மந்திரம் போல் வேண்டும்

பெயர் மந்திரமூர்த்தி. இந்தத் தொடரின் ஐந்தாவது பகுதியில் “திருப்புமுனை” எனும் தலைப்பில் இவரைப் பற்றி சில நெகிழ்ச்சியான செய்திகளை சுருக்கமாகப் பதிவு செய்திருக்கிறேன். அந்த அனுபவத்தில் மேலும் சில பக்கங்கள் உண்டு.

ஒன்பதாவது ( அதாவது ஃபோர்த் ஃபார்ம் ) படிக்கும் போது எங்கள் வகுப்புக்கு சயின்ஸ் ஆசிரியராக வந்தார். அதுவரை மந்திரமூர்த்தி எனும் பெயரை நான் கேள்விப்பட்டதே இல்லை. எங்கள் உறவு அல்லது நட்பு வட்டத்தில் நான் கேள்விபட்டிராத பெயர். இது என்ன சாமி பெயர் ? சிவனா? விஷ்ணுவா? இந்தப் பெயரில் நாங்கள் அறிந்த சாமியும் இல்லை கோவிலும் இல்லை.அவர் வகுப்பெடுக்க ஆரம்பித்த பிறகு “மந்திரம் சார்” என்ற பெயரே அவருக்கு நிலைத்துவிட்டது.

புதிதாக ஒரு “சார்” வந்தால் அவரை அணு அணுவாக எடை போடுவதும், அவரைப் பற்றிய தகவல்கள் சேகரிப்பதும் மாணவர்களின் இயல்பே என்பது அனைவரும் அறிந்த்துதானே ! அடுத்த வாரமே மணியும் வாசுவும் பல செய்திகளோடு வந்தனர்.

” அவருக்கு இன்னும் திருமணம் ஆகவில்லை. திருநெல்வேலி பாளயங்கோட்டையில் படித்தவர். அதுதான் பூர்விகம். வேலை கிடைத்த பிறகு இப்போது தாயாருடன் ஒரு தனி வாடகை வீட்டில் குடித்தனம் இருக்கிறார். “ட்யூஷன்” எடுக்க மாட்டாராம். இங்கிலீஷ், வரலாறு, பூகோளம், சயின்ஸ், கணக்கு ஆகிய எல்லா வகுப்புகளும் எடுப்பாராம். நிறைய விளையாட்டுகள் தெரியுமாம். முக்கியமா “பசங்கள” அடிக்கமாட்டாராம்; கோபமே வராதாம். அவரே கிளாஸ் டீச்சரா வந்தா நன்றாக இருக்கும்;;ஆனா அவரை “ஹெச்” செக்‌ஷனுக்குப் போட்டாச்சாம் “

நெடிய உருவம்; மாநிறம்; அத்லெடிக் பாடி; மாலை வேளைகளில் எங்களோடு “ஸ்கூல் கிரவுண்டில்” கால்பந்து விளையாடுவார். அவரது சாந்தமான முகத்தில் மேடான நெற்றியும் தீர்கமான விழிகளும் அவருக்கு ஒரு தனி சோபையைக் கொடுத்தன. முதல் நாள் அவரைப் பார்த்த உடனேயே , “இவருக்கு சுவாமி விவேகானந்தர் வேடம் பொருத்தமாக இருக்குமே” என்று நானும் என் சகோதரனும், ராமசாமி, மணி, பிரபு ,வாசு, சேஷா ஆகிய எனது பெஞ்சு நண்பர்களும் நினைத்தோம். எங்கள் அனுமானத்தின் சிறப்பு எத்தனை என்பது போகப் போகத்தான் தெரியவந்தது.

நினைத்துப் பார்த்தால், எஸ்.எஸ்.எல்.சி. என்ற பதினோரு வகுப்பு “ஸ்ட்ரீமில்” நடத்தப்பட்ட அக்காலப் பள்ளிகளில் ஒன்பதாம் வகுப்புதான் “பெஸ்ட்”. ஒன்பதாம் வகுப்பு மாணவர்கள் ”சின்னப் பையன்கள்” என்ற நிலையைத் தாண்டியவர்கள்; ஆனால் இன்னும் பெரிய கிளாஸ் மாணவர்களாக மாறாதவர்கள். பள்ளி இறுதியாண்டுத் தேர்வுக்கு இன்னும் இரண்டு ஆண்டுகள் உள்ளன. படிப்பில் கவனம் தேவை; என்றாலும் ஆசிரியர்கள் அவ்வளவு கண்டிப்பு காட்டமாட்டார்கள்.

எனக்குத் தெரிந்து, எக்ஸ்ட்ரா கரிகுலர் எனப்படும் “பாடத்திட்டம் சாராத” பல பயிற்சிகளை மாணவ மாணவியர் மேற்கொள்ளும் பருவமிது. கலை, இலக்கியப் பாதைகளில் மனம் மொட்டவிழ்க்கும் நேரமிது., பள்ளியில் நடக்கும் இசை.பேச்சுப் போட்டிகளில் கலந்துகொள்ளப் பெயர் கொடுத்தல். பள்ளி ஆண்டுவிழா மலருக்குக் கவிதை எழுதுதல், ஆண்டு விழா நாடகத்தில் ஏதாவது வேடம் கிடைக்குமா என்று தேடுதல், ஆகிய பல விஷயங்களில் ஈடுபடும் நேரம் இது.

இந்த காலகட்டத்தில் விளயாட்டு பக்கம் போனவர்கள். நுண்கலைகள் பக்கம் திரும்புவது அரிது. அவர்கள் ஜூனியர் , சீனியர் அணிகளில் மாவட்ட மாநில அளவில் பங்குபெற முழு நேரமும் உழைப்பதில் தீவிரம் காட்டுவார்கள்.

கதைப் புத்தகங்களைத் தேடிப் படிக்கும் ஆர்வம் முளைக்கும் காலம். , அரும் பெரும் கற்பனைகள் உதிக்கும் காலம்.; கடிதம் எழுதிப் பார்க்க ஆசைப்படும் நேரம்.; பயன் படுத்தப்படாமல் வீட்டில் கிடக்கும் பழைய டைரியை எடுத்து எழுதிப் பார்க்கத் தொடங்கும் நேரம்.

இவையாவது பரவாயில்லை. புதிய பழக்க வழக்கங்களை எற்படுத்திக் கொள்ள மனம் அலைபாயும் நேரம். செய்யக்கூடாது என்பனவற்றில் ஈடுபாடும், செய் என சொல்லப்படும் அறிவுரைகளின் மீது ஆத்திரமும் நிச்சயமாக வரும் நேரம். இப்போது இருப்பது போல அப்போதெல்லாம் “ஸ்டூடண்ட் கவுன்சிலர்கள்” கிடையாது. பையன்கள் திருந்த பிரம்பையும், கண்டிப்பையும், பெஞ்ச் மேலே நில் போன்ற தண்டனைகளையும் நம்பி இருந்த காலம் அது.

எப்போதும் என் மாணவர்களுக்கு நான் சொல்வது. ” படிப்பு தவிர இசையோ விளையாட்டோ நாடகமோ எழுத்தோ, வாசிப்போ ஏதோ ஒரு பயனுள்ள விஷயத்தில் ஆர்வத்தை ஏற்படுத்திக் கொள்.. அது கலை இலக்கிய அல்லது பிற துறைகளில் உன்னுடைய திறமையை வளர்க்கும். அதை விட முக்கியமான பயன், நீ தீய வழிகளில் செல்லாமல் இருக்க அது மிகவும் உதவும்”

இந்த அறிவுரை என் பள்ளி அனுபவத்தின் பாற்பட்டது. அதற்குத் துணைநின்றவர்தான் எங்கள் ஆசான் “ மந்திரம் சார்”.

ஆண்டு 1963. சுவாமி விவேகானந்தர் நூற்றாண்டு விழா. இராமகிருஷ்ணா விவேகானந்த இலக்கியத்தில் மிகத் தீவிரமான பற்றுடையவர் மந்திரம் சார் ! அவர் வழிகாட்டுதலில் அவர் எழுதிய இராமகிருஷ்ண சரிதத்தை கணேசன், பிரபு, பாலகிருஷ்ணன், நான் ஆகிய நாங்கள் எவ்வாறு ஓர் இசை சொற்பொழிவாகப் பல மேடைகளில் நிகழ்த்தினோம் என்ற விவரங்களை எல்லாம் நான் ஏற்கனவே பதிவு செய்துள்ளேன்.

இசையிலும், கவிதை, இலக்கியம் ஆகியவற்றிலும் பற்றுடைய எங்கள் குழுவிலுள்ள பத்து மாணவர்களுக்கு அவர் மிகச் சிறப்பாக வழிகாட்டினார். சங்கீத நாட்டமுள்ளவர்களை முறையாக “ம்யூசிக் கிளாஸ்’ போகச் சொன்னார். அவர் சொல்லித்தான், அவர் கொடுத்த ஊக்கத்தில்தான் கணேசன், பிரபு , பாலகிருஷ்ணன் நான் ஆகிய நால்வரும் முறையாகப் பாட்டு கற்றுக் கொள்ளத் தொடங்கினோம்.

விளையாட்டுத் துறையில் ஆர்வம் காட்டிய மாணவர்களை ஹாக்கி, கால்பந்து, கிரிக்கெட் ஆகிய விளையாட்டுகளில் ஸ்டேட் லெவலில் பங்குபெறும் வகையில் ஊக்கமளித்தவர்.

“ஸ்பெஷல் கிளாஸ்” எடுக்காமலேயே எங்களை ஸ்பெஷலாக கவனித்து படிப்பிலும் முன் நிற்க வைத்தவர். எங்கள் குழுவிலிருந்து சென்றவரில் ஐ ஏ எஸ் , ஐ பி எஸ் களும் உண்டு.இதெல்லாம் பல ஆசிரியர்களின் திறமைகளினாலே வளர்க்கப்படும் பயிற்சி. எல்லாப் பள்ளிகளுக்கும் ஆசிரியர்களுக்கும் இது பொருந்தும். ஆனால் “மந்திரம் சார்” ஊக்கத்தால் எங்களுக்கு ஆன்மிகப் பயிற்சியும் கிட்டியது.

நேரம் கிடைக்கும் போதெல்லாம் எங்களுக்கு இராமகிருஷ்ணர் , சுவாமிஜி வரலாற்றை மிக உருக்கமாக சொல்வார். அதில் ஆழ்ந்த பலரில் ரகு, சுந்தர் என்ற இருவர் இன்னும் ஆழமாக அந்தத் தத்துவத்தில் தங்களை ஈடுபடுத்திக் கொண்டவர்கள். ”டிகிரி” முடித்ததும் அவர்கள் இருவரும் , உடனடியாக இராமகிருஷ்ணா மடத்தில் சேர்ந்து துறவு வாழ்க்கையில் தங்கள் சேவையைத் தொடங்கினார்கள். மூத்த துறவிகளாக விளங்கும் அவர்களை இன்றும் நான் சந்தித்து இயன்ற நேரத்தில் அளவளாவிவருகிறேன்.

தவறான பாதையில் செல்லும் ஒரு மாணவன் நல்ல ஆசிரியரால் எவ்வாறு திருந்துவான் என்பதற்கு என் பள்ளி எனக்கோர் உண்மைச் சம்பவத்தைக் காட்டியது.

சௌந்தரராஜன் என்ற “சவுண்டு”. வகுப்பு அட்டெண்டன்ஸ்ல மட்டும்தான் அவன் பெயர் சௌந்தர்ராஜன். மற்றபடி எல்லோருக்கும் “சவுண்டுதான்”. எங்களை விட இரண்டாண்டுகள் சீனியர் வயதில் மட்டும்; வகுப்பில் அல்ல. அடுத்த வருடமும் அதே வகுப்புதான் என பல ஆசிரியர்கள் அவனிடமே சொல்வார்கள்; அவன் சிரித்துக் கொண்டே போய்விடுவான். பள்ளிக்குள்ளே அவன் யாரிடமும் சண்டை போட்டதில்லை. ஆனால் வெளியில் அவன் ஒரு “ரௌடிக்குரிய” இலக்கணம் தவறாமல் நடப்பவன் என்று பரவலான செய்திகள் உண்டு. அதனாலேயே ஆசிரியர்களுக்கும் இவனிடம் ஒரு பயம் உண்டு.

காலப் போக்கில் அட்டெண்டன்ஸ் எடுக்கும் ஆசிரியர்களும் “சவுண்டு” என்றே கூப்பிடத் தொடங்கிவிட்டனர் . சுமாரான உயரம். எக்ஸர்சைஸ் பாடி இல்லையெனினும் வலுவான தேகம். நல்ல சிவந்த அழகான நிறம்; மூக்கும் முழியுமாக இருப்பான். ஆனால் யாரோ இட்ட சாபம் போல முகத்தில் அம்மைத் தழும்புகள் இருக்கும்.

தினம் அவனைப் பற்றி ஏதாவது செய்தி மாணவர்களுக்கிடையே உலவும். பள்ளிக்கு எதிரில் இருந்த டி எஸ் சி காண்டீனில் பணம் வைத்து சீட்டாட பெரும் தனவந்தர்களும், நடிகர்களும் வருவதுண்டு. அந்த இடத்தில் இவனைப் பார்த்தாகச் சிலர் சொல்வர். புகை பிடித்துக் கொண்டிருந்தான்; மது அருந்துவான் என்பர். அங்கே நடந்த சண்டையில் இவனும் இடம் பெற்றதாக தகவல்.

நாளாக ஆக பள்ளிக்குள் இவனை யாரும் ஒன்றும் கேட்பதில்லை; வகுப்புக்கு தாமதமாக வருவான். சில நேரங்களில் வாயில் , வெளியே வண்டியில் விற்கப்படும் மாங்காயைக் கடித்துக் கொண்டே வருவான்.. இவனது பெற்றோர் மத்தியதர வர்க்கம்; சாதுவானவர்கள்; பணக்காரர்களும் இல்லை.

அது ஒரு சனிக்கிழமை. நன்றாக நினைவிருக்கிறது. அரைநாள்தான் . திடீரென்று பள்ளிக்குள் ஒரு பரபரப்பு. “மந்திரம் சார்” சவுண்டை பளீரென்று கன்னத்தில் அடித்துவிட்டார் எனக் கேள்விப்பட்டோம். கோபமே வராத ஒருவர் கோபப்பட்டிருக்கிறார். அடியே வாங்காமல் இஷ்டம் போல் திரிந்த ஒரு மாணவன் முதல் முறையாக அடி வாங்கியிருக்கிறான். என்ன அதிசயம் ! இந்த “இன்சிடெண்டுக்கு” பிறகு சவுண்டு ரொம்பவும் மாறிப் போய்விட்டான். எங்களுக்கெல்லாம் ஒன்றும் புரியவில்லை. இதைத் தோண்டித் துருவி விசாரிக்க நேரமும் இல்லை.

சுவாமிஜி நூற்றாண்டு விழாவின் போது அவன் தான் கிட்டத்தட்ட “அஃபிஷியல் போட்டோகிராபர்”. பள்ளி விழாக்களில் எல்லாம் அவன் தான் போட்டோ எடுப்பான். படிப்பு வராத காரணத்தால் மேல்படிப்பில் அவன் சேரவில்லை. பத்தாண்டுகளுக்குப் பிறகு ஒரு கல்யாண ரிசப்ஷனில் அவனை சந்தித்தேன். மேற்கு மாம்பலத்தில் ஒரு ஸ்டுடியோ வைத்திருக்கிறான். நல்ல வருமானம். மனைவி ஒரு பள்ளியில் டீச்சர். பையன் இரண்டாவது படிக்கிறான்.

”நாம படிச்ச பள்ளிக்கூட ஞாபகமெல்லாம் இருக்கா ?” என்றேன் .

“ என்ன அப்படிக் கேட்டுட்ட ..இப்பவும் ஸ்கூல்ல ஏதாவது பங்க்ஷன்னா “மந்திரம் சார் என்னைத்தான் கூப்பிட்டு அனுப்புவார்”

”அப்படியா ! அவருக்கு ஒன்னையெல்லாம் நினைவிருக்கா?”

“எப்படி மறப்பார் ? அவர்தானே என்னை ஒரு போட்டோகிராஃபர் ஆக்கியவர் “ என்றான். கண்களில் நன்றி பளபளத்தது. ஒரு புதிருக்கு விடை கிடைத்த மகிழ்ச்சியில் விடைபெற்றேன். திரும்பும் போது நாமக்கல்லாரின் ஒரு கவிதை நினைவுக்கு வந்தது.

தப்பிதம் கண்ட போதும்
      தண்டிக்க முனைந்தி டாமல்
நட்புடைத் தோழன் போல
      நயமாக எடுத்துக் காட்டி
ஒப்புற வாகப் பேசி
      உள்ளத்தை உருக்க வல்ல
அப்பெருந் தகைமை யேநல்
      லாசானுக் கமைய வேண்டும்.      
( தொடரும்)

‘சந்துரு நான் வேலையா இருக்கேன், வாசலில் காலிங் பெல் சத்தம் கேட்கிறது, யாருன்னு போய் பாரு’ என்று அம்மா கத்த சேவ் பண்ணிக்கிட்டு இருந்த சந்துரு வாசலில் வந்து பார்க்கிறான்.

சந்துரு வாசலுக்கு வர ஓர் ஆள் நின்று கொண்டு ‘இன்னும் பத்து நிமிடம் தான் இருக்கிறது, நீ கிளம்ப’ என்று சொல்கிறார்.

‘எனக்கு ஆபீiஸுக்கு நேரம் ஆகிறது, ஆனால் நீங்கள் யார் என்று தெரியவில்லையே’ என்ற சந்துருவிடம்

‘கிளம்பு, கிளம்பு, நான் யார் என்று போற வழியில தெரிஞ்சிடும்’ என்று அந்தாள் வீட்டுக்குள் வருகிறார்.

அவசரப்படுத்தி அவரைக் கூட்டிக்கொண்டு போகிறான் சந்துரு. பதட்டத்தில் வேகமாக ஸ்கூட்டரை ஓட்ட, எதிரே வந்த லாரி மோதி இறந்து விடுகிறான். அழைத்துக்கொண்டு வந்தவர் சந்துருவையும் கூட்டிக் கொண்டு மேலே போகிறார்.

‘நீ யார் என்று தெரியவில்லை, என்னை எங்கே கூட்டிக்கொண்டு போகிறாய்?’ என்று சந்துரு கேட்க,

‘நான் யம தூதன், உன்னுடைய காலம் முடிந்து விட்டது, நான் இப்போது உன்னைக் கூட்டிக்கொண்டு போகிறேன்’ என்று கூறினார்.

‘எனக்கு இன்னும் பூமியில் இருக்க ஆசையாக இருக்கிறது, இப்பதான் ஆபீஸில் ப்ரமோஷன் வந்திருக்கிறது, கல்யாணத்துக்கு பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள், இந்த சமயம் பார்த்து என்னை நீ கூட்டிக் கொண்டு போகிறாயே, இது நியாயமா?’ என்று சந்துரு வினவ, அவர் மேலே ஒன்றும் பேசாமல் சித்தரகுப்தனிடம் ஒப்படைத்தார்.

சித்தரகுப்தன் கணக்குப் புத்தகத்தை புரட்டிப் பார்த்து தனது தூதரிடம் ‘நீ தப்பான ஆளைக்  கூட்டிக்கொண்டு வந்துள்ளாய், இவரை மீண்டும் பூமியிலே விட்டுவிடு’ என்று கூறிய உடனே அந்த தூதரும் ஒரு சிறிய கடிகாரத்தை சந்துருவிடம் கொடுத்து

‘உனக்கு ஒரு சந்தர்ப்பம் தருகிறேன், இந்த கடிகாரத்தை நீ கையில் கட்டிக் கொண்டால் உன் எதிராளியின் மனக்குரல் உனக்கு கேட்கும், நான் உனக்கு இரண்டு மணி நேரம் அவகாசம் தருகிறேன், எங்கே யாரிடம் செல்ல வேண்டுமோ அங்கே சென்று விடு, உனக்கு அங்கே யாராவது இடம் கொடுத்தால் நான் உன்னை விட்டு விடுகிறேன், இல்லாவிடில் நான் உன்னை மீண்டும் இங்கே அழைத்துக் கொண்டு வந்து விடுவேன்’ என்று சொல்லி சந்துருவை பூமியில் விட்டு விட்டார்.

சந்துரு லேட்டாகி விட்டது என்று முதலில் தனது ஆபீசுக்குச் சென்றான்.

அங்கே அவருடைய நண்பன் ‘சந்துரு கங்கிராஜுலேஷன்,  வாழ்த்துகள், உனக்கு பிரமோஷன் கிடைத்திருக்கிறது’ என்று மலர்ச்சியோடு வரவேற்றான்.

ஆனால் சந்துரு கையில் கட்டிக்கொண்டுள்ள  கடிகாரத்தினால் தன் நண்பனது மனதில் இருப்பது அவனுக்குத் துல்லியமாக தெரிந்தது.

‘நீ இதுவரை வராததால் நீ இல்லை என்று நினைத்தேன், அப்படியே செத்து தொலைத்து இருக்க வேண்டியதுதானே, எனக்கு இந்த பிரமோஷன் கிடைத்து இருக்குமல்லவா! உன்னால் எனக்கு இந்த பிரமோஷன் கிடைக்காமல் போய்விட்டது’ என்று நண்பன் மனதிற்குள் நினைத்துக் கொண்டது தெரிந்து சந்திரனுக்கு வருத்தமாக இருந்தது.

பிறகு வீட்டுக்கு வந்தால் அவன் தந்தை ‘சந்துரு எனக்கு சில பொருட்கள் வாங்க வேண்டி இருக்கிறது, ஒரு 50 ரூபாய் தர முடியுமா?’ என்று கேட்டார்.

சந்துரு முடியாது என்று சொன்னவுடன், ‘நீ எல்லாம் எனக்கு பிள்ளையாய் பிறந்ததற்கு செத்திருக்கலாம், எனக்கு ஒரு 50 ரூபாய் கூட தர முடியாதா’ என்று மனதிற்குள் நினைத்தது இவனுக்குக் கேட்டது.

உடனே சந்துரு நூறு ரூபாய் எடுத்துக் கொடுத்தவுடன், ‘நீ நன்றாக இருப்பாய்’ என்று கூறிக்கொண்டு அவர் கள்ளுக்கடை பக்கம் சென்றார்.

மனம் வெறுத்துப் போய் சந்துரு மேலோகத்திலேயே  இருந்திருக்கலாம், கஷ்டப்பட்டு ஆசையாகக் கீழே வந்தேனே என்று கூறிக்கொண்டு, சமையல் செய்து கொண்டிருக்கும் அம்மாவிடம் சென்றான்.

‘அம்மா நான் இறந்து விட்டால் உனக்கு எப்படி இருக்கும்?’ என்று கேட்டான்.

அதற்கு அம்மா ‘ஒருத்தருடைய பங்கு மிச்சம், வேலையும் குறையும்,  சாமானும் மிச்சப்படும்’ என்று வேடிக்கையாகச் சொன்னாள்.

‘நிஜமாகவா அம்மா!?”

‘கண்ணா, நீ இல்லாமல் நான் எப்படி இருப்பேன்? நான் சும்மாதான் சொன்னேன், எனக்கு நீ தான் முக்கியம், என் குழந்தையான உன்னைப்  பார்க்காமல் என்னால் இருக்க முடியாது, என் காலத்தில் நீ என்னை விட்டுப் போவாய் என்று நான் நினைத்துக் கூடப் பார்க்க முடியாது, இனி இவ்வாறு பேசாதே’ என்று அவள் நெற்றியில் முத்தம் கொடுத்துக் கொண்டே கூறினாள்.

அவள் மனத்திலும் இதையே நினைக்கிறாள் என்று.அப்பொழுது சந்துருக்கும் புரிந்தது இந்த உலகத்தில் தாய்மைக்கு ஈடு இணை எதுவும் இல்லை, அந்தத் தாய்மை எங்கும் எப்பொழுதும் பரவி இருக்கிறது. இன்னும் சொல்லப் போனால் இந்த தாய்மார்கள்தான் உலகத்தையே தாங்கும் பூமாதேவிகள்!

கல்லூரியில் நான் மனநல ஆலோசகராக இருந்தபோது பதினேழு வயதுடைய தாமஸ் அணுகினான். தன் விவரங்களை அளித்தான். பலமுறை தான் பரீட்சையில் தோல்வி அடையப் போகிறோமோ என்ற அச்சம் இருப்பதைக் கூறினான். வகுப்புகளுக்குப் போவதைத் தவிர்த்து விடுவானாம். இதனால் தான் என்னை ஆலோசிக்கச் சொன்னார் அவனுடைய துறைத் தலைவர்.

யாரிடமும் பேச வெட்கப்படுவதால் மிகச் சிறிய நண்பர்கள் வட்டம். இப்போதும் புது இடத்திற்குப் போக வேண்டும் என்றால் கேட்கப் பயம். தனியாகப் போகவும் தயக்கம். தங்கும் மாணவர் (விடுதி) இல்லத்தில் எல்லாம் புதிராக இருக்கிறதாம், யாரையாவது கேட்டால், ‘முட்டாள் என எண்ணிவிட்டால்?’ என்ற அச்சம்.

இந்த பாதிப்பு எல்லாம் ஏன் என விளக்கச் சொன்னேன். தந்தை டேவிட் இப்படிச் செய்தால், “நீ ஒரு loser” (எப்போதும் தோல்வி அடைபவன்) என்பாராம். முருகன் வெற்றி பெறுகிற வியாபாரி. செல்வாக்கு உள்ளவர். கண்டிப்பானவர். அவர் முன் ஏதேனும் தவறு நேர்ந்தால், தாமஸுக்கு வார்த்தைகள் சிக்கி விடும். அவருக்குக் கோபம் அதிகமாகும். இந்த நிகழ்வை மறக்கப் பல நாட்கள் ஆகும். அம்மா டயனா “நீயா இதைச் சமாளிக்கக் கற்றுக்கொள்” என்று சொல்லிவிட்டுத் தன்னுடைய விளம்பர நிர்வாகத்தில் கவனம் செலுத்துவாள். போகும் முன், தாமஸிற்கு அதிக வியர்வை ஊற்றி வாடை இருப்பதனால்  தன் மூக்கை மூடி, முகத்தைச் சுளித்துக் கொண்டே போய்விடுவாள். அவமானம் மட்டும் மிஞ்சும்.

பல செஷன்களுக்குப் பிறகு தாமஸ் இந்த சூழல்களையும் தன் வகுப்பில் நடப்பதையும் ஒப்பிட்டுப் பார்த்தான். பெற்றோரிடம் பயத்தினாலும், தாத்தாவின் கண்டிப்பு சந்தித்ததினாலும், எந்த ஒரு அதிகாரம் செய்வோரையும் இதே உணர்வில் பார்ப்பான். இதனால் வகுப்பில் ஆசிரியர்கள் கேட்கும் கேள்விக்குக் கையைத் தூக்க தயக்கம். சந்தேகம் கேட்டுக்கொள்ளவும் குழப்பம். மதிப்பெண் சரிந்தது. வகுப்பிற்குப் போக உள்ளுக்குள் தடுமாற்றம்.

கல்லூரி சேர்ந்ததிலிருந்து அறையில் உள்ள மற்ற மாணவர்கள் நன்றாகப் பழகினாலும் தன்னை ஏதோ தடுக்கிறது என்றான். ஞாயிற்றுக்கிழமைகளில் விடுதியில் இரவுச் சமையல் கிடையாது. எல்லோரும் ஏதேனும் வாங்கிக் கொள்வார்கள், அல்ல வெளியே போய்ச் சாப்பிடுவார்கள். தாமஸைத் தவிர. பட்டினியாக இருப்பானாம்.

அடுத்த செஷனில் இதை எடுத்துக் கொண்டோம். பல செஷன்களுக்குப் பின், தன் நிலையை அசை போடுவதால் வரும் சிந்தனைகள், எதிர்மறை எண்ணங்கள், வளர்ந்த சூழல் இவற்றினால் பதட்டம் அச்சம் தயக்கம் இவை உருவாகியுள்ளது என்று தாமஸ் அடையாளம் கண்டுகொண்டான்.

வகுப்பிற்குப் போய் வரும் போது தன் மனம் சொல்லும் சொற்கள், வரும் சிந்தனைகள், நிகழ்ச்சிகள், நபர்களை இவற்றை நினைவு வைத்துக்கொள்ளப் பரிந்துரைத்தேன். தாமஸ் இதை நான்கு வாரத்திற்குச் செய்த பிறகுத் தன் கடந்த வாழ்நாட்கள், தன்னை பாதித்த நிகழ்வுகள் இவற்றைப் பற்றி எழுதச் சொன்னேன். மடமடவென்று இருபதுக்கும் மேலான விஷயங்கள் குவிந்தது. எல்லாம் சோகம், துன்பம். ஒரே ஒரு சந்தோஷம், ஆசிரியர் தியாகராஜன் ஒருமுறை ஊக்குவித்தது. இது மன அழுத்தத்தில் சேராது.  வீட்டில் அனுபவித்த கண்டிப்பு, அவதூறு சொற்களினால் தாமஸ் தன் சுய மதிப்பீட்டை மிகக் குறைவாகக் கணித்தான்.

இதை மாற்ற, பெற்றோரை வரப் பரிந்துரைத்தேன். வந்தார்கள். செஷன் முடிவில், தாமஸ் ஒரு “loser”, அவனுக்கு நேரம் தர முடியாது என்று இருவரும் சென்று விட்டார்கள். வேறு வழியை வகுத்தேன்.

கல்லூரி ஆசிரியர்களின் மனநலத் திறன்களை மேம்படுத்தப் பல பயிலரங்கங்கள் போய்க்கொண்டு இருந்தன. முதல் கட்டத்தில் கல்லூரி அதிபரும், மாணவர்களுடன் நல்ல உறவு இருக்கும்  சில ஆசிரியர்களும் இவற்றில் பங்கு கொண்டார்கள். மனநல அம்சங்களை அறிமுகப்படுத்தி வழிமுறைகளைப் பயில்வதே இவற்றின் குறிக்கோள். மேற்கொண்டு தாமஸிற்கு இவர்களை உபயோகிக்க முடிந்தது.

தாமஸைப் பற்றி மேலோட்டமாகத்தான் விவரித்தேன், ஏனெனில் எங்களை அணுகுவோரின் அந்தரங்கங்களை யாரிடமும் பகிர மாட்டோம். தாமஸின் வகுப்பு ஆசிரியர் மற்றும் விடுதிக்காப்பாளர் இவர்களைச் சேர்த்துக்கொண்டேன். இருவருக்கும் தாமஸின் சுய உரையை மாற்ற உதவ வேண்டும் என்ற புரிதல் இருந்தது, செயல்படுத்தத் துவங்கினார்கள்.

தாமஸை தன்னுடைய இப்போதைய வாழ்வின் பக்கங்களை சிறிது சிறிதாகப் பிரிக்கச் செய்தேன். நண்பர்கள், வகுப்பு, சாப்பிடும் இடம், தங்கும் இடம், போய் வரும் வழி என்று எல்லாவற்றிலும் பயம் என்ற நூலிழை இணைந்திருந்தது.

ஒரு சிறிய முயற்சி. என் அறைக்கு வருவதற்குப் பல வழிகள் இருந்தன. தாமஸ் நேராக வரும் பாதையை மட்டுமே உபயோகிப்பான். இதற்குப் பதில் வழியை மாற்றி மாற்றி வரச் சொன்னேன். கல்லூரியின் அமைப்பின் வரைபடம் இருந்தது, ஆண்டுக் குறிப்பேடும் உதவிக்கு உள்ளது. அதை மீறியும் வழி தெரியாவிட்டால் எவரிடமாவது கேட்கவேண்டும். முதல் இரண்டு வாரம் வேர்வை ஊற்றிய உடை அவன் தவிப்பைத் தெரிவித்தது. புகழ வேண்டும், விடாமுயற்சியுடன் செய்ததை. சொன்னவுடன் மேலும் மனதை வைத்துச் செய்தான். ஓரிருவரிடம் கேட்டான்.

இதற்குப்பின் அறையில் இருக்கும் மாணவர்களிடம் கேட்க, மேலோட்டமாகப் பேச, காலை மாலை வணக்கம் கூற என்று ஆரம்பமானது. இப்போது தாமஸ் தனக்கே தினம் மாலை தூங்கும் முன் ஒரே ஒரு சபாஷ் தர வேண்டும், ஒரு முறை மட்டுமே. இப்படி இருப்போருக்குப் பெரும்பாலும் கடினமானது தனக்குத் தானே சபாஷ் சூட்டிக்கொள்வது. பல வாரங்களுக்குச் சபாஷ் சொல்லிக் கொள்ள எதுவும் இல்லை என்றான். பிறகு வந்தது, வகுப்பில் ஒருவருக்கு எதையோ விளக்கினான் என்று. மெதுவாக இது நீண்டியது, தனக்கு சபாஷ் சொல்வதும்.

ஆசிரியர்களிடமும் மாணவர்களிடமும் தாமஸிற்கு நிபந்தனையற்ற முறையில் (அதாவது முயற்சி, வெற்றி எனப் பாராமல்) நற்சொற்கள் சொல்வதின் உபயோகத்தைக் குறிப்பிட்டேன். ஆசிரியர்கள் செய்ய, இருமுறை தாமஸ் முயல்வதைப் பற்றி அவர்கள் பேசியது அவனை மிகவும் ஊக்குவித்தது.

இப்போது, ஞாயிற்றுக்கிழமை இரவு உணவிற்கு எவ்வாறு செய்ய என்று தாமஸைத் தீர்மானித்துக் கொள்ளச் சொன்னேன்.  இதற்கு, நட்பு தேவை என்று புரிய,  முதலில் அறையில் உள்ளவர்களில் ஒருவர், பிறகு நால்வருடனும் சேர்ந்து கொள்ள, நட்பு வளர்ந்தது. எந்த ஒரு தயக்கம் இல்லாமல் அவர்களுக்கு அவன் உதவிகள் செய்வது மேலும் அவர்களை இணைத்தது.

உணவிற்குச் சிலமுறைத்  தனியாகவும் செல்ல வேண்டும் என்று அமைத்தேன். முதல் முறை சென்று சற்று தவித்த பிறகு, உதவி கேட்க முடிந்தது. இதைப்பற்றி தற்செயலாகப் பகிர வைத்தேன். இதுபோல முன்பின் தெரியாத நபர்களிடம் பேச, பல இடங்கள் போக, இதைப்பற்றி அறிவதற்கு தன் வகுப்புக்கு அப்பால் உள்ள சில புத்தகங்களைப் படிக்க வைத்தேன். கண்ணோட்டம் விரிந்தது. விளையாட்டையும் சேர்க்க, உடல் நலம் கூடியது.

இப்போதைய படிப்பு அப்பாவால் முடிவு செய்யப்பட்டது. தாமஸிற்குக் கட்டிடக்கலையில் மிக்க ஆர்வம் உண்டு. கல்லூரியில் உள்ள அந்தத்துறை ஆசிரியர்களுடன் கலந்து பேசி, அவர்கள் தங்கள் புராஜக்ட்களில் இவனை உபயோகிக்கக் கேட்டுக் கொண்டேன். முன்வந்தார்கள். தாமஸின் ஆர்வம், எளிதாக வடிவமைப்பதைப் பார்த்து வியந்தார்கள். தாமஸ் மெதுவாக மாறுவதை அவனும் அடையாளம் கண்டுகொண்டான். ஆசிரியர்களும் அவன் முயற்சிகளை, மற்றவர்களுக்கு உதவும் தன்மையைப் பாராட்டினார்கள். தாமஸின் செஷன்கள் படிப்படியாக முடிந்தது.

*****************************************

“என்னலே.. நல்லாத் தூங்கினியா? உனக்கென்ன? சிலுசிலுன்னு மலைக் காத்து.. வவுறுமுட்ட சோறு.. உண்ட மயக்கத்துல குளிர்வாடை அசத்த தும்பிக்கையை மடக்கி வெச்சுப்புட்டு நல்லாத்தான் தூங்கியிருப்பே.. ஆனா எனக்குத்தான் நேத்து ராவு முளுக்க தூக்கமே வரலை.. ஏன்னு தெரியலை.. மனசுல ஒரே கலக்கம்.. எலே.. என்ன நா பாட்டு பொலம்புதேன்.. நீ எங்கனயோ பராக்கு பார்த்திட்டிருக்கே?”

தாமிரபரணியில் முங்கி எழுந்து ஈரத்துணியுடன் ஒரு கையில் குடத்து நீரையும் இன்னொரு கையில் அலுமினியத் தூக்கையும் சுமந்தபடி வந்து வயக்காட்டுப் பிள்ளையாருக்கு நீர் அபிஷேகம் செய்துக் கொண்டிருந்தான் ஆதிமூலம். இது அவன் தினமும் செய்வதுதான். தரிசு நிலத்தையொட்டியிருந்த பிள்ளையாரை ஊரில் யாரும் சீந்துவார் கிடையாது. ஆனால் ஆதிமூலத்துக்கு மட்டும் அவனுடைய சிறுவயதிலிருந்தே அந்த தும்பிக்கையான் மீது ஏனோ அசாத்திய ஈடுபாடு. இவ்வளவுக்கும் அரசமரத்தடியில் சிக்கனமாக கருங்கல்லினாலான இரண்டடி விக்கிரகம்தான்….

அங்கு எப்போது அந்த பிள்ளையார் முளைத்தார் என்று ஆதிமூலத்துக்குத் தெரியாது.. அவன் தாத்தா காலத்திலிருந்து இருப்பதாக அவன் அப்பா எப்போதோ சொல்லக் கேட்டிருக்கிறான். ஒரு சித்தர் பிரதிட்சை பண்ணின பிள்ளையார் என்று கூட அவர் சொன்னதாக ஞாபகம். ஆனால் அதைப்பற்றியெல்லாம் ஆதிமூலம் சிந்தித்ததில்லை. அவனைப் பொறுத்தவரை இந்த வயக்காட்டுப் பிள்ளையார்தான் அவன் குலச்சாமி, வானம் பார்த்திருக்கும் பிள்ளையாருக்கு ஒரு கூரை கட்ட வேண்டும் என்பது அவனுடைய நீண்ட நாள் இமாலயக் கனவு.

அபிஷேகம் முடிந்து அரச மரக்கிளையில் முந்தய நாள் காய வைத்திருந்த துணியின் முடிச்சை அவிழ்த்து எடுத்து பிள்ளையாரின் மேனியில் படிந்திருந்த ஈரத்தை மெதுவாக ஒற்றி எடுத்தான். இன்னொரு கிளையில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த ஒரு காலத்தில் வெள்ளையாக இருந்திருக்க வேண்டிய துணியை பிள்ளையாரின் இடுப்பைச் சுற்றி வஸ்திரமாக்கினான். பக்கத்தில் கொட்டாங்குச்சியிலிருந்த திருநீரை தானும் நெற்றியில் பூசிக்கொண்டு பிள்ளையாரின் நெற்றியிலும் அப்பினான். இன்னொரு கொட்டாங்குச்சியிலிருந்த குங்குமமும் பிள்ளையாரின் நெற்றியில் ஒரு ரூபாய் நாணயம் அளவுக்கு வட்டமிட்டது.

விளக்கு ஏற்ற வசதி கிடையாது. சூடனும் கிடையாது. தரிசு நிலத்தில் முளைத்திருந்த புல்லைத்தான் பிள்ளையாருக்கு புஷ்பமாக அர்ப்பணிப்பான்.

தூக்கில் கொண்டு வந்திருக்கும் கஞ்சியோ இல்லை பழைய சோறோ.. அதுதான் பிள்ளையாருக்கு நிவேதனம்.

“சாப்பிடுலே.. நல்லாச் சாப்பிடு.. சோலி முடிஞ்சு போய் எதையாவது ஆக்கி நா எடுத்தாரதுக்குள்ள பொழுது சாஞ்சுரும்.. பசி தாங்க மாட்டே.. இப்ப நல்ல சாப்பிட்டுக்க”

மூடியைத் திறந்து தூக்கை பிள்ளையாரின் வாய்க்கு அருகில் கொண்டு செல்வான். அப்படிச் செய்தால் பிள்ளையார் சாப்பிடுவது போல் அவனுக்கு திருப்தி..

அதன் பிறகுதான் தன் வேட்டியைக் காயப்போட்டு இடுப்பில் துண்டு சுற்றி அங்கேயே உட்கார்ந்து அவனும் சாப்பிடுவான். அதற்குள் அடிக்கிற காற்றில் வேட்டி காய்ந்துவிடும். உடுத்திகொண்டு அரிசி மண்டி வேலைக்குக் கிளம்புவான்.

ஆனால் இன்று பிள்ளையாருக்குப் படைத்த பிறகு அவனுக்கு சாப்பிடப் பிடிக்கவில்லை. மனதில் ஏதோ ஒரு சஞ்சலம். இனம் புரியாத தவிப்பு.

அப்படியே பிள்ளையாரின் காலடியில் உட்கார்ந்தான்..

“ம்.. என்னன்னு தெரியலை.. மனசு கிடந்து இப்படிச் சலம்பிட்டிருக்குது.. இதப்பாரு.. எனக்குன்னு யாரும் கிடையாது.. அய்யன் ஆத்தா எல்லாரும் போய் சேர்ந்துட்டாவ.. நீதான்லே எல்லாம்.. எதுவும் ஏடாகூடமா நடக்காமப் பார்த்துக்க”

அவனையறியாமல் கண்களில் நீர் திரண்டது.

”ஆதி”

குரல் கேட்டு கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டு திரும்பினான். அரிசி மண்டியில் அவனுடன் வேலை பார்க்கும் எசக்கி மேல்மூச்சு கீழ்மூச்சு வாங்க ஓடி வந்தான்..

“ஏன்வே.. எதுக்கு இம்புட்டு அவசரமா ஓடியாரே? முதலாளி கூப்பிட்டாராக்கும்”

எசக்கி தன்னைக் கொஞ்சம் நிதானப்படுத்திக் கொண்டு..

”இல்லை ஆதி.. விசயமே வேற.. இந்த தரிசு நிலத்த துபாய் பாய் ஒருத்தர் விலை பேசி வாங்கிப்புட்டாராம். இது விவசாயம் பண்ண லாயக்கில்லாத எடம்னு அரசாங்க நோட்டீசு வாங்கியிருக்கானுக.. இங்கிட்டு பெரிசா தொழிற்சாலையோ என்னவோ கட்டப்போறானுகளாம்..”

“நெசமாலுமா?”

“ஆமாவே.. ஊர் பெரிசும் கவுன்சிலர் தாமுவும் பேசிட்டிருந்ததை காதுபட கேட்டுப்புட்டுத்தானே வாரேன்.. தரிசு நிலம் ஆறு ஏக்கரைச் சுத்தி சுவர் எழுப்பப் போறானுகளாம்.. சுருக்கா வேலை ஆரம்பிக்கப் போவுதாம்.. அவுங்க பேசினதைப் பார்த்தா.. உன்னோட இந்த பிள்ளையார் சாமிய பேர்த்துப்புடுவானுக போல.. ஏன்னா இதுவும் தரிசு நிலத்தைச் சேர்ந்தது தானே?”

இதைக் கேட்டு ஆதிமூலத்துக்கு கதிகலங்கியது.

“என்ன.. என் பிள்ளையாரை பேர்த்துப்புடுவாவளா? என்னவே சொல்லுதே?”

“அவுங்க பேசினததானே சொல்லுதேன்.. பாய் ஆளுங்களை வெச்சு கமுக்கமா பத்திரப் பதிவெல்லாம் பண்ணிப்புட்டாராம்.. இன்னும் ஒண்ணு ரெண்டு நாளுல சோலிய ஆரம்பிக்க ஆளுங்க..”

எசக்கி முடிப்பதற்குள் ஆதிமூலம் பதட்டத்துடன் எழுந்தான்.

அவனுடைய பிள்ளையாரை பெயர்த்தெடுக்கப் போகிறார்களா? ஓ. இதனால் தான் நேற்றிலிருந்து அவனுடைய மனது சங்கடப்பட்டதோ?

உடனே பிள்ளையாரைப் பார்த்து..

”கூடாது.. என் குலச்சாமி நீ.. இங்கிட்டிருந்து உன்னை நகர்த்தக் கூடாது.. உனக்குக் கூரை கட்டணும்லே.. என்ன.. இம்புட்டு நடக்குது.. பார்த்திட்டு சும்மா இருக்கே.. ஏதாவது பண்ணுலே..”

பிள்ளையார் வழக்கம்போல் அமைதியாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.

ஆதிமூலம் ஊர் பெரியவர் வீட்டுக்கு ஓடினான்..

“ஆமா ஆதி.. தரிசு நிலம்.. அரசாங்கத்துக்கு சொந்தம்.. ஆளைப் பிடிச்சு பாய் வாங்கிப்புட்டார்.. என்ன பண்ணச் சொல்லுதே? வேணும்னா ஒண்ணு பண்ணுதேன். உன் புள்ளையாரை சேதப்படாம எடுத்துத்தாரச் சொல்லுதேன்.. நீ வேற எங்கிட்டாவது வெச்சுக்க”

ஆதிமூலத்தின் மனம் இதற்கு ஒப்பவில்லை.

“என்ன இப்படிச் சொல்லிட்டீக? எத்தனை வருசமா அந்த மரத்தடில இருக்காரு என் குலச்சாமி. இப்பப் போய் எடத்த மாத்துன்னு சொன்னா எப்படி? வேணும்னா அரச மரத்துக்கு முன்னால வரைக்கும் அவுக தடுப்புச் சுவரு கட்டிக்கட்டும்”

“உகும்.. அது முடியாதுலே.. அதைத் தாண்டியும் தரிசு நிலம் இருக்குது.. அங்கிட்டுத்தான் மதிற்சுவரு வரும்.. அதனால நீ பிள்ளையாருக்கு வேற எடம் பார்க்கறதுதான் நல்லது”

இதற்கு மேல் இவரிடம் பேசிப் பயனில்லை என்று ஆதிமூலத்துக்குப் புரிந்தது.

அன்று அவன் வேலைக்குப் போகவில்லை. பித்து பிடித்தது போல் பிள்ளையாரையே சுற்றி சுற்றி வந்தான்.

நடுவில் எசக்கி வந்து அழைத்துப் பார்த்தான். ஆனால் ஆதிமூலம் அந்த இடத்தை விட்டு நகரவில்லை. இரவு முழுவதும் பிள்ளையாரின் கால்களைப் பற்றியபடியே தலை சாய்ந்திருந்தான்.

மறுநாள் முதலில் இரண்டு ஜீப்புகள் வந்தன. அதிலிருந்து சிலர் கையில் காகிதங்களுடன் இறங்கினர். பின்னாலேயே நான்கைந்து லாரிகள்.. செங்கல், சிமெண்ட், மணல் லோடுகளுடன்..

ஜீப்பிலிருந்து இறங்கியவர்களில் கொஞ்சம் குள்ளமாக பருமனாக இருந்தவர்தான் எஞ்சினியர் சிவபாலன். வரைபடத்தைப் பிரித்து ஆராய்ந்தார். அந்த இடத்தை பார்வையாலேயே நோட்டம் விட்டார். பிறகு தனது உதவியாளர்களை அழைத்து வரைபடத்திலிருந்த நான்கு திக்குகளையும் காட்டி உத்தரவு பிறப்பிக்க அவர்களும் உடனே கையில் அளவு டேப்பை எடுத்துக் கொண்டு வேலையில் இறங்கினர்.

முதலில் பிள்ளையார் இருந்த அரச மரத்தடி பக்கம்தான் வந்தனர்.

ஆதிமூலம் அவர்களை மிரட்சியோடு பார்த்தான்.

“என்ன.. என்ன பண்ணப் போறீய?”

அவர்கள் பதில் எதுவும் சொல்லாமல் இடத்தை ஆராய்ந்தனர்.

ஆதிமூலம் பொறுமை இழந்தான்.

“கேக்கேன்ல.. என்ன பண்ணப் போறீய?”

உதவியாளர்களில் கொஞ்சம் அனுபவஸ்தர் போல் தெரிந்தவர்..

“சுவரு கட்டணும்ல.. அதான் அளந்து எல்லைக்கோடு போடணும்”

ஆதிமூலம் கெஞ்சும் குரலில்..

“சாமி.. தர்மதுரை.. தயவு பண்ணுங்க.. இந்த அரசமரம்.. இதுக்கு அங்கிட்டு நீங்க என்ன வேணா பண்ணிக்குங்க.. ஆனா இந்த அரச மரத்தையும் அதுல இருக்கற என் குலச்சாமி பிள்ளையாரையும் விட்டுருங்க.. வேணும்னா அதைச் சுத்தி சுவர் எழுப்பிக்குங்க..”

அந்த உதவியாளர் இவனை அலட்சியமாகப் பார்த்து..

“மொதல்ல இந்த மரம் இங்கிட்டு இருக்கப் போவுதான்னு பார்ப்போம்”

இதற்குள் அரிசி மண்டியில் வேலைபார்க்கும் மற்றவர்களிடம் எசக்கி விஷயம் சொல்ல அவர்கள் ஆதிமூலத்துக்கு ஆதரவாக வந்து சேர்ந்தார்கள். ஆதிமூலத்துக்கு அரசமரத்தடி பிள்ளையாரின் மேல் இருக்கும் பற்றைப் பற்றி அவர்களுக்கு நன்றாகவே தெரியும்.

“முடியாது.. இந்த மரமும் இங்கிட்டுத்தான் இருக்கும்.. பிள்ளையாரும் இங்கிட்டுத்தான் இருப்பாரு”

“ஆமா.. ஆமா..”

எல்லோரும் குரல் கொடுக்கவே இரைச்சல் கேட்டு எஞ்சினியர் தனபாலன் அங்கு வந்தார்.

”என்ன பிரச்சனை?”

“இங்கிட்டு சுவர் எழுப்பக்கூடாதாம்.. பிரச்சனை பண்ணுதாக”

உடனே ஆதிமுலமும் மற்றவர்களும்..

“ஆமா.. இந்த மரத்தையும்.. அதுல இருக்கற பிள்ளையாரையும் தொட விடமாட்டோம்”

சிவபாலன் கொஞ்சம் பதட்டமானார்.

“இதப்பாருங்க.. இந்த எடம் பாய்க்கு சொந்தமானது. அதுல நீங்க உரிமை கொண்டாட முடியாது”

“நாங்க ஏன்வே உரிமை கொண்டாடுதோம்? என் பிள்ளையாருக்கு விட்டுக்கொடுங்கன்னுதானே சொல்லுதேன்”

“அதெல்லாம் முடியாது.. மொதல்ல எடத்தைக் காலி பண்ணுங்க”

ஆதிமூலமும் நண்பர்களும் அந்த இடத்தில் சம்மணமிட்டு உட்கார்ந்தார்கள்.

சிவபாலன் யோசித்தார். அந்த ஊர் இன்ஸ்பெக்டருக்கு போன் செய்து விவரம் சொன்னார். அவர் பாய்க்கு ரொம்பவும் வேண்டப்பட்டவர்.

பத்தே நிமிடத்தில் இன்ஸ்பெக்டர் சில கான்ஸ்டபிள்களுடன் வந்து சேர்ந்தார்.

“ஒளுங்கு மரியாதையா எடத்தைக் காலி பண்ணுங்கல.. இல்ல.. ஆயுசுக்கும் ஜெயில்ல களி துண்ண வெச்சுருவேன்”

இந்த மிரட்டலுக்கு ஆதிமுலமும் நண்பர்களும் மசிவதாக இல்லை.

“எலே எழுந்திருங்கடா..”

இன்ஸ்பெக்டர் கான்ஸ்டபிள்களுக்கு சைகை காட்ட அவர்கள் ஆதிமூலத்தையும் மற்றவர்களையும் வலுக்கட்டாயமாக கையைப் பிடித்து இழுக்க முயன்றார்கள்.

ஆதிமூலம் சட்டென்று எழுந்து சென்று பிள்ளையாரை கெட்டியாகக் கட்டிப் பிடித்துக் கொண்டான்.

இந்த அமளிக்கிடையில் சிவபாலனை அலைபேசியில் பாய் அழைத்தார்.

“என்ன பிரச்சனை?”

“அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லை பாய்.. நாங்க பார்த்துக்கறோம்”

“டே.. என்ன பிரச்சனைன்னு சொல்லு”

பாய் கேட்டுக் கொண்டிருக்கும்போதே ஆதிமூலத்தின் அலறல் கேட்டு சிவபாலன் திடுக்கிட்டுத் திரும்பினார்.

இரண்டு மூன்று கான்ஸ்டபிள்கள் ஆதிமூலத்தின் கைகளைப் பிடித்து முறுக்க அவன் வலி பொறுக்க முடியாமல் அலறியபடி எழுந்தான்.. ஒரு கான்ஸ்டபிள் அவனுடைய நீண்ட தலை முடியைப் பிடித்து வேகமாக இழுக்க. ஆதிமூலம் நிலை தடுமாறி கீழே விழுந்தான். விழுந்த வேகத்தில் அங்கிருந்த பெரிய கல்லில் அவன் தலை மோத உடனே ரத்தம் பீறிட்டது.. ஆதிமூலம் மூர்ச்சையானான்..

சிவபாலன் பதறியபடி வந்து..

“ஐயையோ.. என்ன பண்ணிட்டீங்க.. பிரச்சனை ஆயிரும் போலருக்கே”

இன்ஸ்பெக்டர் அவரை அடக்கி..

“எதுவும் ஆவாதுவே.. நாங்க இருக்கோம்ல?”

உடனே ஆதிமூலத்தை ஜீப்பில் ஏற்றி அங்கிருந்த டிஸ்பென்சரிக்கு அழைத்துச் சென்றார்கள். அங்கே ஏனோதானோவென்று முதலுதவி அளித்து உடனே டவுன் ஆஸ்பத்திருக்கு அழைத்துச் செல்லும்படி கூற டவுன் ஆஸ்பத்திரியை அடையும்போது ஆதிமூலம் நினைவிழந்திருந்தான்.

ஆஸ்பத்திரியில் அவன் மறுபடியும் கண்விழித்த சமயம் எசக்கி அங்கு வந்தான்.

”ஆதி.. ஆதி.. கண்ண தொறந்துட்டியால?”

ஆதி புரியாமல் விழித்தான்.

“ஏன்.. நான் கண் தொறந்தா என்ன?”

“எலே.. அன்னிக்கு அந்த போலீஸ்காரர் உன்னைத் தள்ளி விட்டு உனக்கு மண்டைல அடிபட்டு.. எட்டு மாசமா கண்ணு தொறக்காம மயக்கத்துல கெடந்தே.. இன்னிக்குத்தான் முழிச்சிருக்கே”

ஆதிமூலம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக நடந்ததை யோசிக்க முயற்சி செய்தான்.

“எசக்கி.. அப்ப என் பிள்ளையார்.. எனக்கு அங்க போகணும்.. உடனே கூட்டிட்டுப் போ”

டாக்டரின் அனுமதியுடன் ஆதிமூலத்தை அழைத்துச் சென்றான் எசக்கி.

தரிசு நிலத்தைச் சுற்றி பெரிதாக மதிற்சுவர் எழும்பியிருந்தது. ஆதிமூலத்துக்கு மனது கனத்தது.

ஆனால் அது .. அது என்ன..

ஆதிமூலம் பரபரப்புடன் முன்னால் நடந்தான்..

அந்த அரச மரம் அப்படியே இருந்தது. ஆனால் அவனுடைய குலச்சாமி பிள்ளையார்..

அதே இடத்தில் சின்ன கோவிலுக்குள் உட்கார்ந்திருந்தார்..

பளிச்சென்று திருநீறு.. புது வஸ்திரம்.. திரி விளக்கு எரிந்துக் கொண்டிருந்தது..

ஆதிமுலம் புரியாமல் எசக்கியைப் பார்த்தான்.

“எல்லாம் அந்த துபாய் பாயோட உபயம்லே. எஞ்சினியர் உன்னைப் பத்தி சொன்ன உடனே பாய் இந்த எடத்தைத் தொடக்கூடாதுன்னு சொல்லிப்புட்டாராம். அதோட பிள்ளையாருக்கு சின்னதா ஒரு கோவிலும் கட்டச் சொல்லி நெதம் நெதம் பூசை பண்ண ஒரு சாமியையும் ஏற்பாடு பண்ணிப்புட்டாரு.. அதுக்குண்டான செலவையும் அவர்தான் கொடுக்கறாரு”

“நெசமாலுமா?”

“ஆதி.. ஒண்ணு நல்லாப் புரிஞ்சுக்கிட்டேன்.. இந்த சாதி மத வேறுபாடெல்லாம் அரசியல் பண்றவங்களுக்கும் சமூக விரோதிகளுக்கும்தான். நம்ம மாதிரி சாதாரண சனங்களுக்கு இல்லை..”

உணர்ச்சிப் பொங்க ஆதிமூலம் கோவிலை அடைந்தான். பிள்ளையாரைப் பார்த்தவுடன் அவன் கண்களிலிருந்து தாரை தாரையாக நீர்..

“எலே.. இருந்த எடத்த விட்டு அசராம கூரைய வாங்கத்தான் நாடகமாடினியா?. கல்லுளி மங்கா”

அவன் மனம் சந்தோஷத்தில் குதூகலித்தது.

புதுக்கவிஞராகவும் திரைப் பாடலாசிரியராகவும் நவீனக்கவிதைகளின் முன்னோடியாகவும் வானம்பாடி கவிதை இயக்கக் கவிஞராகவும் விளங்கிய நா.காமராசன் தேனி மாவட்டம் மீனாட்சிபுரத்தில் பிறந்தவர். போடி நாயக்கனூரில் தொடக்கக் கல்வி, மதுரை தியாகராசர் கல்லூரியில் தமிழிலக்கியம் பயின்றார்.

*போய்வா நதி அலையே,*

*சிட்டுக்கு செல்ல சிட்டுக்கு ஒரு சிறகு முளைத்தது,*

*வானிலே தேன்நிலா ஆடுதே பாடுதே,*

*முத்துமணிச் சுடரே வா,*

*ஓ மானே மானே,

அடுக்கு மல்லிகை  ஆள் பிடிக்குது

போன்ற பல பாடல்களைத் தந்தவர்.

திரை இசைப் பாடல்களில் புதுக் கவிதையை முதலில் கொண்டு வந்தவர் நா காமராசன் என்று கூறுவார்கள். .

முதுகலைப்பட்டம் பெற்ற பின்னர் மதுரை தியாகராசர் கல்லூரியிலேயே ஆசிரியராகப் பணியாற்றினார். இந்தி எதிர்ப்புப் போராட்டத்தில் அரசியல் சட்ட நகலை எரித்தமைக்காக கைதானார். பின்னர், வேறு ஒரு கல்லூரியில் தமிழ் விரிவுரையாளராக பணிக்குச் சேர்ந்தார். தமிழ்நாடு அரசு தலைமை செயலகத்தில் மொழிபெயர்ப்புத் துறையில் அதிகாரியாக,  எம்.ஜி.ஆர் முதல்வராக இருந்தபோது தமிழ்நாடு கதர்வாரிய துணைத் தலைவராக, . செல்வி ஜெயலலிதா அவர்கள் முதல்வராக இருந்தபோது தமிழ் நாடு இயல் இசை நாடக மன்றத்தின் உறுப்பினராக எனப் பதவிகள் வகித்தவர்.

திராவிட முன்னேற்றக் கழக உறுப்பினராக இருந்தவர்,  பின் அண்ணா திராவிட முன்னேற்றக் கழகத்தில் இணைந்து மாநில மாணவர் அணிச் செயலராகவும்  பின் இலக்கிய அணி செயலாளராகவும் வேறு சில கட்சிப் பதவிகளிலும் இருந்தார். பின்னாட்களில் திராவிட அமைப்புக்களை விட்டு, இந்து அமைப்புக்களிலும் பங்கேற்றார்.

மூன்று முதல்வர்களுக்கும் மிக நெருக்கமாக இருந்தவர்.  தாமரை, கணையாழி, கண்ணதாசன், கசடதபற ஆகிய பத்திரிகைகளில்  இவரது கவிதைகள் வெளிவந்தன. இவர் முன்னாள் சபாநாயகர் மற்றும் அமைச்சராக இருந்த திரு  காளிமுத்துவின் வகுப்புத் தோழராவார்.

சுரதாவால் அடையாளங் காட்டப்பட்ட அவர்,எம் ஜி ஆரால் திரைப் படத்தில் பாடலாசிரியர் ஆனார். மொத்தமாக சுமார் 35 படங்களில், 120 பாடல்கள்  எழுதியுள்ளார்.

திமுகவை விட்டு வந்தபின், எம்ஜிஆரை ஆதரித்துப் புகழ்ந்தார். எம்ஜிஆர், பெரும்பாலும் இரவு நேரத்தில் தான் கூட்டங்களுக்கு வருகிறார், பகலில் வந்தால் ஒப்பனை கலைந்துவிடும்  என்று திமுக மற்றும் திரு கருணாநிதி கிண்டல் செய்தபோது, இவர் சொன்ன பதில் பலரையும் வியக்க வைத்தது.

சூரியனே

அச்சப்படும்

இரவு வேளையில்

வரும் சந்திரன் இவன் !

என்று புது விளக்கத்தைக் கூறினார். 

இது போன்ற புகழ் உரைகளால், இவருக்கு எம்ஜிஆரின் கண்பார்வை கிடைத்து, பல படங்களில் வாய்ப்புகள், அரசு வேலை, உதவிகள் என தாராளமாகக் கிடைத்தன.

முதல் கவிதைத் தொகுப்பான கறுப்பு மலர்கள் , தொடர்ந்து பதினைந்துக்கும் மேற்பட்ட கவிதை நூல்களையும், நரகத்திலே சில தேவதைகள் என்ற கதை, நாவல் பழம் என்ற திறனாய்வு நூல், எனப்  பல படைப்புகளை எழுதியுள்ளார்.

திருநங்கைகள் பற்றி இவர் எழுதிய சந்திப்பிழை  கவிதை, சகாராவைத் தாண்டாத ஒட்டகங்கள், கிறுக்கன், சுதந்திர தினத்தில் ஒரு கைதியின் டைரி, தாஜ் மகாலும் ரொட்டித் துண்டும்,ஆப்பிள் கனவு என கவிதை நூல்களின் தலைப்பே கவிதையாகப் பார்க்கப்பட்டன.  இவரது சில கவிதைகள் கல்லூரியில் பாடமாக வைக்கப்பட்டது.

சித்திர மின்னல்கள் என்ற தொகுப்பில்,

திருமணத்திற்குப் பிறகு

இரண்டு பேர் ஒருவராய் மாறுகிறார்கள்

அதற்குப் பிறகு 

இரண்டுபேரும் சண்டை போடுகிறார்கள்

ஏன் ?

அந்த ஒருவர்’ யார் என்று தீர்மானம் செய்வதற்காக.

விலைமகளிர் என்ற கவிதையில்

கற்புச் சிறையை உடைப்பதால்

கைது செய்யப்படுகிறோம்!

நாங்கள் நிர்வாணத்தை விற்மனை செய்கிறோம்..

ஆடைகள் வாங்குவதற்காக!

என்றும் எழுதியது அன்றையப் பேசுபொருளாக இருந்தது.

நீதிக்குத் தலைவணங்கு என்னும் திரைப்படத்தில் வந்த இந்தப் பாடல் அறிமுகப் பாடல்.

கனவுகளே ஆயிரம் கனவுகளே காதல் தேவனின் தூதர்களே

என் காதலனை இங்கு வரவிடுங்கள் கொஞ்சம் வரவிடுங்கள்

நகக்குறி வரைகின்ற சித்திரமோ

அங்கு நாணங்கள் தூரிகை வண்ணங்களோ

முகம் என்று அதற்கொரு தலை நகரோ

கைககள் மூடிய கோட்டைக் கதவுகளோ

இதழ் என்ற மலர் மட்டும் விரியட்டுமே

அது இதயத்தின் வண்டுகள் பறக்கட்டுமே, என்றும்,

பல்லாண்டு வாழ்க படத்தில்,

போய்வா நதியலையே,

ஏழை பூமிக்கு நீர் கொண்டு வா

வா வா  வா நதி அலையே

இவள் பூச்சூடும் நாள் பார்த்து வா

நுரை பூவை அள்ளி அலை சிந்த வேண்டும்..

அலை மீது கொஞ்சம் தலை சாய வேண்டும்

வசந்தத்தை வென்று வரும் உன்னை கண்டு…

மழை வில்லில் வண்ணம் வரைகின்ற வானம்

மெதுவாக வந்து இதழ் மோதி

பதமாக அன்பு நதியோடி

மணமேடை கண்டு புது மாலை சூடி

குல மங்கை வாழ்க நலம் பாடி,

என்றும் இலக்கிய வரிகளைத் தந்திருக்கிறார்.

நல்லவனுக்கு நல்லவன் படத்தில், பெற்றோரின் சோகத்தை,

சிட்டுக்கு செல்லச் சிட்டுக்கு ஒரு சிறகு முளைத்தது

ரத்தத்தில் வந்த சொந்தங்கள் அந்த உறவு முறிந்தது

தந்தையும் இல்லை அன்னையும் இல்லை

கனவா வெறும் நினைவா ?

நெஞ்சிலே வரும் பந்தமே

தொடர்கதையா சிறுகதையா ?

நாம் போடும் மேடைகளோ நாடக மேடை

நாம் போகும் ஓடங்களோ காகித ஓடம்

பாசம் என்பதா வேஷம் என்பதா

காலம் செய்த கோலம்

கூடி வாழக் கூடு தேடி ஓடி வந்த ஜீவன்

ஆடிப்பாடக் காடு தேடும் யார் செய்த பாவம் ?

என்று எழுதிய  வரிகள் நெஞ்சை வருடும்.

உதடுகளில் உனது பெயர் ஒட்டிக்கொண்டது.

அதை உச்சரிக்கும்போது கொஞ்சம் தித்திக்கின்றது

தொடர்ந்து ,

கண்ணன் வந்து பாடுகின்றான் காலமெல்லாம்

கண்ணில் என்ன கோபம் என்றான் காதல் சொன்னான்

காற்றில் குழலோசை பேசும் பூ மேடை மேலே

தொட்ட இடம் எல்லாம்

தித்திப்புடன் இருக்கும்

முத்துத் தமிழ் மாது

தத்தை மொழி சொன்னால்

இப்படிப் பல பாடல்கள் நயமாகத் தந்தவர்.

முந்தானை முடிச்சு, வெள்ளை ரோஜா, கோழி கூவுது , ஆகாய கங்கை , சின்ன வீடு  ஊர்க்காவலன் எங்க ஊரு காவல்காரன்,  மருது பாண்டி ,  புது மனிதன், வண்டிச்சோலை சின்னராசு , பாட்டு வாத்தியார், அன்புள்ள ரஜனிகாந்த், இதயக்கோயில், ரெட்டை வால் குருவி, சகலகலா வல்லவன் போன்ற படங்களிலும் பாடல்கள் எழுதி உள்ளார்.

மதுவை ராஜ திரவமென்றும் கவிஞர்களின் தாய்ப்பாலென்றும் எழுதிய அவர்,

மது, அவரின் மனப்பாங்கு இவை சேர,  பல நேரங்களில், தடாலடியான பேச்சுகள் மூலம் இலக்கிய உலகத்தை அவ்வப்போது அதிர்ச்சிக்கு உள்ளாக்கியிருக்கிறார். “கம்பனுக்குப் பிறகு தமிழில் கவிஞனே இல்லை” என்றும், “கம்பனும்கூட என் பார்வையில் குறைந்தே தெரிகிறான்” என்றும் நேர்காணல்களில் கூறியிருக்கிறார்.  நான் அவரை ஒரு இலக்கிய விழாவில் சந்தித்தபோது, என் கவிதையைப் பாரட்டியவர், “கண்ணதாசனெல்லாம் ஒரு கவிஞனா?” அத்தனையும் இலக்கியத் திருட்டு எனச் சொன்னதைக் கேட்டு அப்படியே அங்கிருந்து நகர்ந்தேன்.

திரைத்துறைக்குப் பாடல் எழுதிய அனுபவங்களைப் பிற்காலத்தில் தம் கவிதையொன்றில் பதிவு செய்கையில் ‘பூவெடுத்து மாலை கட்டிக்கொண்டிருந்தேன், இடையில் புல்லறுக்கப் போய்விட்டேன்’ என்று கசப்போடு கூறுகிறார். ‘பூபாள ராகம் புயலோடு போனதுபோல் ஆகாய கங்கை பாதாளப் படுகுழியில் விழுந்ததுபோல் என் சுயத்தைத் தொலைத்துவிட்டேன்’ என்று.

 நிஜ வாழ்க்கையிலும்  மகன்,  மகள்  படித்து நல்ல பணி, குடும்பம் என்றே இருந்தாலும், ஏதோ தொலைந்தது போலவே வாழ்ந்து மறைந்தார். 

                 திருவரங்கன் உலா – மதுரா விஜயம் –            ஸ்ரீ வேணுகோபாலன்    

இதுவரை இந்தத் தலைப்பின்கீழ் வேற்றுமொழிப் புத்தகங்களைப் பற்றியே எழுதி வருகிறாளே, தமிழில் ஒன்று கூடவா கிடையாது என நீங்கள் அங்கலாய்ப்பது கேட்கிறது வாசகர்களே! இப்போது உங்கள் குறை தீர்ந்ததா?

உண்மையில் எனக்குச் சரித்திரத்தின் மீதான ஆர்வம் மிகப் பெரிது; பாரதத்தின் பல நாடுகளின் தோற்றம், வளர்ச்சி, பண்பாடு, கலாச்சாரம், அரசர்களின் வீரதீரம் ஆகியவை பற்றிய செய்திகள் ஆகியவற்றை சரித்திர நவீனங்களைப் படித்தேதான் அறிந்து கொண்டிருக்கிறேன். இந்த ஆர்வத்திற்குத் துணை நின்றவை கல்கி, ஜெகசிற்பியன், அகிலன், நா.பா., விக்கிரமன் ஆகியோரின் கல்கி, ஆனந்தவிகடன், அமுதசுரபி ஆகியவற்றில் வெளிவந்த அவர்களது எழுத்துக்களே. படித்து அந்தப் பதின்பருவத்தில் பெருமிதமும் புளகிதமும் அடைந்துள்ளேன். பின்பு இவர்களுடன் பிரபஞ்சன் (மானுடம் வெல்லும், வானம் வசப்படும்) இந்தப் பட்டியலில் இணைந்து கொண்டார்.

           ஸ்ரீவேணுகோபாலனின்  மேற்கண்ட புதினங்கள் தொடராக வெளிவந்த காலகட்டத்தில் நான் தாய்நாட்டில் இருக்கவில்லை. அவற்றின் தலைப்பே என்னை ஈர்த்ததனால், பின் அவற்றை,  புத்தக வடிவில் வாங்கிப் படித்தேன் – புளகித்தேன்; திரும்பவும் படித்தேன் – சிலிர்ப்பில் கண்ணீர் சிந்தினேன்; மறுபடியும் படித்தேன் – இத்தகையதொரு பண்பாட்டில் நம் நாட்டவர்கள் ஊறியவர்களா எனப் பெருமிதம் கொண்டேன். இவ்வாறு பலமுறை வாசித்தேன். பிரமித்தேன். இப்போது இந்தக் கட்டுரை எழுதுவதற்காக இன்னும் ஒருமுறை வாசிக்கிறேன் – விவரிக்க முடியாத உணர்வுகள் என்னை ஆட்டுவிக்கின்றன. அதனால் இன்னும் பிரமிக்கிறேன். இது வித்தியாசமான ஒரு (உண்மைச்) சரித்திரம் பற்றிய புதினம் – இதனை இப்படியும் ஆழ்ந்து அனுபவித்து, தம் ஊனும் உள்ளமும் உருக ஒருவரால் எழுதவும் முடியுமா? அவர் எழுதியதனை வாசகர்கள் படிக்கும்போது தாமும் அப்படிப்பட்ட உணர்ச்சிகளுக்கு ஆளாக இயலுமா – இயலும் – என்பதே என்னை பிரமிப்பில் ஆழ்த்தி வைத்துள்ளது.

           வாருங்கள் இப்புதினம் பற்றிப் பார்க்கலாம்.

           ஆசிரியரின் சொற்களிலேயே இப்புதினம் பற்றிய விளக்கத்தைக் காணலாம்: ‘ஒரு சமுதாயத்தின் நம்பிக்கையாகத் திகழ்ந்து, அந்தச் சமுதாயத்தின் ஏற்றத்திலும் தாழ்ச்சியிலும் பங்குகொண்டு, ஆச்சரியமான பல போர்களுக்கு இலக்காகி, ஒரு கதாநாயகனின் வாழ்க்கையில் என்னவெல்லாம் நடக்குமோ அத்தனையையும் தன் வாழ்க்கையில் கொண்டவராக இருந்து விட்டார் திருவரங்கத்துப் பெருமாள்.’

           பதினெட்டு ஆண்டுகள் கதைக்கான குறிப்புகளை நூலகங்களில் தேடிச் சேகரித்தும், கதை விளைந்த பூமிகளைச் சென்று தரிசித்தும், பல மகான்களிடம் விளக்கங்கள் கேட்டும் ஆராய்ச்சியைத் தொடர்ந்து பின் ஓராண்டுக்காலமாக வாரப் பத்திரிகை தினமணி கதிரில் இவர் எழுதிய நெடுநாவல் இது.

           மற்ற புதினங்களினின்றும் முற்றும் வேறுபட்டது. ஏனென்றால் ஒரு சரித்திரத்தை, அழகாகத் தெளிவாக விளக்கி, புனைபாத்திரங்களையும் இணைத்து உலவவிட்டு, பக்திரசம் சொட்டச்சொட்ட, விறுவிறுப்பாக எழுதப்பட்ட புதினம் இதுதான்.      

           கதையின் காலம் 14ம் நூற்றாண்டு. இக்காலத் தொடக்கத்தில்தான் முகலாயர்கள் தெற்கத்திய நாடுகளுக்குப் படையெடுத்தார்கள். இப்படையெடுப்பினால் தமிழ் அரசுகளும், சுற்றியுள்ள பிரதேசங்களும் சாமானிய மக்களும் பெரும் துயரங்களை அனுபவிக்கும் அவல நிலைக்கு ஆளாயினர். மதுரையில் நாற்பது ஆண்டுகள் சுல்தானிய ஆட்சி நடந்தது என்பது நம்மில் எத்தனை பேருக்குத் தெரியும்? இந்து சநாதன தர்மங்களைக் காப்பதற்குப் பெரும் பங்கு வகித்தவர்கள் ஹொய்சளர்கள். ‘மதுரா விஜயம்’ எனும் சமஸ்கிருத நூலைப் படித்தவர்களுக்கு இது தெரிந்திருக்கலாம். சமீபத்தில்தான் நான் இந்த நூலை மொழிபெயர்ப்புடன் மின்பிரதியாக வாங்கிப் படித்தேன். கங்காதேவி எனும் ஒரு அரசியால் எழுதப்பட்ட காவியம் இது!

           நம் அனைவருக்கும் தெரிந்தது எல்லாம் விஜயநகரம் உருவாகி வளர்ந்து  செங்கோலோச்சிய வரலாறே. ஆனால் நாயக்க மன்னர்கள் தமிழகத்தின் வாழ்க்கை முறைக்கும் அதன் பாதுகாப்புக்கும் உதவியதையும் கருத்தில் கொண்டு புக்கராயரின் மகனான குமாரகம்பண நாயக்கர் எனும் மன்னரைப் பற்றி வெகு சிறப்பாக இப்புதினத்தில் விளக்கப்பட்டுள்ளது. எதைச் சொல்வது? எதனை விடுவது? பிரமிப்புதான் எல்லை மீறுகிறது. பல சரித்திர உண்மைகளையும், வாழ்ந்த மன்னர்களையும் பற்றியும் பொருத்தமான சில புனைபாத்திரங்களுடன் ஒரு புதினமாகப் படைத்துள்ள ஆசிரியரின் எழுத்து வன்மையை வியக்காமலிருக்க இயலவில்லை.     

           குலசேகரன் எனும் வீரன் விரைந்தோடிவந்து ஸ்ரீரங்கம் நகரில் முகம்மதியர்களின் படையெடுப்பைப்பற்றி அறிவிப்பதுடன் தான் கதை தொடங்குவது. அதனை நம்பியும் நம்பாமலும் வீரர்களும், ஊர்வாழ் மனிதர்களும், கோயில் பக்தர்களின் படையும் அந்த எதிர்ப்பை எதிர்கொள்கின்றனர். அரங்கனின் மூலவர் சிலையை இரவோடிரவாகக் கருங்கல் சுவரையெழுப்பிப் பூசி மூடிவிடுகின்றனர். பொன்னாலானது, நவரத்தினங்களால் நிரப்பப்பட்டது என சுல்தானியர்கள் கருதும் உற்சவரையும் அவருடைய ஆபரணங்களையும் எடுத்துக்கொண்டு இருநூறுபேர்கொண்ட பக்தர் படையொன்று அரங்கனைக் காப்பாற்றி ஒளித்து வைக்க விரைகின்றது. குடிஜனங்கள் பெண்டுபிள்ளைகளுடன் புலம் பெயர்கின்றனர். எம்பெருமானடியார்கள் எனப்படும் தேவரடியார்கள் கோவிலினுள் அடைக்கலம் கொண்டு அரங்கனைக் காக்கத் துணைநின்று பல சாதனைகளைப் புரிகின்றனர்.

           பஞ்சுகொண்டான் எனும் வைணவப் பெரியாருடன் குலசேகரன் இணைந்து பல சாகசங்களைப் புரிகிறான். ஆயினும் கோவில் சுல்தானியர் வசப்பட்டு விடுகின்றது. அழகிய மணவாளனை அவனுடைய அடியார் படை அழகர்கோயில், நத்தம், திண்டுக்கல், வழியாக கோழிக்கோட்டிற்கு எழுந்தருளப்பண்ணினார்கள். அங்கிருந்து மேல்கோட்டை எனும் திருநாராயணபுரத்தை அடைகின்றனர்.

           ஊர்வலத்திற்கு ஏற்படும் இன்னல்களைக் களைவதிலும், அதற்கான உதவிகள் செய்வதிலும் உறுதுணையாக இருப்பவன் குலசேகரன். அவன் அரங்கனைத் திருவரங்கம் கொண்டு சேர்த்துவிடுவதாகச் சபதம் எடுத்துக் கொண்டவன்.

           மேல்கோட்டை எனும் திருநாராயணபுரத்தில் பல ஆண்டுகள் வாசம் செய்த அரங்கனைத் திரும்ப ஸ்ரீரங்கத்திற்குக் கொண்டுசேர்க்க குலசேகரனின் பிரயத்தனத்தால் ஹொய்சள அரசரான வீரவல்லாளர் உதவ முன்வருகிறார். போரில் வெற்றிவாகை சூடியவரை சுல்தானியர் வஞ்சகத்தால் படுகொலை செய்கின்றனர். படை சிதறியோடுகிறது. பின் விஜயநகரை ஸ்தாபித்த ஹரிஹரர் புக்கர் ஆட்சியின் கீழ் உள்ள திருமலைக்காடுகளில் மறைத்துப் பாதுகாக்கப்பட்டார் அழகிய மணவாளன். இக்காலகட்டத்தில் அவருடைய பக்தர்களின் படையின் எண்ணிக்கை குறைந்து கொண்டேவந்து ஒரு கட்டத்தில் மூவர், இருவர், ஒருவராகி விடுகின்றனர்.

           இந்த சம்பவங்களின் இடையே குலசேகரன், ஹேமலேகா எனும் பெண்ணிடம் காதல் வயப்படுகிறான். அவனை வாசந்திகா எனும் எம்பெருமானடியாளும் காதலிக்கிறாள். நுட்பமான காதல் உணர்வுகளை விரசமேயில்லாமல் ஆசிரியர் விவரிக்கும்போது அந்தப் பிரேமையின் வலிமையையும் மென்மையான இனிமையையும் உணர்ந்து நம் கண்கள் ஊற்றெடுக்கின்றன. உதாரணமாக, ஆசிரியரின் சில வர்ணனை வரிகளையே கீழே கொடுத்துள்ளேன்.

           ‘சுவாமி! சூரியனைக் கண்டு தாமரை மலர்கிறது; இதே ரீதியில் உங்களது விழையும் கண்கள், மோனமான தவிப்புகள், சுழன்று மருகும் பார்வைகள் யாவும் போததா எனக்கு?அவை அந்நாளில் எனக்கு என்ன சுகத்தைத் தந்தன? அதை நான் மறக்க முடியுமா?” என்று கண்களை மூடிப் பரவசத்தில் இருந்தாள் ஹேமலேகா. அவளது கண்களில் அப்போது திடீரென்று ஒரு குளிர்ச்சி புகுந்து விழிகளை நீராட வைத்தது.

காவியங்களில் திளைத்த எனக்கு அவன் மனதில் வெகு காலமாய் இருக்கும் ஒரே ஒரு கனவைப் (அரங்கனை அவன் இருப்பிடம் கொண்டு சேர்ப்பதெனும் கனவை) புரிந்துகொள்ள முடியாதா என்கிறாள் அவள்.

           “பிரேமை கேவலம் நமது ஐம்புலன்களில் வாழவில்லை; நம் மனங்களில் தான் வாழ்கிறது.”

           இப்படி எத்தனையோ அருமையான உணர்ச்சிமயமான அன்பு மொழிகள்.

           இந்தப் பிரேமையினூடே அரங்கன் மீதான பக்திப் பிரேமையும் பொங்கிப் பிரவகிக்க, என் கண்களும் ஓய்வின்றிப் பொங்கிப் பொழிகின்றன. ஹேமலேகா ஒரு நம்மாழ்வார் பாசுரத்தைப் பாடுகிறாள்; பக்திரசம் ததும்பும் பிரபந்தமும் கள்ளைப்போல் மயக்கம் தருவதுதான்.

           ‘புவியுமிரு விசும்பும் நின்னகத்த நீயென்

           செவியின்வழி புகுந்தென் உள்ளாய் – அவிவின்றி

           நான்பெரியன் நீபெரியை என்பதனை யாரறிவார்?

           ஊன்பருகு நேமியாய் உள்ளு!’

           ஆழ்வார் பகவானிடம் பெருமிதத்தோடு பாடுகிறார்: “இப்பூவுலகும் இரு விசும்புகளும் உன்னுள் இருப்பன; அப்பேர்ப்பட்ட நீயோ என் செவிவழியே என் உள்ளத்துள் புகுந்து இருக்கிறாய். அதனால் இப்போது நானே உன்னைவிடப் பெரியவன். நீ பெரியவன் என்பதை யார் அறிவார்?’  என்கிறார்.

           இத்தகைய சம்பவங்கள் புதினம் முழுவதும் விரவிக் கிடந்து சிலிர்க்க வைக்கின்றன.

           பல தியாகங்களையும் சாகசங்களையும் செய்தும் குலசேகரன் தன் சபதத்தை நிறைவேற்ற முடியாமல் இருபது ஆண்டுகளின்பின்  இறந்தும் விடுகிறான். குலசேகரனின் இறப்புடனும் அவனுடைய நிறைவேறாத கனவுகளுடனும், அதனைத் தான் முடிப்பதாக வாசந்திகா எடுத்துக் கொள்ளும் சபதத்துடனும் இப்பாகம் நிறைவுறுகின்றது.

           ‘வீரவல்லாளரின் வஞ்சகக் கொலைக்குப் பின்பு அரங்கனைத் திரும்பத் திருவரங்கத்திற்குக் கொண்டுவரவேண்டும் என்று கங்கணம் பூண்டிருந்த ஒரு பரம்பரை முழுதுமே யுத்தத்தில் கிட்டத்தட்ட அழிந்து விட்டது’ என்று கூறி முதல் பாகத்தை முடிக்கிறார் ஆசிரியர்.  நம் மனது கனத்துக் கிடக்கிறது.

                                          ———————–

           மதுராவிஜயம் என்பது குமாரகம்பணர் எனும் அரசனின் பட்டத்துராணியான கங்காதேவி எழுதிய ஒரு காவியம். இது மதுரையை விஜயநகர அரசு வென்று நிலைமையை சீர்திருத்திய போரையும் குமாரகம்பணரின் பிரதாபங்களையும் வர்ணிக்கும் காவியமாகும். அதன் தலைப்பையே வைத்து இப்பாகத்தை எழுதியுள்ளார் ஸ்ரீவேணுகோபாலன். இது அரங்கனின் மீதிப் பயணத்தையும் விறுவிறுப்பாக வர்ணிக்கிறது.

           ஆசிரியர் முன்னுரையில் கூறுவது உள்ளத்தைத் தொடுகிறது: ‘கோவிலில் உள்ள அரங்கர் வெறும் உலோகத்தாலோ, காரைச் சுதையாலோ ஆன உயிரில்லாப் பிம்பமல்ல; நகரவாசிகளைப் பொறுத்தவரை அவர் ஒரு வாழும் தெய்வம். அவர்களிடையே வாழ்ந்து அவர்களது சுக துக்கங்களைப் பகிர்ந்து வரும் தெய்வம். அவருக்குச் செய்யும் வழிபாடுகளை அவர்கள் ஒரு மனித தெய்வத்திற்குச் செய்யும் கைங்கரியங்களாக நினைத்துக் கொண்டார்கள். பெருமாளின் ஆரோக்கியத்தை முன்னிட்டு மருந்துக் கஷாயத்தைக் கொடுக்கும் அளவுக்கு அவர்களுக்கு ஒரு பக்தி பூர்வமான நம்பிக்கை இருக்குமானால் அது அவர்கள் அப்பெருமாளை உதட்டளவில் நேசிக்கவில்லை, மனத்தளவிலும், ஆன்ம அளவிலும் நேசித்தார்கள் என்பதைத்தான் காட்டுகிறது.’

           எத்தகைய பேருண்மை!

           கதை தொடங்குவது வாசந்திகா தன் மகனான வல்லபனையும், அவன் நண்பன் தத்தனையும் அரங்கனைத் தேடுவதற்காக வழியனுப்பி வைப்பதுடன் துவங்குகிறது. ஆம். குலசேகரன் இறக்கும் முன் அவனை காந்தர்வ மணம் புரிந்து கொண்டு அவனுடைய  இறப்பின்பின் அவன் மகனைப் பெற்றெடுத்து வளர்க்கிறாள். பயணத்தைத் தொடங்கும் இளைஞர்கள் ஆரம்பத்திலேயே, கடத்தப்பட்டுக் கொண்டு செல்லப்படும் பாண்டிய இளவரசியான மதுராங்கினியை (அவள் யாரென்று அறிந்து கொள்ளாமலே) காண நேரிடுகின்றது.

           பிரதாப ருத்திரர் எனும் வாரங்கல் அரசரிடம் பொக்கிஷ அதிகாரிகளாகப் பணிபுரிந்த ஹரிஹரரும் புக்கரும், முகலாயர்கள் அவ்வரசரைக் கொலைசெய்து நாட்டைக் கைப்பற்றியபின்பு மதமாற்றம் செய்யப்பட்டனர். பின் தப்பித்து வந்து இந்து மதத்திற்கே மாறி, வித்தியாரண்யர் எனும் பெரியார், கிரியாசக்தி பண்டிதர் எனும் துறவி ஆகியோரின் துணையுடன் விஜயநகரப் பேரரசை நிறுவுகின்றனர். பக்கத்து ராஜ்யமான முள்வாய் ராஜ்யத்தின் ஆட்சி புக்கராயரின் மகனான குமார கம்பணரின் வசம் ஒப்படைக்கப் பட்டிருந்தது. கோபண்ணா என்பவர் அந்த ராஜ்யத்தின் சர்வ சைன்யாதிபதி. மகாவீரர்.

           இவர்கள் அனைவரின் எண்ணங்களும் திரும்பத் திரும்ப நாற்பதாண்டுகளாகக் காணாமற்போன திருவரங்கனின் விக்கிரகத்தைக் கண்டுபிடித்து திருவரங்கத்தில் அவனைத் திரும்ப ஸ்தாபிக்க வேண்டுமென்பதே. வல்லபனும் தத்தனும் எங்கெல்லாமோ சுற்றி யாரிடமெல்லாமோ வழியில் அரங்கனின் பயணம் பற்றிய செய்திகளைக் கேட்டபடி, அவனைத் தேடியலைந்து திருமலைக் காட்டிற்கு வருகிறார்கள். இளைஞர்களின் சாகசம் திகிலூட்டுகிறது. அவ்விக்கிரகத்தைத் தேடிக் கண்டுபிடித்து அரசர்களின் துணையுடன் திருப்பதி மலைமீது பாதுகாப்பாக அப்போதைக்கு ஸ்தாபிதம் செய்கிறார்கள்.

           பின் குமார கம்பண அரசர், அவருடைய வீர தளபதி கோபண்ணா ஆகியோர் மதுரையில் சுல்தானியர்கள்மீது போர்தொடுத்து அவர்களை வீழ்த்தி, திருவரங்கத்திற்கே அரங்கனை எழுந்தருளப் பண்ணுகின்றார்கள். இவையெல்லாம் உணர்ச்சிமயமான பதிவுகள்; தொண்டை அடைக்காமல், கண்களில் காவேரி பெருகாமல் அரங்கன் பற்றிய செய்திகளைப் படிப்பது இயலாத காரியம்.

           ஒரு கட்டத்தில் அரங்கனை மீட்டுக் கொண்டு சேர்ப்பது பற்றி கோபண்ணாவிற்கு வேதாந்த தேசிகர் கூறுகிறார்: “கீதையில் பகவான் கூறியதன் பொருள் என்ன? அவர் நம்மை ஒரு கருவியாக வைத்து ஒரு காரியத்தைச் செய்ய வைக்கிறார். ஆனால் உண்மையில் காரியத்தை அவரே செய்து முடிக்கிறார்.” எத்தனை சத்தியமான சொற்கள்!

           அரங்கன் திருவரங்கத்தில் நிலைகொள்ளும் கட்டம் மிகவும் அழகானது; உணர்ச்சிபூர்வமானது; தெய்வ அருளின் உச்சகட்டமானது.

           வேதாந்த தேசிகர் தம் கையாலேயே காரைச்சுவரை உடைத்து, பாதுகாக்கப்பட்ட திருவரங்கனின் மூலவர் திருவுருவை வெளிப்படுத்துகிறார்.

           48 ஆண்டுகள் ஆகிவிட்ட நிலையில் காணாமல் போய்விட்ட அரங்கனின் விக்கிரகத்திற்குப் பதிலாக வேறொன்றினைச் செய்வித்து, பூஜித்து வருகின்றது ஒரு புதிய தலைமுறை. இப்போது உண்மையான விக்கிரகம் வந்து சேர்ந்ததும் ஒப்புக்கொள்ளத் தயங்குகின்றனர். ஊரில் சிலகாலமாக ரகசியமாக வழிபடப்பட்டு வந்த விக்கிரகந்தான் திருவரங்கர் விக்கிரகமா அல்லது இப்போது அவர்கள் சிங்கவரத்திலிருந்து மீட்டுவந்த விக்கிரகந்தான் திருவரங்கனின் உண்மையான பழைய விக்கிரகமா என விவாதம் நடந்தது. 48 ஆண்டுகள் அரங்கனுடன் இருந்தவர் கூறினால் ஏற்றுக்கொள்கிறோம் என்றனர்.

           ஊர்முழுவதும் சென்று யாராவது வயதான முதியோர்கள் இருந்தால் அவர்கள் பழைய அரங்கனை அடையாளம் காணக்கூடும் என விசாரித்தார்கள். ஒருவர் கிடைத்தார். அனால் அவருக்குக் கண்பார்வை இல்லை. ஆயினும் அவர் தாம் இளம்பிராயத்தில் அரங்கனின் திருமஞ்சன வஸ்திரங்களைத் துவைத்துக் கொடுக்கும் ஈரங்கொல்லியாக இருந்ததாகவும், அக்காலத்தில் தம்மிடம் துவைக்கத் தரப்படும் அரங்கனின் ஈர வஸ்திரத்தைப் பிழிந்து அந்த நீரைப் புனிதப்பிரசாதமாக அருந்தி வந்ததாகவும், ஆகவே தற்போதும் அவ்வண்ணமே செய்து அரங்கனை அடையாளம் காண முடியுமா எனப் பார்க்கிறேன் எனவும் கூறினார்.

           அப்படியே இரு விக்கிரகங்களையும் திருமஞ்சனமாட்டி, வஸ்திரங்கள் தனித்தனியே அவரிடம் கொடுக்கப்பட்டன. வஸ்திரங்களைப் பிழிந்து நீரைத் தனித்தனியே ருசித்தார் அவர். சந்தேகத்திற்கிடமின்றி, சிங்கவரத்திலிருந்து வந்த அரங்கனே நீண்ட நாட்களாக இருந்து திரும்ப வந்தவர் எனக்கூற, அனைவரும் ஆனந்தத்தில் குதூகலித்தனர்.

           இவ்வாறாக குலசேகரனும் வாசந்திகாவும் கண்ட கனவு அவர்களது மகன் ராஜவல்லபனால் 48 ஆண்டுகளின்பின் நிறைவேற்றப்பட்டது.

           இப்புதினத்தின் இடையே சரித்திர அரசியல் வரலாறுகளும், கோவில் வரலாறுகளும், அரச வம்சக் கதைகளும், பூசல்களும், தெய்வ பக்தியின் பால் பட்டு பக்தர்கள் செய்யும் அசாதாரணமான செயல்களும், கவித்துவமான காதல் உணர்வுகளும், இன்னபிறவும் ஒரு வேறுபட்ட உலகிற்கே நம்மை இட்டுச் சென்று விடுகின்றன. மீண்டு வந்தாலும் அதன் தாக்கம் நம்மை விடுவதில்லை. புதினத்தின் பல்வேறு நயங்களில் ஈடுபட்டு அதனை அசைபோட்டபடியே இன்னும் நான் பிரமிப்பில் ஆழ்ந்துள்ளேன்.

           இவ்வாறு எழுத வேறு ஒருவர் பிறந்துதான் வரவேண்டும். சந்தேகமேயில்லை!!

           இப்போது விடைபெறுகிறேன். மீண்டுமொரு புத்தகத்தைப் பற்றி அடுத்துக் கூறுகிறேன்.

                                                                                     (மீண்டும் சந்திப்போம்)

                       (ஓர் அடியார் – ஒருவெண்பா)

  27) திருஞான சம்பந்தர்

‘புகலியர் கோன்’  என்று போற்றப்படுகின்ற திருஞானசம்பந்தர், சீர்காழிப் பதியில், அந்தண மரபில் தோன்றியவர். இவருக்கு மூன்று வயது இருக்கும் போது, தோணியப்பர் கோவில் குளக்கரையில் அமர வைத்து விட்டு  நீராடச் சென்ற  தந்தை நெடுநேரம் ஆகியும் வாராத  காரணத்தால் அழுதார். அப்போது திருத்தோணியப்பர் உமையுடன் காளை வாகனத்தில் எழுந்தருளினார். உமையம்மையார் ஒரு பொற்கிண்ணத்தில் ஞானசம்பந்தக் குழந்தைக்கு ஞானப் பாலை ஊட்டினார்.

குளித்துவிட்டு வந்த தந்தை வாயில் வழிகின்ற பாலைப் பார்த்துவிட்டு, ‘யார் கொடுத்தது?’ என்று கேட்க, ஞானசம்பந்தர், ,”தோடுடைய செவியன்” என்ற தமது முதல் பதிகத்தைப் பாடியருளினார்.

இவர் திருநீலகண்ட யாழ்ப்பாணரோடு சேர்ந்து பல தலங்களுக்குச் சென்றார்.

திருநெல்வாயில் என்ற தலத்தில், இறைவனுடைய ஆணையால்  அங்கிருந்த அந்தணர்கள்  முத்துச்சிவிகை, குடை ஆகியவற்றை இவருக்கு வழங்கினர்

 திருமருகல் என்ற ஊரில் பதிகம் பாடி, இறந்து போன ஒரு வணிகனின் உயிரை மீட்டுக் கொடுத்தார்

 திருநாவுக்கரசர் இவருடன் சேர்ந்து பல தலங்களுக்குச் சென்று பதிகம் பாடி வழிபட்டு மகிழ்ந்தார்

மதுரையை ஆண்ட, கூன் பாண்டியன் மாற்றுச் சமயத்தில் ஈடுபட்டிருந்தான்.  அவன் கொடிய வெப்பு நோயால் அவதிப்பட்டான்.   சம்பந்தர், “மந்திரமாவது நீறு” என்று தொடங்கும் பதிகத்தைப் பாடி அவனது நோயைத் தீர்த்தார். வாதுக்கு வந்த சமணர்களோடு அனல் வாதம், புனல் வாதம் செய்து வெற்றி பெற்றார்

திருவோத்தூர்  என்ற திருத்தலத்தில் சம்பந்தர் பதிகம் பாடி இறைவன் அருளால் ஆண் பனையைப் பெண் பனையாகச் செய்து குலை  தர வைத்தார்.

திருமயிலைத் திருத்தலத்தில், சாம்பலாக இருந்த பூம்பாவை என்ற பெண்ணை,  “மட்டிட்ட புன்னையங்  கானல் மட மயிலை” என்று தொடங்கும் பதிகம் பாடி உயிர் தந்து எழுப்பினார்.

திருநல்லூர்ப் பெருமணம் ( ஆச்சாளபுரம் ) என்ற திருத்தலத்தில் வைகாசி மாதம் மூல நாளில் இவரது திருமணம் நடைபெற்றது அப்போது, பெரியதொரு சோதி தோன்றத் திருமணம் காண வந்தவர் அனைவருடன் அச்சோதியின் உட்கலந்தார்.

ஞானசம்பந்தரின் “யாழ்முரி”என்ற பதிகம்,, ,  “வாசி தீரவே காசு நல்குவீர்” என்ற திருப்பதிகம்,  திருமறைக்காட்டுத் திருப்பதிகம்,  “கோளறு திருப்பதிகம்”, “திருமயிலைத் திருப்பதிகம்’ ஆகியவை அடியார்களால் இன்றும் பெரிதும் விரும்பி ஓதப்படும் பெருமையுடையன.

நற்றமிழ் வல்ல ஞானசம்பந்தரின்  வாழ்வில் நடந்த அருஞ்செயல்களைப் பற்றி அறிந்து கொள்வது நமக்கு மிகுந்த

 நலம் பயப்பதாகும்.

                திருஞான சம்பந்தர் வெண்பா

 ஞானப்பால் உண்டார், நனிசிறந்த பண்ணமைத்துத்

தேனொப்பத் தந்தார் திருப்பாடல், – வானப்பேர்

ஆற்றானைப் பாடி அருஞ்செயல்கள் செய்தகதை

போற்றி அறிதல் பொலிவு

 (வானப்பேர் ஆற்றான்- வான் நதியாகிய கங்கையைச் சடையில் கொண்ட சிவன்,)

      28 ஏயர்கோன் கலிக்காம நாயனார்

 சோழ நாட்டில், காவிரியின் வடகரையில் அமைந்துள்ளது திருப்பெருமங்கலம். இவ்வூரில்,  ஏயர்கோக்குடியில் தோன்றியவர் கலிக்காம நாயனார். சிவபக்தியில் சிறந்த இவர், திருப்புன்கூர் பெருமானுக்குப் பல திருப்பணிகள் புரிந்து வந்தார்..

சுந்தரமூர்த்தி நாயனார், சிவபெருமானைப் பரவையார் வீட்டுக்குத் தூதாக அனுப்பியதைக்  கேள்விப்பட்ட கலிக்காமர், சுந்தரர் மேல் மிகுந்த சினம் கொண்டிருந்தார். வேத முதல்வனை ஓர்  அடியார் தூது அனுப்பிய செயலை அவரால் ஏற்றுக் கொள்ள முடியவில்லை. “இக்குற்றத்தைச்  செய்தவரை நான் நேரில் கண்டால் என்ன நிகழுமோ?” என்று எண்ணி மனம் வருந்தினார். கலிக்காமரின் பகைமை  உணர்ச்சியை அறிந்த சுந்தரர் அதனைத் தீர்க்குமாறு இறைவனிடம் வேண்டினார். இறைவன்,கலிக்காமருக்குச் சூலை நோயை அளித்தான். அவர் அந்நோயால் மிகவும் துன்புற்றார். தம் நோயைத்  தீர்த்தருள வேண்டும் என்று இறைவனிடம் வேண்டினார். அவரிடம் “உன் நோயைச்  சுந்தரன் தீர்த்தால் அன்றி அது தீராது”  என்று கனவில் இறைவன் உரைத்தான். “வழிவழியாய் வழிபடும் எனது நோயை உன்னால் வலிய ஆட்கொள்ளப்பட்டவனா தீர்ப்பது? இந்நோய்  தீராமல் இருப்பதே சிறந்தது” என்றார் கலிக்காமர்.

சிவபெருமான் வன்றொண்டர் கனவில் தோன்றினார்., “ கலிக்காமர் வீட்டிற்குச்  சென்று அவருடைய  சூலை நோயைத்  தீர்ப்பாயாக” எனப் பணித்து அருளினார்.

சுந்தரர் வரும் செய்தியை அறிந்த கலிக்காமலர், தம் வயிற்றை உடை வாளால்  கிழித்துக்கொண்டு உயிரை விட்டார். சுந்தரர் வந்து விட்டார் என்பதை அறிந்த கலிக்காமரின் மனைவியார், கணவரின்  உடலை உள்ளே மறைத்து வைத்துவிட்டுச்  சுந்தரரை வரவேற்றார்.

 “கலிக்காமரின் சூலை நோயைத்  தீர்க்க யான் வந்துள்ளேன்” என்று சுந்தரர் கூறவும், வீட்டில் உள்ள பணியாளர்கள், “அவர் உள்ளே பள்ளி கொள்கின்றார்”  என்று கூறினர். உள்ளே சென்ற சுந்தரர்,குடல் சரிந்து கலிக்காமர் இறந்து  கிடப்பதைப் பார்த்தார். இதற்குத் தாமே காரணம் என நினைத்துத்  தமது வாளால் தம்முடைய  வயிற்றைக் கீற முற்பட்டார்.

அப்போது, இறைவன் அருளால் கலிக்காமர் உயிர் பெற்று எழந்தார். இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் தழுவி உற்ற நண்பர்கள் ஆயினர்.

ஏயர்கோன் கலிக்காம நாயனாரின் புராணத்தைச்  சொல்லுகையில், சேக்கிழார் இடையே சுந்தரரின் திருக்கதையை மிக அழகாக அமைத்து  உள்ளார். இது படிக்கப் படிக்க மிகுந்த இன்பம் தருவதாகும்.   

               கலிக்காமர் வெண்பா

தேரோடும் ஆரூரில் செல்லுக தூதென்று

நீரார்  சடையானை நேர்ந்ததனால் – சீராரும்

வன்றொண்டர் மேலிவர்  வைத்தசினம் அன்பாக

நன்றிறைவன் செய்தான் நயம்.

                                  ***********””*****

 29) திருமூல நாயனார்

திருக்கைலாயத்தில்  சிவபெருமானின் தொண்டராகிய நந்தியம் பெருமானின் அருளைப் பெற்ற  சிவயோகியார் ஒருவர், கயிலையில் இருந்து புறப்பட்டு, வழியில் உள்ள பல தலங்களைக் கண்டு வணங்கித் தில்லையை அடைந்து ஆடற்  பெருமானின் திருக்கூத்தினைக கண்டு களித்தார். பிறகு அங்கிருந்து புறப்பட்டுக் காவிரியின்  கரையோடு சென்று திருவாவடுதுறை அடைந்தார். ஆவடுதுறை  இறைவனை வழிபட்டு அகம் குளிர்ந்த  அவர் அத்தலத்தை விட்டு  அகன்று செல்லும்போது, காவிரிக்  கரையில் உள்ள சோலையிடத்தே  பசுக்  கூட்டங்கள் கதறி அழுது கொண்டிருப்பதைக் கண்டார்.. சாத்தனூர் என்ற அந்த ஊரில் ஆநிரை மேய்க்கும் ‘மூலன்’ என்பவன் இறந்தமையால் அதனைத்  தாங்க மாட்டாமல்  பசுக்கள் கதறுவதை அறிந்தார். பசுக்களின் துயரத்தினை நீக்க எண்ணிய யோகியார், தம்முடைய திருமேனியை ஓரிடத்தில் மறைத்து வைத்துவிட்டுக்  கூடுவிட்டு கூடு பாயும் தமது ஆற்றலைப் பயன்படுத்தி மூலனின் உடலில் புகுந்தார்.

ஆயனாகிய மூலனின் உடலில் புகுந்த யோகியார் “ திருமூலர்” ஆனார்.

பசுக்கள் எல்லாம் துயரம் நீங்கி மகிழ்ந்தன.

மாலை வந்ததும் பசுக்கள் எல்லாம்  தமக்குரிய வீடுகளுக்குச் சென்றன. அப்போது இறந்து போன மூலனின் மனைவி, தன் கணவன் என்று நினைத்து அவரை  நெருங்க, அவளிடமிருந்து விலகிய திருமூலர், அவ்வூரில்  உள்ள மடத்தில் சென்று தங்கலானார்.

 மூலனின் மனைவி, தன் கணவனின் நிலையை ஊராரிடம் உரைக்க, அவர்கள் திருமூலரிடம் சென்றனர். அவர் யோகத்தில் இருந்த நிலையைக் கண்டு  அவரை மாற்ற இயலாது என்று கூறி, மூலனின் மனைவியைத் தேற்றி அழைத்துச் சென்றனர்.

 திருமூலர், தாம் வைத்திருந்த உடலைத்  தேடிப் பார்த்தார்.

அது கிடைக்காமல் போகவே, அதுவே  இறைவனின் திருவுள்ளம் என்பதை உணர்ந்தார்.

 யோக நெறிகளைத் திருமூலர் வாக்கால் கூற வேண்டும் என்பது  இறைவனின் திருவுள்ளம். ஆகவே தமது உடல் இறைவனால் மறைக்கப்பட்டது என்பதை அவர்  உணர்ந்து கொண்டார்.

சாத்தனூரில் இருந்து புறப்பட்ட திருமூலர் திருவாவடுதுறை அடைந்து, இறைவனை வணங்கிக்  கோவிலுக்கு மேற்கில் உள்ள அரச மரத்தின் கீழ் யோகத்தில் அமர்ந்து மூவாயிரம் ஆண்டுகளில், ஆண்டுக்கு ஒன்றாக மூவாயிரம் திருமந்திரச் செய்யுள்களை இயற்றியருளினார். பிறகு தவத்தில் ஈடுபட்டு இறைவனின் திருவடி நிழலை அடைந்தார்.

 ‘சரியை’ , ‘கிரியை,’ ‘யோகம்’ , ‘ஞானம்’ என்னும் நால்வகை நெறிகளும் விளங்கும் திருமந்திரம் என்னும் ஒப்பற்ற யோக நூலை அருளிய திருமூலரின் வரலாறு அனைவரும் அறிந்து கொள்ள வேண்டிய ஒன்றாகும்.

 ‘ஒன்றிய குலம் ஒருவனே தேவன்’

 ‘அன்பே சிவம்’

 யான்  பெற்ற இன்பம் பெறுக இவ்வையகம்’    போன்ற

 புகழ்பெற்ற சொற்றொடர்கள் திருமந்திரத்தில் உள்ளனவே ஆகும்.

             திருமூலர் வெண்பா

ஒருமூலம் இல்லான் உவந்தருளும் யோகி

திருமூலர் என்று திகழ்ந்து – அருமாலை

மூவா யிரமான மொய்தமிழ்ப் பாக்களை

நாவாரச் சொன்னார் நனி!

                ( ஒருமூலம் இல்லான்– சிவன்)

(தொடரும்)

இருவரும் விரைவாக வீட்டைவிட்டு வெளியே வந்து கொண்டிருந்தார்கள். ஒரு வழியாக ரோடு போட்டுக் கொண்டிருக்கும் இடத்திற்கு வந்தடைந்தனர். மணி 8.30 ஆனது. காலை சாப்பாடு இருவரும் சாப்பிட்டு முடித்துவிட்டு சரியாக 9:00 மணிக்கு ரோடு போடும் வேலையை தொடக்கினார்கள்.

சேகரன் ரோடு போடுவதற்கு ஏதுவாக மண்வெட்டியை கொண்டு இரண்டு பக்கமும் உள்ள புற்களை வெட்டிப் போட்டுக் கொண்டிருந்தார் . அவரது மனைவி அதனை எடுத்து ஒரு ஓரமாக குவித்து வைத்துக் கொண்டிருந்தார். மற்றவர்களும் தேவையான அளவு ஜல்லி, சிமெண்ட் போன்ற கலவைகளை கொண்டு வந்து வேலை செய்யும் இடத்தில் கொட்டிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

சூரியன் உச்சியில் வந்து நின்று கொண்டிருந்தது. சிறிது நேரம் கழித்து அனைவரும் மதிய உணவிற்காக வீட்டிலிருந்து கொண்டு வந்ததைக் கொண்டு சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள். சாப்பிட்டு முடித்துவிட்டு சற்று ஓய்வெடுத்துக் கொண்டிருந்தார்கள். சரியாக இரண்டு மணி ஆனது.

அந்த ரோடு காண்ட்ராக்டர் அங்கே வந்து ,  

“வாங்க வேலையை பாருங்க !

 எந்திரிங்க ஐயா !எந்திரிங்க!

 எந்திரிங்கம்மா போங்கம்மா!”

 என்று கத்தினார். 

வேலை பார்த்துக் கொண்டிருக்கும்போது சேகரனின் மனைவிக்கு காலில் ஏதோ கடித்து விட்டது. வலியால் துடித்துக் கொண்டிருந்தாள். அவளை மருத்துவமனைக்கு அழைத்துச் சென்றார்கள். என்ன கடித்தது என்று எதுவும் தெரியவில்லை! மருத்துவமனைக்கு கொண்டு சென்ற பிறகுதான் பாம்பு கடித்திருக்கிறது என்பது உறுதியானது. சிகிச்சை நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தது சிகிச்சை பலனளிக்காததால் சேகரின் மனைவி உயிர் பிரிந்தது. சேகரனுக்கு மிகவும் வருத்தமாக இருந்தது. கண்ணீர் ஆர்ப்பரித்துக் கொட்டிக் கொண்டிருந்தது. குழந்தைகளும் இல்லை. இருவரும் ஒருவருக்கொருவர் குழந்தையாக தங்களை பார்த்துக் கொள்வார்கள். இனி வீரம்மாள் இறந்த பிறகு சேகரனுக்கு துணை யார்? ஒன்றுமே புலப்படவில்லை! அவனுக்கு மனது மிகவும் வேதனை பட்டுக் கொண்டிருந்தது.

அவளைத் தென்னை ஓலை பாடையில் வைத்து ஊரின் வழியாக சுடுகாட்டை நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தார்கள்.

ஊர்காரர்கள் அவளுடைய பிணத்தை ஊருக்குள் வரவிடாமல் தடுத்தார்கள்.

“போங்கய்யா ஊரை சுத்தி போங்கய்யா! 

எங்கள் தெருவில் நடந்து போக கூடாது!

உங்களுக்கு தனிச்சுடுகாடு இருக்கு அங்க போங்கய்யா”

 என்று கூச்சலிட்டு கொண்டிருந்தார்கள்.

 “என்னங்க சாமி நாங்கதானே இந்த ரோடு போட்டு வேலை செஞ்சுகிட்டு இருக்கோம் எங்களையே இந்த தெருவுல நடக்க விடாமல் பண்ணுறீங்களே!”

 “நடக்க கூடாதுன்னா! நடக்க கூடாது! உனக்கு என்ன இவ்வளவு வாய் பேச்சு கேக்குது!”

 அந்த மேல் சாதி ஊர் மக்கள் அனைவரும் ஒன்று திரண்டு இந்த கீழ் சாதி மக்களின் பிணத்தைக் கூடத்  தெருவழியாக கொண்டு செல்லக்கூடாது என்று வழிமறித்தார்கள்.

தன்னுடைய மனைவியின் பிணத்தை கூட தெருவழியாக கொண்டு செல்ல இப்படி செய்கிறார்களே என்று சேகரனுக்கு மனம் நொந்து போனது!

 ஒருவழியாகப்  பிணத்தை சுமந்து கொண்டு 11 மைல் தாண்டி ஊருக்கு ஒதுக்குப்புறமாக எந்த ஒரு பராமரிப்பும் இல்லாமல் கிடந்த அந்த சுடுகாட்டில் தன்னுடைய மனைவியின் பிணத்தை எரித்துவிட்டு வீட்டிற்கு வந்தார்கள்.

அந்த தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் அனைவரும் இந்த ஊரில் வாழ்வது மிகவும் சிரமம் என்று முடிவு செய்தனர்.இந்த ஊரில்  மேல் சாதிக்காரர்கள் கொடுமை இங்கு அதிகமாக இருக்கிறது. இன்று சேகரனின் மனைவிக்கு நேர்ந்த கொடுமையைப் போல நாளைக்கும் நமக்கும் இந்த கொடுமை நேருமே நாம் அப்போது என்ன செய்வது? இந்த ஊரு நமக்கு வேண்டாம் வேறு எங்காவது போய் பிழைத்துக் கொள்வோம் என்று கண்ணீர் சிந்திக் கொண்டே சில நாட்களுக்குப் பிறகு ஊரை விட்டு புலம்பெயர்ந்து சென்றார்கள் அந்த அப்பாவி தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள்.

 ஒரு சில நாட்களுக்குப் பிறகு அடை மழை பிடித்தது. ஊரே தொடர்ந்து மழை பெய்து கொண்டிருந்தது. ஊர் மக்கள் வீட்டை விட்டு இன்னும் செல்ல முடியவில்லை மிகுந்த வெள்ளப்பெருக்கு ஏற்பட்டது வீட்டிற்குள் தண்ணீர் புகுந்து விட்டது மின்சார விளக்கு அனைத்தும் எரியாமல் போனது. மின் கம்பங்கள் கீழே விழுந்து விட்டன.

அந்த ஊர் மக்கள் அனைவரும் வெள்ளத்தில் சிக்கி மாண்டு போனார்கள்

அந்த ஊரே  தனிச்சுடுகாடு ஆனது……….

சென்ற இதழில்,

“வேல் பார்த்திருக்கிறீர்களா?”

“நாங்கள் பார்க்காத வேலா? வெற்றி வேல், வீர வேல், சக்தி வேல், ஞான வேல்..! “

“போதுமே உங்கள் மொக்கை ஜோக்.. ஜோன் குறிப்பிடுவது Whale Shark !”

“ஆம்.. நாம் நாளை கடலுக்குள் போய் நிஜ Whale ஐப் பார்க்கப் போகிறோம்” என்றார் ஜோன், தங்கும் இடம் வாசலில் வாகனத்தை நிறுத்தியவாறே..

***********************************

இனி,

உலகத்திலேயே Whale Watching பார்க்கச் சிறந்த நாடுகளின் தரவரிசையில் ஐஸ்லாந்தும் ஒன்று. இங்கே வடபகுதியில் உள்ள SKJAIFANDI BAY, திமிங்கிலங்களுக்குப் பிடித்த சுற்றுலாத் தலம் ; நமக்குத்தான்! 

இந்த விரி குடாவில்தான் HUSAVIK கிராமம் உள்ளது. கடல் நீரைத் தழுவியபடி கட்டிவைத்திருக்கும் வண்ணப் படகுகளின் அலைவரிசை, பழமையான வேலைப்பாடுகள் கொண்ட சர்ச், கடலுக்குள்ளிருந்து எட்டிப் பார்க்கும் பசுமை திட்டு எனக் காட்சியளிக்கும் அழகான இந்த  கிராமம்தான் Whale capital of Iceland!

மே முதல் செப்டம்பர் வரை திமிங்கிலங்கள் இங்கு வந்து லூட்டி அடிக்கும் ; ஜூன் முதல் ஆகஸ்ட் வரை கடல் நீர் சற்று வெப்பமடைவதால் அந்த மாதங்கள்தான் பீக் சீசன்.  நீல திமிங்கிலம் (Blue Whale), KEIKO, Killer Whale, Humpback என்று சுமார் 20 வகையான திமிங்கிலங்களைப் பார்க்கும் வாய்ப்பு உள்ளது.  இதில் Humpback திமிங்கிலங்கள் வருடத்துக்கு சுமார் 5000  மைல்களுக்கு மேல் பயணம் செய்யும் வலிமை கொண்டவை.

மூன்று மணிநேர Whale Watching படகு பயணத்திற்குப் பதிவு செய்ய கவுண்டர்கள் உள்ளன. 

இங்கு கதிரவன் உச்சி வெய்யிலாக இல்லாமல் சற்று சாய்ந்த நிலையில், நெருக்கமாக இருக்கும். அதனால் குளிரூட்டும் கண்ணாடி, முகத்திற்கு சூரிய கதிரைத் தடுக்கும் லோஷன்கள், தொப்பி, ஜாக்கெட் சகிதம் புறப்பட்டோம். Sea Sickness உள்ளவர்கள் தேவையான மாத்திரைகளை முன்னேற்பாடாக எடுத்துக்கொள்வது நல்லது.

படகின் உயர் மட்ட டெக்கிலிருந்து பார்க்க, பனி சூழ்ந்த பிரதேசங்களும், நீலக் கடலும் கவர்ந்திழுக்க, சிவப்பு மூக்கு Puffin பறவைகள், டால்பின்கள், பலவித ஆர்டிக் பறவைகள் எனக் கடல் கொள்ளாக் காட்சி!

டெக்கில்  ‘தொங்கும் கயிறைப் பிடித்தபடி, “அதோ அந்த பறவை போல வாழ வேண்டும்..!!”

என்று உற்சாகமாகப் பாடத் தோன்றும். ஆனால், தொப்பி பறந்து விடும். கடற்காற்றைக் கிழித்துக் கொண்டு, ஸ்பீட் போட் சக்கைப் போடு போட்டுப்  போக, கண் முன் மூன்று தொப்பிகளாவது காற்றில் பறந்து கடலுக்குள் விழுவதைப் பார்த்தோம்.

கடலுக்குள் அரைமணி நேரம் பயணம் செய்தோம். ஒரு குறிப்பிட்ட பகுதியில் கூட்டம் கூட்டமாகப் பறவைகள் திரண்டிருப்பதைப் பார்த்து படகு அதை நோக்கி விரைந்தது.

அங்குதான் திமிங்கிலம் ஒன்று மீன் வேட்டையாடிக் கொண்டிருந்தது. கடலுக்குள்ளிருந்து பகாசுரன் போல அகலமாக வாயைத் திறந்தபடி மேலெழும்பி அப்படியே கிலோ கணக்கில் கொத்தாக மீன்களை அள்ளுகிறது.

அள்ளிய வேகத்தில் ஒரு தலைகுப்புற டைவ் அடித்து கடலுக்குள் வீழ்கிறது. அப்படி நீருக்குள் செல்லும் போது அதன் வால் பகுதியில் இரண்டாகப் பிரியும் இறக்கையிலிருந்து ஷவரிலிருந்து கொட்டுவது போல நீர் சொறிய, சுற்றிலும் வட்ட வட்ட நீரலைகள் தளும்ப, அதைப் பார்த்து படகிலுள்ள குழந்தைகள் கூச்சலிட்டுக் குதூகலிக்கின்றன !

அது சரி, பெரிய பறவைக் கூட்டம் ஏன் அங்கு இருக்கிறது?

திமிங்கிலம் கீழிருந்து வாயைத் திறந்தபடி மேலெழும்பி மீன்களை அள்ளி, தன் அகலமான வாயை மூடும் சில நொடிகளுக்குள், ரெடியாக இருக்கும் நாரைகள் இந்த மில்லி செகண்ட் இடைவெளியைப் பயன்படுத்திக் கொண்டு திமிங்கிலத்தின் வாயிலிருந்து மீனைக் கவ்வுகின்றன. சற்று தாமதித்தாலும் திமிங்கிலத்தின் வாய்க்குள் பறவை போய்விட வேண்டியதுதான்.. அப்படிப்பட்ட அபாயம் !

இந்த காட்சியைப் பார்ப்பதற்கே திரில்லிங்காக இருக்கிறது. Survival of the Fittest தத்துவத்தைக் கண் எதிரே காட்சியாகக் காணும் போது மெய் சிலிர்க்கிறது!

சில திமிங்கிலங்கள், ஸ்பீட் போட்டைக் கண்டவுடன் ‘எங்க ஏரியாக்குள்ள ஏண்டா வந்தே?’ என்று போட்’டை உலுக்கி அசைத்துப் பார்க்கின்றன. சில படகுகளின் அடி, கீழ்ப் பகுதிகளில் டிரான்ஸ்பேரென்ட் கண்ணாடிகளைப் பதித்திருக்கிறார்கள். அதனால், நீரினுள் திமிங்கிலத்தின் முழு உருவத்தையும் பார்க்க வாய்ப்பு உள்ளது.

சில சமயங்களில், சேர்ந்தாற் போல ஜோடியாக திமிங்கிலங்கள் ஒன்றின்மீது ஒன்று தழுவி, வழுக்கி, எழும்பித் தெரிந்து, மறைந்து விளையாடுவதைக் காணலாம். அந்த அதிர்ஷ்டம் வாய்த்தால் ஜென்மம் சாபல்யமடையும், உறுதி! 

கலாட்டாவான இந்தப் படகு பயணத்தில், சுவாரசியமான தகவல்களுடன் ரன்னிங் கமென்டரி சொல்லிக் கொண்டு வருகிறார்கள்.

கரைக்குத் திரும்பியபின் அருகிலுள்ள HUSAVIK Whale மியூஸியம் பார்க்கலாம். அந்த கிராமத்தை விட்டு கிளம்ப மனமிருக்காது.

************************************

ஐஸ்லாந்தில், உங்கள் பயண நாட்களையும், வசதியையும், விருப்பத்தையும் பொறுத்து பார்ப்பதற்குப் பல இடங்கள் உள்ளன. அது பற்றி ஒரு சின்ன கிளான்ஸ்!

SKOGAFOSS

ஐஸ்லாந்தின்  தெற்கே, SKOGA ஆற்றில் உள்ள அழகான பிரம்மாண்டமான நீர்வீழ்ச்சி இது. SKOGA ஆறு, SKOGAFOSS வந்து சேரும் முன்  சுமார் 30 அருவிகளாகக் கொட்டி முடித்து, அதன் பின் இங்கு அருவியாகக் கொட்டுகிறது. இது ஐஸ்லாந்தின் இயற்கை எழிலுக்கோர் சான்று.

நிலத்திலிருந்து சுமார் 200 அடி உயரமும், 80 அடி அகலமும் கொண்டது. பச்சை வர்ணம் எடுத்து, பனித்துளி நீரைத் தொட்டுத் தீட்டியது போல உள்ளது இங்கிருக்கும் மலை. 500 சொச்சம் படிகள் மூலம் ஏறினால் அருவி ஆரம்பிக்கும் முனைக்குச் சென்று பார்க்கலாம்.. வியக்கலாம்! தலைநகரிலிருந்து இரண்டு மணி நேரப் பயணம் செய்து இந்த அருவியை அடையலாம்.

SELJALANDSFOSS

நம்முடைய ஜம்மு – லே, தேசிய நெடுஞ்சாலை NH 1 என்று அழைப்பார்கள். இங்குள்ள நம்பர் – 1 சாலை தலைநகர் ரேக்கவிக்கிலிருந்து துவங்கி ஐஸ்லாந்தை ஒரு மாலை போலச் சுற்றி வருகிறது. அந்த சாலையின் தெற்குப் பகுதியில் 120 கி.மீ தூரத்தில் உள்ளது இந்த அருவி.

210 அடி உயரத்திலிருந்து விழும் அழகான அருவி. கோடை காலத்தில், பின்னால் சென்று அருவி (முன்னால்) கொட்டுவதைப்  பார்க்கலாம். ஆனாலும், குளிர் காலத்தில்  அருவியின் பின்னால் செல்வது ஆபத்தானது, வழுக்கும் என்பது மட்டுமல்லாமல் ‘ஐசிகில்’கள் (icicle) விழுந்து உடையும் ஆபத்தும் உள்ளது.

Icicle என்பது நீரானது மேலிருந்து விழ ஆரம்பித்து, விழுந்து முடிவதற்குள் அப்படியே உறைந்து போகும் தன்மை. சீதோஷண நிலை சற்று உயரும் போது, இவை உடைந்து நம் மேல் விழும் அபாயம் உள்ளது என்பதை கைடுகள் விளக்கிச் சொல்கிறார்கள்.

VATNAJOKULL தேசிய பனி பூங்கா / JOKULSARLON

ஐரோப்பாவின் மிகப்பெரிய பனிப்பாறை கூட்டம் (Glacier) என்று அழைக்கப்படும் இந்த தேசிய பனி பூங்கா, நாட்டின் 14% இடத்தை ஆக்கிரமித்துக் கொண்டுள்ளது. அடுக்கடுக்காக பனி வரிசைகளைக் காண, கண் கொள்ளா காட்சியாக இருக்கிறது.

கிளேசியர் உருகி வடியும் நீரோட்டம்  JOKULSARLON என்னும் பெரிய ஏரியில் தேங்குகிறது. பிறகு அந்த நல்ல நீர், உப்பங்கழி வழியே கடலில் சங்கமிக்கிறது. இந்த இடத்தில் அருமையான படகு சவாரி வசதி உண்டு. சீல் (Seal) என்னும் நீர் நாய்களை முகத்துவாரத்தில் காண இயலும்.

தெற்கு கடற்கரையில் உள்ள இத்தடாகம், ஐஸ்லாந்தின் ஆழமான நீர்த் தேக்கங்களில் முதன்மையானது.

இந்த இடத்தில் பனிப்பாறைகள் உருகி உடைந்து கடலுடன் கலக்கும் அழகைப் பார்க்கலாம். பனிப்பாறைகள் உடையும் சத்தம், அந்த அமைதியான சூழ்நிலையில் அது கடலில் விழும்போது ஏற்படும் புகையும், நீர் தெளிப்பும், கரைந்து ஓடி கடலுக்குள் செல்லும் காட்சியும் பார்க்கப் பேரின்பம். இதில் சில பனிப் பாறைகள் ஆயிரம் வருடங்கள் கூட உருகாமல் நிற்கின்றன, என்கிறார்கள்

Diamond Beach / Black Sand Beach

மேலே சொன்ன ‘JOKULSARLON லகூன்’ அருகில் உள்ளது  இந்த வைரக் கடற்கரையில் இயற்கை செதுக்கியுள்ள வெளிர் நீலப் பனிப் பாறைகளை, தேர்தெடுத்த சிற்பிகளால் கூட அத்தனை நேர்த்தியாகச் செதுக்க முடியாது.

ஏரியிலிருந்து கலக்கும் நீர் ஒருபுறம், மறுபக்கம் நீலக்கடல், இடையே எரிமலை குழம்புகளால் உருவான கருமணல் கடற்கரை. கருப்பு மணலில் வெள்ளி அலைகள் நுரைகள் தளும்ப வந்து மோதும் காட்சி, கவிதை!

கடலுக்குள் ஆங்காங்கே செதுக்கப்பட்ட குகைகள் போன்ற அமைப்புகளும், கடலுக்குள் மிதந்து கொண்டு வெளியே தலை நீட்டும் பனிப் பாறைகளையும் காணக் கண்கோடி வேண்டும். கடல் ஆமைகளையும் பார்க்க வாய்ப்பு உள்ளது.

தலைநகர் ரேக்கவிக்கிலிருந்து 360 கி.மீ, தேசிய நெடுஞ்சாலை எண் :1 வழியே, 6 மணி நேரம் தெற்கு நோக்கிப் பயணித்தால் இந்த கடற்கரையை அடையலாம். 

ICE CAVES in VATNAJOKULL GLACIER

இயற்கை செய்யும் எத்தனையோ ஜாலங்களில் ஒன்றுதான் இந்த நீலப் பனிக் குகை. இப்படி இயற்கை தன் கை வண்ணத்தில் உருவாக்கும் குகைகள் உருமாறிக்கொண்டே இருக்கும்.

உதாரணமாக, சென்ற வருடம் இருந்த குகை இந்த வருடம் இருக்காது. அதனால் இங்குள்ள அனுபவமிக்க கைடுகள் சீசன் ஆரம்பிக்கும் முன்னரே இது போன்ற குகைகளைத் தேடிக் கண்டுபிடித்து வைப்பார்கள். குளிர் காலத்தில் செல்ல வேண்டிய சுற்றுலா பகுதி இது.

ஆர்வம் இருப்பவர்கள் டூர் ஆபரேட்டர் மூலம் பதிவு செய்து கொள்ளவேண்டும். JOKULSARLON லகூனிலிருந்து செல்லலாம். வாழ்நாள் முழுவதும் நினைத்து மகிழும் அனுபவத்தைக் கொடுக்கும் பயணம் இது.

Disney இன் FROZEN படத்தில் பனி குகைகளைக் கற்பனையாகப் பார்த்தவர்களுக்கு நேரில் அது போன்ற குகைகளைத் தரிசிக்க வாய்ப்பு!  நீல ஐஸ் குகைகள், அதனுள் வெள்ளைப் பனி படுகைகள், குகையில் ஆங்காங்கே வெளிப்படும் சிறிய இடைவெளி வழியே நுழையும் சூரியக் கதிர் எனப் பிரமிப்பூட்டும்!

Landmannalaugar

ஒரே மலையில் எத்தனை வண்ணங்களைப் பார்க்க முடியும் என்ற கேள்விக்குப் பதில்தான் இந்தப் பகுதி; நிறைய சுடுநீர் குளங்கள் உள்ள இடம். இங்குள்ள ‘ப்ளூ பீக்’ எனப்படும் Mt. BLAAHNJUKAR, மலை ஏற்றப் பிரியர்களுக்கு ஏற்ற இடம். இந்த லாவா படுகை அமைந்த மலையிலிருந்து, குறைந்த பட்சம் ஐந்து Glacier பகுதிகள் வரை தெளிவான வெளிச்ச நாட்களில் காணலாம் என்கிறார்கள்.

GRJOTAGJA Hot Spring Cave

இந்த ‘Game of Thrones’ ஆங்கில சீரியல் புகழ் சுடுநீர் குளம், ஐஸ்லாந்தின் வட பகுதியில் உள்ளது. 300 பேர்வரை குளிக்க, உடை மாற்றிக் கொள்ளும் வசதி உள்ள இந்த இடம். ஹனிமூன் செல்பவர்களுக்கும், இளசுகளுக்கும் சொர்க்கம்!

இரவு தங்கும் இடம் திரும்பியதும், ஜோனையும் டீ குடிக்க அழைத்தோம். டீ தயாராகும் சமயத்தில் டைம் ஷேர் ஓனர், தங்கள் இல்லத்தில் தயாரித்த கேக் பார்சலுடன் வந்து சேர்ந்து கொண்டார். டீ கோப்பையை அவருக்கும் நீட்டியபடி,

“இங்கு அடிக்கடி பேசப்படும் இந்த ‘வடக்கு ஒளி’ என்னும் Northern Lights ஐ எப்போது பார்க்கப் போகிறோம்?” என்று கேட்டோம்.

“முதலில் Northern Lights பற்றிச் சொல்கிறேன். பிறகு எப்போது பார்க்கலாம் என்பது பற்றிப் பேசுவோம்”,  என்றார் கேக் பார்சலைப் பிரித்தபடி..

(தொடரும்..)