ஒரு அருமையான இனிமையான பெருமையான தீபாவளிப் பாடலைக் கேட்கவேண்டுமா?  க்ளிக் செய்யுங்கள்!

முத்தமிழில் ஒன்றான நாடகக் கலை சங்க காலம்  தொட்டு இன்று வரை தொடர்ந்து இருந்து வருகிறது. தொல்காப்பியத்திலும், சிலப்பதிகாரத்திலும், நாடகக் கலையைப் பற்றி விளக்கமாக எழுதப்பட்டுள்ளது.

மோனத்து இருந்த முன்னோன் கூத்தில்
உடுக்கையில் பிறந்தது ஓசையின் சுழலே
ஓசையில் பிறந்தது இசையின் உயிர்ப்பே
இசையில் பிறந்தது ஆட்டத்து இயல்பே
ஆட்டம் பிறந்தது கூத்தினது அமைவே
கூத்தில் பிறந்தது நாட்டியக் கோப்பே
நாட்டியம் பிறந்தது நாடக வகையே

சங்க காலத்தில் கோலோச்சிய நாடகம் களப்பிரர் காலத்தில் புத்த ஜைன மதங்களால் புறக்கணிக்கப்பட்டது. பின்னர் பல்லவர்  சோழர் காலத்தில் புத்துயிர் பெற்றது.

நகரங்களில் நாடகமாகவும் கிராமங்களில் தெருக்கூத்தாகவும் அது பரிணமித்தது.

சங்கரதாஸ் சுவாமிகள், நவாப்  இராசமாணிக்கம்,  பம்மல் சம்மந்தமுதலியார், பாய்ஸ் கம்பெனி, டி கே எஸ் சகோதரர்கள்,அண்ணா, கலைஞர்,  எம் ஜி ஆர், சிவாஜி, சுந்தராஜன், சிவகுமார், மனோகர், சோ, பூர்ணம், ஒய் ஜி பி ,   கே பாலச்சந்தர்,  காத்தாடி  ராமமுர்த்தி, மகேந்திரன்,  எஸ் வி சேகர், கிரேஸி மோகன் , போன்றவர்கள் தமிழ் நாடகக் கலைக்கு உயிர் கொடுத்தவர்கள்.

சினிமா மற்றும்  தொலைக்காட்சி  சாதனங்கள் நாடகமேடையை அடித்து நொறுக்கி அதகளப்படுத்திவிட்டன.

ஆனால் நாடகம் ஒரு ஜீவித கலை. என்றைக்கும் அழிந்துவிடாது.

முத்துசாமியின் கூத்துப்பட்டறை, ஞானியின் பரிக்ஷா,  இந்திரா பார்த்தசாரதி  போன்றவர்கள் புத்துயிர் கொடுக்கிறார்கள்.

ஏராளமான இளைஞர்கள்  நாடகங்களில் பங்கேற்க  முன் வருகிறார்கள். நான்கு மணிநேரம் நடக்கும்  பொன்னியின் செல்வன் முதல், பத்து நிமிடம் நடக்கும் ஷார்ட் & ஸ்வீட் நாடகங்களும் வரத் தொடங்கிவிட்டன. 

 அரசு  நாடகத்தை  ஊக்குவிக்கவேண்டும். ஊடகங்கள் இதைப் போற்றவேண்டும். புரவலர்கள் ஆதரிக்கவேண்டும். பள்ளிகளில் நாடகங்கள் நடத்தப்பெறவேண்டும். இசை விழாக்களைப்போல் நாடக விழாக்கள் நடைபெற வேண்டும். நாடகக் கலைஞர்கள்  பெருமை பெறவேண்டும்.  மக்கள் அனைவரும் நாடகங்களைப் பார்க்கத் திரண்டு வரவேண்டும்.

ஜல்லிக்கட்டுக்கும் நீட்டுக்கும் நடத்தியதைப்போல் இதற்கும் ஒரு போராட்டம் நடத்தப்படவேண்டும்.

பூனைக்கு யார் மணி கட்டுவது? 

குவிகம் இதற்கான பணியில் இறங்கத் தயாராயிருக்கிறது.

நீங்கள்?

( போட்டோ: நன்றி, லலிதா தாரிணி )

தெய்வத்துள் தெய்வம்

கடலுக்கு எல்லை உண்டு, கருணைக்கு எல்லை உண்டா? இல்லவே இல்லை. அந்தக் கருணைக் கடலையே நம் கண்ணுக்குள் மீண்டும் நிறுத்தியிருக்கிறார்கள், இந்த மிகப் பெரிய படைப்பின் மூலம்.

இந்த இயந்திர வாழ்க்கையிலிருந்து, நம்மைச் சற்றே விலக்கி,வேறு இடத்திற்கு அழைத்துச்  சென்றிருக்கிறார்கள். அந்த இரண்டரை மணி நேரமும் ஒரே நிசப்தம். ஒரு செல்போன் மணி ஒலிகூட நமது காதில் விழவில்லை. இது புது மொழி.(குண்டூசி விழும் சப்தம் கேட்டது- இது பழைய மொழி). பெரியவாளை தரிசனம் செய்யப் போகிறோம் என்பதனால் எல்லோரும் செல்போனை மறந்தே போனார்கள்,  நல்லது!

சாதாரணமாக நாடகம் என்றால் ஒரு சிறிய நடிக, நடிகையர் கூட்டம், இரண்டு அல்லது மூன்று காட்சி அமைப்பு, அதில் நகரும் கதையமைப்பு என்றே பார்த்துப் பழக்கப்பட்ட நாம், இதில் சற்று வித்தியாசமாக ஒரு 108 நடிக நடிகைகளைப் பார்க்கிறோம். எல்லோருமே இதில் பங்குபெறுவதை ஒரு “பகவத் கைங்கர்யமாக”ப் பார்க்கிறார்கள் என்றே அறிகிறோம்.

தோட்டா தரணியின் கைவண்ணத்தில் ஒவ்வொரு  காட்சியின் பின்னணியிலும் நம்மைப் பழைய காலத்திற்கே அழைத்துச் செல்கிறார்கள். அப்பப்பா என்ன ஒரு தத்ரூபம்.

ஸ்வாமிநாதனாக அவதரித்த மகா பெரியவா நம் எல்லோர் உள்ளத்திலும் மஹாஸ்வாமியாக வீற்றிருக்கிறார்கள்.

பள்ளி மாணவனாக அறிமுகமாகிறார் ஸ்வாமிகள். அவர்   நண்பர்களிடத்தில் எவ்வளவு ப்ரீத்தி வைத்திருக்கிறார் என்பதிலாகட்டும், தன்னுடைய ஆச்சார்ய பக்தியிலாகட்டும், ஆசிரியரை மதிப்பதிலாகட்டும், தின்பண்டம் விற்கும் மாமியிடம் குறும்பு செய்வதிலாகட்டும் என்னே நேர்த்தி. அந்தக் கிராமத்தையே கண்முன் கொண்டுவந்து  நிறுத்தியிருக்கிறார்கள்.

ஆச்சார்ய பீடத்திற்கு வந்தவுடன் தன்னுடைய சொந்த கிராமத்திற்கு வருகிறார். அவரை வரவேற்க, பூரண கும்ப மரியாதை கொடுக்க அந்தக் கிராமமே திரண்டுவருகிறது. நிஜமான நாதஸ்வரக் கலைஞர்களையே வரவழைத்திருக்கிறார்கள். யானை மற்றும் ஒட்டகத்தை  ஓட்டிக்கொண்டு வருகிறார்கள் (வேஷம் தான்).இதையெல்லாம் பார்க்கும் பொழுது நாமே அந்தக் காட்சிகளை நம்மை மறந்து காண்கிறோம். முறுக்கு மாமியும், ஸ்வாமிகளும் மனதாலேயே பேசிக்கொள்வது, ஸ்வாமிகள் எல்லோர் மனதிலும் நிறைந்து இருப்பார் என்பதைப் பறைசாற்றுகிறது. முறுக்கு மாமி (தாரிணி கோமல்) கண்களே பேசுகிறது. பால ஸ்வாமிகள் வேதம் உபநிடதம் மற்றும் சம்பிரதாய விஷயங்களைக் கற்பதை அழகாகக் காட்டியிருக்கிறார்கள். .

நாம் சுதந்திரம் பெற்றதைக் காட்டுகிறார்கள். தேர்தலைப் பற்றியும், ஜனநாயகத்தைப்பற்றியும், அஹிம்சையைப்பற்றியும் அழகாக ஸ்வாமிகள் எடுத்துரைக்கிறார்கள். நாம் காசு வாங்கி  ஓட்டுப் போடக்கூடாது என்று 1952ல் ஸ்வாமிகள் சொல்லியிருக்கிறார். அவர் மகான் அல்லவா? அதனால்  தீர்க்கதரிசியாய் சொல்லி இருக்கிறார். நமக்குத்தான் கொஞ்சம் “ரோஷம்” வரவேண்டும்.

ஸ்வாமிகள் மேடையிலே நடக்கும்பொழுதும் நிற்கும்பொழுதும் நாமும் அவருடனே பயணிக்கும் சிஷ்யனாக மாறிவிடுகிறோம். சபாஷ் டைரக்டர் ஸார், எங்களையே மறந்து போகிறோம். ஸ்வாமிகள் நம்மையும் தீர்த்த யாத்திரைக்கு அழைத்துச் செல்கிறார்.

ஸ்வாமி கருணையை மட்டுமா கொடுப்பார், அவர் நம் தாய் அல்லவா? குழந்தைகளுக்கு மருந்தும் கொடுப்பார். “நான் கல்யாணத்திற்கு வரதக்ஷிணை வாங்கக் கூடாது, பட்டுப்புடவை வேண்டாம்’னு சொல்றேன். யாரும் கேட்கமாட்டேங்கிறா. என் படத்தை வேற போட்டுக்கிறா” என்று அங்கலாய்க்கிறார். எல்லோரும் அவர் சொல்வதைக் கேட்பதாகச் சொல்லுவது நம் காதில் விழுகிறது. அந்த முதியவராக வரும் பெரியவா (வாசுதேவன்)- அவர் வாசுதேவன் அல்ல தேவாதிதேவன்- நம் எல்லோர் மனதிலும் குடிகொண்டுவிட்டார். அப்படி ஒரு தேஜஸ், உருவ ஒற்றுமை, நடை உடை பாவனை எல்லாம் சேர்த்து மீண்டும் அந்த மகானை நம்மிடையே அனுப்பி வைத்து இருக்கிறார்கள், ஒப்பனைக் கலைஞர் மற்றும் டைரக்டர்.

ஸ்வாமியின் கருணையால் பலரது   வாழ்க்கை மாறியிருக்கிறது. அதில் சிலவற்றை மிக அழகாகச் சொல்லியிருக்கிறார்கள். அவர் கருணை, விவசாயி, ஏழைப்பெண் திருமணம், வளையல்காரர், அணு விஞ்ஞானி, குழந்தை எனப் பட்டியல் நீளுகிறது.

“கேளு, தெரிந்ததைச் சொல்கிறேன், இல்லாட்டி தெரிஞ்சுண்டு சொல்றேன்” என்று அவர் நீதிபதி இஸ்மாயிலிடம் சொல்வதைக் கேட்கும்பொழுது அவர் ஞானம் தெரிகிறது.

எல்லா மதத்தினரையும் மதிக்கவேண்டும் என்றும், உண்மையான பகுத்தறிவு எது என்பதைப்பற்றியும்  சொல்லும்போது போலி மதவாதிகளின் முகத்திரை கிழிக்கப்படுகிறது.

ஸ்வாமிகளின் கனகாபிஷேகம் நிகழ்ச்சி நம்மை அப்படியே 90க்கு அழைத்துச்செல்கிறது. ஸ்ரீஜெயேந்திர சரஸ்வதி ஸ்வாமிகளாக நடிக்கும் அந்த நபர் பாடியே அச்சு அசல்..

ஒவ்வொரு நடிகரையும் தேடித்தேடிக் கண்டுபிடித்திருக்கிறார்கள். டைரக்டருக்கு ஒரு சபாஷ் போடலாம்.

ஓ, யாரது.. திருமதி அருணா சாயிராமா.. அட ஆமாம். நேரே மேடைக்கே வந்து ஸ்வாமியின் முன்னால்  பாடுகிறார். மகுடத்திற்கு மேல் மேலும் ஒரு வைரம் வைத்ததுபோல் இருந்தது.

ஸ்வாமிகளின் பல பருவம் முதல் முக்திவரை காட்டுகிறார்கள். குறிப்பாக ஸ்வாமியின் ‘ஒரு நாள்’ என்னென்ன செய்கிறார் என்று காண்பிக்கிறார்கள். நம் கண்களில் கண்ணீரை வரவழைத்து விடுகிறார் ஸ்வாமிகள்.

அட அதற்குள்ளே இரண்டரை மணிநேரம் முடிந்துவிட்டதா என்று எண்ணத் தோன்றுகிறது. கண்டிப்பாக இந்த நாடகம் நம் மனதில் அமைதி மற்றும் பக்தி என்ற விதையை விதைத்திருக்கிறது. இது ஆலமரமாக வளர்ந்து நம்மைச் செம்மைப்படுத்தும் என்று நம்புகிறோம்

டைரக்டர் சார்… இரண்டாம் பாகம் ரெடியா? நாங்க ரெடி. .

பாஹியான்-1

வாசகர்களே!

அடுத்து வருவது விக்ரமாதித்யன் என்கிற இரண்டாம் சந்திரகுப்தன் என்னும் மாமன்னனின் கதை.

அது வெகு விரைவில்…

அதற்கு முன் இன்னொரு மனிதன் செய்த செயல்களால் சரித்திரமே பெரும் பயன் அடைந்ததுடன் அவனைப் போற்றவும் செய்கிறது.

பொதுவாக…

‘மன்னர்கள்’ சரித்திரத்தில் இடம் பெறுவது என்பது சற்று எளிது.
ஆனால் ‘சாமானியன்’ சரித்திரத்தில் இடம் பெறுவது அரிது.
அதிலும் சரித்திரம் எழுதியே சரித்திரத்தில் இடம் பெறுவது என்பது வெகு அரிது.

(அட.. என்னைச் சொல்லவில்லை! ஹா ஹா !!)

அப்பேர்ப்பட்ட ஒருவன் அந்நாளில் இருந்தான்.
அவன் ஒரு ‘உலகம் சுற்றும் வாலிபன்’!

பாஹியான்!

அவன் கதை படிப்போம்:

அந்நாளில் சீனா நாடு  பாரதவர்ஷ  என்கிற பாரத நாட்டின்  சிறப்பையும், அறிவுச்செல்வதையும் அறிந்து அதன் மீது மிகுந்த ஆர்வம் கொண்டிருந்தது. தங்களுக்குப் பிடித்த புத்த மதத்தின் பிறப்பிடம் பாரதம் என்பதால் அதன் மீது சீனா பெரும் அன்பு கொண்டிருந்தது.

கி.பி. 400ல் அந்நாட்டில்  பாஹியான் என்ற அறிவாளி இளைஞன்  ஒருவன் இருந்தான்.

‘புத்த மதம் சீனாவில் சரியான கொள்கைகளால் அமைக்கப்படவில்லை. பாரதம் சென்று அந்தத் தத்துவங்களை அறிந்து கொள்ளவேண்டும்’ என்று முடிவெடுத்தான்.
தனது நாட்டின் அறிவு ஜீவிகளுடன் ‘பாரத  பயணம்’ செல்ல ஒரு குழு அமைத்து பயணத்தைத் துவங்கினான். அந்தப் பயணம் 15 வருடம் நீடிக்கும் என்று அவன் அன்று  கனவிலும் எண்ணவில்லை.

பாதையோ நெடியது!
பயணமோ கொடியது!
போகுமிடம் வெகு தூரம்!
புத்தர் பிறந்து வளர்ந்து ஒளியூட்டிய இந்தியா அவர்களை ஆகர்ஷித்தது!
மனத்திண்மையே அவர்களுக்கு சக்தி கொடுத்தது!

காரகோரம் நெடுஞ்சாலை வழியாக இந்தப் பயணிகள் பல மாதங்கள் நடந்து வந்தனர்.
பயணம் தொடர்ந்தது.
முதலில் ஷன்ஷன் (Shanshan) சென்றடைந்தனர்.
அங்கு நாலாயிரத்துக்கும் மேலான மக்கள் புத்த சமயத்தைக் கொண்டாடி வந்தனர்.

ஒப்பிடமுடியாத கடினமான பாதைகள்…
கோபங்கொண்டு தாறுமாறாய் ஓடும் நதிகள்…
பனிமழையும் பனிக்கட்டிகளும் மலை வழியைக் கொடூரமாக்கியது.
இவை அனைத்தையும் கடந்து பாஹியானும் நண்பர்களும் ‘கோடான்’- என்ற சீனாவின் எல்லைப்புற நகரத்தை அடைந்தனர்.
அது பட்டுச்சாலையின் (silk road) ஒரு கிளையில் இருக்கும் நகரம்.
அங்கு பத்தாயிரத்திற்கும் மேலான மகாயான புத்தப் பிக்ஷுக்கள் இருந்தனர்.

‘கோமதி’ என்ற புத்த விஹாரத்தில் அனைவரும் இருந்தனர்.
அங்கு மணி ஒன்று அடித்தவுடன் மூவாயிரம் பிக்ஷுக்கள் உடனடியாக உணவறையில் கூடினர்.
கோடானில் இப்படிப்பட்ட விஹாரங்கள் பதினான்கு இருந்தது.

வீதியில் நடந்து வந்த பாஹியான் ஒரு மாபெரும் விஹாரத்தைக்கண்டு மலைத்துப்போனார்.
அருகில் நடந்த வயோதிகரிடம்:
‘ஐயா! இந்த விஹாரம் இவ்வளவு அழகாக இருக்கிறதே.
இதன் சரித்திரத்தைக் கூறுங்கள்’ – என்றான்.
சீன மொழியில் தான் கேட்டான்.
ஆனால் அது ‘உங்களுக்கு’ புரியாதே!
அதனால் தமிழில் எழுதுகிறேன்! 

வயோதிகன்:
“இதைக் கட்டுவதற்கு 80 வருடங்கள் பிடித்தது. அதற்குள் மூன்று அரசர்கள் வாழ்ந்து மறைந்தனர். கட்டிடத்தின் மேல் ‘வெள்ளி’ – ‘தங்கம்’ இவற்றால் செய்யப்பட்ட தகடுகள் அமைக்கப்பட்டுள்ளது.”

‘ஆஹா! புத்தர் பெருமை அகில உலகிலும் பொன்னொளி போல் வீசுகிறதே’ – பாஹியான் புளகாங்கிதம் அடைந்தார்.

அதன் பிறகு சில நகரங்கள் தாண்டி, மிகவும் சிரமப்பட்டு, ஆயிரக்கணக்கான பாறைப்படிகளைக் கடந்து சிந்து நதியின் தீரம் வழியாக நடந்தனர்.
கயிற்றுப் பாலம் மூலம் சிந்து நதியைக் கடந்தனர்.
கரணம் தப்பினால் மரணம்.

நதியைத் தாண்டியவுடன் அவர்களை அங்கிருந்த புத்த பிக்ஷுக்கள் வரவேற்றனர்.

“நீங்கள் வரும் கிழக்கு நாட்டில் புத்தரை வழிபடும் மக்கள் உளரா?’ என்று வினவினர்.

பாஹியான்: “எங்கள் நாட்டில் மட்டுமல்ல. வழி எங்கும் கண்டோம்”

சென்ற இடங்களில் எல்லாம் ‘புத்தம் சரணம் கச்சாமி’- என்ற முழக்கம்.

பாஹியான் காந்தாரம் வந்தடைந்தான்.

தக்ஷசீலா நகர் வந்தடைந்தனர்.

அங்கு கனிஷ்கர் அமைத்த 400 அடி உயரமான கோவிலைக் கண்டனர்.

நகரெங்கும் புத்தர் பிரான் வாழ்க்கை பற்றிய பொருட்கள் காணப்பட்டன.

அவரது காலடித் தடயங்கள்..
அவரது துணிகளைக் காய வைத்த கல்..
அவரது பிச்சைப் பாத்திரம்..
இப்படிப் பலப்பல பொருட்கள்…

அனைத்தும் கண்டு பாஹியான் கண்களில் நீர் மல்கினான்…

அடுத்து நகரஹரா (இன்றைய ஆப்கானிஸ்தானத்தில் ஜலாலாபாத்) என்ற நகரத்தை அடைந்தனர்.
அங்கு புத்த கோவிலில் புத்தரின் மண்டையோடு வைக்கப்பட்டிருந்தது.
அதற்கு அண்டை நாட்டு மன்னர்கள் தங்கள் பிரதிநிதிகளை அனுப்பி காணிக்கைகளைச் செலுத்திவந்தனர்.
கோவிலில் புத்தரின் ஆடைகள் வைக்கப்பட்டிருந்தது.
நாட்டில் எப்பொழுது பஞ்சம் வந்தாலும் அந்த ஆடைகளை வெளியே எடுத்துப் பூஜை செய்தால் – பஞ்சம் அகன்று விடுமாம்.- இது அந்த நாட்டு மக்களின் நம்பிக்கை…

பாஹியான் கூட வந்த குழுவில் இரண்டு பேரைத் தவிர மற்றவர்கள் சீனாவுக்குத் திரும்பிச் சென்றனர்.

பாஹியான்கூட இருந்த இருவரில் ஒருவன் ‘ஹுய் சிங்’..

பனி மலையைக் கடக்கும் போது…
ஒரு பயங்கர குளிர் காற்று வீசியது.
உறைந்து போன யாத்திரிகர்கள் பேச முடியாமல் தவித்தனர்.
ஹுய் சிங்-ஐ குளிர் நோய் தாக்கியது..
அவன் வாயில் வெள்ளை நுரை வந்தது..
“பாஹியான்! இங்கிருந்தால் நாம் எல்லோரும் செத்துப்போவோம்.
உன் உடல் வலு இருக்கும் போதே இந்த மலையைக் கடந்து சென்று விடு..”
பேச்சு முடியும் போது.. அவன் மூச்சும் நின்றது.
“விதியை யாரே வெல்ல வல்லார்” – பாஹியான் நொந்தான்.

காந்தாரத்தைக் கடந்து மீண்டும் சிந்து நதியைக் கடந்து இன்றைய பஞ்சாப் பகுதி வந்தடைந்தான். அங்கும் புத்த மதம் பெருவாரியாகக் கொண்டாடப்பட்டது.

பஞ்சாப் முழுதும் புத்தரின் தாக்கம் பெரிதும் இருந்தது.
யமுனை ஆற்றங்கரையில் பல புத்த விஹாரங்கள் இருந்தன.

மெல்ல மெல்ல … மதுராபுரி வந்தனர்.

அப்பாடா! ஒரு வழியாக  குப்த சாம்ராஜ்யம் வந்தாயிற்று..
புத்த மதத்தின் ஆதிக்கம் குறைந்து- இந்துக்கள் நிறைந்த நாடு துவங்கியது…

(மதுரா)

பாஹியான் பிறகு எங்கெங்கு சென்றார்?
கண்ட காட்சிகள் என்ன?
இனியாவது அவர் பயணம் இனிதாக இருக்குமா?

சரித்திரம் அந்த விடைகளுடன் உங்களுக்காகக் காத்திருக்கும்.
நீங்கள்?

பாராட்ட வார்த்தைகளே இல்லை !

கட்டிலில் இருந்து எழுந்துகொண்டு கையைத் தேய்த்துக் கண்ணைக் கசக்கிக்கொண்டு உட்கார்ந்திருக்கிறேன்….

விடிந்து வெகு நேரமாகி விட்டதோ!!..விடியப் போகும் இந்த நாளைப் பற்றி நேற்று இரவெல்லாம் எனக்குள் பரபரப்பாக இருந்தது. அநேகமாகத் தூக்கம் வரவேயில்லை. விடிவதற்காக இரவை ஓட்டிக் கொண்டிருந்தேன்.

ஆறு மணிக்கே எழுந்துவிடவேண்டுமென்று நினைத்துக் கொண்டேன். இந்த ஆறு மணி நான் என்றோ பிறந்த சுப வேளை. இதே தேதியில் எழுபது வருஷங்களுக்கு முன்னால் பிறந்த அதே தேதி… அதே ஆறு மணி… மீண்டும் இன்று!! ..

தினந்தினம் வேகமாக இறந்து கொண்டிருக்கும் இந்த முதுமையில் என் இன்றைய பிறந்த நாள் பற்றி எனக்குள் ஏனோ ஒரு அர்த்தமில்லாத …அக்கறை….பரபரப்பு…..

ஏதோ அசட்டு ஆசையாகக்கூட…இருக்கலாம்.. எழுந்தவுடன் என்னை சூழ்ந்துகொண்டு என் மகன் மகள் பேரன் பேத்தி எல்லோரும் கூடி நின்று என்னைக் கொண்டாடித் தழுவி என்னை நமஸ்காரம் செய்து “”என்னை.. ஆசீர்வாதம் பண்ணுங்கோ பாட்டீ “ என்று ஆசையுடன் மண்டியிட்டு உட்கார்ந்து கொள்ளவேண்டும். சிரித்துச்சிரித்துப் பேச வேண்டும்……என்று ஒரு…ஏக்கம்….

இப்போது யாரும் என்னுடன் இல்லை. எதுவும் நேரவில்லை. கையைத் தேய்த்துக்கொண்டு தன்னந்தனியாக உட்கார்ந்திருக்கிறேன் எனக்கு நானே பேசிக் கொண்டு..

மங்கலாக எதிரே தெரிகிறது வெற்றுச்சுவர்.. யாரும் என்னிடம் இல்லை. யாரும் வரவில்லை. இந்த முக்கியமான நாளைப் பற்றி யாருக்கும் அக்கறையோ ஞாபகமோ இருக்குமோ இருக்காதோ!!.

எல்லோரும் எங்கோ தூரத்து மூலையில் ஒளிந்து கொண்டு நான் உயிரோடிருப்பதை வேடிக்கை பார்க்கிறார்கள். இல்லை இன்னும் உயிரோடிருக்கிறேனா என்று கவலையுடன் பார்க்கிறார்கள். பார்க்காமலும் இருக்கப் பழகிக்கொண்டு விட்டார்கள்

என் மகன்களும் உறவுகளும் எல்லோருமே உலகத்தில் கால தூரங்களுக்கு அப்பால் உள்ள வேறு தேசங்களில் எட்டாமல் இருந்து கொண்டு என் அந்திம நகர்வின் முடிவான நிறுத்தத்தை எதிர்நோக்கிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

நான் மெள்ள எழுந்து அடுப்பில் வென்னிர் சுடவைத்து அதில் டீத் தூளைப் போட்டுக் கலக்கி இரண்டு வாய் குடித்தேன். நகர்ந்து கூடத்துக்கு வந்து அண்ணாந்து பார்த்தேன். சுவற்றில் மாட்டியிருந்த படங்களில் மகன் மகள் குடும்பங்களும் பேரன் பேத்திகளும் கூடி உட்கார்ந்து கொண்டு போட்டோக்காரனைப் பார்த்துஅச் சிரித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்…

அவர்கள் கொஞ்சம் என்னைப் பார்த்தும் சிரிப்பதாக எண்ணிக் கொண்டு என்னை ஏமாற்றி மகிழ்ந்து கொண்டிருந்தேன். சிரித்துக் கொண்டேன்.. இருந்தாலும் துக்கம் தான் மிஞ்சியது.. யாரையாவது எந்த முகத்தையாவது ரூபத்தையாவது நேரில் பார்க்க முடியாத இந்த நிசப்தமும் தனிமையும் பாரமாக நெஞ்சை அழுத்தியது..

பீரோக் கதவில் மாட்டியிருந்த கண்ணாடி முன்னால் போய் நின்றேன். அங்கே அசைகின்ற ஒரே..முகம்… எனக்குத் தெரிந்த முகம்.. அது ஒன்று தான்…

Happy Birth Day too You ..” என்று கண்ணாடிக்குள் அந்த முகம் சொல்லிக் கொண்டிருந்தது … ஒரு பிம்பம் இன்னொரு பிம்பத்துக்க்கு வாழ்த்துக் கூறுகிறது.!!

தாழ்வாரத்து ஜன்னல் வழியாகப் பார்த்தேன். பின்கொல்லை வெளிச்சமாகத் தெரிந்தது.. ஆகாசம் பரந்து சிவந்திருந்தது… பசுமையான மரங்கள் பூக்களுடன் குலுங்கிக் கொண்டிருந்தது..

என் தனிமைக்கு சற்றும் ஒவ்வாத குதூகலமாக அந்த வெளிச்சமும் மரங்களும்!!

நான் வழக்கமாகக் காலையில் சாப்பிடும் அவல் பொரியைக் கிண்ணத்தில் போட்டுக்கொண்டு பின் கதவைத் திறந்துகொண்டு அங்கே போனேன். அங்கே இருந்த கல்மேடையில் உட்கார்ந்து கொண்டேன்.

காற்று மெதுவாக இதமாக . எனக்கானது போல்.. வீசியது. ஆறுதலாக என் மனசை ஒத்தடம் கொடுப்பது போல் இருந்தது.

மெள்ள மெள்ள இனிமையான மிருதுவான ஏற்ற இறக்க ஸ்தாயிகளில் மறைந்திருக்கும் பறவைகள் பல்வேறு தொனிகளில் என்னை கலகலப்பாக்கிக் கொண்டிருந்தன. ஏதோ என்னிடம் ஒட்டுறவுடன் பாசமுடன் செல்லமாக சீட்டியடித்து அழைப்பதைப் போல் ஒலித்தது.

வண்ண வண்ணமாக சீருடை அணிந்த என் பேரன் பேத்திகள் போல் குருவிகளும் கிளிகளும் மைனாக்களும் கிளைகளில் தோன்றித் தோன்றி மறைந்து எனக்கு வேடிக்கை காட்டி விளையாடிக் கொண்டிருந்தன.

நான் என் கையிலிருந்த அவல் பொரியைப் புல் வெளியில் ஆசையுடன் இறைத்தேன். பறவைகள் கூடிக்கூடி இறங்கி வந்து என்னைச் சூழ்ந்து கொண்டு பொரியை கொத்திக்கொத்தித் தின்று தலையாட்டிவிட்டு சிறகடித்துப் பறந்து கொண்டிருந்தன. இவைகளுக்கெல்லாம் இன்று ஏதோ கொண்டாட்டமாக இருப்பது போல் குதூகலிக்கின்றன. இது… எனக்காத்தானோ! அப்படித் தான் தோன்றியது.!

என் காலடியில் திடீரென்று பஞ்சுப் பூவைத் தடவியதுபோல் ஒரு மெது மெதுப்பு. குனிந்து பார்த்தேன். வெண்கல நிறத்தில் ஒரு குட்டிப் பூனை உடம்பை நெளித்து வாலை நீட்டி வளைத்து முறுக்கி உடல் சிலிர்த்து சிப்பிக்குள் முத்துப் போன்ற நீலக் கண்களை சுருக்கி என்னைப் பார்த்து “மியாவ்” என்றது. அண்ணார்ந்து பார்த்து… வாஞ்சையுடன்..

அதற்கு எப்படி என் பிறந்த நாள் ஞாபகத்துக்கு வந்தது?..

மனத்தில் சற்று முன் உழன்றுகொண்டிருந்த வெறுமை பனிபோல் சற்று கரைந்து போய்க்கொண்டிருந்தது. கையிலிருந்த அவல் பொரியை மேலும் வெளியெங்கும் இறைத்தேன்…

அப்போது அடுத்த வீட்டு சுவர் தாண்டி ஒரு சின்னப் பந்து எகிறி வந்து என் காலருகில் உருண்டு விழுந்தது… நான் சுவற்றைப்பார்த்தேன். “அந்தப் பந்து “” எனக்குத் தெரிந்த பந்து தான் .!!

“ பாட்டீ…பாட்டீ… அந்தப் பந்தை கொஞ்சம் தூக்கிப் போடுங்கோ பாட்டீ…” என்று கண்ணன் கத்தினான்…அடுத்த வீட்டுக் குழந்தைக்கு இதுதான் வழக்கமான… குறும்பு…

” நாம்ப விளையாடலாமா…பாட்டீ?..”

“ஏண்டா…கண்ணா… ஒங்கூட நான் எப்படீடா வெளையாட முடியும் கோந்தை…. எனக்கு வயசாயிடுத்து டா….”

என் பிறந்த நாள் ஞாபகம் எனக்கு மேலும் உறுத்தலாக வயதைக் கூட்டிக் காட்டியது. ..

“போ பாட்டி…பொய் சொல்லாதே! ஒனக்கு வயசாகல்லெ!! நீ இன்னிக்குத்தானே பொறந்தே! எனக்குத் தெரியுமே!..” பலமாக சுவற்றுக்குப் பின்னாலிருந்து சிரித்தான்… கண்ணன்

கண்ணனிடம் நான் என்றோ சொன்ன தகவல்..!!!!

குழந்தைகள் எதையும் மறப்பதில்லை. யாரையும் வெறுப்பதில்லை.

சுவற்றுக்குப் பின்னால் உள்ள கண்ணனைப் போல்தான் எல்லோரும் இருப்பார்களோ!! . யாரும் யாரையும் வெறுப்பதில்லை எதையும் மறப்பதில்லை. கண்ணுக்குத் தெரியாமல்.. இருந்தாலும்….

குறை என்னுடைய பிம்பத்தில்தானோ!!..

மறைப்பது என் மனச் சுவர்தானா??…………….

குவிகம்  இலக்கிய வாசலின் 31  வது நிகழ்வு

அசோகமித்திரன் அவர்களின் “காந்தி” என்ற சிறுகதை மிகவும் வித்தியாசமான சிறுகதை. அதைப்பற்றிய ஒரு கலந்துரையாடல் நிகழ்த்த வேண்டும் என்பது கிருபாநந்தனின் ஆசை.

அதன்படி வருகிற அக்டோபர் மாதம் 28 ஆம்  தேதி சனிக்கிழமையன்று ஆழ்வார்ப்பேட்டை அம்புஜம்மாள் தெருவில் உள்ள ஸ்ரீனிவாச காந்தி நிலையத்தில் மாலை 7  மணி அளவில் ஒரு கருத்தரங்கம் நடைபெற உள்ளது.

வாசகர்களும் இந்தக் கருத்தரங்கில் கலந்து கொள்ளும்படி வேண்டிக் கொள்கிறோம்.

இனி , செப்டம்பர் மாதம் நடைபெற்ற நிகழ்வுகளைப் பார்ப்போமா?

( காணொளி : நன்றி விஜயன் )

செப்டம்பர் 30,     சனிக்கிழமை

இலக்கியச் சிந்தனையின் 568 வது நிகழ்வு

” கவியோகி சுத்தானந்த பாரதி “

உரையாற்றியவர் :  திரு. புதுவை ராமசாமி

அவரது பேச்சை இங்கே கேட்கலாம்.

தொடர்ந்து குவிகம் இலக்கிய வாசலின் 30 வது நிகழ்வு

நூல் அறிமுகம்

“நான் என்னைத் தேடுகிறேன்”

சுரேஷ் ராஜகோபால் அவர்களின் கவிதைத் தொகுப்பு

அறிமுக உரை : திரு ஆர். அரவிந்த்குமார் (கல்வியாளர், புதுவை)

அந்த உரையின் காணொளியை இங்கே காணலாம்.

அதைத் தொடர்ந்து  செப்டம்பர்   மாத குவிகம்  வெளியீடும் அறிமுகமும்

பிரபல நாடக ஆசிரியரும் பல சிறுகதைகளின் ஆசிரியருமான ஈஸ்வர் அவர்களின் இரு குறுநாவல்களை ஒரே புத்தகமாக வெளியிட்டதில் பெருமை கொள்கிறோம்.

“பாஸ்டனில் ஒரு தேரடி” என்ற கதை முதல் பகுதியாக வருகிறது. அதே புத்தகத்தைத் திருப்பிப் பார்த்தால்  “ஏரி காத்த ராமர்”  என்ற கதை முதல் பகுதியாக வந்திருக்கிறது.

இதைப் புதுமை என்று சொல்லவில்லை; சற்று வித்தியாசமான முயற்சி.

அதன் அறிமுக உரை அரங்கு நிறைந்த மண்டபத்தில் நடைபெற்றது. அந்த விழாவின் தொகுப்பும் திரு  மாதவன் சுந்தரராஜன்  பேசிய அறிமுக உரையும் பார்க்கலாம்.