இரண்டு மூன்று செய்திகளைப் பற்றிச் சொல்லலாம் என்று இருக்கிறேன்.

ஒன்று,

இந்தியா பாகிஸ்தான் கிரிக்கெட் போட்டி பற்றி.

நமக்கு எப்போதும் இந்த இரு நாடுகளுக்கும் இடையே போட்டி வரும் போது ‘செய்து முடி! கொன்று விடு!’ என்ற வெறி வந்து விடுகிறது. இதை நம் அரசியல்வாதிகளும் ஊடக நண்பர்களும் ஊதி ஊதிப் பெருசு பண்ணுகிறார்கள்! ஒரு மத்திய மந்திரி மேலே ஒரு படி போய் ‘இதில் காசு வாங்கி,  வேண்டுமென்றே தோற்று விட்டார்கள். விசாரிக்க கமிஷன் போடவேண்டும்’ என்று பேசுகிறார்.  விளையாட்டை சீரியசாக எடுத்துக்கொள்ளவேண்டும். அதில் தவறில்லை. ஆனால் ‘இவ்வளவு வெறி வேண்டுமா? ‘ தேவையில்லை என்று சொன்னால் ‘தேசப் பற்றில்லாத பதரே ‘என்று வரிந்து கட்டிக் கொண்டு வந்து விடுகிறார்கள். இந்தக் கருத்தை,  ‘சக்தே இந்தியாவில்’ அழகாகச் சொல்லியிருப்பார்கள்.

இரண்டாவது ஜி எஸ் டி

ஜூலை ஒன்றிலிருந்து இந்தியா முழுவதும் அமுல் செய்திருக்கிறார்கள்.  ரூபாய் –  அணா –  பைசா காலத்திலிருந்து ரூபாய் – நயாபைசா காலத்துக்கு வந்ததை விட, 500 – 1000 ரூபாய் செல்லாது என்று அறிவித்ததைவிடக்  கடுமையான செயல் அல்ல. ஆனாலும் மக்கள் இதற்காக வரிந்து கட்டிக் கொண்டு ஆதரிப்பதும் எதிர்ப்பதும்  தேவையில்லாத ஒன்று. ஒரு புதிய முயற்சியை ஆதரிக்க வேண்டியது குடிமகனின் கடமை. இது நாட்டுக்கு நல்லது. அப்படியானால் ஒவ்வொரு வீட்டுக்கும் நல்லது.

மூன்றாவது ,இந்தியா சீனா

இரு நாடுகளும் வரிந்து கட்டிக் கொண்டு இருப்பதைப்போல ஒரு இறுக்கமான நிலை.  வல்லரசுகளாக  வளர்ந்து வரும் இரு  நாடுகளும் இப்படி இருப்பது சரியல்ல.  இரு தேசத் தலைவர்களும்  கலந்து பேசித் தீர்மானிக்க வேண்டும். மற்றவர்கள் பேனைப்  பெருமாள் ஆக்காமல் அமைதி காக்கப் பழகிக் கொள்ளவேண்டும். அது தான் எல்லோருக்கும் நல்லது.

செய்வீங்களா? ( அம்மையார் ஞாபகம் வருதா?)

 

டம் டமார டம்! நாட்டு மக்களுக்கு ஒரு நற்செய்தி!

என்று டமாரம் அடித்துக்கொள்ள வேண்டிய செய்தி!

குவிகம் மின்னிதழ் உங்கள் கணினியில் மற்றும் கைபேசியில் கடந்த  மூன்றரை வருடங்களாக வந்து கொண்டிருக்கிறது !

குவிகம் இலக்கியவாசல் 27 மாதங்களாக , மாதந்தோறும் இலக்கியக் கூட்டங்களை நடத்தி வருகிறது.

இப்போது குவிகம் பதிப்பகம் என்ற புதிய அமைப்பு துவக்கப்பட்டுள்ளது.

அதன் முதல் வெளியீடாக குவிகம் குழுமத்தின் நிறுவனர்களில் ஒருவரான கிருபாநந்தன் அவர்களின் ” சில படைப்பாளிகள்” என்ற புத்தகம் இந்த மாதம்  வெளியிடப்பட உள்ளது.  

இது குவிகம் மின்னிதழில் கிட்டத்தட்ட இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு மேல்    “எனக்குப் பிடித்த படைப்பாளிகள்” என்ற தலைப்பில் கிருபானந்தன்,  “எஸ் கே என் ” என்ற பெயரில் எழுதி வந்த தொடரின் தொகுப்பாகும்.   

இந்தப் புத்தக வெளியீடு விழா வருகிற ஜூலை 29ஆம் தேதி மாலை 6 மணிக்கு ஆள்வார்ப்பேட்டை அம்புஜம்மாள் தெருவில் உள்ள ஸ்ரீனிவாச காந்தி நிலையத்தில் நடைபெறும் ! 

அனைவரும் வருக! ஆதரவு தருக!

மற்ற நண்பர்கள் தங்கள் புத்தகங்களைப் பதிப்பிக்க விரும்பினால் எங்களை அணுகலாம். 

எந்தவித லாப நோக்கமுமின்றிக் குறைந்த செலவில் உங்கள் புத்தகங்களைத் தயார் செய்து தருகிறோம். 

கும்பகோணத்துக்கு அருகே இருக்கும் கோவிந்தபுரத்தில் காஞ்சி மடத்தின் 59 வது சங்கராச்சார்ய சுவாமிகள் போதேந்திர சரஸ்வதி அவர்களின் ஜீவசமாதி அமைந்துள்ளது. ( இதே கோவிந்தபுரத்தில்தான் ஹரிதாஸ் அவர்களின் பாண்டுரங்கர் கோவிலும்  இருக்கிறது)

இவர்தான் கலியுகத்தில் முக்தி அடைய பக்தி மார்க்கத்தைக் கடைப்பிடிக்கவேண்டும் என்பதைச் சொன்னது மட்டுமல்ல, செயலிலும் காட்டியவர். ராம நாமம் ஒன்றே உலகத்தின் தாரக மந்திரம் என்பதை எடுத்துச் சொன்னவர்.

அப்பேர்ப்பட்ட மகானின் வாழ்க்கை வரலாற்றை பம்பாய் ஞானம் அவர்களின் நாடகக் குழு ஒரு பக்தி ரசம் சொட்டும் நாடகமாக நடத்தி வருகிறது.

பாம்பே ஞானம் கட்டியக்காரன் வேடமிட்டு அசத்துகிறார். மற்ற நடிகர்களும் தங்கள் திறமையான நடிப்பால் பாத்திரங்களாகவே மாறிவிடுகின்றனர்.

பார்த்தவர்கள்  பரவசமடைகிறார்கள்.

தொடரைத் தொடங்குவதற்கு முன்பு இந்த முன்னோட்டம்.

இது நடந்து இப்ப இருபது வருஷம் இருக்கும்.

“அப்பா, எனக்குக் கொஞ்சம் இதை வரைஞ்சு தரியா?” என்று தனது சயின்ஸ் புத்தகத்தில் இருந்த ஒரு படத்தைக்  காட்டிக் கேட்டாள் ஆறாவது படித்துக் கொண்டிருந்த என்  மகள்.

சரியாக அப்போதுதான்  யாரோ  ஒரு சாவு செய்தி சொல்ல வந்தார். “யாரோ வந்திருக்காங்க. நீ போய் அம்மாகிட்ட கேளு.” என்று அவளை அனுப்பிவிட்டேன்.

சரியான சமயத்தில் அந்த ஆள் வராவிட்டால்கூடத் தட்டிக்கழிக்க வேறு சாக்கு தேடியிருப்பேன்.

உண்மையிலேயே, நான் படித்த நாட்களிலேயே படம் வரைவது எனக்கு எப்போதுமே வந்ததில்லை. சயின்ஸில் பரிசோதனைகளும், பூகோளத்தில் வரைபடங்களும், ஜ்யாமெண்டரியிலும்  வரைவதை எப்படியாவது தவிர்த்து விடுவேன். ஒரு முறை இந்தியா வரைபடம் எல்லோரும் வரைந்தே ஆகவேண்டும் என்று ஆகிவிட்டது. நான் வரைந்த படத்தைப் பார்த்துவிட்டு “என்ன ஆடு போட்டிருக்கியா” என்று கேட்டார்  ஆரவமுது சார். “நீ இனிமே படம் போட்டா கீழே  என்ன வரஞ்சேன்னு எழுதிடுப்பா” என்றார். அது தீர்வாக இருப்பதும் சந்தேகம்தான். என் கையெழுத்தும் அவ்வளவுதான். கும்பகோணத்திலிந்து திருவாரூர் போகும் என்று சொல்வார்கள். சமயத்தில திருப்பதியிலிருந்து திருமலை போற மாதிரி வளைஞ்சு வளைஞ்சு மேலே ஏறிடும்.

ஒரு தடவை ஒரு கல்யாணத்திற்கு வேற ஊருக்குப் போகவேண்டியிருந்தது. ரயிலில் வருகிறேன்னு எழுதியிருந்தேன். போனதும் நீ எப்படி வந்தேன்னு கேட்டார்கள். அதான் ‘லெட்டர் போட்டேனே’ என்றேன்.

“இல்ல.. ‘காலைல ,.,.,.,., வரேன்’ அப்படின்னு எழுதியிருந்தே. நடுவில  தமிழ் வார்த்தையா இங்க்லீஷான்னு தெரியல. தமிழுன்னா அது ரயில் இங்க்லீஷ்னா  பஸ். அதுதான் கேட்டேன்.”

வரையறதும் எழுதறதும் சிக்கல் என்பது மட்டுமில்லை. பள்ளிக் கூடத்தில ஒரு வருஷமும் பெயில் ஆகாததே ஒரு ஆச்சரியந்தான். “இந்தக் கையெழுத்தை இன்னும் ஒரு வருஷம் பாக்க பயந்துதான் சார் பாஸ் போட்டிருப்பார்” என்பான் ராதா.  எனக்கு ஸ்கூல்ல ஒரே க்ளோஸ் பிரண்டுன்னு சொல்லக்கூடிய ராதா என்கிற ராதாகிருஷ்ணன். ஸ்கூலில என்னை எல்லோரும் ‘பெரியவனே’ என்றுதான் கூப்பிடுவார்கள். நான் கொஞ்சம் உயரம். அதுக்கேத்த மாதிரியே பெருமன். புதுசா வந்த வி.கே.எஸ் சார் உட்பட வாத்தியார்களே அப்படித்தான் கூப்பிடுவார்கள். வி.கே.எஸ் சார், முப்பத்தேழு பசங்களோட பேரே பழக்கமாயிருக்க வாய்ப்பே இல்லாத  இரண்டாம் நாளே என்னை பெரியவனே என்று  கூப்பிட்டார்.

அண்ணன் தம்பி எல்லாம் ஏதேதோ நல்ல வேலை கிடைச்சு மெட்ராஸ், பம்பாய்னு  போயிட்டாங்க. அப்படி இப்படின்னு பாஸாகி, எனக்கு  எங்க ஊரிலேயே ஒரு வேலையும் கிடைத்தது. அது கவர்மெண்டும் இல்லை, ப்ரைவேட்டும் இல்லாத ஒரு ஸ்தாபனம்.

கூட சேர்ந்தவன் எல்லாம் வேற வேலைக்குப் போயிடுவான், இல்லைன்ன ஏதோ ப்ரமோஷன்னு போயிடுவான். நான் சேர்ந்த அன்னியிலிருந்து ரிடையர் ஆகிற வரைக்கும் ஒரே போஸ்ட்தான். அப்பப்ப இங்கே அங்கேன்னு பக்கத்தில வேற வேற ஆபீஸ்ல மாற்றல் இருக்கும். வேலையிலும் அவ்வளவு நல்ல பெயர் இல்லை. நான் செஞ்ச வேலையில தப்பே கண்டுபிடிக்காத ஒரே ஆபீசர் ரத்னவேலு தான். (அவருக்கே ஒண்ணும் தெரியாதுன்னு ஆபீசில பேச்சு.)

அதிலேயும் அந்த பெரிய ஆபீஸ்லதான் நான் அதிகம் வேலை பார்த்தது.  ஆபீசுல எல்லோரும்  வேடிக்கையா பேசிக்கிட்டு  இருக்கும் போதெல்லாம் காதுல வாங்கிப்பேனே தவிர அதிகம் கலந்துக்கிறதில்ல. அவங்க வேடிக்கைகளில  என்னைப்பத்தியும் இருக்கும். பள்ளிக்கூடத்தில எனக்கு பெரியவனே என்று பெயர்னா இங்க நான்  “அ”. அதாவது அசடு, அசத்து, அப்பாவி எல்லாத்துக்கும் பொதுவா. அவங்கெல்லாம் என்னைப்பற்றி கிண்டலா பேசினதெல்லாம் சேர்த்தா ஒரு புஸ்தகமே போடலாம்.

ஆனா ஒண்ணு சொல்லணும். என் மனைவி என்னை எப்பவும் எதுவும் சொல்லமாட்டாள். நான் முன்னாடி சொன்ன ராதா ஒரு கவர்ன்மென்ட் ஆபீஸ்ல நல்ல வேலையில் இருந்தான். யோக்யமானவன். அவன் மனைவிக்கு அதில் சந்தோஷமில்ல. “இதே போஸ்ட்ல இருக்கிறவங்க எல்லாம் காரும் வீடுமா இருக்காங்க. இவர் லாயக்கில்ல” ன்னு சொல்றதை நானே கேட்டிருக்கேன்.  என் ஆபீஸ்ல வேலை பார்க்கும் அகிலா, “எப்படித்தான் என் வீட்டுக்காரரை  பார்த்த உடனே எவ்வளவு சமத்துன்னு தெரிஞ்சுக்கிறாங்கன்னு ஆச்சரியமா இருக்கு. காய்கறி விக்கறவன் கூட முத்தின வெண்டைக்காயையும் சொத்தைக் கத்திரிக்காயையும் தலையில கட்டிடறான்” என்று சொல்வாள்.

தாத்தா பாட்டியோட ஒரே  குடும்பமா நாங்க ஊரில இருந்தபோது உறவினர்கள் பலர் வந்து போவார்கள். அப்ப எல்லாரையும் பழக்கம். எங்க வீட்டுக்கு வராத உறவினரே கிடையாதுன்னு சொல்லலாம். அநேகமா எல்லா உறவுகளும் அண்ணன் தம்பி உட்பட மெட்ராஸ், பம்பாய், பெங்களூர் என்று   போயிட்டு, நான் மட்டும் ஊரிலேயே தங்கிவிட்டதாலோ என்னவோ சிலபேர் எனக்கு மட்டும் கல்யாணப் பத்திரிக்கை அனுப்ப மறந்து போவார்கள்.

எல்லாம் பழைய கதை.

இப்ப ரிடையர் ஆயாச்சு. ஐம்பது வயசிலிருந்தே ஆரோக்யமும் சுமார்தான். மனைவியும் போயாச்சு. குழந்தைகள் எல்லாம் நல்ல மார்க்கெல்லாம் வாங்கி நல்ல வேலையும் கிடைச்சு கல்யாணமும் ஆகி வேற வேற ஊருக்குப் போயாச்சு. நானும் ஊர்ல இருந்த வீட்டை விற்றுவிட்டு மெட்ராஸ்ல தனியாகத்தான் இருக்கேன். அப்பப்ப பசங்களோட கொஞ்சநாள் இருந்துட்டு வருவேன்.

அந்த நாட்களிலேயே சமைக்கத் தெரிஞ்சுக்கல. பெண்ணெல்லாம் சிறிசா இருந்தபோது மனைவிக்கு சுகமில்லாதபோது, அவள் சொல்லச் சொல்ல ஏதோ செய்வேன். இன்னொருநாள் செய்யணும் என்றாலும் அதேதான். காது கேக்கும் கை செய்யும்.   மண்டையில் ஏத்திக்கிட்டது கிடையாது. அதுனால மெஸ்ல சாப்பாடு, ஏதாவது ஹோட்டல்ல சிற்றுண்டி. தூங்கற நேரம், கோவிலுக்கோ, சாப்பிடவோ போகிற நேரம் தவிர பழச எல்லாம் மனசுல ஓட்டிப் பாத்துகிட்டு உட்கார்ந்து இருப்பேன். இனி சொச்ச நாளும் இப்படித்தானோ?

(அது சரி. இப்ப மட்டும் எப்படி வக்கணையா இதெல்லாம் எழுதினேன்னு நீங்க கேக்கறது புரியுது. ஏதோ ஒரு பழைய கம்ப்யூட்டரையும் கொடுத்து தமிழ்ல அடிக்கச் சொல்லியும் கொடுத்துட்டுப் போனான், ஒரு சொந்தக்காரன். இதை அடிச்சு முடிக்க பத்து  நாள் ஆச்சு. அதுவும் நல்லதுதான். இரண்டு வாரம் வெட்டி யோஜனை இல்லையே? இதை யாராவது படிச்சுட்டு பரவாயில்லியேன்னு சொல்லிட்டாங்கன்னா,   அவ்வளவுதான். நான் எழுதறத்துக்கு – ஸாரி- டைப் அடிக்க எத்தனையோ கதைகள், உப கதைகள் என் வாழ்க்கையிலேயே இருக்கு. ஜாக்கிரதை).

மேல உள்ளது ஒரு பத்திரிக்கையில “எனக்குப் படம் வரைய வராது” என்கிற பேருல வெளியாச்சு. அப்புறம் என்ன? தொடர வேண்டியது தானே? அதுதான்  ‘ஊமைக்கோட்டான் என்கிற ஞான பண்டிதன்’ தொடர்.

( இனி அடுத்த இதழில்)

குவிகம் இலக்கியவாசலின் 27வது நிகழ்வு – தமிழில் அகராதிகள் என்ற தலைப்பில் சந்தியா பதிப்பகம் நடராஜன் அவர்கள்  பேசினார்.

அந்த நிகழ்வின் காணொலிக் காட்சியை நண்பர் அழகியசிங்கர் இரண்டு பாகங்களாக  முகநூலில் பரப்பிட்ட பகுதிகளை இங்கே காண்கிறீர்கள்!

குவிகம் இலக்கியவாசலின் 28வது நிகழ்வாக கண்ணன் அவர்கள் ” “தமிழில்  விஞ்ஞான  எழுத்துக்கள் ” என்ற தலைப்பில் ஜூலை 29ஆம் தேதி பேசுகிறார்.

அதே சமயம் இலக்கிய சிந்தனையின் சார்பில் புதுவை ராமசாமி அவர்கள் “கவிக்கோ அப்துல் ரஹ்மான்’ பற்றி பேசுகிறார்.

இரண்டு நிகழ்வும் ஆள்வார்பேட்டை அம்புஜம்மாள் தெருவில் உள்ள ஸ்ரீனிவாச காந்தி நிலையத்தில் மாலை 6 மணி அளவில் நடைபெற உள்ளது.

நமக்கு வித்தியாசமாக நடக்கும் நிகழ்வுகள், வேறுபட்ட சாயல் கொள்வதால் மனதில் ஆழமாகப் பதிந்துவிடும். இப்பொழுது சொல்லப் போவதும் ஒரு மாறுபட்ட அனுபவமே!

என் டாக்டர் நண்பர் , எனக்கு க்ளையன்ட்டை அனுப்பும்பொழுது ஒரு புன்முறுவலுடன் “பார்” என்று சொன்னது, புதுமையாக இருந்தது. என்னைப் பார்க்கும் நேரத்தையும் அவரே குறித்துக்கொடுத்ததை அறிந்து, வியந்தேன்! சரி, என்னவென்று பார்ப்போம்.

குறித்துக் கொடுத்த நேரத்தில், இளம் ஆண்மகனுடன் அவர் கையைக் கோர்த்தபடி ஒரு பெண்மணியும் அவள் கை விரலைப் பிடித்தபடி ஒரு சிறுவனும் வந்தார்கள்.

அந்தச் சிறுவன் சுறுசுறுப்பாக என் அருகில் வந்து “மிஸ், எனக்குத்தான். நான் எங்கே உட்கார வேண்டும்?” என்றான். அவன் பெற்றோர், என் கை அசைவைப் புரிந்து, என் மேஜை முன் இருந்த இரண்டு நாற்காலிகளில் உட்கார்ந்தார்கள். இவனுக்கு, என் அறையின் மூலையில் உள்ள ஊதாப்பு நிற முக்காலியைக் காட்டியபடி அதை எடுத்துவர எழுந்தேன். அவன் என் கணுக்கையைப் பிடித்து, “வெய்ட்” சொல்லி, ஓடிப்போய் எடுத்துவந்து, அதில் அமர்ந்தான். இவன் இப்படிச் செய்தவிதம் தனித்தன்மை வாய்ந்ததாகத் தோன்றியது. உட்கார்ந்தவுடன், ஒரு வினாடி கூட வீணாக்காமல் தன் தலைப் பகுதியைக் காண்பித்து “இது பெரிதாக இருக்கு, என்ன டெஸ்ட் செய்ய வேண்டும்? நான் ஸாகேத், யூ.கே.ஜீ. “ஏ” ஸெக்ஷன்” என்றான்.

இப்படித்தான் ஸாகேத் தன்னை அறிமுகம் செய்து கொண்டான். அவன் தன் 28 வயதான அப்பா ராஜாவுக்கும், 25 வயதான அம்மா ரேகாவுக்கும் ஒரே குழந்தை. அவன் பெற்றோர் ஒரு தனியார் நிதி நிறுவனத்தில் வேலையில் இருந்தார்கள். சமீபத்தில், இவர்கள் கம்பெனி  “ஃப்ளெக்ஸீ அவர்”/ரிமோட் வர்க்கிங் வழிமுறையைத் துவங்கியிருந்தது. அதாவது, வேலையை முடிக்க வேண்டும், அதை வீட்டிலிருந்தும் செய்யலாம். ஸாகேத்தின் அம்மா, குழந்தையை நன்றாகப் பார்த்துக்கொள்ள செளகரியப்படும் என்பதால் இந்த வாய்ப்பை ஏற்றுக் கொண்டாள்.

இருவருமே மகனுக்கு எல்லாமே வாங்கி்த் தருவார்கள். நன்றாக “வளர” வேண்டும் என்ற நோக்கம். பல குடும்பங்களில், குறிப்பாக ஒற்றைக் குழந்தை, தாமதமாகப் பிறந்த குழந்தை இருக்குமிடம் இதைப் பார்க்கலாம். ‘குழந்தைக்குச் செய்யாமல் வேறு யாருக்குச் செய்யப்போகிறோம்?’ என்று கருதிச்  செய்வார்கள்.

இதில் ஒரு சிக்கல் அடங்கியுள்ளது. குழந்தைகளுக்குப் பெற்றோர், அவர்கள் கேட்கும்முன் பொருட்களை வாங்கிக் கொடுப்பதால் ‘எப்படியும் கிடைத்து விடும்’ என்றே இருந்து விடுவார்கள். இதனாலேயே குழந்தைகளுக்கு அப்பொருட்களின் மதிப்பு தெரியாமல் போய்விடும். வாங்கிய பொருட்கள் சில மணி நேரமே உபயோகப்படுத்தப்படும். வாங்கித் தருவோர் மீதும் அலட்சியம் வந்து விடும். சலிப்பு குணம் அதிகரிக்கும். விளைவு, தேவைகளை ஆய்வு செய்யும் திறன்களுக்கு வாய்ப்பு இருக்காது. தன்னம்பிக்கையை வளர்ப்பதிற்குப்  பதிலாகப் பொருட்கள் ஊக்குவிக்கப்படுகின்றன.  விட்டுக்கொடுக்கும் மனப்பான்மை மங்கியிருப்பதால், காக்கும் மனப்பான்மை இருக்காது.

சரி, ஸாகேத்துக்கு வருவோம். இவர்கள் பிரியமுள்ள குடும்பமாக வாழ்ந்தார்கள். பீச், பார்க் போவது, மாலையில் ஏதாவது விளையாடுவது – கேரம் , பிக்-அப்-ஸ்டிக், வீட்டில் கதை படிப்பது, டிவியில் போகோ, செய்திகள், சில படங்கள், ஆட்டம்-பாட்டம் இப்படி அவர்கள் பொழுது போனது.

ஸாகேத்தின் டீச்சர் விடுமுறையில் இருந்ததால், மாற்று டீச்சர், ஸாகேத்தின் அம்மாவிடம் “ஸாகேத் தலை எப்பவுமே இவ்வளவு பெரிதாகத்தான் இருந்ததா?” என்று கேட்டார்கள். ரேகா, ‘ஆமாம் ‘ என்றாள். அதற்குமேல் இதைப்பற்றி யோசிக்கவில்லை.

பிறகு அவர்கள், சம்பிரதாயப்படி சாகேத்துக்கு முடி இறக்கப் போனார்கள். அங்கே, தரிசனத்திற்கு நின்றிருந்த க்யூவில் ஒரு வயதான பெண்மணி “குழந்தையைத் தாயி சரியா குளுப்பாட்டல அதான் தலை இப்படி இருக்கு” என்றாள். ‘அப்படியா!’ என்று ரேகா நினைத்து அதை விட்டுவிட்டாள். வீட்டுக்கு வந்த சில விருந்தாளிகளும் இதையே சொன்னார்கள்.

சில நாட்களில், ஸாகேத்தின் பெற்றோர், ஒரு புத்தகாலயத்தில் குழந்தைகளைப்பற்றிய விளக்கப்படம் பார்த்தார்கள். அதில், வளர்ச்சியின் விவரங்கள் இருந்தன. அதை அப்படியே உள்வாங்கிக் கொண்டார்கள். தங்களையும் அறியாமல், ஸாகேத் செய்யும் செயல்களை நிழல்போல் கவனித்தார்கள். அவன் வரைந்த உருவத்தில் இரண்டு உறுப்பு விட்டு விட்டான். வடிவங்களும் சற்று சரியாக இல்லை. ஸாகேத்துக்கு மொட்டை அடித்த பின்புதான்  அவர்களுக்கு அவன் தலை சற்றுப் பெரிதாகத்  தோன்றியது. அவனுடைய எல்லாத்  தவறுகளுக்குக் காரணம்  பெரிய தலை என்று முடிவு செய்தார்கள்.

அவர்கள் மெதுவாக  “ஹெலிகாப்டர் பேரன்டிங்”க்கு மாறிக் கொண்டிருந்தார்கள். எப்பவும்போல்  நிதானமாக யோசிக்காமல் திகில் பட்டனை அழுத்திவிட்டார்கள். சமீப காலமாக அவர்கள் ஸாகேத்தை பூதக்கண்ணாடியால் நுணுக்கமாகப் பார்த்ததால், இப்படி யோசிக்கிறோம் என்ற எண்ணம் அவர்கள் சிந்தனைக்கு  எட்டவில்லை.

ஸாகேத்தை பதட்டத்துடன் குழந்தை மருத்துவரிடம் அழைத்துப் போனார்கள். டாக்டரும், விவரம் கேட்டு, பரிசோதனை செய்து, ஸாகேத் நன்றாக இருக்கிறான் என்பதை எடுத்து விவரித்தார். குழுந்தைகள் தவறு செய்வது சகஜம் என விளக்கினார். வேறு எந்த விதமான பரிசோதனையும் தேவையில்லை என்று வலியுறுத்தினார். மனத் தெளிவுடன் வீடு திரும்பினார்கள்.

இவர்கள் இப்படி பதட்டப்படுவதைப் பார்த்து, வீட்டுப் பக்கத்தில் உள்ளவர்கள் என்ன, ஏது என்று விசாரித்தார்கள். விவரம் அறிந்தபின், ஸாகேத்துக்கு CT , MRI ஸ்கான்,  IQ டெஸ்ட் செய்தால் தெளிவாகிவிடும் என்று சொல்லி இரண்டு பிரபல மனோதத்துவரின் பெயரையும், விலாசத்தையும் கொடுத்தார்கள்.

பாதுகாப்புக்காக, இரண்டு பேரின் அபிப்பிராயம் எடுக்க எண்ணி, இருவரிடமும் நேரம் குறித்துக் கொண்டார்கள். முதலில் பார்த்தவர், முழுதாகப் பரிசீலித்து, ஸாகேத்தின் அறிவுத்திறன் சராசரி என்றார். அடுத்த மனோதத்துவரிடமும் இதே பதில் வருமா என்று யோசித்துச் சென்றார்கள். அங்கே, காத்திருந்த நேரத்தில், வெளிநாட்டு ட்ரைனிங் பெற்றவர் பற்றிய தகவல் கேட்டு, அவரிடம்  நேரம் குறித்ததால் இங்கு பரிசோதனையை வேகமாக முடித்துக் கொண்டார்கள்.

இரண்டு முறை டெஸ்ட் செய்துவிட்டதால் ஸாகேத்துக்கு அந்தச் சோதனைகள்  எல்லாம்  சற்றுப் பழக்கம்  ஆனது.  அதனால் டாக்டரிடம் , “நான் வடிவங்களை நன்றாகச் செய்வேன். செய்யட்டுமா?” என்று ஆரம்பித்தான். மனோதத்துவர் திகைத்து, பெற்றோரிடம் பேசி, டெஸ்ட் செய்து “ஸாகேத் நார்மல்” என்றார். ஏதாவது ‘நரம்பியல்’ தொந்தரவுக்கு அவன் சிகிச்சை எடுத்ததுண்டா என்றும் கேட்டார். இல்லை என்றார்கள். கவலைப்பட ஒன்றும் இல்லை என்று சொல்லி அனுப்பினார்.

“நரம்பியல்” பற்றிக் கேட்டதால், இவர்களை அது நச்சரித்தது. நரம்பியல் மருத்துவரைப் பார்த்துவிடலாம் என்று முடிவெடுத்ததார்கள்.  நரம்பியல் மருத்துவர் நன்றாக ஆராய்ந்து அவரும் ஸஹேத்தை “நார்மல்” என்றார். CT,  MRI ஸ்கான் எடுக்க வேண்டுமா என்று  கேட்டார்கள். தேவையேயில்லை என்றும் சொல்லி விட்டு, நிலைமையைப் புரிய வைக்கவும், சந்தேகங்களைத் தெளிவு செய்யவும் ஒரு ஸைக்காட்ரிக் ஸோஷியல் வர்க்கரைப்  பார்க்கச் சொன்னார்.

வேறு ஏதாவது கோளாறு இருக்கா, இல்லையா என்று தெரிந்து கொள்ள ஸாகேத்துக்கு CT/, MRIயை ரேகாவும் ராஜாவும் எடுத்தார்கள்.

இப்போது என்னிடம் வந்திருக்கிறார்கள்.

சிறுவர்கள் முன் அவர்கள் பற்றிய தகவல்களைக் கேட்பது எங்கள் பழக்கமில்லை. ஸாகேத்துக்கு பேப்பர், பென்சில், க்ரயான்ஸ் கொடுத்து, அவனுக்கு என்ன தெரியுமோ, அதைப்  பேப்பரில் பகிர்ந்திடச் சொன்னேன் (எழுது, கலர்செய் என்று அழுத்தம் திருத்தமாகச் சொல்லவில்லை). காத்திருக்கும் அறையில் உட்கார வைத்துட்டு வந்தேன். அடுத்த 30 நிமிடத்திற்கு ஸாகேத்தைப்பற்றிய தகவல்களை அவன் பெற்றோர் பகிர்ந்து கொண்டார்கள்.

பிறகு நான் ஸாகேத்தை உள்ளே அழைத்து வந்தேன். அந்தத் தாள்களில் பல வகையான படங்கள், எழுத்து, வண்ணங்கள் நிரம்பியிருந்தது.

ஸாகேத்தின் பெற்றோரிடம் பார்த்த மனோதத்துவர்கள் இவன் “நார்மல்” என்று சொல்லியும் இவர்கள் தேடல் இருக்கத்தான் செய்தது. அதனால் வேறு ஒரு வழியைக் கையாள நினைத்தேன். அவர்களிடம் நான் ஆசிரியர் பயிற்சிக்காகச் செய்திருந்த விளக்கப்படத்தைக் கொடுத்தேன். இதில், வெவ்வேறு வயதிற்கான அறிகுறிகள், வளர்ச்சிகளை வரிசைப் படுத்தியிருந்தேன். நான் ஸாகேத்துடன் உரையாடுவதையும், அவன் செய்ததையும் அத்துடன் ஒப்பிட்டு, பேப்பரில் குறித்துக் கொள்ளச் சொன்னேன்.

இதற்காகவே, ஸாகேத்திடம் அவன் செய்திருந்ததை விவரிக்கச் சொன்னேன். மளமளவெனப் பல விஷயங்கள் சொன்னான். அவனைக் கேட்டேன் “நான் 28 என்று சொன்னால்?” உடனே,“ நான் 27, 29 என்பேன்” என்றான். இப்படி பல “பரிசோதனை”. ஸாகேத் தான் ‘நார்மல்’ என்பதை அவன் பெற்றோருக்குச் சாட்சியுடன் வெளிப்படையாகக் காட்டிக் கொண்டிருந்தான்; நேரம் ஓடியது, ஓடவிட்டேன்.

ரேகாவும், ராஜாவும் ஒப்புக்கொண்டார்கள். ஸாஹேத்திற்கு எந்தப் பிரச்சினையும் இல்லை என்பதை.  அவர்களுக்கு மேலும் விவரித்தேன்.குழந்தை  வளர்ச்சி என்பது திட்ட வட்டமான கால கட்டத்திற்குள் அடங்கியது அல்ல.  அது பற்றிய விளக்கப்படத்திலும் “இதிலிருந்து இதுவரை” என்று “ரேன்ஜில்” தான் குறிப்பிட்டிருக்கும். குழந்தைகள்  ஒவ்வொருவரின் கற்கும் விதம், புரிந்து கொள்ளும்  திறன்  ஒரே மாதிரி அச்சடித்தாற்போல் இருப்பதில்லை.

அடுத்த 3 ஸெஷன்களில், ஸாகேத்துக்குச் சற்றுக் கடினமான பணி கொடுத்தேன். ரசித்து, உன்னிப்பாகச் செய்தான். இந்தத் தூண்டுதலை அவனும் விரும்பினான்.

பெற்றோருக்கும் ஹோம்வர்க். வீட்டில் அவனுடன் படித்து, விளையாடும் பொழுது, ஒரு சரிபார்ப்புப்  பட்டியலில் ஸாகேத் புதிதாய்க்   கற்றிருக்கும் தகவலைக் குறித்துக் கொள்ளவேண்டும். அவன் ஏதேனும் தப்பு செய்தால், அதை “ஏன், எப்படி” என்பதை அதில் விளக்க வேண்டும். இரண்டே வாரங்களில் அது இருவருக்கும் மகனின் கற்றலின் அமைப்பைப் புரியவைத்தது.

ஸாகேத் அவர்கள் வீட்டின் வெளியே அடிபட்டிருந்த மைனா குஞ்சை கவனித்துப் பறக்க வைத்தான். வீட்டு வாசலில் தெரு நாய்க்கும், பறவைகளுக்கும் தண்ணீர் வைத்தான். அப்பாவுடன் சேர்ந்து வாசலில் இருந்த  செடி, மரங்களுக்குத் தண்ணீர் ஊற்றினான்.

இதை எல்லாம் பார்த்தும், ராஜா, ரேகாவிற்கு  இவன் மற்ற குழந்தைகள் போல்தானா எனச் சந்தேகம் இருந்தது. இதற்கு, எனக்குத் தோன்றிய ஒரு வழி, இருவரையும் வெவ்வேறு நேரங்களில் ஒரு  குழந்தைகள் காப்பகத்தில்  வாரத்தில் இரண்டு மணி நேரம்  தொண்டு செய்யவேண்டும் என்பதே. ஐந்து வாரத்திற்குப் பிறகு இந்த அனுபவத்தை ஆய்வு செய்தோம். ராஜாவும், ரேகாவும் “ஒருத்தருக்குச் சுருள் முடி, இன்னொருத்தருக்குப் பெரிய கண், அது போலவே எங்கள் ஸாகேத் தலையும்” என்றார்கள். இதை ஒட்டி, அவர்கள் சொன்னார்கள் “ஒவ்வொரு குழந்தையிடம் ஒரு தனித்துவம் இருப்பதால் குழந்தைகளை ஒப்பிடுவதில் அர்த்தமில்லை”. அங்கே குழந்தைகளிடம் ஒரு ஒற்றுமையைக் கவனித்தார்கள்.  அவர்கள் தங்கள் பெற்றோர் வருவதற்கு முன், தங்கள் பொருட்களைக் கவனமாக எடுத்து வைத்துக் வைத்துக்கொண்டார்கள். வாய்ப்புக் கொடுத்தால் குழந்தைகள் எல்லோரும் பொறுப்பாகவும் இருப்பார்கள் என்ற உண்மை அவர்களுக்குப் புரிந்தது.

இன்னொரு விஷயமும் இந்த அனுபவத்தினால் சரி செய்யப்பட்டது. பெற்றோர் இருவருமே தங்களது ஏதோ குறைபாட்டினால்தான் ஸாகேத்தின் தவறு அமைகிறது என்று நினைத்தார்கள். இதை, அடுத்த 2-3 ஸெஷன்களில் ஆராய்ந்தோம்.  விஷயங்களைப் பொறுத்தவரை , ராஜா,  தன்னிடம் யாராவது  ‘சொன்னாலே ’ புரியும் என்றார். ரேகா, தனக்குப் ‘பார்த்தால்தான் புரியும்’ என்றாள். தங்கள் ஸாகேத்திற்கோ ‘செய்து பார்த்தால்தான் புரியும்’ என்பதைக் கவனித்தார்கள். செய்து பார்க்கையில் தவறுகள் வெளிப்படையாகத் தெரியக்கூடும் என்பதையும் உணர்ந்தார்கள்.

கற்றல், பல விதத்தில் இருப்பதால் அதைச் சொல்லித்  தரும் பயிற்சிகளில்  ‘சொல்லுதல், காட்டுதல், செய்தல்’  என கலவை இருக்கும். கல்வித் துறையில் இதை “லர்நிங் ஸ்டைல்” என்பார்கள்.

இன்னொரு விஷயம். ஸாகேத்தின் பெற்றோர் என் ஆலோசனைப்படி அவர்களின் கடந்த கால விருப்பங்களை மீண்டும்  தொடங்கினார்கள். ராஜா, ஓட்டப்பந்தய வீரர். திரும்பவும் ஓடுவதை ஆரம்பித்ததும் அவருக்குப்  புத்துணர்ச்சியும், உற்சாகமும் மேலோங்கியது. ரேகாவோ, பேப்பரில் உருவம் செய்யும் ஓரீகாமீ வெகு நன்றாகச் செய்வாள். அதை மறுபடி தொடங்கினாள். நாளடைவில்,  இதைச்செய்வதால் ஸாகேத்தின் வளர்ப்பில் சிரமமாகவோ, இடையூறாகவோ, இருக்கவில்லை என்பதை உணர்ந்தார்கள்.  இதனால் மூன்று பேரும், இன்னும் நெருக்கத்துடன் அதிக சந்தோஷமாக இருப்பதை உணர்ந்தார்கள்.

நடைமுறையில், குழந்தைகள் வளர, பெற்றோர் தன் விருப்பங்களை ஒதுக்கி விடுவதும் உண்டு. “உனக்காகத் தான் என் பொழுதுபோக்குகளை விட்டுவிட்டேன்” என்றும் நினைப்பதுண்டு. இந்தச் சித்திரவதை தேவையேயில்லை.

தற்செயலாக, ஸாக்கேத்தின் தாத்தா-பாட்டி இவர்களுடன் தற்காலிகமாக இருக்கவந்தார்கள். அவர்களின் இன்னொரு மகனும் இங்கேயே இருந்ததால் மூன்று குடும்பமும் ஒன்றாக இருக்க முடிவெடுத்தார்கள். இதனால் சந்தோஷம் கூடியது. ஸாகேத்துக்கு இன்னொரு குஷியும் சேர்ந்தது. பெரியப்பா மகன் மீது அவனுக்கு மிகப் பிரியம்!

மெதுவாக, ஸாகேத்தின் பெற்றோர் தெளிவடைந்து, பழைய மனப்பான்மைக்கு  வந்துவிட்டதால், என்னுடைய ஸெஷனும் முடிவடைந்தது.

பிறகு ஒரு வருடத்திற்குப்பிறகு அவர்கள்  வந்தார்கள். ஸாகேத் அம்மா மூன்று மாத கர்ப்பிணி. மூவரும் வளரும் சிசுவிடம் பாடிப்  பேசுவதாகச் சொன்னார்கள். “ஆணோ, பெண்ணோ, அது எங்களுடைய பட்டு” என்றார்கள்!

சந்தேகம் நன்று தான்.                                                                                           சந்தேகமாகவே  இருந்தால் அது உதவா விலங்கே!                                                 சதா சந்தேகம், ‘ஏன்’ என்றே இருப்பது, வெறும் கானல் நீரே!

நம்பிக்கை  ஊக்கப் படுத்தும் !                                                                               நம்பிக்கை தான் நம் வளர்ச்சியின் உரம்!

=====================================================================

மாலதி சுவாமிநாதன்
மன நல மற்றும் கல்வி ஆலோசகர்
7, 6 வது லேன், இந்திரா நகர், அடையார், சென்னை-20
9962058252

ஸ்ருதி டி‌வி கபிலன் அவர்கள் இலக்கிய வட்டத்தில் மிகவும் அறிமுகமான நபர். அவர் தனது வீடியோ காமிராவுடன் அரங்கத்தில் இருந்தார் என்றால் அந்த நிகழ்ச்சி மாபெரும் ஹிட். 

சென்னையில் இலக்கியக் கூட்டம் எங்கு நடந்தாலும், அங்கு  நிச்சயம் ஆஜராகி இருப்பார் கபிலன். இலக்கியக் கூட்டத்தை வீடியோவாக ஆவணப்படுத்தும் ஆச்சரிய இளைஞர். ‘யூ டியூப்’பில், ‘ஸ்ருதி டிவி’ என டைப் செய்த மறுவிநாடியே அவர் எடுத்த வீடியோக்கள் கொட்டுகின்றன.

‘‘உலக சினிமாவும் இலக்கியமும் எனக்கு ரெண்டு கண்கள் மாதிரி. அதனாலயே இலக்கியக் கூட்டங்களுக்குப் போறதை ஒரு கடமையாவே வைச்சிருந்தேன். பேசற எழுத்தாளர்கள் அற்புதமான பல கருத்துக்களை உதிர்ப்பாங்க.கேட்கும்போதே நமக்குள்ள பல கதவுகள் திறக்கும். உற்சாகமும் தொத்திக்கும். இதுக்குப் பிறகு உலகத்தை நாம பார்க்கிற பார்வையே வேறயா இருக்கும். ஆனா, இதெல்லாம் ஆவணமாகலை. அதனாலயே அப்பப்ப கேட்கறது அப்பப்பவே மறைஞ்சுடுது. இப்படி இருக்கக் கூடாதுன்னு நினைச்சேன். கூட்டங்களுக்கு வர்றவங்க மட்டுமில்ல… வர முடியாதவங்க கூட எப்ப விருப்பப்பட்டாலும் அதைக் கேட்கற மாதிரி இருக்கணும். இந்த எண்ணத்தோடதான் இந்த சேனலை ஆரம்பிச்சேன்…’’ என்கிற கபிலனின் பூர்வீகம் திருவாரூர் அருகிலிருக்கும்  திருத்துறைப்பூண்டி.

(நன்றி : குங்குமம் ஆன்லைன்) 

மேலும் , கபிலன் அவர்கள் விகடன் பேட்டியில் கூறியது:

” 1,600-க்கும் மேற்பட்ட வீடியோ ஃபுட்டேஜஸ் எங்ககிட்ட இருக்கும். இதுல 1,350 மேல் இலக்கியம் சம்பந்தப்பட்ட வீடியோக்கள்தான். எனக்குத் தெரிஞ்சு வேற யாரிடம் இவ்வளவு இலக்கிய வீடியோக்கள் இருக்காது. `இந்த வீடியோக்களை எல்லாம் யூடியூப்ல அப்லோடு பண்ணி நிறைய காசு பார்க்கிறோம்’னு சிலர் நினைக்கலாம். ஆனா, இதன்மூலம் மாசம் மூவாயிரம் ரூபாய் கிடைச்சாலே ஆச்சர்யம்’’ என்கிறார் ஸ்ருதி டிவி கபிலன். ஆனால், இவர் ஆவணமாக்கி வைத்திருக்கும் அத்தனை வீடியோக்களும் காலத்துக்கும் பொக்கிஷமானவை.

இவர் நமது குவிகம்  இலக்கிய வாசலின் பல நிகழ்வுகளைப் பதிவு செய்து தனது ஸ்ருதி டிவியில் வெளியிட்டிருக்கிறார். 

அவர் பணி  மென்மேலும் தொடர வாழ்த்துக்கள்!