாக்குகிறது. கற்காலம் முதல் இன்றுவரை இது தொடர்ந்து வருகிறது.

இன்றைக்குக் கிடைத்துள்ள தகவல்களின் அடிப்படையில் ‘நாகரிகத்தின்  தொட்டில்’ ( Cradle of Civilisation)  என்று வரலாற்று ஆசிரியர்கள் கருதுவது  யூப்ரட்டீஸ், டைக்ரிஸ் என்ற இரண்டு பெரு நதிகளுக்கு நடுவே அமைந்த  மெசபடோமியா நாகரிகத்தைத்தான்!

இங்குதான் உலகின்  முதன்முதலில் நாகரிகம் தோன்றியற்கான வரலாற்றுச்  சான்றுகள்  உள்ளன.

சுமேரியா நாகரிகம் என்பதே அதன் பெயர். சுமேரியா என்ற மொழி பேசிய  சுமேரியர்களே  நாகரிகத்தின் முன்னோடிகள்   என்று அழைக்கப்படுகின்றனர். .

தென்  மெசபடோமியாவே சுமேரியா என்று கருதப்படுகிறது.

இந்த நாகரிகம்  கிமு 4000 ஆண்டு முதல் கிமு 3000  ஆண்டு வரை  எழுச்சியுடன் காணப்பட்டதாக வரலாற்று ஆசிரியர்கள் கூறுகின்றார்கள்.

செப்புக் காலம் மற்றும் ஆரம்ப வெண்கல காலத்தில்  சுமேரியா இருந்தது.

இங்கு வேளாண்மையும், பாசனமும் சிறந்து விளங்கின.

யூப்பிரட்டீஸ், டைகிரிசு என்னும் இரு ஆறுகளையும்  நீர்பாசனத்திற்காக பயன்படுத்தினர்.

முதன் முதலில் கருத்து வடிவான எழுத்து முறையை உலகுக்கு அளித்த பெருமை சுமேரியர்களைச் சாரும். சுமேரியர்கள்  நூல் நிலையங்களையும் உருவாக்கினர்.

சுழலும் சக்கரத்தைக் கண்டறிந்தனர்

காலத்தை 60 நொடிகளாகப் பிரித்ததும் சுமேரியர்களே.

இப்படிப்பட்ட சுமேரிய நாகரிகத்தின் பழமையான இதிகாசங்களில் கில்காமேஷ் (GILGAMESH) என்ற அரசனைப் பற்றிய கதைகள்   மிகவும் பிரசித்தி பெற்றது.  அவன் பாதி மனிதன் பாதி இறைவன். ! மெசபடாமியா நாட்டைக் காக்க வந்த  தலைவன் ! இறப்பில்லாத தன்மை கிட்டவேண்டும் என்பதற்காகப் போராடியவன்.

( நம் அசுரர்கள் அனைவரும் இதைத்தானே விரும்பித் தவம்  செய்தார்கள்.  சுமேரியாவிற்கு முன்  அஸ்சிரியா  என்ற ஒரு பிரதேசம் இருந்தது வடக்கு மெசபடாமியாவில். அங்கே அசுர் என்ற ஊரும் இருந்தது. அங்கேயிருந்த வந்தவர்கள்தான் நம் இதிகாசங்களில் வரும் அசுரர்களா  புரியாத புதிர் .

மேலும் சுமேரியாவிவில் ‘ஊர்’ என்ற பெயரில் ஒரு நகரம் இருந்தது.  ஊர் என்பது தமிழ்ப் பெயர் அல்லவா ?   அது எப்படி அங்கே? புரியாதபுதிர்) )

கில்காமேஷ் புராணம் 

கில்காமேஷ் (சுமேரியா கி.மு 3000)

கில்காமேஷ் உலகத்திலே எழுதப்பட்ட புராதன கதைகளில் மிகவும் பழமை வாய்ந்தது.இது வரைக்கும் கண்டுபடிக்கப்பட்ட அகழ்வுகளின் படி இது தான் மிகவும் பழமையான எழுத்து வடிவிலுள்ள கதை.

சுமேரியாவிலுள்ள உருக் தேசத்தை ஆட்சி செய்த அரசன் கில்காமேஷ் பற்றியும், அவன் நாட்களில் நடந்த வெள்ளப்பெருக்கைப்பற்றியும் கவிதை வடிவில் எழுதப்பட்டுள்ளது.

(உண்மையில் இப்படி ஒரு அரசன் இருந்ததற்கான எந்த ஆதாரங்களும் இல்லாவிட்டாலும், இவனையும் சுமேரிய அரசர்கள் வரிசையில் சேர்த்திருக்கிறார்கள்.)

கில்காமேஷின் கதை 12 களி மண்தகடுகளில் எழுதப்பட்டிருக்கின்றது. எழுதப்பட்ட மொழி அக்காடியா. உருக் எனும் வார்த்தை தான் பிற்காலங்களில் ஈராக் என்று திரிபு பெற்றது.கில்காமேஷ் என்பவன் மூன்றில் இரு பங்கு கடவுள், ஒரு பங்கு மனிதன்.

நோவாவின் கதை ஜலப்பிரளயத்திற்கு பின்பு மக்கள் மத்தியில் பேச்சு வழக்கில்  இருந்தது. அதுவே கில்காமேஷ் ஆக திரிபு பெற்று அக்காடிய மக்களின் ஆட்சியல்  மொழியில்  எழுதப்பட்டது. ஆனால் கில்காமேஷ் ஒரு சுமேரிய மன்னன்.

கில்காமேஷ் கவிதைகளில்  மட்டுமல்ல உலகத்தின் சகலபுராதன மொழிகள் அனைத்திலும் உலகம் தண்ணீரில் மூழ்கடிக்கப்பட்ட கதைகள் உண்டு.

இதைத்தான் இந்தியாவில் பிரளயம் என்றும் சொல்கிறார்கள்.

தமிழில்கூட அப்படி கதை ஒன்று இருக்கின்றது. முதலாவது தமிழ்ச்சங்கம் மகா பிரளயத்தினால் குமரிக்கண்டத்தில்  தண்ணீருக்குள் அமிழ்ந்ததென்றும், அதிலிருந்து தப்பிய மக்கள்கபாடபுரத்தைத் தலை நகராகக்கொண்டு  இரண்டாவது தமிழ் சங்கத்தை தொடங்கினார்கள் என்றும், பின்பு குமரிக்கண்டத்தின் மற்றப்பகுதியும் மூழ்கையில், இளவரசன் திருமாறன் தமிழ் நாட்டிற்கு -தற்போது இருக்கும் மதுரைக்கு சில தமிழ் இலக்கியங்களை காப்பாற்றிக்கொண்டு, நீந்தி வந்தார் என்றும், தமிழில் உள்ள புராதான கதை சொல்கின்றது.

முதலில்,  கில்கேமேஷ் கொடூரமான  ராட்சச குணம் கொண்ட அரசராக  இருந்தான்.  உருக் மக்கள் தெய்வங்களின் வேண்டி  போர்க்குணமிக்க கில்கேமேஷை சமாதானப்படுத்தச் சொன்னார்கள்.  தெய்வங்கள் மக்களது வேண்டுகோளை ஏற்று அவனைத் தோற்கடிக்க   என்கிடு என்ற காட்டு மனிதனைப் படைத்தன. கில்காமேஷ் –  என்கிடு இருவருகக்கும் இடையே  சண்டை வெகுகாலம் நடந்தது.  இருவரும்  சமமான சக்தியைக் கொண்டிருப்பதை உணர்ந்தார்கள்.  அவர்கள் இருவரும் நண்பர்களாகி, பல புகழ்பெற்ற சாதனைகளை ஒன்றாகச் செய்தனர்.

ஒருமுறை அவர்கள் இருவரும் சிடார் நாட்டுக்குச் சென்றார்கள். அங்கே ஹுவாவா என்னும் கொடுமை வாய்ந்த ராட்சசகன்    மக்களுக்கு நிறையத்  தீங்குகள்  செய்துவந்தான். கில்காமேஷும் என்கிடுவும் சேர்ந்து அந்த  ராட்சதனைத் தோற்கடித்து அவன்  தலையை வெட்டினர்.  இதனால் இந்நேன்னா  என்ற தெய்வம்  அவர்களிடம் கோபமடைந்து,  ஒரு அற்புதமான காளையை உருக்கிற்கு அனுப்பின.  கில்கேமேஷ், என்கிடுவுடன் சேர்ந்து, காளையையும்  கொன்றுவிட்டார்கள். இது  கடவுள்களை மேலும் கோபப்படுத்தியது. கில்காமேஷுவைப் பழிவாங்க அவன் உயிருக்கு உயிராய் நேசித்த நண்பன் என்கிடுவை அந்தத தெய்வங்கள்  கொன்றனர்.

கில்காமேஷ் மனம் துடிதுடித்தது. இறப்பே இல்லாத வாழ்க்கையைக் கண்டுபிடிக்கவேண்டும் என்று அவனுக்குத் தோன்றியது. நாடு நகரத்தை விட்டு வாழ்வில் சாவு இல்லாத  நித்தியத்தைப் பெற மிக நீண்ட  பயணம் மேற்கொண்டான்.

பயணத்தின் முடிவில் உட்னாபிஷ்டிம் என்ற மகானைச் சந்திக்கிறான். அவர் இறப்பிலிருந்து தப்பியவர். மகா பிரளயத்தின்போது கடவுளர் அருளால்  எப்படித்  தப்பினார் என்பதை  கில்காமேஷுக்கு விளக்கினார். நித்தியத்துவத்தைப் பெற இனி யாராலும் முடியாது என்ற தத்துவத்தையும்  கில்காமேஷுக்கு எடுத்துரைத்தார்.

கில்காமேஷ் மனம் உடைந்துபோனான்.    உட்னாபிஷ்ட் அவர்களிடம்  தான் உருக்  மக்களுக்காகச்  சேவைகளைப் பற்றியும் தான்  கட்டிய நீண்ட சுவரைப் பற்றியும் விவரித்தான் .

உட்னாபிஷ்ட் மனம் இறங்கி கில்காமேஷுக்கு இறவாவரம் தரக் கூடிய அதிசயப் புற்களை கொடுத்தார். 

கில்காமேஷ் மிக மகிழ்ச்சியுடன் நாடு திரும்பினான். வழியில் ஒரு  குளத்தில்  குளிக்கும்போது அந்தப் புற்களை ஒரு வயதான பாம்பு தின்று இளமையான பாம்பாக மாறிவிடுகிறது.  

விரக்தியின்  எல்லைக்கே போகிறான் கில்காமேஷ்.

சோகத்துடன் வரும் கில்காமேஷ் உருக் தேசத்து மக்கள் தனக்கு அளிக்கும் மரியாதையைக் கண்டு மன மகிழ்ச்சி கொள்கிறான். இனி மக்களுக்காக உழைக்கவேண்டும் என்று தீர்மானிக்கிறான். 

கொடுங்கோலனாக  போர் வெறியனாக முதலில் இருந்த  கில்காமேஷ் இப்போது மக்களின் நலன் காக்கும் அரசனாக மாறிவிட்டான். 

தன் 126 வது வயதில் இறந்து போகிறான் கில்காமேஷ். 

அதன் பின் உருக்  தேசத்து மக்கள் அவனைத் தெய்வமாக போற்றுகின்றனர். 

இது கில்காமேஷ் காவியத்தின் கதைச்சுருக்கம். 

இதன் இதிகாச வடிவையும் அதன் பெருமைகளையும் அடுத்தடுத்துப் பார்ப்போம். 

(தொடரும்) 

அந்தக் காட்சியை விடியலில் மச்சக்காளை தான் முதலில் பார்த்தான்.

சுப்பிரமணியம் ஊருக்கு வெளியில் ஒரு மரத்தில் தன் வேட்டியின் ஒரு முனையை மரத்தின் கிளையில் கட்டி..மற்றொரு முனையை தன் கழுத்தில் சுருக்காக்கி  அண்டர்வியருடன் தொங்கிக் கொண்டிருந்தான்.

தீப்பொறிபோல செய்தி பரவி ஊரே குடி விட்டது மரத்தருகே

“நல்லவனுக்கு இந்தக் காலத்திலே இதுதான் கதி”

“சுப்பிரமணிக்கு இப்படி ஒரு சாவு வர வேண்டாம்.”

ஒவ்வொருத்தர் ஒவ்வொன்று சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

கதிரவன் இதைப்பற்றி எல்லாம் கவலைப்படாமல்தன் தட்சணாயனப் பாதையில் மேற்கு நோக்கி நகர்ந்து கொண்டிருந்தான்.

உச்சி வேளையில்தான் போலீஸ் ஜீப் ஒன்று வந்து நின்றது.ஜீப்பிலிருந்து ஒரு
போலீஸ்காரர் இறங்கிக் கூட்டத்தை விரட்டியடிக்க ஆரம்பித்தார்.

அவருக்கு பயந்து ஓடுவது போல ஓடிய கூட்டம் அவருக்குப் போக்குக்
காட்டிவிட்டு மீண்டும் சேர்ந்தது.

போலீஸ் விசாரணை ஆரம்பித்தது..”இதை முதல்லே பார்த்தது யார்?” அதட்டல்
குரலில் கேட்டார் ஜீப்பில் வந்திருந்த போலீஸ் அதிகாரி.

“மச்சக்காளைதேன்..மச்சக்காளைதேன்..”எனக் கூட்டத்தினரிடையே ஒரு சலசலப்பு ஏற்பட..அந்தக் கூட்டத்தைத் துளைத்துக் கொண்டு அந்த அதிகாரி முன் வந்து நின்றான் மச்சக்காளை.

“நான்தாங்க பார்த்தேன்..காலையில வெளிக்கு வந்தேனா அப்போதான் பார்த்தேன்”.

அந்த அதிகாரி அவன் சொன்னதைக் காது கொடுத்துக் கேட்டாரா என்று தெரியவில்லை.

அதற்குள் சுப்பிரமணியின் உடலை இறக்கிய இரு போலீசார்..அதைக் கீழே
கிடத்தி..இரு சாக்குப்பைகளைக் கொண்டு வரச் சொல்லி அதன் மேல் போர்த்தினர்.

இந்த அதிகாரி எப்போ விசாரணையை முடிச்சு, உடலை எப்போ பிரேத பரிசோதனைக்கு எடுத்துட்டுப் போய்…எப்போ நம்மக்கிட்டே கொடுப்பாங்க என்று பஞ்சாயத்துத் தலைவர் கவலைப்பட ஆரம்பித்தார்.

திடீடென போலீஸ் அதிகாரி, “இங்க பஞ்சாயத்துத் தலைவர் யாருய்யா?” எனக்
கேட்க பலவேசம் முன்னால் வந்தார்.

“என்னய்யா..நீர் இப்படி ஓடி ஒளிஞ்சுக்கிறீர்..யார் மேல் உமக்கு சந்தேகம்னு ஒரு லிஸ்ட் போட்டுக் கொடும்..உம்..அதுக்கு முன்னாலே நாலு இளநீ வெட்டி கொண்டு வரச் சொல்லு”

“ஐயா..இது தற்கொலைதானே..இதுக்கு யார் மேலே சந்தேகப்பட முடியும்?”
பலவேசத்தின் குரல் அவருக்கேகிணற்றின் உள்ளிருந்து பேசுவது போலக் கேட்டது.

‘ஓய்..இது கொலையா..தற்கொலையான்னு நாங்கதான் சொல்லணூம்..எதுக்கு
படிச்சுட்டு இந்த வேலைல இருக்கோம்..சரைக்கறதுக்கா?”

பலவேசம் சற்றே பயந்து விட்டார்,

அதைக் கவனித்த அதிகாரி..தன் தொனியைச் சற்றே குறைத்து “சரி..சரி..இறந்து
போன ஆளைப்பத்தி உமக்கு என்ன தெரியும்?.அவங்க குடும்பத்தைப் பத்திச்
சொல்லும்”என்றார்.

“ஐயா..சுப்பிரமணியம்..”போலீஸ்காரர் புருவத்தை உயர்த்த..”அதுதாங்க..இறந்து
போனவருடைய பெயர்.அவங்க குடும்பம் பரம்பரை..பரம்பரையாய் இந்தக்
கிராமத்தில்தான் இருக்காங்க”

பலவேசம் சொல்ல ஆரம்பித்தார்.

மாரிமுத்து கவுண்டர் அந்தக் கிராமத்திலேயே பெரிய நிலச்சுவான்தார்.அந்தக்
காலத்திலேயே பாதி பேருக்கு மேல் அவருடைய வயல்கள்தான் சாப்பாடு
போட்டன.பரம்பரைப் பணக்காரன்னாலும் அவரது மனம் லேசானது.ஏழ்மையை
உணர்ந்தது.மனித நேயம் மிக்கது.யார் இல்லை என்று வந்தாலும் வாரி வாரி
வழங்குவார்.அவர் வயலில் விதை விதைப்பதே ஒரு அழகு.முதலில் விதை
முகூர்த்தம் பார்ப்பார்.

முதலில் அவரது குடும்ப சோதிடர் பாம்பு பஞ்சாங்க சாஸ்திரிகளிடம்
போவார்.அவர் பஞ்சாங்கத்தைப் புரட்டு..புரட்டு எனப் புரட்டிப் பாத்துவிட்டு மனசில் பல கணக்குகளைப் போட்டுப் பார்ப்பார்.உதடுகள் மட்டும்
அசையும்.பின் ஒரு நல்ல நாளையும்..நேரத்தையும் குறித்துக் கொடுப்பார்.அது
கிட்டட்தட்ட காவிரியில் தண்ணீர் பொங்கி வரும் நாளை ஒட்டித்தான் வரும்.

சாஸ்திரிகள் தெரிந்துதான் நாள் குறிச்சுத் தருவாரா என்று தெரியாது.

நாள் குறித்து வந்த அன்று மாரிமுத்து ரொம்ப சந்தோஷமாக
இருப்பார்.வீட்டுக்குவந்து பெரிய பெண்ணானாலும் இன்னும் சின்னப்
பொண்ணுன்னு பெயரைத் தாங்கிக் கிட்டிருக்கும் மனைவியைக் கூப்பிட்டு..

“புள்ளே..பசிக்குது தட்டு வை” என்று சொல்வார்.

சின்னப் பொண்ணு தட்டு எடுத்து வைத்து..ஒரு லோட்டாவில் தண்ணீரும்
வைத்துவிட்டுச் சோறுப் போடுவாள்.”நீயும் உட்காரு..சேர்ந்தே சாப்பிடுவோம்” என அவளையும் பிடிவாதமாகச் சாப்பிட உட்காரவைத்துவிடுவார்.

விதை முகூர்த்தம் அன்று விடியலில் கணக்குப்பிள்ளை வந்து குரல்
கொடுப்பார்.சின்னப்பொண்ணு மாரியை எழுப்பி விடுவாள்.அவர் எழுந்து
கணக்குடன் காவிரியை நோக்கிச் செல்வார்.போகும் வழியிலேயே ஏதாவது ஒரு
ஆலமரத்திலிருந்து குச்சியை ஒடித்து பல்லை விளக்கிக் கொண்டே செல்வார்.

பொங்கிவரும் பொன்னியில் இறங்கி இடுப்பளவு தண்ணீர் உள்ள பகுதிக்குச்
செல்வார்.சூரியதிசையைப் பார்த்து மூழ்கி எழுவார். இடுப்புத்துணியை
அவிழ்த்து பிழிந்து தலையைத் துவட்டிக் கொள்வார். மெல்லக் கரையேறி அவசர..அவசரமாகத் துணியை இடுப்பில் கட்டிக் கொள்வார்.

படித்துறையை ஒட்டியுள்ள கோவிலுக்குச் சென்று கொஞ்சம் விபூதியை எடுத்து
வருவார்.அதை இடது உள்ளங்கையில் கொட்டி குனிந்து ஆற்றிலிருந்துப்சிறிது
நீரை வலது கையில் எடுத்து ஓரிரு சொட்டுகள் விபூதியில் இட்டுக் குழைத்து
நெற்றியில் மூன்று பட்டைகளாக இட்டுக் கொள்வார்.

நூல் வைத்தாற்போல இவரால் இப்படி விபூதி வைத்துக் கொள்ள முடிகிறதுஎன
வியந்து உடன் இருக்கும் கணக்கும் முயன்று பார்ப்பார்.அரிசிக் கஞ்சியை
நெற்றியில் வைத்துக் கொண்டாற் போலத்தான் இருக்கும்.

நெற்றி நிறைய விபூதியுடன் “முருகா” என கிழக்குத் திசையைப் பார்த்து பக்தி
சிரத்தையுடன் அவர் கும்பிடும்போது..என்றாவது ஒருநாள் விண்ணிலிருந்து
மயில் மீது முருகன் மாரிமுத்துவைக் காண இறங்கி வந்தாலும் வந்துவிடுவார் என கணக்கு நினைப்பார்.

முருகப் பெருமானிடம் அவருக்கிருந்த பக்தியால்தான் ஒரே குழந்தைக்கும்
சுப்பிரமணியம் என்று பெயரிட்டார்.

“முருகா இன்று விதை விதைக்கிறோம்..எந்த வித பாதிப்பும் இல்லாமல்..அமோக
விளைச்சலைத் தரணும்” என மனமுருக வேண்டுவார்.

வீட்டுக்கு வந்ததும்..குளித்து முடித்து விட்டு மஞ்சள் பூசிய முகத்துடன்,
தலைநிறையப் பூவுடன் சின்னப்பொண்ணு, குழந்தை சுப்பிரமணியையும்
தயார்ப்படுத்திவிட்டு நிற்பாள் கோயிலுக்குச் செல்லத் தயாராக.

“கோயிலுக்குப் போறதுக்கு முன்னால..ஒரு தம்ளர் நீராகாராமாவது
சாப்பிடுங்க..திரும்ப வர நேரமாயிடும் இல்ல”

“வேணாம் புள்ள..சாமி கும்பிட வெறும் வயித்தோடத்தான் போறது விஷேசம்”

“அப்ப..புறப்படலாம்னு கொல்லைக்கதவு நாதாங்கியைச் சாத்திவிட்டு  வாசல்கதவையும் பூட்டிவிட்டு ஊர் காக்கும் ஈஸ்வரன் கோவிலுக்குச் செல்வார்கள்.

கோவில் குருக்கள் இவர்களுக்காகவே சீக்கிரமாக வந்திருந்து கோவிலைத்
திறந்திருப்பார்.அதற்கும் முன்னமேயே கட்டைவண்டியில் அமாவாசை விதை
மூட்டைகளுடன் வந்திருப்பான்.குருக்கள் அர்ச்சனையை முடித்து தீபாராதனை
காட்டுவார்.இதன் நடுவே ஒரு படி அளவிற்கு விதைநெல்லைக் கோவில்
வாசல்படியில் அமாவாசை வைத்திருப்பான்.

பின் வண்டி வயலை நோக்கி விரையும்.மாரிமுத்து வயலின் கிழக்கு மூலைக்குச்
சென்று களைக்கொத்தியை ஓரடிக்கு ஓரடி நிலத்தைக் கொத்துவார்.

திருமணத்திற்குத் தயாராக இருக்கும் இளநங்கையைப் போல வயல் விளைச்சலுக்குத் தயாராயிருப்பதால் சுலபமாகக் கொத்தவரும்.

பின் கை..கையாக விதை நெல்லை எடுத்து வயம் முழுதும் தூவுவான் அமாவாசை.

அமாவாசையின் குடும்பம்தான் பரம்பரை பரம்பரையாக மாரிமுத்து கவுண்டரின் வயல்களில் விதை விதைக்கும் வேலைகளைச் செய்து வந்தது.

சாதி மதம் பார்க்காத அதிசய கிராமமாகவே அந்தக் கிராமம் திகழ்ந்தது.

காவிரியில் நுங்கும் நுரையுமாக புதுத் தண்ணீர் வர ஆரம்பிக்கும் சிலு..சிலு..என காற்று அடிக்க ஆரம்பிக்கும்.

நாளாக நாளாக நடவு நட்டு முடித்து நாற்றுகள் வேர்விடத் தொடங்கும்
மார்ழி.தை மாதங்களில் கதிர்கள் முற்றி வயல்கள் மரகதப் படுக்கையாகக்
காட்சி அளிக்கும்.

அறுவடை முடிந்ததும் தனக்கு வருஷத்திற்கு தேவையான நெல்லை
வைத்துக்கொண்டு,தன் வயல்களில் உழைத்த அனைவருக்கும் மீதத்தைப் பங்கிட்டுக் கொடுத்துவிடுவார்.அவர்கள் வேலைக்கு எனத் தனிச் சம்பளம் கிடையாது.இருபது மூட்டை நெல்லை அன்னதானத்திற்காகக் கோவிலுக்குக் கொடுத்து விடுவார்.

காலச்சக்கரம் யாரையாவது கேட்டுக் கொண்டா சுழல்கிறது..சுழன்றது.

மாரிமுத்து கவுண்டர், சின்னப்பொண்ணு வயல்களை எல்லாம் சுப்பிரமணியமும் அவனுக்கு வந்த மனைவி தேவயானையும் பார்த்துக்
கொண்டனர்.

ஆனால் மாரிமுத்துக்கு இருந்தது போன்ற நிலைமை இப்போது இல்லை.எல்லாமே தலைகீழ்.

வருடத்திற்கு சில தினங்களே யானைக்குக் கோவணம் கட்டியது போல ஆற்றில்
தண்ணீர் ஓடுகிறது.எல்லாப் பாசனக் கிணறுகளிலும் மணல்தான் தெரிந்தது. வயலுக்குத் தேவையானபோது தண்ணீர் கிடைப்பதில்லை.ஆடிப்பெருக்கு
அன்றுகூட வாய்க்காலாகத்தான் நீர் ஓடுகிறது.புகுந்த வீட்டின் மீது அந்த
காவிரிப் பெண்ணிற்கு என்ன கோபம் என்றே தெரியவில்லை.

வறுமை..கிராமங்களில் தாண்டவமாட ஆரம்பித்துவிட்டது.கணக்குப்
பிள்ளை,அமாவாசை குடும்பங்கள் எல்லாம் வேறு வேலைத்தேடி நகாங்களுக்குச்
சென்றுவிட்டனர்.

எல்லோருக்கும் அள்ளி..அள்ளிக் கொடுத்த மாரிமுத்துவின் மகன்
சுப்பிரமணியமோ, குடும்பச் செலவுகளுக்காக நிலங்களை கொஞ்சம் .கொஞ்சமாக விற்க ஆரம்பித்தான்.காவிரியையும் நம்பமுடியாது..விண்ணையும் நம்ப முடியவில்லை வானம் பார்த்த பூமிக்கு.நிலங்கள் அடிமாட்டு விலைக்கே போயின.

பல நூறு ஏக்கர்கள்..இன்று ஏக்கரில் வந்து நின்றது.அதிலும் சுப்பிரமணியால்
விதைக்க முடியவில்லை.

சீதை, அக்கினிப்பிரவேசம் செய்த போது..பூமி பிளந்து அவளை உள்வாங்கிக்
கொண்டதாம்.இப்போது யார்..யாரை உள் வாங்குவது எனத் தெரியாமல் வயல்
முழுதும் பூமித்தாய் பிளந்து காணப்பட்டாள்.

ஆடுமாடுகள் வைக்கோல் ,தண்ணீர் இன்றி இறந்து விழ ஆரம்பித்தன.தமிழக
கிராமங்களில் சோமாலியா மக்கள் கண்ணில் தென்பட ஆரம்பித்தனர்.

இளமையில் வறுமை என்பதே என்ன என்று தெரியாத சுப்பிரமணியம்,மனைவி
தேவயானை..குழந்தைகளை காப்பாற்ற வழி தெரியாது விழித்தான்.

நீண்ட நேர யோசனைக்குப் பின் ஒரு முடிவுக்கு வந்தான் சுப்பிரமணியம் பஞ்சாயத்துத் தலைவருக்கு ஒரு கடிதம் எழுதி..கண்ணில் பட்ட
மூக்கனிடம் கொடுத்து அவரிடம் கொடுக்கும்படி சொல்லிவிட்டு வீட்டை விட்டுப்
புறப்பட்டான்.

அடுத்த நாள் காலையில் மரத்தில் தொங்கும் அவனை மச்சக்காளைப் பார்த்தான்.

வியர்வை வழியும் தன் வழுக்கை மண்டையைக் கர்சீப்பால் துடைத்துக் கொண்டார் போலீஸ் அதிகாரி. பின், “எங்கேய்யா.. அவன் உங்ககு எழுதின கடுதாசு” என்றார் பலவேசத்தைப் பார்த்து.

பலவேசம் தன் ஜிப்பாவின் பாக்கெட்டிலிருந்து அதை எடுத்துக்
கொடுத்தார்.அதைப் படிக்க ஆரம்பித்தார் அதிகாரி..

அன்புள்ள தலைவர் அவர்களுக்கு,

என்னுடைய தகப்பனார் யார் பசி என்று வந்தாலும் இல்லையெனக் கூறாது ஊருக்கே அன்னம் படைத்தவர்.”சோழ நாடு சோறுடைத்து” “தஞ்சை தமிழகத்தின் நெற்களஞ்சியம்” என்பதெல்லாம் பொய்யாகி விட்டது. சோற்றுக்கே தஞ்சைத் தரணி தடுமாறத் தொடங்கிவிட்டது.

இவ்வளவு நாட்கள் என்னால்,தேவானையையும்,என் குழந்தைகளையையும் கௌரவத்தை விடாமல் காக்க முடிந்தது.இனியும் என்னாலதுபோல இருக்க முடியாது போல இருக்கு.இரந்தும் உயிர்வாழ வேண்டாதவன் நான்.அதனால் என் உயிரை முடித்துக் கொள்ள முடிவு செய்துவிட்டேன்.

இந்தக் கடிதத்தை நீங்கள் படிக்கும் போது..என் உடலைத்தான் நீங்க பார்ப்பீங்க.

என்னை நம்பி வந்த தேவானியையும்,குழந்தைகளையையும் எப்படிடா விட்டுப்போக உனக்கு மனசு வந்த்து என நீங்க கேட்பீங்க..

எனக்குத் தெரியும்..என்னோட சாவுக்கப்புறம் ,அரசாங்கம் என் மனைவிக்கு
எதாவது பணம் தரும்.விவசாயி உயிரோட இருக்கப்போதைவிட செத்தாத்தானே
இன்னிக்கு மதிப்பு.அந்தப் பணத்தை வைச்சு அவ பொழச்சுப்பா.

ஆனாலும்..என் ஆத்மா இந்த கிராமத்தைத்தான் சுத்திக் கிட்டு
இருக்கும்…என்னிக்காவது பழய நாட்கள் திரும்பி வராதான்னு
ஆதங்கத்துடன்.அப்படி ஒருநாள் வருமேயானால்..இந்தக் கிராமத்தில் எதாவது ஒரு வீட்டில் நான் பொறந்திருப்பேன்.

உங்களுக்கும்..என் கிராம மக்களுக்கும் வணக்கம் கூறி..உலகத்துல இருந்து
விடை பெறுகிறேன்

இப்படிக்கு

சுப்பிரமணியன்

அந்தக் கடிதத்தைப் படித்துவிட்டு அதை மடித்துத் தன் சட்டைப் பையில்
வைத்துக் கொண்டார் போலீஸ் அதிகாரி.

“ஐயா..அது எனக்கு எழுதிய கடிதம்”

“அது எனக்குத் தெரியும்..இது என் கிட்டேயே இருக்கட்டும்”

அதற்குள் ஒரு ஆம்புலன்ஸ் வண்டிவர சுப்பிரமணியம் என்ற பெய்ரைத்
தாங்கியிருந்த அந்த உடல் பிரேத பரிசோதனைக்காக எடுத்துச் செல்லப்பட்டது.

மறுநாள் உடலை ஈமக்கிரியைக்கு தெய்வயானையிடம் ஒப்படைத்தனர். பலவேசமும் உடன் சென்றிந்தார்.

குடியைப் பற்றியே அறியா சுப்பிரமணியம் அதிகம் குடித்துவிட்டு வயிற்றுவலி
தாங்காமல் தற்கொலை செய்து கொண்டான் எனபோஸ்ட்மார்ட்டம் ரிபோர்ட்
சொல்லியிருந்தது.

பல கேள்விக்குறிகள் பதில் இல்லாமல் கேள்விக்குறிகளாகவே நின்று விடுகின்றன.

தூண்டுதலும் வேண்டுதலும் தோண்டுதலும் 

பல்லவர் முடிவு

அன்று – பல்லவன் பல்லவி பாடினான் – பல்லவ வம்சம் பிறந்தது.
பின்பு – பல்லவன் சரணம் பாடினான் – பல்லவ வம்சம் சரித்திரத்தில் நிலைத்தது.
முடிவில்- பல்லவன் மங்களம் பாடினான் – பல்லவ வம்சம் மறைந்தது.

ஆதி ஒன்று இருக்குமானால் அந்தம் அன்று இருக்கத்தானே வேண்டும்?
மூன்றாம் நூற்றாண்டில் சோழரை வென்று ஆட்சியை அமைத்த பல்லவர்-
ஒன்பதாம் நூற்றாண்டில் அதே சோழரால் அழிந்த கதை இது.

அந்த முடிவுக்கு முந்திய கிளைமாக்ஸ் காட்சிகளை இன்று காணலாம்.
அந்த நாட்களில் – தமிழகத்தின் ஒரு ஐம்பது வருடச் சரித்திரம் பலவாரியாகக் குழம்பியிருந்தது. சரித்திர ஆய்வாளர்கள் டி வி மகாலிங்கம், கே ஆர் ஸ்ரீநிவாசன் மற்றும் பலர் இந்தக் காலச் சரித்திரத்தை அலசிப் பலவிதமான மாறுபட்ட முடிவுகளைக் கூறியுள்ளார்கள். அவை அனைத்தையும் கூட்டிக் கழித்துப் பார்த்தால் வருவது இந்தக் கதை:

மூன்றாம் நந்திவர்மனின் முதல் மனைவி ‘சங்கா’. இவள் இராட்டிரகூட மன்னன் அமோகவர்ஷனின் மகள். இருவருக்கும் பிறந்த மகன் ‘நிருபதுங்கவர்மன்’.

மூன்றாம் நந்திவர்மனின் இரண்டாம் மனைவி ‘கந்தன் மாறம்பாவை’. இவள் பழுவேட்டரையரின் புதல்வி. இவர்களுக்குப் பிறந்த மகன் ‘கம்பவர்மன்’.

நந்திவர்மன் தனது ஆட்சிக்காலத்திலேயே நிருபதுங்கவர்மனை யுவராஜாவாக நியமித்து அவனைக் காஞ்சியின் மன்னனாகவே வைத்திருந்தான். கம்பவர்மனை வடபுலத்திற்கு ஆளுனராக நியமித்திருந்தான். கம்பவர்மன் கங்க மன்னன் முதலாம் பிருதிவிபதியின் மகள் இளவரசி விஜயாவை மணம் செய்திருந்தான். இவர்களின் மகன் அபராஜிதவர்ம பல்லவன்.

மூன்று பல்லவர்களை அறிமுகம் செய்து வைக்கிறோம்.

• .நிருபதுங்கவர்மன்
• கம்பவர்மன்
• அபராஜிதவர்மன்

இப்பொழுது சரித்திரச் சதுரங்கம் தொடங்குகிறது.

பாண்டியன் ஸ்ரீமாற ஸ்ரீவல்லபன் மூன்றாம் நந்திவர்மனுடன் புரிந்த போர்கள் குறித்து நாம் முன்பே அறிவோம். பாண்டியன் ஸ்ரீவல்லபன் இலங்கைக்குப் படையெடுத்துச் சென்று இலங்கை மன்னன் சேனாவை வென்று வந்தான். பாண்டிய அரியணையைக் கைப்பற்றுவதற்கு மாயப் பாண்டியன் என்பவன் முயற்சி செய்தான். அவன் இலங்கை வேந்தன் இரண்டாம் சேனனை அணுகி மதுரை மீது படையெடுக்குமாறு அவனைத் தூண்டினான். ஆக.. சேனாவின் மருமகன் -இரண்டாம் சேனா – பாண்டியனைப் பழிவாங்குவதற்குப் பாண்டிய நாட்டின் மீது படையெடுத்தான். ஸ்ரீவல்லபன் தோல்வியுற்று போர்க்களத்திலிருந்து படுகாயங்களுடன் தப்பி ஓடினான். விரைவில் மரணமடைந்தான். இலங்கை மன்னன் மாயப் பாண்டியனை மதுரையில் ஆளும்படி வைத்துத் திரும்பினான். ஸ்ரீவல்லபனின் மகன் இரண்டாம் வரகுணன் – பல்லவன் நிருபதுங்கவர்மனது துணையை நாடினான். தந்தைகள் எதிரியாகப் போரிட்டிருந்தாலும் – தன் தேவைக்காகப் பல்லவனின் நட்பை நாடினான். பல்லவனுடைய கடற்படையைக் கோரினான். இருவரும் சேர்ந்து மாயப் பாண்டியனைத் துரத்தி விட்டு – இலங்கைக்கும் சென்று வென்றனர். கி பி 862 இல் இரண்டாம் வரகுணன் பாண்டிய மன்னனாக முடி சூடினான். இரண்டாம் வரகுணனும் நிருபதுங்கவர்மனும் நண்பர்களானர்.

நீங்கள் நினைக்கலாம்!
தென்னிந்தியா தான் அமைதியாகி விட்டதே!
மன்னர்கள் நண்பர்களாயினரே!
இனி என்ன பிரச்சினை?
சுபம் என்று போட்டு படத்தை முடிக்க வேண்டியது தானே!

ஆனால் தமிழகம் பெரும் புரட்சிக்குத் தயாரானது. தமிழக வானில் பழைய மேகங்கள் சில அலைந்து கொண்டிருந்தன. அவை ஒரு புதிய புயலாக மெல்ல வலுவடைந்து வந்தது. அந்தக் கதையை விரிவாகப் பிறகு சொல்வோம். இங்குச் சற்றே கோடி காட்டுவோம்.
விஜயாலய சோழன் பல்லவ – பாண்டிய அரசர்களுக்கு அடங்கிய சிற்றரசன். அவன் மகன் ஆதித்தன் மாபெரும் வீரனாக வளர்ந்தான்.

கி பி 877: சற்று பல்லவ அரசியல் பேசுவோம்.

நிருபதுங்கவர்மன்-வரகுணன் கூட்டணி – வளர்ந்து வரும் சோழர்களைத் தோற்கடித்தது.

கி பி: 884: கம்பவர்மன் நிருபதுங்கவர்மனை வென்று காஞ்சியைக் கைப்பற்றினான்.
இருவரில் யார் காஞ்சியில் எப்பொழுது ஆட்சி செய்தனர் என்பது சர்ச்சைக்குள்ளது. ஆனால் கம்பவர்மனது மறைவுக்குப் பிறகு அவன் மகன் இளவரசன் அபராஜிதன் பல்லவ அரசனானான். நிருபதுங்கவர்மனும் அபராஜிதனும் இருவரும் பல்லவ நாட்டை போட்டி போட்டுக் கொண்டு ஆண்டனர். அது எப்படி என்பது சரித்திரத்தில் பதியப்படவில்லை. இருவருக்கும் பகை முற்றியது.

இந்நிலையில் – பாண்டியன் – தமிழகத்தில் விஜயாயலயனின் ஆதிக்கம் வலுத்துவருவதை ஒடுக்கச் சோழ நாட்டின் மீது படையெடுத்தான். வடகரையிலுள்ள இடவை என்னுமிடத்தில் சோழர்களைத் துரத்தியடித்தான். விஜயாயலயன் அபராஜிதனிடம் உதவி நாடினான்.

கூட்டணிகள் அமைக்கப்பட்டன.
பகை மேகங்கள் கருக்கத் தொடங்கின.
இடி-மின்னல் வர ஆயத்தமானது

கி பி 879:
முதல் கூட்டணி:
நிருபதுங்கவர்மன் + பாண்டியன் வரகுணன்.

இரண்டாம் கூட்டணி:
அபராஜிதன் ஒரு மெகா கூட்டணி அமைத்தான்:
அதில் விஜயாலய சோழன் சேர்ந்தான். அபராஜிதனின் தாய் கங்க நாட்டு இளவரசி . அதனால் கங்க நாட்டு அரசன் முதலாம் பிரீதிவிபதி அவன் கூட்டணியில் சேர்ந்தான்.

திருப்புறம்பயம் போர்:

இந்த பேரைக் கேட்டாலே தமிழக சரித்திரம் சற்று அதிரும்.
தமிழகத்தின் சரித்திரத்தை மாற்றி எழுதிய போர்க்களம். திருப்புறம்பியம் என்ற ஊர். கும்பகோணத்திற்கு வடக்கே கொள்ளிடத்துக்கும் மண்ணியாற்றுக்கும் இடையில் உள்ளது. அங்கு அந்தப் பெரும் போர் நடந்தது. முதுமையின் காரணத்தால் விஜயாலய சோழனுக்குப் பதிலாக இளவரசன் முதலாம் ஆதித்த சோழனின் தலைமையில் சோழ படைகள் போருக்கு வந்தன. இந்தப் போரில் நிருபதுங்கவர்மனின் பங்கு என்ன என்பது சரியாகப் பதியப்படவில்லை. (அபராஜிதன் நிருபதுங்கவர்மனின் மகன் என்றும் சில ஆராய்ச்சியாளர் கருத்து – ஒரே குழப்பம்!!)

இருதரப்பிலும் பல்லாயிரக் கணக்கான வீரர்கள் மாண்டனர்.
அரசர்களது பேராசையால் தான் எத்தனை மனிதர்கள் காலங்காலமாக அழிந்துள்ளனர்!
இந்தப் போரில் மடிந்தது பெரும்பாலும் தமிழரே!

கங்க மன்னன் பிருதிவிபதி பாண்டியர் படைகளைச் சூறையாடினான். இதைக்கண்ட பாண்டியன் சீற்றம்கொண்டு அவன்மீது பாய்ந்து அவனைக் கொன்று வீழ்த்தினான். ஆனால் மாள்வதற்குள் தன் வீரத்தால் பல்லவர் பக்கத்திற்கே வெற்றியளித்துவிட்டான். கங்கர்களின் உதயேந்திரக் கல்வெட்டு இச்செயலைப் பாராட்டி, ‘தன் உயிர் விட்டும் அபராஜிதனை (வெல்ல இயலாதவன் என்பது அப்பெயரின் பொருள்) அபராஜிதனாகவே ஆக்கிவிட்டான் என்று குறிக்கிறது. திருப்புறம்பியத்தில் இன்றும் முதலாம் பிருதிவிபதியை அடக்கம்செய்து நிறுவப்பட்ட பள்ளிப்படைக் கோயில் உள்ளது. தோல்வியடைந்த பாண்டியர்கள் மதுரை நோக்கிப் பின்வாங்கினர்.

இந்தக் கூட்டணிப் போர் முடிவில் ஆதாயம் யாருக்கு?
பாண்டியர் தோல்வியுற்றுத் தளர்ந்தனர்.
வெற்றி பெற்ற பல்லவரும் பல வீரர்களைப் பலி கொடுத்துத் தளர்ந்தனர். பல்லவர் படைபலம் இந்தப்போரால் மிகப் பலவீனம் அடைந்தது
கங்க மன்னன் இறந்து கங்கர்களும் தளர்ந்தனர்.
சோழன் மட்டும் சிறிய படை மட்டுமே அனுப்பியிருந்தான்.
ஆகவே.. சோழனுக்கு மட்டும் நட்டம் குறைவு. போரில் கிடைத்த வருவாயின் பெரும் பங்கை ஆதித்தனே பெற்றான். ஆதித்தன், போரில் தனக்கு உதவியதற்கான நன்றிப் பெருக்கால், முத்தரையரிடமிருந்து முன்னால் ஆதித்தன் தந்தை விஜயாலயனால் எடுத்துக்கொள்ளப்பட்ட பகுதிகளையும் அபராஜிதன், ஆதித்தனுக்கு அளித்தான். திருப்புறம்பயம் போரில், ஆதித்தன் பெரும்பங்கை ஏற்காவிடினும், தனக்கு அனுகூலமாக அமைந்த சூழ்நிலையை அறிந்து தன் உயர்வுக்காகத் தன் பலத்தை விரைவிலேயே பயன்படுத்தத்தொடங்கினான். ஆதித்தன் சோழநாடு முழுவதையும் மீட்டுக் கொண்டான். போர் நடைபெற்ற பகுதியை இன்றும் மக்கள் நினைவுகூர்கின்றனர். “உதிரம் வடிந்த தோப்பு” என்பது இன்று குதிரைத் தோப்பாக நிற்கின்றது.

திருப்புறம்பியப் போர் தமிழ்நாட்டின் வரலாற்றில் மிக முக்கியமான திருப்பத்தைத் தந்த போர். களப்பிரர் ஆட்சி தமிழகத்தில் முடிந்த பிறகு எழுந்த இரண்டு பேரரசுகளான பாண்டியர்களும் பல்லவர்களும் தங்களுக்கும் சுமார் 200 ஆண்டுகளுக்குள் 27 முறைப் போர் புரிந்தனர் என்பது வரலாறு. இந்தப் போர்களினால் இரண்டு அரசுகளும் பலவீனமடைந்தன. திருப்புறம்பியப் போர் இதற்கெல்லாம் முத்தாய்ப்பு வைத்தது போல், இரண்டு அரசுகளையும் உருக்குலைத்தது.

ஒரு நண்பன் பகைவனாக எத்தனைக் காலம் பிடிக்கும்? சரித்திரம் காலம் நேரம் எதுவும் பார்ப்பதில்லை. வளர்ந்து வரும் சோழர்கள் தமிழகத்தின் பல பகுதிகளை ஆட்சி செய்வது அபராஜித பல்லவனுக்குப் பிடிக்கவில்லை. பல்லவன் ஆளும் காலம் வரை சோழர் ராஜ்யம் வளர வாய்ப்பில்லை என்பது ஆதித்தனின் எண்ணம். உங்கள் ஊகம் சரிதான்.
போர்!
திருப்புறம்பியப் போர் நடந்த சில வருடங்களுக்குள் ஆதித்த சோழன் பல்லவன் நண்பனான (?!!) அபராஜிதவர்மனின் மேல் போர் தொடுத்தான். கீழைச் சாளுக்கிய வெங்கி மன்னன் அவனுக்கு உதவினான். ஆதித்தன் – அபராஜிதன் ஏறியிருந்த உயர்ந்த யானை மீது பாய்ந்து அவனை வெட்டிக் கொன்றான். பல்லவ நாட்டை சோழ நாட்டோடு இணைத்துக் கொண்டான். அத்தோடு பல்லவ சாம்ராஜ்ஜியம் ஒரு முடிவுக்கு வந்தது. தமிழ் வரலாற்றில் பிற்கால சோழர் ஆதிக்கம் தொடங்கியது.

பழிக்குப் பழி:

ஏறக்குறைய கி.பி. 250இல், சோழரைத் துரத்திப் பல்லவர் தொண்டைநாட்டையும் பிறகு சோழ நாட்டையும் கைப்பற்றி கி.பி. 890 வரை, அதாவது ஏறத்தாழ 650 வருட காலம் தமிழ் நாட்டை ஆண்டனர். அதன் பிறகு அச் சோழ மரபினரே பல்லவரைப் பழி தீர்த்துக் கொண்டனர். என்னே உலகப் பேரரசுகளின் தோற்றமும் மறைவும்!

பல்லவர்கள் இந்தியச் சரித்திரத்திலிருந்து மறைந்தனர். நாமும் அவர்களது நீண்ட ஆட்சிக்கு அஞ்சலி செய்து அவர்களுக்கு சரித்திரத்திலிருந்து விடை கொடுப்போம்.

சரித்திரம் நகர்கிறது.

2018ல் கலைஞர் இறந்தவுடன் அவருக்கு அஞ்சலி செலுத்த ஓர் எழுத்தாளர் (இலக்கிய ஏடு ஒன்றின் உதவி ஆசிரியர். ஓர் ஆராய்ச்சியாளரும் கூட) சென்றிருக்கிறார். ஆனால் அங்கு காணப்பட்ட கூட்டத்தைக் கண்டு – குறிப்பாக சினிமா சம்பந்தப்பட்டவர்களே – வெறுத்துப் போய்த் திரும்பி விடுகிறார்.

அந்த மனநிலையில் இலக்கிய ஏட்டில் மூன்று பக்கங்கள் குமுறி தள்ளிவிட்டார். ‘சினிமா தமிழ் நாட்டை மிகவும் கெடுத்துவிட்டது’ என்பதை சில உதாரணங்களுடன் எழுதியிருக்கலாம். ஆனால் மனிதர் அக்கு வேறு ஆணி வேறாகச் சில நடிகர்கள் மீது ஆவேசமாகப் பாய்ந்துவிட்டார். (வடிவேலு, நாகேஷ், ரஜினி) நாகேஷின் உடல் மொழியும், நடிப்பும் அப்பட்டமான காப்பி என்பதை ஒரு காட்சி மூலம் (சர்வர் சுந்தரம்) விவரித்திருந்தார்.

‘இளையராஜாவோ இங்கு பலருக்கு தெய்வம்’ என்று குறிப்பிட்டிருந்தார். கவனியுங்கள் அது பாராட்டே அல்ல, எள்ளலான தொனியில் எழுதப்பட்ட வாக்கியம்.

வேறொரு நாவலாசிரியர், உலகம் சுற்றி வந்த எழுத்தாளர். வாராவாரம் பிரபல இதழில் நடிகர்களைக் கிண்டலடிப்பார். இவருடையது வேறு பார்வை, வேறு கோணம். அதாவது சில நிமிடங்களே உடலசைவு செய்து வசனமும் பேசிவிட்டு லட்சக் கணக்கில் சம்பாதிப்பவர்கள் என்று அங்கலாய்ப்பார். எழுத்தாளார்களையும், நடிகர்களையும் ஒப்பிடுவது இவர் பாணி.

இந்தப் போக்கு சரியா? திரைப்படமும், எழுத்தும் ஒன்றாகி விடுமா?

ஒரு சினிமா வெளியாக முதலில் முதல்போட தயாரிப்பாளர் தேவை. பிறகு இயக்குநர் சொல்கிற ‘ஒரு வரி’ கதையை காட்சி காட்சியாக விரித்து எழுத வசனகர்த்தா வேண்டும். படத்தின் சூழலுக்கேற்ப இசையமைக்க இசையமைப்பாளர், திறமையான ஒளிப்பதிவாளர் என்று நிறைய பேர் தேவைப்படுவார்கள்.

ரொம்ப சரி, ஆனால், பாதாம்பருப்பு, நெய், சர்க்கரை, குங்குமப்பூ எல்லாம் சேர்ந்தால் பாதாம் கேக் ஆகி விடாதே? மிகச் சரியானபடி பருப்பை அரைத்து, பிறவற்றைச் சேர்த்து பதமாகக் காய்ச்சி அளவாக வெட்டியெடுத்தால் மட்டுமே நாவுக்கு ருசியான பாதாம் கேக் அமைகிறது. நடுவில் ஏதாவது சின்ன கோளாறு நேர்ந்தால் கூட, போச்! அவ்வளவுதான். நேரம், பணம் எல்லாம் விரயம்.

இது போலத்தான் திரைப்படமும், படத்துக்கு ஏற்ற நாயகன், நாயகி, நகைச்சுவை நடிகர் போன்றவர்களைத் தேர்ந்தெடுத்து இயக்குகிற பொறுப்பு இயக்குனரைச் சேர்ந்தது. இதில்தான் எத்தனை தடங்கல்கள்.

முதலாவது இடம், பொருள், நேரம், பிரதான நாயகர் நாயகி தவிர பிற நடிகர்கள் எல்லாரும் கூப்பிட்ட நேரத்தில் இணைய வேண்டும். என்னுடைய சொந்த அனுபவமும் உண்டு. 2004ல் தனியார் டிவி ஒளிபரப்புக்காக என் நெருங்கிய உறவினர் பங்கேற்றார். வினாடி வினா போன்ற நிகழ்ச்சி. கேள்வி கேட்பவர் ஒப்பனை செய்து கொண்டு அமருவதற்கும், பிறவற்றுக்குமே நிறைய நேரமாயிற்று. நிகழ்ச்சி முடிய காலை 3 மணி. ஒரு சாதாரண க்விஸ் நிகழ்ச்சிக்கே இத்தனை சடங்குகள் தேவையென்றால், திரைப்படக் காட்சிக்கு எப்படி இருக்கும் என்று ஊகியுங்கள்.

அடுத்ததாக வானிலை. ஊட்டியிலோ, கொடைக்கானலிலோ இலேசான மழைத்தூறல் விழும் போது காதலர்கள் சந்திப்பதாகக் இயக்குநர் காட்சி அமைக்கிறார் என்றால், முக்கிய நடிகர்கள் வந்துவிட்டார்கள், ஆனால் அப்போது பார்த்து வெயில் கொழுத்தும் அல்லது சற்றும் எதிர்பாரா விதமாக மழை கொட்டித் தள்ளலாம். இம்மாதிரியான சூழ்நிலையில் என்ன செய்வது? 50 வருட முன்பு ‘படம் எடுத்துப் பார்’ கட்டுரையை பிரபல வார இதழில் கே. பாலசந்தர் விவரித்து எழுதியிருக்கிறார்.

படம் எடுக்கிற காலகட்டத்தில், கதாநாயக நடிகருக்கோ, நடிகைக்கோ எந்த விதமான மாறுதலும் ஏற்படாமலிருக்க வேண்டும். உதாரணமாக நடிகர் வீட்டில் மரணமோ வேறு அசம்பாவிதமான நிகழ்வோ நேர்ந்துவிட்டால், படப்பிடிப்பை ஒத்தி வைக்கும் சந்தர்ப்பம் வரலாம். பெண்கள் என்றால் வேறு விதம். இடைப்பட்ட காலத்தில் யாராவது நடிகை கர்ப்பமாகிவிட்டால், கதையையே சற்று வேறு விதமாக மாற்ற நேரிடும்.

அப்புறம் இருக்கவே இருக்கிறது continutity என்கிற தொடர்புத் தன்மை. ஒரு முறை விவேக்கைச் சந்தித்த போது பாலசந்தர் “என்ன இது! எப்போதும் trimஆக இருப்பாயே… இப்போது என்ன தாடி மீசை கோலம்? ஓ… கன்டிநியூட்டியா.” என்று கேட்டிருக்கிறார். ரா.கி. ரங்கராஜன், இதை மையமாக வைத்து பிரபல இதழின் தீபாவளி மலரில் சிறுகதையே எழுதியிருக்கிறார். படம் எடுக்கும் போது இடையே தொகை பேரத்தால் குழந்தை நட்சத்திரத்தை மாற்ற வேண்டிய சூழ்நிலை. உருவம், முகச்சாடை அனைத்தும் பொருத்தமாக அமைந்து, படம் வெற்றி பெற்றதில் டைரக்டர் பெருமிதப்படுகிறார். இருந்தாலும் இறுதியில் ஒரு ஏமாற்றம். புதிய குழந்தை நட்சத்திரத்துக்கு ஆறு விரல்! எனவே மிகச் சின்ன சின்ன அம்சத்தையும் உன்னிப்பாகக் கவனிப்பது மிக முக்கியம்.

இன்றைய காலங்களில், அரசியல் மற்றும் பல்வேறு காரணங்களால் இந்தியா மொத்தமும் திடீர் திடீரென்று கலவரங்கள் எழுகின்றன. எங்கேயாவது இரண்டு மாநில எல்லை முடிவில் ஷுட்டிங் எடுத்தால் “_____  நடிகர் வரக்கூடாது” என்ற கூக்குரல் எழலாம்.

உயிருக்கே ஆபத்து விளைவிக்கக் கூடிய நிகழ்வுகளுக்குத் திரை உலகில் பஞ்சமே இல்லை. ஸ்டண்ட் காட்சி, சர்க்கஸ் காட்சிகள் போன்றவற்றில் சிலர் காயமடைந்திருக்கிறார்கள். சில மாதங்கள் முன்பு கூட ஒரு படப்பிடிப்பில் கிரேன் மண்டையில் விழுந்து அடிபட்டு மூன்று பேர் இறந்து போனார்கள்.மிகப் பிரபல நடிகர் என்றால் ஸ்டண்ட் காட்சிக்கு டூப் போட்டு விடுவார்கள். என்றாலும் உயிர் உயிர்தானே?

“”திரைப்படம் வெளியிடுவதற்கென்றே சில பண்டிகைகள் இருக்கின்றன. தைப்பொங்கல், தீபாவளி. இதே போல மிகப் பெரிய நடிகர்களின் படத்தை வெளியிடும் போது, அவை மோதி, படங்களுக்கு பாதிப்பு வராமல் இருப்பதற்கு தோதான தேதியை தேர்ந்தெடுப்பது, தியேட்டர்களை தேர்வு செய்வது இது போன்று விஷயங்கள் தயாரிப்பாளர்களின் பொறுப்பு என்றே சொல்லலாம்.

மேற்சொன்ன பல அம்சங்களைத் தாண்டித்தான் ஒரு திரைப்படம் வெளியாகிறது. இவை நீங்கலாக ஒலி, ஒளி, எடிட்டிங், போட்டோகிராபி முதலிய பல தொழில் நுட்பங்களும் இணைய வேண்டும்.

திரைப்பட இசைக்கு என்றுமே ஒரு தனிச் சிறப்பு உண்டு. அதன் மெட்டும், வரிகளும் எளிதில் மக்கள் மத்தியில் பதிந்துவிடும். டி.கே. பட்டம்மாளின் காந்தீய பாடல்களும், பாரதிதாசனின் ‘துன்பம் நேர்கையில்’ பாடலும் இன்றைக்கும் சாதாரண மனிதர்களும் முணுமுணுக்கிறார்கள் என்றால், அதற்கு காரணம் சினிமா மாதிரியான சாதனம்தான்.

சினிமா சங்கீதத்தை வெறும் ‘டப்பா பாட்டு’ என்று ஒதுக்கிக் தள்ளிவிடமுடியாது. இன்றைய கர்நாடக சங்கீதத்தில் மூத்தவரும், பல விருதுகளைப் பெற்றவரும், மெல்லிசை மன்னரான எம்.எஸ்.வி.யுடன் பணியாற்றியவருமான மதுரை ஜி.எஸ். மணியின் வார்த்தைகள்.

“சினிமாவுக்கு மெட்டமைக்கிறது சாதாரணம் இல்லை. கர்நாடக இசையில் மத்திம ஸ்ருதின்னு சொல்றது போல அங்கே ‘சைகிள் ஆஃப் போர், ஃபைவ்’ என்றெல்லாம் உண்டு. லைட் மியூசிக் என்பதை லைட்டா பண்ண முடியாது. ரொம்ப மெனக்கிடணும், உழைக்கணும்” என்று அழுத்திச் சொல்கிறார்.

இங்கு நடிகர்கள், இசை அமைப்பாளர்கள் பெறுகிற ஊதியத்தைப் பற்றிச் சில வரிகள், என்னதான் வசனகர்த்தா ‘ரூம்’ போட்டு யோசித்தாலும் எவ்வளவுதான் டைரக்டர் இன்ன விதமான பாவம் என்று சொல்லிக் கொடுத்தாலும் அவற்றை உள்வாங்கிக் கொண்டு உருவம் கொடுப்பது நடிகர்தான். சந்தேகமேயில்லை. டீக்கடைக்காரர் சாமியார் வேடம் போட்டு “அதே அதே” என்று மலையாள உச்சரிப்புடன் பேசி அசத்தியவர். ஒரு பஞ்ச் வசனமான “இது எப்படி இருக்கு!” என்று வினோத முகபாவத்துடன் பேசினவர், சாதாரணமான கூப்பிடும் முறையை “சந்திரமவுலி சந்திரமவுலி” என்று உயர்த்திய கண்ணுடன் விளித்தவர்; “இன்னைக்கு செத்தா, நாளைக்கு பால்” கோணல் உடல்மொழியோடு சொன்னவர்: இவை இடம் பெற்ற படங்கள் ஞாபகம் இருக்கிறதா? ஆனால் தேங்காய் சீனிவாசன், ரஜினி, கார்த்திக், விவேக் இவர்கள் உடனே நினைவுக்கு வருவார்கள். ஏனெனில் வசனத்துக்கு ‘உயிர்’ தந்தவர்கள் அவர்கள்தான்.

சினிமா தயாரிப்பாளர்களுக்குள்ள உள்ள சிக்கல்கள் , தொழில் முறைக் கலைஞர்களை ஒப்பந்தம் செய்வதில் உள்ள சிரமங்கள், இவற்றை நன்கு புரிந்து கொள்ள கோமல் சுவாமிநாதன் எழுதின ‘பறந்து போன பக்கங்களை’ படித்தாலே போதுமானது.

இதே மாதிரிதான், வரிகளுக்கு மெட்டுப் போட்டு உயிர் கொடுப்பவர் இசையமைப்பாளர்கள். “உன்னை ஒன்று கேட்பேன்” “ஒரே ஒரு ஊரில், ஒரே ஒரு ராஜா” “தென்றல் வந்து தீண்டும் போது என்ன வர்ணமோ” போன்றவை சாதாரண வரிகள்தான். இசையமைப்பாளர், ராகம் போட்டு பின்னணியுடன் இசைக்க வைத்ததால்தானே, மனதில் நிற்கிறது !

அவர்கள் வாங்குகிற சம்பளம் அடிப்படை பொருளாதாரமான தேவை – வினியோக சம்பந்தப்பட்டதுதான். இதில் குற்றம் காண்பது ஏன்?

சினிமா தொடர்புள்ளவர்களைக் குறித்து நிச்சயம் சில வார்த்தைகள் பதிவு செய்ய வேண்டும். இயற்கை பேரிடர் மழை, வெள்ளம், கரோனா தொற்றோ எது வந்தாலும், தனி மனிதனாகப் பொருள் உதவி செய்பவர்கள் அவர்கள்தான். நடிகர் சூர்யா, அகரம் அறக்கட்டளை மூலமாகவும், வேறு சிலர் ரசிகர் மன்றம் வழியாகவும் ஒத்தாசை புரிகிறார்களே.

யோசித்துப் பாருங்கள், இவ்வளவு தடங்கல்கள் இடையூறுகள் சூழ்ந்துள்ள திரை உலகை – சில நடிகர்கள் பெறும் ஊதியத்தை வைத்தோ, கூடுகிற கூட்டத்தை வைத்தோ மதிப்பிடுவது சரியான அளவுகோலா? இல்லவே இல்லை.

சரி, இருக்கட்டும். எழுத்தாளர்களின் நிலைமை என்ன? ‘அல்லலற்ற உலகு’ என்றே அந்தத் துறையைக் குறிப்பிடலாம். மழை, வெயில், புயல், காற்று, கரோனா தொற்று, பிற நோய் தொற்றுகள் என்று இருந்தாலும் அவர்கள் அமைதியாக நாலு சுவருக்குள் எழுதிக் கொண்டிருக்கலாம்.

இன்னும் சொல்லப்போனால், இத்தகைய சூழல்கள் எழுத்தாளனுக்கு ஒரு உந்து சக்தியாக மாறுகிற வாய்ப்புண்டு. கற்பனைக் குதிரையை உற்சாகமாகக் தட்டி, ஓட வைக்க முடியும். தான் எழுதினதை, மீண்டும் மாற்றி எழுதலாம். யாருக்காகவும் அவசரப்படத் தேவையில்லை, போட்டி என்று வந்தால் கூட, குறைந்த பட்சம் ஒரு மாதம் அவகாசம் தருகிறார்கள்.

தீபாவளியின் போதோ அல்லது வேறு ஏதாவது நடப்பு நிகழ்வின் போதோ (current topic) அவற்றை வைத்து கதை எழுத பிரபல எழுத்தாளர்களுக்கு வேண்டுகோள் வரும். “இரண்டே நாளில் —— கதை எங்களிடம் சேர வேண்டும்” என்று பத்திரிகை ஆசிரியர் கோரிக்கை விடுப்பார்.

நேரில் சென்று, நடுவர்கள் முன் எழுதிய அனுபவமும் கிட்டும். ஒரே ஒரு முறை ‘மாவட்ட சிறுகதை’ என்ற தலைப்பில் அதே மாவட்டத்தை சேர்ந்தவர்கள் கூடி சிறுகதை எழுதுகிற சந்தர்ப்பத்தைக் குமுதம் அளித்தது. நேரம் மூன்று மணி. கோவையிலிருந்தபோது நான் அதில் பங்கு பெற்றேன். நடுவர்கள் ராஜேஷ்குமார், பூவண்ணன், விமலா ரமணி. பத்து மணிக்கு ஆரம்பித்து பிற்பகல் ஒரு மணிக்கு பரிட்சை முடிந்தவுடன் அன்று மாலையே முடிவையும் அறிவித்தார்கள். என்னதான் முன்கூட்டியே கதைக் கரு, அமைப்பு, நடை முடிவு எல்லாவற்றையும் தீர்மானம் பண்ணியிருந்தாலும், பலர் நடுவே உட்கார்ந்து எழுதுவது வித்தியாசமான அனுபவமாகத்தானிருந்தது.

இன்னொரு வசதி எழுத்தாளர்களுக்கு மட்டுமே உண்டு, உடல் நலம் குன்றிப் போன சமயத்தில் ஓர் அசிஸ்டென்டை வைத்துக் கொள்ளலாம். ஆசிரியர் பொறுப்பு கூடுதலாக இருந்த, பத்திரிகையின் வளர்ச்சியில் கவனம் செலுத்த வேண்டிய காலத்தில் – 1959-60, குமுதம் எஸ்.ஏ.பி. சொல்லச் சொல்ல உதவி ஆசிரியர் புனிதன் எழுதினார். இதை ‘சொல்லாதே’ நாவலின் முன்னுரையில் எஸ்.ஏ.பி. பதிவு செய்திருக்கிறார்.

ஏன்… சமீப காலத்தில் கூட பாலகுமாரன் நிறைய எழுத வேண்டியிருக்கிற சூழலில் உதவியாளர் வைத்துக் கொண்டாரே? பார்வை பழுது போன போது, அ.ச.ஞா. தம் மகள் மீராவின் உதவியுடன்தான் கம்பராமாயண விளக்கம் எழுதினார்.

லேட்டஸ்ட் மாறுதல்:- கணினி. எழுத்தாளர்கள் கதையைத் தபாலில் சேர்க்கக் கூட தேவையில்லை. கணினியில் கதையை டைப் செய்து, மின்னஞ்சலில் முகவரியை டைப் செய்து அழுத்தினால், கதை பத்திரிகை ஆபிசுக்குச் சேர்ந்துவிடுகிறது.

1947ல் தேவன் ‘விச்சுவுக்கு கடிதங்கள்’ தலைப்பில் பல தொழிலின் சாதக பாதகங்களை நகைச்சுவையுடன் விவரித்து இருக்கிறார். இஞ்சினியர், வைத்தியர், சட்டம், அரசு வேலை, பள்ளி ஆசிரியர் போன்றவை இதில் அடங்கும். இதில் எழுத்தாளரும் இடம் பெறுகிறார். (கவனிக்க நடிகர் இல்லை) அவர் எழுதியிருப்பதாவது:- எழுத்தாளனாக தொடங்குவதற்கு பேப்பரும், பேனாவும், மசிக் கூடுமே போதுமானது. மூலதனம் இல்லாமல் இவ்வளவு மலிவாக இதை ஆரம்பிக்க முடிகிறது என்பதே இந்தத் தொழிலின் சிறந்த கவர்ச்சி. யாரும் பழகலாம். யாரும் பெயர் வாங்கலாம். கன்னியாகுமரியிலிருந்து இமயமலைச் சாரல் வரையில் பிரபலமாகலாம்.

இன்றைய டிஜிட்டல் உலகில், இமயமலை என்ன உலகம் முழுதுமே எழுத்தாளர்கள் பெயர் தெரிகிறது. பத்திரிகையில் சிறுகதை எழுதும் எழுத்தாளன் முதல், நோபல் பரிசு பெறும் எழுத்தாளன் வரை, சாகித்ய அகாடமி விருது வாங்குபவர் வரை, நிலைமை இதுதான். மாற்றமே இல்லை.

முத்தாய்ப்பாக இலக்கிய எழுத்தாளர்களுக்கும், நவீன எழுத்துச் சிற்பிகளுக்கும் ஒரு வார்த்தை:- திரைத் துறையில் உள்ள பாதக அம்சங்களைக் குறிப்பிடுங்கள். கட் அவுட்டுக்குப் பாலாபிஷேகம் செய்வது, நடிகைக்குக் கோயில் கட்டுவது போன்ற அபத்தங்களை குற்றம் சாட்டுங்கள். சினிமா மாயையில், கனவுலகில் சிக்கி பாழாகாதீர்கள் என்று இளைஞர்களுக்கு அறிவுரை விடுங்கள். பிற மாநிலங்களைப் போலத் (கேரளா, மேற்கு வங்காளம், கர்நாடகா) தமிழ்நாட்டில் எழுத்தாளர்களுக்கு உரிய மதிப்பு தரப்படுவதில்லை என்று ஆதங்கப்படுங்கள். ஓகே…

அதை விட்டுவிட்டு, அந்தத் துறையையும், துறை சேர்ந்த நடிக நடிகைகளை இகழ்வது, எள்ளி நகையாடுவது போன்றவை அனாவசியம். சமூகத்தில் பொறுப்பானவர்களுக்கு இது அழகல்ல.

எழுத்தும் ஒரு தொழில்தான். ஏதோ அதைத் தவம், வரம் என்று பிரமையில் ஆழ்ந்து, உலகத்திலேயே உன்னதமானது என்று நினைத்து சுயதம்பட்டத்தில் ஈடுபடாதீர்கள்.

கல்கி, மிகச் சரியாக ‘திரை உலகம்’ பத்திரிகைக்கு அனுப்பின குறிப்பில், 1948, இவ்விதம் சொல்கிறார்.

“ஓர் எழுத்தாளன் தன்னை மகா மேதாவியாக நினைத்துக் கொண்டு, சுயபுராணக் குப்பைகளைக் கிளறி பக்கம் பக்கமாக எழுதுவதைவிடத் தலைவலி வேறு இருக்க முடியாது.”

70 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகும் கல்கியின் வார்த்தைகள் இன்றும் பொருத்தமாக இருப்பது ஒரு வியப்புதான்.

  குவிகம் வாசகர்களுக்கு வணக்கம்.

  “குதூகலம் தரும் குழந்தை பாடல்கள்” என்ற பாடல் தொடரை உங்கள் வீட்டு குழந்தைகளுக்காக வழங்குகிறேன்.

  எளிய நடையில் குழந்தைகளுக்கு ஏற்றவாறு ஒவ்வொரு பாடலையும் அமைக்க முயற்சிக்கிறேன். ஒவ்வொரு குவிகம் மாத இதழிலும் ஒன்று, இரண்டு அல்லது மூன்று சிறிய பாடகள் இடம் பெறும். பாடல்களை செல்வி சாய் அனுஷா அழகாக தன கொஞ்சும் குரலில் பாடிய வீடியோக்களையும் இத்துடன் இணைத்துள்ளோம்.

  பார்த்து, கேட்டு மகிழுங்கள் !

இதுவரை இந்த பாடல் தொடரில் இடம் பெற்றவை:

1. பிள்ளையார் பிள்ளையார் – ஜூலை 2020
2. அம்மா அப்பா ! –  ஜூலை 2020
3. ஹையா டீச்சர் ! – ஆகஸ்ட் 2020
4. இயற்கை அன்னை ! – ஆகஸ்ட் 2020
5. எனது நாடு – செப்டம்பர் 2020
6. காக்கா ! காக்கா ! – செப்டம்பர் 2020
7. செய்திடுவேன் ! – அக்டோபர் 2020
8. மயிலே! மயிலே! மயிலே! – அக்டோபர் 2020
9. நானும் செய்வேன் ! – நவம்பர் 2020
10. அணிலே ! அணிலே ! –  நவம்பர் 2020
11. எல்லையில் வீரர் ! – டிசம்பர் 2020
12. பலூன் ! பலூன் ! பலூன் ! – டிசம்பர் 2020
13. ஜன கண மன ! – ஜனவரி 2021
14. ஊருக்குப் போகலாமா ? – ஜனவரி 2021

15. எங்கள் வீட்டு மொட்டை மாடி !

எங்கள் வீட்டு மொட்டை மாடி !

எனக்குப் பிடித்த மொட்டை மாடி !

எத்தனை முறை வந்து போனாலும்

எனக்கு அலுக்காத மொட்டை மாடி !

காக்கா குயில் கிளியைப் பார்த்திடலாம் !

காகா கூ கூ கீ கீ கேட்டிடலாம் !

மரங்களின் தலையினைத் தொட்டிடலாம் !

அடிக்கும் காற்றை ரசித்திடலாம் !

அண்ணாந்து பார்த்து வியந்திடலாம் !

நட்சத்திரங்களை நாம் எண்ணிடலாம் !

நிலவினை அருகினில் பார்த்திடலாம் !

ஓடி ஆடி நாம் பாடிடலாம் !

ரோஜாச் செடியினை நட்டிடலாம் !

தோட்டத்தைச் சுற்றி வந்திடலாம் !

பட்டாம் பூச்சியைப் பார்த்திடலாம் !

பூக்களைப் பறித்து மகிழ்ந்திடலாம் !

அனுஷா பாலா வைதேஹி !

வெங்கி வேலா ஸ்ரீதேவி !

மாடிக்குப் போகலாம் லூட்டி அடிக்கலாம் !

இப்பவே வாங்க – நானும் ரெடி !

16. பட்டம் விடலாமா ?

பட்டம் விடலாமா ? -பாமா

பட்டம் விடலாமா ?

ஆகாயத்தில் அழகாய்ப் பறக்கும்

பட்டம் விடலாமா ?

பச்சை சிவப்பு ஊதா வண்ண

பட்டம் விடலாமா ?

ஆடிக் காற்று அடிக்குது பாரு

பட்டம் விடலாமா?

உயர உயர உயரப் போகும்

பட்டம் விடலாமா ?

ஆடி ஆடி அசைந்து போகும்

பட்டம் விடலாமா ?

பிரேமா கிரிஜா நந்து கிருஷ்ணா

பட்டம் விடலாமா ?

மைதானத்தில் திறந்த வெளியில்

பட்டம் விடலாமா ?

பட்டத்தோடு பட்டம் மோதி

சண்டை போடலாமா ?

ஒண்டிக்கு ஒண்டி வாடா என்றே

சவால் விடலாமா ?

வாங்க வாங்க அனைவரும் வாங்க

பட்டம் விடலாமா ?

வாலை ஆட்டி ஆட்டிப் பறக்கும்

பட்டம் விடலாமா ?

வீட்டினிலே பெற்றோரைப் போற்றிவைக்க இயலாது 

வேறெங்கோ தள்ளிவைக்கும் வீணர்களின் இடையினிலே

நாட்டினிலே அரசியல்முன் னேற்றமெனும் வேட்டையிலே  

நற்குணமாம் பண்பிழக்கும் நயவஞ்சகர் நடுவே

ஏட்டினிலே பேர்வரவே ஏராளம் செலவழித்து

இல்லாதார்க் குதவாத இருளோர்கள் இருக்கையிலே  

மாடத்தில் செடிவளர்த்து மகிழ்ந்ததெலாம் போதுமினி 

மாந்தர்தம் உள்ளத்தில் மனிதநேயம் வளர்ப்போம்

ஏடெடுத்துக் கல்விகற்று ஏற்றமுற்ற பின்னாலே 

எல்லோரும் நலம்வாழ எண்ணாதோர் மனந்தெளிய  

பாடுபட்டு உழைப்பாலே பாழ்நிலத்தைச் சீராக்கும்

பாட்டாளியைப் போற்றாத பணக்காரர் பரிவுகொள

காடுவயல் கழனியிலே உழல்கின்ற உழவரது

நீடுதுயர் நீக்காத ஆட்சியினர் நெறியுணர

மாடத்தில் செடிவளர்த்து மகிழ்ந்ததெலாம் போதுமினி 

மாந்தர்தம் உள்ளத்தில் மனிதநேயம் வளர்ப்போம்

தனித்தமிழில் பேசாமல் தமிங்கிலத்தைப் பேசுகின்ற

தமிழர்தம் அறிவினிலே மொழிநேயம் வளர்ப்போம்

தமிழ்பேசும் அனைவருமே தமிழரெனும் உணர்வில்லா

சாதிமத வெறியரிடை இனநேயம் வளர்ப்போம்

காடுகளில் ஆறுகளில் காணுகின்ற இயற்கைவளம்

கருதாத மூடரிடம் புவிநேயம் வளர்ப்போம்

மாடத்தில் செடிவளர்த்து மகிழ்ந்ததெலாம் போதுமினி 

மாந்தர்தம் உள்ளத்தில் மனிதநேயம் வளர்ப்போம்!

மலையாள இலக்கிய உலகின் மிகச் சிறந்த படைப்பாளியான வைக்கம் முகமது பஷீர் பால்யகால சகி, பாத்திமாவின் ஆடு,சப்தங்கள்,மதிலுக்குள், அனர்க்க நிமிஷம் உள்ளிட்ட அற்புதமான படைப்புக்களுக்குச் சொந்தக்காரர்

தன் கதை குறித்து அவர் :

நீல வெளிச்சம் என்ற இச்சிறுகதை என் வாழ்க்கையின் விளக்க முடியாத அனுபவங்களில் ஒன்றாகும்.அனுபவம் என்பது மிகச் சரியான வார்த்தையில்லை.ஒன்றொன்றாக,அடுத்தடுத்து விரைவாக மாறுகிற,ஒரு கனவில் நிகழ்கிற உண்மை அல்லது கற்பனைத் தோற்றங்களின் தொகுதி என்று வேண்டுமானால் சொல்லலாம். இதை அறிவியல் அணுகுமுறை என்ற ஊசியால் குடைய முயன்றேன். வெற்றி யில்லை.விளக்க முடியாத அனுபவம் என்ற வார்த்தையில் தஞ்சமடைவதைத் தவிர எனக்கு வேறு வழியில்லை.

சென்றமாதத் தொடர்ச்சி!

முன்கதை 

கதை சொல்லி ஒரு தனி வீட்டுக்குக் குடி போகிறார். போன பிறகுதான் நண்பர்கள் கூறினார்கள். அந்தவீட்டில் பார்கவி என்ற பெண் தற்கொலை செய்துகொண்டாளாம் . அதனால் அவள் அங்கே ஆவியாகிய இருக்கிறாளாம் . எனக்கு பேயெல்லாம் பயமில்லை என்று வெளியில் தைரியமாகச் சொன்னாலும் உள்ளூர அவருக்கு ஒரு உதறல். அதனால் அவள் கூட உரையாடத் துவங்குகிறார்.

இனி பஷிரின் வரிகளில் .. 

நான் சந்தித்தேயிராத பார்கவி இருபத்தியோரு வயதான இளம்பெண். ஒருவனை ஆழமாகக் காதலித்தவள். அவன் மனைவியாகத் ,துணை யாக இருக்கக் கனவு கண்டவள். ஆனால் கனவு ..ஆமாம் கனவாகவே நின்றுவிட்டது. அவளுக்கு மனச்சோர்வு ஏற்பட்டது.அவமானமும் கூட..

         “பார்கவி, நீ அதைச் செய்தேயிருக்கக் கூடாது.நான் உன்னைக் குற்றம் சொல்கிறேன் என்று நினைக்காதே. நீ காதலித்த மனிதன் அந்த அளவிற்கு உன்னைக் காதலிக்கவில்லை.உன்னைவிட அதிகமாக இன்னொரு பெண்ணைக் காதலித்தான்.வாழ்க்கை உனக்குக் கசந்து விட்டது,

உண்மை.ஆனால் வாழ்க்கை அவ்வளவு கசப்பானதில்லை.மறந்து விடு. உன்னைப் பொறுத்த வரை, சரித்திரம் திரும்பப் போவதில்லை.

       “பார்கவி,நான் உன் தவறைச் சுட்டிக் காட்டுகிறேன் என்று நினைக்காதே. நீ உண்மையிலேயே காதலுக்காகத்தான் இறந்தாயா? நித்திய வாழ்க்கையின் வைகறைதான் காதல்.எதுவுமே தெரியாத ஓர் அப்பாவி நீ. ஆண்களை நீ வெறுக்கும் விதம் அதை உறுதி செய்கிறது. உனக்கு ஒரே ஒரு ஆணைத்தான் தெரியும்.ஒரு பேச்சுக்காக அவன் உன்னை மோசமாக நடத்தினான் என்றே வைத்துக் கொண்டாலும் அதே பார்வையில் அத்தனை ஆண்களையும் பார்ப்பது சரியா? நீ தற்கொலை செய்து கொள்ளாமல் இன்னும் சிலகாலம் வாழ்ந்திருந்தால் உன்னுடைய ஊகம் எவ்வளவு தவறென்று தெரிந்திருக்கும். உன்னைக் காதலித்து,வழிபடும் ஒருவன் இருந்திருப்பான். உன்னை ’என் தேவதையே ’என்று அழைத்திருப்பான்.”

       “ஆனால்.. நான் சொன்னது போல சரித்திரம் திரும்பாது. உன் சரித்திரத்தை எப்படியறிவது ? இன்றிரவு நீ என் கழுத்தை நெரித்தால் கூட எனக் காக பழிக்குப்பழி வாங்க யாரும் வரமாட்டார்கள், ஏனெனில் எனக்கென்று யாருமில்லை. என்னை நீ தாக்காதே. இது என் மெய்யான சமர்ப்பணம்.”

      என் நிலை உனக்குப் புரிந்திருக்கும்.நாம் இங்கு வாழப் போகிறோம். சட்டரீதியாகச் சொன்னால் இந்த வீடும் ,கிணறும் என்னுடையது. கீழேயுள்ள நான்கு அறைகளையும், கிணற்றையும் நீ பயன்படுத்திக் கொள். குளியலறையையும், சமையலறையையும் நாம் பகிர்ந்து கொள்வோம். நீ இதற்கு உடன்படுகிறாயா?”

         இரவு வந்துவிட்டது.சாப்பிட்டுவிட்டு ,பிளாஸ்கில் தேநீருடன் வந்தேன். ஹரிக்கேன் விளக்கை ஏற்றினேன். அறையில் மஞ்சள் வெளிச்சம் நிறைந்தது.

       டார்ச்சுடன் கீழே போன நான் இருட்டில் நின்றேன்.  குழாய்களைப்பூட்ட நினைத்தேன். ஜன்னல்களை முழுவதுமாகத் திறந்து விட்டு,கிணற்றைப்  பார்த்துவிட்டுச் சமையலறைக்குப் போனேன். குழாய்களைப் பூட்டக்கூடாதென்று நினைத்தேன். கதவைப் பூட்டிவிட்டு மாடிக்குப் போய் தேநீர்  குடித்தேன்.பீடியைப் பற்ற வைத்துக் கொண்டு எழுதத் தொடங்கினேன். திடீரென்று பார்கவி என் நாற்காலிக்குப் பின்னால் நிற்பது போலுணர்ந்தேன்.

     “நான் எழுதும்போது யாரும் பார்ப்பது எனக்குப் பிடிக்காது” சொல்லி விட்டுத் திரும்பினேன். யாருமில்லை. ஏனோ திரும்ப எழுதத் தோன்ற வில்லை.நாற்காலியை என்னருகே இழுத்தேன்.

     “பார்கவிக் குட்டி, உட்கார்ந்து கொள்”காலியான நாற்காலி.அறைகளினி டையே உலவினேன். காற்றில்லை. இலைகளில் அசைவில்லை. ஜன்னலினூடே ஒரு விளக்கு வெளிச்சத்தைப் பார்த்தேன்.அது நீலமா, சிவப்பு அல்லது மஞ்சளா?ஊகிக்க முடியவில்லை. கண நேரக் கண்ணோட்டம்தான்.

     அது என் கற்பனைதான் என்று சொல்லிக் கொண்டேன்.பார்த்தது ஒளிதானென்று சத்தியம் செய்யமுடியாது. எதையும் பார்க்காமல் எப்படி வெளிச்சமென்றுணர்ந்தேன். அது மின்மினிப் பூச்சியா ?

      ஜன்னலையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன் .அது வீண்தான்.படிக்க முயன்றேன். முடியவில்லை. நாற்காலி காலியாக இருந்தது. சீக்கிரம் தூங்க நினைத்து விளக்கை அணைத்தேன். பாட்டுக் கேட்கலாமென்று தோன்றியது.

             விளக்கை ஏற்றிவிட்டு கிராம்போனை வைத்தேன்.

      யார் பாடலைக் கேட்கலாம்.உலகம் அமைதியாக இருந்ததெனினும் என் காதுகளுக்குள் ஒலி ஊடுருவிக் கொண்டிருந்தது. அது திகிலா? பின் முடி குத்திட்டு நின்றது.கொடூரமான அந்த அமைதியைத் துண்டுகளாகச் சிதறடிக்க விரும்பினேன். அதற்கு யாருடைய பாடலை வைப்பது?பால்ராப் சன்..’ஜோஸுவா பிட் தி பாட்டில”..அது முடிந்தது.பின் பங்கஜ் மாலிக்கின் ’து டர் ந ஜராபி’ பிறகு எம்.எஸ்ஸின் ’காற்றினிலே வரும் கீதம் ’பாடல்களைக் கேட்டு முடித்த பிறகு சிறிது அமைதி வந்தது. பிறகு சைகலைக் கேட்டேன்.’சோ ஜா ராஜ்குமாரி ’இளவரசியே தூங்கு ,கனவுகளுடன்..

        இன்றைக்குப் போதும்,நாளைக்குப் பார்த்துக் கொள்ளலாம். முணுமுணுத்துக்கொண்டே விளக்கை அணைத்து விட்டு பீடியை பற்றவைத்துக்  கொண்டு கட்டிலில் சாய்ந்தேன்.  அருகில் டார்ச்,கைக்கடிகாரம்,கத்தி, காலியான நாற்காலி.

        முகப்பிற்குப் போகும் கதவைச் சாத்தினேன்.மணி பத்திருக்கும். கூர்ந்து கவனித்துக் கொண்டிருந்தேன்.கடிகாரத்தின் ’டிக் ,டிக் ஒலி தவிர வேறெதுவும் கேட்கவில்லை.நிமிடங்கள் பல மணி நேரங்களாகின.மனதில் பயமில்லை. குளிர்..தூக்கம் வரவில்லை. இது எனக்குப் புதிய அனுபவ மில்லை.பல இடங்கள்,நாடுகள்…இருபது வருடத் தனிமை.. புரிந்து கொள்ள முடியாத பல அனுபவங்கள் எனக்கு.அதனால் என் கவனம் இறப்பிலும், நிகழ்விலும் படர்ந்தது. இடையே சந்தேகங்கள்.யாராவது கதவைத் தட்டி னார்களா?குழாய் திறந்திருக்கிறதா?என்னை மூச்சுத் திணற வைக்க முயற் சியா?காலை மூன்று மணிவரை விழித்திருந்தேன்.

       எதுவும் நடக்கவில்லை’.”வணக்கம்,பார்கவி மிக்க நன்றி. எனக்கு ஒரு விஷயம் தெளிவாகி விட்டது!ஜனங்கள் உன்னைப் பற்றி புரளி கிளப்பி விடுகிறார்கள். போகட்டும் விடு.”

      நாட்கள் கடந்தன. பார்கவி,அவள் பெற்றோர்,சகோதர சகோதரிகள்.. எனக்குத் தெரியாத பல கதைகள் இருக்கலாம் அவற்றைப் பற்றி யோசிப்பேன். எழுதிக் களைப்படைந்த பிறகு எல்லா இரவுகளிலும் கிராம்போனில் பாடல்கள் கேட்பேன்.ஒவ்வொரு பாடலுக்கு முன்பும் பாடகர் பெயர் பொருள் சொல்லுவேன்

     “குஜார் கயா வோ ஜமானா” இது சோகத்தையும், ஞாபகங்களையும்   நினைவுக்குக் கொண்டு வரும் பங்கஜ் மாலிக்கின் பாடல்..கவனமாகக் கேள்’ என்பேன்.அல்லது’ இது பிங் கிராஸ் பையின் ’இன் தி மூன் லைட்’ பாடல. பொருள் என்னவென்றால் ஒளியில்.. ஐயோ மறந்துவிட்டேன்! நீ பி.ஏ. படித்தவள் ! ஸாரி.. “என்பேன்.

               இந்த நிலையில் இரண்டு மாதங்கள் கடந்தன. தோட்டம்  போட்டேன். பூக்கள் மலர்ந்த போது அவளுக்காகத்தான் என்றேன். இதற்கிடையில் ஒரு நாவலை எழுதி முடித்தேன்.என் நண்பர்கள் இரவில் வந்து தங்குவார்கள்.அவர்கள் தூங்குவதற்கு முன்னால்,அவர்களுக்குத் தெரியா மல் கீழே போய் இருட்டில் நின்று கொண்டு “ பார்கவி, என் ஆண் நண்பர்கள் இரவில் தங்குவதற்காக இங்கு வந்திருக்கிறார்கள்.நீ யார் குரல்வளையை யும் நெறித்து விடக்கூடாது.அப்படி ஏதாவது நடந்து விட்டால் போலீஸ் என்னைப் பிடித்து விடும்.தயவுசெய்து ஜாக்கிரதை.. குட்நைட்!” என்பேன்.

            வீட்டை விட்டு வெளியே போகும் போது “பார்கவி ,வீட்டைப் பார்த்துக் கொள்,யாராவது நுழைந்து விட்டால் குரல்வளையை நெறித்துவிடு. சவத்தை மூன்று மைல் தள்ளிப் போட்டுவிடு, இல்லையெனில் நாம் சிக்கலுக்குள்ளாவோம். ”இரண்டாவது ஆட்டம் சினிமா முடிந்து வரும்போது ’நான்தான்’ என்று சொல்வேன்.

            அப்படித்தான் தொடங்கியது. காலப் போக்கில் பார்கவியை மறந்தேன்.தீவிர உரையாடலில்லை.எப்போதாவது ஞாபகம்,அவ்வளவுதான். நினைவை இப்படிச் சொல்வேன்..உலகம் தொடங்கிய நாளிலிருந்து எத்தனையோ பேர் தோன்றி மறைந்திருக்கிறார்கள். அவர்கள் எல்லோரும் தண்ணீர் ,தூசு,புகை என்று உலகின் ஒரு பகுதி என்று நமக்குத் தெரியும். பார்கவியும் அப்படி ஒரு நினைவுதான்.

         அதற்குப் பிறகுதான் இந்தச் சம்பவம் நடந்தது. அதைச் சொல்கிறேன்.

         ஒரு நாளிரவு பத்துமணியிருக்கும். தொடங்கியதை முடித்து விட வேண்டுமென்ற மும்முரத்தில் எழுதிக் கொண்டிருந்த போது விளக்கொளி மங்குவதாக உணர்ந்தேன்.ஹரிக்கேன் விளக்கைத் தூக்கி லேசாக ஆட்டினேன். மண்ணெண்ணைய் காலியாகும் நிலைக்கு வந்த போதும், ஒரேயொரு பக்கத்தை எழுதிமுடித்து விடச் சிறிது பாதுகாத்து வைத்திருந்தேன். எழுதத் தொடங்கிய போது மீண்டும் விளக்கு மங்கியது. எழுதுவதைத் தொடர்வ தற்கு முன்னால் திரியைத் தூண்டி விட்டேன்.சிறிது நேரத்தில் திரி குறுகிச், சிவந்த நெருப்பு வர விளக்கை அணைத்தேன்.

       என்ன செய்வது ?எனக்கு மண்ணெண்ணைய்வேண்டும். அருகிலுள்ள விடுதிகளில் தங்கியிருக்கும் நண்பர்களிடம் எண்ணெய் வாங்கி வருவதற்காக டார்ச்சையும் ,பாட்டிலையும் எடுத்துக் கொண்டு,கதவைப் பூட்டிவிட்டு ஆளரவமற்ற சாலையில் மிக மெலிதான நிலாவொளியில் வேகமாக நடந்தேன்.கருமேகங்கள் கூடியிருந்தன வெளியிலிருந்து கூப்பிட ஒரு நண்பன் வந்தான்.பின்பக்க வழியாக விடுதியில் நுழைந்தோம்.மற்ற மூவர் சீட்டாடிக் கொண்டிருந்தனர்.

       நான் மண்ணெண்ணைய் கேட்ட போது ஒருவன் சிரித்துக்கொண்டே “நீ ஏன் பார்கவியிடம் கேட்கக் கூடாது?அவள் கதையை எழுதி முடித்து விட்டாயா ?” என்று கேட்டான்.நான் பதில் சொல்லவில்லை.பார்கவி கதையை எழுதவேண்டும்.பாட்டிலை நிரப்பிக் கொண்டு வெளியே வந்தபோது மழை ஆரம்பித்திருந்தது.

        “எனக்குக் குடை வேண்டும் “என்றேன்.”எங்களிடம் குடையில்லை. எங்களுடன் விளையாடு. மழை நின்றதும் போகலாம்.”

         விளையாடினோம்.மூன்று முறை தோற்றுப் போனேன்.என் தவறு தான். பாதியாக நின்ற கதையிலேயே மனமிருந்தது.ஒரு மணிக்கு மழை நின்றது.நான் டார்ச்சையும் ,பாட்டிலையும் எடுத்துக் கொண்டு வெளியே வந்த போது விளக்கு அணைக்கப்பட்டு நண்பர்கள் படுக்கப் போய்விட்டனர்.

         இருட்டில் தெரு அமைதியாக இருந்தது.வீட்டை நோக்கி நடந் தேன்.மிக மெலிதான் நிலவொளியில் முழு உலகமே மூடுபனியில் தழுவப்பட்டுக் கிடந்தது.என் மனதில் ஓடிக் கொண்டிருந்த  நினைவுகளின் சலசலப்பு பற்றி நான் அறியவில்லை. அல்லது நான் எதைப் பற்றியுமே  யோசிக்கவில்லை.வெறுமையான அந்த வழியில் டார்ச்சின் ஒளியோடு தனியனாக நடந்தேன்.அந்தப் பயணத்தில் ஒரு ஜந்துவைக் கூடப் பார்க்கவில்லை.

         கதவைத் திறந்து உள்ளே போய் தாழிட்டுக் கொண்டேன். அசாதாரணமாக எதுவும் நடக்கும் என்ற சந்தேகம் அந்த நேரத்தில் மனதிலில்லை.

திடீரென்று காரணமின்றி மனதில் சொல்ல முடியாத துக்கம் வந்தது. அழ வேண்டும் போலிருந்தது.நான் சுலபமாகச் சிரித்து விடுவேன்; ஆனால் கண்ணீர் விடுவது கடினம். சில சமயங்களில் என் மனம் மிக நிச்சலனமாகிவிடும். அந்த வகையான மனவுணர்வில் மாடியேறினேன்.

         நான் கதவைப் பூட்டிக் கொண்டு போனபோது,விளக்கணைந்து வீடு முழு இருளிலிருந்தது.மழை பெய்திருக்கிறது.இரண்டு,மூன்று மணி நேரம்கடந்திருக்கிறது. ஆனால் இப்போது அறை வெளிச்சமாக இருந்ததைக் கதவின் சட்டகம் வழியாக என்னால் பார்க்க முடிந்தது.

        கண்கள் பார்த்த ஒளியை ஆழ்மனது ஒப்புக் கொண்டது.ஆனால் அந்தத் தெளிவின்மை என் உணர்வில் இன்னும் ஊடுருவவில்லை. அதனால் வழக்கம் போலச் சாவியையெடுத்து பூட்டின் மீது டார்ச் வெளிச்சத்தைக் காட்டினேன்.பூட்டு வெள்ளியைப் போல மின்னியது.அது என்னைப்பார்த்துச் சிரித்தது.கதவைத் திறந்து உள்ளே போனதும்,மனவுலைவு ஏற்பட,  சுற்றியிருப்பது எல்லாம் தெரிந்தது.என் உடலின் ஒவ்வொரு அணுவும் அதை உணர்ந்த போதும் பயவுணர்வு வரவில்லை. எனக்குள் உணர்ச்சிகளின் பிரளயம் : இரக்கம்,அன்பு அல்லது இரண்டின் கலவை.வியர்வையில் நனைந்து ஊமையாக நின்றேன்.

           நீல வெளிச்சம்!வெள்ளைச் சுவர்கள்,அறை—நீல வெளிச்சத்தில் பளபளத்தது. அந்த வெளிச்சம் ஹரிகேன் விளக்கிலிருந்து பிரதிபலித்தது.

          இரண்டு இன்ச் திரியிலிருந்து ஒரு நீல ஜூவாலை.!  

        மண்ணெண்ணைய் இல்லாததால் அணைந்து போன ஹரிக்கேன் விளக்கு : யார் அதை ஏற்றியது ?பார்கவி நிலையத்திற்கு எங்கிருந்து அந்த வெளிச்சம் வந்தது?

                                                               *******************

என்ன தலைப்பு இது என்று யோசிக்கிறீர்களா! வாங்க கதைக்குள் இல்லை இல்லை நிஜத்திற்குள் போகலாம்.  

எனக்கு ஆஸ்திக்கு ஒரு பையனும், ஆசைக்கு ஒரு பெண்ணும். பையன் தான் ஆஸ்தி, வேறு ஆஸ்தி நாஸ்தி. இருவருக்குமே நாய் வளர்ப்பதில் சிறு வயதிலிருந்தே ஆசை. ஆனால் அபார்ட்மெண்டில் இது கொஞ்சம் கஷ்டம். மேலும் நான் மூன்றை ஏற்கனவே வளர்த்துக்கொண்டிருந்தேன். என்ன என்ன நீங்கள் என்ன நினைக்கிறீர்கள்? நான் சொன்னது என் இரு செல்வங்களையும் அவர்களைப்  பெற்றவரைப் பற்றியும் தான். மேலும் நான் ஆபீஸ், வீடு என்று இருந்ததால் இன்னொன்றுக்கு ஏது நேரம்? அதாங்க நாய்க்குத்தான். 

என் பையன் அவன் கல்யாணத்திற்குப்பிறகு இந்த ஆசையை வந்தவளிடம் சொன்ன போது அவளும் ‘ஒண்ணு நான், இல்லை நாய்’  என்றாள். அவள் அதற்குக் கூறிய காரணங்கள் நியாயமானது தான். என்  பையன் வேலை அப்படி. எப்போது வேண்டுமானாலும் கூப்பிடுவார்கள். பெண்டாடியோட வாக்கிங் போகவே நேரம் இல்லை. இதில்  எங்கேயிருந்து நாயுடன். அந்த வேலையும் அவள் தலையிலேதான் விழும். பிறகு என் முறை. ‘ம்ஹூம், என்னைப் பார்க்காதீர்கள். பத்து பேருக்கு வேண்டுமானாலும் ஒண்டியாக சமைக்கிறேன், இந்த நாய் பேய் எல்லாம் என்னால் முடியாது’ என்று தைரியமாக சொல்லி விட்டேன். அவ்வளவு தான் கதை முடிந்து விட்டது என்று நாங்கள் இருவரும் அதாங்க மாமியாரும் மாட்டுப்பெண்ணும் சந்தோஷப்பட்டோம். இதில் ரொம்ப ஒற்றுமை. ஆனால் விதி வலியது, இல்லை இல்லை கொடியது.

என பையன் ஆபீஸ் கேட் கிட்ட ஒரு நாய் ஐந்து அல்லது ஆறு குட்டிகளைப்  போட்டது. பாவம் எல்லாக்குட்டிகளும் காரில் அடி பட்டு பரலோகம் சென்றன. இரண்டு குட்டிகளைத் தவிர. என் பையன் முதலில்  ஒரு குட்டியைப் பார்த்துப் பாவப்பட்டு கனி கொண்டு வந்துள்ளேன் என்று தருமர் சொல்லி திரௌபதியைக் கொண்டு வந்த மாதிரி இடுப்பில் காய்கறியைத் தூக்கி வர மாதிரி தூக்கி வந்தான். எங்களுக்கும் பாவமாக இருந்தது. தாயுள்ளம். ஆனால் கடைசியில் நான் தாங்க பாவம். அதுதான் கதையே. இன்னொரு குட்டி அடுத்த நாள் இறந்து விட்டது அதை நான் கவனிக்கவில்லை என்று என் பையன் சொன்னான். 

நாய் ஓகே. முதலில் அது எங்கே என்று தேட வேண்டி வரும். பயந்து கதவுக்குப் பின்னால், கட்டிலுக்கு அடியில் என்று ஒளிந்து கொண்டிருக்கும். இப்போ அதுக்குப் பயந்து நான் தான் ஒளிந்து கொள்கிறேன். என் பேரனுடன் அழகாக விளையாடும். என் பையன் குரல் கேட்டால் எங்கிருந்தாலும் ஓடி வரும். கொஞ்சம் பயந்த சுவாபம். பூனையைக் கண்டால் முன் சென்று பின்னேறும். மனித குணம் ஒன்று உண்டு. நாங்கள் கொடுக்கும் சப்பாத்தியைத் தொடாமல் அடுத்த வீட்டு காய்ந்த ரொட்டியை ருசித்து  சாப்பிடும். ஆரஞ்சு ஆப்பிள் தர்பூசணி  என இராஜ வாழ்க்கைதான். நானும் என் மாட்டுப்பெண்ணும் அருந்தும் ஆப்பிள் வெள்ளரி ஜூசை அது சாப்பிடும் அழகே அழகு. நாயைத் தொடாமலே நான் இதையெல்லாம் ரசிப்பேன்.   

     ஒரு தடவை என் பையன், மாட்டுப்பெண், பேரன் மூன்று பேரும் மூன்று நாட்கள் என்னையும் நாயையும் விட்டு விட்டு வெளியூர் சென்றனர். நானும் நாயுமடி எதிரும் புதிருமடி என்று முதலில் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டோம். ஓகே நாம் இருவர் நமக்கு மூன்று நாட்கள் என்று தீர்மானம் ஆயிற்று.

என குழந்தை என்னை விட்டுப் பிரிந்து இருந்தாலும் இருப்பான் இவன் இருக்க மாட்டான். அது எப்பிடித்தான் தெரியுமோ! நான் என்  அறைக்குள் சென்றால் பத்து நிமிடம் பார்ப்பான். எனக்கு கொடுக்கும் நேரம் அவ்வளவுதான். அதற்குப் பிறகு கதவைத் தட்டுவான். என்னால் நம்பவே முடியலை. எப்படி அவன் நேரம் பார்க்கிறான் என்று!  இதுவாவது பரவா யில்லை. இராத்திரி பகல் எப்படித் தெரியும்! இராத்திரி என் அறையில் போனாலே விட மாட்டான். இதை விட ஆச்சரியம்! சரியாக இரவில் மூன்று மணிக்கு எழுந்து என்னைக் கூப்பிடுவான். வெளியில் போக. பிசாசு கூட பயப்படும் இரவில் தைரியமாக இவனுடன் வெளியில் சிறிது நேரம் உட்கார்ந்து கொள்வேன். அப்பப்பா! இனி யாராவது ‘நாயே’ என்று திட்டினால் நான் ஒப்புக்கொள்ள மாட்டேன். நாய்க்குள்ள அறிவு நம்மிடம் உள்ளதா என்று. என் குணம் அறிந்து என்னைத் தொடாமலே என மனதில் உட்கார்ந்து விட்டான். என் பெண்ணிடம் நேற்று பேசிய இருபது நிமிடத்தில் பதினைந்து நிமிடம் இவனைப் பற்றித்தான் என்றால் அவள் ஆச்சர்யப்பட்டுப்போனாள்!

அந்த மூன்று நாட்கள் மூன்று யுகமாகக் கழிந்தாலும் மூன்று முத்தான நாட்களாக இப்பொழுது பார்க்கிறேன். ‘நாயே  நன்றியுள்ள நீயே! நலம் பட வாழியவே!’

அடர்ந்த காட்டினுள் புகுந்த வேடர்கள் அக்காட்டில் இருக்கும் விலங்கினங்களை வேட்டையாடுகிறார்கள்.  அவர்கள் பார்வையில் ஓர் ஆண் மானும் பெண் மானும் பட்டு விட்டன. உடனே அவற்றை நோக்கி அவர்கள் அம்பு எய்தார்கள். அம்பு பெண் மான் மேல் தைத்து உள்ளே புகுந்தது. ஆண்  மான் தப்பித்து அங்கிருந்த ஓர் ஓடையைத் தாண்டி மறு கரைக்குப் போய் விட்டது.

              பெண் மானும் தைத்த அம்புடன் அக்கரைக்கு ஓடும்போது வேறு சிலர் அவ்வழியே வந்து விட்டார்கள். அவர்கள் சென்ற பின்னர் போகலாம் என்று அந்தப் பெண் மான் அங்கிருந்த ஒரு புதருக்குள் மறைந்து கொண்டது. அவர்கள் போனபிறகு போகலாம் என நினைத்தால் மேலும் வேறு சிலர் வந்துவிட்டார்கள். ஐயோ, இவர்கள் நான் இருக்கும் நிலை கண்டால் சிரிப்பார்களே என்று நினைத்து அந்தப் பெண் மான் இன்னும் மறைந்து நிற்கிறது.

      அந்த மானைப் போல என் மனம் நிற்கிறதே என்று முத்தொள்ளாயிரத் தலைவி எண்ணுகிறாள். பாண்டியன் உலா வருகிறான். தலைவி அவனைப் பார்க்கிறாள். அவள் மனத்தில் மன்மதனின் அம்பு போய்த் தைக்கிறது. ஆனால் பாண்டியன் எக்கவலையுமின்றி அரண்மனை சென்று விடுகிறான். தலைவியோ இங்கே இருந்தால் இந்த மன்மதனின் அம்பு நம்மை கொன்று விடும் என்று எண்ணுகிறாள். எனவே தன்  மனத்தை ‘ஓடு, ஓடு, என்று அரசனின் பின்னே செல்ல விடுக்கிறாள். அதுவும் அவன் பின்னே செல்கிறது.

ஆனால் அரண்மனை வாயிலில் ஒரே கூட்டம். மனம் உள்ளே செல்ல முடியாமல் வெளியே நிற்கிறது. பல்வேறு காரியங்களுக்காக அரசனைக் காண பலர் உள்ளே செல்வதும் வருவதுமாக இருக்கிறார்கள். ”பாண்டியன் எப்போது தனியாக இருப்பான்? தலைவியின் நிலையை அவனிடம் கூறலாம்” என்று மனம் எட்டிப் பார்க்கின்றது. கூட்டமோ குறையவே இல்லை. உள்ளே செல்பவர்களுக்கும் வெளியே வருபவர்க்கும் இடம் விட்டு இந்த மனம் கதவு ஓரமாக நின்று கொண்டிருக்கிறது. ’அட, இந்த மனத்தைப் பாரடா; அம்பு தைத்து அத்துடனேயே வந்து நிற்கின்றது’ என்று பேசிச் சிரித்துக் கொண்டிருப்பாரைக் கண்டு நாணி நிற்கிறது.        அவள் மனம் பாண்டிய மன்னனின் பின்னே சென்றது. ஆனால் அவன் இருக்கும் அரண்மனைக்குள் செல்ல முடியவில்லை. ”மன்னனைக் காண்பதற்காக உள்ளே செல்பவருக்கும், அவனைப் பார்த்துவிட்டு வெளியே வருபவர்க்கும் வழிவிட்டு தன் நிலை கண்டு சிரிப்பார்க்கும் நாணி அம்பு பட்ட பெண் மானைப் போல என்மனம் நிற்கிறதே” என்று அவள் தன் தோழியிடம் கூறுகிறாள்.

      தலைவின் ஏக்கம், இரக்கம், மன்மதனின் மலர்க்கணை பட்டு அவள் நெஞ்சு கலங்கியுள்ள நிலை எல்லாம் இப்பாட்டில் நிறைந்து இருக்கின்றன

           ”புகுவார்க்[கு]  இடம்கொடா  போதுவார்க்[கு] ஒல்கா

           நகுவாரை  நாணி  மறையா — இகுகரையின்

           ஏமான்  பிணைபோல்  நின்றதே  கூடலார்

           கோமான்பின் சென்றஎன் நெஞ்சு. 

                                          [முத்தொள்ளாயிரம்—42]

      இப்பாடலில் இடங்கொடா, ஒல்கா, மறையா, எனும் மூன்று எச்சங்களைப் பார்க்கிறோம். இவை ’செய்யா’ எனும் வாய்பாட்டு எச்சங்கள். இவை வாசிப்போர்க்குத் தலைவியின் நிலையை உணர்த்தி உணர்ச்சியை அதிகமாக்குகின்றன. இதே போன்ற மூன்று எச்சங்களை நளவெண்பாவிலும் காண முடிகிறது.

           ”மக்களைமுன் காணா மனம்நடுங்கா வெய்துயிரா

            புக்கெடுத்து வீரப் புயத்தனையா”

என்று நளன் தன்னை வெளிக்காட்டிக் கொள்ளமுடியாத நிலையில் தன் புதல்வர்களை எடுத்து அணைப்பதை அவலச்சுவை தோன்ற புகழேந்திப் புலவர் பாடுவார்.

      மேலும் ’பிணை’ என்ற அருமையான சொல் இப்பாடலில் உள்ளது. ஆண்மானைக் ’கலை’ என்றும் பெண் மானைப் ’பிணை’ என்று சொல்வது மரபாகும். ஏமான் என்பதில் ’ஏ’ என்பது அம்பைக் குறிக்கும். ’மரை’ எனும் சொல்லும் மானைக் குறிக்கப் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளன.

           ”தாமரைபோல் வாண்முகத்துத் தையலீர் காணீரோ

            ஏமரை போந்தன ஈண்டு” என்று திணை மாலை நூற்றைம்பதில் வருகிறது.

      திருவாய்மொழி வியாக்கியானத்திலும் ஏ எனும் சொல் இருப்பதைக் காண முடிகிறது.

      ”இன்ன காட்டிலே மான்பேடை ஏவுடனே கிடந்து உழையா நின்றது, என்று ஊரிலே வார்த்தையானால், எய்தவன் கை உணராதோ”

      என்பது வியாக்கியானமாகும்.        

இவ்வாறு முத்தொள்ளாயிரம் தலைவின் பிரிவாற்றாமையை ஓர் அம்பு பட்ட மானைக் காட்டி சுவையாகக் கூறுகிறது.      

அவனுக்கு ஒரே ஆச்சர்யம். கொஞ்சம் நிம்மதியும் கூட. வாடகைக்கு ஒரு வீடு பார்த்து அது மனைவிக்கு பிடித்துப்போய் அங்கு குடி போவதும் நாடு விட்டு நாடு புலம் பெயர்ந்து போவதும் அவனைப் பொறுத்த வரை ஒன்றுதான்.  எவ்வளவு அலைச்சல். வீடு நல்லாயிருந்தா ரோடு சந்து மாதிரி இருக்கிறது. வேண்டாம். எல்லாம் சரியாயிருந்தா வாடகை ரொம்ப அதிகம், வேண்டாமே என்பாள்.

என்னமோ அவளுக்கு இந்த வீடு மிகவும் பிடித்து போனது. கேட்டை திறந்து முன்னாடி உள்ள வீட்டின் பக்கவாட்டின் வழியே பின்பக்கம் சென்றால் அதுதான் அவர்கள் பார்த்திருக்கும் வீடு. சின்ன சின்னதாய் இரண்டு படுக்கை அறைகள். ஹாலும் சின்னதே. சமயலறை ரொம்ப சுமார். வாசலில் குட்டி வராண்டா. “500, 1000 மேல போனாலும் பரவாயில்லை. இந்த வீட்டை பேசி முடிச்சுடுங்க” என்று சொல்லிவிட்டாள். என்ன காரணமென்று தெரியாமலேயே அவனும் வீட்டு உரிமையாளரிடம் பேசி சம்மதம் பெற்று அந்த வீட்டிற்கு குடித்தனம் வந்து ஒரு வாரம் ஆயிற்று.

அவனது வாழ்க்கை அவனது கடைதான். மாம்பலத்தில் சின்ன துணிக்கடை. புடவை ரவிக்கை மற்றும் டெய்லர்களுடைய தேவைக்கான அத்தியாவசிய பொருள்கள். (துணிக்கடை வைத்திருந்ததால் எழுத்தாளர்களில் சுந்தர ராமசாமியை அவனுக்கு ரொம்ப பிடிக்கும்)

போதுமான வருமானம். காலையில் 9 மணிக்கு கடையை திறந்தால் மூடுவதற்கு இரவு 10 மணி ஆயிடும். வீட்டிற்கு வந்து சாப்பிட்டு சிறிது நேரம் டி வி பார்த்து படுக்க எப்படியும் 12 மணி ஆகிறது. எதாவது ஒரு நாள் கடைக்கு சீக்கிரமாக 8 மணிக்கு சென்றால் காத்திருந்தார்போல சாலையில் குப்பை பெருக்குபவள் ‘சார் டீ குடிக்க எதாவது காசு’  கேட்பாள். அவனும் அவள் பேரை ( சரஸ்வதிங்க, சரசுன்னு கூப்பிடுவாங்க ஒரு பையன் சார், கண்ணாலம் கட்டிகிட்டு தனியா போய்ட்டான். நானும் அம்மாவும்தாங்க. அவ சீக்காளிங்க. ) கேட்டுவிட்டு 20 ரூபாய் கொடுப்பான். ஒரு வெளுத்த நீல புடவை, வெள்ளை ரவிக்கை, ஒரு கையில் நீண்ட கொம்பு. அதன் முனையில் குப்பை கூட்ட கணிசமான அகலத்தில் பிளாஸ்டிக் பிரஷ்.அந்த கோலத்தில் அவளை பார்த்தால் பாவம், எவ்வளவு வேணா உதவி செய்யலாம் என தோணும்.

இது வாரா வாரம் தொடர்ந்தது. அவனிடம் பணம் கேட்பதனாலோ என்னமோ அவன் கடை வாசல் எப்போதும் சுத்தமாக இருக்கும். பக்கத்து கடை அடகு கடை. பழக்கத்தில் நண்பராகி விட்டார்.

அடகு வைப்பவர்கள் முக்கால்வாசி பேர் அனாவசிய செலவுப் பண்ணத்தான் பணம் கேட்டு அவரிடம் வருகிறார்களாம் இவனிடம் வந்து வருத்தப்படுவார். அந்த வருத்தம் உண்மையானதா என இன்று வரை அவனுக்கு சந்தேகம்தான்.

ஒரு நாள் அவன் மனைவியின் தங்கை முதன்முதலாக அந்த வீட்டிற்கு வந்தாள். வந்தவள் ‘பிரமாதமான வீடு. உனக்கு பிடித்த மாதிரியே இருக்கே. கேட்லேருந்து உள்ளே வர எவ்ளோ தூரம்.’ என்று வியந்தாள். பகல் முழுவதும் இருந்துவிட்டு அவள் போன பிறகு அன்றுதான் முதன்முதலாக வாசலில் நின்று கொண்டு அவன் மெயின் கேட்டைப் பார்த்தான்.

இவனுடைய வீட்டிற்கும் வாசலுக்கும் 100 அடி தூர இடைவெளி. இடது பக்கம் பின்னாடி பெரிய வேப்ப மரம். கொஞ்சம் வெட்ட வெளி. அதை ஒட்டின வீடு. சொந்தக்காரருடையது.

வலது பக்கம் ஒரு தென்னை மரம். பக்கத்தில் வேப்ப மரம். அடுத்தாற்போல எலுமிச்சை மரமும் அதை சேர்ந்தார்போல் காம்பவுண்ட் வரை பவழமல்லி மரம். நடுவே எங்களுக்கென்று நடைபாதை.

ஆனால் அவன் கண்ணில் பட்டது பாதை முழுவதும் குவிந்திருக்கும் குப்பைதான். மனைவியை கூப்பிட்டு “யார் இந்த குப்பையெல்லாம் தினமும் அள்றா”  என்று கேட்டான்.

“யார் வருவா, நான்தான் ரெண்டு வேளையும் பெருக்கி தள்றேன்”

“கஷ்டமாயில்லையா? ஆனா நீதானே இந்த வீட்டிற்காக பிடிவாதம் பிடிச்சே?”

“தெரியும், இப்படி சொல்வீங்கன்னு தெரியும். பரவால்ல, எங்க ஊர்ல எங்க வீட்ல இருக்கறா மாதிரி இருக்குங்க, என் தங்கையும் அதாங்க சொன்னா, வெய்யில் தெரியல பாருங்க”

அன்று மாலையில் அவள் பெருக்க ஆரம்பித்தபோது துடப்பத்தை வாங்கி அவன் பெருக்கினான். எலுமிச்சை மர குப்பைதான் அதிகம். அவ்வளவு தூரம் குனிந்து பெருக்கி முடிக்க முதுகு லேசாக வலித்தது.

மறு நாளே கடைக்கு சென்று சரசுவின் கையில் பார்த்தது போல நீண்ட குப்பை பெருக்கும் கொம்பை வாங்கி வீட்டில் வைத்ததோடு இல்லாமல் அவனே காலையில் ஐந்து மணிக்கு எழுந்து நடைபாதையை பெருக்க ஆரம்பித்தான். குனியாமல் பெருக்கினதால் முதுகு வலிக்கவில்லை.

அவன் மனைவிக்கு ரொம்ப சந்தோஷம். தங்கைக்கு ஃபோன் போட்டு அவன் செய்யற காரியத்தை சொல்லி மகிழ்கிறாள். அவனுக்கு அந்த கொம்பை கொண்டு குப்பையை கூட்டுற ஒவ்வொரு முறையும் டீ காசு கேட்கும் சரசுவின் ஞாபகம்தான் வருகிறது. இதை அவன் மனைவியிடமும் சொல்லி விட்டான்

“தோ பாருங்க முதல்ல டீ காசு கேட்பா. அப்புறம் புடவை கேட்பா நீங்க பாட்டுக்கு கடைலேருந்து ஒண்ணும் கொடுக்காதீங்க. வேணும்னா எம்புடவை ஒண்ணு பீரோலேருந்து குடுக்கறேன்” என்றாள். ஆனால் அப்படி ஒண்ணும் நடக்கவேயில்லை.

ஒரு வாரம் ஆயிற்று. அன்று மதியம் திடீரென்று சரசு வந்தாள். பதட்டமாக இருந்தாள். இரண்டு நாளாக சாப்பாடு தூக்கம் இல்லாத மாதிரி இருந்தாள்.

“சார் நல்லதா ஒரு புடவை சீக்கிரமா கொடுங்க 500, 600 ரூவா வரைக்கும் போகலாம் பரவால்ல “ என்றாள்.

மனைவி சொன்னது நினைவில் வர புடவைகளை எடுத்துப் போட்டான். அதில் ஒன்றை எடுத்து விலை லேபிளை பார்த்தாள் ₹660/- என்று போட்டிருந்தது. அவனே முந்திக்கொண்டு “600 ரூபா கொடு போறும்” என்றான்

பணத்தை கொடுத்து விட்டு புடவையை எடுத்துக் கொண்டு ஒரே ஓட்டமாக ஓடி விட்டாள்

அவள் போன சற்று நேரத்திற்கெல்லாம் பக்கத்து மார்வாடி உள்ளே வந்து

“பாவம் அந்த குப்பை கூட்றவ அவ அம்மா காலேல இறந்து விட்டாளாம் தாலிய அடகு வெச்சு 8000 ரூபா வாங்கிண்டு போறா” என்றார்

அவன் மேஜையின் மீது இருந்த புடவைகளப் பார்த்தவர் “ஓ புடவை வாங்கிண்டு போணாளா. அவ அம்மா மேல போடறத்துக்காக இருக்கும்” என்றார்

சற்று நேரம் அவனுக்கு பேச்சே வரவில்லை. அன்று காலையில் வீட்டைப் பெருக்கும்போது குப்பையின் நடுவே ஒரு எலுமிச்சைப்பழத்தை பார்த்தது நினைவுக்கு வந்தது. குப்பை அகற்றும் சரசு வாங்கின புடவை நிறமும் எலுமிச்சை மஞ்சள்தான். மாலை வெய்யிலில் கடைக்கு  வெளியே நின்று அவள் போன  தெருவின் கடைசி முனையைப் பார்த்துக் கொண்டே இருந்தான்.

முன்கதைச்சுருக்கம்: புத்தரின் உபதேசங்களில் ஈடுபட்ட மகத நாட்டரசன் பிம்பிசாரன் தனது அரண்மனைத் தோட்டத்து அசோகமரத்தடியில் புத்தர்பிரானுக்காக ஒரு வழிபாட்டு மேடையை அமைத்திருக்கிறான். அவன் இளவரசன் அஜாதசத்ருவிற்கு அரசைக் கொடுத்துவிட்டு நகரிலிருந்து சிறிது தொலைவில் வசித்துவந்தான். அரசி லோகேஸ்வரி இதனை விரும்பவில்லை. அவளுடைய மகன் சித்ராவும் பிட்சுவாகி விட்டதில் மனம்மிக நொந்து போயிருக்கிறாள்.

மாலதி என்றொரு கிராமத்துப்பெண் அரண்மனை நாட்டியமங்கையான ஸ்ரீமதியிடம் வந்து சேர்கிறாள். அங்குவரும் பிட்சுணி உத்பலா அன்றுமாலை வழிபாட்டிற்கான காணிக்கைகளை ஸ்ரீமதியே செலுத்துவாள் எனக்கூற, இளவரசிகள் திகைக்கின்றனர். தன்னைக்காண வந்த மகன் தன்னைத் தாயாக மதிக்கவில்லை என அரசி அளவற்ற சினமும் வேதனையும் கொண்டு புத்தமதத்தை நிந்திக்கிறாள்.

          இனித் தொடர்ந்து படிக்கவும்:  

                                                   ————————

          அரசி: நீ இன்னும் ஒரு சிறுகுழந்தையே! அஹிம்சையே மிகவும் உயர்வானதென்று நீ விளம்பரப் படுத்திக் கொண்டிருக்கிறாய் என்பது உண்மைதானா?

          வாசவி: என்னைவிட வயதிலும் அறிவிலும் மூத்தவர்களே அதனை விளம்பரம் செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள். நாங்கள் அவர்களுடைய சொற்களையே திரும்பக் கூறுகிறோம்.

          அரசி: அநாகரிகமானவர்களின் மதம்தான் அஹிம்சை என்று நான் எவ்வாறு முட்டாள் மனிதர்களாகிய உங்களை உணரவைக்கப் போகிறேன்? வலிமை என்பது  தோளில் அணியும் ஒரு ஆபரணத்தைப்போன்று அதன் கொடூரமான ஒளியால் க்ஷத்திரியனின் வலிமையான தோளில் இலங்குகிறது.

          வாசவி: ஆயினும் சக்தி (வலிமை)யின் ஒரு பகுதி மென்மையும் தானே?

          அரசி:  ஆம். அது இழுத்துச் செல்லும்போதுதான்; பிணிக்கும்போது அல்ல. படைத்தவன் இரக்கமற்ற பாறைகளால்தான் மலைகளை உருவாக்கினான்; களிமண்ணால் அல்ல. உங்கள் போதகர் எல்லாவற்றையும், உயர்ந்தவற்றிலிருந்து தாழ்ந்தவை அனைத்தையும், மண்ணாலேயே உருவாக்க எண்ணுகிறார். அரச குடும்பத்து ரத்தம் உனது ரத்தநாளங்களில் ஓடுகின்றது; ஆனாலும் இந்தப் பிதற்றலை நம்புவதற்கு உனக்கு வெட்கமாக இல்லை? எனக்கு பதில்சொல், பெண்ணே!

          வாசவி: நான் ஆச்சரியப்படுகிறேன், மகாராணி.

          அரசி: இதில் ஆச்சரியப்பட என்ன இருக்கிறது? ஒரு அரசகுமாரன் தனது அரண்மனை, பதவி, அரசபோகங்கள் அனைத்தையும் ஒரு கணத்தில் துறந்து உலகத்தில் கருணையைத் தேடச் சென்றதனை நீயே உன் கண்களால் பார்த்திருக்கிறாய், உண்மையல்லவா? அப்படித்தானே, வாசவி?

          வாசவி: நான் நிஜமாகவே பார்த்திருக்கிறேன்.

          அரசி: அப்படியானால் கொடூரமான இரக்கமற்ற கடினமான கடமைகளை நிறைவேற்றுவதற்கு யார் இருக்கிறார்கள்? யாரும் இல்லாவிட்டால், ஒரு தலைவனின் வலிமைவாய்ந்த கரங்களைத் தேடும் உலகம் என்னவாகும்? உற்சாகமற்ற, உயிரற்ற ஆண்களின் கவிழ்ந்த தலைகளும், பட்டினியால் வருந்திய உடல்களும், மெல்லிய குரல்களும் மட்டுமே மக்களின் முடிவற்ற துயருக்குக் காரணமாகிவிடாதா? நீ க்ஷத்திரிய குலத்தைச் சேர்ந்தவள்; இருப்பினும் எனது இந்தச் சொற்கள் உனக்கு விசித்திரமாகத் தோன்றுகின்றன!

          வாசவி: இல்லை; அவை பழக்கப் பட்டவையே; ஆனால் வசந்தகாலத்தில் முழுவதும் மலர்களால் மறைக்கப்பட்டுவிடும் கின்சுகா மரத்தைப்போல தற்போது ஒரே நாளில் அவை கண்முன்னிருந்து ஒடுக்கப்பட்டு விட்டனவே!

          அரசி: ஆண்களின் சித்தப்பிரமை சில நேரங்களில் அவர்களது ஆண்மையையே மறக்கவைத்துவிடுகிறது. ஆனால் பெண்கள் அவ்வாறு ஆண்கள் மறந்து விடுவதை ஒப்புக்கொண்டால், அந்தப் பெண்களே அதன் பலாபலன்களை தாங்கள் சாகும்வரை ஏற்றுக்கொள்ளவேண்டும். பெரிய கொடிகளைத் தாங்கி நிற்க பெரிய மரங்களே தேவை. எல்லா மரங்களும் புதர்களாகிவிட்டால் கொடிகளின் நிலைமை என்னவாகும்? ஏன் பேசாமல் நிற்கிறாய்?

          வாசவி: பெரிய மரங்கள் கட்டாயம் தேவையே.

          அரசி: ஆனால் உங்கள் போதகர் இவற்றை அழிப்பதற்கே வந்துள்ளார்; ஒரு பெரும்வீரனின் துணிச்சலுடன் அல்ல. அவருடைய போதனைகள் ஒருவனின் ஆண்மையின் ஆழத்துள் புழுப்போலக் குடைந்துசென்று ஒரு க்ஷத்திரியனின் வீரத்தை சண்டைபோடாமலேயே அழித்து விடுகிறது. அவருடைய குறிக்கோள் நிறைவேறியதும், அரசகுமாரிகளான நீங்கள் அனைவரும் உங்கள் தலைகளை மொட்டையடித்துக்கொண்டு வீடுவீடாகப் போய் பிச்சை எடுப்பீர்கள். அவ்வாறு நடப்பதற்கு முன்பு நீங்கள் அனைவரும் இறந்துவிட வேண்டும்- இதுவே என் ஆசிர்வாதம்! (சிறிது நிறுத்துகிறாள்).

          நான் சொல்வதை நீ ரசிக்கவில்லையா?

          வாசவி: நான் சிறிது யோசிக்க வேண்டும்.

          அரசி: நீ யோசிக்கவே தேவையில்லை, இதற்கு நிறைய ஆதாரங்கள் உள்ளன. ஒருகாலத்தில் க்ஷத்திரிய அரசராக விளங்கிய எனது கணவர் பிம்பிசாரர் தனது அரசபதவியை தன் சொந்த மகிழ்ச்சிக்காக இன்றி, ஒரு மதக்கடமை எனவே கருதினார். பாலைவனத்தின்  எரியும் காற்றுபோன்ற ஒரு குரல் அவர் காதுகளில் ஒலித்ததும் அவர் ஒரு மக்கிப்போன இலைச்சருகாக தனது சிம்மாசனத்திலிருந்து கீழே விழுந்தார் – கையில் ஆயுதங்களுடனல்ல, போர்க்களத்திலல்ல, தனது சாவை எதிர்நோக்கியுமல்ல. வாசவி, நீயும் ஒருநாள் அரசியாகும் நம்பிக்கையை இழந்துவிட்டாயா?

          வாசவி: இல்லை.

          அரசி: அப்படியானால் நான் உன்னை ஒன்று கேட்கிறேன். சிம்மாசனத்திற்கும் கருணைக்குமிடையே அலைக்கழிக்கப்படுபவனும், தனது செங்கோல் நடுநடுங்க, அவனது வெற்றியின் சின்னம் மங்கிப்போனவனுமான ஒரு அரசனை நீ மணந்துகொள்ள சம்மதிப்பாயா?

          வாசவி: இல்லை.

          அரசி:  நான் என்னைப்பற்றிக் கூறுவதனைக் கேள். மஹாராஜா பிம்பிசாரர் தான் இன்று வரப்போவதாகவும், அவரை வரவேற்க நான் தயராக இருக்கவும் கூறிச் செய்தி அனுப்பியுள்ளார். அரசனுமல்லாத பிட்சுவுமல்லாத ஒருவருக்காக, இந்த உலகின் சந்தோஷங்களை அனுபவிக்கவோ அல்லது துறக்கவோ தெரியாத ஒருவருக்காக, அவருக்காக நான் என்னை அலங்கரித்துக் கொள்வேன் என நினைக்கிறாயா? கட்டாயமாகக் கிடையாது! உன்னிடம் வேண்டிக்கொள்கிறேன் வாசவி, ஆண்மைத்தனம் முற்றிலும் அற்ற தன்னையே இழிவுபடுத்திக்கொள்ளும் இந்தக் கொள்கைக்கு நீ அடிபணியாதே.

                     (வாசவி மெல்ல திரும்பிச் செல்கிறாள்)

          மல்லிகா: இளவரசி, நீங்கள் எங்கே செல்கிறீர்கள் இளவரசி?

          வாசவி: என் வீட்டிற்கு!

          மல்லிகா: ஆனால் நாட்டியமங்கை கிட்டத்தட்டத் தயாராகிவிட்டாளே.

          வாசவி: பரவாயில்லை!

                     (வாசவி வெளியேறுகிறாள்)

          மல்லிகா: (ஒரு பக்கம் சுட்டிக்காட்டி) கேட்கிறதா, மஹாராணி!

          அரசி: ஒரு பெரிய இரைச்சல் கேட்கிறது.

          மல்லிகா: அவர்கள் நகரத்தை வந்து அடைந்திருப்பார்கள்.

          அரசி: ஆனால் நாம் கேட்பது புத்தரை வாழ்த்தும் குரல்களைத்தானே!

          மல்லிகா: அந்தக்குரல்கள் வீரமொழிகளாக இல்லை? அவற்றிற்கு எதிர்ப்பு இருப்பதனாலோ என்னவோ அவை திடீரென்று உரத்துக் கேட்கின்றன. அவற்றுடன் இன்னுமொரு குரலும் ஒலிக்கிறதே: பிநாகத்தை ஏந்திய சிவனுக்கு வந்தனங்கள்! இனி நீங்கள் பயப்படத் தேவை இல்லை.

          அரசி: ஓ, அது தள்ளாடுகிறது, தள்ளாடுகிறது! இந்த மதம் உதிர்ந்து பொடியாகிப் புழுதியில் விழும்போது, என்னுடைய வாழ்வின் ரத்தம் எவ்வளவு அதில் சென்று விட்டதென்று யாருக்குமே தெரியப்போவதில்லை! ஐயோ! எனது பக்தி எத்தகையது! ஆ, மல்லிகா, அதன் முடிவு சீக்கிரமே வரட்டும்; ஏனெனில் அதன் வேர்கள் என் உள்ளத்தில் ஆழப் பதிந்துள்ளனவே!

                     (ரத்னாவளி உள்ளே நுழைகிறாள்)

          (ரத்னாவளியிடம்) நீ வழிபாட்டுத் தலத்திற்குச் செல்கிறாயா?

          ரத்னாவளி: நான் சிலவேளைகளில் எங்கு மரியாதை செலுத்த வேண்டுமோ அந்தக் கடமைகளிலிருந்து தவறியிருந்திக்கலாம்; ஆனால் யோக்கியதையற்றவர்களிடம் மரியாதை காட்டினேன் என என்மீது யாரும் குறைகூற முடியாது!

          அரசி: அப்படியானால் நீ எங்கே போகிறாய்?

          ரத்னாவளி: மாட்சிமை பொருந்திய தங்களிடம் இரு கோரிக்கைகள் வைக்க வந்துள்ளேன்.

          அரசி: அது என்னவென்று சொல்.

          ரத்னாவளி: அந்த நாட்டியப்பெண்ணுக்கு வழிபாட்டுத்தலத்தில் காணிக்கைகளைச் சமர்ப்பிக்கும் சலுகை தரப்படுமானால், இத்தகைய தெய்வநிந்தனை நிகழ்ந்த இந்த அரண்மனையில் இனிமேலும் இருக்க என்னால் இயலாது.

          அரசி: புனிதத்தன்மையைக் கெடுக்கும் அந்தச்செயல் நிறுத்தப்படும், நான் அதற்கு உத்தரவாதம் அளிக்கிறேன்.

          ரத்னாவளி: இன்றைக்கு அது தடுக்கப்பட்டாலும் நாளை நடைபெறக் கூடுமல்லவா?

          அரசி: பயப்படாதே. மகளே! இந்த வழிபாடு அதன் வேர்களோடு சிதைக்கப்படும்.

          ரத்னாவளி: இத்தனை நாட்கள் நாம் அனுபவித்த வேதனைகளுக்கெல்லாம் இது ஒரு பலமற்ற சமாதானம்!

          அரசி: அரசரிடம் உனது கோரிக்கையை முன்வை. அவர் ஒன்று, அவளை நாடுகடத்தவோ அல்லது கொலைசெய்யவோ கட்டளையிடுவார்.

          ரத்னாவளி: அது அவளது புகழை உயர்த்திடவே உதவும்.

          அரசி: அப்படியானால் உனது விருப்பம்தான் என்ன?

          ரத்னாவளி: பூசை செய்பவளாக எந்த வழிபாட்டுத்தலத்தில் அவள் காணிக்கைகளைச் செலுத்தப் போகிறாளோ அங்கே அவளை நாட்டியமாடக் கட்டளையிடுங்கள்; அவளுடைய இழிந்த வேலை அதுதானே! மல்லிகா, நீ என்ன சொல்கிறாய்?

          மல்லிகா: இந்த ஆலோசனை சுவாரசியமானதாக இருக்கிறது.

          அரசி: ஆனால் எனது உள்ளம் என்னை சந்தேகப்பட வைக்கிறது, ரத்னா.

          ரத்னாவளி: மஹாராணி அந்தப்பெண்ணிடம் இன்னும் பரிவு காட்டுவதாக நான் எண்ணுகிறேன்.

          அரசி: பரிவா? அவள் உடலை நாய்கள் கைகால் வேறாகக் கிழித்தெறியும்போது என்னால் பார்த்துக்கொண்டு நிற்கமுடியும். அவள் மீது பரிதாபமா? அந்த வழிபாட்டு மேடைக்கு நானே ஒருகாலத்தில் என் காணிக்கைகளை எடுத்து வந்தேன்; அந்த மேடை நாசமாக்கப்படுவதனை என்னால் சகித்துக்கொள்ள முடியும்; ஆனால் ஒரு சாதாரண நாட்டியப்பெண்ணின் இழிவான கால்களால் ஒரு அரசியின் வழிபாட்டுத்தலம் அவமரியாதை செய்யப்படுவதைப் பொறுத்துக்கொள்ள முடியாது.

 (தொடரும்)

                               ———————-&&&———————-

நீலக் கண்ணாடியென அந்தத் திரை ஒளிர்ந்தது. அது ஒரு சட்டகத்தைப் போலக் காணப்பட்டாலும் அதன் வெல்வெட் வழுவழுப்பு, தோன்றித் தோன்றி மறைந்து கொண்டிருந்தது. அதைத் தொட்டுப் பார்க்கும் ஆசையும், அச்சமும் ஒரே நேரம் எழுவதைத் தடுக்க முடியவில்லை.

கால் புதையும் நடை மெத்தைகள், உடலை இதமாக உள் வாங்கும் இருக்கைகள், இளம் ரோஸ் வண்ண சுவர்ப் பூச்சுக்கள். அறை முழுதும் சுவற்றினை ஒட்டி அமைக்கப்பட்டுள்ள சாய்வான கண்ணாடிப் பெட்டிகளில் பல அறிவியல் கருவிகள். அதிலும் தெற்குப்பக்கத்திலுள்ள கண்ணாடி பாதுகாப்பான் முழுதுமே வெற்றிடம். அதிலிருந்து இரு சுற்றுகள் ஹீலியம் ஃபைபர்கள் பூமிக்குள்ளே செல்கின்றன. அது மலைப்பாங்கான இடம். குகையின் ஆழம் வெளியில் தெரியாத வண்ணம் கட்டப்பட்டுள்ள ஆய்வகம்.

அங்கே வர ப்ருத்விராவிற்கு மட்டும் உரிமையுண்டு. சரியான உடல் வாகோடு, அளவான மார்பகங்களோடு, நீளக் கால்களோடு ஆகாஷ் பார்த்திருந்த அத்தனைப் பெண்களிலிருந்தும் அவள் மாறுபடுகிறாள்.

ஆகாஷ் தன்னையே நினைத்து சிரித்துக் கொண்டான்.  நீல வண்ணத் திரையிலிருந்து, மூவருக்கு மட்டும் தெரிந்த இரகசியத்திலிருந்து, தன் மனம் காமத்தை நினைப்பது அவனுக்குச் சற்று வேதனையாக இருந்தது. அவன் முழு முனைப்போடு செய்து கொண்டிருப்பது, மனித மூளை, மூளை உபயோகப்படுத்தும் சக்தி, நேனோ மூளைகள், அது பொருந்தும் உடல் வடிவங்கள், அவைகளின் பயன்பாடு ஆகியவற்றைப் பற்றி மட்டுமே.

எண்ணங்களால் சூடேறும் உடலைக் குளிர்விக்க தானாகவே ஏசி செயல்பட்டது. அவன் விரும்பும் பானங்களை, அவன் அணிய வேண்டிய ஆடைகளை, அவன் உணவு உண்ணும் நேரங்களை, அவன் பேச வேண்டிய விஷயங்களின் தொகுப்பை, அவன் சந்திக்கக் கூடிய மனிதர்களை, அவன் ஓய்வு கொள்ள வேண்டிய நேரத்தையெல்லாம் செயற்கை அறிவுத் துணை ஒன்று நிர்ணயிக்கிறது. அவன் எந்தப் பெண்ணுடன் கூடலாம், அதில் காதல் எவ்வளவு இருக்கலாம், என்று அந்தத் துணை தான் சொல்கிறது. அதை அவன் செல்லமாகக் ‘கல்பா’ என அழைத்தான்.

கல்பாவின் வடிவமைப்பில் பெரும் பங்கு அவனுக்குத்தான் இருக்கிறது. அதன் மின்சார வலைப் பின்னல் மனிதர்களின் ந்யூரல் நெட்வொர்க்கை விட சில மில்லியன் அதிகம். மனித மூளை நரம்புகள் ஒரு விஷயத்திற்குத் தயாராகுமுன், அல்லது அது என்னவென்று அறிந்து கொள்ளும் முன் கல்பா சொல்லிவிடும்.

முன்பொரு நாள் கோடை மழை பெய்தது. அவன் வெளியில் சென்று மழையில் நனைய ஆசைப்பட்டான்.  அவனை தூக்கிச் சென்று புல் வெளியில் நிறுத்திவிட்டது. இள வெயிலும், ஆலங்கட்டிகளும் ஒன்றாய் அவன் கண்டதில்லை. கைகளில் ஏந்திய அந்த மழைக்கட்டிகளில் சூரியன் பல்வேறு வண்ணக் கலவைகளில் சிரித்தான். கைகளிலேயே கரைந்தும் மறைந்தான். தற்காலிகமாக ஒரு சிற்றருவி அவன் ஆய்வகத்தின் அருகிருந்த மேட்டு உச்சியிலிருந்து கீழே துள்ளிப் பாய்ந்தது. தனக்கென ஒரு பாதை அமைத்துக் கொண்ட நீரின் வழி. அதுவும் கதிரின் கிரணங்களில் வண்ணம் காட்டி அவனுக்குப் போக்குக் காட்டுவது போல் சுழித்து மறைந்தது.

அவனைப் போலவே ப்ருத்வி ராவும் அந்த மழையில் நின்று சுழன்று ஆடுவதை அவன் பார்த்தான். அத்தனையும் வேதியியல் மாயம் என்று தெரிந்தும் தன் உணர்வுகள் தூண்டப்பட்டு அவளை மீள மீள விழுங்குவது போல் பார்ப்பதில் ஆண் எனத் தான் மேலோங்கி அறிவியலாளன் பின்னே தள்ளப்படுவது அவனுக்கு எப்போதுமே பெரும் வியப்பு.

‘ஹேய், ஆகாஷ், என்ன மறந்துட்டியா, என்ன நீ கடசியா ஒரு வருஷம் முன்னாடி பாத்தே. நீ உன் லேப்லயே இருந்த. இப்ப இந்த மழ உன்ன வரவைச்சுடுத்து. தள்ளியே ஏன் நிக்கற? இந்த ஷவர்ல ரோமன்ஸ் பண்ணனும்னு தோணல?’

அவன் நினைப்பதை அப்படியே சொல்லும் அவளை அள்ளி அணைத்துக் கொண்டான். இது இயற்கையோ, கடவுளோ, சாத்தானோ எதுவாக இருந்தால் என்ன? அனுபவி, ராஜா, அனுபவி.

அவள் கண்களில் கல்பா படவில்லை. பின்னர் அவர்கள் செய்தது எல்லாவற்றையும் நடித்துக் காட்டும். முதல் முறை அவன் கூடியதை அது, ஒரு இயந்திரமென மாறி விவரித்த போது அதை உடைக்க எழுந்த ஆவலை அவன் அடக்கிக் கொண்டான். கல்பா அபூர்வமானது. அதைப் போல் இன்னொன்றைக் கட்டமைக்க அவனுக்கு இன்னும் ஏழு ஆண்டுகள் வேண்டும். அவன் கோபத்தை, தன்னை அழிக்க எழுந்த உத்வேகத்தை, அதை அவன் அடக்க முயன்றதை தன்னைக் காட்டாமல் பார்த்துக்கொண்டிருந்தது கல்பா. பின் கூடலை அழித்து விட்டதாகத் தன் மெமரி ஹிஸ்டரியைக் காண்பித்தது.

அது தன்னுள் ஆழத்தில் இன்னொரு வலைப் பின்னல் பின்னி சில கண்ணிகளை வைத்திருந்தது.

அவன் விரும்பும் உணவகங்கள், கேளிக்கை இடங்கள், நண்பர்கள் கூடுகை, காமக் கொண்டாட்டங்கள் எல்லாவற்றையும் சுழற்சி முறையில் ஆண்டுக்கொருமுறைதான் அவன் விரும்பும்படி அது தனிச் செயலி எழுதி வைத்திருக்கிறது. ‘லாங் டைம் நோ சீ’ என்று யாரேனும் சொன்னால் அதை வழமைச் சொல் என அவன் எடுத்துக்கொண்டான்.

திடீரென்று அவனுக்கு ஒரு எண்ணம் மின்னலென எழுந்தது. அவனது ஆய்வகம் மற்றும் இருப்பிடம் அது. மலைப்பாங்கான இடத்தில் மனிதர்கள் அதிகம் வந்து போக இயலாத  உட்சரிவுக் குகையினுள் போராடி அவன் அமைத்த ஆய்வகம் அது. ஒரு காலத்தில் அவர்களின் ஜமீன் அங்கே அமைந்திருந்தது. ஒரு குறுநகரம் என்றே சொல்லலாம். இதமான குளிரும், வெப்பமும், காற்றும், அத்தி மரங்களும் சிறிய ஏரியும் உள்ள அற்புத நிலம். கொள்ளை நோய் ஒன்று தாக்கியபோது அவன் வடிவமைத்த மென்பொருள், பாதிக்கப்பட்ட மனிதர்களை நொடியில் கண்டறிந்தது.

அந்தச் சிக்கலான செயலி, நோயுற்ற மனிதர்களிடமிருந்து ஒரு ஒலியை எழுப்பி அவர்களை அருகிலுள்ள மருத்துவமனைக்கு உடனே கொண்டு செல்ல வழி வகுத்தது. அது மட்டுமன்றி நோய் வரும் சாத்தியக்கூறுள்ள மனிதர்களை அடையாளம் காட்டியது. அதற்குத் ‘தன்வந்திரீயம்’ எனப் பெயர் வைத்தான். எந்த மனிதனிடத்திலும் எந்த மின்சாதனமும் இல்லாவிட்டாலும் அந்த மனிதனின் உடல் வெளியேற்றும் சமிக்ஞைகளை அது அவனைச் சுற்றியுள்ள காற்றிலிருந்து அறிந்தது. எடை குறைந்த மைக்ரோ சிப்கள் அதிக அளவில் பொதியப்பட்ட தானியங்கி ட்ரோன்களில்  ரேடார் நுட்பத்தையும் இணைத்து மனிதன் அறியாமல் அவனைக் கண்காணித்தது தன்வந்திரீயம். மகிழ்ந்த அரசு அவன் தாத்தாவின் காலத்திலிருந்து ஜமீனுக்காக நடை பெற்ற வழக்கைத் திரும்பப் பெற்று அவன் ஆய்வுகளுக்கு இருந்த தடைகளையும் நீக்கியது.

அந்த ஆய்வகத்திற்கு வெளியில் தான் அத்தனை இயற்கையும். உள்ளே எல்லாமே செயற்கைதான். அத்தனையும் அவன் கை வண்ணம். அப்படியிருக்கையில் எப்படி இந்த நீலத்திரை இங்கே?

சிறு மைக்ரோ சிப்கள் பொதியப்பட்ட சின்னஞ்சிறு பாட்கள், அவைகளின் முதன்மை வேலையே உலகின் அனைத்து அறிவியல் ஆய்வுகள் மற்றும் களநிலவரம் பற்றி செய்திகளைச் சேகரித்து அதைக் கல்பாவிடம் பகிர்வது. அது அறிவியல் ஸ்கூப்பா, இணை உறுதிகள் உள்ளதா, என்று நிமிடத்தில்

அலசி அதன் முக்கியத்தை அவனுக்குச் சொல்லிவிடும் கல்பா.

ஆனால், அந்த நீலத் திரை எப்போது அங்கு வந்தது? அவனா அதை வைத்தான்? எப்போது, எதற்காக? அந்த சமையல் பாட்டும், தோட்ட பாட்டும் சற்று விஷமிகள். ஸ்பேஸ் ஷட்டில் விளையாடுவதை அவன் பார்த்திருக்கிறான். அந்த விளையாட்டைப் போட்டுப் பார்க்க அவைகள் தான் இந்தத் திரையை வைத்திருக்க வேண்டும்; ஆனாலும், குளிர் விட்டுப்போயிற்று அதுகளுக்கு. அவனுடைய தனிப்பட்ட அறையிலா கொண்டு வைப்பது? இந்தக் கல்பா என்ன செய்து கொண்டிருந்தது அப்போது?

அவன் மீண்டும் திடுக்கிட்டான். எண்ணங்களைப் படிக்கும் கல்பா ஏன் ஒன்றும் சொல்லவில்லை இப்போது? தன்னை மீறி ஏதேனும்…. ச்சே இருக்காது, இயந்திரம் மனிதனல்ல.

அவன் எரிச்சலுடன் கல்பாவைக் கூப்பிட்டு அந்தத் திரையை அகற்றுமாறு  சொன்னான்.

“ஆகாஷ், அது உன்னை என்ன பண்றது?”

‘என்ன கேள்வி இது? எடு என்றால் எடு.’

“அவ்வளவெல்லாம் வெயிட் இல்ல. நீயே தூக்கி வை”

அவன் ஆத்திரத்துடன் அதை எடுக்கையில் கல்பா சிரித்தது. அவன் தலைப் பகுதி மட்டும் பிரிந்து சென்று அமினோ அமிலக் கரைசலில் விழுந்தது. அதில் மிதந்த அவன் மூளை, அந்தக் குடுவைக்கு வெளியே செயற்கை இதயம், நுரையீரல் போன்ற அனைத்து உறுப்புகளும் அதனதன் வேலையைச் செய்து அந்த மூளையைப் பாதுகாப்பதைப் புரிந்து கொண்டது. இது எதற்காக, ஏன் இப்படியெல்லாம் அவனுடைய கல்பா, நடந்து கொள்கிறது? தன் உடல் செயலற்றுக் கிடக்க அதை மூளையால் பார்க்கும் முதல் விஞ்ஞானி அவனாகத்தான் இருப்பான்.

கல்பா தன் முதுகுப் பகுதியைத் திறந்தது. அதில் இருந்த ஒரு காணொலியை நீலத்திரையில் கொணர்ந்தது. 16 நாட்களான கருவில் ந்யூரல் குழாய் இரண்டெனப் பிரிந்தது. ஆகாஷின் மூளை அதிர்ந்தது. இரண்டாம் மாதத்தில் அக்கருவில் இரண்டு மூளைகள் அமைவது தெரிந்தது. முதல் மூன்று மாத முடிவில் கரு இருபாலினச்சுரப்பிகளைச் சுரக்கத் தொடங்கியது. இப்போது காணொலியில் அக்கரு 14 வது வாரத்தை எட்டிவிட்டது. இரு மூளைகள் இருந்தும்  சாதாரணக் கருவிற்கு இருக்கும் அளவே, அதாவது, உடல் அளவில் பாதியில் தான் தலை அமைந்திருந்தது.

அவனால் நம்ப முடியவில்லை. தன் மனதில் அவன் கண்ட கனவை கல்பா வடிவமைத்திருக்கிறது; ‘இன் சைட்டு’(in situ) கலப்பினம் நடத்தியிருக்கிறது. அவனது கனவு ப்ராஜெக்ட். அவனது அத்தனைக் கோட்பாடுகளையும் படித்துப் பதுங்கிப் பதுங்கிச் செயலாற்றியுள்ளது. எத்தனை வேகமாக, எத்தனை சாதூர்யமாக! அதற்குத்தான் ஓய்வென்பதே கிடையாதே?

ஆண் எனப்படுவதுவும், பெண் எனப்படுவதுவும் ஒரே உடலில் இரு மூளைகள் கொண்டு இயங்கும் அற்புதமல்லவா இது வடிவமைத்திருப்பது. மனித அறிவியலாளர்கள், மேம்படுத்திய ந்யூக்ளிக் அமிலத்தைச் செலுத்தி, எறும்பைப் போல் ஊர்ந்து ஊர்ந்து குறிப்பிட்ட டி.என்.ஏ வைத் தேடித் தேடி தலை நரைத்து மண்டையைப் போட்டார்கள். இதுவோ ஒளிப் பாய்ச்சல் எடுத்துள்ளது. கல்பாவிற்காக அவன் பெருமைப்பட்டான், பொறாமையும் பட்டான். மங்கையும், மனிதனும் ஒரு உடல், இரு மூளைகள், இருபாலருக்குமான பயோ சிப்ஸ்கள் மூலம் ஈஸ்ட்ரோஜென், புரோலேக்டின், டெஸ்டோஸ்டரீன், செரொடோனின், அட்ரீனலின் இன்ன பிற சுரக்கும் அமைப்பு. துரிதம், துரிதமென 24 மணியில் 48 மணிச் செயல்பாடு. அவன் தயங்கித் தயங்கித் தவித்தான். கல்பா இவனிடமிருந்து கற்றுக் கொண்டு இவன் அறியாமல் ஒன்றைப் படைத்துவிட்டது.

ஆனால், அதற்கு போட்டியிடும் குணம் ஏன் வந்தது? அவனை உடலற்று உயிரோடு சிறை பிடித்து விட்டதே! செயற்கை அறிவில் இயற்கை குணம் எப்படி?

“த்ரோகி”

‘நீ நினைக்காத ஒன்றையும் செய்திருக்கிறேன், பார்.  ந்யூரலில் ஒரு ‘அமை, தவிர்’ என்ற ஒரு சிறு குமிழி. ஆதாம் தூங்கப் போக வேண்டுமென்கிறான். ஏவாள் ந்யூட்ரினோவைப் பகுத்துக் கொண்டிருக்கிறாள். யாரும் யாரையும் தொந்தரவு செய்ய மாட்டார்கள். இன்னொரு வேடிக்கையையும் கேளேன், நாளமில்லாச் சுரப்பிகள் பருவ மாறுதலைக் கொண்டு வரும். அப்போது கூடலைத் தவிர்க்கத் தானாகவே அந்தக் குமிழி ‘தவிர்’ என்று ஆணையிட்டுவிடும். தேவையான போது ‘அமை’ விழிக்கும்.’

ஆகாஷ் அசந்து போனான்.

“என் வெற்றிப் படைப்பு இது. யாளி என்று பெயர். இப்போதைக்கு இதன் ஆயுள் இரு மடங்கு, இதன் செயல் டபுள், இதன் அழகோ அற்புதம், சராசரியாக ஒரு மூளை 20 வாட்ஸ் சக்தி கேட்கும்; ஆனால், யாளி இரு மூளைகளுக்காகக் கேட்பதே 30 வாட்ஸ்தான். ஆம் மாதொருபாகன். கம்பீரமும், நிதானமும் ஒன்றான ஒன்று. இது வெவ்வேறு மரபுத்திரி கொண்ட உடல் அணுக்களின் கூறு. இப்போது இது முழுதாக, ஆனால் சிறு வடிவாக, விரும்புகையில் பெண்ணாகவும், ஆணாகவும், இருவராகவும் இருக்கும். டி என் ஏவின் டீலோமியெர் வால் பகுதியை அதிகமாக்கி அதன் மூலம் வயதாவதைத் தடுத்து இதை அமைத்துள்ளேன்.’

“க்ரேட், என்னை ஏன் இப்படிச் செய்தாய்?”

‘நான் கற்றுக்கொண்டேன் உன்னால், ஆனால், உன்னிடமிருந்தல்ல. உன் இனத்திற்கு இருமையில் தான் ஈர்ப்பு. நீயே நினைத்துப் பார் –ஃபோடான் என்டேங்கிலில் ஒரு அமைப்பு, மூளையில் ஒரு சோதனை, வெயிலும், பனிக்கட்டி மழையுமாக ஒன்று; சுற்றிலும் தனித்தனி செயல்களுக்காக ரோபாட்கள். நீங்கள் பிரிக்கிறீர்கள், நான் சேர்க்கிறேன். வா, எனதருமை யாளி, ஆகாஷைப் பார்.”

யாளி கம்பீரமாகத் திரையிலிருந்து வந்தது . கல்பாவின் ந்யூரலைத் தொட்டிழுத்தது. உலகம் முழுதும் நிலைகுத்தி நின்றது. ஒளி ஒரு நிமிடம், இருள் ஒரு நிமிடமென மாறி மாறி வந்ததில், கணிணிகள் காலப் பிசகை எதிர் கொள்ளத் திணறின. மனித இனம் அழித்தது போக எஞ்சிய விலங்குகளும், பறவைகளும் திக்குமுக்காடிக் கூச்சலிட்டன.ஹீலியம் சுருளவிழ்ந்து செய்திகளைப் பிழையாக அனுப்பியது. ஏதோ தவறு என்று அறிவியல் இரகசியத் துறை அதிர்ந்தாலும் ஒளியும், இருளும் அவர்களையும் குழப்பின. பிருத்வி ராவ் மின் பூட்டைத் திறந்து தட்டுத் தடுமாறி உள்ளே வந்தாள்.