முன் கதைச் சுருக்கம்:

பூம்புகார் வணிகன் மகள் பத்திரை, கொடிய கள்வன் காளனைக் காதலித்து மணந்து கொண்டாள்.

ஒருநாள் ஊடலின் போது.  அவனைத் ,’திருடன்’ என்று சொன்னதால் கடும் சினம் கொண்ட காளன், அவளை ஒரு மலை உச்சிக்கு அழைத்துச் சென்று கொல்ல முனைகிறான். ஆனால் அவள் தந்திரமாக அவனைக் கீழே தள்ளிக் கொல்கின்றாள்……

 பத்திரை வருந்திப் புலம்புதல்

பொன்பொருள், வீடு, தோற்றப்

       பொலிவுடன் இளமை சேர்ந்தால்,

இன்பமே விளையும் என்பர்.

       எனக்கது நடக்க வில்லை!

முன்புநான் செய்த வற்றால்

      மூண்டதோ இந்தத் தொல்லை?

அன்பினால் நாயின் வாலை

       அசைத்தனன்  நிமிர வில்லை!

   காதலிலும் தோற்றேன், என்றன்

     கணவனைக் கொன்று தீர்த்தேன்,

கோதிலாக் குடிப்பி  றப்பும்

     குன்றிடப் பழியைச் சேர்த்தேன்.

தீதிலா  உறவை   மீண்டும்

      சென்றுநான் காண மாட்டேன்.

ஏதுநான் செய்வேன் ஐயோ

      எங்குநான் செல்வேன் அந்தோ?

கால்போன போக்கில் நடந்து செல்லல்

ஆல்போன்ற தொல்வணிகக் குலத்தில் தோன்றி

      அருங்கல்விக் கேள்வியெலாம் மறந்து விட்டுச்

சேல்போன்ற விழிமங்கை சிந்தை கெட்டுச்

        சிறுகாம வலைப்பட்டு துன்ப முற்றுச்

சால்பற்ற கள்வனுக்கு வாழ்க்கைப் பட்டுச்

       சரிவினிலே கொடியவனைத் தள்ளி விட்டுக்

கால்போன போக்கினிலே நடந்து சென்றாள்

      கல்முள்ளும் மெல்லடியால் கடந்து சென்றாள்

அழகிய கூந்தலைப் பனங்கருக்கால் பறித்தல்

மனையை வெறுத்தாள், மகிழ்ச்சி வெறுத்தாள்,

வினையை வெறுத்தாள், விதியை வெறுத்தாள்,

தனையும் வெறுத்தாள், தலையின் குழலைப்

பனையின் கருக்கால் பறித்தாள் எறிந்தாள்.

            (குழல் — கூந்தல்)

சுருண்ட முடி வளரக் குண்டலகேசி ஆதல்

வண்டினங்கள் மொய்க்கின்ற மலர்சுமந்த கருங்குழலைக்

கண்டவர்கள் உளம்வருந்தக் களைந்தனளே பத்திரையாள்

மண்டுகின்ற சுருள்முடியும் வந்தங்கு வளர்ந்திடவும்,

குண்டலத்துக் கேசியெனக் கொண்டனளே புதுப்பெயரை.

           (குண்டலகேசி– சுருண்ட முடி கொண்டவள்)

 புத்த மதத் துறவியிடம் தன் கதையைக் கூறுதல்

சுமையுடலால்  சோர்வடைந்து துயருற்றுத் திரிகையிலே,

தமையுணர்ந்த புத்தனவன் தகவுடைய அடியவராம்,

அமைதிநிலை துறவியவர் அவளெதிரில் நடந்துவர,

இமைவிரியக் கண்டவளும் எடுத்துரைத்தாள் துயர்க்கதையை

(தொடரும்)

சுடர் விளக்காக இரு
அது முடியாவிடில்
பரவாயில்லை
இரவில் சுடர் விடும்
மின் மினி பூச்சிகளை
கொன்று குவிக்காதே !

பள்ளி செல்வதற்கு
மனம் இல்லையா ?
பாதகமில்லை
பள்ளி செல்லும்
பிள்ளையின் புத்தகங்களை
மறைத்து வைக்காதே!

உண்மை பேச உனக்கு
உள்ளம் இல்லையா
அது தவறு இல்லை
அரிச்சந்திரன் வரலாற்றை
குற்றம் குறை கூறி
பொய்யின் உதடுகளுக்கு
சாயம் பூசி மகிழ்ந்து
அழகு பார்க்காதே!

கொடுமைகளைக் கண்டு
மனம் குமுறவில்லையா
குற்றமில்லை
கொடுமை கண்டவுடன்
தடுக்க ஓடும் கால்களை
வெட்டி வீழ்த்தாதே!

மனித நேயமிக்க
மனிதர்கள் மீது
மலர்களை உன்னால்
தூவ முடியாவிடில்
முட்களை வீசி
காயப்படுத்தாதே !

எவ்வுயிரும்
தம் உயிர்போல் நினை
முடியாவிடில்
வாழும் வரையாவது
மனிதனாக இரு !

           ரவீந்திரநாத் தாகூர் அற்புதமான ஒரு கவிஞர். அதற்கிணையான சுவாரசியமான ‘கதை சொல்லி’; ஆன்மீகவாதி. நாடகங்கள் எழுதியவர். ஒரு திரைப்படத்தையும் தாமே படைத்து இயக்கியவர். அவரது படைப்புகள் அனைத்துமே வங்கமொழி இலக்கியத்தின் அனைத்துப் பரிமாணங்களையும் நமக்கு அழகாக உணர்த்துவன.

           ‘கீதாஞ்சலி’யில் உள்ளம் பறிகொடுத்துப் பின் அவருடைய படைப்புகளை ஒவ்வொன்றாகத் தேடித்தேடிப் படித்ததுண்டு. உள்ளம் கரைந்து சிந்திக்க வைக்கும் படைப்புகள். ஒவ்வொரு படைப்பிலும், சிறு கவிதையிலும் காணும் கருத்துக்கள் எக்காலத்திற்கும் பொருந்தும். பல கவிதைகள் பொருள்செறிந்த கதை சொல்வன. அவற்றுள் ஒன்றினையே இப்போது பகிர்ந்துகொள்ள எண்ணியுள்ளேன்.

                                           * * * 

           நள்ளிரவு; சன்னியாசியாகப் போகின்ற ஒரு மனிதன்  உரைத்தான்:

           “இதுவே எனது வீட்டைவிட்டு நீங்கி கடவுளைத் தேட நல்ல சமயம். ஆ! என்னை    இத்தனை நாள் இந்த மாயையில் ஆழ்த்திப் பிடித்திருந்தது யார்?”

           கடவுள் அவனிடம் ரகசியமாகக் கூறினார், “அது நான்தான்.” ஆனால் மனிதனின் காதுகள் அடைத்திருந்தன.

           படுக்கையின் ஒருபுறம் அவன் மனைவி, உறங்கும் குழந்தையை மார்பிலணைத்தவண்ணம் நிம்மதியாகத் தானும் உறக்கத்திலாழ்ந்திருந்தாள்.

           மனிதன் கூறினான்: “யாரவர்கள் ? இத்தனை காலம் என்னை ஏமாற்றிவந்தது?” 

           ரகசியக்குரல் மறுபடியும் கூறியது: “அவர்கள் கடவுள்.” ஆனால் அவன் அதைச்           செவியுறவில்லை.

           குழந்தை ஏதோ கனவுகண்டு அழுதது; தாய் அதனை இன்னும் இறுக            அணைத்துக் கொண்டாள்.

           கடவுள் ஆணையிட்டார்: “நில், முட்டாளே, உன் வீட்டைவிட்டுப் போகாதே!”       ஆனால் அவன் அதையும் கேட்கவில்லை.

           கடவுள் பெருமூச்சு விட்டபடி சலித்துக் கொண்டார்: “எனது ஊழியன் என்னைப்            புறக்கணித்துவிட்டு, பின் என்னைத்தேடி ஏன் எங்கெங்கோ அலைகிறான்?”

    (தோட்டக்காரன்- கவிதைத் தொகுப்பிலிருந்து)

                                               * * *

            At midnight the would-be ascetic announced:

            “This is the time to give up my home and seek for God. Ah, who has held me so          long in         delusion here?”

            God whispered, “I,” but the ears of the man were stopped.

            With a baby asleep at her breast lay his wife, peacefully sleeping on one side of        the             bed.

            The man said, “Who are ye that have fooled me so long?”

            The voice said again, “They are God,” but he heard it not.

            The baby cried out in its dream, nestling close to its mother.

            God commanded, “Stop, fool, leave not thy home,” but still he heard not.

            God sighed and complained, “Why does my servant wander to seek me,         forsaking                         me?” (The Gardener- 75)

         ———————————————————

           படிக்கும் நம் உள்ளத்தை யாரோ பிடித்து உலுக்குகிறார்கள் அல்லவா?

           என் எண்ணங்கள் பின்னோக்கிச் செல்கின்றன……

           சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நான் சந்தித்த இளம்பெண்ணொருத்தி; என் நண்பரின் தூரத்து உறவு. மருத்துவம் படித்துக் கொண்டிருந்தாள். அவள்தாய் வங்கியில் வேலைபார்த்தாள். மிகுந்த பிரயாசையின் பேரில் புத்திசாலியான பெண்ணைப் பெரியபடிப்பு படிக்க வைத்துக்கொண்டிருந்தாள். பெண் பாடுவாள். ஒரு சந்திப்பின்போது, நான் பாடச்சொல்லிக் கேட்டதும், ‘கற்பகவல்லி நின் பொற்பதங்கள் பிடித்தேன்,’ என மிக இனிமையாகப் பாடினாள். அப்பெண்ணை அன்புமிகுதியில் அணைத்துக் கொண்டேன்.

           “மைதிலி, உங்கப்பா என்ன பண்ணறார்?”

           “ஆன்ட்டி, எனக்கு அப்பா இனிமேல் இல்லை,” என்றாள் ஆங்கிலத்தில். “ஐ டோன்ட் ஹாவ் எ ஃபாதர் எனிமோர்.” துணுக்கென்றது. என்ன சொல்கிறாள் இந்தப்பெண்? தகப்பனார் இறந்துவிட்டார் என்பதை இப்படிச் சொல்ல மாட்டார்களே! அதுவும் படித்த பெண்! என்னையறியாமலே அனிச்சையாய் எழுந்த என் முகத்தின் கேள்விக்குறியைக் கண்டுகொண்ட அந்த சுட்டிப்பெண் சொன்னாள்: “ஆன்ட்டி! எனக்கு எட்டு வயசாக இருக்கும்போது எங்கப்பா திடீர்னு வீட்டை விட்டுப்போய் சன்யாசம்  வாங்கிண்டுட்டார். என் தங்கைக்கு அப்போ ஆறு வயசு. அவர் இப்போ எங்கே என்று யாருக்கும் தெரியாது.”

           எனக்கு வேதனையில் வயிறு குமைந்தது. மணிமணியான இரு சுட்டிப் பெண்கள். தானுண்டு தன் வேலையுண்டு என இருக்கும் அன்பான மனைவி. எதனைத்தேடி அந்த மனிதர் இப்படிச் செய்தார் என யோசித்தேன். விடை கட்டாயம் கிடைக்கவில்லை!!

           அப்பெண்ணின் தாயினிடம் அனுதாபத்திற்கு மாறாகப் பெரும் மதிப்பு உண்டானது. ஒற்றையாக நின்று வாழ்க்கையில் எதிர்நீச்சலிட்டு குழந்தைகளை வளர்ப்பதல்லவோ பெரிய தவம்? தன் சொந்த ஆசைகளை மூட்டைகட்டி வைத்துவிட்ட அன்பு சார்ந்த இந்தக் கடமை இயற்றல் அல்லவோ சன்யாசத்தினும் மேலான துறவு! இப்போது நினைத்தாலும் புல்லரிக்கிறது.

                                                                * * *

           தாகூரின் இந்தக் கவிதையைப் படித்தபோதும் அதே வேதனையில் உள்ளமும் உடலும் நெகிழுகிறது. எதனைத்தேடி மனிதர்கள் இந்த சன்யாசப் பாதையை நோக்கி வீணாக ஓடுகிறார்கள்? சிறுவயதிலேயே தேடல் ஆரம்பித்தால் அது உண்மையான தேடல்! இவ்வாறு, இல்லறத்தில் புகுந்து, வாழ்ந்து, பொறுப்புகள் வந்தபின் பாதியில் அவற்றைப் புறந்தள்ளிவிட்டு ஓடுவது ஏன்? ‘கடவுளைத்தேடி’ என்பது அப்பட்டமான பொய் எனவல்லவா தோன்றுகிறது! எதிலிருந்தோ தப்பிக்கப்பார்க்கும் மனபாவம்! அதற்கு இதுவொரு சாக்கு! நமது வாழ்க்கை நெறியும்கூட கிரஹஸ்தாசிரமம் முடிந்து வானப்பிரஸ்தமும் கழிந்தபின்தானே சன்யாசத்தை ஏற்கக் கூறுகிறது?

           தாகூரின் படைப்பு இவர்களையே சாடுவது போலல்லவா இருக்கிறது!

           நீண்டநாட்கள் முன்பு படித்த சித்தார்த்தனின் வாழ்க்கை – வரலாறு (புத்தர்) நிழற்படமாகக் கண்முன் தோன்றியது. அதன் தொடர்பான ஒரு சிந்தனை ஓட்டம் எழுந்தது. தாகூரின் படைப்பின் தொடர்ச்சியாக இதனைப் பொருத்திப் பார்த்தேன். நெகிழ்ச்சியோடு உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்கிறேன்.

                                                                * * *

           ஞானம்பெற்ற கௌதம புத்தர் திரும்பத் தனது நாட்டிற்கு வருகிறார். அனைவரும் அவரைக் கொண்டாடி வரவேற்கின்றனர். அரண்மனை வாயிலில் வந்து நிற்கும் அவரை, வளர்ந்த மகன் ராகுலன் எதிர் கொள்கிறான். பின்னால் தூணருகே அமைதியே உருவாக நிற்கிறாள் மனைவி யசோதரை! காவியுடை அணியாவிடினும் எளிய ஆடையில், அணிமணிகள் ஏதும் பூணாமல் அவளே துறவிபோல நிற்கிறாள். கணவனே தன்னைப்பிரிந்து சென்றபின் அலங்காரங்கள் தேவையில்லை என ஒதுக்கிய துறவு மனப்பான்மை. அரண்மனையை நீங்கிச் செல்லவில்லை. ஆனால் ஆடம்பரமான வாழ்வை ஒதுக்கி எளிய உணவையே உண்டாள். கணவன் அளித்துச் சென்ற குழந்தையை நன்கு பொறுப்புடன் வளர்த்துப் பெரியவனாக்கி விட்டாள். கணவன் அவளிடம் அதனைச் செய்யக் கூறிவிட்டுச் செல்லவில்லை! பொறுப்பு இருவருக்கும்தானே? தான் ஒருத்தியாகவே அதனை நிறைவேற்றத் துணிந்தாள் அவள்.

பலவாண்டுகளின் முன்பு சித்தார்த்தன் அவளிடம் சொல்லாமல் கொள்ளாமல் வெளியேறியபின்னர், அவளுடைய அழகிற்காகவும், பண்பிற்காகவும் அவளை மணந்துகொள்ளப் பல அரசர்கள் போட்டியிட்டனர். ஒருவர் பக்கமும் அவளுடைய பார்வைகூடத் திரும்பவில்லை.

           இறைவன் தனக்கு விதித்த வாழ்க்கையை ஏற்றுக்கொண்டு தவமாகவே அதனை வாழ்ந்தவளின் முகம் இன்று அந்தத் தவவலிமையின் திவ்வியமான தேஜசுடன் ஜ்வலிக்கின்றது. கணவனை – அல்ல அல்ல – புத்தரைக் கண்ட தலை குனியவில்லை; பதறவில்லை; கண்கள் நீர் பொழியவில்லை; உதடுகள் துடிக்கவில்லை. மாறாகச் சின்னஞ்சிறு புன்னகை இதழ்க்கடையோரம்….

           என்ன சொல்கிறது அப்புன்னகை?

           ‘யார் துறவி எனத் தேவரீர் இப்போது அறிந்து கொண்டீர்களா?’- இப்படித்தானே கேட்பதாக எண்ணினீர்கள்?

           ஆனால் இல்லை! எதற்காக அவள் புத்தரின் மனதைப் பச்சாதாபத்தில் அழுத்தித் தன்னையும் வருத்திக்கொள்ள வேண்டும்? அது துறவிக்கு அழகல்லவே!

           கடமையைப் புறக்கணித்துச் சென்றவர், ஆழ்ந்து தவம் செய்து, வாழ்வே மாயை என உணர்ந்து வந்திருக்கிறார். உலகிற்கும் அச்செய்தியைப் பரப்பப் போகிறார். அவருக்கு விதிக்கப்பட்ட வாழ்க்கை அவருக்கு!

           “என் கடமையைச் சரிவரச் செய்துவிட்டேன், இதுவே நானியற்றிய தவம்; அதன் பலன்,” என்று உணர்த்தியது அவள் புன்னகை. முகம் மேலும் மலர்ந்து ஆத்மத்திளைப்பில் விகசித்தது.

                                                     * * *

           தாகூரின் படைப்பில், அவர் சொல்லாமல் உட்பொருளாக வைத்தது இதுதானா?

           பதில் உங்களிடமே!

1. குவிகம் கிருபானந்தன் இப்புத்தகம் பற்றிக் கூறினார். திரு டி வி ராதாகிருஷ்ணன் அழகாகத் தொகுத்துள்ளார். வானதியின் பதிப்பு ‘திருக்கோளூர் பெண் பிள்ளை ரகசியம்’ – வாசிக்க வேண்டிய புத்தகம்!

அட்டைப்படம் வடிவமைப்பு: ஸீன்ஸ் 

குறும் புதினம் போட்டி முடிவுகள்

      குவிகம் குறும் புதினம் போட்டிக்கு எழுபத்துமூன்று படைப்புகள் வந்திருந்தன என்பதை எண்ணிப் பார்க்கும்போது மிகவும் மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறது.   இது எங்கள் வெற்றி அல்ல. படைப்பாளிகளின் வெற்றி.  கலந்துகொண்ட அனைவருக்கும் எங்கள் நன்றியைத்  தெரிவித்துக்கொள்கிறோம்.

போட்டிக்கு வந்த எல்லாப் படைப்புகளும் ஏதோ ஒருவகையில் சிறப்பாக இருந்தாலும் தேர்வு என்று வரும்போது விடுபடுதல் தவிர்க்க இயலாமல் போய்விடுகிறது.

அதன்படி முதல் கட்டமாக  பிரசுரிப்பதற்குத் தகுதியான  20 குறும் புதினங்களைத் தேர்ந்தெடுத்தோம்.   அதன் விவரங்களை  ஜூலை 15 குவிகம் மின்னிதழிலும், வாட்ஸ்அப் குழுவிலும்  மின்னஞ்சலிலும் வெளியிட்டிருந்தோம்.

அவற்றுள் நான்கு படைப்புகள் ஏப்ரல், மே, ஜூன், ஜூலை ‘குவிகம் குறும் புதினம்’ இதழ்களில் ஏற்கனவே வெளிவந்துவிட்டன என்பதை நீங்கள் அறிவீர்கள்! .

இந்த இருபது படைப்புகளில் முதல் – இரண்டாம் –  மூன்றாம் பரிசுகளுக்குத் தகுதியான குறும் புதினங்களைத் தேர்ந்தெடுக்கும் பணியை திரு பாமா கோபாலன் மற்றும் அவரது துணைவியார் திருமதி வேதா கோபாலன் இருவரிடமும் ஒப்படைத்தோம். 

பாமா கோபாலன் அவர்கள் குமுதம் இதழில் பல ஆண்டுகள் நிருபராகப் பணிபுரிந்தவர்.  

வேதா கோபாலன் அவர்கள் குமுதத்தில் 800க்கும் மேற்பட்ட சிறு கதைகளை எழுதியவர்.

20 குறும் புதினங்களையும் பதினைந்தே  நாட்களில் படித்து அலசி ஆராய்ந்து பரிசுபெறத்  தகுதியான 3 குறும் புதினங்களைத் தேர்ந்தெடுத்த இந்த இலக்கியத் தம்பதியருக்கு எங்கள் நன்றியைத் தெரிவித்துக்கொள்கிறோம்.  

முதல் பரிசு ஐயாயிரம் ரூபாய்  பெறும் பானுமதி அவர்களையும், இரண்டாம் பரிசு மூன்றாயிரம் ரூபாய்  பெறும் ஆன்சிலா பெர்னாண்டோ அவர்களையும், மூன்றாவது பரிசு இரண்டாயிரம்  ரூபாய் பெறும் மைதிலி சம்பத் அவர்களையும் குவிகம் மனதாரப் பாராட்டுகிறது

மற்றும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட 17  படைப்பாளிகளுக்கும்  எங்கள் வாழ்த்துகளை உரித்தாக்குகிறோம்.

கலந்துகொண்ட அனைத்து அன்புள்ளங்களுக்கும் எங்கள் மனமார்ந்த நன்றி.

முதல் மூன்று பரிசுதவிர பிரசுரத்திற்குத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட மற்ற  17  புதிய குறும் புதினங்கள் ஒவ்வொன்றுக்கும்   1000 ரூபாய் வழங்கப்படும் .

இவைதவிர கிளாசிகல் வரிசையில் குறும் புதினத்தில் பிரசுரமாகும் ஏற்கனவே விருதுபெற்ற குறும் புதினங்களுக்கு  750 ரூபாய் வழங்கப்படும்.

மொத்தத்தில்  35000 ரூபாய் குவிகம் குறும் புதின எழுத்தாளர்களுக்குப் பரிசில்களாக வழங்கப்படுகிறது என்பதைப் பெருமையுடன் தெரிவித்துக்கொள்கிறோம். 

குறும் புதினம் பரிசு வழங்கும் விழா விரைவில் ஜூம் மூலம் நடைபெறும்.

அடுத்த ஆண்டிற்கான (2022 – 23) குறும் புதினம் போட்டிபற்றிய அறிவிப்பு விரைவில் வெளிவரும்.

இதுவரை பிரசுரமானவை 

இனி பிரசுரிக்கப்படவிருப்பவை செப்டம்பர் மாதம்  முதல் மார்ச் 2022  வரை .

(இது அகர வரிசைதான். பிரசுரமாகும் வரிசை அல்ல) 

இனி தேர்வாளர்கள் கருத்து:

போட்டிக்கு வந்திருந்த இருபது நாவல்களையும் சந்தோஷமாகப்  படித்தோம். கற்பனை வளம் உள்ள 20 எழுத்தாளர்களையும் மனமாரப்  பாராட்டுகிறோம்.

• பொழுதுபோக்கிற்காக மட்டுமே நாவல்கள் எழுதப் படுவதில்லை. படிக்கும் வாசகர்களின் மனதில் பாதிப்பு களையும் பின்விளைவுகளையும் உண்டாக்குகின்றன என்பதை மனதில் வைத்துக்கொண்டுதான் எழுத வேண்டும்.
• அந்த பாதிப்புகளும் பின்விளைவுகளும் நேர்மறையாக இருக்க வேண்டும்.
• குற்றம் செய்தவன் தண்டிக்கப்பட வேண்டும் என்பது தான் நியதி. அந்தத் தண்டனை சட்டம் மூலமாகவோ கடவுளின் விருப்பப்படியே இருக்கும். மேலும் கிரைம் கதைகளில் எழுத்தாளர் தரும் முடிவு எல்லோராலும் ஏற்றுக் கொள்வதாக அமைவது நலம். அதாவது எப்படி எல்லாம் தப்பிக்கலாம் என்று சொல்லிக் கொடுப்பது அவசியமற்றது.
• இயல்பான சமூக வாழ்க்கையில் ஏற்படும் சிக்கல்களில் இருந்து விடுபட நியாயமான வழிகளை சுட்டிக்காட்டுவது நலம்.
• வர்ணனைகள் ஏராளமாய் இருந்து கதையம்சம் கொஞ்சம் கூட இல்லாதிருந்தால் சுவாரசியம் குறைகிறது என்பது உண்மை.
• நேர்மையான சுவையான சம்பவங்கள் கதையின் விறுவிறுப்பை கூட்டுவது நிஜம்.
• என்ன எழுதுகிறோம் என்பது எழுதுபவர்களுக்கும் புரியாமல் வாசகர்களையும் குழப்புவது நியாயம் அல்ல.

இப்படிப்பட்ட சில வரைமுறைகளை கருத்தில் கொண்டு எல்லா நாவல்களையும் இருவரும் படித்தோம்.

ஒரு நாவலில் கடைசிப் பாராவில் எழுத்தாளர் “இக்கதை உண்மை நிகழ்ச்சிகள். மொழிபெயர்த்திருக்கிறேன்” என்கிற ரீதியில் முடித்திருக்கிறார். அவரது நேர்மையைப் பாராட்டலாம்.

இறுதியில் மிகுந்த விவாதத்துக்கு பிறகு எங்கள் கோணங்களில் தேர்வு செய்யப்பட்ட மூன்று நாவல்கள் பின்வருமாறு:

1. நினைவழிக்கும் விழிகள் – ந பானுமதி
2. சின்னம்மா பெரியம்மா- ஆன்ஸிலா ஃபெர்னாண்டோ
3. எத்தனை உயரம்- மைதிலி சம்பத்

முதல் பரிசு நாவலில் கத்திமேல் நடந்திருக்கிறார் எழுத்தாளர்

இரண்டாம் பரிசு நாவலின் யுக்தி பிரமாதம்

மூன்றாம் பரிசு நாவல் மிகவும் இயல்பான பிரச்சினையை அழகாகச் சொல்கிறது

இக் குறுநாவல்களைப் படிக்கும் வாய்ப்பை தந்த குவிகம் அமைப்புக்கு மனமார்ந்த நன்றி.

பிரியங்களுடன்

பாமா கோபாலன்

வேதா கோபாலன்

செடார் வனக்  காவல் தலைவன் ஹம்பாபாவையும் சொர்க்கத்திலிருந்து வந்த எருதையும் அனாயாசமாகக் கொன்ற கில் காமேஷ் மற்றும் எங்கிடு இருவரின் புகழ் மண்ணுலகிலும் விண்ணுலகிலும் பாடப்பட்டன.

கில்காமேஷ் மகிழ்ச்சியின் உச்சத்திலிருந்தான்.

அப்போது எங்கிடு அவனிடம் வந்து,

“நண்பா, நேற்று நான் ஒரு கனவு கண்டேன். உனக்குத்தான் தெரியுமே நம்  கனவுகள் அத்தனையும் நனவாகிக் கொண்டிருக்கின்றன என்று.  ஆனால் இது சற்று பயங்கரமான கனவு.

ஹம்பாபாவையும் சொர்க்கத்தின் எருதையும் கொன்ற நாம் இருவரில் ஒருவர் சாகவேண்டும் என்று அணு, காமேஷ் மற்றும் அனைத்து தேவர்களும் முடிவுசெய்துவிட்டார்கள். அதுதான் நியாயமான தண்டனை என்று அவர்கள் ஏகமானதாகக் கூறியதைக் கேட்டேன்.

சூரியதேவன் காமேஷ் நமக்காகப் பரிந்து பேசினாலும் என்வில் மிகவும் தீவிரமாக இருந்தார். முடிவில் சாகவேண்டியது நான்தான் என்பதையும் தீர்மானித்துவிட்டார்கள்” என்று சோகத்துடன் கூறினான் எங்கிடு.

அதைக் கேட்ட கில்காமேஷ் துக்கத்தின்  எல்லைக்கே  சென்றான். எங்கிடுவிற்கு மரணம் என்பதை அவனால் நினைத்தும் பார்க்க முடியவில்லை.

“நண்பா! இன்னும் சில நாட்களில் சாவு என்று கொடிய அரக்கன் என்னை உன்னிடமிருந்து பிரித்துவிடுவான்! சாவைப் பற்றிக் கவலை இல்லை! ஆனால் உன்னைவிட்டுப் பிரிவதுதான் எனக்கு மிகவும் துன்பமாக இருக்கிறது ” என்று எங்கிடு கூறினான்.

அவன் கண்ட  கனவு நிஜமாவது போல எங்கிடு உடல்நலம் குன்றி படுக்கையில்  விழுந்தான். ஜுர ஜன்னியில் சாவுத்தேவனை மனம் கொண்ட வரைக்கும் திட்டித் தீர்த்தான்.

“அடே! சாவுத் தேவா! செடார் காட்டை அழிக்கும்போது உன் இருப்பிடத்தைக்  கண்டேன். உன் கோட்டையின் பிரும்மாண்டமான  மரக் கதவை கில்காமேஷுக்கும் காட்டினேன்.  அப்பொழுதே அந்தக் கதவை உடைத்துத் தூள் தூளாக  ஆக்கியிருக்கவேண்டும். அதைச் செய்யத்  தவறிய காரணத்தால் இப்போது என்னைக் கொல்லத் துணிந்துவிட்டாய்.  பிற்காலத்தில்  எவனாவது ஒருவன் அந்த மரக்  கதவை உடைத்து சாவுத் தேவனான உன்னையும் வெற்றி கொள்வான். இப்போது என்னால் ஒன்றும் செய்ய இயலாவில்லையே” என்று அரற்றினான்.

மிருகமாக இருந்த தன்னை மனிதனாக்கிய வேட்டைக்காரர்களையும் அந்த விலை மாதையும் மனம் போனபடி திட்டினான். பின்னர் மனம்  மாறி   அவர்களுக்கு நல்ல வாழ்க்கை அமைத்துத் தரும்படி சூரியக் கடவுள் காமேஷிடம் வேண்டிக்கொண்டான்.

அவன் குரல் ஒடுங்க ஆரம்பித்தது. அவன் கண்ட கனவின் மறுபாகத்தையும் கில் காமெஷிடம் மெல்ல நெஞ்சம் துடிதுடிக்கக் கூறினான்.

” நண்பா! ஒரு அதி பயங்கரமான உருவம்  வானத்துக்கும் பூமிக்கும் மத்தியில் இருந்து என்னைப் பார்த்துக் கர்ஜிக்கிறது. ரத்தக் காட்டெறி போன்ற முகம். சிங்கத்தின் பாதங்கள். வல்லூரின் கூறிய  நகங்கள் போன்ற கரங்கள். அவற்றைப்  பார்த்த என்  உடல் நடுங்கியது.அவன் என்  தலை முடியைப் பிடித்துக் கொண்டான்.    என்னை இருட்டுத் தேவியின் அறைக்கு இழுத்துச் சென்றான்.  உனக்குத் தெரியுமே! அந்தப் பாதைக்குள் சென்றவன் மீண்டு வரமுடியாது என்று.

அந்த இருட்டு மாளிகை  ஒரு கொடிய நரகம். அங்கே வெளிச்சம் கிடையாது. அங்கே வசிப்பவர்கள் உணவுக்குப் பதிலாக களிமண்ணைத் தின்கிறார்கள். மன்னர்களாகவும் பிரபுக்களாகவும் இருந்தவர்கள் அங்கே வேலைக்காரர்களைப் போல ஏவல் செய்கிறார்கள். பாதாளதேவியின் ராணி அங்கிருந்தாள். அவளது உதவியாளன்  ஒருவன் கையில் இருந்த ஏட்டுப் புத்தகங்களைப் பார்த்து   அங்கு அழைத்து வரப் படும் மனிதர்களின் கதியை தீர்மானிக்கிறான். அவன் என்னைப் பார்த்து ஏட்டைப் புரட்டுவதை என்  கனவில் கண்டேன் நண்பா! ” என்று எங்கிடு புலம்பினான்.

கில் காமேஷ் மிகவும் துடி துடித்துப் போய்விட்டான். “துக்கமான கனவு கண்ட என்   நண்பன் எங்கிடுவைக் காப்பாற்ற கடவுள்களிடம் முறையிடப் போகிறேன்”  என்று கண்ணீருக்கிடையே கூறினான்.

இரவும் பகலுமாக  எங்கிடுவின் அருகிலேயே இருந்து அவனுக்கு வேண்டிய உதவிகளைச் செய்தான் கில்காமேஷ்.  ஒரு நாள் இரண்டு நாட்கள் அல்ல. பதினொரு நாட்கள். ஆனால்  எங்கிடுவின் நிலைமை மிகவும்  மோசமடைந்தது .

” நண்பா!போர்க்களத்தில் மடிந்திருந்தால் எனக்கு புகழாவது கிட்டியிருக்கும். இப்படி நோய்ப் படுக்கையில் வீழ்த்தி என்னை அணு அணுவாக சித்தரவதை செய்து கொல்கிறானே!  உன்னைப் பிரியும் வெளி வந்துவிட்டதே நண்பா!” என்று கூறிக் கொண்டே கண்களை மூடினான் எங்கிடு.

தன் உடம்பின் பெரும் சக்தி தன்னைவிட்டுப் போனதைப் போல உணர்ந்தான் கில் காமேஷ்.

தன் உயிருக்கு உயிரான நண்பனின் மரணத்தை தன் துக்கத்தை தன் இதயத்தின்  தவிப்பை நீண்ட கவிதையாக மக்கள் மத்தியில் கூறினான்.

என ஆருயிருனும் இனிய நண்பன் எங்கிடு!

அவனுக்காக  என் குரலை எழுப்பி

நான் அழுகிறேன் துக்கப்படுகிறேன்.

என சகோதரனே எங்கிடு

என்னை ஏன் விட்டுப் போய்விட்டாய்?

என்  விதி என்னை வஞ்சித்துவிட்டது

உன் இழப்பால்  நான் செய்யலற்றவனாகி  விட்டேன்

காட்டில் உன்னை வளர்த்த மிருகங்கள்

உன்னை எண்ணித் துக்கிக்கின்றன.

செடார் வனத்துப் பாதைகள் கூட

உனக்காக வருந்துகின்றன.

துக்கம் துக்கம் இதற்கு இணையாக

எந்தத் துக்கத்தைச்  சொல்வது  ?

தேசம் பூராவும்  அழுகையின்  குரல்

உனக்காக எதிரொலிப்பது

உன் காதில் விழுகிறதா?

ஒரு தாய் மகனுக்காக அழுவதைப் போல

ஊரே உனக்காக அழுகிறது

நாம் வேட்டை ஆடிய மிருகங்களும்

உனக்காகக் கண்ணீர் வடிக்கிறது

நம் யூபிரடிஸ் நதியின் தண்ணீரும்

உனக்காக அழுகின்றன.

எருதைக்  கொன்ற நம் வீரத்தைப் புகழ்ந்த

வாலிப வீரர்களும் உனக்காக அழுகிறார்கள்

உன்னுடன் காதல் புரிந்த பெண்ணழகி

உனக்காகத் துக்கிக்கிறாள்

உன்னை நேசித்த தேசத்து மக்கள் அனைவரும்

கண்ணீர் வடித்துக் கதறுகிறார்கள்!

நீ அழியாத தூக்கம் தூங்குகிறாயே !

எழுந்திருக்கமாட்டாமல் படுத்துக் கிடக்கிறாயே

என சொல் உன் காதில் விழவில்லையே

என்ன செய்வேன் என்  உயிர் போன்ற

என் நண்பனே ! தோழனே எங்கிடு! “

நண்பன் எங்கிடுவிற்காக ஏழு நாட்கள் துக்கம் அனுஷ்டித்தான் கில் காமேஷ். அவனுக்காக , தன் கேசத்தை வெட்டாமல் நீளமமாக வளர்க்க உறுதி கொண்டான். அதுமட்டுமல்லாமல் சிங்கத்தின்  தோலையே உடையாக அணிந்துகொண்டு காடுகளில் எல்லாம் சுற்றவும் சபதம் எடுத்துக் கொண்டான்.

அதற்கு முன் தன் தேசத்தில் இருந்த அனைத்து தங்க வேலை இரும்பு வேலை மர  வேலை செம்பு வேலை செய்யும் அத்தனை பேரையும் அழைத்து எங்கிடுவிற்காக ஒரு மிகச் சிறந்த உருவச்  சிலையைச் செய்யும்படி உத்தரவிட்டான். தங்கத்தினால் ஆன எங்கிடுவின் உருவச்  சிலையின்  மார்பில் மணிகளை இழைத்தார்கள்.  ஒரு அரிய மரத்தினால் ஆன மேடை செய்து அருகில் மரகத்தில் செய்த கிண்ணத்தில் மதுவும் நீல மணிக் குப்பியில் வெண்ணையும் வைத்து எங்கிடுவின் உருவாக்க சிலையை சூரியதேவனுக்கு பலியாக அளித்தான் ஊருக் நகரின் மன்னன் கில்காமேஷ் !

எங்கிடுவின் புகழ் 5000 ஆண்டுகளுக்குப் பின்னர் இன்றும் நிலைத்து நிற்கிறது  

தொடரும்

நன்றி: க நா சு வின் கில்காமேஷ் 

நம் மகாகவி பாரதி, ஒரு “பா”வ(ல்)லன், மற்றும் ஒரு பாமரன்…!

முண்டாசுக் கவிஞனை
கொண்டாடாதார் யாருளர்
இப்பாரில்?

ஒப்பார் யார்க்கும்
குறைந்தபட்சம்
ஒரு காததூரமேனும்
தம் கவித்திறத்தால்
அப்பால் நிற்பார் பார்
நம் பாரதி.!

நம் பாரதி
தமிழன்னை
கம்பீரப் பவனிவரும்
மொழித்தேரின் சாரதி!

எமக்குத் தொழில் கவிதை
நாட்டுக்கு உழைத்தல்
இமைப்பொழுதும் சோராதிருத்தல்
என கவிதை ஒளிபடைத்த கண்ணன்.
“பண்”பாட்டுடை படைத்தலைவன்.

துழாவத் துழாவ
கவிதை தொட்டனைத்தூறும்
பாரதிக்கு தரணியெலாம்
விழா விழாவாய் எடுத்தாலும்
இன்னும் இன்னுமென
விழாவெடுக்க
சிவசக்தி சொல்லிடும்
அந்தச் சுடர்மிகும் அறிஞனைச்
சுட்டிக் காட்டி!

அப்படித்தான் அக்கவிக்கு
அக்கறையாய் ஒரு
விழா என்ற இரண்டெழுத்திற்கு
முனைப்பெடுத்த
குவிகம் என்ற நான்கெழுத்து
தேர்ந்தெடுத்து
முன்னிறுத்திய
முனைவர் வ வே சு மூன்றெழுத்து.

பொன் கிடைத்தாலும் கிடைக்காத
புதன் மூன்றெழுத்து.
வாரம் மூன்றெழுத்து.
நேரம் மூன்றெழுத்து
ஆறரை மூன்றெழுத்து
அட!
பாரதியை கவிதையை
ரசனையுற திளைத்து சுவைத்த
வவேசு
அவருக்கும்
மூன்றெழுத்து.

எடுத்தது கண்டனர்
இற்றது கேட்டனர்
அது ராமாயண சுயம்வரம்.

வவேசு வந்தார் ஆறரைக்கு.
பாஞ்சாலி சபத பாரதியை
எடுத்தார் தொடுத்தார் உரையை.
மூச்சுவிட மறந்து
பேச்சில் மயங்கியது
ஒரு ஜூம் கூட்டம்.
கவிஒளி, பொருள் உன்னதம், மொழியழகு
மூன்றும் கூட்டி அற்புதமாய்
ஒரு முத்துமாலை கட்டிவைத்தார்
பத்து வார பயணத்தில்.

சகுனி சதிக்கு ஒரு குரல்
தர்மனின் கையறுநிலைக்கு
ஒரு”பா”வம்.
துரியனுக்கு ஒரு சாடல்
பாஞ்சாலி நிலைக்கு ஒரு மனக்கலக்கம்.
கவிதை சொன்ன விதம்
கனன்று பொழிந்த நடை
நமக்குள் கடத்திய கவியுணர்வு
வவேசு நிகழ்த்திக்காட்டியது
பாரதிக்கு,
அந்த பாஞ்சாலி சபதத்திற்கு
ஒரு சரியான ஜதிபல்லக்கு.

மகுடி கேட்ட நாகம்போல
மழலை கேட்ட தாலாட்டுபோல
மதுவுண்ட மந்திபோல
மயங்கி கிறங்கி கிடந்தார்
சனமெல்லாம்.
அத்தனை செவிகளிலும்
இன்பத்தேன் வந்து
பாய்ந்தது.
அத்தனை சொட்டுமே
மனதுக்கு இனிமை சேர்த்தது.
எத்தனைகோடி இன்பம்
இதில் வைத்தாய் எம் இறைவா!

கண்டவர் கேட்டவர் பாக்கியர்கள்.

பாக்கி நான் என உணர்கிறீர்களா
என் போல் பாமரனாய் நீங்கள்?

பாரதியின் பாட்டுரைத்து
பரிவுடன் எம்கரம்பிடித்து
பாஞ்சாலி சபத அவைக்கு
கரம்பிடித்தழைத்துச் சென்ற
“பா”வல்லன் வவேசு
அடுத்த வார புதன்
“அவர்” பாட்டுக்கு
கண்ணன் பாட்டெடுத்து வருகிறார் .
யாவரும் “கேளீர்”!
அவசியம் வாரீர்.!!
அறிவிப்பு வரும் பாரீர்…!

=========================================

டாக்டர் பாஸ்கரன் அவர்கள் முகநூலில்: 

இப்போதெல்லாம் இலக்கியத் தொடர் சொற்பொழிவுகள் அரிதாகவே நடைபெறுகின்றன – திருமுருக கிருபானந்த வாரியார், புலவர் கீரன் போன்றவர்களின் ஆன்மீக, இலக்கியச் சொற்பொழிவுகள், அந்தப் பணியினைப் புதிய பாணியில் அமைத்து எல்லோரையும் கவர்ந்திழுத்தார்கள். சமீபத்தில், குவிகம் இலக்கிய வாசல் சார்பில் மகாகவி பாரதியின் ‘பாஞ்சாலி சபதம்’, தொடர் நிகழ்வாக பத்து வாரங்கள் நடைபெற்றது. சொற்பொழிவாற்றி, பாரதியின் உணர்வுகளோடு கேட்பபவர்களைக் கட்டிப்போட்டு, பாஞ்சாலி சபதத்தை மிகச் சிறப்பாக நடத்திச் சென்றவர் முனைவர் வ.வே.சு. அவர்கள்!

பிரம ஸ்துதியில் தொடங்கி (நொண்டிச் சிந்து), அழைப்புச் சருக்கம், சூழ்ச்சிச் சருக்கம், சூதாட்டச் சருக்கம், அடிமைச் சருக்கம், துகிலுரிதற் சருக்கம், சபதச் சருக்கம் என முக்கியமான பாடல்களைக் கோர்வையாக, வாசித்து, பொருள் கூறி அருமையான விளக்கங்களுடன் பேசிய வ.வே.சு. அவர்கள், பாத்திரங்கள் பேசுவதை ஏற்ற இறக்கங்களுடன் வாசித்தது சிறப்பு. மகாகவி கூடுவிட்டுக் கூடு பாயும் வித்தையை – திரிதராட்டிரன், விதுரன், சகுனி, தருமன், அருச்சுனன், வீமன், கர்ணன், துரியோதனன், திரெளபதி, துச்சாதனன், விகர்ணன் பாத்திரங்களாகவே மாறி எழுதுகின்ற வித்தையை – வ.வே.சு. அவர்களும் தன் சொற்பொழிவினூடே செய்தது வியப்பு!

வீமன் சபதம், அர்ச்சுனன் சபதம், திரெளபதி சபதம் என பாடல்களைப், பதம் பிரித்து, பொருள் சொல்லும் முன் அந்தந்தப் பாத்திரங்களாகவே மாறி உணர்ச்சிப் பிழம்பாகப் பாடல்களை வாசித்த விதம், கண் முன் முண்டாசுக் கவிஞனைக் கொண்டு வந்து நிறுத்தியது.

எங்கெங்கே பாரதி தன் குரலில் ஒலிக்கின்றான் (இறை வணக்கம், பாத்திரங்களின் குணநலன்கள், இயற்கையை வருணித்தல், கண்ணனின் புகழ் பாடுதல், இடையே ‘ஜெய ஜெய பாரத சக்தி, பராசக்தி’யை அழைத்தல்) என்பதை சுட்டிக்காட்டினார். வியாச பாரதத்தில் இல்லாதவற்றை எப்படி பாரதி தன் பாஞ்சாலி சபதத்தில், பாத்திரங்களின் மனநிலைக்கேற்றவாறு எழுதுகின்றான் – திருக்குறள், கம்பராமாயணம் போன்றவற்றிலிருந்து மேற்கோள்கள் என ஓர் இலக்கியப் பேருரையாக மாற்றிய வ .வே.சு. வணக்கத்திற்கும், போற்றுதலுக்கும் உரியவர்.

“மகாகவி பாரதியின் மந்திரச் சொற்கள்” என்ற தலைப்பு மிகவும் பொருத்தமானதுதான் – மந்திரத்தால் கட்டுண்டுதான் கிடந்தோம் ஒவ்வொரு வாரமும்.

பாரதியை எல்லோரும் வாசிக்க வேண்டும். மேற்கோள் காட்டுவதற்கு மட்டுமல்ல – ஆழ்ந்து வாசித்து, அவனை அறிந்து, நல்ல தமிழை அவன் கவிதைகளின் மூலம் சுவாசிக்கவும் வேண்டும்.

வ வே சு அவர்களுக்கும், குவிகம் இலக்கிய வாசலுக்கும் ஓர் வேண்டுகோள்! பாஞ்சாலி சபதம் சொற்பொழிவுகளை ஒரு மின் புத்தகமாகக் கொண்டு வருதல் வேண்டும்! காலத்திற்கும், எல்லோருக்கும் பயனளிக்கும் என்பது என் எண்ணம்!

(தொடர் சொற்பொழிவின் காணொளிகளின் தொகுப்பு (play list): https://bit.ly/2Tm5Bs

==========================================

டாக்டர் தென்காசி கணேசன்

குவிகம், இணையம் வழியாக நடத்திய மஹாகவியின் மந்திரச் சொற்கள் – சிறு கண்ணோட்டம்

(முனைவர் தென்காசி கணேசன் – சென்னை 92 )
பாரதி
உன்னைப் பற்றி என்ன சொல்ல? எந்த விதத்திலும் வசதிகள் இல்லாத ஒரு சூழ்நிலையில் – வருமானம் இல்லை, ஆங்கில அரசின் எதிர்ப்பாளர் என்ற முத்திரை, சொந்தங்களும் பந்தங்களும் உதறிய நிலை, எப்போதும் பின் தொடரும் ஒற்றர்களும், போலீசும் ; பரிதவித்துக் கொண்டிருக்கும் மனைவியும் குடும்பமும் – இத்தனைக்கும் நடுவில் உன்னால் எப்படி தேசத்தை மட்டுமே சிந்திக்க முடிந்தது? கவிதைகளும் கட்டுரைகளும், எழுதிக் குவிக்க முடிந்தது? எப்படி சந்தோஷமாக – ஆனந்த சுதந்திரம் அடைந்து விட்டோம் என்றும், எத்தனைக் கோடி இன்பம் வைத்தாய் என்றும் குதூகலிக்க முடிந்தது.?
தாமிரபரணி தந்த தங்கக் கவியே – உன் கவிதைகள் அதிசயம் என்றால் நீயே ஒரு அதிசயம் தான். அதனால் தான் நீ கூறிய வார்த்தைகள் எல்லாம் மந்திரச் சொற்கள் ஆயின. எங்கள் மனதில் இருத்தி, எங்களை மயங்கவும் வைத்தன.
நெஞ்சிருக்கும் வரை நினைவிருக்கும் –
இது உலக நீதி
பாரதியே – உன் நினைவு இருந்தால்தான்
எங்களுக்கே நெஞ்சே இருக்கும் !
குவிகம்
உங்களின் பல்வேறு தொடர் சேவைகளில், முத்தாய்ப்பானது இந்த நிகழ்வு என்பதே உண்மை. மனமார்ந்த பாராட்டுகளும், வாழ்த்துக்களும்.
பேராசிரியர் முனைவர் வ வே சு
சிலர் பேசினால் நிமிடங்கள் கூட மணியாகத் தோன்றும்
நீங்கள் பேசினால், மணி கூட நிமிடமாக மாறுகிறதே.
சுந்தரத்தமிழின் தந்திரம் அறிந்தவன் நீ –
தன் திறமும் தெரிந்தவன் நீ – அதனால் தான் உனது வாயிலிருந்து வரும் வார்த்தைகள், குற்றால அருவியாக வற்றாமல் கொட்டுகின்றது. வாழ்க !
பாஞ்சாலி சபதம்
முனைவர் வ வே சு அவர்கள் 10 வாரமாக, ஒரு யாகம் போல இந்த சொற்பொழிவை தந்தார்கள். நேரம் போனதே தெரியவில்லை. முடிகின்றதே – அடுத்த புதன் எப்போது வரும் என்றே மனம் எண்ணியது. பொன் கிடைத்தாலும் புதன் கிடைக்காது என்பது மாற்றி பொன்னான பாஞ்சாலி சபத வீச்சு, எங்களுக்கு ஒவ்வொரு புதன் அன்றும் கிடைத்தது.
வடமொழியில் வியாசர் – தமிழில் பாரதி – எந்த இடத்தில் அப்படியே எடுத்து ஆள்கிறார் – எந்த இடத்தில் வேறுபடுகிறார் என்பதை எல்லாம் விளக்கமாக தந்தார். (வியாசர் த்ருதராஷ்டிரனை தீயவனாக பார்க்க, பாரதி கொஞ்சம் அன்பு காட்டுகிறான் – வியாசரிடம் பாஞ்சாலி சிரித்ததாக இல்லை.- அதேபோல தர்மன் பாஞ்சாலியை வைத்து ஆடியது என இரண்டிற்கான ஒப்பீடுகள்) அத்துடன், பாரதிக்கு இன்னொரு agenda வும் உண்டு – இந்த தேசத்தின் விடுதலை – அவர் சகுனி மற்றும் கௌரவக் கூட்டத்தை , ஆங்கில அரசாகவே நினைக்கிறார். பாரதி எந்த மனோ நிலையில், வேகத்தில் பாடி இருப்பானோ, அந்த உணர்வை வ வே சு தந்தது இந்த தொடரின் வெற்றிக்கு ஒரு காரணம்.
அதேபோல் பல புதிய அறியாத செய்திகள் –
• மன்னும் இமயமலை வரியில், மன்னும் என்ற சொல்லுக்கான விளக்கம் – எப்போதும் நிலைத்திருக்கும் (மன்னுபுகழ் கோசலை என உதாரணத்தை சொன்னது)
• ஆரிய என்ற வார்த்தைக்கு சிறந்தவர் என்று அர்த்தம் ( ஆரிய திராவிட இந்த புலம்பல் எல்லாம் இல்லை )
• சோரன் – அவ்வெது குலத்தான் என்பதற்கு -யதுகுலத் திருடன் கண்ணன் என்று
• இகல்- இதழ் வேறுபாடு – அதன் அர்த்தம் திரிபு
• சவுரியம் தவறேல் என்பதன் அர்த்தம் (வீரம்)
• வவ்வுதல் நீக்கு – திருடுதல்
• விகர்ணன் – நூறு அயோக்கியர்களில் ஒரு நல்லவன்
• வீரம் சாகும்போது சாத்திரமும், சாகிறது
இப்படி எழுதிக் கொண்டே போகலாம் .
சூதாட்டச் சருக்கம் இரண்டு வாரமும், திகில் படம் பார்ப்பது போன்ற ஒரு பிரமையை ஏற்படுத்தியது வ வே சு வின் சிறப்பு.
நிறைவாக இரண்டு சொன்னார் –
வேதம் புதுமை செய் என்றான் பாரதி. அப்படி என்றால் , அதை மீட்டெடு – பின்பற்று என்கிறான் தவிர மாற்று என்று கூறவில்லை.
(நாவினில் வேதம் உடையவள் எங்கள் தாய் என்றும் வேதம் நிறைந்த தமிழ்நாடு என்றும் கூறுகிறான் – யாருடைய மண் என்ற ஐயமே வேண்டாம் என்கிறான் முண்டாசுக் கவிஞன் )
வியாசனிடம் இல்லாதது எட்டயபுரத்தானிடம் இருக்கிறது – அவனிடம் இருந்து வந்தது ஆவணம்
இவனிடம் இருந்து வந்தது ஆவேசம் –
இது தான் வித்தியாசம் என்றது அருமை
எப்படியோ – பாரதியையும் பாஞ்சாலி சபதத்தையும் மீண்டும் வாசிக்க வைத்த குவிகத்திற்கும் , முனைவர் வ வே சு அவர்களுக்கும் நெஞ்சார்ந்த நன்றிகள்.

       சிறகோசை

சிறு குழந்தையின் கைப் பிடியில்

அடங்கிவிடும் அளவுதான்

ஆனாலும் அதைக் கேட்டு நீ

செய்கிற வம்புகள் சுவையானவை

கூர் அலகைத்

தீட்டி ஓமப்பொடித் தூவலுக்காய்

நீ கரைந்ததில் தொடங்கிய ஸ்னேகம்

கை வேலையாய் இருக்கிறேன் பொறு

என்றால் ஒன்றரைக் கண்களால்

துழாவும் அபாரம்

உன் குழுவுடன் சமயங்களில்

வந்து விடுகிறாய்

எங்கே வைத்திருக்கிறேன் எவ்வளவு

என்பதெல்லாம் நீ அறிவாய் எனவும் நான்

அறிவேன். வீட்டிலும் செய்யவில்லை

கொரோனாவால் கடைகளுமில்லை

என்ற போது ரோஷப்பட்டு பறந்து போகிறாய்

காலி டப்பாவில் உன் சிறகோசையை

பார்த்தவாறு இருக்கிறேன்.

சிதறல் 

என்னிடம் சொன்னார் அம்மா!

கவனமிருக்கட்டும்

காய் சிதறித் தெறிக்க வேண்டும்

உன் காரியங்கள் தடைகளைத்

தாண்ட அதுதான் நல்வழி

நாலைந்து சிறார்கள்

என் கைகளைப் பார்த்து

பின்னர் கண்களையும்

அவசரமாக முகங்களைத் தாழ்த்தி

கால்களைப் பரப்பி முதுகுகள் வளைத்து

கைகள் தயாராக

முழுதாய்க் கொடுத்து விட்டேன்

அம்மாவிடம் பொய் சொல்லலாமா?

ஆண்டவனிடம் தவணை கேட்கலாமா?

ஆழ நெடுந்திரை ஆறு கடந்திவர் போவாரோ
வேழ நெடும்படை கண்டு விலங்கிடும் வில்லாளோ
தோழமை என்று அவர் சொல்லிய சொல் ஒரு சொல் அன்றோ
ஏழமை வேடன் இறந்திலன் என்று எனை ஏசாரோ (999)

கங்கைக் கரையின் காவலனாகிய குகன், பரதனது பரந்த சேனையைக் கண்டபோது, அவன் இராமனை வெல்லக் கருதி வந்தான் என்று எண்ணித் தன்னுயிரையும் ஒரு பொருளாகக் கருதாது போர்க் கோலம் புனைந்து கூறுவதாகப் படைத்த பாடல். 

 அவனுடைய சினம் எல்லை மீறுகின்றது.

“இந்த ஆழமான கங்கையாற்றினை இவர்கள் கடந்துசெல்ல என் துணை வேண்டுமல்லவா? எப்படிச் செல்கிறார்கள் எனப் பார்த்துவிடுகிறேன்.

“இவர்களுடைய பெரிய யானைப்படையைக் கண்டு அஞ்சி ஓடுபவனோ நான்? இல்லை இல்லை!

“நீ என் தோழன் என்று ராமன் சொல்லியது ஒரு அரிய உயர்வான சொல் அல்லவா? அதற்கு நான் எவ்வளவு மதிப்புக் கொடுக்கிறேன் தெரியுமா? அதனை மிஞ்சிய சொல் கிடையாது.

“அந்த நட்பின் காரணத்தால் நான் ராமனுக்குத்துணை போகாவிட்டால் இவ்வுலகம் இந்த அற்பவேடன் இன்னும் எதற்காக உயிரை வைத்துக்கொண்டு இருக்கிறான் என்று என்மீது பழிதூற்றாதா?” இவ்வாறெல்லாம் தானே உரத்த சிந்தனையில் கூறிக்கொள்கிறான் குகன்.

குகனோடு ஐவரானோம் என்று ராமன் எண்ணிய எண்ணத்திற்கு ஏற்ப செயல்படும் குகனின் பெருமை கூறும் பாடல் இது. 

அதே குகன் பரதனைக் கண்ட பின் ஆயிரம் ராமர் உனக்கு சமமாவார்களா என்று கேட்கிறான் என்றால் அதற்குசி சரியான  காரணம் இருக்க வேண்டுமல்லவா?  

இவனையும் இவன் படைகளையும் இப்போதே கொல்வேன்”என்று மனம் கொண்ட மட்டும் பரதனை இகழ்ந்து, போருக்குத் தயாரான குகன் தன் படைகளைத்  தயாராக இருக்கச்சொல்லி விட்டு, தனி ஆளாகப் படகில் ஏறிப் பரதனைக் காண வருகிறான். 

 வந்த குகனிடம், “ராமரை அழைத்துப்போய், அவரிடம் அரசை  ஒப்படைப்பதற்காகவே வந்தேன் நான்” எனக் கூறுகிறார் பரதன். பரதனுடைய தோற்றத்தைக் கண்டும்,  வார்த்தைகளையும் கேட்ட குகன் அந்த ஒரு கணத்தில் , பரதனின் மனதைப்  புரிந்து கொண்டான். 

இப்படிப்பட்ட பரதனை சந்தேகித்த பாவியாகி விட்டேனே என்று மனத்துள் குமுறி அவன் கூறிய வாரத்தைதான் ‘ஆயிரம் ராமர் உனக்கு இணையாக மாட்டார் ” என்ற சொல்.

அதனால் அவன்  கூறுகிறான். 

தாயுரை கொண்டு தாதை உதவிய தரணி தன்னை தீவினை என்ன நீத்து, சிந்தனை முகத்தில் தேக்கி, போயினை என்றபோழ்து, புகழினோய்! தன்மைகண்டால்  ஆயிரம் ராமர் நின்கேழ் ஆவரோ? தெரியின் அம்மா! (1019) 

பரதனின் அன்பில் தன்னை முழுமையாகக் கரைத்துக் கொண்ட குகனின் வார்த்தைகள் இவை.

“தாய் சொல் கேட்டு, தந்தை கொடுத்த அரச பதவியைத் ‘தீயது  இது’ என்று விட்டுவிட்டு வந்து விட்டாய். வருத்தத்துடன் இருக்கும் உன் முகத்தைப் பார்த்தால்,பரதா! புகழ் படைத்தவனே! உன் தன்மைக்கு ஆயிரம் ராமர்  சமமாவார்களா ? தெரிய வில்லையே!” என்று புகழ்கிறான்  குகன்.

இதைப் படிக்கும் போதும் எழுதும் போதும் என்  கண்கள் பரதனையும் குகனையும் நினைத்துக் குளமானதைத் தவிர்க்க முடியவில்லை.  

பிற்காலச் சோழச் சரித்திரம் படித்தவர்களுக்கு (அல்லது ‘பொன்னியின் செல்வன்’ படித்தவர்களுக்கு), ‘இராஜாதித்தன்’ என்ற பெயரைக் கேட்டாலே மனத்தில் என்னமோ சற்று நெருடும். வீரமும், விதியும் ஒன்றையொன்று எதிர்த்து விளையாடிய காவியம் அது.

‘இராஜாதித்தன் சபதம்’ – என்ற பெயரில் ‘அமுதசுரபி விக்கிரமன்’ எழுதிய சரித்திரக் காவியத்துக்கு இராஜாதித்தனின் இந்தச் சரித்திரம் வித்தானது. அந்த நாவலிலிருந்து சிலவற்றையும் (நன்றி தெரிவித்து) இடையிடையே தெளித்து, இங்கு நினைவு கூர்கிறோம். மேலும், கிடைத்த பல சரித்திர ஆய்வுகளைக் கொண்டு, ஒரு காலக்கோடு (timeline) புனைந்துள்ளோம்.

900: பராந்தகனின் முதல் மனைவியின் பெயர் ‘கோக்கிழான் அடிகள்’. பின்னாளில் பராந்தகன் பட்டம் சூடும்போது, இவள் பட்டத்தரசியானாள். இவர்களுக்குப் பிறந்த மகனுக்கு இராஜாதித்தன் என்று பெயரிட்டனர்.

901- பராந்தகனுக்கு கண்டராதித்தன் பிறந்தான்.

902-. பராந்தகனின் மற்றொரு அரசி பழுவேட்டரையரின் மகள். அவள் வயிற்றில் அரிஞ்சயன் பிறந்தான்.

907: பராந்தகன் சோழ மன்னனாகப் பட்டமேற்றான். அன்று, இராஜாதித்தன் வயது 8. கண்டராதித்தன் வயது 7. அரிஞ்சயன் வயது 5.

910: பராந்தகன் – பாண்டியன் முதல் போர். (முன்பே பார்த்தோமே)

911. பராந்தகன் வாணர் நாட்டுக்குப் படையெடுத்துச் சென்றான். வைதும்ப நாடும், வாணர்களுடன் சேர்ந்து சோழனை எதிர்த்துப் போர் புரிந்தது, பராந்தகன் வாணர்களது நாட்டை வென்றான். வாணர் அரசன் இரண்டாம் விஜயாதித்தன் போரில் கொல்லப்பட்டான். அவன் மகன் இரண்டாம் விக்கிரமாதித்தன், மற்றும் வைதும்ப அரசனும் இராட்டிரகூட இளவரசன் ‘மூன்றாம் கிருஷ்ணதேவனிடம்’ அடைக்கலம் புகுந்து சரியான நேரத்துக்குக் காத்திருந்தனர். இராட்டிரகூட மன்னன் இரண்டாம் கிருஷ்ணன் – ஆதித்த சோழனுடைய மாமனார் – பராந்தகனுடன் முதலில் தன் மக்கள் வயிற்றுப் பேரனுக்காகச் சோழ ராஜ்யம் வேண்டும் என்று சண்டைக்கு வந்தாலும், பின்னர் பராந்தகனுடன் நட்புடன் இருந்தான்.

913: இராட்டிரகூட மன்னன் இரண்டாம் கிருஷ்ணன் இறந்தான். அவன் பேரன் இந்திரன் அரசனானான். இந்திரனின் தம்பி மூன்றாம் அமோகவர்ஷன். அவன் மகன் மூன்றாம் கிருஷ்ணன். (கொஞ்சம் மெதுவாகப் படியுங்கள்.. சரித்திரத்தில் பலப்பல பாத்திரங்கள்).  ‘மூன்றாம் கிருஷ்ணன்’ தான் இனி வரும் கதைகளுக்கு ஒரு ஐம்பது வருடத்திற்கு – வில்லன். அவன் கதைக்கு விரைவில் வருவோம்.

918: இந்திரன் மகன் நான்காம் கோவிந்தன் (இந்த இரண்டாம், மூன்றாம், நான்காம் என்று எழுதி எழுதி நமது கை சளைத்து விட்டது. உங்கள் பொறுமை சோதிக்கப்பட்டால் அதற்கு யாரோ பொறுப்பு?). நான்காம் கோவிந்தனுக்கு இளவரசுப்பட்டம் கட்டினான். கோவிந்தன், வனப்பில் மன்மதன் போல அழகுடன் இருந்தான்.
‘பணம் பந்தியிலே, குணம் குப்பையிலே’ என்பார்கள். அது போல, அழகும், அதிகாரமும் சேர, கோவிந்தனிடம் குணம் குன்றியிருந்தது. பல பெண்களிடம் தொடர்பு கொண்டு மன்மதலீலைகள் நடத்தினான். கோபம் அதிகம் கொண்டு – நண்பர்களை விரோதித்துக் கொண்டிருந்தான்.

பராந்தகன் ஒருமுறை கோவிந்தனை தஞ்சைக்கு அழைத்து விருந்தளித்தான். பராந்தகன் மகள் வீரமாதேவி – கோவிந்தனைக் கண்டதும் அவன் அழகில் மயங்கினாள். சோழ இளவரசர்கள், கோவிந்தனின் ஒழுக்கக் குறைவை எண்ணித் தயங்கினார். வீரம், விவேகம் இரண்டும் குறைந்த கோவிந்தனை சகோதரிக்கு மணமுடிப்பது பற்றி யோசித்தனர். பராந்தகனும் சற்று யோசித்தான். இருந்தாலும் இப்படி எண்ணினான்:

“நமக்கே 12 மனைவிகள்.. ஆக, கோவிந்தனின் பெண் மோகம் ஒரு பெரிய பிரச்சினையே அல்ல. மேலும், கோவிந்தன் இராட்டிரக்கூடத்திற்கு விரைவில் அரசனாகி விடுவான். நமது மகள் வீரமா தேவி கோவிந்தனை மணம் செய்து கொண்டால் அவள் தான் பட்டத்தரசியாக வருவாள். இப்படி ஒரு பலமான ராஜ்யத்தை இந்தப் பந்தத்தின் மூலம் ஒரு கூட்டணிக்குள் சேர்த்துக் கொண்டால், வடக்கே நமக்குப் பகை இல்லை. கங்க மன்னன் இரண்டாம் பிருதிவிபதி நமது உற்ற நண்பன் – கூட்டாளி. ஆக, இந்த இரு பெரு ராஜ்யங்கள் நமக்கு அமைதியைத் தந்தால் – இந்தகப் பாண்டியர், ஈழர் கொட்டத்தை முழுமையாக அடக்கி, பாண்டிய நாட்டை சோழநாடாக்கி, தந்தை ஆரம்பித்த திருப்பணிகள் செய்து காலத்தைக் கழிக்கலாம். நமது வீர மகன் இராஜாதித்தன், அவன் காலத்தில் சோழ நாட்டைப் பாதுகாத்துப் பெரிதாக்குவான். விஜயாலயன், ஆதித்தன் கண்ட கனவுகள் நனவாகும்” -என்று திட்டமிட்டான்.

திருமணம் நடந்தது. வீரமா தேவி இராட்டிரகூட அரியணையில் அமர்ந்து மகாராணியானாள்.

சுபம் என்று போட்டு படத்தை முடிக்கலாமென்றால் அங்கு தான் இன்னொரு கதை திருப்பங்களுடன் தொடங்குகிறது. பராந்தகன் மேற்படி நினைத்தது எல்லாம் நடந்திருந்தால் – நம் கதை உப்பு-சப்பின்றி போயிருக்கும். இந்தக் கணிப்புகளெல்லாம் புரட்டிப் போடப்பட்டு, தமிழகமே தத்தளிக்கும் நிலை உருவானது. அது என்ன என்பதைப் பார்ப்போம்.

922: திருக்கோவலூர், மலையமான்களின் தலை நகரம். வைதும்பராயன், தன் நாடிழந்து, திருக்கோவலூரில் வந்து சேர்ந்தான். வைதும்பராயனின் அழகு மகள் கல்யாணியை அரிஞ்சயன் திருமணம் செய்திருந்தான். அரிஞ்சயன் வயது 20 தான் இருக்கும். கல்யாணியின் அழகு அன்று தென்னிந்தியாவில் பெரிதும் பேசப்பட்டது. (கல்கியும் அதை எழுதினார்). அந்த வருடமே அவர்களுக்கு ஒரு அழகான குழந்தை பிறந்தது. அந்த மகனுக்கு பராந்தகன் என்றே பெயரிட்டான். தாயைப் போல பிள்ளை. மன்மதன் போல அழகாய் இருந்தது. அந்த அழகின் காரணத்தால் , பின்னாளில் அவனுக்கு சுந்தர சோழன் என்ற பெயர் நிலைத்தது.

இப்படி சோழ இளவரசனுக்கு மகளைத் திருமணம் செய்து கொடுத்த பின்னரும், வைதும்பராயன் சோழனின் பகையைச் சம்பாதித்தது விசித்திரமாகும். வைதும்பராயன், சோழனுக்குப் பல ஆண்டுகளாகச் செலுத்த வேண்டிய திறையைச் செலுத்தவில்லை. வைதும்பராயன் ராஜ தந்திரம் மிகுந்தவன். இராட்டிர கூட நாட்டு அசோக வர்ஷனும், மூன்றாம் கிருஷ்ணனும் அவனுடன் நெருங்கிய தொடர்பு கொண்டவர்கள். கங்க நாட்டிற்குச் செல்வதற்கு முன்பு பூதூகன் (கங்க மன்னன் பிரீதிவிபதியின் பங்காளி, எதிரி) வைதும்பனிடம் வந்து அவனுடன் ரகசியமாகக் கலந்தாலோசித்த பிறகே, கங்க நாட்டில் தன் கை வரிசையைக் காட்டச் சென்றான். பூதூகனுக்கு வைதும்பன் உதவினான். திருவலத்தைச் சுற்றியுள்ள நாட்டைக் கொடுப்பதாக பூதூகன் அவனுக்கு வாக்களித்திருந்தான்.

935:

கீழைச்சாளுக்கிய அரசு இரண்டாகப் பிரிந்திருந்தது. வடதிசையை யுத்தமல்லன் ஆண்டான். தென் திசையை இரண்டாம் வீமன் ஆண்டான். இருவருக்கும் போர் மூண்டது. இராட்டிரக்கூட மன்னன் நான்காம் கோவிந்தன் இதில் தலையிட்டான். யுத்தமல்லனுக்கு ஆதரவாக வீமனிடம் போர் தொடுத்தான். கோவிந்தன் கூட்டணி ‘கோவிந்தா’ ஆனது! ஏற்கனவே நான்காம் கோவிந்தன் இராட்டிரக்கூடப் பொதுமக்களிடமும் மதிப்பிழந்திருந்தான். இந்த தோல்வி அவர்களது வெறுப்பை அதிகப்படுத்தியது. அவனது சித்தப்பன் மகன் மூன்றாம் கிருஷ்ணன் அவனுக்கெதிராகக் கிளர்ச்சி செய்து ஆட்சியைக் கைப்பற்றினான். தன் தந்தை அமோகவர்ஷனை மான்ய கேடாவில் மன்னனாக்கி ஆண்டான். நான்காம் கோவிந்தன் மனைவி வீரமாதேவியுடன் மாமனான சோழன் வீட்டில் தஞ்சம் புகுந்தான்.

936: பராந்தகன், இராஜாதித்தனை திருநாவலூருக்கு (திருக்கோவிலூர்) அனுப்பி வட எல்லையைப் பாதுகாத்தான். தளபதி வெள்ளங்குமரன் மற்றும் அரிஞ்சயனும் அருகில் படையுடன் இருந்தனர். இந்தக் கதையைச் சற்று விவரிப்போம்.

மதுரைப் போருக்குப் பிறகு, ஈழத்துப் போர் என்று பராந்தகனுக்குப் போர் மீது கவனம் சென்றது. ஈழத்தை வென்றாலும் பாண்டிய அரசுச்சின்னங்களை அடையமுடியாத தோல்வி பராந்தகனை உறுத்தியது. இந்த நிலையில் நமது கதை ஆரம்பமாகிறது.

சோழன் பராந்தகன், விண் வரையிலும் சோழ நாட்டை உயர வைக்கும் ஆசையில், ராஜ தூரிகை எடுத்து சோழ ஓவியம் வரைந்தவன். பராந்தகனுக்கு நான்கு புதல்வர்கள், இரு பெண்கள். அவர்களுள் தலைப்பிள்ளை, இன்று நமது கதாநாயகன் இராஜாதித்தன். மற்ற இளவல்கள் கண்டராதித்தன், அரிஞ்சயன். வீரமாதேவி, அநுபமா இருவரும் பெண்மக்கள். வீரமாதேவியை இராட்டிரகூட மன்னனான நான்காம் கோவிந்த வல்லவரையனுக்கு மணம் செய்து கொடுத்திருந்தான். இராட்டிரகூட நாட்டில் ஏற்பட்ட குழப்பங்கள் காரணமாக கோவிந்த வல்லவரையன் பட்டமிழந்து, தன் மனைவி வீரமாதேவியுடன், ‘மான்ய கேட’ விலிருந்தது சோழ நாட்டிற்கே வந்து சேர்ந்தான். இந்த நிகழ்வுகளைச் சற்று முன்பு பார்த்தோம். இராஷ்டிரகூட நாட்டுத் தலைநகரம் ‘மான்ய கேட’ நகர். இராஜாதித்தன், தன் சகோதரிக்கு ஏற்பட்ட அவமானத்தைத் துடைத்தெறிந்து – சகோதரியையும், சகோதரியின் கணவன் கோவிந்தனையும் எழுச்சியுற வைத்து, மீண்டும் இராட்டிரகூட நாட்டு மன்னராகவும், அரசியாகவும் ஆக்கிக்காட்ட வீர சபதம் எடுக்கிறான்.

அரிஞ்சயனும், அநுபமாவும் ஒரே தாய் வயிற்றில் பிறந்தவர்கள். பராந்தகனின் மற்றொரு அரசியான பழுவேட்டரையர் மகள் வயிற்றில் உதித்தவர்கள். பட்டத்தரசி கோக்கிழான் அடிகளுக்கு, முன்னதாகவே இராஜாதித்தன் பிறந்துவிட்டதால், அவனுக்குத்தான் அடுத்துப் பட்டத்துரிமை என்று முடிவாகியிருந்தது. அது காரணம், பழுவேட்டரையருக்குச் சற்று உற்சாகம் குறைந்தது. எனினும், தன் பேரன் அரிஞ்சயனை, இராஜாதித்தனுக்கு இணையாக வீரமுடையவனாக்க, அவர் தம் சொந்த மேற்பார்வையில் வளர்க்கலானர். பேத்தி அனுபமாவை கொடும்பாளூர் இளவரசனுக்கு மணமுடித்தார்.

களம் தயாரானது.
அரசியல் களம், போர்க்களம் என்று பல களங்கள்.
இரத்தம், கண்ணீர் பல சிந்தப்பட்டது.
தக்கோலம் என்ற ஊர் பயங்கரத்தைக் காண உள்ளது.
இராஜாதித்தன் சரித்திரத்தில் கலந்த நாள் வந்தது.

இந்தக்கதைகள் விரைவில்.

குவிகம் வாசகர்களுக்கு வணக்கம்.

“குதூகலம் தரும் குழந்தை பாடல்கள்” என்ற பாடல் தொடரை உங்கள் வீட்டு குழந்தைகளுக்காக வழங்குகிறேன்.

எளிய நடையில் குழந்தைகளுக்கு ஏற்றவாறு ஒவ்வொரு பாடலையும் அமைக்க முயற்சிக்கிறேன். ஒவ்வொரு குவிகம் மாத இதழிலும் ஒன்று, இரண்டு அல்லது மூன்று சிறிய பாடகள் இடம் பெறும். பாடல்களை செல்வி சாய் அனுஷா அழகாக தன கொஞ்சும் குரலில் பாடிய வீடியோக்களையும் இத்துடன் இணைத்துள்ளோம்.

பார்த்து, கேட்டு மகிழுங்கள் !

இதுவரை இந்த பாடல் தொடரில் இடம் பெற்றவை:

1. பிள்ளையார் பிள்ளையார் – ஜூலை 2020
2. அம்மா அப்பா ! – ஜூலை 2020
3. ஹையா டீச்சர் ! – ஆகஸ்ட் 2020
4. இயற்கை அன்னை ! – ஆகஸ்ட் 2020
5. எனது நாடு – செப்டம்பர் 2020
6. காக்கா ! காக்கா ! – செப்டம்பர் 2020
7. செய்திடுவேன் ! – அக்டோபர் 2020
8. மயிலே! மயிலே! மயிலே! – அக்டோபர் 2020
9. நானும் செய்வேன் ! – நவம்பர் 2020
10. அணிலே ! அணிலே ! – நவம்பர் 2020
11. எல்லையில் வீரர் ! – டிசம்பர் 2020
12. பலூன் ! பலூன் ! பலூன் ! – டிசம்பர் 2020
13. ஜன கண மன ! – ஜனவரி 2021
14. ஊருக்குப் போகலாமா ? – ஜனவரி 2021
15. எங்கள் வீட்டு மொட்டை மாடி ! – பிப்ரவரி 2021
16. பட்டம் விடலாமா ? – பிப்ரவரி 2021
17. சாமி என்னை காப்பாத்து ! – மார்ச் 2021
18. கடற்கரை போகலாம் ! – மார்ச் 2021
19. பிறந்த நாள் ! – ஏப்ரல் 2021
20. வேப்ப மரம் ! – ஏப்ரல் 2021
21. பஸ்ஸில் போகலாம் – மே 2021
22. சிட்டுக் குருவி – மே 2021
23. ஆகாய விமானம் – ஜூன் 2021
24. எங்கள் வீட்டுத் தென்னை மரம் – ஜூன் 2021
25. பாட்டி – கதை சொல்லு – ஜூலை 2021
26. வீட்டுக்கு வா ! – ஜூலை 2021

27. தா தீ தோம் நம் !

தா தீ தோம் நம் மிருதங்கம் !
தட்டினால் எனக்கு ஆனந்தம் !
சரிகமபதநி பாடுகிறார் !
பாட்டுக்குத் தாளம் போடுகிறார் !

எந்தப் பக்கம் இடித்தாலும் –
தருமே இனிய தாள லயம் !
எங்கள் வீட்டு மிருதங்கம் !
நானும் கற்பேன் மிருதங்கம் !

வாத்தியார் சொல்லித் தருகையிலே
கவனமாய் நானும் கேட்டிடுவேன் !
சொன்னபடியே செய்திடுவேன் !
வித்வானாக வளர்ந்திடுவேன் !

தக்கத் தக்கத் தக தக தா !
தா தை தை தை தக தக தா !
பாப்பா பக்கம் பக்கம் வா !
பாடம் கேட்கவே புறப்பட்டு வா !

தா தீ தோம் நம் மிருதங்கம் !
தட்டினால் எனக்கு ஆனந்தம் !
சரிகமபதநி பாடுகிறார் !
பாட்டுக்குத் தாளம் போடுகிறார் !

*************************************

28. விளையாடலாம் !

ஓடிப் பிடித்து விளையாடலாம் – நாம்
ஒளிந்து பிடித்து விளையாடலாம் !
கண்ணாமூச்சி விளையாடலாம் – நாம்
கோகோ, கிரிக்கெட் விளையாடலாம் !

தவ்வித் தாவி விளையாடலாம் – நாம்
தாண்டிக் குதித்து விளையாடலாம் !
நீச்சல் அடித்து விளையாடலாம் !
கால் பந்தும் நாம் விளையாடலாம் !

மாலை முழுதும் விளையாடலாம் !
பாரதி சொல் போல் விளையாடலாம் !
விடுமுறை என்றால் விளையாடலாம் – நம்
வீடுகளுக்குள்ளும் விளையாடலாம் !

கேரம், செஸ், ஸ்க்ராபிள் என்று –
ஆயிரம் இருக்கு- விளையாடலாம் !
அறிவை வளர்க்கும் ஆனந்தம் சேர்க்கும்
அனைத்தையும் நாம் விளையாடலாம் !

சைமன், சங்கர், ஜவகர், ஜானகி –
அனைவரும் வாங்க விளையாடலாம் !
குஷியாய் இருப்போம் கும்மாளம் அடிப்போம் –
ஆடிடலாம் ! விளயாடிடலாம் !

*****************************************************

    முன்கதைச்சுருக்கம்: புத்தரின் உபதேசங்களில் ஈடுபட்ட மகத நாட்டரசன் பிம்பிசாரன் தனது அரண்மனைத் தோட்டத்து அசோகமரத்தடியில் புத்தர்பிரானுக்காக ஒரு வழிபாட்டு மேடையை அமைத்திருக்கிறான். இளவரசன் அஜாதசத்ரு கேட்டுக்கொண்டபடி அவனுக்கு அரசைக் கொடுத்துவிட்டு நகரிலிருந்து சிறிது தொலைவில் அரசன் வசித்துவந்தான். பல காரணங்களால் அரசி லோகேஸ்வரிக்கு புத்தமதத்தில் நம்பிக்கை தளருகின்றது; நகரில் புத்தருக்கெதிராகக் கலகம் மூள்கிறது. வழிபாட்டுமேடை உடைத்தெறியப்படுகிறது.  அரசன் பிம்பிசாரனையும் படுகொலை செய்ததாகப் பேசிக்கொள்கிறர்கள். புத்தரின் எதிரியான தேவதத்தன் அரசன் அஜாதசத்ருவைத் தன்வயப்படுத்த முயல்கிறான். அரண்மனை நாட்டியமங்கையான ஸ்ரீமதியை புத்தரின் வழிபாட்டு மேடையில் நடனமாடச் செய்து  புத்தமதத்தை அவமதிக்க இளவரசிகள் முனைகின்றனர். நகரெங்கும் கலவரம் தலைவிரித்தாடுகின்றது. ஸ்ரீமதியின் பொருட்டு இளவரசிகள் தமக்குள் சண்டையிடுகிறார்கள்.

           புத்தரை வழிபடுபவர்களைக் கொல்ல அரசாணை பிறப்பிக்கப்பட்டுள்ளது. வழிபாட்டு மேடைமுன்பு நடனமாட வருகிறாள் ஸ்ரீமதி. அவள் பாடியாடத் தொடங்குகிறாள். அவள் கொல்லப்படும் தருணத்தை எதிர்பார்த்து இளவரசிகள் காத்திருக்கின்றனர். அரசி லோகேஸ்வரி முன்னேற்பாடாக விஷத்தைக் கொடுத்து அவளை முன்னமேயே தற்கொலை செய்துகொள்ளத் தூண்டுகிறாள். ஸ்ரீமதி அதனை மறுக்கிறாள். நடனமாடத் தொடங்குகிறாள்.

           அனைவரும் பீதியுடன் அவளையே பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

                                இனித் தொடர்ந்து படிக்கவும்:  

           ஸ்ரீமதி: எனது இதயம் தெய்வீகமானதொரு வலியில் துடிக்கின்றது; எனது

                      உடல்முழுவதிலும் ஒரு சிலிர்ப்பைச் செலுத்துகிறது.

                      இந்த இணைப்பின் அலைகளினூடே அமைதி ஒரு கடலெனப்

                      பொங்குகிறது; அதன் இதயத்தில்            பேரழகு பிறக்கிறது.

                     எனது புலன்கள், எனது துயரங்கள் அனைத்தும் தங்களது கடைசி

                     வழிபாட்டைத் தொடங்குகின்றன.

                     எனது காணிக்கைகளை மறுத்து என்னை அவமதிக்காதீர்.

                      தங்கள் மீதான எனது அன்பு எனது அசைவுகளில் எழும் இசையில்          

                      பிரவகிக்கின்றது.

           ரத்னாவளி: (திரும்பவும் குறுக்கிட்டு) இதனை நிறுத்து! அவள் தனது ஆபரணங்களை ஒவ்வொன்றாக சிதைந்த வழிபாட்டு மேடையின் மீது எறிகிறாள். அதோ, அவளுடைய வளையல்கள், அடுத்து கழுத்தாபரணம் என எறிகிறாள். அந்த நகைகள் அரண்னைக்குச் சொந்தமானவை, மகாராணி. இது அதிகப்படியான அவமரியாதை. அவற்றைத் திரும்ப எடுத்துக்கொண்டு வா ஸ்ரீமதி, அவற்றை உரிய மரியாதையுடன் வணங்கு!

           அரசி: அமைதி! அவளைக் குற்றம் கூறாதே. அவளுடைய நடன அசைவுகளுக்கு அச்செய்கை தேவையானதே. எனது உடலே இந்த அதீதமான மகிழ்ச்சியில் துடிக்கின்றது. (அரசி தனது கழுத்தணியைக் கழற்றியெடுத்து வழிபாட்டு மேடைமுன்பு வீசுகிறாள்).

ஸ்ரீமதி! நிறுத்தாதே! தொடர்ந்து நடத்துவாய்!

                     (ஸ்ரீமதி தொடர்ந்து பாடி ஆடுகிறாள்)

           ஸ்ரீமதி: நான் தோட்டத்திலிருந்து மலர்களைத் தரவில்லை,

                       நான் காட்டிலிருந்து பழங்களைக் கொண்டு வரவில்லை,

                        புனித நீரை எனது பாத்திரங்களில் நிரப்பவில்லை.

                       அன்பின் ஊற்று என்னுள் பெருகிப் பீறிடுகிறது.

                       எனது கைகால்களுக்கு அதனைத்தாங்கத் திராணியில்லை:

                       அது தங்கள் திருவடிகளை இளைப்பாறும் இடமாகக் கொள்ளட்டும்

                       ஒரு கடைசி வழிபாட்டில் அது ஏற்றுக்கொள்ளப்படட்டும்.

                       தங்கள் மீதான எனது அன்பு எனது அசைவுகளில் எழும் இசையில்

                     பிரவகிக்கின்றது.

           ரத்னாவளி: ஆனால் இது ஒரு போலித்தனமான நடனம். அவள் இப்போது தனது ஆடைகளை ஒவ்வொன்றாகக் களைகிறாள், மகாராணி, பாருங்கள்! கீழே தெரிவது பிட்சுக்கள் அணியும் மஞ்சள் நிற ஆடை. இது அவளுடைய வழிபாட்டு முறையல்லவா? காவலாளிகளே! நீங்கள் இதைப் பார்த்தீர்களா? மகாராஜாவின் ஆணை உங்களுக்கு நினைவிருக்கிறதா?

           முதல் காவலாளி: ஆனால் அவள் புனிதப் பாடல்களை உச்சரிக்கவில்லை.

           ஸ்ரீமதி: (முழங்காலிட்டு உச்சரிக்கிறாள்)

                       புத்தரிடமே எனது அடைக்கலம் …….

           இரண்டாம் காவலாளி: (அவளுடைய வாயை மூடியவாறே) அசட்டுத்தைரியம் கொண்ட பெண்ணே! நிறுத்து. இப்போதாவது இதை நிறுத்து, பின்வாங்கு!

           ரத்னாவளி: அரசருடைய ஆணை நிறைவேற்றப்படட்டும்.

           ஸ்ரீமதி: (தனது பாடலைத் தொடர்கிறாள்)

                       எனது அடைக்கலம் புத்தபிரானிடமே!

                       எனது அடைக்கலம் தர்மத்திடமே!

           அரண்மனைச் சேவகிகள்: இத்தனை மூர்க்கமாக இருக்காதே ஸ்ரீமதி, பின்வாங்கு!

           முதலாம் காவலாளி: பைத்தியக்காரப்பெண்ணே! நிறுத்து! சாவின் கோரப்பற்களுக்கு உன்னைக் கொடுத்துக்கொள்ளாதே.

           இரண்டாம் காவலாளி: உன்னிடம் மன்றாடுகிறோம், எங்களிடம் இரக்கம் கொண்டு இதை நிறுத்திக் கைவிடு!

           மற்ற தாதியர்: இது பார்ப்பதற்கு மிகுந்த பயத்தை உண்டாக்குகிறது. நாம் இங்கிருந்து ஓடிவிடலாம்.

                                                     (அவர்கள் ஓடி வெளியேறுகிறார்கள்)

           ரத்னாவளி: அரசருடைய ஆணை நிறைவேற்றப்படட்டும்.

           ஸ்ரீமதி: எனது அடைக்கலம் புத்தரிடமே

                       எனது அடைக்கலம் தர்மத்திடமே.

                       எனது அடைக்கலம் சங்கத்திடமே.

           அரசி: (மண்டியிட்டவாறு)

                       எனது அடைக்கலம் புத்தரிடமே

                       எனது அடைக்கலம் தர்மத்திடமே.

                       எனது அடைக்கலம் சங்கத்திடமே.

                      முதலாம் காவலாளி ஸ்ரீமதிமீது வாளை வீசுகிறான்;

                     அவள் கீழே விழுந்து இறக்கிறாள்.

           அனைத்துக் காவலாளிகளும்: எங்களை மன்னிப்பீர், எங்களை மன்னிப்பீர்! (அவர்கள் அவளுடைய பாதங்களைத் தொட்டு வணங்குகின்றனர்)

           அரசி: (அவளுடைய தலையைத் தன் மடிமீது வைத்துக் கொள்கிறாள்) ஓ நாட்டிய மங்கையே, உன்னிடமிருந்து இந்த பிட்சுணியின் ஆடையை உனது இறுதிப் பரிசாக எடுத்துக் கொள்கிறேன். அதுவே எனது அடைக்கலமாகும். (அவள் பணிந்து வணங்குகிறாள்).

           ரத்னாவளி தன் நிலையிழந்து தரையில் விழுகிறாள்.

           மல்லிகா: (ரத்னாவளியிடம் சென்று) நீ இதைப்பற்றி என்ன நினைக்கிறாய்?

           ரத்னாவளி: (தனது முகத்தை மறைத்தபடி) இப்போது நான் உண்மையாகவே பயப்படுகிறேன்.

                                ஒரு தூதுவன் உள்ளே நுழைகிறான்.

           தூதுவன்: மகாராஜா அஜாதசத்ரு தாம் உள்ளேவர அரசத்தாயாரின் உத்தரவை எதிர்பார்த்தபடி வாயிலில் காத்துக் கொண்டிருக்கிறார்.

           மல்லிகா: நான் சென்று உங்கள் பெயரால் அவரை உள்ளேவரக் கூறுகிறேன்.

                     (மல்லிகா செல்கிறாள்)

           அரசி: எல்லாரும் என்னுடன் சேர்ந்து பாடுங்கள்:

                     (அரசி லோகேஸ்வரி பாடுகிறாள்; அனைவரும் உடன் இணைகின்றனர், ரத்னாவளியைத் தவிர)

                      எனது அடைக்கலம் புத்தரிடமே

                       எனது அடைக்கலம் தர்மத்திடமே.

                       எனது அடைக்கலம் சங்கத்திடமே.

                                (மல்லிகா உள்ளே நுழைகிறாள்)

           மல்லிகா: மகாராஜா திரும்பிச் சென்றுவிட்டார்.

           அரசி: ஏன்?

           மல்லிகா: இங்கு நடந்தவற்றைப்பற்றி அறிந்து கொண்டதும் அவர் பயத்தில் நடுநடுங்கினார்.

           அரசி: யாரைக்கண்டு அவர் பயந்தார்?

           மல்லிகா: இறந்துவிட்ட நாட்டியமங்கையிடம்.

           அரசி: நாம் ஒரு பாடை கொண்டுவந்து அவளை எடுத்துச் செல்வோம்.

                     (ரத்னாவளியைத் தவிர அனைவரும் வெளியேறுகிறார்கள். ரத்னாவளி ஸ்ரீமதியின் கால்களில் மண்டியிட்டுப் பணிந்தபடி பாடுகிறாள்)

           ரத்னாவளி:

                      எனது அடைக்கலம் புத்தரிடமே

                       எனது அடைக்கலம் தர்மத்திடமே.

                       எனது அடைக்கலம் சங்கத்திடமே.

                                                                           (நிறைந்தது)

                                —————————————

எனது குறிப்பு: தாகூரின் நாடகங்களில் மத சம்பந்தமான தத்துவங்களையும் கருத்துக்களையும் அவர் சங்கேதமாகவும் வெளிப்படையாகவும் குறிப்பிடுவதனைக் காணலாம். இவற்றை மனித உள்ளங்களின் நுட்பமான உணர்வுகளுடன் பின்னிப்பிணைந்து அவர் புனையும் எழுத்தோவியங்கள் நம்மைச் சிந்திக்க வைக்கும். வாழ்க்கையையும், அதில் நாம் பெரிதெனக் கருதும் அழகு, செல்வம், பதவி ஆகியனவற்றின் நிலையாமையையும் அழகான கவித்துவம் மிகுந்த நுட்பமான கண்ணோட்டத்தில் வழங்குவதில் தாகூருக்கு இணை அவரே.

                      படித்து ரசித்தமைக்கு நன்றி!