(படம்: நன்றி : தினமணி)

ஜ ரா சுந்தரேசன் என்னும் பாக்கியம் ராமசாமி என்கிற நகைச்சுவை எழுத்துலக மேதை  டிசம்பர்  7ஆம் நாள் அன்று நம்மைவிட்டுப் பிரிந்தார்.  இவர்  குமுதத்தில் ‘அரசு’ என்று சொல்லப்பட்ட அண்ணாமலை (எஸ் ஏ பி).  ரங்கராஜன் (ரா கி ) , சுந்தரேசன் (ஜ ரா) என்ற மூவரில் ஒருவர்.  ‘அக்கறை’  என்ற நகைச்சுவை அமைப்பை 197 மாதங்களாக நடத்தி வந்தவர்.

இவர்கள் பிரிவால் வாடும் – அப்புசாமி, சீதாப்பாட்டி, கீதாப்பாட்டி, பீமாராவ், ரசகுண்டு, இடீலி, அரை பிளேடு அருணாசலம், பொன்னம்மா டேவிட்,   பாட்டிகள் முன்னேற்றக் கழகம்

– மற்றும் குவிகம் 

நமது குவிகத்தில், பல சரித்திர வரலாறுகளை  ரசிக்கத்தக்க வகையில்  “யாரோ” என்பவர் எழுதிக்கொண்டு வரும்  தொடர் “சரித்திரம் பேசுகிறது”.

இந்தப் புத்தகத்தின் முதல்பாகம் குவிகம்  பதிப்பகத்தின் சார்பில் வெளிவருகிறது.

இதன் வெளியீட்டு விழா டிசம்பர் 30 அன்று மாலை 7 மணிக்கு ஆழ்வார்பேட்டை அம்புஜம்மாள் தெருவில் உள்ள ஸ்ரீனிவாச காந்தி நிலையத்தில் குவிகம்  இலக்கியவாசலின்  விழாவாக நடைபெறும்!

அனைவரும் வருக!

சூரியதேவன் தனக்கு அளிக்கப்போகும் சிகித்சையைப்பற்றிக் கொஞ்சமும் கவலைப்படவில்லை. ஸந்த்யாவின் காதலுக்காக எதையும் தியாகம்செய்யத் தயாராயிருந்தான். அதில் அவனுக்குப் பெருமையும் கலந்திருந்தது. ஸந்த்யா மூலம் தனக்குக் கிடைக்கப்போகும் புத்திரர்களை நினைத்து அவன் பெருமைப்பட்டுக்கொண்டிருந்தான். இவையெல்லாம் சிவபெருமானின் அருளே என்பதை நன்கு  உணர்ந்த சூரியதேவன் கண்களை மூடிக்கொண்டு அவரை மனதால் பூஜிக்கத் தொடங்கினான்.

சிகித்சையின் முதல்கட்டமாக ஸந்த்யா தன் கண்களை தந்தையார் கொடுத்த  மெல்லிய துணியால் கட்டிக்கொண்டிருந்தாள். அதன் வழியாக   அவளால் சூரியனைப்  பார்க்கமுடியும். ஆனால்  சூரியனின்  வெப்பம் அவளைத்தாக்காது .

அதன்பின் ஸந்த்யா சூரியனின் கண்களை அழுத்தமான கறுப்புத்   துணியால் கட்டினாள். முகத்தின் அருகில்சென்று கண்களைக் கட்டியபோது இருவர் உதடுகளும் துடித்தன. தன்னைக் கட்டுப்படுத்திக்கொண்டு ஸந்த்யா சூரியதேவனுடைய  கையைப்பிடித்து அறையின் மையப்பகுதிக்கு அழைத்துச்சென்றாள். அங்குதான்  காந்தப் படுக்கை தயார் நிலையில் இருந்தது.

சூரியதேவனின் கையைப்பற்றியதும் அவனுடன் தடாகத்தில் கொண்டஉறவும் அதன் சுகமும் அவளுக்கு நினைவு வந்தது. சூரியதேவனுக்கும் ஸந்த்யாவின் உடல் தன்னுடன் உராயும்போது கண்கள் கட்டப்பட்டாலும் புலன்கள் கட்டுப்படாமல் ஆசையில் ததும்பின. அதை ஸந்த்யா உணர்ந்ததுமட்டுமல்லாமல் அவளது கண்களில் உள்ள திரைமூலம் அவனது தவிப்பை நன்றாகப் பார்க்கவும்செய்தாள். 

இப்பொழுதே இப்படியென்றால் முழு சிகித்சை செய்யும்போது இருவருடைய உணர்ச்சிகளும் எப்படிக் கொந்தளிக்குமோ என்று கவலையும் ஆசையின்ஊடே தெரிந்தது. அதனால்தான் தந்தை உணர்ச்சிக்கு இடம் கொடுத்துவிடாதீர்கள் என்று படித்துப்படித்துக் கூறினார்போலும் என்று எண்ணிக்கொண்டாள்.

தந்தை குறிப்பிட்டுள்ள நேரத்தில் சிகித்சையைத் தொடங்கிவிடவேண்டும் என்று மனதைக் கல்லாக்கிக்கொண்டு  சூரியதேவனை காந்தப் படுக்கையில் படுக்கவைத்தாள்.  அவன் கைகளைப் பக்கவாட்டில் இருபுறமும் கரும் பட்டுக்கயிற்றினால் கட்டினாள். அதேபோல் கால்களையும்  சிவப்புப் பட்டுக்கயிற்றினால் கட்டினாள்.

பிறகு அறைக்கு வெளியேசென்று அங்கே காத்துக்கொண்டிருக்கும் நவக்கிரகங்களில் சந்திரனைமட்டும் உள்ளே அழைத்து வரச்சென்றாள். சந்திரனும் சூரியனும் ஒரே நேர்கோட்டில் இருக்கும்போதுதான் அந்தச் சிகித்சை நடைபெறவேண்டும். சந்திரனின் கண்களையும் இறுக்கக்கட்டி அவனுக்குத் தந்தை அளித்த  மயக்க மருந்துகொடுத்து அவனைச் சிறு கல்லாக மாற்றினாள். சந்திரக்கல்லைச்  சூரியதேவனுக்கு நேர் எதிரில் இருக்கும் காந்த மண்டலத்தில் வைத்தாள்.

அதன்பின்  தான் கட்டியிருந்த ஆடைகளை மெல்லமெல்லக் கழற்றினாள்.   தன் உடலைச் சுற்றியிருந்த  கருநீலப் புடவையை அவிழ்த்தாள்.  வெட்கம் அவளை ஆட்கொண்டது. சூரியதேவனுக்குக் கண்கள் கட்டப்பட்டாலும் அவள் ஆடை களையும் ஓசைகேட்டது.   உலகத்துக்கு வெப்பத்தைத் தரும் அவன் உடல் வெப்பத்தில் தவித்தது. அந்தப் புடவையால் அவள் அவன் தலையை இறுக்கக்கட்டினாள்.

அதன்பின் மெதுவாக  சூரியதேவனுடைய ஆடைகளை ஒவ்வொன்றாகக் களையத்தொடங்கினாள்.

சந்திரனை உள்ளே அழைத்துக்கொண்டு வரும்போது ஸந்த்யா மோகமயக்கத்தில்  இருந்ததால் அவளுக்குத் தெரியாமல் உள்ளே நுழைந்து காந்தப்படுக்கைக்குக் கீழே ஒளிந்துகொண்ட ராகுவை ஸந்த்யாவும் பார்க்கவில்லை ; சூரியதேவனும் பார்க்கவில்லை. அதை அறிந்துகொண்ட  சந்திரனோ மயங்கிக் கல்லாகக் கிடக்கிறான்.

ஸ்வர்ணபானு என்ற அசுர ராகுவோ சூரியனை விழுங்கக் காத்திருக்கிறான்.

(தொடரும்)

இரண்டாம் பகுதி

பூலோகத்திலிருந்து வந்திருக்கும் அந்த நால்வரைப் பார்த்ததும் சித்திரகுப்தனுக்கு  ஏனோ அப்பர், சம்மந்தர், சுந்தரர், மாணிக்கவாசகர் ஆகியோரும் அவர்கள் படைத்த தேவாரமும் நினைவுவந்தது.

அப்பர்தானே ‘நாமார்க்கும் குடியல்லோம் நமனை அஞ்சோம்” என்று  எமனைக் கண்டு பயப்படாமல்  முழங்கிய பெரியவர். அவருக்கு முன் மார்க்கண்டேயன் சிவன் அருளால் எமனை வென்றார். சாவித்திரி என்ற பெண்ணும் எமனுடன் வாதிட்டுத் தன் கணவன் உயிரைத் திரும்பப் பெற்றுக்கொண்டு  சென்றாள்.

ஆனால் இந்த பாரதியார் ரொம்பவும் மோசம். ஆயிரம் பிரச்சினைகளை வைத்துக்கொண்டு ” காலா என் அருகில் வாடா ! உன்னைச் சிறு புல்லென நினைக்கிறேன்! உன்னைக் காலால் உதைக்கிறேன் ” என்று சொன்னால் எமனுக்குக் கோபம் வராமல் இருக்குமா? அதனால்தான் எமன்  அவரைச்  சீக்கிரமே அழைத்து வருவதற்காக சித்திரகுப்தனின் கணக்கையே மாற்றச்சொன்னான்.

இன்னும் சில மானிடர்கள் எமலோகத்தில் புகுந்து ரகளை செய்திருக்கிறார்கள். நசிகேதன் என்ற சிறுவன் எமனைக் கேள்விகள் கேட்டு திணறடித்தான். அவனுக்குத்தான் எமன் எத்தனை வரங்களைக் கொடுத்தான்.

எது எப்படியிருப்பினும், தாமாகவே நான்கு மென்பொருள் மானிடர்களை எமலோகப் பணிக்காக அழைத்து வருவது இதுதான் முதல்தடவை. அவர்களுக்கு அனுமதி வழங்க முதலில் எமனே சம்மதிக்கவில்லை. சித்திரகுப்தன் தன் பணிக்கு உதவியாக இருக்கும் என்று வலியுறுத்தியதால்  கடைசியில் அரைமனதுடன் சம்மதித்தான். அதற்கான தேவையை சிவபெருமானிடம் விளக்கிக்கூறி அவருடைய சம்மததைப் பெறுவது  சித்திரகுப்தனின் வேலை என்று எமன் திட்டவட்டமாகக் கூறிவிட்டான்.

சிவபெருமானிடம் விஷயத்தைக்கூறி அவரிடம் அனுமதிச்சீட்டு  பெறுவது சித்திரகுப்தனுக்கு மிகவும் சிரமமாக இருந்தது. முன்பெல்லாம்  யார் எது கேட்டாலும் உடனே வழங்கிவிடுவார் சிவபெருமான்.  அந்த மாதிரி ஒரு சமயத்தில் சிவன் பஸ்மாசுரன் என்ற ஒரு அசுரனுக்கு வரம்  கொடுக்க, அவன் சிவன் தலையிலேயே கையைவைத்து எரிக்கவர, கடைசியில்    மகாவிஷ்ணு மோகினி அவதாரம் எடுத்து  அவரைக் காப்பாற்ற வேண்டியதாயிற்று.  ஆனால் அதற்குப்பின் ஒரு  பெரிய ர களையே உருவாயிற்று.

ஆமாம்.  சிவபெருமானுக்கு  மோகினி அவதாரம் எடுத்த விஷ்ணுமீது காதல் உண்டாயிற்று. பார்வதிக்கும்  லட்சுமிதேவிக்கும்  தெரியாமல் பிரும்மதேவர்  தலையிட்டு ‘இது ஒரு வீதி மீறல்தான். இருந்தாலும் இது அனுமதிக்கப்படலாம். ஆனால் இதன் விளைவு பூமிக்கும் பரவலாம். அதையும் நாம் அனுமதிக்கவேண்டும் ” என்ற  எச்சரிக்கையோடு  அனுமதித்தார்.  அதன்படி அவர்கள் வானவில்லில் சிலகாலம் ஒளிந்துகொண்டிருந்தார்கள். அப்போது பிறந்தவர்தான் ஐயப்பன்.

அதற்குப்பிறகு சிவபெருமான் அதிக அளவில் வரங்களைத் தருவதில்லை. வருடத்திற்குப் பத்து அல்லது பதினைந்து என்று அவரே   நிர்ணயித்துக்கொண்டார். இதில்  எமனுக்கு என்ன பிரச்சினை என்றால்,  சிலகாலத்திற்கென்று வருபவர்கள் அந்தக் காலம் முடிந்ததும் திரும்பப் பூமிக்குச் செல்வதில்லை. எமபுரிப்பட்டணத்திலேயே  தங்கி சொர்க்கபுரிக்குக் குடிபெயர்ந்துவிடுகிறார்கள். சிவபெருமானின் அனுமதி இருப்பதால் எமனாலும் ஒன்றும் செய்யமுடியாது.  சமீபகாலத்தில் இம்மாதிரி அனுமதிகளைப்  பெரும்பாலும் அசுரர்களே பெற்றுவிடுவார்கள். பூலோகத்து  மானிடர்களுக்கு அனுமதி கிடைப்பது மிகவும் அரிதாக இருந்தது. அதனால் சித்திரகுப்தனுக்கு சிவபெருமானிடம் மென்பொருள் மானிடர்களுக்கு எமபுரிப்பட்டணத்திற்கு அனுமதி வாங்குவது மிகவும் சிரமமாக இருந்தது. கடைசியில் சித்திரகுப்தன் அவர்களுக்காக உத்தரவாதம் கொடுத்தபிறகுதான் சிவன் அனுமதி கொடுத்தார்.

அந்த மென்பொருள் ஆலோசகர்கள் அடித்த கூத்து சித்திரகுப்தனை மட்டுமல்ல எமபுரிப்பட்டணத்தையே ஆட்டுவித்தது.

(தொடரும்)

அந்த  விஸ்தாரமான நகர பஸ்நிலையம்  பயணிகள்  அதிகம்பேர்  தென்படாமல் அநேகமாகக்  காலியாகஇருந்தது.. பஸ்வளாகத்தில்  காலியாக  வரிசையாக  நிறையப் பேருந்துகள்  புறப்படுவதற்கு  இன்னும்  தயாராகாத  நிலையில்  வெறுமையாக  நின்றுகொண்டிருந்தன.

 அங்கே  வளாகத்தில்  நுழைந்தபோது சரியான உச்சி  வெய்யில்    என் மண்டையைப்  பிளந்து  வேர்த்து வழிந்துகொண்டிருந்தது.   வளாகத்தில்  நான்  போகவேண்டிய  எண்ணுள்ள  பேருந்துகளும்  இரண்டு மூன்று நின்றுகொண்டிருப்பதைப் பார்த்தபோது  சற்று  ஆறுதலாக  இருந்தது. எப்படியும் ஏதாவது  ஒரு பஸ்ஸில்  நிம்மதியாகப்  பயணம்செய்யலாம் என்ற  நம்பிக்கையும்கூட.

   ஆனால் அங்கே  எந்த  பஸ்  முதலில்  கிளம்பும்?  சுற்றுமுற்றும்  விவரமறியத்  தகவலுக்காக  யாரையாவது  தேடினேன்.  அங்கே  சற்றுத்தூரத்தில் தள்ளியிருந்த டீக்கடை  மரநிழலில்  மூன்று  போக்குவரத்து  நெறியாளர்கள்  சீருடையில்  நின்றுகொண்டு  கையில் பஸ்  அட்டவணைகளுடன்  தோளில்  விஸில் பட்டைகளுடன்  வாயில் லேசாகப் புகைந்துகொண்டிருந்த  சிகரட்டுடன்  நின்றுகொண்டிருந்தார்கள்.  அவர்களைக்  கேட்டால்  எனக்குச்  சுலபமாகத்  தகவல்  கிடைக்கும்.

  நான்  அவர்களை  அணுகியபோது  அவர்கள்  பேச்சு  மும்முரமாக  வேறு எதைப்பற்றியோ  இருந்தது.  நான்  அவர்களிடம்  எதையோ  கேட்க  முயற்சிசெய்வதை  அவர்கள்  கவனித்ததாகத்  தெரியவில்லை.. பொருட்படுத்தியமாதிரியே தெரியவில்லை.

   “எப்படியும்  இரண்டு  நாளில்  முடிவு  தெரிந்துவிடும்..”  என்றார்  ஒருவர். “போன வருஷத்து  வெலைவாசிவேறே…இந்த  வருஷம்வேறே!.. ஒரு பெர்ஸண்ட்கூட சேத்துக் கொடுக்கலைன்னா..வேஸ்ட்!..”  என்றார்  இன்னொருவர்.                          “என்னய்யா…செய்யறான்  அந்த  செக்ரட்ரீ?  எப்பக் கேட்டாலும்  இன்னும்  அமைச்சர்  கூப்பிடலை  கூப்பிடலைன்னு  சொல்றான்…”  வாயிலிருந்து  கோபமாக  பீடியைத்  தூக்கிஎறிந்தார்  இன்னொருவர்.

 நான்  இரண்டு  முறை  “ ஸார்…ஸார்..”  என்று  கூப்பிட்டேன்.  அப்போது  ஒரு  பேருந்து  வேகமாகக்   கிளம்பி  வெளியேறியதால்  நான்  கூப்பிட்டது  அவர்கள்  காதில்  விழவில்லை.  நான்  இப்போது  இன்னும் உரத்த  குரலில்  கூப்பிட்டேன்.  அந்த  மூவரும்  என்னை  அப்போதுதான்  திரும்பிப்  பார்த்தார்கள்.  நான்  கத்தியது  அவர்களுக்கு  வினோதமாகத்  தோன்றி இருக்கவேண்டும். 

  “ என்னய்யா? ” 

 “ ஸார்.. நான்  மாம்பலம்  போகணும்  இந்த  ரெண்டு  மூணு பஸ்ஸுலே   எந்த  பஸ்  முன்னால கெளம்பும்னு  தெரியணும்…”

 “அடடா…நீங்க  அதுக்காகவா  நிக்கறீங்க….இப்பத்தானே   ஒரு  பஸ்  போவுது…” என்றான்  ஒருவன்  அனுதாபத்துடன்.

நான்  பேசாமல்  நின்றேன்.  தகவலைக்  கேட்பதற்காக  அவர்களிடம் வந்துநின்றது  என்  தவறு  என்கிறானோ?  நான் என்  பதிலுக்காக  அவர்களை எதிர்பார்த்துநின்றேன்.

 அவர்களில்  ஒருவன்  பக்கத்திலிருந்த  பேருந்துகளை இரண்டுமுறை  பார்த்தான். 

 “அதோ  அந்த  ரெண்டாவது  பஸ்ஸுலே  போய் ஏறிக்கோங்க..” 

“ அதுதான்  முதல்லே  போகுமா? “

“  போகும்  போகும்…”

  “ரொம்ப  நன்றி ஸார்…” 

நான்  அவர்களைவிட்டு  விலகி நடந்து  அந்தப் பேருந்திடம்  போய் ஏறப்போனேன்.

“எதுக்கும்  கேட்டுட்டு  ஏறுங்க..”  என்று  தூரத்திலிருந்து  இன்னொரு  அதிகாரி  சொன்னான்! 

அவர்  சொன்னது  எனக்கு  விளங்கவில்லை.   அதில்  ஏதாவது  பொறுப்பான   தகவல் இருக்கிறதாவென்று  தெரியவில்லை. அவர் என்ன சொல்லுகிறார்!! மீண்டும்  அவர்களிடம்போய்  விவரங்கள்  கேட்க  முயலும்போது  அந்தப்  பேருந்துகளில்  இன்னொன்றும்  என்னை  விட்டுவிட்டுச்  சென்றுவிடலாம்.  எனக்கு  இப்போது   தேவை  உட்காருவதற்கு  ஒரு  இடம்.  நின்று கொண்டிருக்கும் ஒரு பஸ்ஸுக்குள்  ஏறிக்கொள்வதுதான்  அதற்கு  வசதி.

  நான்  ஏதோ  நம்பிக்கையுடன்  அந்தப்  பேருந்துக்குள் ஏறி   உட்கார்ந்துகொண்டேன்.  பதினைந்து  நிமிடங்கள்  ஆகியிருக்கும்..  அநேகமாகத்  தூங்கியேவிட்டேன்,  திடீரென்று  எனக்கு  அருகாமையில்  நின்றுகொண்டிருந்த  இன்னொரு  பேருந்து  க்ரீச்சென்ற  சப்தத்துடன்  சீறிக்  கிளம்பிக்கொண்டிருந்தது.  பயணியை  ஏமாற்றிவிட்டு  ஓடுவதில்  இந்த  பஸ்களுக்கு ஏனோ  இவ்வளவு  ஆனந்தமும்  அவசரமும்!

    நான் கிளம்பிய  பஸ்ஸை  நிறுத்த   உரக்கக்  கத்தியதும்  அதன்  காதில்  விழவில்லை.  இப்போது  நான்  என்ன  செய்வது”  இப்போது  இத்தனை  நேரம்வரை உட்கார்ந்துகொண்டிருந்த  பஸ்ஸைவிட்டுக்  கீழே இறங்கினால்  ஒருவேளை  இதுவும்  என்னை  விட்டுவிட்டு  ஓடிவிடலாம் பிறகு  எல்லாம்  கைவிட்ட  அனாதை நிலை!

  அந்த  மூன்று  போக்குவரத்து  நெறியாளர்களும்  டீக்கடை விவாதங்களை  ஒருவாறு  முடித்துக்கொண்டு  இப்போது மெதுவாக  வந்துகொண்டிருந்தார்கள்  அவர்களில்  ஒருவன்  நான்  பஸ்ஸுக்குள்  உட்கார்ந்திருப்பதைப் பார்த்து  அடையாளம்  தெரிந்துகொண்டான். அவனுக்கு என்மேல்  ஏனோ  ஒரு  அக்கறை…

“அடடா..  ஏய்யா.. பெரியவரே…. இந்த  பஸ்ஸுலே ஏன்  ஏறினீங்க ?  இப்பத்தானே…  அந்த  வண்டி  போச்சு? 

நான்  பதில்  பேசவில்லை.  எனக்குள்  வெந்துகொண்டிருந்த  கோபத்தை நானே  ஜீரணித்துக்கொள்ளவேண்டி இருந்தது.

அவர்கள்  மேலும் நிற்காமல்  என்னைக் கடந்து  நடந்து போய்க்கொண்டிருந்தார்கள்.

அவர்களில்  இன்னொருவன்  மட்டும்  என்னைப்  பார்த்து  “ஸார்…  இந்த  வண்டி  கெளம்பறதுக்கு  இன்னும்  இருபது  நிமிஷம்  ஆகும்..”  என்று  உபகார சிந்தையுடன்  என்னைப் பார்த்துச்   சொல்லிவிட்டுப்  போய்க்கொண்டிருந்தான்..

“அட்டா.. மேலும்  எவ்வளவு  நேரம்  காத்திருக்கவேண்டுமென்ற   ஒரு  அவசியமான   தகவலை    அக்கரையுடன்  எனக்குத்  தெரிவித்தற்காக  நான் அவருக்கு நன்றி  சொல்லித்தான்  ஆகவேண்டும்!!

  நான்  பேருந்தைவிட்டுக்  கீழே இறங்கினேன்.  நிதானமாக  நடந்தால்  என்  வீட்டுக்கு ஒரு  அரைமணி நேரத்தில்  சென்றுவிடலாம். ஆனால்  இப்போது  உச்சி  வெய்யில்.  நிழல்  பார்த்து  நின்றுநின்று  போனால்கூட எப்படியும்  முக்கால் மணியில்  போய்விடலாம்

 என்  மனதுக்குள்  பொருமிக்கொண்டிருந்த  இந்த  பஸ்நிலைய  அனுபவத்தைவிட  வெய்யிலின்  உக்கிரம்  குறைவாகத்தான்  இருக்கும்.  நான்  நடக்கஆரம்பித்தேன்.   பத்து  நிமிஷம்  நடந்திருப்பேன். .  நான்  விட்டுவிட்டு  இறங்கி வந்த  அந்த  பஸ்  என்னைக்  கடந்து புழுதியைக் கிளப்பிக்கொண்டு  காலியாகப்  போய்க்கொண்டிருந்தது!.

                                                         *************

  வெளிநாட்டிலிருந்து  வருகிறவர்கள்  நம்மூரில்  நடக்கும்  இப்படிப்பட்டச்  சின்னச்சின்ன  விபரீதங்களைப்பற்றி  மிகுந்த  மனக்கசப்புடன்  பேசுவதைப்  பார்த்திருக்கிறேன்.   அவர்களுக்கு  என்ன  பதில் சொல்லுவதென்று எனக்குள்  எப்போதுமே  சங்கடம்.  அவர்கள் சொல்லுகிறார்கள்……”  நாம்  எப்போதுமே    இந்தியாவின்  சுதந்திரத்தைத்  தவறான  வழியில்  பயன்படுத்திக்கொண்டிருக்கிறோம் என்று.!!.

மார்கழி(த்) திங்கள் மதி நிறைந்த நன்னாளால்
நீராட(ப்) போதுவீர் போதுமினோ நேரிழையீர்
சீர் மல்கும் ஆய்ப்பாடி(ச்) செல்வ(ச்) சிறுமீர்காள்
கூர்வேல் கொடுந்தொழிலன் நந்தகோபன் குமரன்
ஏரார்ந்த கண்ணி யசோதை இளம் சிங்கம்
கார் மேனி செங்கண் கதிர் மதியம் போல் முகத்தான்
நாராயணனே நமக்கே பறை தருவான்
பாரோர் புகழ(ப்) படிந்தேலோர் எம்பாவாய்

மார்கழி மாதம் குளிர் நிறைந்த நன்னாள்
நீராடப்போவோம் வாருங்கள் தோழியரே !
சீரான  ஆய்ப்பாடியின்  செல்வச் சிறுமிகளே !
கூர்வேல் கொண்டவன் நந்தகோபன் குமரன்
பார்வைக்கு இனியவன் யசோதாவின் இளையமகன்                                கரியநிறக்  கண்ணன் சூரியன்போல்  முகமுடையான்
நாராயணனே  அவன்   நல்லருள் தந்திடுவான்
பாரோர் புகழ வாருங்கள் பாவையரே