முன் கதைச் சுருக்கம்

இதுவரை…….

இடைக்கால சோழர் உத்தம சோழர் தஞ்சையில் ஆண்டு கொண்டிருந்த போது சோழர் கீழிருந்த வாணகப்பாடி நாட்டு சிற்றரசன்  வந்தியத்தேவன் ஈழத்தில் போர் புரிந்துகொண்டிருந்த சோழர் படையின் புது சேநாதிபதியாக நியமிக்கப் பட்டிருந்தான்.

புதுப் பதவியை ஏற்குமுன், பாண்டியர் வம்சாவளி மணிமகுடமும் மற்றும் புராதனமான  இரத்தின மாலையும்  ஈழத்தில் மறைத்து வைக்கப்பட்டிருக்கும் இரகசியத்தின் தகவல்கள் அவனுக்குத் தற்செயலாகத் தெரியவருகிறது. அதனை மீட்டிய பின்னர்  பதவி ஏற்கும் எண்ணத்தோடு இலங்கைக்கு,  தோழன், முதன் மந்திரியின் ஒற்றன் திருமலை உதவியோடு பூதத் தீவுக்கு வருகிறான்.

அவன் மணிமகுடமும் இரத்தின மாலையும் இருக்கும் இடத்தைத் துல்லியமாகக் கண்டுபிடித்து, அவைகளை மீட்டு எடுத்து வந்து, அவர்களின் கலத்தில் ஏறியதும், கடல் கொள்ளைக்காரர்களின் கைகளில் சிக்குகிறான். அவர்களிடமிருந்து சாதுர்யமாகத் தப்பித்த வந்தியத்தேவனுக்கும், கொள்ளைக்காரர்களுக்கும் பெரிய யுத்தம் மூள்கிறது. வந்தியத்தேவன் தலை மேல் பெரிய பாய்மரம் விழுந்து நினைவை இழக்கிறான். கடல் கொள்ளையர்களுடன் கூட்டாக இருந்த ரவிதாசன்மணிமகுடம், இரத்தின மாலையுடன் இருந்த தங்கப் பெட்டியை அபகரித்து அவர்களின் கலத்தில் ஏறி தப்பிக்கிறான். போவதற்கு முன் தீப்பந்த அம்புகளால் வந்தியத்தேவன் மயங்கியிருந்த கலத்தை தீக்கிரையாக்குகிறான். அதற்குள் மூன்று பெரிய போர்க்கலங்களில் திரும்பிய திருமலை கொள்ளையர்களை விட்டுவிட்டு எரிகின்ற கலத்திலிருந்த வந்தியத்தேவனை மீட்க விரைகிறான்.

ஐந்து நாட்களுக்குப்பிறகு ரவிதாசன் கூட்டத்தினர், ராசிபுரத்தில் நந்தினியிடம், கைப்பற்றிய மணிமகுடத் தங்கப் பெட்டியை சமர்ப்பிக்கின்றனர். நந்தினி ஆவலுடன் பெட்டியைத் திறந்து பார்க்கையில் உள்ளே மணிமகுடம், இரத்தின மாலைக்குப் பதிலாக வெறும் கற்கள் இருப்பதைக்கண்டு, வந்தியத்தேவன் அவர்களை நன்றாக ஏமாற்றியிருப்பதை அறிகிறார்கள். வந்தியத்தேவனை தீர்த்துக்கட்ட சபதமெடுக்கிறார்கள்.

இனி……………………..

அத்தியாயம் 13.சேனாதிபதி வந்தியத்தேவன்

நான்கு நாட்களுக்குப் பிறகு..

மாதோட்டத்தில் சோழர் படையின் சேனாதிபதி கொடும்பாளூர் பெரிய வேளாரின் பாசறைக்கு வெளியே படை முழுவதும் குழுமியிருந்தது.

உள்ளே ஈழப்படையின் மாதண்ட நாயகனான, சுந்தர சோழரின் புதல்வர் அருள்மொழிவர்மர், பெரிய வேளார், மற்றும் வந்தியத்தேவன் கூடியிருந்தனர். அடிபட்ட வந்தியத்தேவன் உடம்பு பூரணமாகக் குணமடைந்திருந்தது.

அருள்மொழிவர்மர் வந்தியத்தேவனைப் பார்த்து “தோழா! உன் உடம்பு முழுவதும் குணமடையுமுன் உன்னை நான் சந்திக்க விரும்பவில்லை. ஆனால் உன் சாதனையைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்டுத் தெரிந்துகொண்டேன்” என்றார்.

சேனாதிபதி, “உன் தீரத்தை திருமலை மூலமாகக் கேட்டு தெரிந்துகொள்ள விரும்பினேன்.. ஆனால் திருமலை திடீரென்று மாயமாய் மறைந்துவிட்டான். செவ்வேந்தியும் மற்ற படை வீரர்களும் உன்னைப் புகழ்ந்தார்கள். பொக்கிஷங்களை அடைய எப்படி புதிர் முடிச்சுகளை அவிழ்த்து, புத்தியை உபயோகப்படுத்தி, மதியாலும் வீரத்தாலும் அடைந்தாய் என்பது எவராலும் செய்ய இயலாத சாதனை! ஆனால் பாண்டியச் சதிகாரக் கும்பல்களும், கடல் கொள்ளைக்காரர்களும் எப்படியோ உன்னிடமிருந்து அவைகளை பறித்து எடுத்துக்கொண்டு போனது என்பது விதி!” என்று கூறி முடித்தார்.

அப்போது வீரன் ஒருவன் உள்ளே வந்து பணிவுடன் வணங்கி, “திருமலை உங்களைப் பார்க்க வந்துள்ளார்” என்று கூறினான். வேளார் உடனே அழைத்துவருமாறு தலையை அசைத்தார்.

திருமலை வந்து எல்லோரையும் வணங்கி கையிலிருந்த மூட்டையை கீழே வைத்தான். அவர்களுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. அருள்மொழி, “என்ன திடீரென்று மாயமாய் எங்கே மறைந்திருந்தாய்? மூட்டையில் என்ன?” என்று கேட்டார்.

திருமலை “மறைந்தவிதத்தை விவரிக்குமுன் இந்த மூட்டையில் வந்தியத்தேவர் சோழ குலத்தினரால் மிகவும் அவசியமானதாக வேண்டப்படும் பொருட்களை வைத்திருக்கிறார். அவைகளைப் பரிசாக உங்களிடம் சேர்ப்பிக்க என்னிடம் கொடுத்துள்ளார். மேலும் உங்கள் ஆவலைத் தூண்ட விரும்பவில்லை.. இதோ!” என்று மூட்டையை அவிழ்த்தான்.

அருள்மொழி உள்ளிருந்து ஒரு கிரீடத்தை வெளியில் எடுத்தார். எடுத்து, ஆச்சர்யத்தில் மூழ்கி, “இது.. இது.. பாண்டியர் மணிமகுடமல்லவா?” என்றார்.

உடன் இருந்த வேளார் இரத்தின மாலையைக் கையில் எடுத்தார். அவர் மூச்சு ஒரு கணம் நின்றது. மறுபடி நின்ற மூச்சு வேலையைத் தொடங்கியது. ஸ்தம்பித்துப் போன அவர் “இது.. இதுவும்.. பாண்டியர் இரத்தின ஹாரம் அல்லவா!” என்றார். அவர் வியப்பின் சிகரத்தில் நின்றிருந்தார். வந்தியத்தேவனைப் பார்த்து,

“சதிகாரக் கும்பல் உன்னிடமிருந்து அவைகளை அபகரித்தது உண்மை அல்லவா?பின் எப்படி..?” என்றார்

வந்தியத்தேவன் “பொக்கிஷப் பெட்டியை அவர்கள் அபகரித்தது என்னவோ உண்மை. அதை இப்போது திறந்து பார்த்து ஏமாற்றமும் அதிர்ச்சியும் அடைந்திருப்பார்கள்” என்றான் அவனுக்கே உரிய நகைச்சுவை உணர்வுடன்.

குழுமியிருந்த சபையில் ஆச்சர்யக் கூக்குரல்கள் மிகுந்தது.

பிறகு அவர்களுக்குக் குடந்தை சாலையில் நடந்த சம்பவத்திலிருந்து திருமலையைப் போர்க் கப்பல்களைக் கொண்டுவர அனுப்பியதுவரை விளக்கிக் கூறினான். திருமலை கிளம்புமுன் அவனிடம் பொக்கிஷப் பொருட்களை மீட்டபின் அவற்றை பெட்டியிலிருந்து அகற்றி பாறையின் அருகிலிருந்த புதருக்குப் பின் மறைக்கப் போவதாகச் சொல்லியிருந்ததையும் கூறினான். தனக்கு ஏதாவது நேர்ந்துவிட்டால் பொக்கிஷங்களை உங்களிடம் ஜாக்கிரதையாக சேர்க்கும்படியும் திருமலையிடம் முன்பே சொல்லியிருந்ததைச் சுட்டிக்காட்டினான்.

“என்னுடைய முன்யோசனையின் பேரில் திருமலை எங்களையெல்லாம் தீக்கு இரையாக்க ஆரம்பித்துக் கொண்டிருந்த கப்பலிலிருந்து மீட்டபின் படகில் மறுபடி பூததீவுக்குப் போய்ப் பொருட்களை எடுத்து கொண்டுவரச் சென்றிருக்கிறான். அப்போதுதான் அவன் மாயமாய் மறைந்ததாக நீங்கள் நினைத்துக் கொண்டீர்கள். பிறகு நடந்தவையெல்லாம் நீங்கள் அறிவீர்கள்” என்று கூறி முடித்தான்.

“ஆமாம்!அவர்களை ஏமாற்ற, மற்றும் அவர்களுக்குச் சந்தேகம் வராமலிருக்கப் பெட்டிக்குள் அப்படி என்னதான் வைத்திருந்தாய்?” என்று அருள்மொழி வினவினார்.

வந்தியத்தேவன் “கற்கள்..” என்றான்.

எல்லோரும் குப்பென்று சிரித்தார்கள். அனைவரது சிரிப்பும் அடங்க ஒரு நாழிகை ஆயிற்று.

அருள்மொழி மறுபடியும் “பலே வந்தியத்தேவா! உன் வீரத்தையும் விவேகத்தையும் கண்டு நான் வியக்கிறேன்! உன்னை நண்பனாக அடைய நான் என்ன புண்ணியம் செய்திருக்கிறேனோ” என்று அவனை ஆரத் தழுவி முதுகில் தட்டிக் கொடுத்தார்.

அருள்மொழி மேலும் “இந்த பாண்டியர் புராதான பொக்கிஷங்கள் பாண்டிய நாட்டுக்கே சொந்தமானவை. நமக்கு அடிபணிந்து நம்மால் நியமிக்கப்படும் அரசனிடம் உரிய காலத்தில் அவைகள் ஒப்படைக்கப்படும்! பாண்டிய தேசத்து மக்களால் அது ஒரு மகத்தான செய்கையாகக் கருதப்படும் என்பதில் எனக்குக் கடுகளவும் சந்தேகமில்லை!” என்று உணர்ச்சப் பரவசப்பட்டுச் சொன்னார்.

வேளார் “வந்தியத்தேவா! இது பொன்னான நேரம். வெளியில் நமது படை கூடியிருக்கிறது, எதனால் தெரியுமா? இன்றிலிருந்து சேனாதிபதி பதவியிலிருந்து நான் விடுதலையாகிறேன். நீ அதை ஏற்கப் போகிறாய். அதை இந்த நல்ல நாளில் அறிவிக்கத்தான் இந்த ஏற்பாடு” என்றார்.

எல்லோரும் பாசறையிலிருந்து வெளியே வந்தனர்.

திருமலை,  “ஈழத்தின் தளபதி மாதண்ட நாயகர் அருள்மொழிவர்மர்..! வாழ்க! வாழ்க!!” என்று இடி முழக்கக் கூறினான்.

எல்லோரும் “வாழ்க! வாழ்க!!” என்றார்கள்.

“ஈழத்தின் சேனாதிபதி கொடும்பாளூர் பூதிவிக்ரம கேசரி பெரிய வேளார் வாழ்க!’ என்றான்.

எல்லோரும் “வாழ்க! வாழ்க!!” என்றார்கள்

அருள்மொழியிடம், வேளார் தன் கத்தியை இடுப்பிலிருந்து எடுத்து நீட்டினார். அதைப் பெற்றுக் கொண்டு அருள்மொழி, வந்தியத்தேவன் அருகில் சென்று கைகளை உயர்த்தினார்.. வந்தியத்தேவன் கத்தியைத் தன் இரு கைகளாலும் வாங்கிக் கண்களில் ஒற்றிக்கொண்டான். பிறகு வலக்கையில் அதை ஏந்தி உயரப் பிடித்தான்.

திருமலை “ஈழத்தின் புதுச் சேனாதிபதி..

வாணர் குல வீரர்..

வல்லத்து அரசர்..

வல்லவரையர் வந்தியத்தேவர்..

வாழ்க!”

என்று மறுபடியும் இடி முழங்கினான்.

எல்லோரும் கைகளை உயர்த்தி “வாழ்க! வாழ்க!!” என்றனர்.

“வீர வேல்..”

“வெற்றி வேல்..”

முடிவுரை

வந்தியத்தேவனால் மீட்கப்பட்ட மணிமகுடம் பல வருடங்களாக உத்தம சோழர் மற்றும் பிறகு பட்டம் ஏறிய ராஜராஜசோழன் பாதுகாப்பில் சோழ அரண்மனையிலேயே இருந்தது. கடைசி பல்லவ வாரிசான பார்த்திபேந்திரன் சோழப்பேரரசின் கீழ் கப்பம் கட்டும் சிற்றரசனாக சோழர்களுக்குச் சேவை செய்துகொண்டிருந்தான். அவன் மனம், சிதைந்த பல்லவ சாம்ராஜ்ஜியத்தை மீண்டும் தலை தூக்கி நிலை நாட்டத் துடிதுடித்துக் கொண்டிருந்தது. சோழர்களின் பரம்பரைப் பகைவர்களான பாண்டிய நாட்டுடன் ரகசியத் தொடர்பு வேறு கொண்டிருந்தான். தஞ்சையில் மகுடம் வைத்துப் பாதுகாக்கப்படும் இடம், பாதுகாக்கும் மெய்க் காவலர்கள் பற்றிய விஷயங்களை அடிக்கடி பாண்டிய நாட்டுக்குத் தெரிவித்துக் கொண்டும் இருந்தான். தஞ்சை மாளிகையிலேயே சோழர் வீரர்களுடன் பாண்டவ உளவாளிகள் சிலர் புகுந்திருந்தார்கள். பாண்டியர்கள் மறுபடியும் மணிமகுடத்தை அபகரித்தார்கள். (அடைந்தார்கள் என்று கூறுவது மிகப் பொருந்தும்!) அது கருத்திருமன் உதவியால் மறுபடியும் ஈழ நாட்டு மகிந்தனிடம் வந்தடைந்தது. வேறு ஓர் கண்காணா இடத்தில் மீண்டும் அதை மகிந்தன் மறைத்து வைத்தான்.

அடுத்த சோழப் பேரரசனான ராஜேந்திரன் காலம் வரை அது ஈழத்தில் ரகசிய கண்காணிப்பில் மறைந்திருந்தது. இது திருவண்ணாமலை அருணாசலேஸ்வரர் ஆலயத்தில் புதை பொருள் ஆராய்ச்சியாளர்கள் சமீபத்தில் கண்டெடுத்த கீழ் காணும் கல்வெட்டினால் உறுதி ஆகிறது:

ராஜேந்திர சோழன் மறைந்த பாண்டியர் மணிமகுடத்தை மீட்டு வந்த உண்மையான வரலாறு சோழ சரித்திரத்தில் சிகரம் வாய்ந்த நிகழ்சியாகும்! இந்த என் குறுநாவலைத் தொடர்ந்து எழுதக் கூடிய ஒரு அரிய வாய்ப்பு! விரைவில் அதற்கான சூழ் நிலை அமையும் என்று கூறி உங்களிடமிருந்து விடை பெறுகிறேன்.

 வணக்கம்!

———————————————————————————————————————–

அனுபந்தம்

சோழநாடு/ஈழம் வரைபடம்

வரலாற்றின் முக்கிய பாத்திரங்கள்

ஆசிரியர்:

  நான் ஜெ.ராமன், ஜெய்சீதாராமன் என்னும் புனைப்பெயரில் இக்கதையை எழுதியிருக்கிறேன். பிறந்தது 1939ம் ஆண்டு பட்டுக் கோட்டையில். 1965ல் இந்தியாவைவிட்டு முதலில் இங்கிலாந்து நாட்டிற்கும் பின்னர் ஆஸ்த்ரேலியாவிற்கும் குடிபெயர்ந்து 33 வருடங்களுக்குப் பின் பிறந்தமண்ணிற்கே திரும்பி வந்தேன். இன்ஃபர்மேஷன் டெக்னாலஜியில்  பலகாலம் வேலை பார்த்துவிட்டு முடிவில் Franchised Austrlia Postன் உரிமத்தில் தொழிலதிபராய் பணிபுரிந்தேன்.  

இந்த ‘மணிமகுடம்’ குறுநாவல் எனது முதல் படைப்பு, 2011ல் தொடங்கி 2016ல் நிறைவு பெற்றது. நான் இந்த கதையை மேலே தொடருவதும் அல்லது வேறு சரித்திர நாவல்களை உருவாக்குவதும் இந்தக் கதையில் எனக்கு உங்களால் கிடைக்கும் அங்கீகாரத்தைப் பொருத்திருக்கிறது.

முதல் பகுதி

பொன்னாலும் , வைரத்தாலும் ரத்தினங்களாலும் இழைக்கப்பட்டாலும் எப்போதும் அமைதியாக இருக்கும் விஷ்வகர்மாவின் அரண்மனை அன்று மிகுந்த ஆரவாரத்தில் இருந்தது. தேவர்களுக்காக சொர்க்கத்தையே நிர்மாணித்தவர் விஷ்வகர்மா. சொர்க்கத்தின் அழகைச் சொல்லி மாளாது. இந்திரன் இருக்கும் அமராவதிப்  பட்டணத்தையும் அமைத்தவர் அவரே. விஷ்வகர்மா , தேவ சிற்பி என்றும் தேவ தச்சர் என்றும் அனைத்துலக மக்களாலும் போற்றப்படுபவர். இந்திரனுக்குத் தகுந்த ஆயுதம் வேண்டும் என்றதும் முனி  ஸ்ரேஷ்டர் ஒருவரின் எலும்பிலிருந்து வஜ்ராயுதத்தை அமைத்துக் கொடுத்தவர். பிற்காலத்தில் இலங்கையையும் , துவாரகையையும், ஹஸ்தினாபுரத்தையும் மற்றும் இந்திரப்பிரஸ்தத்தையும் நிர்மாணிக்கத் தன்னை எப்போதும் தயார் நிலையில் வைத்திருப்பவர்.

விஷ்வகர்மாவின் ஆயிரம் உதவியாளர்களும் அவருக்கு அமைந்த ஆயிரம் கைகளே. தங்கள் அனைவரையும் பிரம்மாண்டமான மந்திர ஆலோசனை அறைக்கு விஷ்வகர்மா அழைத்த போது அதன் காரணம் என்னவென்று புரியாமல் அனைவரும் திகைத்தனர். தனது புதல்வி ஸந்த்யாவிற்கும் சூரியதேவனுக்கும் அன்றையப் பொழுதில் திருமண நிச்சயதார்த்தம் நடைபெறப் போகிறது என்று அவர் அறிவித்ததும் அவர்கள் அனைவர்களும்  அடைந்த சந்தோஷத்திற்கு அளவேயில்லை. அதைவிட இன்னும் சற்று நேரத்தில் சூரியதேவன் அங்கு வரப்போகிறான் என்றதும் அவர்களின் உவகை பல மடங்கு பெருகியது.

“ எனது ஆயிரம் கரங்களே! சூரிய தேவனுக்கு நாம் மிகவும் பொருத்தமான முறையில் வரவேற்புக் கொடுக்கவேண்டும். ஸந்த்யாவின் அழகைப் பார்த்துப் பிரம்மித்த அவன் நமது  நகரைப் பார்த்து இன்னும் அதிகமாகப் பெருமைப்படவேண்டும்! செல்லுங்கள்! உங்களுக்கு என் எண்ணத்தைப் புரிந்து கொண்டு அதன்படி செயலாற்றும் திறமை இருக்கிறது . உடனே செயல் படுத்துங்கள்! “ என்று உத்தரவிட்டான்.

அவர்களில் முதல்வன், “ தலைவரே! சூரியதேவன் தற்சமயம் எங்கிருக்கிறார்?” என்று வினவினான்.

“ நமது தங்கத் தடாகத்தில் இருக்கிறார். விமானம் அவரை ஏற்றிக் கொண்டு வருவதற்காகக் காத்துக்கொண்டிருக்கிறது.” என்றார் விஷ்வகர்மா.

“விமானத்தில் ஏறிவிட்டார் என்றால் அவர் அரை நொடியில் வந்துவிடுவாரே?” என்று வினவினான் துணை முதல்வன்.

“ இல்லை , இன்னும் வருவதற்கு இரண்டரை நாழிகைகள் ஆகும். அதற்குத் தகுந்த வண்ணம் விமானத்திற்கு நகரைச் சுற்றி வரும்படிக்  கட்டளையிட்டிருக்கிறேன்.” என்றார் விஷ்வகர்மா.

“மிக அருமை! தலைவரே! இதோ நாங்கள் செல்கிறோம். சூரியதேவன் மட்டுமல்ல. நம் இளவரசி ஸந்த்யா தேவியும் பிரம் மிக்கும் வண்ணம் நகரை மாற்றப் போகிறோம். விடை கொடுங்கள்” என்று கூறி அவர்கள் அனைவரும் மாயமாய் மறைந்தார்கள்.

மற்ற காவலாளிகளும் , புரோகிதர்களும், பெண்டிரும் கூட அந்த அரண்மனையில் அங்கும் இங்கும் பரபரவென்று பறந்து கொண்டிருந்தனர். அந்த அரண்மனையில் இருந்த அத்தனை மலர்களும், வாசனைத் திரவியங்களும், ஆடை அணிகலன்களும் அந்தப்புரத்திற்கு எடுத்துச் செல்லப்பட்டன. அந்தப்புரத்தில் இருக்கும் அரச மகளிர் அனைவரும் தங்கள் குல விளக்கான ஸந்த்யாவை அலங்கரித்துக் கொண்டிருந்தனர்.

விஷ்வகர்மா  அந்த அலங்கார மண்டபத்திற்கு வந்ததும் ஸந்த்யாவையும் அவள் அன்னையையும் தவிர அனைவரும் அறைக்கு வெளியே சென்று காத்துக்கொண்டிருந்தனர்.

விஷ்வகர்மா அழகுப் பதுமை போல் இருக்கும் தன் மகளைப் பெருமிதத்துடன் பார்த்தார். ஸந்த்யாவின் முகம் வெட்கத்தில் சிவந்து அந்த அறையையே சிவப்பாக்கிக்கொண்டிருந்தது.

“ ஸந்த்யா ! உன் அழகுக்கும் நமது பெருமைக்கும் உகந்தவன் சூரியதேவன் என்பதில் சந்தேகமில்லை. ஆனால் அவனிடம் ஒரு குறைபாடு உள்ளது. “

ஸந்த்யா தந்தையை ஏறெடுத்துப் பார்த்தாள்.

“ஆம். ஸந்த்யா. எந்தப் பிரகாசத்தைப்பற்றி அவனுக்குப் பெருமை இருக்கிறதோ அந்தப் பிரகாசமும் வெப்பமும் அவனை சந்ததியில்லாதவனாக ஆக்கிவிடும்.”

ஸந்த்யா மட்டுமல்ல மகாராணியும் திடுக்கிட்டுப் போனாள்.

விஷ்வகர்மா புன்னகை புரிந்தார் . “ நீங்கள் இருவரும் இதைப் பற்றிக் கவலைப்படவேண்டாம். சொர்க்கத்தையே படைத்த எனக்கு இதற்கு ஒரு வழி தெரியாதா? நீ பிறந்த நாளிலிருந்தே உனக்கு மணாளன் சூரியன்தான் என்பதை முடிவு செய்ததும் அவனுடைய குண நலன்களை ஆராய ஆரம்பித்தேன். அப்போது அவனின் குறைபாடு என் கவனத்திற்கு வந்தது. அதைச் சரிசெய்ய வெகுகாலம் யோசிக்க வேண்டியதாயிற்று. அதனால்தான் உன்னையும் அவன் கண்களில்படாமல் அந்தப்புரத்திலேயே ஒளித்து வைத்தேன். சில நாட்கள் முன்னர்தான் கைலாயத்தில் இதற்கான விடை கிடைத்தது.

சிவபெருமான் பாற்கடலில் உதித்த ஆலகால விஷத்தைக் குடிக்கும் போது பார்வதி தேவி அவர் கழுத்திலேயே திருநீலகண்டமாய் இருக்கும்படிச் செய்தார்கள் அல்லவா? விஷம் நின்று விட்டாலும் அதன் உக்கிரம் அவரது உடலில் ஒரு வெப்பத்தையும் பிரகாசத்தையும் ஏற்படுத்தியது. பார்வதி தேவி தன் தந்தை இமவானிடம் இருந்த காந்தக் கல் படுக்கையில் சிவபெருமானைப் படுக்கவைத்து காந்தக் கல்லால் சிவபெருமானின் உடம்பைச் சாணை பிடித்தார். அப்போதுதான் அவரது உக்கிரம் தணிந்தது. அந்தச் சாணை பிடிக்கும் இயந்திரத்தைப் பார்வதிதேவியிடம் வேண்டிப்பெற்று வந்தேன். அதைக் கொண்டு சூரியனின் பிரகாசத்தைக் குறைத்தால்தான் அவனுடன் நீ வாழமுடியும்.”

“ தந்தையே அவரது பெருமையே அவரது பிரகாசத்தில்தானே இருக்கிறது. அது இல்லாமல் இருக்க அவர் சம்மதிப்பாரா”

“ நிச்சயம் மாட்டான். ஆனால் அவனைச் சம்மதிக்க வைக்க வேண்டிய பொறுப்பு உன்னிடம்தான் இருக்கிறது. மேலும் சூரியதேவன் தன் பிரகாசத்தை முற்றிலும் இழக்க வேண்டாம். காந்தக் கல்லால் சாணை பிடித்து அவன் பிரதிபலிப்பைக் கொஞ்சம் மட்டுப் படுத்திவிடுகிறேன். அது போதும்.”

“ அது சரியல்ல தந்தையே! வேண்டுமானால் எனக்கு அந்த உக்கிரத்தைத் தாங்கும் சக்தியை அளிக்க முயலுங்களேன். உங்களால் முடியாதா என்ன? “ என்று வேண்டினாள் ஸந்த்யா.

“ ஸந்த்யா ! அது இயலாத காரியம். ஏனென்றால் உன்னிடமும் ஒரு குறைபாடு உள்ளது. “

“ ஆம் மகளே! அது உன்னுடனே பிறந்தது” என்று சொல்ல ஆரம்பித்தாள் ஸந்த்யாவின் அன்னை.

(தொடரும்)

இரண்டாம் பகுதி

“இந்தக் கூட்டத்திற்குத் தலைமை தாங்கிப்  பேசவந்திருக்கும் தலைவர் தர்மராஜன் அவர்களே ! சொர்க்கத்துக்கே அழகு கூட்ட வந்துள்ள சகோதரி எமி அவர்களே ! மற்றும் இன்றைய விழா நாயகரான ஜே கே அவர்களே! மற்றும் இங்கு கூடியிருக்கும் எமபுரிப்பட்டிணத்தின் இலக்கியப் பெருமக்களே!

இன்று நாம் ஜே கே  அவர்களின் அக்னிப்பிரவேசத்தை மையமாக வைத்து அவரது கதைகளையும்  அவரது எழுத்தாள்மையைப் பற்றியும் பேச உள்ளோம். 

அக்னிப்பிரவேசம் கதை  ஜே கே அவர்களின் கதைகளில் நம்மை மிகவும் தாக்கிய குத்தீட்டி  என்று நான் கருதுகிறேன்.  அது எழுதிய அவரையும் பாதித்திருக்கிறது என்று புரிகிறது. அதனால்தான் ‘அக்னிப் பிரவேசம்’  சிறுகதை கடும் விமர்சனத்துக்குள்ளாகியதும், அதன் முடிவை மாற்றி யோசித்து, ‘சில நேரங்களில் சில மனிதர்கள்’ கதையை ஜெயகாந்தன் உருவாக்கினார் என்பதும் நமக்குப் புரிகிறது. 

அக்கினிப் பிரவேசத்துக்கு வருவோம்.

அறிந்தும்  அறியாமலிருக்கும் கன்னிப் பருவத்தில் ஒரு ஏழைப்பெண் எப்படி ஒரு ஆணின் ஆசைக்குப் பலியாகிறாள் என்ற கதையைச் சொல்லும்போது அதிகம் படிக்காத அவளின் அம்மா  அதைத் திறமையாகக் கையாளும் விதம் இருக்கிறதே ! அம்மம்மா !

அந்த அன்னையின்  வரிகள் என்னால் மறக்கவே முடியாது:

 “நீ சுத்தமாயிட்டேடி குழந்தே, சுத்தமாயிட்டே. உன் மேலே கொட்டினேனே அது ஜலமில்லேடி, ஜலம் இல்ல. நெருப்புன்னு நெனைச்சுக்கோ. உன் மேலே இப்போ கறையே இல்லே. நீ பளிங்குடீ. பளிங்கு.. மனசிலே அழுக்கு இருந்தாத்தான்டி அழுக்கு. உம் மனசு எனக்குத் தெரியறது. உலகத்துக்குத் தெரியுமோ? அதுக்காகத்தான் சொல்றேன். இது உலகத்துக்குத் தெரியவே கூடாதுன்னு.

……

“ஒனக்கு அகலிகை கதை தெரியுமோ? ராமரோட பாத துளி பட்டு அவ புனிதமாயிட்டாள்ன்னு சொல்லுவா, ஆனா அவ மனசாலே கெட்டுப் போகலை. அதனாலேதான் ராமரோட பாத துளி அவ மேலே பட்டுது. எதுக்குச் சொல்றேன்னா… வீணா உன் மனசும் கெட்டுப் போயிடக் கூடாது பாரு.. கெட்ட கனவு மாதிரி இதெ மறந்துடு.. உனக்கு ஒண்ணுமே நடக்கலே..”

கதைகளில் ஜெயகாந்தன் பேசிக்கொண்டே இருக்கிறார்; பாத்திரங்கள் மூலமாகப் பேசுகிறார். பாத்திரங்கள் பேசாதபோது இவரே நேரடியாகப் பேசுகிறார்.

ஜேகே அவர்களின் இந்தத் தத்துவம்தான் இவரை எழுத்துலக மேதையாக மாற்றியது.

ஜெயகாந்தன் அளவிற்குச் சொல்லாடல்களையும் விவாதங்களையும் கதைப்பின்னலின் பகுதிகளாக ஆக்கியவர்கள் இல்லை.

‘வாசகர்களுக்கு எது பிடிக்குமோ அதை எழுதுவது என் வேலையல்ல, அவர்களுக்கு எது பிடிக்க வேண்டுமோ அதை எழுதுவதே எழுத்தாளர்களின் கடமை’என்று கூறி ‘கண்டதைச் சொல்லுகிறேன், உங்கள் கதையைச் சொல்லுகிறேன், இதைக் காணவும் கண்டு நாணவும் உமக்குக் காரணம் உண்டென்றால் அவமானம் எனக்குண்டோ?’ என்று முழங்கியவர் ஜெயகாந்தன்.

தீவிர இலக்கியத்துக்கும், வணிக வெற்றி இலக்கியத்துக்கும் ஒரு பாலம் அமைத்தவராக ஜெயகாந்தனை நாம் காணலாம். இவரது படைப்புகள் மூலம் இவரைப் பற்றித் தெரிந்து கொள்ளலாம். 

இவர் ஒரு இலக்கியவாதி.  இவரிடம் அரசியல், கலையுலகம், பத்திரிகை , ஆன்மீக அனுபவங்களைப் பார்க்கலாம். மற்ற கதாசிரியரின் வாழ்க்கை வரலாற்றைப் பார்க்கலாம்.  காந்தியைப் பற்றியும் தெரிந்து கொள்ளலாம்.

நம்மை,  இவரது வாழ்க்கை அழைக்கிறது. இவரது பல கருத்துக்கள் பிரும்ம உபதேசமே. சில நேரங்களில் சில மனிதர்கள் யாருக்காக அழுகிறார்கள் ? என்று கேட்டவர். ஒரு வீடு ஒரு மனிதன்  ஒரு உலகம் என்று இருக்கும் மனிதனைக் கோகிலா என்ன செய்து விட்டாள்? அல்லது அவனை விட்டு கங்கை எங்கே போய் விட்டாள்.  இந்த நேரத்தில் இவள் என்று சொல்ல இவள் என்ன சினிமாவுக்குப் போன  சித்தாளா? அல்லது  நாடகம் பார்க்கும் நடிகையா ? ஒருத்தி மட்டும் காத்திருக்க  ஒருவேளை அவள் பாவப்பட்ட  ஒரு பாப்பாத்தியாக இருக்குமோ ? அது, இந்த ஒரு குடும்பத்தில் மட்டுமா நடக்கிறது?

காற்று வெளியிலே கழுத்தில் விழுந்த மாலைக்காக அந்த அக்காவைத் தேடிக் கண்டுபிடித்து  இன்னும் ஒரு பெண்ணின் கதையைக் கேட்கலாம். இவர்கள் ஒன்றும் இல்லாதவர்கள் அல்ல. பாட்டிகளும்  பேத்திகளும் சேர்ந்து படிப்பது சுந்தரகாண்டமும் அல்ல;  இது அவர்களின் அப்பாக்கள்  சொன்ன கதைகளும் அல்ல . இந்த இதய ராணிகளுக்குக் கிடைப்பது என்னவோ சீட்டுக்கட்டு ராஜாக்கள் தான்.

இப்படிப்பட்ட மனிதர்கள் எங்கெங்கு காணினும் ஊருக்கு நூறு பேர் ஒவ்வொரு கூரைக்கும் கீழே இருக்கிறார்கள். அவர்களின் கைவிலங்கை உடைத்து ஆயுத பூசை செய்யச்  சொல்வது,  நிச்சயம் கருணையினால் அல்ல.

கண்ணனும் பிரியாலயத்தில்  இருக்கும் உன்னைப் போல ஒருவன் தான்  என்று சொல்வார்கள். ஆனால் ஜெய ஜெய சங்கர,  ஹர ஹர சங்கர என்று  கூறும் மக்களின் ரிஷி மூலத்தை எந்தக் குரு பீடமும் ஆராய முடியாது. மூங்கில் காடுகளில் கரிக்கோடு போட்டுச் செல்லும் மனிதன் எருமை மாடுபோல, பொம்மைபோல கார்களிலும் வண்டிகளிலும் புகை நடுவினிலே நிற்காத சக்கரத்தில் பாரிஸ் , அமெரிக்கா என்று போகிறார்கள்.

இனிப்பும் கரிப்பும்  சேர்ந்த ஒருபிடி சோறு கொடுக்க தேவன் வருவாரா என்று காலை மாலையில் மயக்கமாக இருப்பார்கள். இவர்கள் இறந்த காலங்களில்  யுக சந்திக்களில் புதிய வார்ப்புகளைச் சுமை தாங்கிகளாகச் சுய தரிசனம் செய்வார்கள் .

இப்போது புரிகிறதல்லவா? ஜேகேயின் படைப்புக்களின் உண்மை சுடும் என்பது.  

அதற்கு மூல காரணம் அவரின் அக்கினிப் பிரவேசம்.

அதைப்பற்றி இங்கு பேசுவது மிகவும் பொருத்தம். ஏனெனில் இங்கு நம்மில் பலர் தினமும்  அக்கினிப் பிரவேசம் செய்து வருகிறார்கள். இது நரகாபுரியில் நடக்கும் ஒரு வாடிக்கையான ஆனால் வேதனையான சம்பவம். என்றோ , எங்கோ , எந்தச் சூழ்நிலையிலோ நாம் செய்த தவற்றிற்கு இங்கு கிடைக்கும் தண்டனை அக்கினிப்பிரவேசம்.

 இந்தத் தண்டனையிலிருந்து நரகபுரி மக்களைக் காப்பாற்றும்படி இலக்கியசபையின் சார்பில் காவல் தெய்வமாக அமர்ந்திருக்கும் எம தர்மராஜனைக் கேட்டுக்கொண்டு அதற்கான பதிலை இந்த மேடையிலேயே  தருமாறு வேண்டிக்கொண்டு தலைமை உரை ஆற்ற எம தர்மராஜன் அவர்களை  அன்போடு அழைக்கிறேன்.

(தொடரும்)  

சமுத்திரகுப்தர்

ஒரு மாவீரன் மன்னனாகி…

வெற்றிகள் கண்டு…

ராஜ்யத்தை வளர்த்த பிறகு..

அந்த வம்சம் பொற்காலமாகிறது.

போர்க்காலத்திற்குப் பின் வருவது பொற்காலம்!

சந்திரகுப்த மௌரியரின் வீரத்தின் நிழலில் அசோகரின் பொற்காலம் விரிந்தது..

பின்னாளில் ராஜராஜ சோழனின் மாவீரத்திற்குப் பின் இராஜேந்திர சோழனின் ஆட்சி சிறந்தது.

அது போல் சமுத்திரகுப்தனின் வீரமே குப்தர்களது பொற்காலத்திற்கு அடித்தளமிட்டது.

ஆங்கில சரித்திர வல்லுனர்கள் சந்திரகுப்த மௌரியனை
‘இந்தியாவின் ஜூலியஸ் சீசர்’ என்றனர்.

நமது சமுத்திரகுப்தனை ‘இந்தியாவின் நெப்போலியன்’ என்றனர்.

அப்படிப்   புகழ்பெற அவன் செய்ததுதான் என்ன?

நான்கு திசைகளிலும் படையெடுத்துச் சென்று மன்னர்களை அடி பணியச் செய்தான்.

அவனது புஜபலத்தைப் பற்றிப் பல கல்வெட்டுகள் பாராட்டுகின்றன.

(சமுத்திரகுப்தரின் நாணயங்கள்)

அது சரி… அது என்ன பெயர் ‘சமுத்திர’ குப்தன்?

படையெடுப்பில் கடல் வரை சென்றவனை சமுத்திரம் காத்து நின்றதாம்.

அதனால் அந்த அடைமொழி அவனுக்கு ஆடையானது..

அலகாபாத்தில் இருக்கும் அசோகா தூண் ஒரு சரித்திரப் பொக்கிஷம்.

அசோகர் எழுதிய அதே தூணில் சமுத்திரகுப்தன் சரித்திரமும் பொறிக்கப்பட்டது.

அந்த சரித்திரத்தின் எழுத்தாளன் சமுத்திரகுப்தனின் மந்திரி ஹரிசேனா.

அதில் சமுத்திரகுப்தனின் படையெடுப்பின் விவரங்கள் அடங்கியுள்ளன.

அவைகள் இல்லாவிடின் சமுத்திரகுப்தனை   நாம் அறிந்திருக்க வாய்ப்பேயில்லை.

மேற்கு திசை: இன்றைய உத்தரப்பிரதேசம், இராஜஸ்தான் வரை அனைத்து நாடுகளையும் வென்றான்.

அவை அனைத்தும் குப்தசாம்ராஜ்யத்தில் சேர்க்கப்பட்டது.

தென் திசை:

பன்னிரண்டு மன்னர்களை வென்றவன்…

முடிவில் காஞ்சிபுரத்தில் பல்லவ மன்னன் விஷ்ணுகோபனை வென்றான். அவனை மன்னனாக விட்டு வைத்து,  கப்பம் வசூலித்தான்.

கிழக்கு திசை:

இன்றைய மேற்கு வங்காளம், பீகார் பகுதிகள் குப்த சாம்ராஜ்யத்தில் சேர்க்கப்பட்டது.

வடக்கு திசை:

இன்றைய டில்லி, நேபாளம், இமய பகுதிகள், சமுத்திரகுப்தனின் ஆதிக்கத்தில் சேர்ந்தது.

(சமுத்திரகுப்தன் போர்க்களம்)
ஸ்ரீலங்கா, அஸ்ஸாம், மற்றும் தென் இந்திய தீவுகள் பலவற்றிலிருந்தும் மன்னர்கள் சமுத்திரகுப்தனின் ஆதிக்கத்தை ஏற்றுக்கொண்டு அவனுக்கு வெகுமதிகளையும், அழகிய பெண்களையும் அனுப்பி வைத்தனர்.

அவன் படையெடுத்து வென்ற நாடுகளின் பெயர்களைப் பதிவு செய்தோமானால்…

இந்த ‘குவிகம்’ இதழ் ‘விரிந்து’ விடும்.

உங்கள் இரவும் விடிந்து விடும்…

உண்மை… இது கதை இல்லை.

மேலும் சமுத்திரகுப்தன் ஆக்கிரமிப்பு ஆசையால் மற்ற அரசுகளைத் தாக்கவில்லையாம்..

அமைதிக்காகவும் மனிதநேயத்திற்காகவும் உழைத்தவனாம்..

இதெல்லாம் கொஞ்சம் ஓவர்தான்…

இவ்வளவும் செய்தவன் அதையும் செய்தான்…

‘அஸ்வமேத யாகம்’!.

அதற்கு… ஒரு லக்ஷம் மாடுகளை பிராமணர்களுக்குத் தானமளித்தான்.

(அஸ்வமேத நாணயம்)

அவனது பட்டங்கள்:

‘தோல்வியைக் கண்டிராத மன்னர்களைத் தோற்பித்தவன்’ – இந்தப்பட்டம் எப்படி?

அது மட்டுமா..

“பூமியின் நாற்திசை நாயகன்’..

கடைசியாக..

‘பூமியில் வாழும் தெய்வம்’

இவை அனைத்தும் சென்னை நகர் சுவர்களில் எழுதப்பட்ட கட்சி ‘போஸ்டர்’ அல்ல..

கல்வெட்டுகள்…

அட இவை அனைத்தும் நான் சொல்லவில்லை ஐயா… கல்வெட்டு சொல்கிறது…

அவன் விஷ்ணுவின் பக்தனாக இருந்தான்…

ஆனால் அவனது மக்கள் அவனை ‘விஷ்ணுவின் அவதாரமாகவே’ கருதினராம்.

அவனது ஆதிக்கம் முழு பிரபஞ்சத்திலும் இருப்பது மட்டும் இல்லாது
சுவர்க்கத்திலும் பரவியதாம்…

இது ஒரு வேளை அவன் மறைவிற்குப் பின் எழுதினரோ? (அப்பொழுது தானே சுவர்க்கம் செல்ல முடியும்)

ஆட்சிக்காலம் : கி.பி. 335-380:

நாற்பத்தைந்து வருடம் ஆட்சி செய்து புகழ் பெற்றான்..

அலெக்சாண்டர் வருகையிலிருந்து இந்திய கலாச்சாரத்தில் கிரேக்கம் ஊடுருவியிருந்தது.

மேலும் சமண, புத்த சமயமும் மன்னர்களை பாதித்திருந்தது.

அந்த சமயத்தில் இந்து மதத்தை நமது சமுத்திரகுப்தன் ஆதரித்தான்.

இசையில் வல்லுனன். வீணை வாத்தியத்துடன் அவனிருக்கும் சிற்பம் இதோ.

வீரம் மற்றுமே சரித்திரத்தை அமைத்ததில்லை.

மதியூகம், சதி, துரோகம் ,மற்றும் அதிர்ஷ்டம் அனைத்தும் சரித்திரத்தை நடத்திச் செல்லும்.

அடுத்த இதழில் அந்தக் கதை சொல்லப்படும்….