கொஞ்சம் தேநீர் ! கொஞ்சம் சிந்தனை ! – கிரிஜா ராகவன்

இருந்தாலும் சில மாமியார்கள் என் பிள்ளை என்று கெத்து காட்டிக் கொண்டுதான் இருக்கிறார்கள். இந்தப் பாம்புகளுக்கெல்லாம் எப்படி பல்லைப் பிடுங்குவது என்று இந்தக்கால பெண்களுக்கும் (அவர்கள் அம்மாக்களுக்கும்) நன்றாகவே தெரியும்.

என் பையன் அமெரிக்காவில் இருக்கிறான் அண்டார்டிக்காவில் இருக்கிறான் என்று தரையில் கால் பரவாமல் குதிக்கும் அம்மாக்களுக்கெல்லாம் அவன் கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் தான் ஆட்டமே ஆரம்பம். இந்த மாதிரி அம்மாக்களுக்கு மகன் திருமணத்திற்கு முன்னால் அம்மா ஹோதாவில் வெளிநாடு போகும் யோகம் கிடைத்தால் அவர்கள் உண்மையிலேயே அதிர்ஷ்டசாலிகள். பிள்ளைக்கு கல்யாணம் ஆனபின் மாமியார் விசாவுடன் அமெரிக்கா போகும்போதுதான் ஆரம்பிக்கும் கச்சேரி. கல்யாணத்தில் புடவை ரவிக்கை மருதாணி என்று ஜொலித்த மருமகள், சுமங்கலிப் பிரார்த்தனை குல தெய்வம் கோவில் என்று சொன்னதையெல்லாம் கேட்ட மாட்டுப்பெண், அமெரிக்காவில் போய் பார்க்கும் போது, எட்டு மணிக்கு மேல் அரை டிராயருடன் தலைவிரி கோலத்தில் பெட் ரூமில் இருந்து வெளியே வரும்போது மாமியாருக்கு ரத்தக்கொதிப்பு 200 எட்டுவது நிச்சயம்.

பிறகு அமெரிக்கா செல்லும் பொழுது நானே தனியாக பல நண்பர்களின் அழைப்பின் பேரில் பல மாநிலங்களுக்கு செல்ல ஆரம்பித்தேன். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அங்கே வாழும் இந்தியப் பெண்களின் அழுத்தமான வாழ்க்கைமுறை புரிய ஆரம்பித்தது.

உண்மையில் இந்தியாவில் இருக்கும் பெண்களுக்கு வாழ்க்கை சொர்க்கம். உதவி செய்ய மனிதர்களிலிருந்து உறவினர்கள் வரை இங்கே கிடைக்கும் வசதி வெளிநாட்டில் கிடையாது. வீட்டுக்குள்ளும் சரி வெளியே செல்ல வேண்டிய செய்ய வேண்டிய வேலைகளும் சரி, ஒவ்வொன்றும் தானே செய்து கொள்ள வேண்டும். கடைக்குப் போக வேண்டும். கார் ஓட்ட வேண்டும். பனி பெய்யும் நாட்களில் பனிக்கட்டிகளை அப்புறப்படுத்த வேண்டும். சமைக்க வேண்டும். பாத்திரம் தேய்க்க வேண்டும். துணி துவைக்க வேண்டும். வீட்டை சுத்தப்படுத்த வேண்டும். பாத்ரூம் கழுவ வேண்டும்.இதற்கு நடுவில் பண்டிகை கொண்டாட வேண்டும். வாரக் கடைசியில் நம்முடைய மக்களோடு சேர்ந்து கொள்ள வேண்டும். இந்தியாவுக்கு போன் பேச வேண்டும். குழந்தைகள் இருந்தால் பள்ளி மற்ற வகுப்புகள் என்று அவர்களோடு ஓடி ஆட வேண்டும். சொந்த வீடு கார் என்று கடன் பட்டியல் பெரிதாக இருப்பதால் தானும் வேலைக்குப் போகவேண்டும். இதற்கு நடுவில் இந்தியாவிலிருந்து மாமியார் இடிப்பதை எல்லாம் தாங்கிக் கொள்ள வேண்டும்.

இப்படி இந்தியப் பெண்களின் அமெரிக்க வாழ்க்கையைப் பற்றி நிறையப் புரிந்து கொண்டேன். எழுத ஆரம்பித்தேன்.

அதற்குள் மாமியாராக பயந்து என்னைத் தள்ளி வைத்திருந்த மருமகள் நெருங்கி வர ஆரம்பித்தாள். மகன் மருமகள் இருவருமே எனக்குப் பல விஷயங்களை சொல்லிக் கொடுத்தார்கள். சமையலறையிலேயே உழலாமல் எனக்கென்று ஒரு உலகத்தை ஏற்படுத்திக்கொள்ளக் கற்றுக்கொடுத்தார்கள். அவளும் நானும் நிறைய பேசி நெருக்கமானோம். என் மருமகள் அமெரிக்க வாழ்க்கையின் பல பரிமாணங்களை எனக்கு அறிமுகப்படுத்தினாள். வியெட்னாமீஸ், மெக்ஸிகன், திபெத்தியன் உணவுகளை சுவைத்துப் பார்க்க வைத்தாள். Swimming,library, Senior citizen clubs என்று சுவாரஸ்யம் காட்டினாள்.

அமெரிக்கா போனால் அங்கே எனக்கு என்று ஒரு உலகத்தை ஏற்படுத்திக்கொள்ளக் கற்றுக்கொண்டேன். அவர்களுக்கு அவர்கள் உலகத்தில் வாழும் சுதந்திரத்தை அளிக்கத் தெரிந்துகொண்டேன்.

அங்கே போனால் இந்திய வாழ்க்கையை ஒப்பிட்டுப் பார்ப்பதும், இங்கே வந்தால் அமெரிக்க வாழ்க்கைக்கு ஏங்குவதையும் தவிர்க்க ஆரம்பித்தேன்.

நாம் மாமியாரோ பெற்றோரோ, தெரிந்து கொள்ளவேண்டியது இதுதான். நிச்சயம் இக்கரைக்கு அக்கரை பச்சை தான். அதை நினைத்து வருத்தப்பட்டு நிகழ்காலத்தை சிடுக்காக்கிக் கொள்ளாமல், சந்தோஷமாக வாழப் பழகிக் கொள்வது தான் முக்கியம். இப்படி வாழ்வது ஏதோ தியாகம் என்று நினைக்காமல், இருப்பதை ஏற்றுக் கொள்ளும் மனோபாவம் அவசியம்.

என்றுமே இளைஞர்கள் எதிர்பார்ப்பது தங்களுக்கான இடைவெளியை,சுதந்திரத்தை, மரியாதையை !! சொல்லப்போனால் நாம் கூட நம் இளைய வயதில் இதைத்தான் எதிர் பார்த்திருப்போம். அன்றைக்கு வெளியே காட்டும் தைரியமில்லை. அதனால் அடங்கிப் போனோம். ஆத்திரத்தை மனதிற்குள் ஒளித்து வைத்திருந்தோம்.
இன்று இளைஞர்கள் தைரியமாக வெளியே சொல்கிறார்கள்.

இதைப் புரிந்து கொண்டால் மாமியார் பதவியும் ஜாலிதான்!! “நான் உனக்கு அம்மா மாதிரி” என்று டயலாக் பேச வேண்டாம் அதை இன்றைய பெண்கள் விரும்புவதும் இல்லை.