ஒரு அயர்வு தரும் வேலைநாளின் முடிவில் சட்டென்று அலுவலக நண்பர்கள்‌ முடிவெடுத்து எங்காவது போவது வழக்கம். அப்படித்தான் இந்த வெள்ளிக்கிழமை செகண்ட் ஷோ இருமுகன்

 ஆனந்த் ஷங்கர் எடுத்த கதைக்களம் நல்ல‌ கதைக்களம்‌. ஒரு ஆளை ஐந்து நிமிடத்திற்குப் பறந்து பறந்து அடிக்கும் சக்தி தரும் மருந்து. அதை பயங்கரவாத அமைப்புகளுக்கு வில்லன் விற்கிறான்‌. ஹீரோவும் வில்லனும் ஒரே உரு. கொஞ்சம் முற்பகை. இறுதியில் சுபம். ஆனால் சமீபமாக விக்ரமைச் சுற்றி சயின்ஸ் ஃபிக்‌ஷனும், மருந்து சோதனைகளுமாகவே வருகிறதே என ஒரு எண்ணமும் வராமலில்லை.

விக்ரமைப்‌ பொறுத்தவரை வயது அவரைக் கண்டால்‌ கடன்கொடுத்தவனைக் கண்டவன்போல் ஓடி ஒளிகிறது. உடற்கட்டு செம்ம. நயன் அள்ளிக் கொண்டு போகிறார்.

நயனுக்கு அறிவாளி, அப்பாவி எது கொடுத்தாலும் போகிற போக்கில் செய்துவிட்டுப் போய்விடுவார்‌. படத்தில் நித்யா மேனன் எழுத்துக் கூட்டிப் படிப்பதுபோல் பேசுகிறார். ஆனால் பொம்மை போன்ற முகம் பேசுகையில் காதெல்லாம் கொஞ்சம்‌ கம்மியாகத்தான் வேலை செய்கிறது. ஆனால் பாவம் ஸ்டண்ட் காட்சியில் பூச்செண்டோ கண்ணாடியோ வந்தால் உடைந்து போகுமல்லவா? அதுபோல அந்தப் பதுமை பாதியிலேயே போய் விடுகிறது. மனசு வைத்திருக்கலாம்.

தம்பி ராமையாவை மைனாவில்‌ பிடித்த சிரிப்பு போலீஸ் விடவில்லை‌ இன்னும். கருணாகரனின் அனாயாசமான நடிப்பை வீணடித்திருப்பதாய் தோன்றியது. நாசர் எப்போதும் விமரிசனத்துக்குள்ளேயே வரக்கூடாது. எப்போதும்போல் அருமை.

இசை வில்லனுக்கான ட்ராக்குகளில் பொருந்தியிருக்கிறது. பாடல்கள் இன்னும்‌ கவனித்திருக்கலாம்.

 கதை தமிழுக்குப் பழசு என்றாலும் சரியான ஆளிடம் ஒப்படைத்திருப்பதால் அற்புதமாக வந்திருக்கிறது.                        ஹீரோ விக்ரமை விட‌ வில்லன் விக்ரம் உடல்மொழியில் அசத்துகிறார். நர்ஸ் உடையணிந்து ஆஸ்பிடலில் இருக்கையில் போலீஸ் ஒருவன் ஜொள்ளு விடுவதைக் காண்பிப்பது நச்.

குறைகள் அங்கங்கே தென்பட்டாலும் படம்‌ ஒரு அறுசுவை எண்டர்டெயினர் வகை.

 இனிப்பு : நயன்தாரா, விக்ரமின் உடற்கட்டு, வசனங்கள்

காரம் : ஹீரோ விக்ரமை ஏதோ ஜில்லா‌ வஸ்தாது மாதிரி எதற்கெடுத்தாலும் அடிப்பதாய்க் காண்பிப்பது

கசப்பு : அங்கங்கே இசை, க்ளீஷேவான சீன்கள்

உப்பு : சரிவரக்‌ கலக்காமல் இருக்கும் வேதியியல். லாஃபிங் கேஸ் பயன்படுத்துதல்‌ போன்ற சீன்களைத் தவிர்த்திருக்கலாம்.

புளிப்பு : சும்மா சுர்ரென்று ஏறிய சீன்கள் இருந்தன. தொய்விலிருந்து அதுதான் தட்டிக் கொண்டு வந்தது. நயன்தாரா அதை செவ்வனே செய்திருக்கிறார்.

துவர்ப்பு : எல்லாவற்றையும் விட துவர்ப்புதான் ரொம்ப நேரம் தெரியுமல்லவா? நித்யா மேனன் கொஞ்சம் துவர்க்கிறார். விக்ரமின் தாடி எனக்குத் துவர்க்கிறது.

 இருமுகன் : ஜாலிக்காகப் பார்க்கலாம்

படம் டிக்கட் கிடைக்காதவர்கள் இந்த டீசரைப்பார்த்து ஆறுதல் அடையுங்கள் !

சேரன்

பொதுவாக… இந்திய சரித்திரம் எழுதுபவர்கள் சொல்வது இது தான்:
அசோகருக்குப் பிறகு – சில நூற்றாண்டுகள் ‘வட இந்தியா’ இருண்ட காலமாக இருந்தது –என்று சொல்லி பிறகு குப்த சாம்ராஜ்யம் பற்றி கதை சொல்ல ஆரம்பித்து விடுவர்.

அப்படியானால், தமிழகத்திற்குச் சரித்திரமே இல்லையா என்ன?
நந்தர்கள், மௌரியர்கள் வடக்கே கோலோச்சியபோது தமிழ் மன்னர்கள் என்ன சும்மாவா இருந்தார்கள்?

என்ன செய்வது? அசோகர்போல் தமிழக மன்னர்கள் விளம்பரம் செய்ததில்லையே!

ஆனாலும் அந்த இருண்ட கால சமயம் தமிழகத்தின் நற்காலமாகத் தான் இருந்திருக்கிறது.

எனினும் ஆதாரம் எதுவும் இல்லாமல் அந்த சரித்திரம் தட்டுத் தடுமாறுகிறது!

தமிழர் ஒற்றுமையாக இருந்தால் எதையும் சாதிக்கலாம்… மாபெரும் அசோகனையும் விரட்டி அடிக்க முடியும் என்பதைப் பார்த்தோம்.

ஔவையார் ஆத்திசூடியில் சொன்னார் : ‘ஒற்றுமை என்றும் பலமாம்’

அதை எந்த தமிழ் மன்னன் கேட்டு வாழ்ந்தான்?

அப்படி வாழ்ந்திருந்தால் அது தமிழகத்தின் பொற்காலம் ஆகியிருக்குமே!

சேரன் சோழன் பாண்டியன் மூவரும் ஒருவர்க்கு ஒருவர் சண்டையிட்டே அழிந்தனர்.

முதலில் சேர நாட்டுக் கதைகளைச் சற்றுப் பார்ப்போம்.

இவைகள் எல்லாம் கி மு 300 – கி பி 100 வாழ்ந்த சேர மன்னர்கள் பற்றி.

பொதுவாக, சேர மன்னர்கள் தங்களைவிடப் பலம் கொண்ட சோழ – பாண்டிய மன்னர்களின் தாக்கத்தில் தோல்வி கண்டு தடுமாறினரென்றாலும் மக்களைப் பேணி – கலை வளர்த்து நல்லாட்சி தந்தனர்!

முதல் கதை:

இமயவரம்பன் நெடுஞ்சேரலாதன் சேர மரபைச் சேர்ந்த மன்னன் ஆவான். இவன் உதியஞ்சேரலாதன் என்னும் சேர மன்னனின் மகன். இவனது தாய் வெளியத்து வேண்மாளான நல்லினி. இவனுக்குப் பின் சேரநாட்டை ஆண்ட செல்கெழு குட்டுவன் இவனது தம்பி. இமயம் வரை படை நடத்திச் சென்றவன் என்னும் பொருளில் இவன் “இமய வரம்பன்” எனக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளான்.

வட இந்தியாவில், நந்த மரபினருடைய வலிமை குன்றி மௌரியப் பேரரசு வலுவடைந்து வந்தது. இக் காலத்திலேயே இமயவரம்பன் சேர நாட்டை ஆண்டதாகக் கருதப்படுகிறது. இவன் படை நடத்திச் சென்று இமயம் வரையிலும் உள்ள பல அரசர்களை வென்றதாகத் தமிழ் இலக்கியங்கள்  கூறுகின்றன. இமயத்திற்கும்,குமரிக்கும் இடைப்பட்டிருக்கும் பரந்த நாட்டில் உள்ள, செருக்குக் கொண்டிருந்த மன்னர்களது எண்ணங்களைப் பொய்யாக்கி அவர்களைத் தோற்கடித்துச் சிறைப்பிடித்தவன் என்னும் பொருளில் இவனைப் பற்றிப் பதிற்றுப்பத்தில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது ஆனால், நந்த மன்னர்களுக்கும் மௌரியர்களுக்குமான போரில் சேரர்கள் நந்தருக்கு உதவியாகப் படைகளை அனுப்பியிருக்கக்கூடும் எனச் சிலர் கருதுகிறார்கள்.

கிரேக்க யவனர்கள் போர் வீரர்களுடன் மலபார் கரையில் கப்பலில் வந்ததை அறிந்த நெடுஞ்சேரலாதன் தனது கடற்படையுடன்  சென்று தாக்கினான். கடலில் நடந்த இந்தத் தாக்குதலில்  யவனர்கள் முறியடிக்கப்பட்டுத் தப்பி ஓடினர்.

முதுமைப் பருவத்திலும் போர்க்குணம் கொண்டு விளங்கிய நெடுஞ்சேரலாதன், வேற்பஃறடத்துப் பெருநற்கிள்ளி என்னும் சோழ மன்னனோடு ஏற்பட்ட போரில் காயமுற்றான். அவ்வேளையிலும் தன்னைப் பாடிய கழா அத்தலையார் என்னும் புலவருக்குத் தன் கழுத்திலிருந்த மாலையைப் பரிசாக அளித்தான் என்று சொல்லப்படுகிறது. போரில் தனக்கு முதுகில் ஏற்பட்ட புண்ணினால் வெட்கமடைந்து வடக்கிருந்து * இவன் மாண்டான் எனப் புறநானூறு கூறுகிறது.

(* வடக்கு நோக்கி உட்கார்ந்து சாகும் வரை உண்ணாவிரதமிருந்து உயிரை விடுவது)

இரண்டாம் கதை:

அந்த சேர மன்னன் மாவீரன்.
மக்கள் பால் அன்பும் பரிவும் கொண்டவன்.
வீரத்துடன் மானத்தை உதிரத்தில் கரைத்தவன்.
மாபெரும் கவிஞன்.
அவன் கவிதை கேட்க அவன் அரசவையில் புலவர்களே பேரார்வம் காட்டுவர்.
இதயத்தை நெகிழச் செய்யும் கவிதைகளை நொடியில் தொடுப்பதில் மன்னன்.

கதையில் ஒரு குறுங்கதை (சரித்திரத்திலிருந்து புராணம் சொல்வோம்) :

திருவானைக்காவல் என்னும் தெய்வத்தலம். அங்கு வெள்ளை நாவல் மரத்தின் தாழே சிவலிங்கம் ஒன்று இருந்தது. சிவபெருமானை வழிபட வந்த சிலந்திக்கும் யானைக்கும் நிகழ்ந்த பகையால் சிலந்தி யானையின் துதிக்கையில் புகுந்து கடித்தது. சிலந்தியின் செயலால் சினங்கொண்ட யானை துதிக்கையை ஓங்கி வேகமாக நிலத்தில் அடித்தது. சிலந்தி இறந்தது. அதே சமயத்தில் யானையும் சிலந்தியின் விஷம்  தாங்காமல் நிலத்தில் வீழ்ந்து மடிந்தது. சிவபெருமான் அருளால் அந்த சிலந்தி சோழன் செங்கணானாகப் பிறந்தது.

உலகின் முதல்  ஸ்பைடர்மேன் (spider man)  அவன் தான் போலும்!

போர்க்களத்தில் பெரும்வீரனும் சிவபெருமானுக்கு எழுபது கோயில்களை எடுத்து சிறந்த சிவபக்தனுமான சோழமன்னன் செங்கணான்

குறுங்கதை முடிந்தது.

நமது சேர மன்னனுக்கும் சோழன் செங்கணானுக்கும் பகை வளர்ந்தது.

சேர மன்னன் திருப்போர்ப்புறம் என்னுமிடத்தில் சோழன் செங்கணானோடு போர் துவங்கினான். சேரனின் வீரம் போர்க்களத்தில் கொழுந்து விட்டு எரிந்தது. அவனது யானைப்படை சோழ சைனியத்தை அழிக்கத் துவங்கியது. சோழனின் குதிரைப்படையும், காலாட்படையும் திறம்படப் போரிட்டது.

வீரம் மற்றும் வெற்றியைத் தேடித் தருமா?
சோழன் செங்கணான் சேரனுடன் தனித்துப் போரிடுகையில் சேரன் பிடிபட்டான். 
சோழனால் சிறைபிடிக்கப்பட்டான் சேர மன்னன்.
சேரன்  அவமானத்தால் துடித்தான்!
என் மார்பில் இந்த சோழனின் வேலோ வாளோ பாய்ந்து என் குருதியைக் குடித்து உயிரைப் பறித்திருக்கக் கூடாதோ?
கண்கள் கட்டப்பட்டுக் குதிரையில் கட்டப்பட்டு சேர மன்னன் உறையூர்க் குடவாயில் கோட்டத்துச் சிறையில் அடைக்கப்பட்டான்.

புலவர் பொய்கையார் என்ற சங்கப் புலவர்.
தமிழ்நாடெங்கிலும் அவர் புகழ் பரவிக் கிடந்தது.
அவர் சேர சோழ பாண்டிய மன்னர்களது அன்புக்கும் மதிப்புக்கும் பாத்திரமானவர்.
இந்தப் போரை போர்க்களத்திலேயே நேருக்கு நேர் பார்த்தார்.
எந்த மன்னன் தோற்றாலும் தமிழன்தானே தோற்கிறான்.
மன வலி கொண்டார்.
சோழன் செங்கணானைச் சந்திக்கச் சென்றார்.
சோழன் புலவரை முக மலர்ந்து வரவேற்றான்.

பொய்கையார்:

“சோழ மன்னா! உன்னைப் போன்ற சிறந்த சிவனடியார் உளரோ? போரில் நீ சிவனது ருத்ர தாண்டவம் போலப் போரிட்டுக் கண்கள் சிவந்தாய் செங்கணானே’ என்றார்.

செங்கணான்:

“பொய்கையாரே! உங்களது வருகையும் வாய் மொழியும் மனதில் மட்டற்ற மகிழ்ச்சி அளிக்கிறது. உங்கள் பாடலைக் கேட்க பேரார்வத்துடன் உள்ளேன்”

பொய்கையார் செங்கணானின் போரைச் சிறப்பித்து ஒரு ‘களவழி நாற்பது’ கவிதை பாடினார்.

புகழ்ச்சி எவரையும் போதையில் ஆழ்த்தத் தயங்குவதில்லை.. 

சிவ பக்தியே எப்பொழுதும் மனதில் கொண்ட செங்கணானையும் அது ஆட்கொண்டது.

“மிக்க மகிழ்ச்சி! என்ன கொடுத்தாலும் உங்கள் கவிக்கு ஈடாகுமா? தாங்களே கூறுங்கள்! பரிசு என்ன என்று. எதுவானாலும் கேளுங்கள்.. தருகிறேன்”

பொய்கையார்:

“மன்னர் மன்னா! சேர மன்னன் வீரமும் மானமும் மிகுந்த சிறந்தவன்! மாபெரும் கவிஞன்! அவன் உங்கள் பகைக்குத் தகுந்தவனல்லன். அந்த மறத் தமிழனைச் சிறையிலிட்டுத் துன்புறுத்துவது தங்களைப் போன்ற சிவநேசனுக்கு உகந்ததில்லை”

செங்கணான் நெகிழ்ந்தான்!

“புலவரே! வேலும் வில்லும் செய்யாத வித்தையை உங்கள் சந்தக் கவிதை செய்தது விந்தையிலும் விந்தை! தாங்களே என் வீரர்களுடன் சென்று சேரனை சிறை மீட்டுங்கள்”

பொய்கையார்:

“அரசே! என்னே உன் கருணை! நீ சரித்திரம் உள்ளளவும் பாடப்பெறுவாய்!”

புலவர் சிறைக்கு விரைந்தார்.

சிறையில் சேரன் கால்களில் சங்கிலியால் பிணைக்கப்பட்டுச் சிறைக் கம்பிகளில்  கட்டப்பட்டிருந்தான்.
மாவீரனாக இருக்கலாம்!
மானத்தை உதிரத்தில் கலந்தவனாகவும் இருக்கலாம்!
ஆனால் – அரையடி வயிறு செய்யும் கொடுமையை என்னவென்று சொல்வது!
தாகம் அவன் கண்ணை அடைத்தது!

காவலாளிகள் இருவர் சிறை வாசலில் அமர்ந்திருந்தனர்.

“காவல் வீரனே! சற்று இங்கே வா” சேரனின் குரல் தாழ்ந்திருந்தது.

வீரன் சேரனைத் திரும்பிப் பார்த்தான்”

“தாகமாக உள்ளது. கொஞ்சம் தண்ணீர் தருகிறாயா”

அவன் வாழ்வில் இரந்து கேட்டததில்லை!

இரப்பதற்கு பதிலாக இறந்தே போயிருக்கலாமே!

வீரன் தன் துணை வீரனைப் பார்த்து:

“மகாராஜா ஆணையிடுகிறார் பார்த்தாயா?” மெல்லச் சிரித்தான்.

மற்றவன்:

“இவர் அட்டக்கத்தி மகாராஜாடா!”

முதல்வன்:

“ஆமாம் இவர் கவிஞர் சக்கரவர்த்தி! ஓலையில் கவிதைச் சண்டை போடுபவர்!”

“ஆமாம். அதனால் தான் போர்க்களத்துக்கு வாளுக்குப் பதிலாக ஓலையும் எழுத்தாணியும் கொண்டு சென்றார் போல”

இருவரும் பெரும் சிரிப்புச் சிரித்தனர்.

எள்ளி நகையாடிக்கொண்டே சென்றனர்.

காலம் கடந்து.. மெல்ல… இருவரும் நீர்க்குவளையுடன் வந்து சேர்ந்தனர்.

சேர மன்னன் மனது துயரத்தில் துவண்டது:

“பிறந்த குழந்தை இறந்துவிட்டாலும்,
பிறக்கும்போதே சதைப் பிண்டமாகப் பிறந்துவிட்டாலும்
அந்தக் குழந்தையைப் போரில் காயப்பட்டது போல்
வாளால் கீறிப் புதைப்பர்.

அப்படியிருக்க…
இப்போது நான் காயமில்லாமல் பிடிபட்டுக் கிடக்கிறேன்
நாயைச் சங்கிலியால் கட்டியது போல் நான் இருக்க
என் வயிற்றுத் தீயைத் தணித்துக்கொள்வதற்காகத்
தண்ணீரை இரந்து கேட்டுப் பெற்றிருக்கிறேன்
இப்படிப்பட்ட ஈனப்பிறவியை எந்த மன்னனாவது பெறுவானோ?’

நீர்க்குவளையைக் கையில் ஏந்தினான்.
நீரை உண்ணவில்லை
இந்தக் கவியை எழுதினான்:

“குழவி இறப்பினும் ஊன்தடி பிறப்பினும்
ஆள் அன்று என்று வாளில் தப்பார்
தொடர்படு ஞமலியின் இடர்ப்படுத்து இரீஇய
கேள் அல் கேளிர் வேளாண் சிறுபதம்
மதுகை இன்றி வயிற்றுத்தீ தணியத்
தாம் இரந்து உண்ணும் அளவை
ஈன்மரோ இவ் உலகத்தானே?”

கவிதை வெளி வந்ததும் உயிரும் உடலை விட்டு வெளியே வந்தது.

பொய்கையார் அவன் விடுதலைக்காக ஓடி வந்தார்.

சேரன் “கணைக்கால் இரும்பொறை”யின் பூதவுடல் கண்டார்!

கண்களில் நீர் வார்த்தார்

காலத்தால் அழியாத அந்தக் கவிதையைக் கண்டார்!

தனது நிலைக்கு இரங்கிப் பாடிய இச் செய்யுள் புறநானூற்றின் 74 ஆவது பாடலாக உள்ளது.

சரி நேயர்களே! பள்ளியில் சரித்திரத்தை வெறுத்த வாசகர்கள் யாரேனும் இருந்தால் இனிமேல் இந்த இதழைப் படிக்க வேண்டியதில்லை.

அடுத்த இதழில் சரித்திரம் கூறும் கதை கேட்போம்.

இனி பொதுவாக மற்ற சேர மன்னர்களைப் பற்றி ஒரிரண்டு வரிகள்.

சேரமான் பெருஞ்சோற்றுதியன் சேரலாதன்

சேரமான் பெருஞ்சோற்றுதியன் சேரலாதன் முற்காலச் சேர அரசர்களுள் ஒருவன். இவ்வரசன் பாரதப் போர் நிகழ்ந்ததாகக் கருத்தப்படும் கி.மு. 1200 ஆண்டு வாக்கில் வாழ்ந்தவர் என கருத இடமுண்டு. இளங்கோ அடிகள் தன் சிலப்பதிகாரத்திலும் ஓரைவர் ஈரைம்பதின்மருடனெழுந்த போரில் ( மகாபாரதப் போர் தான் ) பெருஞ்சோறு போற்றாது தானளித்த சேரன் எனக் கூறுகின்றார்.

உதியஞ்சேரலாதன்

உதியஞ்சேரலாதன் கி.பி. முதல் நூற்றாண்டில் குட்டநாட்டை ஆண்ட சேர அரசன். இவன் திருவஞ்சைக்களம் என்னும் கொடுங்கோளூரைத் தலைநகராகக் கொண்டு ஆண்டுவந்தான். இவனுடைய மனைவியின் பெயர் நல்லினி என்றும் அவள் வெளியன் வேண்மாண் மகள் எனவும் அறிய முடிகிறது. உதியஞ்சேரலின் மக்கள் இமயவரம்பன் நெடுஞ்சேரலாதனும் பல்யானைச் செல்கெழு குட்டுவனும் ஆவர். இவன் நாட்டை விரிவுபடுத்தினான். முதியோர்களைப் பேணினான். சோழன் கரிகாலனுடன் வெண்ணிப்பறந்தலை என்னும் இடத்தில் போரிட்டபொழுது தவறுதலாக முதுகில் புண்பட்டதால் நாணி வடக்கிருந்து உயிர்துறந்ததாகக் கூறுவர்.

பல்யானைச் செல்கெழுகுட்டுவன்

இவனது தமையனான இமயவரம்பன் நெடுஞ்சேரலாதன் சோழ மன்னனுடனான போரில் இறந்த பின்னர் இவன் அரசனானான். பூழி நாட்டின்மீது படையெடுத்து அதனை வெற்றிகொண்டான், நன்னன் என்னும் மன்னனைத் தோற்கடித்தான்.

யானைக்கட்சேய் மாந்தரஞ்சேரல் இரும்பொறை

பாண்டியன் தலையாலங்கானத்துச் செருவென்ற நெடுஞ்செழியன் சிறையிலிருந்து யானைக்கட்சேய் மாந்தரஞ்சேரல் இரும்பொறை தன்னை விடுவித்துக்கொண்டு வலிதிற்போய் அரியணை ஏறினான்.

களங்காய்க்கண்ணி நார்முடிச்சேரல்

காப்பியாற்றுக் காப்பியனார் ( முதலில் காப்பி போட்டவர் இவர் தானோ ? அல்லது இவர் காப்பிக் கடை  வைத்திருந்தாரா? ) என்னும் புலவர்….சேரலாதற்கு வேளாவிக் கோமான் பதுமன் தேவி ஈன்ற மகன்…. எனக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.

சேரன் செங்குட்டுவன்

சேரன் செங்குட்டுவன் சேர மரபைச் சேர்ந்த ஒரு புகழ் பெற்ற மன்னன் ஆவான். சேரலாதன் என்னும் மன்னனுக்கும், ஞாயிற்றுச் சோழன் என்னும் சோழ மன்னனுடைய மகள் நற்சோணைக்கும் பிறந்தவன்.

இளங்கோ, அல்லது இளங்கோ அடிகள் தமிழ்க் காப்பியங்களுள் ஒன்றான சிலப்பதிகாரத்தை எழுதியவர். இவர் சேர அரசன் செங்குட்டுவனுடைய தம்பியெனவும், இளவரசுப் பட்டத்தைத் துறந்து துறவறம் மேற்கொண்டவர் எனவும் சொல்லப்படுகின்றது.

 சேரநாடு மிகவும் வலிமை குன்றியிருந்த நேரத்தில் அதன் அரசுப் பொறுப்பை ஏற்ற செங்குட்டுவன் அதனை மீண்டும் ஒரு வலிமை மிக்க நாடாக்கினான்.

கண்ணகிக்குச் சிலை செய்ய இமயத்தில் கல் எடு்த்துக் கங்கையில் புனித நீராட்டிக் கொண்டுவந்து வஞ்சியில் கோயில் எடுப்பதே நோக்கமானாலும், தமிழர்தம் வீரத்தைப் பழித்த கனக-விசயர் தலையிலே அக்கல்லைச் சுமந்து வரச் செய்து, கங்கை ஆற்றில் புனித நீராட்டுகிறான் சேரன்

(சேர நாட்டு நாணயங்கள்)

அந்துவஞ்சேரல் இரும்பொறை

அந்துவஞ்சேரல் இரும்பொறை சேர நாட்டின் ஒரு பகுதியாக இருந்த பொறையநாட்டின் ஆட்சியாளர்கள் வழி வந்தவன். இரும்பொறை என்னும் மரபைத் தொடக்கி வைத்தவன் இவனே. இவனது வழி வந்தவர்களே இரும்பொறை அல்லது பொறையன் என அழைக்கப்பட்டார்கள். இவன் சேர நாட்டு அரசுரிமை பெறுவதற்கான மரபுவழி வந்தவனாக இல்லாது இருக்கலாம் எனவும் கருதப்படுகிறது. எனினும் சேர மன்னர்களின் உதியன் மரபுவழி அற்றுப்போனதாலும், இவனது புதல்வர்களுக்கு, அவர்களது தாய்வழியாக பொறையநாட்டு வாரிசுரிமை கிடைத்ததாலும் இவர்கள் சேரநாட்டு அரசர்கள் ஆகும் வாய்ப்புப் பெற்றார்கள்.

செல்வக் கடுங்கோ வாழியாதன் இரும்பொறை

செல்வக் கடுங்கோ வாழியாதன் இரும்பொறை, சேரர்களில் இரும்பொறை மரபைச் சேர்ந்த இவன் அத்துவஞ்சேரல் இரும்பொறைக்கும், பொறையன் பெருந் தேவிக்கும் இரண்டாவது மகனாகப் பிறந்தவன். முடிக்குரிய இளவரசனும் இவனது தமையனுமான மாந்தரன் சேரல் இரும்பொறை என்பவன் இறந்துவிட்டதால், வாழியாதன் இரும்பொறை அரசனானான். இவனுடைய காலத்தில் தமிழகத்தில் பௌத்தம் பரவத் தொடங்கியிருந்தது.

ஆடுகோட்பாட்டுச் சேரலாதன்

குடக்கோ நெடுஞ்சேரலாதனுக்கும், வேளாவிக்கோமான் மகளுக்கும் இவன் மகனாகப் பிறந்தான். இவன் ஆடுகோட்பாட்டுச் சேரலாதன் என்ற பெயரில் அரியணை ஏறுமுன், ஆடல்கலையில் வல்லவனாகி ஆட்டனத்தி என்னும் பெயரைக் கொண்டிருந்தான்.

தகடூர் எறிந்த பெருஞ்சேரல் இரும்பொறை

இவனது தந்தையான செல்வக் கடுங்கோ ஆழியாதன் இரும்பொறைக்குப் பின் சேர நாட்டின் அரசன் ஆனான். இவன் ஆழியாதனுக்கும், அவனது அரசியான பதுமன் தேவிக்கும் பிறந்தவன். அரிசில்கிழார் என்னும் புலவர் இவரைப் பாடியுள்ளார்.

தகடூர் மீது படையெடுத்து அதன் மன்னன் அதியமானை வென்றதன் மூலம் இவனுக்குத் தகடூர் எறிந்த என்னும் சிறப்புப்பெயர் வழங்கியது. இதனையொட்டியே தகடூர் யாத்திரை என்னும் தனி நூலும் எழுந்தது. களைப்பு மிகுதியால் முரசுக் கட்டிலில் ஏறித் துயில் கொண்டு விட்ட மோசிகீரனார் என்னும் புலவர் துயில் கலையும் வரை கவரி வீசினான் இவன் என்று புகழப்படுகிறான்.கருவூரைச் சேர நாட்டின் தலைநகர் ஆக்கியவன் இவன் என்றும் கருதப்படுகிறது.

இளஞ்சேரல் இரும்பொறை

இளஞ்சேரல் இரும்பொறை மாந்தரஞ்சேரல் இரும்பொறையின் மகனான குட்டுவன் இரும்பொறைக்கும், வேண்மாள் அந்துவஞ்செள்ளைக்கும் பிறந்தவன். இவன்  கோப்பெருஞ் சோழனின் தலைநகரான உறையூரைத் தாக்கிக் கைப்பற்றினான். அங்கு கிடைத்த பொருளையெல்லாம் வஞ்சிமாநகர் மக்களுக்குக் கொடுத்ததாகச் சொல்லப்படுகிறது. எனினும், இவன் உறையூரைத் தாக்கியமை சேரர்களின் வீழ்ச்சிக்கு வித்திட்டது எனலாம். கோப்பெருஞ் சோழனின் மைந்தர்கள் இந்தத் தாக்குதலுக்குப் பழிவாங்கக் காத்திருந்தனர்.

குட்டுவன் கோதை

குட்டுவன் கோதை சேர நாட்டின் ஒரு பகுதியான குட்டநாட்டை ஆண்டவன். குராப்பள்ளித் துஞ்சிய பெருந்திருமாவளவன் என்னும் சோழ மன்னனும் இவனும் ஒரே காலத்தில் வாழ்ந்தவர்களாகத் தெரிகிறது. புகழ் பெற்ற சேர மன்னனான செங்குட்டுவனின் மகனான குட்டுவன் சேரலும் இவனும் ஒருவனே என்பாரும் உளர்.

சேரமான் வஞ்சன்

சேரமான் வஞ்சன், என்பவன் சேரர் மரபைச் சேர்ந்தவன். பாயல் என்னும் மலைப் பகுதியை ஆண்ட சிற்றரசன்.

மருதம் பாடிய இளங்கடுங்கோ

சங்கத் தமிழ் இலக்கிய நூல்களான அகநானூறு, நற்றிணை ஆகியவற்றில் காணப்படும் மூன்று பாடல்களைப் பாடிய புலவர் என்ற அளவிலேயே இவர் அறியப்படுகிறார். இவரும், இளஞ்சேரல் இரும்பொறையும் ஒருவரே எனக் கூறுபவர்களும் உளர்.

சேரமான் கணைக்கால் இரும்பொறை இவன் கதை சோகக் கதை –அதை சற்று முன் பார்த்தோமே!

சேரமான் கோட்டம்பலத்துத் துஞ்சிய மாக்கோதை

இவனது மனைவி இறந்தபோது இவன் பாடியதாகக் கூறப்படும் பாடல் ஒன்று புறநானூற்றில் 245 ஆம் பாடலாக இடம்பெற்றுள்ளது.

மாக்கோதை காசுகள்

நன்றி: http://wheretheworldisgoing.blogspot.com/2010/09/blog-post_20.html

வாசகப் பெருமக்களே! தமிழர் சரித்திரம் அறிய இந்த இதழை முற்றிலும் படித்த உங்கள் ஆர்வமும் பொறுமையும்தான் என்னை இன்னும் எழுதத் தூண்டுகிறது!

இனி முற்கால சோழர் சரிதம் பற்றிப் பேசலாம்!

( கருத்து – புலவர் வயித்தியலிங்கன் அவர்கள்)

விநாயகர் துதி 

சுக்லாம்பரதரம் – வெண்மையான ஆடையை அணிந்தவர்

விஷ்ணும் – எல்லா இடத்திலும் வியாபித்திருப்பவர் 

சசிவர்ணம் – சந்திரனைப் போன்ற நிறம் கொண்டவர்

சதுர்புஜம் – நான்கு கைகளை உடையவர்

ப்ரசன்ன வதனம் – மகிழ்ச்சி ததும்பும் அழகிய திருமுகத்தை உடையவர்

த்யாயேத் – தியானிக்கிறேன்

சர்வ விக்ன உபசாந்தயே – எல்லா தடைகளும் நீங்கட்டும்

காபி 

சுக்லாம்பரதரம்  –  வெண்மையான ஆடை  உடைய பாலில்

விஷ்ணும் – எல்லா இடத்திலும் வியாபித்திருப்பது 

சசிவர்ணம் – டிகாக்ஷன் கலந்ததும் காபி சசிவர்ணமாகிறது – சந்திரன் நிறம் – பொன்னிறம்

சதுர்புஜம் – சூடான காபியை போட்டுத்தர இருகரங்கள் – (மனைவி?)  + அதை ஆற்றிக் குடிக்க இரு கரங்கள்

ப்ரசன்ன வதனம் – குடித்த பின் ஏற்படும் மகிழ்ச்சியான திருமுகம்

த்யாயேத் – (காபியே)  உன்னை தியானிக்கிறேன்

சர்வ விக்ன உபசாந்தயே – அன்றைய நாள் எல்லா தடைகளும் நீங்கி சுலபமாக கழியட்டும்!

நாலைந்து வருடத்திற்கு முன்னால் அவ்வையார் அதியமானைத் தேடி தர்மபுரிப் பக்கம் போனபோது வழியில் ஒரு கையேந்திபவனில் கும்பகோணம் டிகிரிக்  காப்பி குடித்துவிட்டுப் பாடிய பாட்டு இது!

பாலும் வெந்நீரும் டிகாக்ஷனும் சர்க்கரையும்   இவை  

நாலும் கலந்துனக்கு நான் தருவேன் –   அருமையான

காப்பி என்ற அமிர்தத்தைக் குடித்தபின் நீயெனக்கு

ஹேப்பிஎன்ற சொல்லைத்  தா. 

( இது நம்மோட அதிகப் பிரசங்கித்தனம் )

திரு எஸ் ராமகிருஷ்ணன் அவர்களின் கதை  வசனத்தில் உருவான குறும்படம் கர்ண மோட்சம் .

இதை  இந்த மாதக் குறும்படமாக வெளியிடுகிறது  குவிகம் .

(நன்றி யூடுயூப்)

வெகு நேரமாக பஸ்ஸுக்குக் காத்திருந்ததில் அவளுக்குக் கால்கள் நிறையவே வலித்தது. வெள்ளை போர்ட் பஸ் தூரத்தில் வருவது தெரிந்தது… சாளேஸ்வரம்… கண்ணாடி இல்லாமல் படிக்கமுடிவதில்லை… கிட்டப் பார்வை, தூரப்பார்வை….இருந்துவிட்டுப் போகட்டும்….. பார்வையே இல்லாது இருந்தாலும் பரவாயில்லை, காதும் கேட்காவிட்டால் அபாரம் … என்ற நிலைக்கு மருமகள் செய்கைகள் தள்ளிவிட்டிருந்தது…..

கட்டி இருந்த கிழிந்து போன தேவேந்திரன் புடவை சோப்பைப் பார்த்து மிக அதிக காலம் ஆகி இருக்கும் என்று சிக்கு வாடை காட்டிக்கொடுத்தது.

“இந்த பஸ் போகுமா….??”

போனில் எதையோ பார்த்து கேனத்தனமாகச் சிரித்துக் கொண்டிருந்த பையன் வேண்டா வெறுப்பாகத் தலையைத் தூக்கிப்  பார்த்து…. தலை அசைத்தான்.

அது மேலும் கீழும் போலும், வலது இடது போலவும் இருக்கச் செய்தது அவன் கற்ற கலையே….

“ போகுங்களா…??”

”ம்……”

”எங்கே அந்த ஒடிசலா ஒரு அம்மா இருந்தாங்களே…அம்மா…சேவா கேன்த்ரா  இஸ்டாபிங் இதான்….எறங்கிக்கிங்க…..”

சேவா கேன்த்ரா பார்வை எட்டும் தூரம் வரை நீண்டு கிடந்தது. ஒத்தையடி மண் பாதைபோல் ….பேருக்கு அங்காங்கே சிமின்ட் திட்டுக்கள். உயர்ந்து வளர்ந்திருந்த மரங்கள் பெயரையும் வயதையும் வெள்ளை பெயின்ட் தடவல்களில் பெருமைப் பட்டபடி….

தன் பெயர்… அது என்றோ மறந்துவிட்ட ஒன்று …. மரங்களைப் போல் யாரும் பெருமைப்படுத்த வேண்டாம்… மாற்றாமல் இருந்திருக்கலாம்… சனியன், கழுத்தறுப்பு, வேலைக்காரி, தண்டச்சோறு…. இன்னும்….. மறந்துதான் போய்விட்டது அவைகளும்…. இவ்வளவு இருந்தால் …..???

“யாரும்மா அது…?’

அதட்டலாகக் கேட்கப்பட்டது.

இது என்ன புதுசா…? அன்பான குரல் பேசப்பட்டிருந்தால் அங்கேயே உடைந்து அழுதிருக்கக்கூடும். வறண்டு வெறிக்கும் கண்களில் எங்கேயோ அந்தக் கண்ணீர் துளி உற்பத்தித் தொழிற்சாலை அமைத்திருக்கக்கூடும்..

“அம்மாவப் பாக்கணும்….”

” யாரு… உன் அம்மாவையா… உனக்கே எட்டு கழுத வயசிருக்கும் போல…?”

” இல்ல… பிரின்சிபால் மேடத்தை….”

”பார்ரா… இச்கோலு படிக்க வந்தியா…..?”

பதிலுக்குத் தடுமாறியபடி நிற்க…..

மெலிதான ஒரு பெளடர் வாசம் முன்னே வர…

“யசோதா…. வாயாடாத… இன்னும் ஒரு தடவை இப்படி செய்வதைப்பார்த்தேன் ……  அது சரி…யாரும்மா நீங்க…?”

”புகலிடம் தேடி வந்திருக்கேன்….”

” இங்கியா….. யார் சொன்னாங்க…?”

”தெரிஞ்சவங்க….”

கைகளில் ஒரு மஞ்சள் பை…. அழுத்தமாகச் சுற்றப்பட்டு…இன்னும் அழுத்தமாகக் கைகளில் பிடிபட்டு….. தோள்பட்டையில் கிழிந்த ப்ளவுஸ், நுனியில் நூல்களாகத்  தொங்கிய புடவை… எண்ணை தீபாவளிக்குக் கூட காணாத பரட்டை முடிக்கற்றைகள்…நெற்றியில் கருப்பாக ஒரு புள்ளி சாந்து பொட்டு…கழுத்தில் தங்க நிறத்தில் ஒரு நாளில் மினுக்கி, இன்று முலாம் கரைந்து மூலப் பொருளாகப் பல்லிளித்த ஒற்றைச் சங்கிலி……

”தப்பா வந்திருக்கீங்கம்மா….இங்கே யாரையும் இப்போ சேக்கரதில்ல….”

”அம்மா அப்படிச் சொல்லக்கூடாது…வீட்டை விட்டு வந்துட்டேன்.    திரும்பப்  போக முடியாது .”

” ஓ… அப்போ வேகன்சி இருந்தாலுமே நீங்க சேர முடியாது..இங்கே யாரும் இல்லாத அநாதைங்களுக்குத்தான் புகலிடம்…வீடு இருக்குங்கிறீங்க….யாரு அது?’

” என் மகன்தான்… உயிரோடுதான் இருக்கான்… என்ன… அவன் பார்வையிலே நான்தான் செத்துட்டேன்.. அப்போ… யாரும் இல்லை தானே…..”

” பாருங்கம்மா…ரூல்ஸ் மாத்த முடியாது..கேட்டீங்களா…போங்க போங்க…”

அவள் கண்களில் பசியைப் பார்த்திருக்கக்கூடும்….

”காலையிலே எதுனாச்சும் சாப்டீங்களா….டீ இவளே… பொங்கலும் காப்பியும் கொடு…தின்னுட்டுப் போகட்டும்”

”ரொம்ப நன்றீங்கம்மா… சாப்புட்றேன்…அதுக்கு ஏதானும் ஒரு வேல செய்ய அனுமதிங்க…”

சிறிது நேரம் இவளைப்பார்த்தாள்….

” சரி… எங்கே போவீங்க…?”

”தெரியலை… அந்த வீட்டுக்குப் போக முடியாது….”

”என்ன வேல செய்வீங்கோ…?”

“நன்னா சமைப்பேன்”

”பிராமின்ஸ்ஸுங்களா?”

”ஆமாம்…”

”இங்கே அவங்க யாரும் கிடையாது… கறி சோறு ஏதும் செய்யமாட்டோம்..ஆனால் ஸேவா கேன்திரா நடுநிலைப்பள்ளி இருக்குது. அதுலே சமையல் வேலை செய்யறீங்களா…? இங்கே தங்க அனுமதியும் கிடைக்கும். “

” அப்பா..எவ்ளோ நாள் ஆச்சு…இப்புடி ஒரு சமையல் சாப்பிட்டு….சமையலுக்கு ஆள் இருக்கா….?”

”அது…வந்து……” மாட்டுப்பெண் தடுமாற……..

” மா…சொல்லேம்மா… நம்ம வீட்டுலே ஒரு ஆல் இன் ஆல் வேலைக்காரி வீட்டோடு இருக்கிறாள் என்று…… பேத்தி சொல்லிற்கு மகன் அசெளகர்யமாகத் தலை ஆட்ட……

எங்கோ ஒரு நூலிழையாக ஒட்டி நின்ற பந்தம் சடாரென்று அறுபட்டு நின்றது.

“சுமாரா சமைப்பேன்..சாப்டு பார்த்துட்டுச் சொல்லுங்கோ…..”

”சரி… டீ…இவளே…மாமிய ஓல்ட் ஏஜ் ஹோமுக்கு அழைச்சுப்போ…..”

இதில் அவ்வளவாக ஏற்பு இல்லாத பெண் ஒருத்தி முன்னே நடக்க….

கொஞ்சம் தயங்கினாலும் போகச்சொல்லிவிடுவார்களோ என்ற அச்சத்தில் இவள் பின் ஓட…..

முப்பதுக்கு முப்பது விஸ்தாரமான பெரிய ஹால். இரு புறமும் சிறியது சிறியதாகச் சின்னச் சின்ன அறைகள்.

” தா… ஓரமா குந்து. துன்ன எடுத்தாறேன்…..”

”யாருடி….இது?”

”அக்காங்….புது அட்மிஸன் தான்”

”பாருடி… எடமில்லம நாமே அவஸ்தையிலே இருக்கம்…. இவ வேறயா…?”

“பல்லி கணக்கா தான் இருக்கா… சுவத்துல ஒட்டிடலாம்…சபக்குனு…”

பெரிய கூட்டம் சுற்றி அமைந்தது

அவளுக்கு அவர்கள் பேசுவது அவ்வளவாகப் புரியவில்லை. ஆனால் தன்னை அவர்களுக்குப் பிடிக்கவில்லை என்பது சர்வ நிச்சயமாகப் புரிந்தது.

” அய்யோ….அம்மாடி…நாசமா போறவளே….தண்ணியா கொட்டற… இரு வெளியார வந்து ஒன் தலையிலே பக்கெட்ட போடல……நான்……..”

” பின்ன என்னாடி…எம்புட்டு நேரமா கக்கூசுக்குள்ள என்னா பண்ணுற..? அவள் அவள் இங்கே நாறிகிட்டு கெடக்கா……”

“அய்ய… என்னா பயந்துட்டியா புது அட்மிஸனு…. ஒனக்கும் ஒருநா தலையுல தண்ணி விழும்…பாத்துக்க…”

”யாருடி…என் பாடீஸ எடுத்தது…?”

”நான்தேன்….நா மறைச்சு வெச்ச சாக்லேட் எடுத்து தின்ன இல்ல… பனிஸ்மென்ட்…….”

”பன்னாட… புத்திய காண்பிச்சுட்ட பாத்தியா…. புதுச போட்டு நா எடுப்பா நிக்கிறது ஒனக்கு ஆவுல….”

”பொத்திகிட்டு போவியா….”

” அட , இத தனியா வேற சொல்லணுமா… ஒண்ணும் போடாத என்னாத்த காட்டுறது….. பொத்திகிட்டு தான் போவணும்….”

புதிதாக வந்த பல்லி என்று நாமகரணம் இடப்பட்ட அவள் மறக்கப்பட்டு…அங்கே…..”கொல்”

“அய்ய…. நிறுத்துங்கடி…. இந்த புது அட்மிஸன் எப்புடி சமைக்கிறாங்க பாக்கணுமாம் . இந்தாடி… யாரு சமையல் டூட்டி… இநத அம்மாவையும் சேத்துக்க….”

”நீங்க பிராமின்ஸ்ஸா….?’”

” ஆமாம்…”.

” சரிபட்டு வராது அக்கா…”

” அக்காங்…நானும் அதைத்தான் நெனச்சேன்….நமக்கு ஏன் பாலிடிக்ஸ்ஸு….சமையல் முழுசா செய்யட்டும்… வெசயம் சபைக்கு வந்துடுமில்ல….”

“இந்தா…இப்ப நாப்பது பேரு துன்ன வருவாங்கோ… ஒண்டியா சமைப்பியா…?”

“புது எடம். பாத்திரம் பண்டம் பழகணும்…கொஞ்சம் ஒத்தாசையா இருந்தா….”

”மாமீ…. தெரியும் …நீங்க லேசுப்பட்ட ஜாதியில்ல….ஒத்துவராது….போய்கினே இருங்க….”

” இல்ல… சமையல் ருசி பார்க்கறேன்னு சொல்லியிருக்கா…. ஏதாவது செய்யறேன்….”

கத்திரி பொடி இடித்த கறி, முருங்கை அரைத்துவிட்ட சாம்பார் அங்கே வாசமளிக்க ஆரம்பித்தது.

”இன்னாடி…. இன்னா கறி…?”

”ஆங்…. கத்திரிக்காய் தான்..”

” மனுசன் துன்னுவான்….வாரம் முழுசூட்டும் இத்தேதாநாடி….”

”புது அட்மிஸன் செஞ்சிருக்கு….துன்னுப்பாரு…..”

அப்போதே அங்கே தங்க அவளுக்கு அனுமதி வழங்கப்பட்டது….

“எங்கே நான் இருந்துக்கறது…?”

”இதப் பாரு… யாரு ரூமிலேயும் எடமில்ல….இத்தோ…ஒரு ஓரமா இருந்துக்க”

மகன் வீட்டில் கக்கூஸ் வாசலில் ஒரு கிழிந்துப்போன புடவையை விரித்து, அதன் தலப்பை சுருட்டி தலைக்கு வைத்து, ஒண்ணுக்கு வீச்சத்தையும் மீறி லேசாக கண் அசந்த நேரம் “சனியன் பரத்திண்டு தூங்கறது பார்” என்று காலை மிதித்துச்செல்லும் மருமகள் நினைவுக்கு வந்தது .

இங்கேயும் யாருக்கும் பிடிக்கவில்லை…. துரத்திவிட்டுவிடுவார்கள் என்றே தோன்றியது. ஜாதி வேறு பிரச்சனை. எப்போதோ பாடி வைத்து விட்டு போய்விட்டார்கள்…மாதராய் பிறப்பதற்கு மா தவம் செய்தல் வேண்டும்…..

“ஏய்…. அம்மா ஆபீசுக்கு கூட்டியாரச் சொன்னாங்க… வா….”

” உங்களை சமையல் வேலைக்கு எடுத்துவிட்டேன்.சாப்பாடு, படுக்கை,தங்க வசதி எல்லாம் உண்டு. உங்க வேலைக்குக் கொடுக்கப்படும் சம்பளம் இதற்காக எடுக்கப்படும். மீதம் இருந்தால் கைகளில் கொடுப்போம்.. “ ஏதோ சொல்லிக்கொண்டே போனார்கள். மையமாக தலை அசைப்பு மட்டும் கொடுத்தாள்.

” என்னை போகச்சொல்ல மாட்டேள் இல்ல…”

அவள் திரும்பிச் சென்ற போது அவள் மஞ்சள் பை அக்கு வேறு ஆணி வேறாக பிரிக்கப்பட்டுக் கிடந்தது . போட்டோ ஒன்றும் வீசப்பட்டுக் கிடந்தது. பொறுக்கி எடுத்தபோது சில கண்ணீர் துளிகளுடன் பளபளத்தது.

“ஏய்… புது அட்மிஸனு… ரொம்ப தான் பிலிம் காட்டாத….தோ பார்ரா….என்னமோ பெரீய்ய சொத்து வச்சிருக்க…நாங்க எடுத்துட்டோம்….இங்கப் பாரு… நீ தான் எங்க சோறுக்குப் போட்டியா வந்திருக்கே…. ரூல்ஸ்படி நாங்கதான் அழுவோனும்…..வா…வா…குந்து…”

வேலை முடிந்து யாவரும் இருந்தார்கள். எங்கோ தூரத்தில் தவளையின் கறக். அழுது வடிந்த ஓர் மஞ்சள் விளக்கு. தலைக்கு மேல் முழு நிலவு….

”அய்ய…. யாருநாச்சும் பாடறது….”

”ரோசி….பாடு…நல்லாத்தானே பாடுற….”

”புது அட்மிஸன் பாடுமா…கேளு….”

மெல்லப் பாடினாள்…. சின்ன வயதில் ரேடியோவில் கேட்டு, பின் மகன் தூங்கப் பாடி… எப்போதாவது ஓர் அரிய நேரத்தில் கணவனுக்காகவும் பாடிய…அமுதைப் பொழியும் நிலவே…..

எல்லோரும் சுற்றி….மிக அருகில்… சுற்றி அமர்ந்தார்கள்.

சட்டென்று இரவில் மலர் விடும் பவழமல்லிகையாக, நட்பும் அங்கே மலர்விட்டது.

வால்

ஞானம் என் நண்பர். அவருடன் நேரம் தெரியாமல் பேசிக் கொண்டிருந்தேன். வெளியில் மழை பெய்து கொண்டிருந்தது. ஓரளவிற்குமேல் பேசி முடித்தபின்னும், பேசியதையே இன்னும் பேசிக்கொண்டிருந்தோம். மழை ஒரு வழியாக நின்றபிறகு வீட்டிற்குக் கிளம்ப எத்தனித்தேன்.

ஞானம் அப்போது சொன்னார். “உனக்கு வால் முளைத்து விட்டது!” என்று. எனக்கு அவர்மீது தாங்கமுடியாத கோபம். அவர் சொல்லிவிட்டாரே என்பதற்காக அல்ல. அவர் கண்டுபிடித்துவிட்டாரே என்று. நான் பதில் பேசாமல் நழுவினேன். சொன்னவுடன் அவர் என் முகமாற்றத்தைக் கவனித்திருக்கலாம்.

இரண்டு வாரங்கள் கழித்து திரும்பவும் ஞானத்தைப் பார்க்கச் சென்றேன். இருவரும் வழக்கம்போல் பல விஷயங்களைக் குறித்துப் பேசிக்கொண்டிருந்தோம். சுவாரஸ்யமாகப் பேசிக்கொண்டிருந்தவர், நடுவில் ஆத்திரம் வந்ததுபோல், “உனக்கு வால் முளைத்துவிட்டது” என்றார்.

இந்த முறை நானும் அவரைப் பார்த்துக் கோபத்துடன், “உங்களுக்கு எப்படித் தெரியும்?” என்று கேட்டேன்.

“நீ மறைக்கலாம். ஆனால் என் பார்வைக்கு அது தெரிந்துவிட்டது, நண்பனே” என்றார்.

நானும் கோபம் தணியாமல், “வால் இருந்தால் என்ன?”என்று கேட்டேன்.

“அதைக் குறித்து எனக்கு அக்கறை இல்லை. நீ சாமர்த்தியமாய் மறைக்கிறாய். ஆனால் எனக்குத் தெரியும் உனக்கு வால் முளைத்திருப்பது.”

அன்று முதல் அவருடன் நான் பழகிய முறையில் வித்தியாசம் ஏற்பட ஆரம்பித்தது. அவரும் இதைப் புரிந்துகொண்டிருப்பார். அவர் என்னைவிட வயதில் பெரியவர். அவரிடம் எனக்கு மதிப்பும், மரியாதையும் எப்போதும். பல விஷயங்களில் நாங்களிருவரும் ஒரே கருத்துடையவர்கள். திரும்பவும் அவரைப் பார்க்கச் செல்லும்போது என் உடைமேல் உடை அணிந்து வாலை மறைத்துக்கொண்டேன். அடக்கமாகச் சிரித்தேன். அதிகமாகப் பேசுவதைத் தவிர்த்தேன்.
அவரும் என்னுடன் பேசுவதிலிருந்து மிகமிக மாறிவிட்டார்.

மிஸஸ். ஞானம் என்னைப் பார்த்து, “என்ன நீங்கள் முன்பு மாதிரி இங்கு வருவதில்லை” என்று கேட்டார்.

“இல்லை எனக்கு ஒழிவதில்லை. வீட்டில் பிரச்சினை” என்றேன்.

ஞானத்துடன் பேசும்போது காரணத்துடன் பேசத் தெரிந்து கொண்டேன். உண்மையில் அவரைப் பார்க்க ஏதாவது காரணம் இருக்கும். தேவைக்கு அதிகமாக ஒரு வார்த்தை பேசுவதில்லை. அவர் முறைத்து ஒருவரைப் பார்க்கும்போது, எதிராளியை ஊடுருவதுபோல பார்வையில் தீர்க்கம் இருக்கும்.

நான் வாலை மறைத்துக்கொண்டிருக்கும் விதம் அவருக்குத் தெரியாது. அவரும் அதைக் குறிப்பிடவில்லை. அதற்கு இரண்டு காரணங்கள் இருக்கலாம். ஒன்று, அவருக்கு என் வால் இருப்பது பற்றி குறிப்பிட்டது மறந்து போயிருக்கக்கூடும். இரண்டு, அது குறித்து பேச விரும்பாமல் இருக்கலாம். இரண்டாவது காரணம் சரி என்று பட்டது.

ஒரு நாள் அவர் குறிப்பிட்டார்.

“நான் சொல்கிறேன் என்று தப்பாக நினைக்காதே! உன் வாலை வெட்டிவிடு”

கேட்டு நான் சிரித்தேன்.

“அது முடியாது. இருந்துவிட்டுப் போகட்டும் வால்.”

அவர் பேசாமலிருந்தார் நான் சொல்வதைக் கேட்டு. இப்படி எதையாவது சொல்லிவிட்டு, என் பொறுமையின்மையை அவர் சோதிப்பதாகத் தோன்றியது.

“இது மோசமான உலகம். ஒரு மனிதன் வால் இல்லாமல் இருப்பதை பார்ப்பது அரிது” என்றார் அவர்.

“மனித தர்மங்கள் குலைந்துவிட்டன. ஒவ்வொருவரும் வால் வைத்துக்கொள்வது அவசியம்”

“நான் மனித தர்மங்களைப் பற்றிக்கவலைப்படவில்லை. ஆனால் எனக்கு வால் முளைக்கவில்லை” என்றார் ஞானம்.

“நீங்கள் எப்படி முயற்சி செய்தாலும், உங்களுக்கு வால் முளைக்காது” என்றேன்.

“எப்படி?” என்றார் ஞானம் வியப்போடு.

“உங்களுக்கு வயதாகிவிட்டது. வால் முளைக்காது. வேண்டுமென்றால் போலியாய் வாலை ஒட்ட வைத்துக் கொள்ளலாம்.”

“ஓஹோஹோ” வென்று பலமாகச் சிரித்தார் அவர்.

அவருடைய சிரிப்பலைகளால் உட்கார்ந்த இடமெல்லாம் அதிர்ந்து. அறையில் எதிரொலித்தது. மிஸஸ் ஞானம் பயந்து விட்டார்.

“என்ன ஆயிற்று உங்களுக்கு?” என்று ஞானத்தைப் பார்த்து பதட்டத்துடன் கேட்டார்.

“ஒண்ணுமில்லை, இவன் சொல்றான். எனக்கு வால் முளைக்காதாம்”
“ஆனால் மிஸஸ் ஞானத்திற்கு வால் முளைத்து விட்டது” என்றேன் நான்.

மிஸஸ் ஞானத்திற்குக் கோபம்  “எப்படித் தெரியும் உங்களுக்கு எப்படித் தெரியும்” என்று  என்னை முறைத்தார்.
“எனக்குத் தோன்றுகிறது. உங்கள் பேச்சு பழக்கவழக்கங்கள் மூலம் அறியலாம். ஏன் ஞானத்துக்கும் இது தெரியும்” என்றேன்.
ஞானம் நான் சொன்னதை ஆமோதிப்பது போல் தலையாட்டினார்.

“அப்படியென்றால் உலகத்தில் யாருக்கு வேண்டுமானாலும் வால் முளைக்கலாம், என்கிறீரா?” என்று கேட்டார் மிஸஸ் ஞானம்.

“நிச்சயமாக. ஒருவருக்கு வால் முளைத்ததை அவரால் புரிந்துகொள்ள முடியும். மறுப்பது வேண்டுமென்று மறைக்கிற விஷயம்.”

“எப்படி…?”

“நமக்கு வால் முளைத்த விதத்தை நம்மால் எளிதில் உணரமுடியும். அதை நம்புவதில்லை.”

மிஸஸ் ஞானம், நான் சொன்னதை எப்படிப் புரிந்துகொண்டார் என்பது தெரியவில்லை. அவர் சாதாரணப் பெண்மணி. டி.வி.பார்த்துக்கொண்டு லோக்கல் சினிமாக்களைப் பற்றிப் பேசிக்கொண்டு, எல்லாப் பெண்களையும் போல நகை, புடவை முதலிய விஷயங்களில் ஆர்வம் உள்ளவராக இருப்பவர். என் மனைவியும் அப்படித்தான்.

வழக்கம் போல நான் ஞானத்தைப் பார்க்கப் போவதில்லை. அதற்கு எந்தக் காரணமும் இல்லை. சில சமயம் ஞானம் இருப்பதே மறந்து போய்விடும். சந்திப்பதற்கு எந்தக் காரணமும் இல்லாததால், தோன்றும்போது சந்திக்கத் தோன்றும். வீட்டில் நான் இல்லையென்றால், எங்கே ஞானத்தைப் பார்க்கப் போயிருப்பான் என்பார் என் அப்பா. எந்த விஷயத்தையும் உடனே ஞானத்தைப் பார்த்துச் சொல்லாமலிருக்க முடியாதே? என்பாள் மனைவி. அப்படிச் சொல்வதும் இப்போதெல்லாம் குறைந்துவிட்டது.

வெகு நாட்கள் கழித்து நான் ஞானத்தைப் பார்க்கச் சென்றபோது, தூக்க முடியாத கனத்துடன் வாலுடன் ஞானம் காத்திருந்தார். என்னைப் பார்த்தவுடன் அவருக்குச் சந்தோஷம்.

“என்ன இப்படித் தூக்க முடியாத கனத்துடன் வாலைத் தைத்துக் கொண்டிருக்கிறீர்கள்?”

“எல்லோருக்கும் வால் இருக்கும்போது, எனக்கு மாத்திரம் வால் இல்லாமலிருப்பது சரியில்லை. அதனால் ஒரு வாலை ஒட்டி வைத்துக்கொண்டேன். இப்போதுதான் எனக்குத் திருப்தி.”

“உங்களுடைய செயற்கை வாலைப் பார்த்து எனக்கு வருத்தம். ஆனால் வால் என்ற ஒன்று உள்ளதே? என் வீட்டில்கூட, என் மனைவி, குழந்தைகளுக்கு வால்கள் முளைத்துவிட்டன. அப்பாவிற்கு வால் உதிர்ந்து கொண்டிருக்கிறது” என்றேன்.

ஞானம் சிரித்தபடி இருந்தார் . அவர் மகிழ்ச்சியாக இருந்தார்.

STROREACH என்கிற அமைப்பின் கீழ்  சில சனிக்கிழமைகளில் காலை 6 மணிக்கு பெசன்ட்நகர்  பீச்சில் ( ஆறுபடை முருகன் கோயில் அருகே) 20-30 இளைஞர்கள் ஆங்கிலத்திலோ தமிழிலோ கதைகள் படித்து கலந்துரையாடும் வழக்கம் நடைபெற்றுவருகிறது. குவிகம் ஆசிரியர் குழுவும் சென்று கேட்டு இன்புற்று வருகிறார்கள். அதில் படிக்கப்பட்ட  ஒரு கதைதான் இது: 

( கதையில்,  முக்கியமான ஒன்றைப்பற்றிச் சொல்லாமல் முடித்திருப்பது இதன் சிறப்பு) 

“எட்டு மணி ஆச்சு, எந்திரி கண்ணா…” என்ற குரலுக்கு அலுப்பு முறித்தான் அன்பு. அன்று விடுமுறை. ஆனாலும் அன்று பள்ளிக்குச் சென்றாக வேண்டும். வழக்கம்போல எழுந்ததும் தன் அறையிலுள்ள பரணைப் பார்த்தான்.

சிறு பிராயத்தில் இருந்தே அவன் தந்தையின் தோள்மீது அமர்ந்து அந்தப் பரணைப் பிடித்துத் தொங்குவது அவனுக்குப் பிடித்த விளையாட்டாக இருந்தது. நாளடைவில், தானே வளர்ந்து அதைப்பிடித்துத் தொங்குவது அவனது இலட்சியமாகவே ஆகியிருந்தது. அதற்கு எவ்வளவு வளர வேண்டும் என்று தினமும் தனக்குத்தானே கணக்குப் போட்டுக்கொள்வான். ஆனால் சில வாரங்களாக அவனால் அதைச் சரியாக ஊகிக்க முடியவில்லை. தொடமுடியாத வானம் போலத் தோன்றியது அந்தப் பரண்.

“அங்க என்ன வேடிக்க? Parent teachers meet போக வேணாமா?” என்றது சற்றே கடினமான குரல்.

குளியலறை போதிமரம் அவனுக்குப் பல சிந்தனைகள் கொடுத்தது. வழக்கமாக நல்ல மதிப்பெண் பெறும் மாணவன்தான். சென்ற மாதத் தேர்வில் கூட நல்ல மதிப்பெண் பெற்றிருந்தான். ஆனால் காலாண்டுத் தேர்வில் அவை நன்றாகக் குறைந்துவிட்டிருந்தன. அவனது வெண்ணிறத் துண்டு அவனுக்கு விடைத்தாள்போல் காட்சியளித்தது.

“இங்க்லீஷ் தமிழ் கூடப் பரவாயில்ல, கொஞ்சம் தான் கொறஞ்சிருக்கு. மத்ததெல்லாம் பாதிக்குப் பாதி தான் வாங்கிருக்க?” என்று அப்பா, அவன் மேல் விழுந்த வெந்நீர் போல் கொதித்தது நினைவுக்கு வந்தது.

தனக்கு உண்டான அசௌகரியங்களையும், செய்யாத வேலைக்கு சாக்குப்போக்குகளையும் அடுத்தவரிடம் சொல்லக் கற்றுக்கொள்ள அவனுக்குப் பத்து வருடம் போதவில்லை. “கொறஞ்சிடுச்சு…” என்று முணுமுணுத்தான்.

“அதான் ஏன்னு கேக்குறேன்.” என்று அவர் கோபக்கனல் கக்கியதில் அவனது உடல், தற்போது உள்ளதுபோல் வியர்வையில் நனைந்துவிட்டிருந்தது. பூட்டிய கதவின் வழியாக வெளியேறத் துடிக்கும் எறும்பு போல அவ்விடம் விட்டு அகலத் தவித்துக்கொண்டிருந்தான்.

காலத்தால் செய்த குறுக்கீட்டினால் அவனைக் காப்பாற்றிய அம்மாவின் “கெளம்பியாச்சா?” என்ற கூவல் கேட்டவனுக்கு கிடைத்த ஞானம் போதும் எனப்பட்டது.. ஆனது ஆகட்டும் என்று மனதை திடப்படுத்திக்கொண்டு கிளம்பிவிட்டான்.

“போன மாசம் முழுக்க திட்டு வாங்கி இருக்கேன். Science miss தான் class miss-ஆ வரணுமா?” என்று மனதிற்குள் குமுறிக்கொண்டு செல்ல வேண்டிய அறைக்குள் நுழைந்தான்.

“அன்புவோட parents-ஆ, உக்காருங்க…” என்றவர், மேசை மீது அடுக்கப்பட்டிருந்த பச்சை நிற அட்டைகளில் ஒன்றை எடுத்து அவனிடம் கொடுத்து, “தெறந்து பாரு. போன monthly test-க்கும் quarterly-க்கும் ஏன் இவ்ளோ வித்தியாசம்?” என்று முறைத்தார்.

“கேக்குறாங்கல்ல? சொல்லு.” என்ற அதட்டல் அவனுக்குப் பழக்கப்பட்ட குரல்.

“Classwork-ல இல்லாத question வந்துருச்சும்மா.” என்று தனது நம்பிக்கைக்குப் பாத்திரமான தாயிடம் தஞ்சம் புகுந்தான்.

“அதெல்லாம் இல்ல சார், Last bench, first bench எங்க உக்கார வச்சாலும் board-ல எழுதிப் போடறத copy பண்ண மாட்டேன்கறான் சார். Remarks எழுதிருக்கேன், படிக்க சொல்லுங்க அவன” என்று பச்சை அட்டையை நோக்கிக் கைகாட்டினார்.

அன்பு அதை முகத்திற்கு நேராக வைத்துப் படிக்க முயன்றான்.

“ஏன் அதை வச்சி முகத்த மறைக்கிற?” என்ற குரல் மட்டுமே அவனுக்குக் கேட்டது. அவ்வட்டையை கீழே இறக்கிப் பிடித்த அன்பின் முதுகு கேள்விக்குறி போல் வளைந்திருந்தது. அட்டையோ அவன் மூக்கை வருடிய வண்ணம் இருந்தது. அவனது புருவங்களின் இடையில் ஏற்பட்ட சுருக்கங்களின் அழுத்தம் அவன் தந்தையின் இதயத்தைப் பிழிந்து கண்கள் வழியே சாறை வெளியே எடுத்துக்கொண்டிருந்தது.

அவசரம் அவசரமாக விழுங்கி
வெந்தது வேகாதது பாதிபாதியாய்
சுவை கொஞ்சமும் உணராமல்
கிடைச்சது நிலைக்குமோ என்றபயத்தில் 
பற்கள் நாக்கை  ஒதுக்கிவிட்டு
இரைப்பை ரொப்பினா போதும்
அப்பாடா என்ற திருப்தியில்
மாட்டைவிடக் கேவலமானவன்  நான் !
ஆனாலும் மாட்டுக்கு அறிவுண்டு
முழுங்கினதைத் திருப்பி எடுத்துவந்து
வாய்க்கே அதையும் கொண்டுவந்து
காலைச் சுகமாப் பரப்பிக்கொண்டு
வாலையும் மெதுவாய் ஆட்டிக்கொண்டு
தாடை ஆசையா அசைய அசைய
அசை போடும் அழகு வித்தையை
சாமி எனக்குச் சொல்லித் தரலை !
ஆனா நினைவுகளைப் பிடித்து
திரும்பத் திரும்பக் கொண்டுவந்து
அசைபோடத் தெரியுமே எனக்கு
நானும் புத்திசாலிதான் ஹையா
மாட்டுக்கு கொடுத்தான் ஓர் அசை !
எனக்குக்  கொடுத்தான் வேற அசை !

அன்னியனில், அம்பி சபாவில் நந்தினிக்கு சான்ஸ் கேட்கப் போகும்போது முதலில் மாட்டேன் என்று மறுத்துப் பின்னர் அன்னியனாக மாறி அவரை துவம்சம் செய்தபிறகு ஒப்புக் கொள்வாரே அந்த நீலுவை மறக்க முடியுமா ?

பார்த்தாலே சிரிக்கவைக்கும் ஆற்றல் கொண்டவர்கள் சிலர். அதில் நீலுவும் ஒருவர். ததாரின்னா என்று என்ட்ரி ஆகும்போது பாடிக்கொண்டு வரும் போதே தியேட்டராகட்டும் – நாடக அரங்கமாகட்டும் அது களை கட்டிவிடும்.

அவரது சதாபிஷேகம் இந்தவாரம் நடைபெற்றது. வாழ்த்த வயதில்லை என்று சொல்லாமல் சொல்லி அவரை வணங்கிடுவோம்.

அவரைப் பற்றி நாம் என்ன சொல்வது? அவரே சொல்லி  சங்கர் வெங்கடராமன் எழுதி அதை அல்லயன்ஸ் பதிப்பகம் “நாடகமே உலகம்” என்று பிரசுரித்த புத்தகம், நீலு அவர்களின் வாழ்க்கைப் பயணத்தில் பல சுவையான தகவல்களைக் கொண்டுள்ளது.

அவற்றில் சிலவற்றைப் படித்து ரசிப்போம்:

• தேவனின் துப்பறியும் சாம்புவை  நாடகமாகப்  போட்ட நடராஜன் அவர்களின் நாடகத்தில் தான்  நீலு முதன் முதலில் நடித்திருக்கிறார்.
• கூத்தபிரானின், தேன்மொழியாள் என்ற நாடகத்தில் தனக்கு ஒரு பிரத்யேகமான கேரக்டர் வேண்டுமென்று அடம் பிடித்து அற்புத ரோலை வாங்கியவர் ராமசாமி. அந்த கேரக்டர் பெயர் ‘சோ’. அதிலிருந்து தான் அவர் சோ ராமசாமி ஆனார்.
• விவேகா ஃபைன் ஆர்ட்ஸ் என்ற நாடகக் குழு ஆரம்பிப்பதற்கு நீலு ஒரு முன்னோடி.
• சோவின் எல்லா நாடகங்களிலும் இவருக்கென்று ஸ்பெஷல் பாத்திரம் உண்டு.
• டி கே எஸ், ஆர் எஸ் மனோகர்,  நவாப் ராஜமாணிக்கம், ஒய் ஜி பி , கே. பாலசந்தர், மேஜர் சுந்தரராஜன், வி எஸ் ராகவன் இவர்களுக்கு நடுவில் சோவின் நாடகக் குழு வெற்றிக்கொடி நாட்டியதென்றால் அது சாதாரண விஷயம் இல்லை.
• நீலு நடித்த முதல் திரைப்படம் ஆயிரம் பொய். கிட்டத்தட்ட 150 படம் பண்ணியிருக்கிறார்.
• நீலுவின் மனைவி சாந்தா எம் எஸ் சுப்பலக்ஷ்மியின்  உறவினர்
• வி டி சுவாமி என்ற கம்பெனியிலிருந்து ஓய்வு பெற்றபிறகு எல் வி கிரியேட்டர்ஸ் என்ற டி வி சீரியல் தயாரிக்கும் கம்பெனியில் புரடக்சன் மேனேஜராக இருந்தார்.
• வாஷிங்டனில் திருமணம் சீரியலில் நடித்திருக்கிறார்.
• பெஹரின் தமிழ்ச் சங்கம் இவருக்கு வாழ்நாள் சாதனையாளர் பரிசு கொடுத்துள்ளது.
• திருப்பூரில்,  ரயில் நிர்வாகம் சோவின் நாடகக் குழுவிற்கான கோச்சை இணைக்க மறக்க ரயில் தண்டவாளத்தில் அமர்ந்து  சோவும் மற்றவர்களும் மறியல் செய்து வேறு கம்பார்ட்மெண்டில் இடம் பிடித்து வந்தார்களாம்.
• கே பாலசந்தர், சோவோட நாடகங்களை டைரக்ட் செய்திருக்கிறார்.
• விவேகா ஃபைன் ஆர்ட்ஸ் போட்ட நாடகங்கள் :
• கோரக்கொலை, இன்டர்வியூ, டாக்டர் வேஷதாரி, திரிசங்கு, If it were to happen, , கல்யாணி, தேன்மொழியாள், If I get it, Why not, Don’t tell anybody, Wait and See, What for, Quo vadis, Call for Kingdom, சம்பவாமி யுகே யுகே, மனம் ஒரு குரங்கு, Saturday night, Is God Dead, சரஸ்வதியின் சபதம், முகமத் பின் துக்ளக், Tea house and the August Moon, என்று தணியும் இந்த சுதந்திர தாகம், இன்பக் கனா ஒன்று கண்டேன், உறவுகள் இல்லையடி பாப்பா, யாருக்கும் வெட்கமில்லை,உண்மையே உன் விலை என்ன, வைதேகி காத்திருந்தாள், வந்தே மாதரம், சட்டம் தலை குனியட்டும், ஜட்ஜ்மெண்ட் ரிசர்வ்ட், நேர்மை உறங்கும் நேரம்   
• 
• நீலு,  கிரேஸி மோகன் நாடகங்கள் பலவற்றிலும் (சமீபத்திய கூகிள் கடோத்கஜன் வரை) நடித்திருக்கிறார்.
• விவேகா ஃபைன் ஆர்ட்ஸ் வெளிநாட்டில் நாடகம் போட்டதில்லை
• நீலுவுக்கு அன்றும் இன்றும் என்றும் நண்பர்கள் நிறைய உண்டு.

முன் கதைச் சுருக்கம்

இன்றைக்கு 1100 ஆண்டுகளுக்கு முன்  வீர பாண்டியனின் தலையைக் கொய்து  பாண்டிய நாட்டை வென்ற சோழ இளவரசன் ஆதித்த கரிகாலன். தன்னைப் புலியிடமிருந்து காப்பாற்றிய வந்தியத்தேவனின் வீரத்தைப் பாராட்டிக்  கரிகாலன்   அவனைத் தன் அந்தரங்க வேலைகளுக்காக நியமித்துக் கொண்டான்.

வந்தியத்தேவன் தன் வீரச்செயல்களால் கரிகாலன் இட்ட பல வேலைகளை வெற்றிகரமாக முடித்துக் கொடுத்தான். கரிகாலனின் சகோதரி குந்தவையின் காதலுக்குப் பாத்திரமானான். இளையவன் அருள்மொழி வர்மனின் நட்பையும் பெற்றான்

வீர பாண்டியனின்  தலையைக் கிள்ளிய கரிகாலனைப் பாண்டிய நாட்டு ‘ஆபத்துதவிகள்’ மர்மமுறையில்  கொன்று , அந்தப்  பழி வந்தியத்தேவன் மேல் விழும்படி சந்தர்ப்பத்தை  உருவாக்கினர்.  கரிகாலன் கொல்லப்பட்டது அவனால்  அல்ல என்று நிரூபணமானபின், அவன் சோழ நாட்டுக்குச்  செய்த சேவைகளுக்காக  அவனுக்கு அவன் முன்னோர்கள் ஆண்ட வாணகப்பாடி நாட்டையே  சோழ சக்கரவர்த்தி வழங்கினார்.  மேலும் அவன் ஈழத்தின் சேனாதிபதியாகவும் நியமிக்கப்பட்டான்.

வந்தியத்தேவன் ,  ஒருநாள்  தஞ்சைக்குச் செல்லும்போது தனிமனிதனொருவன் ஒரு கும்பலால் கொல்லப்படுவதைத் தடுக்க முற்பட்டான் . அதற்குள் கத்தியை நெஞ்சில் பாய்ச்சிய கும்பல் குதிரைகளில் பறந்து சென்றுவிட்டது. அதில் ஏனோ ஒருவன் வந்தியத்தேவனைக் கண்டதும் முகத்தை மறைத்துக் கொண்டபின் பறந்தோடினான். தாக்கப்பட்டவனின் குதிரையைச் சோதனையிட்டபோது அவன் ஒரு சோழ ஒற்றன் என்பதை அறிந்தான். மற்றும் சில   புதிர் பொதிந்த விசித்திர சித்திர ஒலைச் சுவடிகளையும் கண்டான்.  நெஞ்சிலிருந்து உருவிய கத்தியில் மீன் சின்னத்தைப் பார்த்த வந்தியத்தேவன் அவர்கள் பாண்டிய நாட்டைச் சேர்ந்த ‘ஆபத்துதவிகள்’ என்பதையும் அந்த சுவடுகளில் ஏதோ ஒரு மர்மம் புதைந்திருப்பதையும் புரிந்துகொண்டான்.

முன்னிரவு வேளையில் குடந்தை அரசாங்க விடுதியை வந்தடைந்த வந்தியத்தேவன்,  அவனுக்காக ஒதுக்கப்பட்டிருந்த அறையில் தங்கி, சுவடுகளை ஒவ்வொன்றாக ஆராய ஆரம்பித்தான். அதற்குமுன் முகத்தை வேண்டுமென்றே மூடி மறைத்த சதிகாரனின் கண்கள் அவனுக்கு ஏற்கெனவே பரிச்சியமான கருத்திருமன் என்பதை நினைவூட்டின… அவனுக்கு ஈழத்தில் மறைத்து வைக்கப்பட்டிருக்கும் பாண்டிய மணிமகுடம், இரத்தினஹாரம் பற்றிய இரகசியமும் தெரியும் என்பதையும் வந்தியத்தேவன் அறிந்திருந்தான்.

சில சுவடுகளை ஆராய்ந்தபோது அவற்றிலிருந்து ஒன்றில் பாண்டியர் மணிமகுடமும், மற்றொன்றில் இரத்தினஹாரமும் வரைந்திருந்ததைத் தெள்ளத் தெளிவாகக் கணித்தான். சுவடுகளில் மறைந்திருக்கும் மர்மம் பாண்டிய பொக்கிஷங்களைப் பற்றித்தான் என்பதை இப்போது வந்தியத்தேவன் ஊர்ஜிதம் செய்துகொண்டான்.

பணியாளிடமிருந்து ஒரு மரப் பலகையும், கிழிந்த துணிகளும் மற்றும் சில கரித்துண்டுகளும் கேட்டு வாங்கிக்கொண்டு அடுத்த கட்ட சோதனையைத் துவங்க ஆரம்பித்தான்.

புது நேயர்கள் இப்போதும் கதையைத் தொடரலாம்.

திடீரென்று எழுந்தான். பலகையை எடுத்து கரித்துண்டினால் கீழ்க் கண்டவாறு எழுதினான்:

முதலாவதாக இரு சந்திரன்களைத் தாங்கிய எண் ஐந்தைத் தேர்ந்தெடுத்தான். பலகையின் மறு பக்கத்தின் ஓரத்தில் கீழ்க்கண்டவாறு குறித்தான்::

கூட்டு வார்த்தைகளை ஆராய்ந்தான். அவைகள் சரியான விவரத்தைக் கொடுப்பதாகத் தோன்றவில்லை. மறுபடி சிந்தித்தான். ‘சந்திரனுக்கு  திங்கள் என்ற மற்றுமொரு பெயர் இருக்கிறதே!.அது ஏன் என் மூளைக்கு இதுவரை எட்டவில்லை?’ என்று எண்ணி மறுபடியும் பலகையில் அதனையும் குறித்தான்.

‘இதுவும் சரியாக இல்லை’ என்று மறுபடியும் யோசித்தான். அவைகள் சந்திரனைப் பற்றி வேறு ஏதோ ஒன்றைத் தெரிவிக்க முயல்வதாகத் தோன்றியது. அவன் மூளையின் நரம்பு ஒன்று அசைந்தது! கடைசி கூட்டெழுத்துக்களை மாற்றி எழுதினான்.

புதிரின் விடை வந்தியதேவனுக்கு இப்போது பௌர்ணமியையும் திங்கள் கிழமையையும் குறிக்கிறது என்பது விளங்கியது.. இன்று சுக்லபட்ச தசமி வளர்பிறை புதன் கிழமை என்றும் அடுத்த பௌர்ணமி திங்கள் கிழமையில் வருகிறது என்பதையும் விரல்களால் கூட்டி உறுதிப்படுத்திக் கொண்டான். ‘அடுத்த பௌர்ணமித் திங்கள் கிழமைக்கும் இப்புதிரில் மறைந்து பொதிந்திருக்கும் விவரத்திற்கும் ஒரு முக்கியமான சம்பந்தம் இருக்கவேண்டும்.அதை நாம் கண்டுபிடித்தே ஆகவேண்டும்’ என்று சபதம் எடுத்துக் கொண்டான். பலகையின் மறுபக்கத்தைத் திருப்பி ஐந்தில் ‘சந்திரன் 1 சந்திரன் 2’ என்பதை அடித்து ‘பௌர்ணமி திங்கள்’ என்று எழுதினான்.     

‘சந்திரன் 1’ பௌர்ணமியைக் குறித்தது. ‘சந்திரன் 2’ திங்கள் கிழமையைக் குறித்தது. இப்போது எண் ஒன்பதில் ‘முழுச்சந்திரன்’ எதைக் குறிக்கிறது? நாள் பௌர்ணமி. கிழமை திங்கள். இது ஒரு நாளின் பகுதியான ‘வேளை’ பற்றியதாக இருக்குமோ?’ என்று ஆராய்ந்தான். மறுபடியும் சித்திரத்தை நோக்கினான். ஆம்! முழுநிலா இரவின் நடுஜாமத்தை குறிப்பதாக இருக்கலாம். சந்தேகமில்லை! அதுதான் உண்மை’ என்று பலகையில் எண் ஒன்பதில் முழுச்சந்திரனை அடித்து ‘நடுஜாமம்’ என்று எழுதினான்.

‘ஏழாவதில் இருக்கும் கோபுரத்தின் நுழைவாயில், வேறு எதையாவது குறிப்பிடுகிறதோ?’ என்று சிறிது யோசனைக்குப் பின், ‘இது ஆவுடையார் மேல்பகுதி சிவலிங்கத்தைப்போல் இல்லை?ஆம்! அப்படியாகத்தான் இருக்கவேண்டும்’ என்று பலகையில் ஏழின் கோபுரம் நுழைவாயிலை அடித்து ‘சிவன் கோவில்’ என்று எழுதினான்.

‘ஆறாவது மனிதக் கும்பல், இரத்தின ஹாரத்தையும், மணிமகுடத்தையும் பற்றிப் விவாதிக்கப் போகும் ஒரு ‘கூட்டம்’ -இது சந்தேகத்திற்கிடமின்றிதெள்ளத் தெளிவாகத் தெரிகிறது’ என்று பலகையில் மனிதர் கும்பலை அடித்து ‘கூட்டம்’ என்று மற்றுமொரு மாற்றம் செய்தான்.

அடுத்ததாக ஒரே மாதிரியாக இருக்கும் இரண்டையும், பத்தையும் ஒன்றாக சேர்த்துப் பிணைக்கும் விவரத்தைக் கண்டறிய விரும்பி பலகையில் மறுபக்கத்தை துணியால் துடைத்தான். சிறிது நேரம் யோசித்தபின்.. இரண்டு சித்திரக் கூட்டணியில் ஐந்து விதமாக மாற்றி மாற்றி கரித்துண்டினால் பின்வருமாறு வரைந்தான்:

ஐந்தாவது கூட்டணியில் ஒரு மீனின் உருவம் தெளிவாகத் தெரிந்தது. ‘இது பாண்டிய வம்சத்துச் சின்னமான ‘மீன்’ அல்லவா?’ என்று பலகையில் இரண்டிலும் பத்திலும் இருந்த வளைகோடு 1 மற்றும் வளைகோடு 2 எழுத்துக்களை அடித்து பத்தில் ‘மீன் சின்னம்’ என்றுஎழுதினான். பலகையில் இதுவரை கணித்தத்ததை முழுவதுமாக நோக்கினான்:

கணித்தவைகள், என்ன செய்தியைச் சொல்லுகின்றன என்பதில் கவனம் செய்யத் தொடங்கினான். ‘கிடைத்த விவரங்கள், முன்னுக்குப் பின் முரணாக இருக்கின்றன. பிணைத்து ஒருங்கிணைத்து கிரகிக்க வேண்டும். அவைகளை வரிசைப்படுத்துவது அவசியமாகிறது’ என்று எண்ணிய வந்தியத்தேவன் ‘மீன் சின்னம்’. எல்லாவற்றிற்கும் பொதுவான சித்திரம். ஒட்டு மொத்த விவரங்களும் பாண்டிய நாட்டைப் பற்றியது. அதுவே வரிசையில் முதல் இடத்தைப் பெறுகிறது’ என்று முடிவெடுப்பவைகளை பலகையில், ஒரு தனிப் பகுதியில் எழுதலானான்.

‘எல்லா சித்திரங்களும் இரத்தின ஹாரத்தையும் மணிமகுடத்தையும் அடிப்படையாகக் கொண்டதாகத் தெரிகிறது!எனவே அவை இரண்டும், இரண்டாவது மற்றும் மூன்றாவது இடங்களை அடைகின்றன!’ என்று வந்தியத்தேவன் தீர்மானித்தான்.

‘பொக்கிஷங்களைப் பற்றி ‘கூட்டம்’ ஒன்றில் பேசப்படப் போவதாகத் தெரிகிறது.பேசப்படும் நாள் ‘பௌர்ணமித் திங்கள் கிழமை’ ஆகும்! எனவே அது நான்காம் இடத்தைப் பெறுகிறது! அந்தக் கூட்டம் நடு ஜாமத்தில் நடத்தப்படுவதாக நிர்ணயிக்கப்பட்டிருப்பதால் ‘நடு ஜாமம்’ ஐந்தாம் இடத்தை அடைகிறது’ என்று சிறிது நேரம் சிந்தித்தான்.

‘இந்தக் கூட்டம் நடக்க இருக்கும் இடம் ‘சிவன் கோவில்’ எனக்கொள்ளலாம்!

சிவன் கோவிலுக்கு நாம் ஆறாம் இடத்தைத் தரலாம்! அடுத்ததாக ‘கூட்டம்’ சித்திரம் ஏழாவது இடத்தைப் பெறுகிறது’ என்றெல்லாம் ஆராய்ந்த வந்தியத்தேவனின் கை அவ்வப்போது பலகையில் வரிசைப்படுத்தியவைகளை எழுதிக் கொண்டிருந்தது. அவை கீழ்க் கண்டவாறு காணப்பட்டன:

‘இவைகளைச் சேர்த்துப் பார்க்கும்போது விலை மதிக்கமுடியாத பாண்டிய பொக்கிஷங்களான இரத்தின ஹாரம், மணிமகுடம் பற்றிய முக்கிய விவரங்கள் அடுத்த பௌர்ணமி தினம் திங்கள் கிழமை நடுஜாமத்தில் சிவன் கோவிலில் கூட்டத்தில் விவாதிக்கப்படும் என்ற கணிப்பில் என்ற மாற்றமும் இல்லை!

எல்லாம் சரியாகத்தான் கணித்திருக்கிறோம்! ஆனால் இதில் முக்கியமாக கூட்டம் நடத்தப்படும் ஊரின் பெயர் இல்லையே! சோழ நாட்டில் ஆயிரமாயிரம் கிராமங்களும் இடங்களும் உள்ளனவே! ஊரின் பெயர் மட்டும் போதவே போதாது! அது இருக்கும் பகுதியின் பெயரைத் தெரிந்து கொள்வது மிக மிக அவசியமாகிறது! -இவைகள் இரண்டும் நாம் இதுவரை கணிக்காத சித்திரங்கள் ஒன்றிலும் நான்கிலும் புதைந்து கொண்டிருக்கின்றன’ என்று முடிவு செய்தான்.

அடுத்ததாக எண் நான்கின் ‘நீண்ட கோடுகள்’ ஓலையை கையில் எடுத்தான். உற்று நோக்கினான். அதில் பின் வருமாறு வரையப்பட்டிருந்தது:

வெகு நேரம் பரிசீலனை செய்தான். ‘இது என்ன மேலும் கீழுமாக ஒரே நீண்ட கோடுகளாகத் தெரிகின்றனவே! இதில் இருக்கும் வளைவுகளையும் புள்ளியையும் பார்க்கும் போது, இது ஒரு புரியாத புதிர் பொதிந்த மொழி போல் தோன்றுகிறது! நமக்குத் தெரிந்த வரையில் எந்த மொழியையும் எழுதும் போது சிறியவைகளாகத்தான் எழுதுவார்கள்! ஆம்! இந்த எழுத்துக்கள் வேண்டுமென்றே நீளமாக எழுதப்பட்டிருக்கின்றன! சித்திரத்தில் காணப்படும் புள்ளி, கோடுகளின் கீழே போடப்பட்டிருக்கிறது. ம்.. இப்படியே இவைகளை ஆராய்ந்து கண்டுபிடிப்பதில் நமக்கு ஏமாற்றமே காணப்படுகிறது! வேறு என்ன செய்யலாம்?  இதில் தென்படாத விவரம் ஒருவேளை, வேறு கோணத்திலிருந்து பார்த்தால் கிடைக்கலாம்! அதிலிருந்து மறைந்திருக்கும் செய்தியை விளக்கும் குறிப்பை அறியலாம்!’ என்று ஓலையை தலை கீழாகத் திருப்பினான்.

சிறிது நேரம் உற்றுப் பார்த்தபின் ‘இதிலும் ஒன்றும் புலப்படவில்லையே! கணித்தபடி இது ஒரு மொழி என்பது மட்டும் உறுதியாகியிருக்கிறது! ஏற்கெனவே சிந்தித்தபடி, மொழிகளின் வழி முறைகளை பரிசீலனை செய்வது அவசியமாகத் தோன்றுகிறது! எந்த மொழியாக இருந்தாலும் அதன் எழுத்துக்கள் அனைத்தும் சிறிய அளவில் இருப்பது என்பது ஒரு மறுக்கப்பட முடியாத விதிமுறை. எனவே சோழ ஒற்றன் ஏதோ ஒரு செய்தியை வேண்டுமென்றே விதிக்கு மாறாக எழுதித் தெரிவிக்க முயன்றிருக்கிறான் போலும்! நாம் அந்த எழுத்துக்களை முறைப்படி சிறியதாக எழுதிப்பார்க்கலாமே! அதிலிருந்து ஏதாவது புலப்படலாம்!’ என்று வந்தியத்தேவன் எண்ணி பலகையில் எழுத ஆரம்பித்தான். எழுத்தோலையிலிருந்து ஒவ்வொரு எழுத்தையும் பார்த்து, பெரியதிலிருந்து சிறியதாக மாற்றி ஒரே அளவில் எழுத ஆரம்பித்தான். அதற்கு அவனுக்கு நிறைய நேரம் தேவைப்பட்டது. இறுதியில்..

‘இப்போது சுலபமாக இருப்பதுபோல் தெரிகிறது! தமிழைப் போலவும் இருக்கிறது. இல்லாதது போலவும் இருக்கிறது. தமிழைப் போலவே எழுத்து ‘ப’ இருக்கிறது! அடுத்து ‘ய’ போலவே இருக்கும் எழுத்தில் செங்குத்தாக இருக்கும் மூன்று கோடுகளுக்குமிடையே உள்ள இடைவெளி வேறுவிதமாக இருக்கிறது! தமிழில் உள்ள முதல் இரண்டு கோடுகளுக்கு, இடைவெளி சிறியதாகவும் மற்ற இரண்டிற்கும் உள்ள இடைவெளி பெரியதாகவும் இருக்கும். ஆனால் புதிரின் ‘ய’வின் இடைவெளிகள் தமிழுக்கு நேர் எதிராக இருக்கின்றன. ‘ப’ போன்றிருக்கும் எழுத்தின் அடுத்தது, ஓர் ஒற்றைக் கொம்பு போல் இருக்கிறது! ஆனால் கொம்பு வலப்புறம் ஆரம்பித்து இடது பக்கம் முடிவதுபோல் தென்படுகிறது! கொம்பு ‘ப’வின் இடப் பக்கத்திற்கு பதிலாக வலப்புறம் வேறு எழுதப்பட்டிருக்கிறது! தமிழின் சில எழுத்துக்களின் மூக்குக் கோடுகள் வலது பக்கத்தில் இருப்பது என்பது மரபு! ஆனால் இதில் காணப்படும் கோடுகள் இடது பக்கத்தில் எழுதப்பட்டிருக்கின்றன! ஒன்றும் விளங்கவில்லையே..’ என்று குழம்பி நின்றான் வந்தியத்தேவன்.

அறையைச் சுற்றி வலம் வந்தான். மேலே பார்த்தான். கீழே பார்த்தான். அவனுக்கு எதிரில் சுவற்றில் மாட்டப்பட்டிருந்த கண்ணாடியைப் பார்த்துக்கொண்டே மண்டையைச் சொரிந்து கொண்டான். என்ன ஒரு ஆச்சரியம்.. திடீரென்று அவனுக்கு உண்மை உதயமாகத் தொடங்கியது.

வலது கையால் சொரிந்தது கண்ணாடியில் இடது கையாகத் தெரிந்தது! இடது கையால் வலது காதையும், கண்ணையும் தொட்டான். இடது கை வலதாகவும், வலது கண் காது முறையே இடது கண் காதாகத் தென்பட்டது. ‘ஆகா!அதுவா சமாசாரம்!’ என்று பலகையை கையிலெடுத்து கண்ணாடியில் காட்டினான். அதில் விரிந்தது புதிரின் ஓரளவிற்கான விடை..

‘ஆகா!நமது தமிழ்!’ என்று வந்தியத்தேவன் வியப்பில் ஆழ்ந்தான்!

வியப்பிலிருந்து விடுவித்துக் கொண்டு, மறுபடி சிந்திக்க ஆரம்பித்தான். ‘எழுத்துக்கள் முன்னுக்குப் பின் முரணாக மாற்றி மாற்றி எழுதியிருக்கிறது!ஆகையால் அது சொல்லும் விவரத்தை நம்மால் அறிந்து கொள்ள முடியவில்லை’.

மேலும் எழுத்து ‘கோ’ வலதுபுறத்தை மேலாகவும் இடதுபுறத்தை கீழாகவும் கொண்டு எழுதப்பட்டிருக்கிறது! எழுத்து ‘ர்’ தலைகீழாக இருக்கிறது’.

எழுத்துக்களை வேறு விதமாக மாற்றி எழுதி சேர்த்துப் பார்க்கலாம்!’ என்று வந்தியத்தேவன் பலகையில் எழுத்துக்களை கோர்த்து, மாற்றி, கோர்த்து மாற்றி ஏதாவது ஊரின் பெயர் அல்லது இடத்தின் பெயர் வருகிறதா என்று நீண்ட நேரம் முயற்சித்தான். முடிவில்.. வெற்றி கிட்டியது! பலகையில் ஊரின் பெயரும் தெரிந்தது!

பெருமிதத்துடன் பலகையின் மறுபக்கத்தில் நான்கில் ‘நீண்ட கோடுகள்’ எழுத்துக்களில் கோடு இழுத்துப் பக்கத்தில் ‘பெரிய கோவிலூர்’ என்று எழுதினான். இதுவரை கணித்தவைகளை பலகையில் நோக்கினான்.

இடத்தின் பகுதியை மறைத்திருக்கும், எண் ஒன்றான மலையின் பெயரை என்னத்தான் முட்டிக்கொண்டு யோசனை செய்தபோதிலும் அவனுக்கு விடை தென்படவில்லை. எண் ஒன்றின் ‘மலை’யைச் சுற்றி ஓர் வட்டம் போட்டு ஒரு கேள்விக் குறியையும் போட்டான்! கணித்தவைகள் கீழ்க் கண்டவாறு காணப்பட்டன:

வந்தியத்தேவன் ஆராய்வதை நிறுத்தினான். படுக்கையில் சாய்ந்தான். வெகு நேரம் தூக்கம் வராமல் கஷ்டப்பட்டான். நடு நடுவே, ஆண்டவன் சந்நிதியில் இருந்து கொண்டே கொலைகாரத் திட்டங்கள் தீட்டப்படுவதால், கடவுளையே நிந்திக்கும் சதிகாரர்களின் மேல் அவனுக்கு அளவிலாக் கோபம் வேறு வந்துகொண்டிருந்தது.

நேரம் நடுஜாமத்தைத் தாண்டியது! கண்கள் சோர்வடைந்தன. மூளை வேலை செய்ய மறுத்தது. உடல் உறுப்புகள் தளர்ந்தன. இமைகள் அவனையும் அறியாமல் மெதுவாக மூடின. வந்தியத்தேவனை நித்திராதேவி ஆட்கொண்டாள். அவன் ஆழ்ந்த உறக்க நிலையை அடைந்தான்!

(தொடரும்) 

20-ஆக்ஸ்ட்-2016 அன்று  மாலை டிஸ்கவரி புக் பேலஸில் நடந்தேறிய நிகழ்வில்  எழுத்தாளர் எஸ்.ராமகிருஷ்ணன் “சமீபத்தில் வாசித்த புத்தகங்கள்” என்ற தலைப்பில் உரையாற்றினார்.

திரு சுந்தரராஜனின் வரவேற்புரையைத் தொடர்ந்து

திருமதி லதா ரகுநாதன் தனது  “சட்டென்று மலர்ந்த பவழமல்லிகை” சிறுகதையை வாசித்தார்.

இம்மாதக் கவிதை “நேரமில்லை” வாசித்து மகிழ்வித்தவர் திரு GB சதுர்புஜன்


ஒன்றரை மணி நேரம் மடை திறந்த வெள்ளமாய் “சமீபத்தில் படித்த புத்தககங்கள்” குறித்து திரு. எஸ். ராமகிருஷ்ணன் உரையாற்றினார்.

உரையில் அவர் குறிப்பிட்ட புத்தகங்கள்:-.

பார்வையாளர்களின் கேள்விகளுக்கு
எஸ் ரா வின் பதில்களுக்குப் பிறகு கிருபாநந்தனின் நன்றியுரையுடன் நிகழ்ச்சி நிறைவுற்றது.

எஸ் ரா அவர்களின்  உரையை ஸ்ருதி டி வி அழகாக வெளியிட்டுள்ளது. அதன் வீடியோ வடிவத்தை இங்கே பார்க்கலாம் 

திருப்பூர் வாசியான திரு சுப்ரபாரதிமணியன், கடந்த நாற்பது ஆண்டுகளாகச் சிறுகதைகள், நாவல்கள், கட்டுரைகள், கவிதைகள், நாடகம், நூல் மதிப்புரைகள் என பல படைப்புகளை அளித்தவர். இவரது “கனவு” இலக்கியச் சிற்றிதழ் 1987 முதல் வெளிவருகிறது. திருப்பூரில் தொடர்ந்து இலக்கிய நிகழ்வுகளையும் நடத்தி வருகிறார். கதா விருது, தமிழக அரசு சிறந்த நாவல் விருது உட்பட பதினைந்திற்கும் மேற்பட்ட விருதுகள் பெற்றவர். பல்வேறு மொழிகளில் இவரது கதைகள் மொழிமாற்றம் செய்யப்பட்டுள்ளன. சிறந்த திரைப்பட ஆய்வாளர். இவரது தெளிவான விமர்சனக் கட்டுரைகள் பெரும் வரவேற்பைப் பெற்றுள்ளன. 11 நாவல்கள், 15 சிறுகதைத் தொகுப்புகள், குறுநாவல்கள், கட்டுரைத் தொகுப்புகள், மொழிபெயர்ப்புகள் என 40க்கும் மேற்பட்ட புத்தகங்கள் வெளியாகி உள்ளன.
**************************************************************
இவரது புதுப் பழக்கம் என்னும் கதை இப்படித் தொடங்குகிறது.

பஸ் இரைச்சலுடன் வந்து நின்றது. புழுதியை அலட்சியப்படுத்தியபடி இறங்கினர். தினத்திற்கு ஒரு தரம் மட்டுமே வரும் பஸ். ஏறவும் நிறையக் கூட்டமிருந்தது. ஆலமரத்துப் பின்புறத்திலிருந்து பரபரப்பாய் ஓடி வந்தாள் ஈஸ்வரி. ” அய்ய… பஸ்ஸு.. ” என்று வாய் விட்டுச் சொன்னாள்.
ஈஸ்வரிக்கு பஸ் ஒரு வேடிக்கை.

பள்ளிக்கூட நாட்களில் சரியாகக் கணக்கு பாட நேரத்தில்தான் வரும். கணக்கு வாத்தியார் வேடிக்கை பார்க்க அனுமதிக்க மாட்டார். எனவே, விடுமுறை நாட்களில் இன்னும் சில வாண்டுகளுடன் இரைக்க இரைக்க ஓடி வந்து பஸ் வருவதை வேடிக்கை பார்ப்பது ஒரு ஆனந்தம். “ஆரன் அடி மாமா ..” என்று ஓட்டுனுரைப் பார்த்துக் கேட்பதும்  அந்த ஒலி கேட்டு மகிழ்வதும் சிலசமயம் நடக்கும்.

இரண்டு நாட்கள் முன்பு, மூன்று கூடைகளுடனும் ஒரு பெரிய பாத்திரத்துடனும் ஒரு பெண்மணி பஸ்ஸில் வந்து இறங்கி நின்றுகொண்டு இருந்தாள். ஈஸ்வரியையும் அவள் சகாக்களையும் பார்த்து இல்லம் எங்கே இருக்கிறது என்று கேட்டாள். இவர்களே இல்லத்தைச் சேர்ந்தவர்கள்தானே. ஆளுக்கு ஒரு பொருளைத் தூக்கிகொண்டு இல்லம் நோக்கிச் செல்கையில், எவ்வளவு நாளாக அவர்கள் இல்லத்தில் இருக்கிறார்கள் என்று விசாரிக்கிறார். ஈஸ்வரி மட்டும் கடந்த ‘விசாழன்’ வந்து சேர்ந்தவள் என்று தெரியவருகிறது, ‘நீங்களெல்லாம் அனாதைகளா?’ என்றும் கேட்டுவிட்டு, தவறாகக் கேட்டுவிட்டோமோ என்று கூச்சமும் அடைந்தாள் அந்தப் பெண்மணி.

ஈஸ்வரிக்கு அக்காவும் ‘பாவா’வும் உண்டு. ஈஸ்வரியையும் அவள் அக்காவையும் வளர்த்த மாமா, அந்த அக்காவை இரண்டாம் தாரமாக மணமுடிக்கக் கேட்டாராம் , அதனை மறுத்து ‘பாவா’வை மணமுடிக்க, ஈஸ்வரியை வளர்க்க மாமாவோ பாவாவோ முன்வரவில்லை. வேறு வழியின்றி அனாதை என்று சொல்லி அக்காவே ஈஸ்வரியை இல்லத்தில் சேர்த்துவிட்டாள்.  இந்த ஒரு வாரத்திற்குள்ளேயே ஜெபம் சொல்லவும் சரியாக சிலுவை போடுவதற்கும், சிஸ்டர், பிரதர் என்று விளிக்கவும் கற்றுக்கொண்டுவிட்டாள் ஈஸ்வரி.

அந்தப் பெண்மணி கொண்டு வந்த இனிப்புகளும் பழங்களும் அனைவருக்கும் கிட்டின. சிஸ்டர் அவளுக்கு ஹாப்பி பர்த்டே சொல்ல அனைவரும் கைதட்டினார்கள்.

இன்றும் யாராவது வருவார்களா என்ற எதிர்பார்ப்புடன் பஸ்ஸிற்காகக் காத்திருந்த ஈஸ்வரி, யாரும் வராததால் பஸ் பின்னால் ‘டுர்ர்’ என்று ஓடிக் களைக்கிறாள். சிவப்பு நந்தியாவட்டைப் பூக்கள், பிள்ளையார், வண்ணத்துப் பூச்சி என்று வேடிக்கை பார்த்த ஈஸ்வரி ஆலமரத்தடியிலே கண்ணயர்ந்து விடுகிறாள்.

விழித்ததும் சுற்றுமுற்றும் பார்க்கிறாள். கூடவந்த இல்லத்து நண்பர்கள் யாரையும் காணவில்லை. ஜெப நேரமும் அதனை அடுத்த உணவு நேரமும் கடந்திருக்குமா என்றும் தெரியவுமில்லை. ரோட்டில் போய்க்கொண்டிருக்கும் மாட்டு வண்டிகளையும், செம்மறியாட்டு மந்தையையும் வேடிக்கை பார்த்தபடி நடக்கிறாள். மாமா வீட்டில் இருந்தபோது விடுமுறை நாட்களில் அக்கா காட்டன் ஆபீசிலிருந்து திரும்பும்வரை இப்படி அலைந்து திரிவதுதானே வழக்கம்.
இல்லம் அடைகிறாள். கைவைத்து மெல்லக் கேட்டைத் திறந்து போகிறாள்

எல்லோரும் சாப்பாட்டுத் தட்டுடன் அமர்ந்திருந்தார்கள். தட்டில் சாதம் விழுந்திருந்தது. அவளை யே எல்லோரும் பார்த்தார்கள்.
பிரதர் சார்லஸ் கைகளைக் கட்டிக்கொண்டு நின்றிருந்தார். கேட்டை மறுபடியும் மூடுகையில் அவர் நகர்ந்து வருவது ஈஸ்வரிக்குத் தெரிந்தது, அவர் வெகு சீக்கிரம் அவள் அருகில் வந்து நின்றார்.

“ஜெபத்துக்கு வராமே எங்க போயிருந்தே…?
“வெளியே…”
அவள் சொல்லச் சொல்ல அவள் முகத்தில் அறை விழுந்தது.
“ஜெபத்துக்கு இல்லாமே வெளிய கேட்குதோ…”

கோணிக்கொண்டு வந்த அழுகையுடன் “தினமும் போறதுதானே பிரதர். ஜெபம்தா புதுசு” என்றாள் சிதைந்த குரலில்.
என்று முடிகிறது.
***********************************************************************
செகந்தரபாத்தில் பணிபுரிந்த நாட்களில் வெளிவந்த ‘தொலைந்துபோன கோப்புகள்’ முதலிய கதைகள் பரவலாகப் பேசப்பட்டவை. ‘டாலர் சிட்டி’ என்று அறியப்படும் திருப்பூர் வாழ்க்கை பனியன் தொழிற்சாலைகள் ஏற்படுத்தும் ஏற்ற தாழ்வுகளையும் , சமுதாயச் சிக்கல்களையும், சுற்றுப்புற சூழல் பாதிப்புகளையும் தனது கதைகள், கட்டுரைகள் நாவல்கள் மூலம் பேசி வருபவர். குழந்தைத் தொழிலாளர் ஒழிப்பு, நொய்யல் ஆற்றைப் பாதுகாத்தல், பெண்கள் சுரண்டப்படும் ‘சுமங்கலி’ திட்ட எதிர்ப்பு என சமூகக் களப்பணியிலும் முன் நிற்பவர்.
இவரது குறிப்பிடத்தக்க நாவல்களில் சில : ஓடும் நதி, மற்றும் சிலர், சாயத்திரை, நீர்த்துளி, புத்துமண்.

சிறுகதைகளில் சில:- ஆழம், தொலைந்துபோன கோப்புகள், ஒலைக்கீற்று, அரேபியக் கிராமம், கைகுலுக்க நிறைய சந்தர்ப்பங்கள்.
இணையத்தில் கிடைக்கும் ஒரு கதை : ஒவ்வொரு ராஜகுமாரிக்குள்ளும்-

எஸ் கே என்

கையிலிருந்த பிளானை மேல் வாரியாகப் பார்த்து
விட்டுத் திறந்து வைத்திருந்த தன் மேஜை டிராயரில் அலட்சிய-
மாக எறிந்த பின், தலை நிமிர்ந்து எதிரே உட்கார்ந்திருந்த
மதனை நோக்கிப் புன்னகைத்தான் மோகன்.

‘எஸ்;; மிஸ்டர் மதன்… அடுத்த மாதம் பத்தாம் தேதி
வாங்க.. அதற்குள்ளாக உங்க வீட்டுப் பிளானை ஸாங்ஷன்
வாங்கி வைக்க டிரை பண்ணறேன்…’

‘ஆனா.. மிஸ்டர் மோகன்.. இது ஆவணி மாதம்..
ஹௌஸ் கன்ஸ்ட்ரக்ஷன் ஆரம்பிக்க நல்ல மாதம்.. பிளானும்
உங்க ரூல்ஸ்படிதான் போட்டிருக்கோம்.. ஒரு டீவியேஷனும்
இல்லே… அதனாலே ஒரு வாரத்துலே நீங்க அப்ரூவல்
வாங்கிக் கொடுத்தீங்கன்னா நான் கன்ஸ்ட்ரக்ஷன் வேலையை
ஆரம்பிச்சுடுவேன்… ‘

‘பட்… அது எப்படி ஸார் முடியும்.. நாங்க பிளானை
ஸ்டடி பண்ண வேண்டாமா..? நீங்க ஒருத்தர்தான் பிளான்
கொடுக்கறீங்களா..? எக்கச்சக்கமா பேப்பர்கள் வந்து
குவியுது. கண்டிப்பா அட்லீஸ்ட் ஒரு மாதமாவது ஆகும்..’

‘நீங்க அப்படிச் சொல்லக் கூடாது.. நீங்க மனசு வெச்சா
கண்டிப்பா செய்யலாம். என் ·பிரண்டு முரளிக்குக் கூட நீங்க
தான் பிளானுக்கு ஒரு வாரத்துலே அப்ரூவல் வாங்கிக்
கொடுத்தீங்களாம்..’

‘மிஸ்டர் மதன்.. நான் என்ன செய்ய முடியும் சொல்-
லுங்க. ஆல்ரெடி, நிறைய பிளான்கள் அப்ரூவலுக்காக
பென்டிங்கிலே இருக்கு.. நான் அவற்றை யெல்லாம் ஓவர்லுக்
பண்ணி இந்த பிளானை எடுத்தா என் மேலதிகாரிகள்
மட்டுமல்ல… உங்களைப் போல பப்ளிக்கும் என்னைத்
தாளிச்சுடுவாங்க….’

‘என்னமோ ஸார்… நான் உங்களைத்தான் நம்பி
இருக்கேன். நீங்க மனசு வெச்சா எனக்குக் கண்டிப்பா
ஹெல்ப் பண்ண முடியும்….’

‘என்ன ஸார்… இப்படி யெல்லாம் பேசி என்னை ஒரு
இக்கட்டிலே கொண்டு வந்துட்டீங்களே… ‘ என்றவன் தன்
குரலைத் தாழ்த்திக் கொண்டு, ‘சரி ஸார்.. இவ்வளவு தூரம்
நீங்க கேக்கறதாலே ஒரு டிப் கொடுக்கறேன்… இந்த
பேப்பரை முதலில் எடுத்து ஆபீஸருக்குப் போடணும்னா
எங்க ஆபீஸிலேயுள்ள மற்ற ஸ்டா·புக்குத் தெரியாம
பண்ண முடியாது. நான் உங்களுக்காக – நீங்க இவ்வளவு
தூரம் கேட்கறதுக்காகச் செய்யறேன். ஆனா அவங்களுக்கு
இதனாலென்ன லாபம்..? அவங்களுக்கு ஏதாவது ஸம்திங்க்
கொடுத்து வாயை மூடிடலாம்…’

நிமிர்ந்து உட்கார்ந்தான் மதன். ‘இந்த ஸம்திங்க்’ அப்ப-
டியே மோகனுக்குத்தான் போகப் போகிறது என்று நன்றாகத்
தெரியும் அவனுக்கு. ‘தங்கள் டியூடியை செய்யக் கூட
லஞ்சமா..? நம் நாடு எப்போதுதான் உருப்படப் போகிறது?’
என்று நினைத்து நொந்து கொண்டான். ஆனால் என்ன
செய்வது? அவனுக்கு வேலை நடக்க வேண்டுமே..

‘எவ்வளவு செலவாகும்..? என்றான் தயங்கியபடியே..

‘அதிகம் ஒண்ணுமில்லே ஸார்.. ஒரு பத்தாயிரம்
ரூபாய் இருந்தால் சமாளித்து விடலாம்.. உங்களுக்கு
வேலையும் முடிந்து விடும்.. எனக்கும் தொந்தரவு இருக்காது’
என்றான் மோகன் அவனைப் பார்த்தபடியே.

அப்படியே அயர்ந்து உட்கார்ந்து விட்டான் மதன்.

மோகனின் பக்கத்திலிருந்த டெலி·போன் மணி
அடித்தது. ரிஸீவரை எடுத்து ‘ஹலோ..’ என்றான் மோகன்.

‘ …………..’

‘ஓ… பிரபுவா… நமஸ்காரம் ஸார்… பிரைமரி கான்
வென்டில் விசாரிச்சீங்களா..? நாளைக்கு என்னை வந்து
பார்க்கச் சொன்னாங்களா..? ஓகே.. ஸார்.. நான் பார்த்துட்டு
வரேன்.. தாங்க் யூ ஸார்.. ஸாரி பார் தி டிரபிள்.. தாங்க் யூ
உங்களை நாளைக்கு சாயந்திரம் வந்து வீட்டிலே பார்க்கி-
றேன்.. ‘ என்றபடியே ·போனை வைத்து விட்டு மதனைப்
பார்த்து அசட்டுச் சிரிப்புச் சிரித்தான் மோகன்.

‘அதையேன் கேட்கறீங்க ஸார்.. ஒரு எல். கே. ஜி.
அட்மிஷனுக்கு நாயா அலைய வேண்டியிருக்கு. என்
·பிரண்ட் ஒருத்தர் ·போன் பண்ணினார்.. பிரைமரி
கான்வென்டில் இன்னும் அட்மிஷன் க்ளோஸ் பண்ணலை-
யாம்.. அந்த பிரின்ஸிபலைப் போய் பார்க்கச் சொன்னார்..’

‘அப்படியா..’ என்று யோசித்தபடியே ஒரு நிமிடம்
உட்கார்ந்திருந்தான் மதன். ‘ஆமாம்.. அப்படிச் செய்தால்
என்ன.?’ என்ற எண்ணம் அவன் மனதில் தலைதூக்கியது.

‘ஓகே… மிஸ்டர் மதன்.. நாளைக்கு நான் லீவ்..
அந்தக் கான்வென்டிற்குப் போகணும். நாளன்னிக்கு வந்து
உங்களாலே அந்தப் பணத்தை அட்ஜஸ்ட் செய்ய முடியு-
மான்னு சொல்லுங்க. அப்புறம் ஒரு வாரத்துலே அப்ரூவ்டு
பிளான் உங்க கையிலே இருக்கும்.. பெஸ்ட் ஆ·ப் லக்..’

மெதுவாக எழுந்து வெளியேறினான் மதன்.
இரண்டாவது நாள்.. மோகனின் முன்னால் வந்து
அமர்ந்தான் மதன்.

ஏதோ ·பைலைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த மோகன்
தலையைத் தூக்கி மதனை நோக்கிப் புன்னகைத்தான்.

‘என்ன முடிவு பண்ணினீங்க ஸார்..?

‘வேறே என்ன வழி..? நீங்க சொன்ன பணத்தோடு
வந்திருக்கேன்’ என்று கூறிய படியே ஒரு நூறு ரூபாய்
கட்டை எடுத்து அவன் முன்னே வைத்தான்.

அலட்சியமாக அந்த நோட்டுக் கட்டைப் பார்த்தபடியே
‘என்ன ஸார்.. ஒரு கட்டுதான் கொண்டு வந்திருக்கீங்க..
ரெண்டு கட்டல்ல வேணும்.. ஒரு கட்டு குறையுதே..’ என்றான்
மோகன்.

‘என்ன நீங்க..? முந்தா நாள் பத்தாயிரம் ரூபாய்
செலவாகும்னுதானே சொன்னீங்க..?’

‘யூ ஆர் கரெக்ட்.. அப்ப அப்படித்தான் சொன்னேன்.
இந்த ரெண்டு நாளிலே என்னென்னவோ நடந்து போச்சு..
அன்னிக்கு நீங்க இங்கே இருக்கும்போதுதானே பிரைமரி
கான்வென்டிலே அட்மிஷன் க்ளோஸ் பண்ணலேன்னு எனக்கு
என் ·பிரண்டு ·போன் பண்ணினார்..’

‘ஆமாம்..’

‘நேத்து நான் அங்கே போனேனா.. அந்த பிரின்ஸிபல்
கூலா, ‘அட்மிஷன்லாம் க்ளோஸ் ஆயிடுச்சு.. ஸாரி’ ன்னு
சொல்லிட்டாங்க. ‘அவர் ரொம்ப தங்கமானவங்க.. ஸ்டிரெய்ட்
·பார்வார்டு.. பண விஷயத்துலே ரொம்ப ஸ்ட்ரிக்ட்’னெல்லாம்
கேள்விப் பட்டிருக்கேன். அவங்ககிட்டே கெஞ்சிக் கூத்தாடி
அவங்க காலைப் பிடிக்காத குறையா நின்னேன். கடைசி –
யிலே சுற்று முற்றும் பார்த்தபடி, தயங்கித் தயங்கி ஒரு
பத்தாயிரம் ரூபாய் கொடுத்தா ஹெல்ப் பண்ணறேன்னு
சொன்னாங்க. நீங்க – அதாவது பப்ளிக் – எங்களையெல்லாம்
திட்டறீங்க. அவரைப் பாருங்க.. ஸ்கூல் பிரின்ஸிபால்.
குழந்தைகளுக்கு லஞ்சம் வாங்கக் கூடாதுன்னு அறிவுரை
சொல்ல வேண்டியவங்க.. அவங்களே லஞ்சம் வாங்கினா..?
எனக்கு வேறென்ன வழி..? அந்தப் பத்தாயிரம் ரூபாயையும்
அவருக்கு அழுது பையனுக்கு அட்மிஷன் வாங்கினேன்.
அந்தச் செலவை நான் எப்படிச் சரிக் கட்டறது? உங்களை
மாதிரி தாராள பிரபுக்கள் யாரிடமாவதுதானே வாங்க
முடியும்…’

மதன் முகத்தில் ஈயாடவில்லை.

அடப் பாவமே.. பிள்ளையார் பிடிக்கப் போய் குரங்-
காய் மாறின கதை ஆயிடுத்தே..!

முந்தாநாள் மோகனைப் பார்த்து விட்டு வெளியே
வந்ததும் பிரைமரி கான்வென்ட் பிரின்ஸிபாலை ·போனில்
தொடர்பு கொண்டான் மதன். கான்வென்ட் பிரின்ஸிபல்
மாயா மதனின் ·பிரெண்டு. மதன் சொல்வதை யெல்லாம்
கேட்டுக் கொண்டாள்.

‘ஓகே.. மதன் அதுக்கு நான் என்ன பண்ணணும்னு
சொல்றே..?

‘மோகன் நாளைக்கு அட்மிஷன் கேட்டு உன்கிட்டே
வருவான்.. ஹீ ஈச் ஸோ டெஸ்பரேட்.. அவன்கிட்டே அட்-
மிஷனெல்லாம் முடிஞ்சு போச்சு.. ஆனா ஒரு பத்தாயிரம்
ரூபாய் எக்ஸ்டிரா கொடுத்தா வேலையை முடிச்சுடலாம்னு
சொல்லு.. இந்தப் பசங்களுக்கு இது மாதிரி டிட் ·பார் டாட்
கொடுத்தாத்தான் புத்தி வரும்..’

‘மை காட்.. மதன் .. வாட் ஆர் யூ டாக்கிங்..?
என்னை லஞ்சம் வாங்கச் சொல்றியா..?’ கொதித்துப்
போனாள் மாயா.

‘தப்பேயில்லே .. நீ இந்த சமுதாயத்திலே
ஒருத்தனைத் திருத்தறதுக்குத்தான் கேட்கறே..! நார்மல்
கோர்ஸ்லே கிடைக்க வேண்டிய ஒன்று.. அதுக்கு லஞ்சம்
கொடுக்க வேண்டியிருக்கிறதே என்ற உணர்வு அவனுக்கு
வந்தாத்தான் அவன் திருந்துவான். நீ வேணா பார்.. நான்
சொன்னபடி செய்.. நாளன்னிக்கு அந்தப் பத்தாயிரம் ரூபாய்
வேண்டாம்னு சொல்வான் பார்.. அப்போ அவன்கிட்டே
எல்லாத்தையும் விளக்கி அவன் உனக்குக் கொடுக்கப் போற
பத்தாயிரம் ரூபாயையும் திருப்பிக் கொடுத்து விடலாம்..’

மாயாவை ஒத்துக் கொள்ள வைக்கப் பெரிதும்
போராட வேண்டியிருந்தது மதனுக்கு.

ஆனால் இன்று நடந்தது விபரீதமாகவல்லவா
இருக்கிறது? மோகன் திருந்துவதற்குப் பதில் மேலும்
பத்தாயிரம் ரூபாய் கேட்கிறான். இந்த ஸொஸைட்டியில்
மாயாவிற்கு இருந்த நல்ல பெயரும் ரிப்பேராகி விட்டது.

தலை சுற்றியது மதனுக்கு. அப்படியே நாற்காலி-
யில் கண்ணை மூடியபடி சாய்ந்தான்.

என்ன பெயரால் கூப்பிட இறைவா – உன்னை
என்ன பெயரால் கூப்பிட

உயிர்களைப் படைக்கின்ற பிரம்மா என்பதா
காக்கின்ற கடவுள் திருமால் என்பதா
அழிக்கின்ற தெய்வமாம் பரமசிவனே என்பதா
கோபியோடு குழலூதும் கண்ணனே என்பதா!

ஆதியும் நீயே அந்தமும் நீயே
மலரும் நீயே மணமும் நீயே
ஆடுபவனும் நீயே ஆட்டுவிப்பவனும் நீயே
பிறப்பும் நீயே இறப்பும் நீயே !

கலைமகளும் நீயே திருமகளும் நீயே
பெற்றோரும் நீயே உற்றாரும் நீயே
கண்ணனின் தசா வதாரமும் நீயே
உலகில் இருக்கின்ற எல்லோரும் நீயே!

சக்தியும் நீயே சிவமும் நீயே
எல்லோரும் வணங்கும் பரப்பிரம்மம் நீயே
மானிடர் பலப்பல பெயரால் அழைக்கிறார்
அவரவர் விரும்பும் உருவாய் நிற்கிறாய்!

படைக்கின்ற உன்கையில் நாங்களெலாம் பொம்மைகள்
அளவிலா மகிழ்வோடு நடத்துகிறாய் பொம்மலாட்டம்
ஆடுகிறோம் உன்மனங்குளிர பாடுகிறோம் உன்நாமத்தை
தேடுகிறோம் சொர்க்கவாசல் நாடுகிறோம் உன்திருவடியை!

தலையங்கத்தில் ஏதாவது ஒரு செய்தியைப் பற்றிச் சொல்லவேண்டும் என்று யார் சொன்னது?  செய்திகள் சிலவற்றைப்  பற்றியும் அதைப் பற்றிய நமது கருத்துக்களையும்  எழுதுவோமே !!

அப்பாவின் டைப்ரைட்டர்  என்ற புத்தகத்தை எழுதி ஏராளமான பாராட்டுக்களைக் குவித்த டாக்டர்  ஜெ . பாஸ்கரன்  ஒரு மருத்துவர். இவரிடம் நல்ல ஸ்டெத்தும் இருக்கிறது; நல்ல பேனாவும் இருக்கிறது.

ஒரு மாறுதலுக்காகக் குவிகத்தின் கடைசிப்  பக்கத்தில் ஸ்டெத்துக்குப் பதிலாக  பேனாவால்  நம் இதயத்தைத் தொட வந்திருக்கிறார். தொடர்ந்து எழுத வாழ்த்துக் கூறி  வரவேற்கிறோம்.

 
” குவிகம் மின்னிதழில் கடைசி பக்கம் நீங்கள் ஏதாவது எழுதுங்கள் – புதுமையாகவும், புதியதாகவும் இருந்தால் நல்லது “ என்றார் திரு சுந்தரராஜன். மகிழ்ச்சியாக இருந்தாலும், உள்ளுக்குள் ஏதோ உதைத்தது – பயம்தான். புது, புதி இரண்டுக்கும் இடையில் ஒரு ‘த்’ சேர்த்து மனம் மிரண்டது – அவர் சொல்படி எழுத, ‘புத்து’ வாகிய எனக்கு ‘புத்தி’ இருக்கிறதா என்ற கவலை என்னைச் சூழ்ந்துகொண்டது!

இதுதான் என் முதல் ’கடைசி’ பக்கக் கட்டுரை – இதற்குப் பிறகு படிக்க ஒன்றும் இல்லை என்று சொல்லாமல் சொல்லும் பத்தி – இதைப் படித்த பிறகு இதிலேயே ஒன்றும் இல்லையே என்று தோன்றினால் நான் பொறுப்பல்ல!

புகழ் வாய்ந்த கடைசி பக்கங்களை எழுதியவர்கள் நினைவுக்கு வந்ததும் உதைப்புக்கு இன்னொரு காரணம்! கல்கியின் கடைசி பக்கங்களில் கவிஞர் கண்ணதாசன், சமீபத்தில் மாலன், கணையாழியின் கடைசி பக்கங்களில் சுஜாதா, தற்பொழுது இ.பா. என்று இந்த சிங்கங்களின் உறுமலில், என் ’மியாவ்’ காணாமல் போய்விடுகின்ற காமெடியை வாசகர்கள் ரசிக்கக்கூடும்! இன்று முகநூலில் சிறப்பாக எழுதும் பலருக்கும் – சுருக்கமாகவும், ‘சுருக்’ கென்றும், நகைச்சுவையாகவும், நம்பகமாகவும் எழுத – இம்மாதிரிக் கடைசி பக்கக் கட்டுரைகளே முன்னோடிகள்!

முதல், நடு அல்லது எந்த ஒரு பக்கமானாலும், தன் பக்கமாக எழுதுவோரும் உண்டு – லேனா தமிழ்வாணனின் ஒரு பக்கக் கட்டுரைகள் (ஆயிரத்தையும் தாண்டி இன்னும் பக்கம் பக்கமாக ஒரு பக்கக் கட்டுரைகள் எழுதுபவர் – கின்னஸில் இடம் பிடித்து விடுவாரெனத் தோன்றுகிறது!) ஏர்வாடியார் கவிதைஉறவில் தனக்கென ஒரு பக்கம் எழுதுகிறார்! ஆனாலும் கடைசி பக்கத்துக்கென்று ஒரு தனி அந்தஸ்த்து வந்து விடுகிறதோ?

‘ கடைசி ‘ ( அது ‘சி’ யா ‘சீ’ யா?) என்ற சொல்லுக்குக்  க்ரியாவின் தற்காலத் தமிழ் அகராதி “ (தொடர்ச்சியில், வரிசையில், காலத்தில்) முடிவு; இறுதி “  என்று பொருள் கூறுகிறது.

பரீட்சைக்குப் பணம் கட்டக் கடைசி நாள், ரேஷன் வாங்க இன்றே கடைசி நாள் என்று காலக் கெடுவைக் குறிப்பது இந்த கடைசி என்ற சொல் – வரிசையில் கடைசியில் வருபவருக்கு, இலக்குக்கு அருகில் வரும் வரையில் ‘திக்’ திக்’ தான் ! விறு விறுப்பாகப் படித்துக்கொண்டிருக்கும் மர்ம நாவலின் கடைசிப் பக்கம் முக்கியமானது ! கடைசிக்கும் ஒரு முக்கியத்துவம் இருக்கத்தான் செய்கிறது.

இப்படித்தான் இந்தக் கடைசி பக்கத்துக்கும் ஒரு காலக்கெடு உண்டு – அதற்குள் எழுதிக் கொடுக்க வேண்டும்! எல்லாப் பக்கங்களையும் சுவாரசியமாகப் படித்துக் கொண்டு வருபவர்கள், கடைசி பக்கத்திலும் அதே சுவாரசியத்தை எதிர்பார்ப்பது இயல்பு – அதற்கேற்ப எழுதவேண்டுமே என்ற கடைசி பக்கக் கவலை முதலிலேயே வந்துவிடும்! ஒரு திரைப்படத்தின் கடைசி சீன், மகிழ்ச்சியாகவும், சுபமாகவும் முடிந்தால் அது அந்தப் படத்தின் வெற்றிக்கு உதவும் – அப்படித்தான் கடைசி பக்கமும் படித்த பிறகு ஒரு நிறைவைத் தர வேண்டும் என்ற குறு குறுப்பும் இருக்கத்தான் செய்கிறது.

பக்கம் கடைசியாக இருந்தாலும், பக்கம் பக்கமாக சொல்லாத ஒரு விஷயத்தை நல்லபடியாக சொல்லவேண்டிய கட்டாயமும் இருக்கிறது!

முயற்சிக்கிறேன்!                                                                                                

 கடைசியாக எஸ் வி சேகர் நாடக ஜோக் ஒன்று:                                                  “ அப்டீன்னா, கடைசில அவர் தான் உங்கப்பான்னு சொல்லு! “                “ ம்ஹூம், ஆரம்பத்திலேர்ந்தே அவர்தான் எங்கப்பா! “                                “ ஙே ! “