கனிஷ்கர்

மௌரியர்கள் போயினர்.
சுங்கர்களும் போயினர்.
குறுநில மன்னர்கள் பலர் ஆண்டனர்… போயினர்.
ஒரு பெரும் சக்தி கொண்ட மன்னன் இல்லாவிடில் சரித்திரம் மௌனமாகி விடுகிறது.
அலெக்சாண்டர், சந்திரகுப்தர், அசோகர் இருந்த போது ஆர்ப்பரித்த இந்திய சரித்திரம் சில காலம் ஓய்வெடுத்து அமைதியாய் இருந்தது.

அதே நேரம்…ஐரோப்பா சரித்திரத்திலோ, மாபெரும் நிகழ்வுகள் நடந்தேறின!
ரோமாபுரிப் பேரரசு – அந்த மன்னர்களின் மாட்சியாலும், நாடக நிகழ்வுகளாலும் புகழ் பெற்றது.
இயேசுநாதர் வாழ்வும் தியாகமும் உலகத்தையே உலுக்கி எடுத்தது.
புத்த மதமும் ஓங்கி இருந்தது.
இந்து மதம் நீறு பூத்த நெருப்புப் போல் அடங்கியிருந்தது.

அந்நாளின் இந்தியாவானது … தக்ஷசீலம், சிந்து, காந்தாரம் (இந்நாள் பாகிஸ்தான், ஆப்கானிஸ்தான்) என்று விரிந்து சிறப்புற்றிருந்தது.
இந்தப் பகுதிகளின் எல்லையில் பாரசீகம், கிரேக்கர்கள் என்று பல நாடுகள் இந்தியாவின் சரித்திரத்தில் பங்கு பெறத் துடித்திருந்தன.

மத்திய ஆசியாவை பூர்வீகமாகக் கொண்ட யுச்சி பழங்குடியின் ஒரு பிரிவினர் குஷானர்கள்.
அவர்கள் முதலில் சாகர்களை விரட்டிவிட்டு பாக்டிரியாவைக் (இன்றைய வடக்கு ஆப்கானிஸ்தான்) கைப்பற்றினர்.
பின்னர் காபூல் பள்ளத்தாக்கு வழியாக முன்னேறி காந்தாரப் பகுதியைக் கைப்பற்றினர்.
குஷாண மரபைத் தோற்றுவித்தவர் குஜூலா காட்பிசஸ் (முதலாம் காட்பிசஸ்).
காபூல் பள்ளத்தாக்கை கைப்பற்றினார்.
அவரது புதல்வர் வீமா காட்பிசஸ் (இரண்டாம் காட்பிசஸ்) வடமேற்கு இந்தியா முழுவதையும் கைப்பற்றி மதுராவரை சென்றார்.
முதல் முறையாக இந்தியாவில் தங்க நாணயங்களை வெளியிட்டார்.

இனி கதை சொல்வோம்.

கனிஷ்கர்:

காலம்: 144 AD
இடம்: புருஷபுரம் (இன்றைய பெஷாவர்)

கனிஷ்கர்

(By Biswarup Ganguly – Enhanced image of, CC BY-SA 3.0,
https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=54661761)
கனிஷ்கர் -‘தலையற்ற சிலை’

கனிஷ்கரது அரசவையின் மந்திராலோசனைக் கூடம்.
கனிஷ்கர் பொன் வேய்ந்த ஆசனத்தில் அமர்ந்திருந்தான்.
மந்திரிகள், தளபதிகள், ஆலோசகர்கள் அரை வட்ட வடிவமாக ஆசனங்களில் அமர்ந்திருந்தனர்.

முதல் அமைச்சர் பேசினார்:

(கனிஷ்கர் நாணயங்கள்)
‘கனிஷ்கர் மகாராஜாவின் தந்தை ‘சக்ரவர்த்தி வீமா’ தங்க நாணயங்களை வெளியிட்டார். இனி வரும் கனிஷ்கர் மகாராஜாவின் நாணயங்களில் பதிக்கப்படும் பட்டங்கள் பின் வருமாறு :
‘மகாராஜன்’,‘மன்னாதி மன்னன்’, ‘பேரரசன்’, ‘இறைவனின் மைந்தன்’, ‘உலகநாயகன்’, ‘ராஜராஜன்’’, ‘காவலன்’, சீசர்’
(இது நமது சொந்த சரக்கு இல்லை .. ‘India –A history by John Keay’ பார்க்கவும்.
இன்றைய அரசியல் கட்சிகள் (நாணயங்களுக்குப் பதிலாக) சாலையோர போஸ்டர்களில் இப்படித் தானே எழுதுகிறார்கள்!)

‘ஆஹா’ என்று அனைவரும் சிலாஹித்தனர்.

கனிஷ்கர் சற்றே வெட்கப்பட்டாலும், தம் புகழ் பரவுவதில் சந்தோஷப்பட்டு:
‘மகிழ்ச்சி’ – என்றான்!

முதல் அமைச்சர் தொடர்ந்தார்:
‘மற்றும் இந்த நாணயங்களில் கிரேக்க கடவுளரின் படங்கள் இருக்கும்’

கனிஷ்கர் குறுக்கிட்டான்:
“அமைச்சரே! அத்துடன் சிவன் – பார்வதி படங்களும் இருக்கட்டும்”!

‘என்ன?’ – அனைவர் முகங்களிலும் திக்பிரமை!

‘புத்தரின் தொண்டனான கனிஷ்கரா பேசுவது?’ என்று அனைவரும் வியந்தனர்.

கனிஷ்கரின் வதனத்தில் முறுவல் பிறந்தது… பரந்தது…
‘இந்த நாணயங்களை நாம் வெளியிட்டாலும்… இது இந்திய மக்களுக்கானது. நான் புத்தரின் பித்தனாக இருக்கலாம். ஆனால் ஒரு நல்ல அரசன் எல்லா மதங்களையும் அரவணைக்க வேண்டும். என் தந்தையாரே பெரும் சிவ பக்தன்’

முதல் அமைச்சர்: “அப்படியே செய்வோம் மகாராஜா!; அடுத்து நமது ஆட்சிபற்றிப் பேசுவோம்”

தொடர்ந்தார்:
‘கனிஷ்க மகாராஜா சென்ற வருடம் பதவி ஏற்ற பொழுது..
குஷானப் பேரரசில் ஆப்கானிஸ்தான், காந்தாரம், சிந்து, பஞ்சாப் ஆகிய பகுதிகள் இருந்தன. பின்னர் அவர் மகதத்தைக் கைப்பற்றி பாடலிபுத்திரம், புத்தகயா வரை முன்னேறிச் சென்றார். காஷ்மீர் மீது படையெடுத்து அதனைக் கைப்பற்றினார்.
சென்ற வருடம் சீனப் படைத்தலைவர் பாஞ்சோ என்பவரிடம் வெற்றியடையாமல் போனாலும் – இவ்வருடம் மீண்டும் படையெடுத்து பாஞ்சோவின் மகன் பான்யாங் –ஐ முறியடித்தார்.அதன் பயனாக காஷ்கர், யார்க்கண்ட், கோடான் ஆகிய பகுதிகளை கனிஷ்க மகாராஜா நமது பேரரசுடன் இணைத்துக் கொண்டார். மேற்கில் காந்தாரம் தொடங்கி கிழக்கே வாரணாசி வரையிலும், வடக்கில் காஷ்மீர் தொடங்கி தெற்கே மாளவம் வரையும் நமது பேரரசு பரவியிருக்கிறது. அரசே, இனி ஆட்சி விஸ்தரிப்பு குறித்துத் தங்கள் திட்டம் என்னவோ?”

கனிஷ்கர்:

‘அமைச்சர்களே, தளபதிகளே! உங்கள் திறம் கொண்டு நான் இந்த வெற்றிகள் அனைத்தையும் பெற்றேன். இனியும் வேறு பகுதி நமக்கு வேண்டுமா என்ன? இந்த பெரும் ராஜ்ஜியத்தை சிறப்பாக ஆள வழி செய்ய வேண்டும்”

கனிஷ்கர் மேலும் கூறினார்:

“நம் தலைநகர் புருஷபுரத்திற்குப் பிறகு ‘மதுரா’ ஒரு சிறந்த நகரம். அழகிய நகரம். அது நமது இரண்டாம் தலைநகர் போல. அதை நன்கு செழிக்கச் செய்வோம். நூறாண்டுகளுக்கு முன் – அசோகரின் பின்தோன்றல்கள் இது போன்ற பரந்த நாட்டை ஆள இயலாமல் அனைத்தையும் இழந்தனர்’ என்று இழுத்தார்…

முதல் அமைச்சர் குறுக்கிட்டார்:
“மன்னாதி மன்னா! அது அவர்கள் திறமையற்றவர்களாக இருந்ததால் தானே…”

கனிஷ்கர் சிரித்தார்:

“அது உண்மை தான் மந்திரியாரே! ஆனாலும் முக்கிய காரணம் – பரந்த பகுதிகளை ஆளுவதற்குத் தகுந்த திறமையுள்ளவர்கள் அவர்களுக்குக் கிடைக்கவில்லை”

“….” மந்திரிகள் மௌனம் சாதித்தனர்.

கனிஷ்கர்:
“நமது நாட்டின் பல பிராந்தியங்களைக் காக்க சிறந்த ஆட்சியாளர்களைத் தேர்ந்தெடுத்து அனுப்புவேன். எனது மகன் வஷிஷ்கா என்னுடன் சேர்ந்து இந்நாட்டை ஆள்வான். மதுராவிலிருந்து கொண்டு”.

அனைவரும் எழுந்து நின்று கரவொலி செய்து பாராட்டினர்.

கனிஷ்கர் அவர்களை அமரச் செய்தார். தொடர்ந்தார்.

“அடுத்து நாம் பேசப்போவது…நாட்டின் நிதி நிலைமை பற்றி..
இந்திய சரித்திரம் என்ன பேசுகிறது? அந்நாளில் நந்த ராஜ்யத்தில்.. கஜானா நிறைந்திருந்ததாம். காரணம் மக்களின் வரிப்பணம். மௌரியர்களின் செல்வமும் மக்கள் வரிப்பணம். பெரும் வரிப் பளுவை சுமக்க முடியாமல் மக்கள் துன்பப்பட்டனராம். நம் நாட்டில் அந்த நிலைமை வரலாகாது. புருஷபுரம் – காபூல் போன்று பல வர்த்தக வழிகள் அமைப்போம். கடல் வழிக்குத் துறைமுகங்கள் அமைப்போம். சீன, பாரசீகம், மற்றும் கிரேக்க நாடுகளுடன் ஏற்றுமதி இறக்குமதி செய்ய வணிகர்களுக்கு வழிசெய்து அதில் சுங்கம் விதித்து செல்வம் சேர்ப்போம்”.

மீண்டும் கரவொலி.. “மன்னர் வாழ்க “ என்று கோஷித்தனர்.

கனிஷ்கர்:

“அடுத்த சமாசாரம்: அனைவருக்கும் தெரியும். நான் புத்தரின் கோட்பாடுகளில் மனம் வைத்தவன் என்று. அசோகர் புத்த மதத்திற்குச் செய்ததுபோல் நானும் செய்ய வேண்டும். ஒரு படி மேலேயே போகவேண்டும். புத்தரை கடவுளாகவே பாவித்து வணங்கும் வழி முறைகள் செய்யப்பட வேண்டும். இது மகாயானம் என்று புகழ் பெறவேண்டும். மலர்கள், ஆபரணங்கள், வாசனைத் திரவியங்கள், தீபங்கள் கொண்டு புத்தருக்கு வழிபாடுகள் நடத்தப்படவேண்டும். மகாயான புத்த சமயத்தில் உருவ வழிபாடும் சடங்குமுறைகளும் வளர்ச்சிபெற வேண்டும்.”

அரச சபையில் இருந்த அனைவரும் புத்த சமயத்தைச்   சேர்ந்தவர்கள்.
கனிஷ்கரின் இந்த நோக்கம் அவர்களை வெகுவாகக் கவர்ந்தது.

கரவொலி பிறந்தது.

கனிஷ்கர்:
“புருஷபுரத்தில் உலகம் இதுவரை காணாத அளவு உயரத்தில் கருணைத் தெய்வம் புத்த பிரானின் திருஉருவம் எழுப்ப உள்ளேன் (638 அடி உயரம்).
மேலும், புதிய மகாயான புத்த சமயத்தைப் பரப்பும் நோக்கத்தோடு மத்திய ஆசியா, சீனா போன்ற நாடுகளுக்கு சமயப்பரப்புக்  குழுக்களை அனுப்ப வேண்டும். பல்வேறு இடங்களில் புத்த விஹாரங்களும் கட்டப்பட வேண்டும்.

மேலும் இம்மதத்தை விரிவாக்க, நான்காம் புத்த மாநாடு ஒன்றை ஏற்பாடு செய்யப் போகிறேன். காஷ்மீர் மாகாணம் (ஸ்ரீநகருக்கு அருகில்) குண்டலவன மடாலயத்தில் இம்மாநாடு நடைபெறும். இதில் 500 துறவிகள் பங்கு கொள்வர். அங்கு மகாயான கோட்பாடுகள் முழுவடிவம் பெறும்.”

கரகோஷத்துடன் அரசவைக் கூட்டம் இனிதே நிறைவுற்றது!

நம் கதை சரித்திரத்தை சொல்லி முடிந்தது.

ஒரு அரசன் இவ்வாறு தெளிவாக, திடமாக, வீரமுடன், அறிவுபூர்வமாக, மக்களை மதித்து, இறையருளோடு ஆட்சி செய்தால் வெற்றி பெற என்ன தடை!

பின்னாளில் பெஷாவருக்கும் காபூலுக்கும் இடையே உள்ள சமவெளியில் கட்டப்பட்ட மாபெரும் புத்த சிலை இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளைப் பார்த்த பின் கி பி 2001 ல் தாலிபான் பீரங்கியால் உடைபட்டுப் பின் ‘டைனமைட்’ டால் வெடிக்கப்பட்டுத் தூளாகியது.

சரித்திரம் அழுகிறது!

வேறு ஒரு கதை சொல்ல ‘சரித்திரம் துடிக்கிறது’!

இலங்கையில் போர் புரிந்து கொண்டிருக்கும் சோழப் படைக்குத் தேவையான கத்திகள், ஈட்டிகள், கேடயங்கள், இரும்பு உரிகள், மற்றும் படைகளுக்குத் தேவையான உணவுப்பொருட்கள், மருந்துகள் போன்றவை அடிக்கடி சோழ நாட்டிலிருந்து போர் மரக்கலங்கள் மூலமாக ஆயுதம் தரித்த வீரர்களோடு காவேரிப்பூம்பட்டிணம் துறைமுகத்திலிருந்து அனுப்பப்பட்டுக் கொண்டிருந்தன. அதேபோல் கோடிக்கரையில் அரசாங்க விஷயத்திற்காக உபயோகப்படுத்தும் முதன் மந்திரி அநிருத்தரின் மரக்கலம் ஒன்று புறப்படத்  தயாராய் அங்கு நங்கூரம் பாய்ச்சி எப்போதும் இருக்கும்!! இன்றும் அவ்வாறே நின்றுகொண்டிருந்தது.

வந்தியத்தேவன் கொல்லிமலையிலிருந்து, வழியில் எங்கும் தங்காமல், ஊண் உறக்கமில்லாமல், வாயுவேகம் மனோவேகமாக அந்தத் துறைமுகத்திற்கு வந்து சேர்ந்தான். கூடவே வழியனுப்பக் கந்தமாறனும் வந்திருந்தான். அவர்கள் இருவரும் இன்னும் மாறுவேடத்திலேயே இருந்தனர்.

கந்தமாறன் “வந்தியத்தேவா! நீ புக முற்படும் பாதை எவ்வளவோ கடினமானது! எத்தனையோ எதிர்ப்புகளைச் சந்திக்க வேண்டியிருக்கும்! இதில் வீரம் மட்டும் இருந்தால் போதாது. விவேகமும் வேண்டும். எல்லாவற்றையும் எதிர்கொண்டு வெற்றி பெறுவாய் என்பதில் எனக்கு எள்ளளவும் சந்தேகமில்லை! வெற்றிச் செய்தியுடன் திரும்பி வா!” என்று வாழ்த்தினான்.

அப்போது கட்டையும் குட்டையாக தாடி மீசையுடன் தோன்றிய போர் மரக்கல அதிகாரி ஒருவன் அவர்களிடம் வந்து “கலம் கிளம்புவதற்கு ஆயத்தமாக உள்ளது. அதில் செல்ல விரும்புவோர் உடன் சென்று பதிவு செய்து கொள்ள வேண்டியது அவசியம். ஆனால் போர் சம்பந்தப்பட்டவர்களாக இருக்க வேண்டும்” என்று கூறி சுற்றுமுற்றும் பார்த்தபின் தாடி மீசையை சட்டென்று அகற்றி திரும்பவும் அணிந்து கொண்டான்.

அவனின் அச்செயலைக் கண்ட வந்தியத்தேவனுக்குஆச்சர்யம் தாங்க முடியவில்லை. “திருமலை!நீயா? எங்கே இந்தப் பக்கம்? எங்களை எப்படி அடையாளம் கண்டு கொண்டாய்? என்ன இந்த அதிகாரி வேடம்?” என்று குதூகலத்துடன் சரமாரியாய் கேள்விகளைப் பொழிந்தான்.
“வந்தியத்தேவா, மாறுவேடங்களிலிருந்த உங்களை அறிந்து கொண்டது ஒன்றும் எனக்குப் பெரிய காரியமல்ல!ஏனெனில் உங்கள் வரவை நான் இங்கு எதிர்பார்த்திருந்தேன்! இது என் எஜமானர் அநிருத்தர் மேற்பார்வையில் நமது ஈழப் படைக்கு அடிக்கடி அனுப்பப்படும் கலங்களில் ஒன்று. நான் பொருட்களைச் சரிபார்த்து அனுப்புவதற்காக இங்கு அடிக்கடி அனுப்பப்படுவேன். இங்கு நீங்கள் நிச்சயம் வரக்கூடும் என்று எதிர்பார்த்துக் கலத்தை கிளப்ப அனுமதிக்காமல் உனக்காக நிறுத்தி வைத்திருக்கிறேன். அதிக நாட்கள் இருத்தி வைத்திருக்க இயன்றிருக்காது.. ஒருவேளை இன்று நீ வராதிருந்தால் அது கிளம்ப வேண்டியிருந்திருக்கும். சரி! இலங்கைக்கு செல்லும் வரை நாம் மாறுவேடத்தில் இருப்பது நல்லது. பகைவர்களுக்காக இந்தப் பாதுகாப்பு. நானும் உன்னுடன் இலங்கைக்கு வரப்போவதாக இருக்கிறேன். இளவரசர் கந்தமாறன் நம்முடன் வரப்போகிறாரா?” என்றான் திருமலை.

“இல்லை திருமலை.எனக்கு வேறு அலுவல்கள் இருக்கின்றன. மேலும் வந்தியத்தேவன் தனியாகச் செல்லுகிறானே என்று கவலை கொண்டேன். அக்கவலை இப்போது அடியோடு தீர்ந்தது. உன் துணை அவனுக்கு யானை பலம் தந்துவிடும். நீங்கள் இருவரும் எடுத்த இக்காரியத்தில் வெற்றி பெற எங்கள் குலதெய்வமான கொல்லிப்பாவையின் அருள் உங்களுக்குக் கிட்டட்டும்” என்று கூறி வந்தியத்தேவனை அணைத்தவாறே கந்தமாறன் விடை பெற்றான்.

கந்தமாறனுக்கு விடை கூறி அனுப்பிய பிறகு இருவரும் நங்கூரம் பாய்ச்சி நின்ற கலத்திற்கு அழைத்துச் செல்ல ஓர் படகு அங்கு ஆயத்தமாக நின்று கொண்டிருந்தது பார்த்து அதை நோக்கிச் சென்றார்கள். இருவரும் படகில் ஏறினார்கள்.

கந்தமாறன், தன் பயணத்தைத் தஞ்சை நோக்கித் தொடர்ந்தான்.

&&&

வந்தியத்தேவனும் திருமலையும் அவர்களுக்கென்று ஒதுக்கப்பட்டிருந்த அறைக்கு வந்தார்கள். கொண்டுவரப்பட்ட உணவைச் சாப்பிட்டபின் படுக்கையில் சாய்ந்தார்கள். வந்தியத்தேவன் திருமலைக்குக் கொல்லிமலையில் நடந்த சம்பவங்களை விளக்கினான்.
பிறகு வந்தியத்தேவனின் கடினமான பயணத்தினால் களைப்படைந்ததால் அவன் உடல் உறக்கத்தை நாடியது. அவனை அறியாமலேயே உறக்க நிலைக்குச் சென்றான். திருமலை அவனைப் பின் பற்றினான்.

கப்பல் இலங்கையில் நுழைந்து பாலாவி நதிக்கரையில் சோழர்களின் ஆதிக்கத்தின் கீழ் இருந்த மாதோட்ட மாநகரின் துறைமுகத்தைக் காலை வந்தடைந்தது.

நமது நண்பர்கள் இருவரும் மாறுவேடத்தைக் களைந்தார்கள். இலங்கைப் படை சேனாதிபதி கொடும்பாளூர்பூதிவிக்ரமகேசரி – பெரிய வேளார் பாசறைக்குச் சென்றார்கள்.

பெரிய வேளார் “வல்லவரையர் வந்தியத்தேவரே! வருக வருக! ஈழத்திற்கு. என்னை விடுவித்து, சேனாதிபதி பதவியை ஏற்கப் போகிறீர்கள்! சோழர் படைக்கு புதிய சகாப்தம் ஏற்படுத்தப் போகிறீர்கள்! மாதண்ட நாயகன் அருள்மொழிக்கு உறுதுணையாய், வலது கையாக இருக்கப் போகிறீர்கள். அதற்கு உங்களுக்கு வல்லமை அளிக்க எல்லாம் வல்ல இறைவனை வேண்டுகிறேன்” என்று கம்பீரம் சிறிதும் குறையாத குரலில் மிடுக்காய் வரவேற்பு நல்கினார்.

“உங்கள் அன்பான வரவேற்பிற்கு மிக்க நன்றி ஐயா!ஆனால்..”

“என்ன ஆனால் என்று இழுக்கிறீர்கள் வந்தியத்தேவேரே?”

“நான் பதவியை ஏற்பதற்கு முன் இங்கு என்னால் சாதிக்க வேண்டிய மிக முக்கியமான வேலை ஒன்று இருக்கிறது.அதற்கு உங்கள் உதவி தேவைப்படுகிறது” என்று தயங்கித் தயங்கிக் கூறினான் வந்தியத்தேவன்.
கூடவே வந்திருந்த திருமலை, “இதோ. என் எஜமானர் உங்களுக்கு எழுதிய ஓலை” என்று ஓலையை மடியிலிருந்து எடுத்து நீட்டினான்.

“அடடே!திருமலை.. நீயும் வந்திருக்கிறாயா.. வந்தியத்தேவரை சந்தித்த மகிழ்ச்சியில் உன்னை நான் காண மறந்துவிட்டேன்” என்று திருமலை நீட்டிய ஓலையை வாங்கிப் படிக்க ஆரம்பித்தார் பூதிவிக்ரமகேசரி.
ஓலைச் செய்தி நீண்ட செய்திகளைத்  தாங்கி வரவில்லை. சுருக்கமாகவே இருந்தது. அதைப் படித்து முடித்த வேளார்,

“இதில் உங்களுக்கு வேண்டிய உதவிகளை செய்யுமாறு எனக்குப் பணித்திருக்கிறார் அநிருத்தர்.மற்ற விபரங்களை திருமலையும் வந்தியத்தேவ னும் வாய்மொழியாக அளிப்பார்கள் என்று குறிப்பிட்டுள்ளார்” என்று கூறி இருவரையும் பார்த்தார்.

வந்தியத்தேவன் அனைத்து விபரங்களையும் கூறி அவருக்குக் காரியத்தின் முக்கியத்தைப்பற்றி விளக்கினான்.

“நன்று வந்தியத்தேவா! நிச்சயம் உனக்கு எல்லாவித உதவியும் செய்கிறேன்” என்று உறுதியளித்தார். அத்துடன் நிற்காமல் உடனே காரியத்திலும் இறங்கினார்.

வேளார் கையைத் தட்டினார்.

சேவகன் ஒருவன் உள்வந்து கை கட்டி நின்றான்.

“செவ்வேந்தியை உடனே அழைத்து வா” என்று கட்டளை பிறப்பித்தார்.
அதைக் கேட்ட வந்தியத் தவன், “நாம் மேற்கொண்டிருக்கும் காரியத்திற்குப் பெண் எப்படி உதவுவாள்?” என்று வேளாரிடம் கேட்க..

அதைக் கேட்டுச்  சிரித்த வேளார், “பொறு வந்தியத்தேவா. வருபவரைப் பார்த்துவிட்டுப்பின் கேள். இன்னும் உன் பழக்கத்தை நீ மாற்றிக்கொள்ளவில்லை போலிருக்கிறது!” என்று குறையாத சிரிப்புடனே கூறினார்.

சிறிது நேரம் கழித்து செவ்வேந்தி வந்து வணக்கம் கூறிவிட்டுக் கை கட்டி நின்றான். வேளார் செவ்வேந்திக்கு வந்தியத்தேவனையும், திருமலையையும் அறிமுகப்படுத்தினார்.

பிறகு செவ்வேந்தியைப் பார்த்து “செவ்வேந்தி, இவர்கள் ஈழத்தில் சில முக்கிய இடங்களுக்குச் செல்ல வேண்டிய நிர்ப்பந்தம் ஏற்பட்டிருக்கிறது. அவர்களை அங்கெல்லாம் அழைத்துக் கொண்டு போவது உன் பொறுப்பு. நம் ஆதிக்கத்தின் கீழ் உள்ள இடங்களின் வழியாகவே அவர்களை அழைத்துச் செல். ஆதிக்கம் இல்லாத இடங்களுக்கு மாறுவேடத்தில் போவது உசிதம். கூட நம் வீரர்களை வேண்டுமானால் அழைத்துச் செல். படகு, போர் மரக்கலங்கள் தேவையானால் அதற்கும் ஏற்பாடுகளைச் செய்ய வேண்டும்” என்றார்.

செவ்வேந்தி “உங்கள் ஆணைப்படி நடந்து கொள்வேன்” என்றான்.
வேளார் வந்தியத்தேவனைப் பார்த்து “இவன் எங்களின் நம்பிக்கைக்குப் பாத்திரமான சிறந்த ஒற்றன். இவனுக்கு சிங்களமும் நன்றாகத் தெரியும். ஆகையால் இவனுடைய உதவி உங்களுக்கு நிச்சயம் தேவை. இவனிடம் பயணத்தின் முக்கியத்தைப்பற்றிக் கூறிவிடுவது நல்லது. இப்போது உன்னுடைய சந்தேகம் தீர்ந்ததா?” என்றார் நமுட்டுச் சிரிப்புடன்.
வந்தியத்தேவன் தனது அவசரத்தனத்தை உணர்ந்து வெட்கி, மன்னிப்புக் கோரினான்.

செவ்வேந்தி, வந்தியத்தேவனிடம் “எப்போது பயணத்தைத் தொடங்குவதாக இருக்கிறீர்கள்?” என்றான்.

உடன் பதிலளித்த வந்தியத்தேவன் “இப்போதே” என்றான்.

(அடுத்த பகுதி அடுத்த மாதம் )

கதைகள் ஒரு கலாச்சாரத்தின் வெளிப்பாடு! நாம் எல்லோரும் சிறு வயதில் நிறையக் கதைகள் கேட்டிருக்கிறோம் – சொல்லியிருக்கிறோம். வானில் நிலாவையோ, மரத்தில் அணிலையோ, கைப்பிடிச் சுவற்றில் காக்காவையோ காண்பித்துக் கதை சொல்லி சாதம் ஊட்டும் அம்மாவோ, பாட்டியோ எல்லோர் வீட்டிலும் உண்டு! இன்று பிடிவாதம் பிடிக்கும் குழந்தைக்கு ஐ பேடில் கார்டூன், ரைம்ஸ், விடியோ கேம்ஸ் காட்டி, பர்கரும், பீட்சாவும் வாயில் ஈஷப்படுகின்றன! கதை சொல்வதே கனவாகிப் போய்விட்டது!

செவ்வாய்தோறும் தமிழ் ஹிந்துவில் எஸ் ராமகிருஷ்ணன் இப்படிப்பட்ட கதைகளை – பல்வேறு நாடுகள், மொழிகள் சார்ந்த, நாடோடிக் கதைகள், நீதிக் கதைகள் என பல வகைக் கதைகளைப் பற்றி எழுதுகிறார்.
நம்மிடையே புழங்கி வரும் இராமாயண, மகாபாரதக் கதைகளும், வாய்வழி, செவி வழிக் கதைகளும் (கி ரா வின் கிராமீயக் கதைகள்) இன்றைய தலைமுறையினருக்கு அந்நியமாக இருக்கின்றன. சங்கீத உபன்யாசங்களும், இலக்கியச் சொற்பொழிவுகளும் ஒரு வகையில் கதை சொல்லும் வழிமுறைகளே!

சின்ன வயதில் என் பாட்டி சொன்ன கதை ஒன்று நினைவுக்கு வருகிறது. மிகவும் பயமும், மரியாதையும் உள்ள மருமகள் – மாமியாரைக் கேட்காமல் எந்த வேலையும் செய்யமாட்டாளாம் – சமையலில் உப்பு போடுவது முதல் இரவு படுக்கும் வரை எல்லாமே மாமியாரைக் கேட்டுத்தான்! திடீரென்று ஒரு நாள், மாமியார் இறந்து விட, மருமகளுக்குக் கை ஒடிந்தாற்போல் ஆயிற்று. யாரைக் கேட்பது என்று தவித்தாள். அவள் கணவன் உடனே மாமியார் போல ஒரு பொம்மை செய்து கொடுத்து, பாவனையாகக் கேட்டுக்கொள்ளச் சொன்னான்! அவளும் எதையும் ஒருமுறை அந்த பொம்மையிடம் கேட்டுவிட்டு, தனக்குத் தோன்றியபடி வேலைகளைச் செய்யத் தொடங்கினாள்.
ஒரு நாள் கணவனுடன் ஏதோ தகராறில் கோபித்துக் கொண்டு, மாமியார் பொம்மையுடன் வீட்டைவிட்டு வெளியே போகிறாள். வழி தவறி, காட்டுக்குள் சென்று விடுகிறாள். இரவாகிவிடுகிறது – வழி தெரியாமல், பயந்தபடியே அங்கிருந்த மரத்தின் மீது ஏறி அமர்ந்துகொள்கிறாள். கையில் மாமியார் பொம்மையைப் பார்த்தபடியே, தூங்கி விடுகிறாள்!
அதே இரவில், ஊரில் கொள்ளையடித்த பணம், நகைகள் எல்லாவற்றையும் எடுத்துக்கொண்டு, வழக்கமாக வரும் மூன்று திருடர்கள் அந்த மரத்தின் கீழ் அமர்ந்து, பங்கு பிரிக்கிறார்கள். பேச்சுக் குரலில் கண்விழித்த மருமகள், திருடர்களைப் பார்த்து பயந்து போய், கையிலிருந்த பொம்மையைக் கீழே தவற விட, இரவில் மரத்தின் மேல் பேயோ, பிசாசோ என்றலறியபடி, பணம், நகைகளைப் போட்டுவிட்டு திருடர்கள் ஓடிவிடுகிறார்கள். காலையில் மாமியார் பொம்மையை எடுக்கக் கீழே வரும் மருமகள், பணம், நகைகளையும் எடுத்துக்கொண்டு வீடு வந்து சேர்கிறாள் – பின்னர் வசதிகளுடன் வாழ்வதாகக் கதை முடியும்.

கதை சொல்லும் பாவமும், ஏற்ற இறக்கங்களும், இடைச்செருகலாக வரும் இருட்டு, மிருகங்கள் எல்லாம் குழந்தைகளைக் கட்டிப் போட்டுவிடும். பாட்டியின் மூடுக்குத் தகுந்தாற்போல் கதை நீளவோ அல்லது குறையவோ செய்யும்!

பள்ளிக்கூடங்களில் கூட, ஒரு பீரியட் ‘கதை சொல்லும்’ நேரமாக ஒதுக்கி, கதை சொல்லக் குழந்தைகளை ஊக்குவிக்கலாம்! குவிகம் இலக்கிய வாசல் மாதாந்திர நிகழ்வொன்றில், ‘கதை கேளு, கதை கேளு’ என்ற தலைப்பில் அழகாகக் கதை சொன்னார் ஒரு பெண்மணி! வரவேற்கப்பட வேண்டிய விஷயம் – வாருங்கள் கதை சொல்வோம், கதை கேட்போம் !